Το δίλημμα
δεν υφίσταται, είναι ανυπόστατο. Αν μιλάμε για πραγματική, γνήσια, απροκατάληπτη
και αδέσμευτη επιστήμη, τότε δεν υπάρχει ούτε διαχωρισμός ούτε -πολύ περισσότερο-
αντιδικία. Επειδή η Διδασκαλία είναι καθαρή, ακριβής, βεβαιωμένη Γνώση, δηλαδή Επιστήμη,
αφού επίσταμαι σημαίνει επακριβώς γνωρίζω.
Η Γνώση έχει
σαν στόχο την ανεύρεση της Αλήθειας, την αποκάλυψη της Πραγματικότητας. Ως τέτοια,
αποτελεί εγγενή ανάγκη και τάση κάθε σκεπτόμενου όντος, διότι είναι σύμφωνη με την
επιβίωση, τη βελτίωση και την ευτυχία του. Έτσι, κάθε υγιές, φυσιολογικό άτομο αγωνίζεται
συνεχώς προς τη Γνώση, και κάθε βήμα προς τα εμπρός, κάθε επίτευγμα είναι αποτέλεσμα
γνώσης.
Αφού η Αλήθεια
είναι μία, η Πραγματικότητα είναι μία, η Γνώση είναι μία, γιατί μιλάμε για Επιστήμη
και Διδασκαλία σαν να είναι δύο διαφορετικά και για πολλούς αντιμαχόμενες έννοιες;
Λοιπόν, αν
υπάρχει διαφορά, αυτή είναι μία: ότι η «Διδασκαλία» προηγείται από άποψη χρόνου,
και, ως εκ τούτου, και έντασης σε σχέση με την ανθρώπινη επιστήμη. Το ότι προηγείται
δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, καθώς οι δηλώσεις της Διδασκαλίας επιβεβαιώνονται σε
μεταγενέστερο χρόνο από την ανθρώπινη επιστήμη. Είναι δηλαδή η Διδασκαλία πολύ πιο
προχωρημένη Επιστήμη, και γι΄ αυτό προσφέρεται στην ανθρωπότητα σαν καθοδήγηση και
βοήθεια από τα Όντα εκείνα που έχουν χρεωθεί τη σωτηρία και την πρόοδό της.
Σήμερα που
διανύουμε μια περίοδο μεγάλης επιτάχυνσης και τεράστιων αλλαγών σε όλα τα επίπεδα,
βιώνουμε επίσης και μια εκπληκτική πρόοδο της επιστήμης σε διάφορους τομείς. Ιδιαίτερα,
τα ευρήματα στο χώρο της Τεχνογνωσίας, της Βιολογίας και της Φυσικής είναι εκπληκτικά
και αλλάζουν την οπτική για τη Ζωή και τον Κόσμο. Η διαστημική έρευνα, η ανακάλυψη
του DNA και η Κβαντική Φυσική έχουν ανοίξει διάπλατα τις πύλες του Αόρατου και του
Ανώτερου. Τα ευρήματα αυτά δεν έχουν ακόμη εκτιμηθεί επαρκώς από την πλειονότητα
(ούτε καν των επιστημόνων) των ανθρώπων, παρά μόνο από μια φωτισμένη μερίδα. Κι
όμως, είναι τεράστιας σημασίας, σηματοδοτούν απίστευτες εξελίξεις, και -το καλύτερο-
είναι ευτυχισμένες ανακαλύψεις.
Ο σπουδαστής
της Ιερής Διδασκαλίας μπορεί να νιώθει απέραντη χαρά και ικανοποίηση για το ότι
οι νέες ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν με επιστημονικά πειράματα τις δηλώσεις της Διδασκαλίας
και εκείνα τα οποία η καρδιά του αναγνώριζε ως αληθή. Αυτή η χαρά, αγνή και φωτεινή,
χρειάζεται τόσο πολύ σ΄αυτή την περίοδο των οδυνηρών και επικίνδυνων γεγονότων.
Εκείνο που
προκύπτει ως ισχύον πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ο καθοριστικός ρόλος του ανθρώπου
στη διαμόρφωση των γεγονότων -όχι μόνο των κοινωνικο-πολιτικών αλλά και των φυσικών.
Γιατί η επιστήμη γνωρίζει πλέον ότι το ανθρώπινο ον δεν είναι απλός παρατηρητής
της Φύσης αλλά συμμέτοχος στα συμβαίνοντα.
Παρά το ότι
αυτό έχει καταδειχθεί επαρκώς, απέχει πολύ από του να έχει γίνει μια βιωμένη γνώση
του μέσου ανθρώπου. Είναι πολύ επείγον να συνειδητοποιηθεί αυτή η πραγματικότητα
-τουλάχιστον από μια μερίδα ικανή να διαμορφώσει το μέλλον προς την ευκταία κατεύθυνση
-γιατί θα κρίνει τη μοίρα του πλανήτη, η οποία εξαρτάται από τη συμπεριφορά της
ανθρωπότητας. Τώρα πια κανένας δεν δικαιούται να δηλώνει άγνοια, γιατί, αν δεν πείθεται
στις δηλώσεις της Πνευματικής μας Ηγεσίας, ας ακούσει τις δηλώσεις των πιο φωτισμένων
εκπροσώπων της επιστήμης.
Είναι στ΄αλήθεια
αιτία μεγάλης χαράς αυτή η σύγκλιση της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας με τα θεμελιώδη
αξιώματα της Αιώνιας Σοφίας. Η σύγχρονη επιστήμη πραγματικά «έχει θέσει τον δάκτυλον
επί τον τύπον των ήλων», κι αν η γλώσσα που χρησιμοποιεί μπορεί να διαφέρει από
εκείνην της Διδασκαλίας, η ουσία όμως είναι η ίδια. Οι απανταχού... Θωμάδες τώρα
έχουν την ευκαιρία τους!
Μέσα σ΄αυτό
το πλαίσιο θα υποδείξουμε μερικές θεμελιώδεις ταυτοσημάνσεις της Διδασκαλίας και
της Επιστήμης. Εννοείται πως ένα μικρό σημείωμα όπως το παρόν δεν πρόκειται να είναι
κάποια εμπεριστατωμένη πραγματεία. Θα αρκεστεί σε μερικές επισημάνσεις, τις οποίες
κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ψάξει αν το επιθυμεί.
Είπαμε κάτι
για χαρά από τα νέα δεδομένα; Ναι, αλίμονο όμως ελάχιστοι φαίνεται πως ένιωσαν αυτή
τη χαρά, αλλιώς θα είχε αλλάξει κιόλας η όψη του κόσμου μας. Μάλιστα ελάχιστοι ενδιαφέρονται
για τέτοια ζητήματα. Αν νοιάζονταν τόσοι όσοι νοιάζονται για τις χρηματιστηριακές
αξίες, τότε η Χρυσή Εποχή θα βασίλευε ήδη στον πολύπαθο πλανήτη μας. Έτσι, μια καταλυτικής
σημασίας ανακάλυψη του 1986 που θα έπρεπε να είναι για μήνες πρωτοσέλιδο και πρώτο
θέμα μεταξύ των ανθρώπινων υποθέσεων πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.
Για τι πράγμα
μιλάμε; Για την επανάληψη -μετά από έναν αιώνα- του πειράματος των Μάικελσον-Μόρλυ
(1887) που αποσκοπούσε να αποδείξει την ύπαρξη του αιθέρα. Το ζητούμενο δεν αποδείχτηκε,
και η επιστημονική κοινότητα διέγραψε αυτή την πανάρχαιη και πανανθρώπινη πίστη.
Αλλά το 1986 το πείραμα επαναλήφθηκε από την Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών -και,
ω του θαύματος!- το αιθερικό πεδίο παρόν! Έτσι, κατέρρευσε η λανθασμένη επιστημονική
αντίληψη ότι το διάστημα είναι άδειο. Το διάστημα είναι πλήρες από ένα ισχυρό ηλεκτρικό-μαγνητικό
πεδίο.
Αυτή η ανακάλυψη,
ή, μάλλον, επιβεβαίωση της αρχαίας γνώσης, συνεπάγεται μια μεγάλη σειρά σοβαρών
συνεπειών και επίλυση πολλών άλυτων προβλημάτων. Η ύπαρξη του αιθερικού πεδίου είναι
τεράστιας σημασίας για την ίδια την ύπαρξη. Φυσικά, η παρουσία του ήταν από παλιά
γνωστή -ας θυμηθούμε τον αρχαίο Δία Πατέρα Αιθέρα, σύμβολο του αιθερικού διαστήματος.
Στο εύρημά
τους οι ερευνητές έδωσαν ποικίλα ονόματα:
Το Πεδίο
Ο Νους της
Φύσης
Ο Νους του
Θεού
Κβαντικό Ολόγραμμα
Μάτριξ
Σημαντικό
είναι επίσης ότι οι επιστήμονες αναγνωρίζουν τουλάχιστον 22 διαστάσεις του πεδίου.
Αυτή η αναγνώριση, συνδυαζόμενη με άλλα ευρήματα, οδηγεί στη δυνατότητα ύπαρξης
σε διάφορα επίπεδα.
Έτσι, λοιπόν,
η ανυπαρξία κενού είναι δεδομένη γνώση σήμερα. Όσον αφορά τη Διδασκαλία, καθένας
μπορεί να διαπιστώσει τις πάμπολλες διακηρύξεις της για το πλήρες του χώρου. Μπορεί
μάλιστα να θυμηθεί κανείς ακόμη και τα ειρωνικά σχόλια του Διδασκάλου:
«Αλλά βέβαια
ο ουρανός είναι μπλε και άδειος...»
«Στη Φύση
δεν υπάρχει πουθενά κενό, εκτός μόνο σε μερικούς... εγκέφαλους!»
«Το να αποδέχεται
κανείς μόνο ό,τι βλέπει και αγγίζει, αυτό είναι η πραγματικότητα μιας κότας!»
Ενδεικτικά
μπορούμε ακόμη να βρούμε φράσεις όπως:
«Η λέξη κενός
θα έπρεπε να απαλειφθεί από τα λεξικά ως ανύπαρκτη έννοια...»
Επίσης:
«Στην ανθρώπινη
συνειδητότητα υπάρχει μια λέξη τελείως ξένη προς εκείνη του Κόσμου: η ιδέα του κενού...»
«Πραγματικά,
μπορεί κανείς ν΄αποκαλέσει παράλογη την ιδέα του κενού!»
«Οραματιστείτε,
με απροκατάληπτο μάτι, ολόκληρο το Διάστημα να ακτινοβολεί Πυρ. Φανταστείτε το Διάστημα
να περιέχει Πράνα και Ακάσα... Με την προσέγγιση της Σάτυα Γιούγκα αυτές οι διαστημικές
δυνάμεις θα χρησιμοποιηθούν. Αλήθεια, στη συνειδητότητα των αυτοστεφανωμένων αμαθών
κυριαρχεί η παγερότητα της Εποχής του Λίθου.»
«Μόνο όταν
θα έχει εξαλείψει την πίστη μιας κατακόρυφης πτώσης στο κενό, η συνειδητότητα θα
ανυψωθεί στην ιδέα της Απειροσύνης.»
Αλήθεια, δεν
είναι υπέροχη αυτή η γλώσσα, επιστημονική και μαζί ποιητική, αυστηρή αλλά και στοργική,
αιχμηρή και όμως παρηγορητική;
Η Διδασκαλία
είναι πραγματικά ένα θαύμα! Ας κλείσουμε το σημερινό μας άρθρο μ΄ένα ακόμη απόσπασμα
απ΄αυτό το θαύμα:
«Είναι ανάγκη
να υπερνικήσουμε την αίσθηση του κενού. Πίσω απ΄αυτήν την ψευδαίσθηση έρπουν πολλά
που είναι επιζήμια. Εμφανίζεται ανευθυνότητα, και προκύπτει η πλάνη της βύθισης
στην κενότητα, που ακολουθείται από διάλυση μέσα σ΄αυτήν. Αλλά τότε τι συμβαίνει
με τα σπέρματα που είναι αδιάλυτα; Από τη συνειδητοποίησή τους θα δομηθεί η κατανόηση
ότι το διάστημα είναι εντελώς πλήρες. Μια τέτοια προϋπόθεση θα είναι η βάση της
υπευθυνότητας...» Όποιος επιθυμεί μπορεί να ανατρέξει στη λέξη «κενό» στο ευρετήριο
κάθε Τόμου της Διδασκαλίας, και θα βρει πάρα πάρα πολλές αναφορές σ΄αυτό το θέμα.
Εμείς όμως πρέπει να συνεχίσουμε αυτόν τον ενδιαφέροντα παραλληλισμό των πρόσφατων
επιστημονικών ανακαλύψεων και των δηλώσεων της Διδασκαλίας.
[Έπεται συνέχεια]
AGNI YOGA HELLAS, 5/4/2011.
