Η ορδή των Μογγόλων στην οποία μετείχαν και οι Βούλγαροι, την κατέστρεψε και τη λεηλάτησε το 447 μ.χ, αλλά ξαναχτίστηκε από τον Ιουστινιανό και υπέστη τις συνεχείς επιδρομές των Βουλγάρων, μέχρι την οριστική της κατάληψη από τον Κρούμο το 809.
Η «Σοφία» ήταν ένας Θρακικός οικισμός που ονομαζόταν Σαρδική, και κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα, ανήκε στον Φίλιππο της Μακεδονίας και μετά στον Μέγα Αλεξάνδρο και τους επιγόνους. Περίπου το 29 π.Χ., κατελήφθη από τους Ρωμαίους και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Τραϊανού ,(98-117), μετονομάστηκε προς τιμή του Ulpia Serdica και έγινε το διοικητικό Κέντρο της περιοχής.
Εκεί γεννήθηκε ο Γαλέριος.
Όταν ο Διοκλητιανός διαίρεσε την Δακία σε Dacia Ripensis, (στις όχθες του Δούναβη), και Dacia Mediterranea, η Ulpia Serdica έγινε η πρωτεύουσα της Dacia Mediterranea.
Στην Ulpia Serdica εκδόθηκε το 311 από το Γαλέριο, το πρώτο διάταγμα νομιμοποίησης του Χριστιανισμού, που χορηγούσε το καθεστώς του «religio licita».
Όλα αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερη σημασία εάν δεν εμφάνιζαν οι βούλγαροι τα ερείπια της Ulpia Serdica ως μερος της Ιστορίας τους, ενώ μερος της Ιστορίας τους είναι η καταστροφή της.
Πάνω κάτω δηλαδή είναι η ίδια πρακτική με αυτή των Τούρκων στην Ιωνία και την Κωνσταντινούπολη και τον Μακεδονισμό.
Ο έπηλυς, διεκδικεί ως δικά του και τα κόκκαλα των νεκρών που σκότωσαν οι πρόγονοι του.
Το ίδιο κάνουν και οι Τσίπταροι που θέλουν και αυτοί «ιστορία» και διεκδικούν εδάφη και πεθαμένους.
Και σου λέει τώρα ο κάθε πράκτορας ότι οι Σουλιώτες ήταν Τσίπταροι .
Ναι ρε καθίκια. Ουτσεκάδες ήταν και ο Μπόταρης και οι Σουλιώτες . Ξαδέρφια του Θάτσι.
