Λίγες μέρες πριν τα τελικά αποκαλυπτήρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μια νέα συμφωνία κόλαφο υπέρ των δανειστών και σε βάρος της Ελλάδας και των πολιτών της, εντείνονται οι διαφοροποιήσεις ακόμη κι εντός ΣΥΡΙΖΑ. Χθες το απόγευμα υπήρξε μια ανοιχτή μάζωξη στην ΕΣΗΕΑ με Νταβανέλο, Μηλιό, Παπαδόγιαννη, Λάμπρου και Σαπουνά. Πολύς κόσμος, αλλά μια μεγάλη απογοήτευση.
Δυστυχώς, you can't teach an old dog new tricks.
Ο Μηλιός μίλησε για ρήξη και αθέτηση πληρωμών του χρέους, αλλά εντός ευρώ και ΕΕ. Η Παπαδόγιαννη ζήτησε διαπραγμάτευση για το χρέος και εφαρμογή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ως "εσωτερικό ζήτημα ισότιμου κράτους μέλους της ευρωζώνης". Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινήθηκαν και οι άλλοι ομιλητές. Λες κι αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν κατάλαβαν τίποτε. Δεν πήραν καν μυρωδιά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε κιχ εντός ευρώ και ΕΕ.
Πολλά συνθήματα, ακόμη περισσότερα ιδεολογήματα. Κουβέντα για την ταμπακέρα. Ποιό πρέπει να είναι το άμεσα εφαρμόσιμο πρόγραμμα διεξόδου έναντι του μονοδρόμου που ασπάζεται σήμερα και η νέα κυβέρνηση; Και ποιός είναι εκείνος ο φορέας που είναι ικανός να το φέρει σε πέρας από αύριο το πρωί;
Τι προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας;
Τα ίδια ακριβώς καίρια ερωτήματα άφησε αναπάντητα και ο κ. Λαπαβίτσας στη συνέντευξή του χθες στο Press Project. Κι όχι μόνο αυτό. Ο τρόπος που μίλησε για τη μετάβαση σε νέα δραχμή, σε εθνικό κρατικό νόμισμα, δείχνει όχι μόνο τραγική άγνοια του ζητήματος, αλλά μια επικίνδυνη αντίληψη, η οποία στο βαθμό που εφαρμοστεί με κάνει προσωπικά να τρέμω για τις συνέπειες στον εργαζόμενο και τη χώρα.
Ο κ. Λαπαβίτσας έχει καθαρά νεοφιλελεύθερη αντίληψη για το νόμισμα. Στο μέτρο που γνωρίζει το θέμα. Γι' αυτό και τo αντιλάμβάνεται ως roller coaster. Το εισάγουμε - άγνωστο πώς, άγνωστο με ποιό χρονοδιάγραμμα, άγνωστο με ποιούς όρους για την οικονομία και την κοινωνία - το αφήνουμε να υποτιμηθεί και κάπου θα κάτσει η μπίλια. Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από μια τέτοια λογική. Τέτοια εισαγωγή δραχμής μπορεί να γίνει μόνο υπό συνθήκες χούντας, γιατί θα είναι η μόνη που μπορεί να αντέξει τους κραδασμούς στην οικονομία και την κοινωνία.
Η υποτίμηση είναι ταξική επιλογή υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.
Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος δεν είναι νομοτελειακή, όπως πιστεύουν οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, είτε είναι υπέρ, είτε κατά. Είναι ξεκάθαρα ταξική επιλογή, που θέλει το εθνικό νόμισμα έρμαιο των αγορών, του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χειραγωγούμενης παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος (FOREX). Βασίζεται στη λογική ότι η ανταγωνιστικότητα συνδέεται οργανικά με την υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης ως βασικό στοιχείο του κόστους παραγωγής. Να γιατί η παλιά δραχμή, αν και κρατικό εθνικό νόμισμα, βρισκόταν σε διαρκή υποτίμηση μέσω διολίσθησης, ή αποφάσεων υποτίμησης. Βασικός στόχος η υποτίμηση της εργατικής δύναμης και η ενίσχυση των περιθωρίων ιδιωτικομονοπωλιακού κέρδους.
Η αλήθεια είναι ότι το κλειδί για την ανταγωνιστηκότητα μιας οικονομίας είναι η παραγωγικότητα της εργασίας. Στο βαθμό που εκτινάσσεται η παραγωγικότητα μέσα από επενδύσεις στην τεχνολογία παραγωγής, αναβάθμιση των όρων εργασίας και δραστικό περιορισμό του πραγματικά εργάσιμου χρόνου σε βάρος των μονοπωλιακών συμφερόντων της αγοράς, τότε μπορούμε να έχουμε πτώση των τιμών ενός εμπορεύματος ή μιας υπηρεσίας με παράλληλη άνοδο των εργατικών απολαβών. Και το εθνικό νόμισμα να είναι βράχος σταθερότητας. Να γιατί κανένας οικονομολόγος που απαιτεί εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος, νέας δραχμής, από την σκοπιά των συμφερόντων της εργασίας, δεν είναι υπέρ της υποτίμησης, αλλά υπέρ της σταθεροποίησης από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Εισαγωγή δραχμής διαμέσου υποτίμησης σημαίνει παράδοση στις αγορές.
Άν θέλεις να εισάγεις νέα δραχμή μέσα από υποτίμηση, έχεις χάσει το παιχνίδι από χέρι. Σε συνθήκες γενικευμένης αναμέτρησης με τις αγορές, που θα προκύψει λόγω της αθέτησης πληρωμών του χρέους και εξόδου από το ευρώ, η επίθεση που θα δεχθεί η νέα δραχμή θα ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τόσο από άποψη πτώσης, όσο και σε βάθος χρόνου. Οι κερδοσκόποι θα πιέζουν το νέο εθνικό νόμισμα, έτσι ώστε το κράτος να δαπανήσει όλα τα συναλλαγματικά αποθέματα και το χρυσό προκειμένου να το στηρίξει. Κι όταν συμβεί αυτό, τόσο το εμπορικό έλλειμμα, όσο και η εξωτερική πίεση στο νόμισμα, θα αναγκάσει το κράτος να βγει να δανειστεί εκ νέου στις αγορές κεφαλαίου για να αποκτήσει τα αναγκαία συναλλαγματικά αποθέματα.
Με το που θα βγει στη γύρα το κράτος να δανειστεί στις αγορές, το "πείραμα" θα τελειώσει με τον πιο παταγώδη τρόπο. Κι αυτό ίσως πριν περάσει ένας χρόνος από την είσοδο της νέας δραχμής. Να γιατί θεωρούμε καταστροφική τη λογική που προτείνει ο κ. Λαπαβίτσας. Αν όντως έχει αίσθηση του τι προτείνει.
Υπάρχει εναλλακτική πρόταση εξουσίας;
Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Πέρα από τα συνθήματα και τις αναφορές στο εθνικό κρατικό νόμισμα που γεννούν πολλά ερωτηματικά και αφήνουν να διαφανούν επικίνδυνες λογικές για τον εργαζόμενο και τη χώρα, τι νόημα έχουν αυτές οι διαφοροποιήσεις σε επίπεδο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως για να συγκρατήσουν όσους αγανακτούν με τα τεκταινόμενα διαμέσου μιας νομοταγούς αριστερής αντιπολίτευσης;
Ο λαός και η πατρίδα σήμερα δεν χρειάζεται μια ακόμη αντιπολίτευση. Δεν έχει τα περιθώρια για κάτι τέτοιο. Η επικείμενη συμφωνία δεν θέτει επί τάπητος μόνο τα εργασιακά, τα συνταξιοδοτικά και το αναπόφευκτο βάθεμα της ύφεσης σε βάρος των εργαζομένων. Θέτει σε κίνδυνο, όσο ποτέ άλλοτε, την ίδια την κρατική υπόσταση (statehood) της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Και τότε ο εργαζόμενος θα γίνει μετανάστης στον τόπο του υπό τον απόλυτο έλεγχο των Θεσμών της ΕΕ, των "σκοτεινών κέντρων τεχνοκρατών" που παίρνουν τις αποφάσεις, όπως ομολόγησε ο κ. Βαρουφάκης προχθές στον κ. Χατζηνικολάου.
Επομένως χρειάζεται επειγόντως μια νέα πρόταξη εξουσίας που να μπορεί να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού και να είναι σε θέση να εφαρμοστεί από αύριο το πρωί. Έχουν να καταθέσουν μια τέτοια πρόταση όσοι σε στελεχικό επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να διαρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον "έντιμο συμβιβασμό" της κυβερνώσας ηγεσίας τους; Πέρα από συνθήματα, είναι φανερό πώς δεν διαθέτουν τέτοια πρόταση.
Γιατί είναι ανύπαρκτος ο πολιτικός διάλογος;
Γιατί λοιπόν δεν ανοίγονται στον πολιτικό διάλογο; Γιατί δεν ανοίγουμε έναν τέτοιο πολιτικό διάλογο, ώστε να συγκροτηθεί μια τέτοια πρόταση εξουσίας; Τι περιμένουν; Μήπως με κάποιον μαγικό τρόπο ανανήψει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει τη ρήξη; Κάτι τέτοιο φάνηκε να υπονοεί ο κ. Λαπαβίτσας. Είναι πιο πιθανό να κατέβουν οι Ελοχείμ και να μας γλυτώσουν, παρά να αλλάξει ταξικό χαρακτήρα και προσανατολισμό ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ποια ρήξη; Εδώ ακόμη και σήμερα η iskra.gr προπαγανδίζει (όπως με την αναδημοσιεύση συνέντευξης του τραπεζίτη της Deutsche Bank Τόμας Μάγιερ, κολλητού του Άκερμαν, που έχει προτείνει Geuro από το 2012) εμμέσως πλην σαφώς το διπλό νόμισμα, δηλαδή την εισαγωγή ενός ευτελούς και υποτιμήσιμου νομίσματος δίπλα στο σκληρό ευρώ. Όπως γινόταν πάντα σ' αυτή την χώρα από τους δανειστές της, ήδη από το 19ο αιώνα, για να υποτιμηθούν ραγδαία όλες οι κινητές και ακίνητες αξίες της ελληνικής οικονομίας ώστε να λεηλατηθεί μέχρις εσχάτων.
Εμείς πάντως δεν είμαστε απλά διαθέσιμοι, αλλά έχουμε καταθέσει ήδη μια τέτοια πρόταση εξουσίας. Ξέρουμε και αναλύουμε επακριβώς πώς θα μεταβούμε σε εθνικό κρατικό νόμισμα από την πρώτη κιόλας ημέρα προστατεύοντας και ενισχύοντας στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού. Ξέρουμε και αναλύουμε συγκεκριμένα πώς θα καταγγείλουμε το χρέος ως παράνομο ώστε να απαλλαγούμε ολοσχερώς απ' αυτό με βάση τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου. Και είμαστε σαφείς. Μόνο μια δύναμη ενός νέου ΕΑΜ μπορεί να είναι ο φορέας που θα δωσει τη διέξοδο εδώ και τώρα. Καμιά αριστερά. Μόνο ένα νέο ΕΑΜ.
Διαφωνούν; Ας αναμετρηθούν επιχειρήματα. Ας αποδείξουμε μπροστά στον κόσμο, μπροστά σε ακροατήρια ποιός έχει τα καλύτερα επιχειρήματα και το πιο ολοκληρωμένο σχέδιο διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων και της πατρίδας. Αν όντως συμφωνούμε ότι ο σημερινός μονόδρομος που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνιστά καταστροφή. Γιατί αρνούνται να ανοίξει ο πολιτικός διάλογος; Γιατί διάλογος μόνο μέσα στο μαντρί; Οι εκ προοιμίου αποκλεισμοί δείχνουν κρυφές ατζέντες και αλλότριες σκοπιμότητες.
Εκτός βέβαια κι αν όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ακόμη παιχνίδι ισορροπιών σε επίπεδο ηγεσίας για να αποδυναμωθούν οι αντιδράσεις των "από κάτω", να αποπροσανατολιστούν και να εγκλωβιστούν σε αδιέξοδα εσωκομματικά παιχνίδια. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την αντιπολίτευση που ασκεί το ΚΚΕ. Πολλές καταγγελίες και ριζοσπαστικά συνθήματα, αλλά στο διαταύτα τίποτε απολύτως. Για να αφήσουν ήσυχη την κυβερνώσα ηγεσία να συνεχίσει ανεμπόδιστα την κατεδάφιση κάθε ελπίδας και λαϊκής προσδοκίας, οδηγώντας την χώρα από το κακό στο χειρότερο. Αν πραγματικά οι απόψεις του κ. Λαπαβίτσα και των λοιπών αντιδρώντων στελεχών της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθ' όλα έντιμες και δεν υπακούουν σε βαθύτερες σκοπιμότητες του κομματικού μηχανισμού, τότε ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
