...Είναι η ζωή ένα τυχαίο επεισόδιο
χωρίς πριν και μετά ή είναι μια ατέρμονη διαδικασία; Να το δούμε και αλλιώς: Η Μεγάλη
Πραγματικότητα είναι μια συμπτωματική αναλαμπή μέσα στο αιώνιο Σκοτάδι ή ένα αιώνιο
Φως ύπαρξης και εμπειρίας; Φως ή Σκοτάδι;
Ας διαλέξει
καθένας σύμφωνα με τη συνειδητότητά του. Το Σύμπαν δεν είναι μίζερο. Είναι η Πάνδωρος
Αρχή που δίνει σε καθέναν ό,τι ζητήσει. Φαίνεται όμως πως η ανθρώπινη φαντασία είναι
συχνά τόσο φτωχή ώστε να ζητάει σκουπίδια αντί για το μέγιστο Θησαυρό -την «περισσή
ζωή». Ας διακηρύσσει το Μεγάλο Ον «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι»!
Πόσοι από τους αυτοαποκαλούμενους οπαδούς Του διαλογίστηκαν ποτέ πάνω σ΄αυτή τη
δήλωση; Κι όμως η κατανόησή της, όπως και η κατανόηση οποιασδήποτε δήλωσης καθενός
από τα Μεγάλα Όντα, είναι μια πραγματική μύηση, μια φώτιση. Τέτοιες αναλαμπές φτιάχνουν
κάποια στιγμή την εκθαμβωτική φωταψία της συνειδητότητας. Χωρίς στοχασμό, κατανόηση,
βίωση, αφομοίωση, όλα τα σοφά λόγια μένουν απλώς λόγια. Η ανάγνωση και η απομνημόνευση
από μόνες τους δεν οδηγούν κάπου. Γι΄ αυτό χρειάζεται ο Διαλογισμός. Ο Διαλογισμός
όμως δεν είναι ομφαλοσκόπηση. Πρέπει, αργά ή γρήγορα, να οδηγεί σε βιωμένη γνώση.
Η διαλογιστική μέθοδος ανεύρεσης της Αλήθειας είναι το πιο επιστημονικό, το πιο
σημαντικό και το πιο ευτυχισμένο πείραμα που μπορεί να διεξαχθεί από ένα αυτοσυνείδητο
ον.
«Περισσόν
ζωής» ή «περισσή ζωή» -άφθονη ζωή, λοιπόν. Μήπως άραγε μ΄αυτά τα λόγια ο Διδάσκαλος
είχε κατά νου βουτιά στο σκοτάδι της ανυπαρξίας; Ή μήπως εννοούσε λούσιμο στο φως;
Μήπως πάλι
φαντάζεται κανείς πως Εκείνος ήταν διανομέας ωραίων ψευδών ή ανυπόστατων ουτοπιών;
Και κάθησε να υποστεί τα όσα υπέστη για να υποστηρίζει φαντασιοπληξίες; «Αλίμονο»,
αναστενάζει ο Μαχάτμα «Μ», αναφερόμενος στα φρικτά εκείνα συμβάντα: «Αλίμονο, να
υποβληθεί ο Χριστός σε έναν τέτοιο θάνατο για κάτι που θα έλεγες πως είναι πολύ
γνωστό!»
Ποιο είναι
αυτό το οποίο όφειλε να είναι «πολύ γνωστό»; Τι άλλο; Η ανυπαρξία του θανάτου, η
συνέχεια της ζωής, η ύπαρξη ζωής σε πολλούς κόσμους («Πολλαί αι μοναί του Κυρίου»),
η πραγματικότητα του Ανώτερου Κόσμου.
Οι κόσμοι
όμως είναι καταστάσεις ύπαρξης που εξαρτώνται απολύτως από το ποιόν, το εύρος, και
το δυναμικό της συνειδητότητας. Γι΄αυτό η «Βασιλεία των Ουρανών» δεν μπορεί να βρεθεί
αλλιώς παρά μόνο μέσα μας. Επομένως, το «απάντων τιμιώτατον» (το πιο ανεκτίμητο,
το πιο πολύτιμο) -για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα- είναι η συνειδητότητα. Θα το φωνάζουμε
και θα το διακηρύσσουμε μέχρι τελευταίας πνοής: το μοναδικό περιουσιακό μας στοιχείο,
το μοναδικό μας εφόδιο, η μοναδική μας ελπίδα είναι η συνειδητότητά μας. Όλος ο
Κόσμος περιέχεται εκεί μέσα. Είναι η σταγόνα που περιέχεται στο Σύμπαν και ταυτόχρονα
η σταγόνα που περιέχει το Σύμπαν. Αυτή είναι η ευλογημένη Πραγματικότητα -η «Περισσή
Ζωή».
Δεν υπάρχει
φτωχό ή στερημένο πλάσμα. Ό,τι αποτελεί μέρος του Άπειρου Όλου είναι και κάτοχος
αυτού του Όλου, χωρίς αυτό να φτωχαίνει κανέναν άλλο. Φτωχός είναι μόνο εκείνος
που κλείνει την πόρτα της συνειδητότητάς του, εκείνος που αρνιέται την «Περισσή
Ζωή». Είναι όμως ένας αυτοδημιούργητος φτωχός, θλιβερά και εφιαλτικά φτωχός, ακόμη
κι αν έχει το μεγαλύτερο γήινο πλούτο. Γιατί δεν έχει τίποτε, όλα θα χαθούν σ΄ένα
ανοιγοκλείσιμο του ματιού. «Η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ΄άδεια χέρια»,
όπως λέει ένα τραγούδι. Είναι απολύτως βέβαιο πως θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο
με άδεια χέρια -αυτό που έχει σημασία είναι να μη φύγουμε με άδεια συνειδητότητα
ή με μολυσμένη συνειδητότητα. Η χίμαιρα της ιδέας της ιδιοκτησίας είναι μια μόλυνση,
είναι μια τεράστια μόλυνση που έχει μολύνει ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει κακό,
το οποίο να μην έχει προκληθεί από αυτό το μίασμα. Για ό,τι αντιμετωπίζουμε και
για ό,τι θα υποστούμε ως κάτοικοι αυτού του πλανήτη θα έχει γεννήτορα την ιδιοκτησία
και την συνακόλουθη απληστία.
Ναι, ξέρουμε
και το άλλο τραγούδι: «Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε...» Αυτό είναι
το σκεπτικό πολλών, χωρίς αμφιβολία. Και για να «γλεντήσει» κανείς τη ζωή του χρειάζεται,
βασικά, χρήμα -όσο περισσότερο τόσο καλύτερα για το «γλεντοκόπι». Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε
και πολύ πάνω σ΄αυτή την ιδεολογία: καλοπέραση εδώ και τώρα, ό,τι προλάβουμε. Απλώς
θα επισημάνουμε τη χυδαιότητα της νοοτροπίας, η οποία εκφράζεται ανάλογα στο παραπάνω
άσμα. Αλλά και η πλέον στοιχειώδης καλαισθησία θα ενοχληθεί ακόμη και από την αισθητική
της ίδιας της λέξης «γλέντι», «γλεντάω». Δεν είναι αποκρουστική η ήχησή τους;
Αν και κάπως
εκτός θέματος, ας επισημάνουμε τη διαφορά περιεχομένου ανάμεσα στις λέξεις γλέντι,
διασκέδαση, και ψυχαγωγία. Την ετυμολογία της πρώτης λέξης αγνοούμε -μάλλον τουρκικής
προέλευσης θα είναι. Η λέξη διασκέδαση σημαίνει διασκόρπιση, από το αρχαίο ρήμα
(δια-) σκεδάννυμι: (δια-) σκορπίζω. Επομένως σηματοδοτεί κάτι ανάξιο του ανθρώπου,
διασκόρπιση ενέργειας.
Αντίθετα,
η λέξη ψυχαγωγία -αγωγή της ψυχής είναι η άσκηση της ψυχής μέσω ευχαρίστησης, η
οποία όμως δεν έχει τίποτε χυδαίο και υποτιμητικό. Με άλλα λόγια, οι δύο πρώτες
έννοιες όχι μόνο δεν τροφοδοτούν την ανώτερη συνειδητότητα, την ψυχή, αλλά και διακόπτουν
όλα τα ρεύματα ανάμεσα στον πνευματικό Εαυτό και το κατώτερο εγώ. Η ψυχαγωγία απεναντίας
κινητοποιεί τα ανώτερα κέντρα, τα οποία είναι όργανα της ψυχής.
Πόσο περίφροντις
πρέπει να είναι κανείς ώστε να μη βλάψει το πιο πολύτιμο, τη συνειδητότητα. Η καταστροφή
της συνειδητότητας είναι η μεγαλύτερη συμφορά. Ας κλείσουμε το σημερινό σημείωμα
με τα λόγια της Διδασκαλίας.
Η Ουρουσβάτι
γνωρίζει ότι η αποσύνθεση της συνειδητότητας είναι χειρότερη από οποιονδήποτε πόλεμο
ή λιμό ή σεισμό... Κάνει τους ανθρώπους να χάνουν τον αυτοσεβασμό τους, να γίνονται
κακοήθεις, και να αγνοούν την απαραίτητη συνεισφορά τους στις μελλοντικές γενιές.
Η αποσύνθεση της συνειδητότητας κάνει τους συγγραφείς να παράγουν αποκρουστικές
εικόνες, και τιποτένιους ανθρώπους να κρίνουν...
Είναι ιδιαίτερα
τρομακτικό ότι η πλειονότητα δεν θέλει να καταλάβει τα τωρινά γεγονότα. Χορεύουν,
εμπορεύονται, και νομίζουν πως η παρούσα εποχή εκπροσωπεί την κορυφή της επίτευξης.
Συγκρίνετε αυτό που συμβαίνει τώρα με τα γεγονότα άλλων περιόδων παρακμής, και θα
βρείτε ότι έχουν κοινά συμπτώματα...
