Πρώτος σταθμος, όμως, σχεδον αναγκαστικος, η περίφημη «επιστροφη στη Φύση». Γιατί;
Μα, διότι ο Πάν είναι θεος της υπαίθρου! Δάση, κοπάδια, βοσκοι…
Και σε ποιον απευθύνεται η (υποτιθέμενη, όποια) λατρεία του Πανός σήμερα;
Πρώτα και κύρια, στους αγροτικους και κτηνοτροφικους πληθυσμους – όσοι έμειναν, δηλαδη, διότι όσο πάνε και μειώνονται. Μετα, σε όσους απ’ τους κατοίκους των πόλεων πρεσβεύουν την «επιστροφη στη Φύση». Κι εδω ανοίγουμε μεγάλη πληγη…
Γίνεται «επιστροφη στη Φύση» σήμερα; είναι εφικτη;
Πολλοι δοκίμασαν κάτι τέτοιο, τουλάχιστον απο την εποχη του Ρουσσώ. Να θυμηθούμε το κίνημα του Μόντε Βεριτά, και πιο πρόσφατα τους χίππηδες. Οι δε ημέτεροι αναρχικοι και τα «φρικιά» προτιμουν διακοπες στην ήρεμη φύση της Σαμοθράκης, ένθα και ζουν …αγριοκάτσικα, τα οποία έχουν πλημμυρίσει όλο το νησι!
Είναι πάρα πολλα, τελείως αδέσποτα κατεβαίνουν μέχρι και στην άσφαλτο, και αν τρέχεις με το αυτοκίνητο, κινδυνεύουν να τα χτυπήσεις.
Παρένθεση: τα αγριοκάτσικα αυτα είναι συγγενη του κρητικου αίγαγρου «κρι-κρι», το γονιδίωμά τους έμεινε το ίδιο απ’ τ’ αρχαία χρόνια (λόγω απομόνωσης στο νησι), και …δεν βγάζουν φωνη, όπως τα ήμερα κατσίκια. Δεν κάνουν, δηλαδη, «κέ-κέ-κέ», όπως οι γνωστες κατσίκες. (Ούτε, όμως, και το σαμπί έχει φωνητικη αξία!) Μ’ άλλα λόγια, δεν «μιλάνε» καθόλου – είναι τελείως σιωπηλα ζώα.
Δεύτερη παρένθεση: η Σαμοθράκη είναι φανταστικη! Έχει ωραία φύση, πολυ πράσινο, πολλα νερα (στη βόρεια πλευρα όλ’ αυτα, η νότια είναι ξερη, καθ’ ό ηφαιστειογενης), αρκετα κι ενδιαφέροντα αρχαία και ιστορικα μνημεία -με τα οποία τα «φρικια» συμβιώνουν μια χαρα- αλλα να προσέχετε πολυ, αν πάτε! Διότι στα ποτάμια της έχει και κάτι φιδάρες νάααα, με το συμπάθειο! (Κι αυτες με «απομονωμένο» DNA!) Καλη είναι η ρομαντσάδα κάτω απ’ τα δέντρα και δίπλα στα ρυάκια, αλλα προσοχη!
Ωστόσο, όλες μα όλες οι «επιστροφες στη Φύση» απέτυχαν – για πολλους λόγους, αν και διαφορετικους κατα περίπτωση. Και σίγουρα θ’ αποτύχουν και οι …επόμενες! (Θα δείτε παρακάτω τους βασικους λόγους.)
Πχ πολλοι πρωταγωνιστες του κινήματος του Μόντε Βεριτά κατέληξαν σε πλούσια αμειβόμενες θέσεις (εξ αρχης πολλοι απ’ αυτους ήταν γόνοι ευπόρων οικογενειων, που -κατα κάποιο τρόπο- έκαναν μακροχρόνιες …διακοπες στην «κοινότητα» εκείνη), κι άλλοι απο δαύτους αργότερα έγιναν μέλη του …NSDAP (ήγουν του ναζιστικου κόμματος, τυχόντα ανιστόρητε αναγνώστη!).
Τα ίδια και με τους χίππηδες, όπου πολλοι απ’ αυτους αργότερα δημιούργησαν …πολυεθνικες εταιρείες και -ακόμη- (μοσχο)πουλάνε πχ βότανα και προϊόντα βοτάνων (ως φάρμακα ή καλλυντικα).
Στην περίπτωση του χίππικου «κινήματος», είναι γνωστη και η ανάμειξη της …Θείας (είπαμε: προφέρετε το θού σαν …κανονικοι άνθρωποι, και όχι σαν ψευδοί!), που πάστωσε όλον τον κόσμο στα ναρκωτικα και το αποτελείωσε.
Όμως, οι κύριες αιτίες, που σχεδον απαγορεύουν οποιαδήποτε σημερινη (και μελλοντικη) «επιστροφη στη Φύση», είναι αυτες, που …δεν βλέπετε εδω παρακάτω – και άρα, υποχρεούμαι να σας τις εξηγήσω.
Αιτία πρώτη:
FATU-HIVA βιβλίο του πασίγνωστου ερευνητη κι εθνολόγου Θώρ Χάϋερνταλ, και περιγράφει τις εμπειρίες του ως του πρώτου …χίππυ της σύγχρονης εποχης, κάπου το 1937-38, σ’ ένα παραδείσιο τροπικο νησι της Πολυνησίας, το Φάτου Χίβα.
Κυκλοφόρησε στην πατρίδα του, τη Νορβηγία, το 1938 ως μπροσούρα, με τίτλο «Δεν μπορεις να βγάλεις εισιτήριο για τον Παράδεισο!». Μετα δεν μπόρεσε να το μεταφράσει ή να το ξαναγράψει, διότι πλάκωσε ο Β’ ΠΠ και η Κατοχη (της Νορβηγίας).
Ο Χάϋερνταλ, λοιπον, νεώτατος (κάπου 20 ετων), πήρε την τότε κοπέλλα του, αφου πρώτα την παντρεύτηκε (διότι δεν την άφηναν οι γονεις της – συντηρητικοι οι Νορβηγοι…), και πήγε να ζήσει για ένα χρόνο στο Φάτου Χίβα ως «πρωτόγονος».
Ενδιαφέρον έχει ο τρόπος, με τον οποίο διάλεξαν το νησι: δι’ αποκλεισμου! Έσβηναν στον χάρτη όσα δεν τηρούσαν κάποιες στοιχειώδεις προδιαγραφες, ώστε να θεωρηθουν «πρωτόγονα». Πχ ένα ήταν τίγκα στα ξενοδοχεία και τους τουρίστες (απο τότε!…), άλλο είχε …ασφαλτοστρωμένο δρόμο γύρω-γύρω (μάλλον ήταν διοικητικο κέντρο ή/και λιμάνι), άλλο έτσι, άλλο αλλοιως… Πάντως, γεγονος είναι πως τα προβλήματα της -σχεδον με το στανιο- επέκτασης του «πολιτισμου» του εικοστου αιώνα σε τέτοιους τόπους (πού ‘σαι, «Αρχαίε», να διαβάζεις και να σχολιάζεις!), υπήρχαν απο τη δεκαετία του 1930, όσο κι αν αυτο εμας σήμερα μας φαίνεται παράξενο. (Άσφαλτος και αυτοκίνητα το 1936; στην Πολυνησία; Εδω δεν είχε …η Αθήνα! Κι όμως… )
Το «ζουμι» της όλης ιστορίας είναι το εξης: Όταν η σύζυγος του Χάϋερνταλ αρρώστησε απο τροπικο πυρετο (αν θυμάμαι καλα), λίγο έλλειψε να γίνει χήρος στα 21 του! Διότι, ούτε φάρμακα, ούτε τίποτε εκει τριγύρω. Άρον-άρον, λοιπον, σήμα με τον ασύρματο, στο καράβι, και πίσω στον «πολιτισμο». (Διότι είχε και τη φαεινη ιδέα να πάει στο ερημονήσι όχι με δικο του μέσον, αλλα με ναυλωμένο καράβι, το οποίο θα γύριζε να τους πάρει …σ’ ένα χρόνο!)
Το συμπέρασμα του συγγραφέα είναι όχι μόνο πως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορει πλέον να «επιστρέψει στη Φύση», αλλα και παρόμοιο με του Τερζάκη: «- Είμεθα καταδικασμένοι να προοδεύσωμεν!» …διότι έχουμε ξεκοπει οριστικα απ’ τον πρωτογονισμο.
Αιτία δεύτερη:
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΟΣ
Αυτο το σύνθημα …ήταν γραμμένο επάνω στον τοίχο ενος δημοτικου σχολείου, αλλα πρόλαβαν τα συνεργεία του Δήμου με τις μπατανόβουρτσες και αποκατέστησαν την …χρωματικη τάξη του μαντρότοιχου.
Λοιπον, εδω δεν φαίνεται πως αυτη ακριβως ήταν μία απο τις κύριες αιτίες, για τις οποίες διαλύθηκαν τα χίππικα κοινόβια – και οι περισσότεροι χίππηδες επέστρεψαν στον «πολιτισμο».
Γιατί;
Διότι, όλα καλα με την κοινοκτημοσύνη, αλλα κάποια στιγμη βρισκόταν ο πρώτος άντρας που έλεγε: «- Κάτω τα χέρια απ’ τη γυναίκα-μού!» Κι αν επέμενε κανένας άλλος …πλατωνικώς πως, δηλαδη για …κοινοκτημοσύνη των γυναικων, έπεφταν μπουνιες – κι ο ισχυρότερος έπαιρνε την γυναίκα-τού κι έφευγε απ’ το κοινόβιο. Με τελικο αποτέλεσμα τα κοινόβια να διαλύονται.
Όπως καταλαβαίνετε, καλες οι κοινοκτημοσύνες, αλλα το συναίσθημα της ιδιοκτησίας είναι καταγραμμένο στο DNA!
Άρα, δύσκολο να καταπολεμηθει. Ειδικα η ιδιοκτησία …της γυναίκας! Εδω στους ομηρικους χρόνους έβγαιναν σπαθια και μαχαίρια μονάχα με την υπόνοια της ύβρεως (δηλ. να μην γνωρίζεις τον πατέρα σου… ο οποίος δεν έβαζε …χαλινάρια στη μάνα σου, ώστε να μην πηγαίνει και μ’ άλλους άντρες!), εδω πιο πρόσφατα υπήρχαν -για τους ίδιους λόγους- οι …«ζώνες αγνότητας»… Θ’ αλλάξουν τώρα τα πράγματα, επειδη βρέθηκε κάποιος εξυπνάκιας κι έγραψε ένα σύνθημα στα ντουβάρια;
Σοβαροι να είμαστε!
Υπάρχει ακόμη ένα ιστορικο (αντι)παράδειγμα: φαίνεται πως μέχρι κι ο απόστολος Παύλος έφαγε ξύλο για τέτοιες δουλειες μέσα στις …»αγάπες» (δηλ. τις πρωτοχριστιανικες κοινοκτημονικες συνάξεις), διότι έγραψε το περίφημο:
«…Τας χήρας τίμα, τας όντως χήρας!»
Δηλαδη, όσες είναι πραγματικα ελεύθερες να τις γ.μήσεις, και δεν ανακατεύονται κι άλλοι άντρες μαζι τους! (Περιτετμημένος-ξεπεριτετμημένος η κουφάλα ο Σαούλ, φαίνεται πως το δούλευε καλα το …κάτω κέντρο αποφάσεων!)
Τελικο συμπέρασμα: ο αγροτοκτηνοτροφικος πληθυσμος είναι δύσκολο (έως αδύνατον) ν’ αυξηθει σήμερα μ’ «επιστροφες στη Φύση».
Τότε, πού απευθύνεται ο Πάν;
Αναγκαστικα, λοιπον, ο Πάν σήμερα απευθύνεται -εκτος απ’ τους χωρικους, και- στους κατοίκους των σημερινων τερατο-(μή-) πόλεων.
(Θυμηθείτε, πάνω ή λιγώτερο απο σαράντα χιλιάδες κατοίκους: «ού πόλις».)
Εδω, τώρα, έχουμε δύο κατηγορίες:
Τους βολεμένους αστους (και μικροαστους).
Το (όποιο) «περιθώριο» – όχι, όμως, το παραβατικο. (Να το ξεκαθαρίσουμε αυτο απο τώρα! Αν μη τί άλλο, το παραβατικο περιθώριο έχει άλλα σημεία αναφορας.)
Και τί εννοούμε με τον όρο «περιθώριο»; Τους κατα καιρους «αλήτες» (βλέπε πχ βιβλίο: «Η ιστορία της αλητείας» του -μακαρίτη- Λεωνίδα Χρηστάκη) και πλάνητες, όπως πχ ήταν παλια στη Γερμανία τα «περιπλανώμενα πουλια» (Wandervögeln);
Τους φτωχους; Τους αναρχικους;
Ας το δούμε αυτο.
Κατα κύριο λόγο, οι τυχον λαϊκες τελετουργίες (έστω και «μεταμφιεσμένες» προς το πιο σύγχρονο) προς τιμην του Πανος θα άγγιζαν (ως φυσικο) περισσότερο όσους έχουν άμεση καταγωγη απο χωριά (δηλαδη τους μικροαστους) και τους χαμηλου εισοδήματος. Τους φτωχους, τους μη-έχοντες.
Γιατί;
Ένας λόγος (και μάλλον ο κύριος), ότι όλοι αυτοι συν-κινούνται (συγκινούνται) απο «πτωχες» μορφες (λαϊκης) Τέχνης: τραγούδια που τα ξέρουν όλοι, χορους που τους χορεύουν όλοι, ήχοι πασίγνωστοι (κλαρίνο, ζουρνας, κτλ), παιχνίδια που τα ξέρουν όλοι, λαϊκα πανηγύρια (συνήθως επαναλαμβανόμενα κατ’ έτος), κινήσεις σώματος, χειρονομίες, λόγος (αυτοσχέδια ποιήματα, λογοπαίγνια, λεκτικες αισχρότητες, κτλ), και μετατροπη ευτελων υλικων σε αντικείμενα τέχνης (πχ σκάλισμα μιας γκλίτσας, ή βάψιμο μιας γλάστρας με πρωτόγονες ζωγραφιες).
Στο κάτω-κάτω, αυτη ακριβως είναι η βάση, επάνω στην οποία στηρίχτηκε η γένεση της ΤΡΑΓ-ωδίας!… η οποία τραγωδία εξελίχθηκε σε περίτεχνες φόρμες αργότερα. (Και στην τραγωδία στηρίχτηκε η όπερα – η οποία κακως και βλακωδως στην Ελλάδα θεωρείται τέχνη για τους πλούσιους! Στην περίφημη Σκάλα του Μιλάνου κάποτε πήγαιναν οι -λαϊκοι- θεατες με …καλάθια με φαγητο, για ν’ ακούσουν τον Βέρντι …μασουλώντας!!!)
Κατα («)σύμπτωση(«), απο τις ίδιες μορφες ελάσσονος τέχνης συν(γ)-κινούνται και οι αναρχικοι… στων οποίων την τέχνη συμπεριλαμβάνεται πλέον και το γκράφφιτι.
Εαν αντιστρέψουμε, τώρα, τον συλλογισμο, μπορούμε να πούμε ότι «λαος» ίσον όλοι αυτοι που συν(γ)κινούνται απο τις συγκεκριμένες μορφες τέχνης!…
…Άρα, ο Πάν απευθύνεται σ’ ολόκληρο τον Ελληνικο Λαο!!! (Δίκην Γέροντος του Κιούπκιοϊ! Αν δεν ξέρετε ποιο είναι το Κιούπκιοϊ και ποιος ο Γέρων του, γρήγορα στον Κουπάκια για ταχύρρυθμα μαθήματα!)
– Μα, τί λες, ρε Εργοδότη; Είμαστε εμεις «περιθώριο»;
– Το ξέρω πως ακούγεται άσχημα, αλλα …δέεεεεν είσαι;
Δεν είσαι «περιθώριο», Έλληνα κι Ελληνίδα, σε κάθε έκφραση της ζωης σου και της κοινωνικης σου παρουσίας; Νομίζεις!
Δοκίμασε ν’ αποκτήσεις (μόνος-η σου) πολλα χρήματα νόμιμα, απ’ τη δουλεια σου, χωρις να παρακαλας και να (εξ)ευτελίζεσαι, ώστε να ζήσεις μία άνετη ζωη και ν’ απολαμβάνεις αγαθα.
Η σφοδρη επίθεση (απο νομοθεσία «περιουσίων» ατόμων – οξαποδω, δηλαδη) στην ατομικη επιχείρηση ήδη κοντεύει εικοσαετία… η φορολογικη και μισθολογικη νομοθεσία αλλάζει κάθε …μήνα, και όλα σε σπρώχνουν είτε (α) να φύγεις οριστικα απ’ την Ελλάδα, είτε (β) να στήσεις ανώνυμη (διάβαζε «ανεύθυνη») εταιρεία, ή όφφ-σόουρ, που είναι και της μοδος.
Άρα, πάμε για πολλα λεφτα εξ αρχης – άρα, η συντριπτικη πλειοψηφία των πολιτων αποκλείεται να στήσει ατομικη επιχείρηση μεγάλου κέρδους και μικρου κόστους.
Νομίζεις ότι θα ξεπεράσεις όλ’ αυτα τα εμπόδια (θα υπερνικήσεις τη φορολογικη βλακονομοθεσία, θα ξεκινήσεις με πολλα χρήματα εξ αρχης, κτλ);
Ρώτα να μάθεις τί έπαθε η βιομηχανία που βγάζει τις μπύρες «Βεργίνα»! (Κλεμμένα και σακατεμένα φορτηγα, τραμπουκισμοι, απειλες, κτλ κτλ «υποκοσμικα».)
Νομίζεις ότι θα ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια (χρήματος και νομοθεσίας) και ταυτόχρονα θα γίνεις κομματόσκυλο …πολυτελείας, ώστε να εισπράττεις παχυλες επιδοτήσεις;
Ξέχασες τί έπαθε ο Σφηνιάς;
Και μια και ο λόγος περι πολιτικης:
Νομίζεις ότι μπορεις να κατεβεις υποψήφιος-α, ώστε να ζητήσεις ακόμη και το έσχατο -άμισθο- δημοκρατικο αξίωμα (δημοτικος σύμβουλος), και να εκλεγεις;
Χά-χά-χά!!! Πόσος λόγος γίνεται κάθε φορα (και μετα …σιωπη) για το αν οι πανάκριβες αφίσες (και τα άλλα μέσα προβολης) των ήδη γνωστων πολιτευτάδων …υπερβαίνουν τα νόμιμα οικονομικα όρια; Ξέρεις ότι προ τριων εκλογικων περιόδων για δημοτικους άρχοντες, υπήρξε δημοτικος σύμβουλος που κατέβηκε σε …ξεχωριστο εκλογικο κέντρο, δικο του, για το οποίο «έριξε» (επι δραχμης ακόμη) κάπου δέκα μύρια (σημερινα 30 χιλιάρικα ευρά);
Πολλωι δε μάλλον να φτιάξεις κόμμα και να ελπίζεις ότι θα βγει στη Βουλη!
Κι ακόμη:
Νομίζεις ότι μπορεις να πεις ελεύθερα την άποψή σου στα κατεστημένα ΜΜΕ; και κατ’ αρχην, ν’ αποκτήσεις πρόσβαση σ’ αυτα;
– Εντάξει, αυτο το γνωρίζω. Δεν μπορω!
– Επομένως, πάμε σ’ ένα ακόμη σημαντικο, που δεν γνωρίζεις:
Νομίζεις πως μπορεις να σπουδάσεις ελεύθερα εσυ, ή τα παιδια σου;
-Ναι, νομίζω, επειδη η «παιδεία» είναι δωρεαν!
Ά ξύπνα, ρε! Σε ποια πανεπιστήμια; Σ’ αυτα που τα σπάζουν διαρκως οι «αντιεξουσιαστες»; Ή στο τελείως αποτυχημένο «ανοιχτο πανεπιστήμιο», στο οποίο μπαίνουν με την πρώτη τα άτομα συγκεκριμένης πολιτικης χροιας, και οι υπόλοιποι «λος πούλος»; (Αλήθεια, τον περίφημο αλγόριθμο της δήθεν «κλήρωσης», γιατί τόσα χρόνια δεν τον δίνει στη δημοσιότητα το ΕΑΠ; )
Νομίζεις, τέλος, ότι μπορει εσυ να χρωστας, η πατρίδα σου να χρωστάει, οι πολιτικοι της να είναι ανυπόληπτοι, εσυ να μην έχεις προοπτικες, αλλα παρ’ όλ’ αυτα να είσαι κύριος-κυρία;
Κύριος-κυρία του εαυτου σου και της ζωης σου, μέσα στη χώρα σου;
Μαύρο κυριλίκι έχεις καημένε-η μου! Για ρώτα και τους λαθρομετανάστες!
– Έλα μωρε, στο φινάλε θα γίνω το αισχρότερο κομματόσκυλο, και θα καλοπερνάω!
– Ναι, αλλα πάντα θα υπάρχουν ισχυρότερα κομματόσκυλα απο σένα! Ή, μήπως, δεν γνωρίζεις την κομματικη γραμμη για «κλύσμα» (στα μουλωχτα, φυσικα – στο ψιθυριστο) στους μη-αρεστους υποψηφίους; Πού ζεις;
Όπως είδες, Ελληνίδα κι Έλληνα, εκ των πραγμάτων είσαι «περιθώριο»! Θες δε θες!!! Οπότε, αν δεν σ’ αρέσει ο χαρακτηρισμος και …η κατάσταση που τον συνοδεύει, πρέπει ν’ αντιδράσεις. Οι επιλογες σου, λοιπον, είναι τρεις:
Ή φεύγεις οριστικα απ’ τη χώρα.
Ή γίνεσαι ένα με τα σκατα (δωσίλογους πλουτοκράτες).
Ή, τέλος, ξαναγυρίζεις στις ρίζες σου, ξαναπιάνεις σύνδεση μ’ αυτες (λαϊκα δρώμενα, Πάν, πανάρχαιες μνήμες, κτλ κτλ), …επαναστατείς. Επαν-ίστησι, δηλαδη, αρχαίες και πεσμένες αξίες!
Μ’ άλλα λόγια, γίνεσαι επαναστάτης, αναρχικος, ταραξίας!
Ακριβως όσα έσουρναν οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι στους προγόνους μας του 1821!!!
Εμπρος, λοιπον, για νέο ’21, με τη βοήθεια όχι μόνο του Χριστου και των παραδόσεών μας, αλλα και του Πανός! Η αλήθεια είναι πως η επανάστασή μας δεν θα είναι υγιεινος περίπατος, διότι οι «άλλοι» ήδη έχουν πιάσει τα μετερίζια, επειδη ξέρουν τί τους περιμένει… μέγα θέμα αυτο.
Αλλ’
Ας αρχίσουν οι χο-ροί
για να βρούμ’ αλλοιώτικα στέκια επαρχιώτικα βρε!
Ώσπου η σύναξις αυ-τή
σα χωριο αυτόνομο να ξεδιπλωθει!
«- Δικο σας», που λένε και στα …σκυλάδικα!
Υγ: Συγνώμη για το πρόχειρο αυτης της πολιτικης και κοινωνικης ανάλυσης. Θες ο ενθουσιασμος, θες επειδη δεν είμαι καθόλου καλος στην πολιτικη θεωρία, θες επειδη δεν συμπεριλαμβάνομαι στα γατόνια της πολιτικης βιβλιογραφίας, θες όλ’ αυτα μαζι. (Και τί; να ισχυριστω ότι είμαι όσα δεν είμαι; θα πέσει φωτια να με κάψει!)
Πιστεύω, πάντως, ότι αν έδωσα καλες πάσες σ’ εσας που ασχολείστε κι έχετε πολιτικο λόγο σαφως βαρύτερον απ’ τον δικο μου, έκανα το («)χρέος(«) μου και θα είμαι ευτυχης γι’ αυτο.
ΕργΔημΕργ
