Ας εξετάσουμε
τη φύση του κακού.
Υπάρχουν πολλά
κακά που ταλαιπωρούν τα ζωντανά πλάσματα, κακά που προέρχονται από τη φύση -σεισμοί,
καταποντισμοί, θύελλες, πυρκαγιές, και κάθε είδους καταστροφικές εκδηλώσεις, αλλά
επίσης και ασθένειες, φθορά, θάνατος. Όλα αυτά είναι βέβαια εξαιρετικά επώδυνα και
βασανιστικά. Στην πραγματικότητα όμως δεν αποτελούν όψεις του Κακού. Η Φύση δεν
γνωρίζει καλό ή κακό, γνωρίζει μόνο αιτίες και αποτελέσματα, και γενικότερα ορισμένους
τρόπους λειτουργίας. Όσο πόνο κι αν προκαλούν οι φυσικές καταστροφές, αποσκοπούν
πάντα στη δημιουργία καλύτερων μορφών ζωής. Η φύση καταστρέφει το παλιό, το άρρωστο,
το φθαρμένο, το ανεπαρκές για να το αντικαταστήσει με κάτι τελειότερο. Ο αγώνας
της Φύσης για τελειοποίηση είναι προφανής.
Ο άνθρωπος
αποκαλούσε τα φαινόμενα αυτά «κακά», για το λόγο ότι είναι δυσάρεστα. Όπως όμως
επισημάναμε, και όπως όλοι γνωρίζουμε, το κακό και το δυσάρεστο δεν ταυτίζονται.
Βέβαια, όλα τα ζωντανά πλάσματα επιζητούν το ευχάριστο και αποφεύγουν το δυσάρεστο.
Αυτό είναι απολύτως φυσικό και θεμιτό, γιατί η απόλαυση είναι θεμελιώδης έκφραση
του Είναι: Ύπαρξη-Συνείδηση-Ευδαιμονία.
Γιατί όμως
το ηδύ -το ευχάριστο- γίνεται τόσο συχνά δυστυχία, πόνος και βλάβη; Αυτό συμβαίνει
όταν το ευχάριστο είναι διεστραμμένο, δηλαδή μη σύμφωνο με τη φύση, όταν υπερβαίνει
το ορθό μέτρο ή όταν γίνεται σε βάρος άλλων πλασμάτων. Οι άνθρωποι που ακολουθούν
κάποιο πνευματικό μονοπάτι γνωρίζουν καλά ότι η συγκράτηση των σωματικών ηδονών
ανοίγει τις πύλες σε ανώτερες ηδονές. Το ηδύ όμως είναι αδιαχώριστο στοιχείο της
Ύπαρξης σε κάθε επίπεδό της.
Στη Φύση λοιπόν
δεν υφίσταται Κακό. Μήπως τότε δεν υπάρχει καθόλου αυτό;
Δεν θα ήταν
φρόνιμο ούτε ρεαλιστικό ούτε επωφελές να πιστέψουμε ότι το κακό δεν υπάρχει. Αν
δεν υπάρχει το Κακό, τότε δεν υπάρχει ούτε το Καλό. Και τότε δεν υπάρχουν, ούτε
έχουν νόημα οι ηθικές αξίες, και κατά συνέπεια ακυρώνονται όλες οι υψηλές Διδασκαλίες
και Φιλοσοφίες. Έχουμε όμως ακούσει όλοι να γίνεται λόγος για αντίληψη «πέραν του
Καλού και του Κακού». Η φράση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με την έννοια της κατάστασης
στους Ανώτερους Κόσμους. Το να θεωρήσουμε όμως ότι ισχύει στον κόσμο μας θα ήταν
ολέθριο. Όπως έχει λεχθεί, «ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Σατανά είναι να πείσει πως
δεν υπάρχει»! Στη Διδασκαλία επίσης διαβάζουμε: «Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή ανακωχής
με το Κακό». Που βρίσκεται λοιπόν το πραγματικό Κακό, πώς εκδηλώνεται, πού αποσκοπεί,
πώς αντιμετωπίζεται;
Στις Επιστολές
των Μαχάτμα (Επιστολή Νο Χ) το ζήτημα αυτό αναλύεται θαυμάσια. Ας το δούμε όσο μας
επιτρέπει εδώ ο χώρος και ο χρόνος.
Τα ζωντανά
όντα βρίσκονται αντιμέτωπα με το κακό που προέρχεται από τη Φύση αλλά και με το
κακό που προέρχεται από τον άνθρωπο. Και το μεν πρώτο, όπως ελπίζουμε ότι έγινε
κατανοητό, δεν συνιστά πραγματικό κακό, δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και με το δεύτερο.
Γιατί; Επειδή στα δεινά που δημιουργεί η Φύση δεν υπάρχει καθόλου πρόθεση βλάβης,
αδικίας ή σκληρότητας. Αντίθετα, στα δεινά που επιφέρει το ανθρώπινο ον υπάρχει
πρόθεση.
Όπου υπάρχει
πρόθεση, είτε αυτή είναι καλή είτε κακή, εκεί υπάρχει νόηση, λογικό, αυτοσυνειδησία,
επίγνωση, ικανότητα διάκρισης. Με άλλα λόγια, η δυνατότητα διάπραξης κακού δεν υπάρχει
σε επίπεδο χαμηλότερο από εκείνο του ανθρώπου. Όταν το ον φτάνει και εισέρχεται
στο ανθρώπινο βασίλειο της Φύσης, τότε με ορισμένο τρόπο εμφυτεύεται μέσα του από
υπερανθρώπινες Δυνάμεις ο σπόρος της γνώσης -διάκρισης του Καλού και του Κακού ή
του Ορθού και του Λάθους-Αμαρτίας (αμαρτάνω αρχικά σημαίνει σφάλλω). Η πράξη της
εμφύτευσης του πνευματικού σπόρου ονομάζεται ατομικοποίηση. Το ον βγαίνει από την
αγέλη και αποκτά τη συνείδηση της ατομικότητας, του εγώ. Θα περάσουν μακροί κύκλοι
εξέλιξης, ωσότου, σε μια υψηλότερη καμπή της σπείρας, το εγώ θα γίνει εμείς και
το αγελαίο ένστικτο θα μετατονιστεί σε συλλογική συνειδητότητα.
Από τη στιγμή
της ατομικοποίησης, αρχίζει και η ευθύνη της νοήμονος πλέον οντότητας, δηλαδή η
δημιουργία κάρμα, που σημαίνει επακόλουθα ανάλογα με τα πεπραγμένα. Το Κάρμα είναι
ατομικό αλλά και συλλογικό, όπως οικογενειακό, εθνικό, ή πανανθρώπινο. Το Κάρμα
καθορίζει αμετάκλητα τα πεπραγμένα κάθε κόσμου. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα
που πρέπει να κατανοηθεί, και αυτή την πληροφόρηση αγωνίζονται να εμπεδώσουν στην
ανθρώπινη συνειδητότητα όλες οι Πνευματικές Δυνάμεις.
Αυτά βέβαια
είναι πολύ γνωστά στους οδεύοντες στο πνευματικό Μονοπάτι, λέγονται όμως για τους
νεότερους ή τους αναζητητές της Ατραπού. Κι αν ακόμη δεν τύχει να διαβαστούν από
κανέναν, εγγράφονται όμως στα Ακασικά Αρχεία του Διαστήματος και στο συλλογικό,
λεγόμενο, ασυνείδητο της ανθρωπότητας, και από εκεί δεν χάνεται τίποτε, και όλα
βρίσκουν κάποιο κανάλι χρησιμότητας. Κλείνει η παρένθεση.
Σύμφωνα με
τα παραπάνω περί εξελικτικής αναβάθμισης -μιας αυστηρής φυσικής νομοτέλειας- είναι
αυτονόητο ότι η ικανότητα διάκρισης του ορθού ποικίλλει σε τεράστιο βαθμό, ανάλογα
με τη βαθμίδα της εξελικτικής ανάπτυξης της συνειδητότητας. Επομένως, έχουμε μια
σχετικότητα του Καλού και του Κακού, άρα και σχετικότητα καρμικής ευθύνης. Για παράδειγμα,
η πράξη του κυνηγιού δεν θεωρείται καθόλου κακή για μια πρωτόγονη και χαμηλή συνειδητότητα
ή εκεί όπου το επιβάλλουν οι συνθήκες επιβίωσης. Δεν ισχύει όμως καθόλου αυτό για
την πιο εξελιγμένη συνειδητότητα, και το κάρμα του «χομπίστα» που επιδίδεται στο
άθλιο αυτό «σπορ» δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτο.
Οι ευθύνες
λοιπόν επιμερίζονται ανάλογα με το βαθμό συνειδησιακής ωριμότητας.
Μένει να εξεταστούν
μερικά πολύ ζωτικά ερωτήματα για να ολοκληρωθεί, κατά κάποιο τρόπο, το θέμα μας,
όπως:
-Υπάρχει Απόλυτο
Καλό και Απόλυτο Κακό;
-Πώς δρα το
Κακό;
-Πώς αντιμετωπίζεται;
Ποιες είναι οι πρακτικές του Καλού;
AGNI YOGA HELAS, 19/10/2010.
