Ας ρίξουμε
μια ματιά σε κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Ασφαλώς, υπάρχει αναταραχή,
ανησυχία, ανατροπή. Μαζί μ΄αυτά κοχλάζει μια οργή και μομφή που απευθύνεται κυρίως
στους πολιτικούς άρχοντες και σε όποια αρχή συνδέεται με την εξουσία. Αυτή η οργή
συχνά, όλο και πιο συχνά, εκδηλώνεται με βίαιο τρόπο και η πολιτεία παραδίνεται
στο χάος.
Οπωσδήποτε,
το χάος έχει παρεισφρήσει παντού: στην οικονομία, στην παιδεία, στην έννομη τάξη-
με λίγα λόγια, σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής. Και όσο οι κυβερνήτες προσπαθούν
να επιβάλουν μια τάξη με σκληρά μέτρα, τόσο φουντώνει η αντίδραση. Έτσι, δημιουργείται
ένας φαύλος κύκλος που επαυξάνει τη χαοτική κατάσταση. Αλλά το χάος, δηλαδή η αταξία,
γεννά μόνο αποδόμηση και καταστροφή.
Παρακολουθώντας
όλο αυτό το δυσοίωνο σκηνικό, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με
μια σειρά ερωτημάτων αλλά και διαπιστώσεων. Ένα τέτοιο ερώτημα είναι το κατά πόσο
οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι άμοιροι ευθυνών για την όλη κατάσταση. Η απάντηση
δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Γιατί, ναι μεν
οι κυβερνήσεις υπήρξαν πρότυπα ανικανότητας, διαφθοράς και αρπακτικότητας, αλλά
και οι πολίτες έκαναν τα ίδια, στο βαθμό που τα κατάφερναν. Βέβαια, μερικοί απλώς
δεν βρήκαν πεδίο δράσης. Στην πραγματικότητα, αν καταμετρούσαμε τους διεφθαρμένους
και τους εν δυνάμει τέτοιους, φοβόμαστε ότι οι έντιμοι και καλοί πολίτες θα αποτελούσαν
μια θλιβερή μειοψηφία. Ως έντιμους και καλούς πολίτες εννοούμε όσους δεν παραβιάζουν
τους νόμους, ακόμα κι αν μπορούν να το κάνουν ατιμωρητί, και επίσης δεν θα προσπαθούσαν
να ευημερήσουν αδικώντας άλλους. Φυσικά, τέτοιοι άνθρωποι διακατέχονται από μια
αίσθηση του γενικού καλού.
Αν, λοιπόν,
οι πολίτες αυτού του τύπου ήταν η πλειοψηφία, δεν θα υπήρχαν κυβερνήσεις σαν αυτές
που όλοι τώρα καταριούνται. Επειδή, απλούστατα, οι κυβερνήσεις είναι ο καθρέφτης
των πολιτών. Φαίνεται λοιπόν πως τέτοιες κυβερνήσεις μας πρέπανε. Βέβαια, οι διάφοροι
λαοκόλακες και δημαγωγοί, όχι αποκλειστικά από το χώρο της πολιτικής εξουσίας, αλλά
και από άλλους χώρους, π.χ. από το δημοσιογραφικό χώρο, αθωώνουν αθωώνουν παμψηφεί
τους πολίτες χαϊδεύοντας τ΄αυτιά τους. Και με περισσή απλοχεριά δικαιώνουν διάφορες
ρυπαρότητες ως χρήσιμα ή αναγκαία στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας! Μπορεί κανείς,
άνετα, να διαπιστώσει ότι τέτοια άτομα, που συνήθως ασκούν ισχυρή επιρροή στα λαϊκά
στρώματα, αν και δεν είναι πάντα διεφθαρμένα, εντούτοις στερούνται εντελώς αυτό
που ονομάζουμε στοιχείο πνευματικότητας. Και οι ίδιοι ρέπουν στις γήινες απολαύσεις
-εύλογα, αφού στη σκέψη τους δεν υπάρχει χώρος για κάτι Ανώτερο ή για συνέχεια της
ζωής.
Ένα άλλο ερώτημα
αφορά τα αίτια της κρίσης. Όποιος νομίζει πως η οικονομική κρίση είναι όλο το πρόβλημα
σκέφτεται πολύ επιπόλαια ή, μάλλον δεν σκέφτεται καθόλου. Στην πραγματικότητα, η
ανθρωπότητα βιώνει μια καθολική κρίση, η οποία ξεκινάει από την κρίση αξιών. Έχουν
απωλεσθεί τα «αενάου φύσεως ριζώματα» -οι ηθικές αξίες της ύπαρξης.
Πώς θα πειστούν
οι άνθρωποι ότι η ηθική συμπεριφορά είναι η βάση κάθε ευημερίας; Κι όμως είναι τόσο
απλό: η ηθικότητα είναι η υγεία του πνεύματος. Η υγεία του πνεύματος συνεπάγεται
την υγεία σε όλους τους άλλους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Όταν το πνεύμα των πολιτών
είναι άρρωστο, τότε νοσεί ολόκληρη η κοινωνία. Η οικονομική αναστάτωση δεν είναι
παρά ένα από τα συμπτώματα της γενικής νοσηρότητας. Ούτε μπορούμε να επικαλούμαστε
ως άλλοθι ότι ευθύνονται οι κακοί κυβερνήτες, οι εκμεταλλευτές οικονομικοί παράγοντες,
οι κάθε λογής αδίστακτοι, γιατί αυτοί θα ήταν ανίσχυροι αν δεν αντλούσαν δύναμη
από πλατιά ανθρώπινη στήριξη.
Το πόσο πολύ
εξυπηρετεί τα σκοτεινά συμφέροντα η γενικότερη ηθική κατάσταση είναι έκδηλο στο
ποιόν των «πνευματικών» προϊόντων, ή, πιο σωστά, υποπροϊόντων: των ταινιών, των
τηλεοπτικών προγραμμάτων, των τραγουδιών, ακόμα και της λογοτεχνίας. Αυτή η απίστευτη
υπερπαραγωγή σκουπιδιών προσφέρει εκχυδαϊσμό, αποβλάκωση και ηθικό εκφυλισμό. Η
αρρώστια της ανθρωπότητας είναι αρρώστια του πλανήτη. Η γη έχει μολυνθεί επικίνδυνα,
και όταν ένας πλανήτης νοσεί, τότε όλα είναι αναμενόμενα -και το λιγότερο απ΄αυτά
είναι η οικονομική κρίση.
Όλη αυτή η
νοσηρότητα έχει επισημανθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό από την πνευματική Ηγεσία του
κόσμου μας, η οποία υπέδειξε όλες τις πηγές μόλυνσης, εκτός από την ηθική κατάπτωση,
όπως π.χ. την απαξίωση της θηλυκής αρχής, το συγκαλυμμένο ή απροκάλυπτο δουλεμπόριο,
την άσκηση μαύρης μαγείας, κ.τ.λ. Έχει προειδοποιήσει, ως όφειλε, για τις συνέπειες
όλων αυτών, αλλά και για τους τρόπους εξυγίανσης και ανάπτυξης.
Και τώρα,
τι; Τι μπορεί να γίνει ώστε να περισωθεί ό,τι είναι δυνατόν, και να αρχίσει ένας
νέος καλύτερος κύκλος;
Η βία, η καταστροφή,
η δολοφονία όχι μόνο δεν θα λύσουν το πρόβλημα αλλά θα επαυξήσουν το χάος σε βαθμό
ολέθριο. Αν μόνο αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι τι καταστροφικές δίνες ρευμάτων εξαπολύουν
στο διάστημα με τις ενέργειές τους! Αν μόνο συνειδητοποιούσαν ότι ευθύνονται απολύτως
για κάθε ξέσπασμα της Φύσης, από τις κλιματολογικές ακρότητες έως τις διάφορες επιδημίες!
Μια τέτοια μεταλλαγή της ανθρώπινης συνειδητότητας θα σηματοδοτούσε θαυμαστές εξελίξεις.
Όσο όμως παραβιάζονται οι κοσμικοί νόμοι, δηλαδή η κοσμική τάξη, δεν είναι δυνατόν
να περιμένουμε ευτυχή γεγονότα.
Ας κλείσουμε
αυτό το σημείωμα με δύο διευκρινίσεις.
Όταν επικρίνουμε
τις βίαιες και χαοτικές καταστάσεις, δεν εννοούμε κατά κανένα τρόπο ούτε συμβιβασμό
ούτε ανοχή με το κακό. Μια τέτοια στάση, όπως και μια στάση χλιαρότητας ή αδιαφορίας
ισοδυναμεί με υποστήριξη του κακού. Αντίθετα η θέση στην πλευρά του Καλού επιβάλλει
μαχητικότητα και ασυμβίβαστη αντίθεση στο κακό.
Η δεύτερη
διευκρίνιση αφορά τη στάση μας απέναντι στα γεγονότα. Το αμέριστο ενδιαφέρον και
η άγρυπνη παρακολούθηση αυτών που συμβαίνουν, δεν σημαίνει παράδοση στην κατάθλιψη
και την απογοήτευση. Αντίθετα, σε χαλεπούς καιρούς η χαρά είναι ακόμη πιο απαραίτητη,
παρά τη δικαιολογημένη αγωνία. Η χαρά και η προσδοκία καλών εξελίξεων είναι μόνιμο
απόκτημα, το οποίο δεν ξεριζώνεται, όποιες κι αν είναι οι εξωτερικές καταστάσεις,
σε εκείνον ο οποίος έχει μεταλάβει το Φως, δηλαδή τη Διδασκαλία. Γιατί αυτός γνωρίζει
για την Απειροσύνη και την παροδικότητα, καθώς και για την υπεροχή του Καλού έναντι
του κακού. «Η χαρά είναι μια ιδιαίτερη σοφία.»
Τέλος, ας
θυμηθούμε και τούτο: «Η φτώχεια είναι το δώρο του εξαγνισμού.»
