“ΕΓΕΝΝΗΘΗ ΕΙΣ ΕΠΟΧΗΝ ΚΑΤΑΠΤΩΣΕΩΣ ΗΘΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ, ΕΙΣ ΕΠΟΧΗΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΩΝ ΙΩΝΩΝ, ΕΙΧΕΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΣ ΗΘΙΚΗΝ ΕΚΛΥΣΙΝ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΛΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΓΩΪΣΜΟΝ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΥΤΗΣ ΥΠΗΡΞΕ Η ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΑΣ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ Η ΣΤΕΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΩΝ, Η ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΙΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΣΘΕΝΟΥΣ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΟ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΚΛΕΟΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΩΝ ΕΝΔΕΙΚΝΥΟΜΕΝΩΝ ΜΕΣΩΝ, ΗΤΟΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΕΞΥΨΩΣΕΩΣ ΑΦ΄ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑΝ ΤΟΥ ΕΚΦΑΝΣΙΝ ΑΦ΄ ΕΤΕΡΟΥ ΗΤΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.
ΕΚΕΙΝΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΟ ΕΙΣ ΑΜΕΣΟΝ ΕΠΑΦΗΝ, ΣΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΝΩΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΝ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΑΥΤΗΝ ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΝ ΤΟΥ. ΕΦΑΡΜΟΖΩΝ ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΡΗΤΟΝ “ΕΡΕΥΝΩ ΕΜΑΥΤΟΝ” ΚΑΤΟΡΘΩΝΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΗ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ ΝΑ ΤΩ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗ. ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΙΣΧΥΡΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΛΚΩΝ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑΝ ΤΟΥ ΟΥΧΙ ΕΚ ΤΗΣ ΠΟΛΥΓΝΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΜΑΘΕΙΑΣ, ΣΧΗΜΑΤΙΣΑΣ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΝ ΤΟΥ ΟΥΧΙ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΟΥ ΤΑΔΕ Ή ΤΟΥ ΔΕΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ. ΑΛΛ΄ΕΞ ΙΔΙΑΣ ΠΕΙΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ, ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΙΑΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ ΠΕΡΙ ΛΟΓΟΥ, ΠΕΡΙ ΠΥΡΟΣ, ΠΕΡΙ ΛΥΤΡΩΣΕΩΣ Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΠΝΕΕΙ ΤΟΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΗΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΝ ΝΟΥΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΦΕΣΙΟΥ.Η ΠΕΡΙ ΘΕΙΟΥ ΠΥΡΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΛΕΓΕΙ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΔΥΟ ΕΙΔΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑ: ΤΑΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΟΗΣΙΝ. ΑΙ ΠΡΩΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΔΙ΄ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΔΗΛ. ΟΥΧΙ ΚΕΚΑΘΑΡΜΕΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ. Η ΝΟΗΣΙΣ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΕΦ΄ ΟΣΟΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΘΕΟΠΟΙΗΘΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ.
Ο ΘΕΙΟΣ ΟΥΤΟ ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΥΡ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗ, ΣΥΝΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝ. “ΑΛΛΑ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΝ ΤΟΥΤΟ ΠΥΡ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ Ο ΛΟΓΟΣ, Η ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ, ΗΤΙΣ ΔΙΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΛΟΓΙΚΩΣ, Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΠΕΡ ΕΜΨΥΧΩΝΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΟΠΕΡ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ ΩΣ ΛΟΓΙΚΗ ΝΟΗΣΙΣ. ΕΝΕΚΑ ΤΟΥΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΟΥΤΟΣ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ, ΟΙΤΙΝΕΣ ΔΕΟΝ ΝΑ ΔΙΕΠΩΣΙ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ. ΚΑΤ΄ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ Ο ΑΥΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΝ ΤΑΥΤΙΖΕΙ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ, ΗΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΑΥΤΗΣ ΦΥΣΙΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝ, ΤΟ ΠΑΝΣΟΦΟΝ ΟΝ. ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΙΝ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ. ΚΑΤΑ ΤΑΥΤΑ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΑΝΙΧΝΕΥΕΙ ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙ ΡΟΗ ΤΟ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΟΝΤΑ ΚΟΙΝΟΝ ΚΑΙ ΕΥΡΙΣΚΕΙ ΑΥΤΟ EN TH ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ» [Ν. ΛΟΥΒΑΡΙ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Ι, σελ. 45].
ΣΟΦΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΦΕΣΙΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟΝ Η ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΕΥΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΑΣΙΝ ΥΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ. ΜΟΝΟΝ ΔΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΟΥΤΟΣ ΝΑ ΦΘΑΣΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΕΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝ, ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΝΩΣ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΑΙ ΕΝΝΟΙΑΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΚΑΛΩΣ ΝΟΟΥΜΕΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕ ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΘΕΜΑ ΟΠΕΡ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΟΝ ΠΟΘΟΥΝΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΤΑ ΤΑΥΤΑ ΜΙΑΝ ΕΞΕΧΟΥΣΑΝ ΘΕΣΙΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΜΠΑΝΤΙ, ΠΛΕΟΝ ΤΟΥΤΟΥ ΚΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΣΤΕΝΗΝ ΣΧΕΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ.
Η ΜΕΛΕΤΗ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ – ΛΟΓΟΥ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΡΕΥΝΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΜΕΛΛΕ ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΣΤΡΑΦΗ Η ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΤΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΑΙΩΝΩΝ, ΘΑ ΕΛΕΓΟΝ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΔΩΝ. ΕΚ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΣ ΤΑΥΤΗΣ ΕΚΠΗΓΑΖΕΙ Η ΓΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΟΡΦΗΣ, ΤΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΤΑΥΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΕΡΙΚΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ ΕΝ ΤΗ ΦΥΣΕΙ ΚΑΙ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ ΑΙ ΟΠΟΙΑΙ ΔΙΑ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΟΝΟΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ, Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΔΕ ΟΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ.
«ΑΡΧΙΚΟΝ ΣΦΑΛΜΑ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΕΣ ΣΦΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΚΟΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΑ ΦΘΑΡΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΥΠΟ ΣΟΒΑΡΑΝ ΕΠΟΨΙΝ, Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗ ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ. Ο ΘΕΟΣ ΔΙΕΧΥΘΗ ΑΝΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. Ο ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΥΡΗ ΕΙΣ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ, ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΩΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ. Η ΕΝΑΤΕΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΚΑΤΑΚΑΙΕΙ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΩΔΗ ΙΔΕΑΝ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΟΙΝΩΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΠΟΣΥΝΘΕΤΕΙ ΤΑΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΑΣ ΔΙΑΛΥΕΙ. Η ΦΥΣΙΣ ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΠΡΟΣ ΠΥΡ ΔΙΑΒΡΩΤΙΚΟΝ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ, ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΔΙΕΧΥΘΗ Η ΘΕΟΤΗΣ. ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΕΥΡΙΣΚΕΙ ΕΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΕΝ ΕΑΥΤΩ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙ ΤΑΣ ΡΙΖΑΣ ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΑΙΩΝΙΩ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΤΟ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΚΑΤ΄ ΑΛΛΗΛΩΝ, ΑΛΛ΄ ΕΝ ΤΑΥΤΩ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΗ ΤΗΝ ΓΑΛΗΝΗΝ ΕΙΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΦΥΣΙΣ ΥΠΕΡΒΑΛΛΕΙ ΕΑΥΤΗΝ. ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΥΝΑΜΙΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΤΕΚΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΞΙΝ ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ ΤΩΡΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΑΥΤΗ Η ΙΔΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΥΝΑΣΗ ΤΗΝ ΠΑΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ. ΕΙΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥΤΟ ΠΡΟΣΨΑΥΟΜΕΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΖΗ ΕΝ ΤΩ ΑΝΘΡΩΠΩ, ΤΗΝ ΔΙΑΣΠΑΣΙΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ. ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΤΕΣΤΗ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΘΩΡΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΚ ΤΟΥ ΚΑΘΩΡΙΣΜΕΝΟΥ ΔΕ ΤΟΥΤΟΥ ΟΝΤΟΣ, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΗ ΑΝΩΤΕΡΟΝ ΤΙ ΟΝ. ΕΙΝΑΙ ΕΞΗΡΤΗΜΕΝΟΣ ΕΝ ΤΑΥΤΩ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΤΕΝΙΖΕΙ, ΕΙΜΗ ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΡΩ ΤΟΥ ΚΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΤΟ ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΝ ΕΝ ΑΥΤΩ. ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΟΥΤΟΣ ΝΑ ΔΙΑΠΛΑΣΣΗ ΑΙΩΝΙΟΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ.
Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΙΝ ΤΟΥ. ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΔΕ ΑΥΤΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΝΩΣΙΝ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΗΜΩΝ ΜΕΤ΄ΑΥΤΟΥ, ΟΠΟΤΕ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΣ, ΜΟΝΙΜΟΣ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΑ, ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΗΣ ΣΗΨΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΕΩΣ, ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΔΑΙΜΩΝ, ΠΛΗΡΗΣ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑΣ ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΗ ΔΕ ΜΟΝΟΝ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΝΤΟΛΗΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΩΣ ΚΟΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.
ΠΕΤΡΟΣ ΓΚΡΑΒΙΓΓΕΡ – “ΣΥΜΒΟΛΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧ. ΕΛΛΗΝ. ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΑΝ”
