Ένα σοβαρό πείραμα βαθιάς αλλαγής πρέπει ν’ αρχίσει από τον εαυτό μας, από τον καθέναν μας. Είναι μάταιο να αλλάζουμε μόνο τις εξωτερικές συνθήκες χωρίς βαθιά εσωτερική αλλαγή.
Η κοινωνία είναι ό,τι είναι ο άνθρωπος· αυτό που είναι η σχέση του ενός με τον άλλον είναι και η δομή της κοινωνίας μιας χώρας. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ειρηνική κοινωνία που να έχει νοημοσύνη, αν το άτομο είναι αδιάλλακτο, βάναυσο και ανταγωνιστικό. Αν από τον κάθε άνθρωπο λείπει η ευγένεια, η στοργή, η φροντίδα στη σχέση του με τους άλλους, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί σύγκρουση, ανταγωνισμό και σύγχυση. Η κοινωνία είναι επέκταση των ανθρώπων η κοινωνία είναι προβολή του εαυτού μας. Μέχρι να το συλλάβουμε αυτό και να κατανοήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και να τον αλλάξουμε ριζικά, απλώς η αλλαγή απλώς του έξω δεν θα δημιουργήσει ειρήνη στον κόσμο, ούτε θα φέρει αυτή την ηρεμία και τη γαλήνη που είναι απαραίτητες για ευτυχισμένες σχέσεις μέσα σε μια κοινωνία.
Ας μη σκεφτόμαστε, λοιπόν, ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον˙ αυτό θα συμβεί -και πρέπει να συμβεί- αν ολόκληρη η προσοχή μας κατευθύνεται στη μεταμόρφωση του ατόμου, του εαυτού μας και της σχέσης μας με τον άλλον…
Προσωπικά νοιώθω ότι ο κόσμος είναι ο εαυτός μου και πως ό,τι κάνω δημιουργεί είτε ειρήνη είτε θλίψη στον κόσμο, που είναι ο εαυτός μου· και όσο δεν καταλαβαίνω τον εαυτό μου, δεν μπορώ να φέρω ειρήνη στον κόσμο η άμεση, λοιπόν, φροντίδα μου είναι ο εαυτός μου, όχι εγωιστικά, όχι απλώς ν’ αλλάξω τον εαυτό μου για να αποκτήσω μεγαλύτερη ευτυχία, μεγαλύτερες απολαύσεις, μεγαλύτερες επιτυχίες, αλλά γιατί όσο δεν καταλαβαίνω τον εαυτό μου θα ζω μέσα στον πόνο και στη θλίψη και δεν θα μπορώ ν’ ανακαλύψω μια διαρκή ειρήνη και ευτυχία.
Κρισναμούρτι, “Εγώ χωρίς εγώ”
