Πριν από δύο βδομάδες περίπου θαυμάσαμε έναν ακόμα κληρονόμο γόνο του πολιτικού γίγνεσθαι, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να επιδεικνύει με περισσή θρασύτητα τις περγαμηνές της εθελοδουλείας, ευρωδουλείας, φραγκοδουλείας και πάσης δουλείας που οφείλει να έχει ο οποιοσδήποτε «σοβαρός» πολιτικός στην Ελλάδα του σήμερα.
Υπενθύμησε στον Αλέξη Τσίπρα να μην ξεχάσει το Άρθρο 28 του Συντάγματος το οποίο δίνει τη δυνατότητα, υπό προϋποθέσεις, να εκχωρούμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας σε υπερεθνικούς θεσμούς.
Ποιό είναι όμως το άρθρο 28;
1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.
2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
3. H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το 2001, ο οραματιστής ενός «διακρατικού συντάγματος», ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ;;), ως εισηγητής της Αναθεώρησης του Ελληνικού Συντάγματος πρόσθεσε το παρακάτω κομμάτι:
«**Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.»
Επειδή το Σύνταγμα είναι φτιαγμένο για εμάς και από εμάς (δια των εκπροσώπων μας .. υποτίθεται), οφείλουμε να κατανοούμε τα άρθρα του και να συμβάλλουμε δυναμικά στην ερμηνεία τους. Δεν μπορεί η ερμηνεία τους να αφήνεται στα χέρια των χαρτογιακάδων και των όποιων εντολοδόχων που ονειρεύονται ένα μέλλον για εμάς χωρίς εμάς.
Η ανάρτηση αυτή έγινε για να προβληματιστούμε όλοι μας και να συμβάλλουμε με την τοποθέτησή μας στην ορθή προσέγγιση της ερμηνείας.
Γενικές παρατηρήσεις:
1) «…και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου.»
Η Δημοκρατία και η Λαϊκή κυριαρχία δεν είναι κάποια διάταξη ή νόμος, ή κανονισμός που οφείλει να προσαρμοστεί/υπακούσει στους διεθνείς θεσμούς (έστω και υπό τον όρο της αμοιβαιότητας), η Δημοκρατία και η Λαϊκή Κυριαρχία ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
2) «Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον.. »
Το ‘εθνικό συμφέρον’ ΔΕΝ εξυπηρετείται από τη στιγμή που ο λαός δεν ενημερώνεται ποτέ για τις ευρύτερες παράμετρους/παρασκήνιο που καθοδηγούν τις αποφάσεις των εντολοδόχων πολιτικών. Η φράση ‘εθνικό συμφέρον’ είναι μία κενή φράση που ερμηνεύεται αποκλειστικά και κατά το δοκούν από τους πολιτικάντηδες και συνήθως την επικαλούνται σε ‘περιβάλλον’ τρομοκρατίας. Η φράση ‘εθνικό συμφέρον’ έχει καταλήξει να είναι μία λευκή κόλλα χαρτί με την υπογραφή του λαού από κάτω, την οποία χρησιμοποιούν οι πολιτικάντηδες όποτε τους συμφέρει για να διαπράξουν ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.
3) «Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.», «..με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών,..»
Όχι μόνο δεν έχει τηρηθεί η απαραίτητη πλειοψηφία αλλά η ‘εγκατάσταση’ των διεθνών θεσμών στην Ελληνική πραγματικότητα έχει γίνει με πολλαπλά προεδρικά διατάγματα πετάγοντας έξω μια και καλή τον θεσμό της Βουλής.
4) «..δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας..»
Εδώ τι να πει κανείς!! ‘Ανθρώπινα δικαιώματα’, ‘Ισότητα’, ‘Αμοιβαιότητα’. Τρεις προϋποθέσεις που ακόμα και σε αυτό το άρθρο ‘δούρειο ίππο’, δεν έχουν τηρηθεί ούτε στο ελάχιστο. Η ερμηνεία παραμένει προνόμιο της ολιγαρχίας των βολευτών και περιφέρεται με ασυδοσία από τα στόματά τους προσβάλλοντας και εξυβρίζοντας την νοημοσύνη μας και την αξιοπρέπειά μας.
Περαιτέρω συμπεράσματα:
- Εντός του άρθρου 28 υπάρχουν κάποιες έννοιες που δεν τηρούνται, άλλες που αντιμάχονται η μία την άλλη και άλλες που ερμηνεύονται κατά το δοκούν.
- Οι αντιφάσεις και οι γενικολογίες/αοριστίες του άρθρου 28 ένα πράγμα υποδηλώνουν, ότι φτιάχτηκε ως ‘γέφυρα’ για μία μελλοντική κατάσταση. Την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
- Η επιτυχία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην άγνοια του λαού.
- Η λαϊκή κυριαρχία βρίσκεται σε σύγκρουση (εν αγνοία της) με την ιδέα μιας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στο μυαλό κάποιων. Αυτή η δική τους ιδέα, έρχεται με φασιστικό και μυστικό τρόπο να προκαλέσει συστηματική δολιοφθορά στην λαϊκή κυριαρχία.
- Η παραβίαση του πνεύματος του Ελληνικού Συντάγματος είναι βασική προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
- Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο νόμιμη και κυρίως επικυρωμένη από τον λαό θα είναι αυτή η μελλοντική κατάσταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αν καταφέρουν και την επιβάλλουν, την στιγμή που η απαρχή της γίνεται απόντος του λαού και με την κατάφορη παραβίαση των ανθρωπίνων αλλά και των πολιτικών του δικαιωμάτων.
- Το συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι το μεγαλομανές όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μπορεί να σταθεί διότι δεν είναι κατοχυρωμένο/επικυρωμένο από τον λαό, δεν βασίζεται στην πραγματική βούληση του λαού/των λαών. Δεν βασίζεται στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, πάσχει από έλλειψη πραγματικών ανθρωπολογικών θεμελίων. Το άρθρο 28 είναι ένα καλό παράδειγμα και δείχνει πόσο καταδικασμένο είναι αυτό το όραμα διότι γίνεται ύπουλα και από την ‘πίσω πόρτα’, με ‘συμπληρωματικές δηλώσεις’ στις Αναθεωρήσεις του Συντάγματος σα να είναι μία κούκλα στη βιτρίνα ενός μαγαζιού που της αλλάζουμε τα ρούχα όποτε και όπως μας βολεύει για να πουλήσουμε την πραμάτειά μας.
Δεν χτίζονται έτσι οι κοινωνίες.
Παραπέμπω μία ενδιαφέρουσα εργασία επί του θέματος για προβληματισμό η οποία αν και προσβλέπει στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και δίνει ‘κουραστικό’ βάρος στην τεχνική ανάλυση του άρθρου 28, σκιαγραφεί μία σκληρή πραγματικότητα που οφείλουμε να γνωρίζουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε Πολίτες (με Π κεφαλαίο) της Ελλάδος: «Η «δημιουργική αυτοκαταστροφή» του Συντάγματος. Ή πως το Σύνταγμα υποδέχεται το κοινοτικό φαινόμενο.»
Από ‘κει και πέρα το τι θα πράξουμε υπόκειται στη δική μας βούληση.
###
