Η εξέλιξη προϋποθέτει τη σχετικότητα
κάθε έννοιας.
[ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΗΣ ΕΛ. ΡΕΡΙΧ, ΙΙ,
9/23-4-38]
Τι μεγάλη
αλήθεια! Το μικρό, το μεγάλο, η σοφία, η τελειότητα, ακόμη και το καλό και το κακό,
υπόκεινται σ΄αυτή την πραγματικότητα. Μία μόνο έννοια είναι απόλυτη: η έννοια της
Απειροσύνης.
Και ενώ η
Απειροσύνη είναι αναγνωρισμένο γεγονός από την ανθρώπινη συνειδητότητα, αυτή δεν
έχει ακόμα χωνέψει το γεγονός ότι κάθε μονάδα ύπαρξης, ως αναπόσπαστο μέρος της
Απειροσύνης, δεν υπόκεινται σε όρια ή πέρατα. Διότι η Απειροσύνη δεν είναι μόνο
απειροσύνη Χώρου και Χρόνου, αλλά και ύπαρξης. Γιατί, σε τελική ανάλυση ισχύει η
εξίσωση:
Απειροσύνη=Ζωή
Αυτή η θεμελιώδης
έννοια πρέπει να κατανοηθεί πλήρως από τους προσκυνητές που διανύουν το πνευματικό
μονοπάτι. Αυτή η θεμελιώδης έννοια διατρέχει απ΄άκρου σ΄άκρο τη Διδασκαλία της Νέας
Εποχής, την Άγκνι Γιόγκα. Ολόκληρη η Διδασκαλία είναι μια αναφορά στο ατελεύτητο
της ζωής, στο ατελεύτητο της εμπειρίας, στο ατελεύτητο της τελειοποίησης. Η συνειδητοποίηση
αυτής της έννοιας είναι αιτία άσβηστης χαράς, μιας χαράς που καίει πάντα στα βάθη
του πνεύματος, οσοδήποτε δυσάρεστα γεγονότα και αν συμβαίνουν στο εξωτερικό επίπεδο
της ύπαρξης. Η συνειδητοποίηση αυτής της έννοιας αποτελεί το πιο ισχυρό στήριγμα
και τα πιο δυνατά φτερά για πτήση και άνοδο.
Το παράδοξο
είναι ότι όσο πιο συνειδητοποιημένος είναι κάποιος στην έννοια της Απειροσύνης,
τόσο λιγότερο χασομεράει και τόσο λιγότερο επιδίδεται σε ανόητες ενασχολήσεις. Και
κάτι ακόμα: στη συνειδητότητα που έχει αγκαλιάσει την Απειροσύνη δεν χωράει χυδαιότητα
και μικροπρέπεια.
Στην πραγματικότητα,
βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε παράδοξο σ΄όλα αυτά. Επειδή η επίγνωση του ατελεύτητου
εμπεριέχει και την απειρία των κόσμων και των τρόπων ύπαρξης, καθώς επίσης και την
έννοια της εξέλιξης, κι αυτό σημαίνει ότι όσο γρηγορότερα προχωρεί κανείς τόσο ανώτερες
και ωραιότερες καταστάσεις βιώνει. Και ποιος λογικός νους θα ήθελε να καθυστερήσει
ένα θαυμαστό ταξίδι;
Αλλά, επειδή
η Απεροσύνη περιέχει επίσης την αλληλουχία και την αλληλενέργεια, ο ταξιδιώτης του
Απείρου δεν διαχωρίζει τον εαυτό του από το Σύμπαν και τις υπόλοιπες μονάδες ύπαρξης.
Κάθε του βήμα και κάθε του επίτευξη είναι συγχρόνως βοήθεια και σε άλλα όντα. Αυτός
που αγαπά την Απειροσύνη αγαπά τη Ζωή, στην ολότητά της και σε κάθε επιμέρους μονάδα,
και δεν μπορεί να διανοηθεί καμιά ατομική ευτυχία, η οποία να αντίκειται στην καθολική
ευημερία.
Μέσα στην
έννοια της Απειροσύνης υπεισέρχεται και η έννοια της ποικιλότητας. Πράγματι, η Δημιουργία
διαθέτει απέραντο πλούτο μορφών και σχημάτων. Ούτε δύο κρύσταλλοι, ούτε δύο νιφάδες
χιονιού δεν είναι απολύτως όμοιες. Η Ζωή δηλαδή είναι Μία κατά την ουσία της, το
Πυρ, αλλά σε άπειρη ποικιλία μορφής. Η ποικιλία μορφής συνεπάγεται και διαφορετικές
συνθήκες διαβίωσης.
Σ΄αυτό το
σημείο έχει σημειωθεί ένα τεράστιο λάθος στην ανθρώπινη σκέψη. Ένα λάθος που τη
έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο και αποκλεισμό. Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα ότι
ζωή μπορεί να υπάρξει μόνο σε συνθήκες όμοιες με εκείνες της γης. Συναφής με την
παραπάνω προκατάληψη είναι και η λανθασμένη αντίληψη της διαίρεσης της ύλης σε οργανική
και ανόργανη, με την τελευταία να θεωρείται άψυχη.
Βέβαια, η
ανθρωπότητα δεν σκεφτόταν πάντοτε έτσι. Οι αρχαίοι έβλεπαν ζωή παντού και στο καθετί.
Αυτό τους έκανε να αντιμετωπίζουν τη Φύση με σεβασμό και δέος, αλλά η σύγχρονη δοκησισοφία
λοιδόρησε αυτή τη στάση ζωής των αρχαίων ως αμάθεια και δεισιδαιμονία. Και που οδήγησε
η υπερφίαλη περιφρόνηση του σύγχρονου ανθρώπου προς την αρχαία σοφία; Σε τέλμα,
σε αποκοπή, σε δυστυχία.
Είναι, λοιπόν,
περίεργο το γεγονός ότι όλο και πιο μεγάλα τμήματα πληθυσμού πάσχουν από κατάθλιψη;
Όταν ο σύγχρονος πολιτισμός έχει ορθώσει μπροστά τους ένα εφιαλτικό αδιέξοδο τείχος,
οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ούτε μέλλον, ούτε ελπίδα, ούτε φως.
Κι όμως αυτό
το τείχος δεν είναι παρά μια μεγάλη, σκόπιμα καλλιεργημένη, πλάνη. Δεν έχει παρά
να περάσει κανείς μέσα από αυτήν, όπως μέσα από μια ομίχλη, για να δει ότι το τείχος
δεν έχει υπόσταση, ότι είναι πλασματικό. Και τότε θα αντικρύσει την απεραντοσύνη
των συμπαντικών οριζόντων.
Ο πανίσχυρος
προβολέας της Διδασκαλίας μπορεί ακριβώς να διαλύσει αυτό το ζοφερό φάντασμα. Το
φως της μεγάλης Σοφίας αποκαλύπτει την Απειροσύνη, την ανυπαρξία ορίων και περιορισμών.
Καλεί τον καθένα που επιθυμεί να συμμετέχει στην ευτυχισμένη Κοινότητα της Παγκόσμιας
Αδελφότητας του Φωτός. Το πρώτο αναγκαίο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η κάθαρση
της συνειδητότητας από κάθε προκατειλημμένη ιδέα που δημιουργεί αδιάβατο εμπόδιο.
Πώς είναι δυνατόν να δεχτεί κανείς τη ζωή στους Λεπτοφυείς ή τους μακρινούς Κόσμους
αν πιστεύει πως η ζωή αναπτύσσεται μόνο στις συνηθισμένες συνθήκες που αναγνωρίζει;
Τέτοια περιορισμένη σκέψη δεν μπορεί να σε πάει μακριά.
Και να, που,
ξαφνικά, μια τυχαία ανακάλυψη ανατρέπει τα δεδομένα: ένας μικροοργανισμός που ζει
σε συνθήκες θεωρούμενες αδιανόητες για την ανάπτυξη ζωής. Και η ΝΑSΑ θεωρεί αυτή
την ανακάλυψη επαναστατική. Και, ω του θαύματος, οι ακαδημαϊκοί μας επιστήμονες
για πρώτη φορά κάνουν τη σκέψη ότι μπορούν να υπάρξουν μορφές ζωής τελείως διαφορετικές
από αυτές που ξέρουμε! Αλλά η φωνή της Σοφίας, η Διδασκαλία μας, έχει διακηρύξει
σχεδόν έναν αιώνα πριν: «Μην περιμένετε ότι οι κάτοικοι των άλλων κόσμων θα μοιάζουν
με σας και τα παιδιά σας.» Και σε κάθε σελίδα της διακηρύσσει το καθολικό φαινόμενο
της Ζωής. Το Σύμπαν είναι ζωντανό -πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;
Ας κλείσουμε
με τη Διδασκαλία:
Γνωρίζετε
πόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους να δεχτούν την πολυμορφία της εξέλιξης...
Μόνο μια καθαρή
συνειδητοποίηση της μεγάλης διαφορετικότητας μπορεί να προφυλάξει από βλαβερό περιορισμό.
Πρώτα πρέπει να προσπαθήσει κανείς να αισθανθεί τον εαυτό του σαν να ζει στην Απειροσύνη,
και αργότερα είναι δυνατόν να ενδυναμωθεί από τη συνειδητοποίηση των μακρινών κόσμων.
Έτσι, θα φτάσει στη σκέψη της διαφορετικότητας της εξέλιξης.
