Οι δέκα φράσεις που δημοσιεύονται στον πίνακα ήταν η προσφορά της επιθεώρησης «Πολιτίκα» στους αναγνώστες της που θέλουν να εξοικειωθούν με τα μυστικά της λεγόμενης ξύλινης γλώσσας.
Πρόκειται για ένα είδος «εγχειριδίου» για ρήτορες ή γενικά πολιτικούς συζητητές, που με την εναλλαγή μερικών λέξεων δημιουργεί άπειρες δυνατότητες ομιλίας.
«Αρχίζετε από οποιοδήποτε σημείο της πρώτης στήλης και συνεχίζετε προχωρώντας σε οποιαδήποτε φράση της δεύτερης, έπειτα της τρίτης και τέλος της τέταρτης. Θα έχετε έτσι μυριάδες συνδυασμούς» γράφει η εφημερίδα, «που θα σας επιτρέψουν να μιλάτε μέχρι και σαράντα ώρες χωρίς διακοπή».
Ο ανώνυμος συντάκτης του πίνακα που, με τον τρόπο αυτό, αποκαλύπτει πολλά για τον τρόπο ομιλίας, ιδιαίτερα των κομματικών παραγόντων, επιμένει ότι η «ξύλινη γλώσσα» έχει δύο χαρίσματα: αφενός επιτρέπει στον ομιλητή να μιλήσει χωρίς την παραμικρή προετοιμασία, αρκεί να ξέρει καμιά σαρανταριά κλισέ, και αφετέρου δεν επιτρέπει αντιρρήσεις, αφού κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέει ή τι σκέφτεται ο ομιλών.
Με την επανάληψη και την εξάσκηση, τα κομμάτια της ξύλινης γλώσσας συνταιριάζονται ευκολότατα μεταξύ τους και ο ρήτορας μπορεί να είναι σωστό πολυβόλο.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να απορρυθμίσετε έναν χρήστη της ξύλινης γλώσσας. Να τον διακόψετε λέγοντας: «Πώς το είπατε αυτό; Παρακαλώ, το επαναλαμβάνετε;»
Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιθανό ο ομιλητής να έχει ξεχάσει τον συνδυασμό που μόλις έφτιαξε και να τα χάσει για λίγο. Πολύ γρήγορα όμως θα σας απαντήσει με νέο συνδυασμό.
