Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΧΟ. Ο ΗΧΟΣ ΗΤΑΝ ΑΙΤΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΗΤΑΝ ΑΙΤΙΑΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΝΟΙΑ ΟΤΙ Ο «ΛΟΓΟΣ» ΕΚΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΣΤΗΝ ΒΕΔΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ο ΗΧΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝAΙ ΓΝΩΣΤΟΣ ΩΣ PRANAVA SABDA, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΕΙ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΝΕΟΣ», ΕΝΩ ΤΟ ΠΡΟΘΕΜΑ PRA-  ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ «ΠΕΡΑΝ», ΥΠΟΝΟΩΝΤΑΣ «ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ». Ο PRANAVA EINAI SAT, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ «ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΕΜΑΧΙΣΤΕΙ». Ο ΗΧΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ «AUM» ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΝΑ MANTRA ΠΑΡΑ ΕΚΦΕΡΟΜΕΝΗ ΛΕΞΗ. ΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ  MANTRA, ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΟ VYAKARANA Ή ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗΣ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗ-ΥΠΑΡΞΗ, ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ Ο ΒΕΔΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΑΓΕΝΝΗΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ:

ΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ.

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ.

RIG  VEDA, 10,127,1.

ΤΟ «AUM» ΕΙΝΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΥΛΛΑΒΗ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΕΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΑΜΗΝ», ΓΕΝΟΙΤO»:

ΑΛΗΘΙΝΑ, ΑΥΤΗ Η ΣΥΛΛΑΒΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ:

ΔΙΟΤΙ ΟΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΘΕΤΙ,

ΛΕΕΙ ΑΠΛΑ ΩΜ.

ΤΟΥΤΟ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ,

ΔΗΛΑΔΗ, ΑΠΟΔΟΧΗ.

CHANDOGYA UPANISHAD, ΚΕΦ.1, CANTO 1, ΣΤ.8.

ΤΟ AUM  ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΑΡΞΕΙ, ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΛΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ AUM, ΜΟΝΟ AUM. ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ, ΤΟ AUM ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ “Α” ΕΙΝΑΙ VAISVANARA, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ ΣΤΟΝ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ. ΤΟ “U” ΕΙΝΑΙ TAIJASA, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ ΣΤΟΝ «ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ», ΚΑΙ ΤΟ «Μ» ΕΙΝΑΙ PRAJNA, ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ AUM ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΗΠΤΟ, ΑΦΑΤΟ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΠΑΡΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΥΪΣΜΟ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ ΠΟΥ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ AUM ΕΙΝΑΙ ΑΗΑΜ. Ο ΗΧΟΣ ΑΥΤΟΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ Ή ΑΤΜΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΩΣ ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΟΣ ΤΟΥ AUM ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΟΤΙ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ. ΤΟ ΑΗΑΜ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ NADA SABDA,  ΥΠΟΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟ «ΒΟΥΗΤΟ», ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΗΧΟΥΣΑ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ. ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ-ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Η ΙΔΙΑ ΙΔΕΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΚΙΟΛΑΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ: «ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ». Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΕΔΩ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ «ΗΝ»: Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ «Ο ΛΟΓΟΣ» ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ ΟΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΤΟΥΤΟ ΑΠΗΧΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ PRANAVA  ΟΠΩΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΕΔΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΣΩΣΤΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ «ΘΕΟΣ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ» ΔΙΟΤΙ ΤΟ PRANAVA SABDA, NADA SABDA KAI AHAM EINAI Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ. ΕΠΕΙΤΑ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΙΣΧΩΡΗΣΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: «ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΘΕΟΥ ΕΦΕΡΕΤΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ» [ΓΕΝΕΣΙΣ 1:2]. Ο ΕΥΑΤΟΣ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΚΙ ΕΤΣΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ. Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΥΤΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ ΤΟΝ 3^ο μ.Χ. ΑΙΩΝΑ, ΟΠΟΥ Η ΨΥΧΗ «ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΖΕΣΗΣ ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ» [ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΝΕΑΔΑ, ΕΒΔΟΜΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ]. Ο ΜΗ-ΕΝΣΩΜΑΤΟΜΕΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. ΜΕ ΑΥΤΗ, ΩΣΤΟΣΟ, ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ, Ο ΔΥΪΣΜΟΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ-ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΝΔΗΜΙΚΟΣ ΣΤΟ ΕΝΣΩΜΑΤΟΜΕΝΟ ΟΝ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΜΟΙΕΣ, ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΩΣΤΟΣΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ; Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ Ο ΗΧΟΣ ΕΧΕΙ ΣΤΕΝΗ ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΕ ΑΡΚΕΤΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟΔΕΚΤΗ: Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΣΠΑΖΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΕΝΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΗΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ. Ο ΗΧΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΥΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟ ΑΕΡΑ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 340 ΜΕΤΡΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ, ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΦΩΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ 300.000 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΑΠΕΙΡΗ. ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΔΕΧΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΙ, Ο ΝΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ  ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΚΑΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΟ ΟΤΙ Ο ΗΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΑΙΤΙΑ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, Ο ΑΝΕΚΔΗΛΩΤΟΣ ΗΧΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΑΗΑΜ, ΑΝΤΗΧΕΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΒΙΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΣΤΑΘΕΡΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΑΡΞΕΩΣ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΒΕΔΙΚΟΥ ΣΟΥΤΡΑ BHU SATTAYAM, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ «ΕΙΝΑΙ» ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗΝ «ΥΠΑΡΞΗ».

ΕΤΣΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝAN ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΑNTRA  ΑΙΤΙΑΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΙΣΘΗΤΗ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΞΑΡΧΗΣ. ΑΥΤΗ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΗΔΗ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΗΛΩΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: «H PRAJNA,  ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ PRATISTHA, ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ». ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ, ΩΣΤΟΣΟ, ΤΟ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟ «ΒΟΥΗΤΟ», ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ ΜΙΑ ΔΟΝΗΣΗ. ΑΥΤΗ Η ΔΟΝΗΣΗ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΓΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ: ΔΙΟΤΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. ΑΥΤΗ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΦΑΣΗ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΕΔΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΩΣ EDHA, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΥΞΗΣΗ, ΕΠΕΚΤΑΣΗ, ΕΥΜΑΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ», ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΜΙΑΣ ΔΟΝΗΣΕΩΣ, SPADI.

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΤΕΡΟΥ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ ΤΗΣ ΒΕΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΗ, ΔΙΟΤΙ Ο SRI ADI SANKARA (ΠΕΡΙΠΟΥ 788-820 μ.Χ.), ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΗ- ΔΥΪΣΜΟΥ, ADVAITA, ΕΦΙΣΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Η ΔΟΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΑΛΜΟ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ «ΔΟΝΕΙΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΔΟΝΕΙΤΑΙ» [TAITTIRIYA UPANISHAD 11,9].

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΘΕΜΑ, ΤΟ ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΦΑΝΗΚΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟΝ ΔΥΪΣΜΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΜΩΣ, ΑΥΤΗ Η ΔΟΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΘΑΡΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΠΤΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ BRAHMAN  ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ VEDA ΩΣ ΜΑΥΑ. Ο SANKARA  ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΟΤΙ «H ΔΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ, ΔΙΟΤΙ Η ΑΚΙΝΗΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΟΝΗΣΗ» [GAUDAPADS KARIKA, 3,29 ΣΤΗΝ MANDUKYA UPANISHAD]. ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ, ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ, Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Ή ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΠΝΕΥΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΟ.

ΑΥΤΗ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΒΕΔΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ, ΚΑΛΕΙΤΑΙ ADVAITA, ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΟΧΙ ΔΥΟ», ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ «ΜΗ-ΔΥΪΣΜΟΣ». ΜΗ-ΔΥΪΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «Η ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΟΤΙ Ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΚΑΙ Ο ΕΞΩΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΟΡΦΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ. ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ, ΕΝΩ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ, ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΟΡΑΤΟΥ ΠΑΛΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΩΣ Ο ΑΕΝΑΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ADVAITA ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Ο ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ «ΖΟΥΜΕ ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ, ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ» ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΣ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ. ΟΤΑΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΣΑΣ, ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΑΡΟΝΤΑ. ΚΑΙ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΡΝΗΘΕΙ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΙΩΘΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΩΣ ΜΗ-ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Ο ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΒΑΛΕΙ. ΟΤΑΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ, Η ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ. Η ΧΑΡΑ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΟΠΟΥ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥ Η ΠΡΟΒΟΛΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΕΔΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ SRI KRISHNA:

ΜΗΤΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ BRAHMAN.

Σ΄ΑΥΤΟΝ ΒΑΖΩ ΕΓΩ ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, Ω ΜΠΑΡΑΤΑ.

GITA, ΚΕΦ.14, ΣΤ.3.

Η ΑΠΛΗ ΔΟΜΗ ΕΙΝΑΙ «ΟΠΩΣ ΕΠΑΝΩ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΩ». Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΔΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΒRΑΗΜΑΝ. ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ. Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΔΟΝΗΣΕΩΣ Ή SPADI ΠΡΟΚΑΛΕΙ SPARDDHA Ή ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΡΙΒΗΣ ΠΟΥ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΣΤΗΝ ΒΕΔΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ο PRAJAPATI, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ, «ΠΡΟΒΑΛΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ. ΤΟΥΤΑ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ». ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ «ΓΕΝΕΕΣ ΤΩΝ PRAJAPATI ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΕΣ, ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ, ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ» [BRIHADARANYAKA UPANISHAD 1,5,21]. ΩΣΤΟΣΟ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΥΪΣΜΟ, Η ΖΗΛΙΑ, Ο ΦΘΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΕΙΣΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΔΙΟΤΙ Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΓΡΗΓΟΡΣΕΩΣ: «ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ Ο ΝΟΥΣ ΔΟΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΟΨΗ ΤΟΥ ΔΥΪΣΜΟΥ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ Ο ΝΟΥΣ ΔΟΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΟΨΗ ΤΟΥ ΔΥΪΣΜΟΥ». [BRIHADARANYAKA UPANISHAD1,3,1].

H ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΒΕΔΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΤΑΙ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: «ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΗ ΟΛΩΝ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΤΑΝ Η ΑΡΧΗ ΤΟΥΣ, ΑΦΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΩΜΑ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ, ΩΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΟΝ ΠΡΟΙΚΙΣΜΝΕΟ ΜΕ ΑΙΣΘΗΣΗ. ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕΝ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΟΝ, ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΜΕΤΑΒΑΛΛΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ» [ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ, 894^Α]. Ο ΠΛΑΤΩΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΔΩ ΣΤΟ ΑΤΜΑΝ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΡΧΗ, ΣΤΗΝ EDHA Ή ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ VYAKTA Ή ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Ο ΠΛΑΤΩΝ ΕΞΙΣΩΝΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΩΣ ΤΗΝ «ΑΦ΄ΕΑΥΤΗ ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ» ΑΡΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΗ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

ΠΑΣΑ ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΑΦ΄ΕΑΥΤΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ ΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΝ. ΤΟ ΔΕ ΟΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΚΙΝΕΙ ΑΛΛΟ ΤΙ ΚΑΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΥΠΟ ΑΛΛΟΥ, ΟΤΑΝ ΠΑΥΣΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΙΝΗΣΙΝ, ΠΑΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΙ. ΜΟΝΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ ΑΦ΄ΕΑΥΤΟΥ ΟΝ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ, ΔEΝ ΠΑΥΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΠΗΓΗ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΣΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ. Η ΑΡΧΗ ΔΕ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑ ΤΙ ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΝ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΤ΄ΑΝΑΓΚΗΝ ΕΚ ΜΙΑΣ ΑΡΧΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΠΑΝ ΤΟ ΓΙΝΟΜΕΝΟΝ, Η ΔΕ ΑΡΧΗ ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΕΛΘΕΙ ΑΠΟ ΤΙΠΟΤΕ. ΔΙΟΤΙ ΕΑΝ Η ΑΡΧΗ ΕΓΕΝΝΑΤΟ ΕΚ ΤΙΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΗΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ. ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΝ, ΚΑΤ΄ΑΝΑΓΚΗΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΦΘΑΡΤΟΝ. ΔΙΟΤΙ, ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ Η ΑΡΧΗ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ, ΟΥΤΕ ΑΛΛΟ ΤΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗΝ, ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΟΛΑ ΝΑ ΠΡΟΕΛΘΟΥΝ ΕΞ ΕΚΕΙΝΗΣ. ΤΟΙΟΥΤΟΤΡΟΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΡΧΗ ΜΕΝ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΦ΄ΕΑΥΤΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ ΟΝ. ΤΟΥΤΟ ΔΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. ΑΛΛΩΣ ΟΛΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΑ ΟΝΤΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΘΕΝΤΑ ΕΙΣ ΠΤΩΣΙΝ ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΗΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΘΑ ΚΙΝΗΘΟΥΝ ΕΚ ΝΕΟΥ. ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΤΕΔΕΙΧΘΗ ΟΤΙ ΤΟ ΑΦ΄ΕΑΥΤΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΝ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΣΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΔΥΝΑΜΙΣ. ΔΙΟΤΙ ΠΑΝ ΣΩΜΑ, ΕΙΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ Η ΚΙΝΗΣΙΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΥΤΟΥ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΨΥΧΟΝ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΕΜΨΥΧΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΙΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΙΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΕΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΤΟ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΟ ΑΦ΄ΕΑΥΤΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΝ ΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ Ή ΨΥΧΗ, ΚΑΤ΄ΑΝΑΓΚΗΝ Η ΨΥΧΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΝ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΝ.

ΦΑΙΔΡΟΣ, 245Γ-246^Α.

Η ΠΡΩΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΛΕΞΕΩΣ  “KINETIC” (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΚΙΝΗΣΗ», ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΕΔΩ Ο ΠΛΑΤΩΝ) ΕΙΝΑΙ «ΠΑΡΑΓΩ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΩ ΚΙΝΗΣΗ». ΤΗΝ ΛΕΞΗ «ΚΙΝΗΣΗ» ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΦΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΧΟΡΟΥ» ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΑΦΕΤΕΡΟΥ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ «ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ», ΟΠΟΤΕ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ. ΔΙΟΤΙ, ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΟΥΠΑΝΙΣΑΔΕΣ, «Ο ΕΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΕΜΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΕΠΟΝΤΑ ΤΡΟΠΟΝ ΤΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ» [ISA UPANISHAD 1,8], ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΕΜΕΙ ΣΤΟΥΣ PRAJAPATI Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ «ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΧΡΟΝΟΙ».

STEPHEN R. HILL - "CONCORDIA", 1992.