Συμφωνήσαμε
ότι για τους περισσότερους αναζητητές το μείζον θέμα είναι η διάνοιξη της επικοινωνίας
με ανώτερες σφαίρες ύπαρξης. Η επίτευξη αυτή θα σήμαινε μια σειρά ευλογημένων πραγματώσεων,
οι οποίες, θα άλλαζαν την ουσία της ζωής. Μιλάμε όμως πάντα για ανώτερα πεδία, γιατί
τα κατώτερα αστρικά ανοίγουν πολύ εύκολα και ακόμη πιο εύκολα παγιδεύουν σε πολλούς
και μεγάλους κινδύνους τον αδαή, τον επιπόλαιο και τον ακάθαρτο. Φυσικά, καθένας
που γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα στρέφει τους πόθους προς τα πάνω. Εξάλλου, για
τον μυημένο και εξαγνισμένο ταξιδιώτη και τα κατώτερα στρώματα αποτελούν πεδία μάθησης
και χρήσιμης δράσης. Όταν λοιπόν γίνει δυνατή η πρόσβαση σε ανώτερες σφαίρες, έχει
κανείς την ευτυχία της εξόδου από την ένυλη φυλακή του, της εισόδου σε ωραιότερους
κόσμους και της εξερεύνησης νέων, αχανών εκτάσεων. Αλλά στη χαρά της επέκτασης προστίθεται
νέο, μεγαλύτερο φορτίο ευθυνών και εργασίας.
Έτσι, μαζί
με την ευτυχία για τη λύτρωση από πολλούς περιορισμούς και τον εμπλουτισμό της συνειδητότητας
με νέες εμπειρίες έρχεται και η ικανοποίηση του να μπορεί κανείς να προσφέρει περισσότερη
βοήθεια στον Κόσμο. Πράγματι, κάθε άτομο που καταφέρνει ν΄ανέβει μερικά σκαλιά στην
κλίμακα της ανάπτυξης συμπαρασύρει μαζί του ή βοηθά κατά ποικίλους τρόπους και άλλα
άτομα. Αυτή είναι η μεγάλη ομορφιά της ανόδου, διαφορετικά θα ήταν ένα εγωιστικό
επίτευγμα. Εξ ορισμού όμως η πνευματική άνοδος αποκλείει κάθε περιορισμό και μικρότητα.
Φυσικά, υπάρχουν
και πολλά άλλα αντικείμενα πνευματικού πόθου, όπως το σαμάντι, η άμεση γνώση ή υψηλός
βαθμός ενόρασης, η διαίρεση του πνεύματος, η πρόγνωση, κ.τ.λ., αλλά πάνω απ΄όλα
είναι η έξοδος από το παροδικό και θνησιγενές. Είναι μια πολύ φυσική και νόμιμη
τάση του όντος, εγγενής στον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής του. Στα συνειδητοποιημένα
άτομα η επιθυμία αυτή εκδηλώνεται πολύ καθαρά και έντονα, και στην πραγματικότητα
είναι ο ασίγαστος έρωτας προς την Άπειρη Ύπαρξη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι
ο έρωτας της Ψυχής για το Πνεύμα -το παντοτινό, το άφθαρτο, το αείζωο, το ευδαιμονικό.
Και φτάνουμε
τώρα στο φλέγον ερώτημα: γιατί, αφού η επιθυμία είναι τόσο μεγάλη, δεν έρχεται το
πολυπόθητο αποτέλεσμα;
Πρώτα απ΄όλα,
τέτοιο ερώτημα δεν θα έκανε ποτέ ένας ανατολικός σπουδαστής της Σοφίας, π.χ. ένας
Ινδός. Το μόνο ερώτημα που θα έθετε θα αφορούσε τον εντοπισμό των δικών του αδύνατων
σημείων και εμποδίων για να μπορέσει να τα υπερνικήσει. Εμείς, όμως, οι άνθρωποι
της Δύσης στερούμαστε δύο πολύ χαρακτηριστικών ιδιοτήτων: υπομονής και σεβασμού.
Έτσι, είναι ζήτημα αν ένας από μας φτάνει κάθε αιώνα στο Οχυρό της Γνώσης. Και αυτή
η έλλειψη είναι ο λόγος για τον οποίο ανοίγουμε διάπλατα τ΄αυτιά μας σε θεωρίες
νεόκοπων «σοφών», του τύπου: Δεν υπάρχει Δρόμος, ούτε στόχος, δεν χρειάζεται καμία
προσπάθεια, καμία πειθαρχία, καμία θυσία -είμαστε ήδη Θεοί, τέλειοι, αρκεί μόνο
να το αντιληφθούμε. Έτσι, ούτε υπομονή, ούτε αναμονή, ούτε αγώνας, ούτε επιδίωξη
έχουν οποιοδήποτε νόημα. Καταργώντας σκέψη και προσπάθεια, είμαστε ήδη στο Απόλυτο
-τόσο απλά!
Βέβαια, σ΄αυτές
τις Διδασκαλίες δεν βλέπουμε να υπάρχει θέση για την ομορφιά, τη δημιουργία, την
τελειοποίηση... Και ποιο είναι άραγε το νόημα του δημιουργημένου Κόσμου;
Ας σταματήσουμε
εδώ, καθώς δεν είναι αυτό το θέμα μας. Έχουμε να ασχοληθούμε με το ερώτημα που έχει
τεθεί (αν και θα μπορούσαμε πολύ καλά να θέσουμε ένα άλλο -εύλογο- ερώτημα: Γιατί
άραγε θα έπρεπε να έχει συμβεί το πολυπόθητο; Συντρέχουν οι δυναμικοί προς τούτο
λόγοι;) Γιατί, λοιπόν, δεν έχουμε το αναμενόμενο αποτέλεσμα; Μήπως επειδή είμαστε
δεμένοι με χίλια δεσμά; Η υπέρβαση των περιορισμών όμως απαιτεί αποδέσμευση. Αλλιώς,
πώς είναι δυνατή οποιαδήποτε πτήση; Οφείλουμε, επομένως, να εξετάσουμε με ευθυκρισία
και εντιμότητα τι είναι εκείνο που κρατάει τα πόδια μας αλυσοδεμένα, που δεν αφήνει
τα φτερά μας να μεγαλώσουν.
Πρώτα πρώτα,
υπάρχει ένα τεράστιο εμπόδιο που πολύ λίγο λαμβάνεται υπόψην. Το γεγονός ότι ζούμε
σε μεγάλες πόλεις ή κοντά σ΄αυτές. Τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι εξαιρετικά μολυσμένα,
με κραδασμούς εξαιρετικά χαμηλούς και δυσαρμονικούς. Όσο λοιπόν αγνά κι αν προσπαθεί
να ζει κανείς, ο κραδασμός της πόλης κατεβάζει τους κραδασμούς του, και τότε πώς
είναι δυνατή η ανώτερη επικοινωνία, αφού η επικοινωνία αυτή επιτυγχάνεται μέσω εναρμόνισης
των κραδασμών;
Επίσης, είναι
κοινός τόπος ότι τα πνευματικά επιτεύγματα είναι συναρτημένα από τη διάνοιξη και
την ανάπτυξη των κέντρων (τσάκρα) του ανθρώπου. Αλλά έχει δηλωθεί απερίφραστα από
τα πλέον αρμόδια χείλη ότι η πλήρης διάνοιξη των κέντρων είναι αδύνατη στις πεδιάδες,
σε χαμηλό υψόμετρο. Γι αυτό, όλοι οι προχωρημένοι μαθητές των Μεγάλων Διδασκάλων
σε κάποια φάση της ζωής τους αποσύρονται σε μεγάλα ύψη, προκειμένου να ολοκληρώσουν
την οργανική τους ανάπτυξη μακριά από τον κραδασμό της πόλης και μέσα σε αφθονία
πράνα. Διαβάσαμε πρόσφατα στο διαδύκτιο, ένα μήνυμα κάποιου Διδασκάλου, ο οποίος,
μεταξύ άλλων, έλεγε το εξής: Εμείς γελάμε όταν ακούμε ισχυρισμούς κατοίκων μεγαλουπόλεων
ότι διαθέτουν υψηλή πνευματική ανάπτυξη! Επίσης έλεγε ότι ο κραδασμός της πόλης
επηρεάζει το περιβάλλον σε ακτίνα πάρα πολλών χιλιομέτρων. Δεν γνωρίζουμε αν όντως
πρόκειται για πραγματικό Διδάσκαλο Σοφίας, αλλά το βέβαιο είναι ότι τα παραπάνω
ισχύουν απολύτως, και επικυρώνονται από τη Διδασκαλία της Άγκνι Γιόγκα. Συμπέρασμα:
Και μόνη η επιλογή, ή το κάρμα μας, να είμαστε κάτοικοι εντός ή πλησίον μιας μεγάλης
πόλης αποτελεί φραγμό στην εκπλήρωση των πνευματικών μας βλέψεων.
Εντούτοις,
το εμπόδιο αυτό θα μπορούσε να αρθεί αν συνέτρεχαν ισχυροί λόγοι. Αν, δηλαδή, η
έφεση και προσπάθειά μας έπειθε τον πνευματικό μας Ηγέτη ότι μπορεί να αναλάβει
πλέον την περαιτέρω εξέλιξή μας. Αυτό όμως υπό την προϋπόθεση ότι δεν είμαστε δέσμιοι
καρμικών υποχρεώσεων. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μας οδηγούσε στις κατάλληλες συνθήκες,
όπως έγινε π.χ. με την Έλενα και τον Νίκολας Ρέριχ.
Προφανώς όμως
δεν συνηγορούν οι καταστάσεις υπέρ μιας τέτοιας ευτυχούς έκβασης. Αν, λοιπόν, δεν
έχουμε καρμικές και νταρμικές υποχρεώσεις, αλλά η πρόσκληση του Διδασκάλου δεν έρχεται,
ας ψαχτούμε καλά, για να δούμε τι φταίει.
Δύο συγκεκριμένες
υστερήσεις απαντούν συνήθως στον μέσο δυτικό αναζητητή: απουσία ή ανεπάρκεια συναισθήματος
ιερότητας και αφοσίωσης. Όσον αφορά το πρώτο από αυτά, δυστυχώς, η όλη ατμόσφαιρα
μέσα στην οποία ζούμε είναι απολύτως δολοφονική για το συναίσθημα της ιεροπρέπειας.
Γιατί η ιεροπρέπεια εμπεριέχει σεβασμό, ιερό δέος και ανάταση της ψυχής, ενώ τα
πάντα γύρω μας καλλιεργούν την ευτέλεια και τη χαμέρπεια. Αλίμονο, ζούμε στον αστερισμό
του βέβηλου. Όλοι και όλα σε σπρώχνουν προς τα κάτω. Αυτό το χορό της χαμέρπειας
σέρνουν επάξια τα λεγόμενα Μ.Μ.Ε. -οι καλύτεροι υπηρέτες της ηθικής κατάπτωσης.
Είναι εύκολο να υπερνικήσεις αυτούς τους κραδασμούς όταν όλη η περιβάλλοντα ατμόσφαιρα
είναι κορεσμένη από αυτούς; Θέλει τεράστια δύναμη και προσπάθεια, αλλά η κάθε αδυναμία
αφήνει πάλι τις πύλες ανοιχτές. Η ιεροπρέπεια όμως είναι, όπως έχει λεχθεί, η καλύτερη
γέφυρα προς τον Ανώτερο Κόσμο.
Η αφοσίωση
εξάλλου σπανίζει στη Δύση, εξαιτίας του ότι η δυτική έπαρση δεν μπορεί να αναγνωρίσει
τον ωραίο κοσμικό νόμο της Ιεραρχίας και της Ηγεσίας, και, κατά συνέπεια τα Θεσπίσματα
αυτής της Αρχής. Η αφοσίωση είναι μία κατ΄εξοχήν ιδιότητα της καρδιάς, καθώς εμπεριέχει
αγάπη, σεβασμό, εμπιστοσύνη στο Καθοδηγητικό Χέρι, και σταθερότητα. Μέσω της αφοσίωσης,
ο Ανώτερος Κρίκος μπορεί να τραβήξει τον κατώτερο προς τα πάνω.
Όταν ιερότητα,
αφοσίωση, αγάπη, αγώνας, όλα αυτά τα αλληλένδετα και αδιαχώριστα βιώματα καίνε στην
καρδιά, τότε σίγουρα η μεγάλη ώρα είναι κοντά και το θαύμα θα γίνει μόλις αρθούν
τα όποια καρμικά εμπόδια και υποχρεώσεις. Για μια τέτοια καρδιά είναι εύκολη η θυσία,
η προσφορά, η προσπάθεια, γι΄αυτό της ανοίγονται όλοι οι δρόμοι.
Αυτό όμως
που συμβαίνει συνήθως είναι η υποτονικότητα, η χλιαρότητα, η αναβλητικότητα και
το «περί πολλά τυρβάζειν», με το σκεπτικό ότι «έχουμε καιρό». Και στη ζωή μας οι
μέριμνες της καθημερινότητας και το κυνήγι των εφήμερων απολαύσεων ή ανέσεων έχουν
δεσπόζουσα θέση, ενώ ο πνευματικός μας αγώνας γίνεται «το ορφανό στην πίσω αυλή»...
Ε, λοιπόν,
η έξοδος από τη γήινη φυλακή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με «φωτιά στα σύνορα της
γης», αλλά τη φωτιά αυτή μπορεί να την ανάψει αποκλειστικά το πυρ της καρδιάς. Ας
κοιτάξουμε λοιπόν διεισδυτικά και έντιμα μήπως υπάρχει αμφι-βολία, αμέλεια, νωχέλεια,
τσιγγουνιά συναισθήματος και προσφοράς. Μήπως υπάρχει προσκόληση σε φθοροποιά πάθη
και ταπεινωτικές συνήθειες. Γιατί όλα αυτά δεν αφήνουν το πυρ της καρδιάς να φουντώσει.
Οπότε δεν δικαιούμαστε να ρωτάμε τι εμποδίζει το μεγάλο βήμα. Αν όμως όλα τα παραπάνω
τοποθετηθούν στο βωμό της προσφοράς σαν καύσιμη ύλη, τότε θ΄ανάψει η ωραία φωτιά
που θ΄αναλώσει κάθε σκουριά και θα πυροδοτήσει με υπέροχη φλόγα την καρδιά. Κι εκείνη
θα μεταδώσει το πυρ σε όλα τα υπόλοιπα κέντρα. Αλλά στον πυρήνα των κέντρων κρύβεται
η ουσία της αθανασίας του όντος. Έτσι, η φλεγόμενη καρδιά μπορεί να καταφέρει τα
πάντα. Αυτή είναι η «συνταγή» της Διδασκαλίας του Πυρός για σίγουρη, ωραία και γρήγορη
επίτευξη.
«Ανάψτε τους
πυρσούς»!
