Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη χρησιμότητα των offshore όσων εισάγουν εμπορεύματα από χώρες πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής.
Όταν κάποιος εισαγωγέας φέρνει από την Κίνα ένα παντελόνι, που το αγοράζει 5 ευρώ, με σκοπό να το πουλήσει 25 ευρώ στην Ελλάδα, αφαιρώντας τον ΦΠΑ και το αρχικό κόστος θα εμφανίσει καθαρό κέρδος 15 ευρώ και από το οποίο η εφορία θα θελήσει μερίδιο 30-40%.
Έτσι ο εισαγωγέας δημιουργεί μία ενδιάμεση εταιρία off shore κάπου στον πλανήτη (;;;;) όπου o φόρος εισοδήματος είναι πολύ χαμηλός ή μηδαμινός.
Τα εμπορεύματα, θεωρητικά, περνούν από εκείνη την χώρα στα χαρτιά.
Εκεί «φουσκώνει» η τιμή πωλήσεως προς την εταιρεία με έδρα την Ελλάδα, ώστε η τιμή χονδρικής να φτάνει σχεδόν την τιμή λιανικής. Με αυτόν τον τρόπο η εταιρεία εμφανίζει ασήμαντο περιθώριο καθαρού κέρδους προς φορολόγηση.
Το κέρδος πρακτικά έχει μείνει στην ενδιάμεση εταιρεία off shore, όπου εκεί φορολογείται με πολύ χαμηλότερο συντελεστή.
Έτσι φοροδιαφεύγουν/φοροαποφεύγουν οι μεγάλοι, για τους οποίους δεν τολμούν να επιβάλλουν «αντικειμενικά» κριτήρια φορολογήσεως, όπως κάνουν με τους μικρούς.
Δηλαδή αν ο μεγάλος πει ότι πουλάει 30 νταλίκες ρούχα με συνολικό φορολογήσιμο κέρδος 150 ευρώ, εφόσον έχει κάποια τιμολόγια από τις Μπαχάμες για να δικαιολογήσει εικονικά έξοδα, η εφορία τα βρίσκει όλα μία χαρά, χωρίς καμμία υποψία απάτης.
Αν όμως ένας άνεργος έχει ένα δάνειο ή ένα αυτοκίνητο που το συντηρεί η γιαγιά του, τότε θεωρείται φοροφυγάς και φορολογείται για εικονικό εισόδημα!
Η εφορία αφήνει και χάνονται δισεκατομμύρια μέσω τέτοιων γελοίων κόλπων των μεγάλων εταιρειών και επιτίθεται στους άνεργους, επειδή διαθέτουν ένα σκουριασμένο αυτοκίνητο εικοσαετίας, κάτι που κατ΄ αυτούς, αποδεικνύει 3600 ευρώ φορολογητέο εικονικό εισόδημα.
Κι ας το συντηρεί στην πραγματικότητα η γιαγιά με την σύνταξή της.
Γι ‘ αυτό αν δει κάποιος τις ατομικές δηλώσεις των πλουσίων παθαίνει παράκρουση.
Σ’ αυτό το κράτος που Υπουργοί και Βουλευτές βρίσκονται συνεχώς κατηγορούμενοι για τεράστια ποσά φοροδιαφυγής, τα οποία τελεικά και ΔΕΝ πληρώνουν, το κράτος απαιτεί «φορολογική συνείδηση» από τους ανέργους, που φορολογούνται για αυθαίρετα υπολογιζόμενο εικονικό εισόδημα.
«Τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνονται οι εισαγωγές αγαθών στην Ελλάδα από κράτη χαμηλού κόστους. Επειδή όμως η αξία εισαγωγής είναι ελάχιστη σε σχέση με την τελική τιμή πωλήσεώς τους, ο δρόμος τιμολογήσεώς τους συνήθως διαπερνά κάποια off shore εταιρεία, εγκατεστημένη σε χώρα με χαμηλό φορολογικό συντελεστή, έτσι ώστε τελικά να επιτευχθεί η εμφάνιση μειωμένου κέρδους και χαμηλής φορολογικής δαπάνης.
Για παράδειγμα, ένα ελληνικό εργοστάσιο αγοράζει πρώτες ύλες από τις Η.Π.Α. και συστήνει μια offshore εταιρεία η οποία λειτουργεί «ως ενδιάμεση» στην πώληση.
Με τον τρόπο αυτό «φουσκώνει» το κόστος αγοράς και μειώνει το καθαρό κέρδος στην Ελλάδα, ενώ η offshore εταιρεία, για το κέρδος από αυτήν την εικονική μεσολάβηση, φορολογείται με πολύ μικρό συντελεστή ή ακόμα και μηδενικό.»
