Υπάρχουν πέντε
μεγάλες πλάνες, οι οποίες καταδυναστεύουν την ανθρώπινη συνειδητότητα και αποτελούν
την αιτία όλων των δεινών. Μπορούμε να τις απαριθμήσουμε ως εξής:
1. Ιδέα του Περιορισμού ή των ορίων.
2. Ιδέα του Κενού.
3. Ιδέα της Ασυνέχειας.
4. Ιδέα της Χωριστικότητας ή Χωριστής Ύπαρξης.
5. Ιδέα της Διαίρεσης σε Έμψυχη και Άψυχη Ύλη.
Αυτές οι σφαλερές
ιδέες δεν είναι άσχετες μεταξύ τους αλλά συνιστούν μια αξεδιάλυτη ενότητα. Επίσης,
αποτελούν την αφετηρία πλήθους άλλων πλανών που γεννιούνται ως επακόλουθο των βασικών
πλανών. Τέλος, μπορούμε να δουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι όλες είναι αποτέλεσμα
των φυσικών αισθήσεων.
Όλες οι Διδασκαλίες,
όλες οι Φιλοσοφίες, από καταβολής κόσμου έχουν προσπαθήσει ακριβώς το ίδιο πράγμα
-να οδηγήσουν τον άνθρωπο πέρα από τον ασφυκτικό κλοιό αυτών των αισθήσεων. Ευτυχώς,
σήμερα έρχεται πλέον η ίδια η ανθρώπινη επιστήμη, με τις ανακαλύψεις της, ιδίως
στο χώρο της Φυσικής, να επιβεβαιώσει τις θέσεις της Διδασκαλίας.
Ας εξετάσουμε
λοιπόν τις παραπάνω Πλάνες σε σχέση με τα αποτελέσματά τους, και σε αντιδιαστολή
με τις αντίστοιχες τοποθετήσεις της Διδασκαλίας. Δεν είναι καθόλου παράδοξο το αξίωμα
ότι «ο νους είναι ο φονιάς του Πραγματικού». Αφού ο νους αποτελεί τη σύνθεση των
φυσικών αισθήσεων, κατά συνέπεια αδυνατεί να πάει πέρα από τη φυσική εμπειρία. Έτσι,
μπορεί να αναγνωρίσει μόνο τον κόσμο των φαινομένων, ο οποίος είναι ο κόσμος του
Περιορισμού -ενός περιορισμού που περιλαμβάνει όλες τις όψεις της ύπαρξης: το χώρο,
το χρόνο, τις δυνατότητες, με άλλα λόγια την ίδια την ύπαρξη. Ίσως κανείς περιπέσει
σε σύγχυση, επειδή η παραπάνω διαπίστωση φαίνεται να αντιφάσκει με τις θεμελιώδεις
δηλώσεις της Διδασκαλίας για την αξία και παντοδυναμία της σκέψης -«ο Κόσμος είναι
σκέψη». Αναμφίβολα, τα πάντα είναι σκέψη. Δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι σκέψη.
Η σύγχυση αίρεται αμέσως όταν δεχτεί κανείς το πολυεπίπεδο της ύπαρξης, και αντιληφθεί
ότι αυτό το οποίο αποκαλούμε κατώτερο νου είναι ο πατέρας της Πλάνης και όλων των
ψευδαισθήσεων. Όταν κατανοήσει ότι υπάρχει σκέψη που πηγάζει από τα κατώτερα επίπεδα
ύπαρξης και αφορά μόνο σ΄αυτά, αλλά ότι υπάρχει επίσης σκέψη που συνδέεται με τα
ανώτερα επίπεδα. Το ζήτημα είναι το εξής: ενώ η κατώτερη σκέψη αποκλείει εντελώς
τα ανώτερα επίπεδα, γιατί είναι από τη φύση της αποκλειστική και περιορισμένη, αντίθετα,
η ανώτερη σκέψη είναι σε θέση να συμπεριλάβει τα κατώτερα επίπεδα επειδή είναι περιεκτική
των πάντων και απεριόριστη. Έτσι, λοιπόν, «ο φονιάς του Πραγματικού», δηλαδή της
Αλήθειας, είναι ο νους, και, επακόλουθα, η συναφής με αυτόν σκέψη, η οποία περιορίζεται
μόνο στον κόσμο των φαινομένων. Όταν αυτός ο νους σιγήσει, και μόνο τότε, ανοίγουν
οι Πύλες της Απειροσύνης.
Έχουμε πει
κατά καιρούς τόσο πολλά γι΄αυτή τη μεγαλειώδη και θεμελιώδη έννοια της Διδασκαλίας
που είναι η βάση κάθε χαράς, δύναμης και η μόνη πραγματική αισιοδοξία -στ΄αλήθεια,
δεν υπάρχει άλλη. Χωρίς το απεριόριστο της ύπαρξης και των δυνατοτήτων, ποια αισιοδοξία
είναι δυνατή; «Ακόμα κι ένα σκουλήκι δεν βάζει όρια στις σκοτεινές του σήραγγες.»
Η δεύτερη
ψευδέστατη έννοια είναι εκείνη του κενού. Πραγματικά, υπάρχει καθόλου τέτοια πράγμα
-κενό; Ακόμα κι ένα απλό μικροσκόπιο την ανατρέπει εκ βάθρων. Πολύ μάλλον, όταν
η σύγχρονη, προχωρημένη επιστημονική σκέψη μιλάει για παράλληλα ή πολλαπλά σύμπαντα,
για κόσμους μέσα σε κόσμους, για διείσδυση, κ.τ.λ. Η σοφία της Διδασκαλίας δηλώνει
αυστηρά ότι η ίδια η λέξη «κενό» οφείλει να μην υπάρχει, όντας ανυπόστατη.
Η ιδέα του
κενού εμποδίζει την ιδέα των διαβαθμίσεων της ύλης, κι έτσι κάνει δύσκολη την αποδοχή
της ύπαρξης του Λεπτοφυούς Κόσμου, και γενικότερα των Ανώτερων Κόσμων. Αλλά, ο χώρος
είναι πλήρης.
Η ψευδαίσθηση
του κενού συνεπιφέρει την ιδέα της Ασυνέχειας. Σύμφωνα με αυτή, το κενό ή τίποτα
παρεμβάλλεται ανάμεσα στα ορατά όντα και αντικείμενα, ανάμεσα στους κόσμους και,
φυσικά, απομονώνει κάθε ένσαρκη ύπαρξη. Κενό, μηδέν, απόλυτο σκοτάδι πριν από τη
γήινη ύπαρξη, κενό, μηδέν, απόλυτο σκοτάδι μετά από αυτήν! Κι ας είναι όλες οι μαρτυρίες,
ακόμα και οι νυχτερινές μας εμπειρίες, ενάντια σ΄έναν τέτοιο παραλογισμό. Αυτός
ο σκόπιμα καλλιεργούμενος, από τους υπηρέτες του σκότους, εφιάλτης της ανθρωπότητας
φτάνει πια στο τέλος του, καθώς ο αόρατος κόσμος έχει ήδη προσεγγιστεί φωτογραφικά
σε αρκετό βαθμό, αλλά σύντομα θα γίνει ορατός από το ίδιο το χέρι της επιστήμης,
έστω στα κατώτερα και υλικότερα στρώματά του. Όσον αφορά τα ανώτατα στρώματα, ή
σφαίρες, αυτά θα είναι πάντα προσιτά στο υψηλό Σαμάντι, το οποίο στο Νέο Κόσμο
-αν βέβαια του επιτρέψουμε να επικρατήσει- δεν θα χρειάζεται τις παλιές μεθόδους
συγκέντρωσης και διαλογισμού, αλλά θα επιτυγχάνεται με τον άμεσο τρόπο που υποδεικνύει
η Διδασκαλία-Επιστήμη της Νέας Ζωής, η Άγκνι Γιόγκα. Η διάσπαση, ο διαχωρισμός και
η ασυνέχεια των κόσμων και της ύπαρξης δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Κάτι τέτοιο
θα σηματοδοτούσε το βίαιο τέλος του πλανήτη μας. Και δεν είναι υπέρτατο καθήκον,
και υπέρτατη χαρά συγχρόνως, να εργαστούμε για τη σωτηρία του γήινου Οίκου μας,
σπάζοντας τα σύνορα της φυλακής του και φυλακής μας; Και δεν αξίζει αυτή η μέριμνα
να γίνει η πρώτη και κύρια μέριμνα της ζωής μας;
Όσο για την
ιδέα της Χωριστικότητας, την ψευδαίσθηση της χωριστής ύπαρξης, και, κατά συνέπεια,
της δυνατότητας ίδιου συμφέροντος, ατομικής ιδιοκτησίας, κ.τ.λ., αυτή πηγάζει και
συνέχεται άμεσα με την πλάνη της Ασυνέχειας. Αυτή η τέταρτη μεγάλη Πλάνη αγνοεί
την πραγματικότητα των ακτινοβολιών, των εκπομπών, της ανταλλαγής, της αλληλεπίδρασης,
της αλληλουχίας. Αγνοεί την τεκμηριωμένη επιστημονική γνώση ότι «το Σύμπαν είναι
ένα απέραντο πλέγμα αλληλένδετων και αλληλεπιδρουσών ενεργειών». «Ακόμα κι ένα πούπουλο
που πέφτει από το φτερό ενός πουλιού αντηχεί σαν κεραυνός στους Ανώτερους Κόσμους»,
σχολιάζει η ποιητική γλώσσα της Άγκνι Γιόγκα.
Και η πέμπτη
πλάνη είναι επίσης τεράστιας σημασίας για την κατεύθυνση της ανθρώπινης δράσης,
γιατί έχει να κάνει με τη Ζωή και το Θάνατο. Υπάρχει όμως θέση για θάνατο σ΄ένα
Σύμπαν όπου τα πάντα είναι ενέργεια, κίνηση και αλλαγή; Δεν είναι η Ζωή ταυτόσημη
με την ενέργεια και την κίνηση; Υπάρχει τίποτε ακίνητο στο Σύμπαν;
Βέβαια, το
κρίσιμο σημείο, θα πει ο σκεπτικιστής, είναι αν η κίνηση και αλλαγή στην ατομική
μας ύπαρξη συνοδεύεται και από το στοιχείο της συνειδητότητας, γιατί ασφαλώς μια
μη συνειδητή ύπαρξη δεν έχει κανένα νόημα.
Πράγματι,
δεν θα είχε κανένα νόημα, αν ήταν ποτέ δυνατή μια τέτοια ύπαρξη. Αλλά Ζωή και Συνειδητότητα
είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Ή, για
να είμαστε ακριβείς, υπάρχει μόνο μία Ενέργεια: η Ζωή-Συνείδηση. Αυτή η Ενέργεια
διαρκώς ρέει, μεταβάλλεται, μεταμορφώνεται -αλλάζει μορφή. «Πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα,
πάντες δε μεταλλαγησόμεθα» -τόσο απλά! Αυτή η απλούστατη, αλλά θεμελιώδης, αλήθεια
έχει διακηρυχθεί ομόφωνα μέσα στους αιώνες από όλες τις μεγάλες Διδασκαλίες, από
όλους τους μεγάλους Στοχαστές. Βέβαια, ο άπιστος Θωμάς, θέλει πάντα να βάλει το
χέρι του «στον τύπο των ήλων», παρόλο που έχει επίσης λεχθεί: «Μακάριοι οι μη ιδόντες
και πιστεύσαντες»! Και αυτή η πίστη δεν αναφέρεται στην τυφλή, χωρίς ρίζες, πίστη
του αφελούς, αλλά στην ανώτερη εσωτερική γνώση, ή ενόραση, η οποία είναι βιωμένη
και βέβαιη. Εν πάσει περιπτώσει, και ο «άπιστος Θωμάς», δηλαδή η μη ανεπτυγμένη
ανώτερη συνειδητότητα, μπορεί κι αυτή να φτάσει στην ευτυχία της βιωμένης γνώσης,
αλλά χρειάζεται φλογερή επιθυμία και ακούραστη αναζήτηση: «Ζητείτε και ευρήσετε...»
Και πόσο γρήγορα
θα φτάσει η ανθρωπότητα σ΄αυτή την ευλογημένη κατανόηση, αν μόνο αντιληφθεί το άκυρο
της διαίρεσης της Ενιαίας Ζωής σε «έμψυχη» και «άψυχη» ύλη! Αν επιστρέψει στην αρχαία
Σοφία του Υλοζωισμού, και έτσι ξεφύγει από τους αδιέξοδους λαβύρινθους, στους οποίους
έχει εγκλωβιστεί. Αν αποδεχτεί το γεγονός της παγκόσμιας Ζωής-Συνείδησης ή Έμψυχης
Ύλης, η οποία είναι Μία και αδιαίρετη, αλλά περιέχει απειρία διαβαθμίσεων και διαφοροποιήσεων,
οι οποίες εξαρτώνται από την εξελικτική πορεία κάθε ζωντανής, έμψυχης Μονάδας -από
την ορυκτή μονάδα ως την ανθρώπινη, κι από την ανθρώπινη ως τα δυσθεώρητα ύψη των
Δημιουργών των Κόσμων, κατάσταση με την οποία συγκρινόμενη η ανθρώπινη συνειδητότητα,
ή αντιληπτική ικανότητα, μοιάζει με εκείνη ενός σκεπαρνιού σε σύγκριση με την ανθρώπινη!
Αλλά και πόση διαβάθμιση και διαφορά στην ανθρώπινη αντιληπτικότητα, και τι χάσμα
ανάμεσα στην πρωτόγονη και τη συνειδητότητα ενός μεγαλοφυούς...
Το Σύμπαν
είναι άπειρο, είναι ανεξάντλητο, είναι πάμπλουτο. Είναι Δωρητής όλων των δώρων.
Καθένας θα έχει, αργά ή γρήγορα, αυτό που ζητά -είναι έτσι η συμπαντική νομοτέλεια:
«Αιτείτε και δοθήσεται». Καθένας θα είναι στη θέση που του αρμόζει. Ο καρμικός νόμος
είναι ακριβοδίκαιος.
Ας ευχηθούμε
λοιπόν να γεννηθεί ο Χριστός, ο Λυτρωτής -η Χριστική Ψυχή, η ανώτερη συνειδητότητα.
Μας καλεί η υπέροχη πτήση στην Απειροσύνη της Πνευματικής Ζωής. Ας κάνουμε την ατομική
και γενική κρίση, κυοφορία του Νέου Κόσμου. Ας περπατήσουμε στη Νέα Ατραπό -οι οδοδείκτες
έχουν στηθεί, ο Ηγέτης είναι έτοιμος, οι καιροί έχουν σημάνει.
AGNI YOGA HELLAS, 11/1/2011.
