ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πάει κι αυτό το Πάσχα, δηλαδή η Ανάσταση. Χριστός Ανέστη, λοιπόν!

Πράγματι, ο συγκεκριμένος, ιστορικός, Χριστός ανέστη, αυτό είναι το καλό νέο. Το κακό νέο είναι ότι ο «Χριστός εν ημίν, η ελπίς της δόξης» δεν ανέστη ακόμη. Και όσο εμμένουμε σ΄αυτή τη στάση σκέψης και ζωής, η Ανάσταση δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.

Αληθινά, οι μεγάλες γιορτές και οι λεγόμενες «άγιες μέρες» είναι φορτωμένες βαριά θλίψη για εκείνους που βλέπουν ότι οι μέρες αυτές για το χριστεπώνυμο πλήθος σημαίνουν νεκρά εθιμοτυπικά, ανόητες παραδόσεις, ψευτοευσέβεια και πρόφαση για γερό φαγοπότι -το οποίο συνεπάγεται πολλή αγριότητα και βαρβαρότητα με το όργιο αιματοχυσίας και αιματοποσίας «για την αγάπη του Χριστού»! Και μόνο αγιότητα και ιερότητα δεν υφίσταται σ΄όλο αυτό το θλιβερό σκηνικό.

Ίσως δεν θα ΄πρεπε να γκρινιάζουμε τέτοιες μέρες, αλλά είναι η συσσωρευμένη αγανάκτηση για τη φρίκη της αιμοβορίας και η συσσωρευμένη κούραση από την επανάληψη της όλης παρωδίας που προκαλεί αυτή τη διάθεση.

Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν, και θα έπρεπε, να είναι τα πράγματα, αν η καρδιά λειτουργούσε λίγο περισσότερο... Αν μια κατανόηση των ωραίων συμβόλων οδηγούσε σε διαφορετικές συμπεριφορές... Αν κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι εξηγούσαν στα νέα παιδιά ότι οι «άγιες μέρες» και οι μεγάλες γιορτές δεν είναι διακοπές, τεμπελχανιό και διασκέδαση, αλλά ευκαιρία για εξαγνισμό, ανάταση και αγωγή της ψυχής...

Φυσικά, όμως, τέτοιες λέξεις, όπως «εξαγνισμός» και «ανάταση», θα ηχούσαν παράφωνα μέσα στην εκκωφαντική κακοηχότητα της καθημερινότητας. Τι θα μπορούσε να καταλάβει κάποιος που έχει γαλουχηθεί με την ιδέα ότι «ζωή» είναι οι πιο θανατηφόρες συνήθειες;

Κι όμως, πόσο αναγκαία είναι η κατανόηση ότι ζωή δεν υπάρχει χωρίς πνευματικότητα. Ότι η πνευματικότητα είναι η μοναδική εγγύηση όχι μόνο της ζωής αλλά και της ευτυχίας! Και τι άλλο είναι ο Χριστός, ως σύμβολο, παρά η Πνευματική Συνείδηση; Αυτή η Πνευματική Συνείδηση είναι που πρέπει να ανα-στηθεί. Ανά-σταση, ανά και στάση (από το ρ. ίστημι=στέκω), σημαίνει ξανά-σήκωμα, έγερση, επάνοδο στη ζωή. Το να στέκεις, να είσαι ορθός, σημαίνει να ζεις, σε αντίθεση με το να κείσαι, να είσαι ξαπλωμένος κάτω, ή νεκρός. Αυτό βέβαια δεν έχει τόσο κυριολεκτική, όσο μεταφορική σημασία: η πνευματική συνείδηση αν-ίσταται, έρχεται ξανά στη ζωή.

Ανά-σταση όμως σημαίνει επίσης ανατροπή, αλλαγή πορείας, νέα στάση ζωής.

Ακόμη η λέξη Ανά-σταση μπορεί να είναι Άνω-στάση (όπως στη λέξη ανά-κατά: άνω κάτω). Ο Χριστός-Πνευματική Συνείδηση λαμβάνει άνω στάση ή θέση: αποκτά υπεροχή ή προτεραιότητα, γίνεται ο Κυβερνήτης της ζωής.

Η Ανάσταση με την έννοια της επαναφοράς στη ζωή με το σάρκινο σώμα ούτε μεγάλη σημασία έχει -αν έχει καθόλου- ούτε αισθητικά είναι ωραία ιδέα. Και ο ιστορικός Χριστός δεν αναστήθηκε με το φυσικό Του σώμα, αλλά με το λεπτοφυές αντίστοιχο. Γι΄αυτό και δεν ήταν επιτρεπτό, ή μάλλον δεν ήταν δυνατόν, να αγγιχτεί -«Μη μου άπτου».

Η Ανάσταση του Πνεύματος είναι το ζητούμενο, τόσο σε ατομικό όσο και σε πανανθρώπινο επίπεδο. Το θέμα είναι πώς να κατανικηθεί αυτό το τέρας της ψευτο-ζωής, που σαν την ομηρική σειρήνα, παρασύρει με το θανάσιμο τραγούδι του την παραπλανημένη ψυχή στο βυθό των απατηλών επιδιώξεων. Είναι πραγματικά παράξενο το ότι ο άνθρωπος, με όλη την εμπειρία αμέτρητων αιώνων ύπαρξης πάνω στο γήινο φλοιό, εξακολουθεί να πιστεύει στη δυνατότητα απόκτησης επίγειας ευτυχίας, ενός αδειανού φαντάσματος. Αυτή η ανυπόστατη, χιμαιρική φαντασίωση είναι τέτοια, επειδή η ευτυχία είναι ιδιότητα και ποιότητα αποκλειστικά του πνεύματος. Χωρίς τη σύνδεση με το πνεύμα, το κυνήγι της ευτυχίας θα είναι πάντα ματαιότητα.

Επομένως, το ζητούμενο -η ευτυχία- μπορεί να βρεθεί μόνο στην πνευματικότητα. Τότε το γήινο, φωτισμένο από το Υπεργήινο, αποκτά τη δυνατότητα της πολυπόθητης κατάστασης. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την Ανάσταση του Πνεύματος. Είθε, λοιπόν, ο Χριστός-Πνευματική Συνείδηση να αναστηθεί μέσα στον καθένα και στην ανθρωπότητα καθολικά.

Ας ακούσουμε την ευλογημένη φωνή της Σοφίας.

«Ο κόσμος έχει χάσει την ευτυχία του, επειδή η ευτυχία βρίσκεται στο πνεύμα. Εκείνοι που έχουν απομακρυνθεί από το πνεύμα πρέπει να υποστούν τη δυστυχία, γιατί πώς αλλιώς θα επιστρέψουν στο πνεύμα; ...

Να ζητάς την ευτυχία μέσα από ψέματα και φόνους! Μπορεί να επιχαίρει κανείς που ο εκφυλισμός επιταχύνει την εξέλιξη. Τα εγκλήματα αναρριπίζουν τη φωτιά ενός σβησμένου κόσμου»

[ΑΓΚΝΙ ΓΙΟΓΚΑ,14]

«Ο κόσμος έχει χάσει την ευτυχία του επειδή...». Μπορούμε να προσέξουμε στη φράση αυτή τρεις έννοιες: Κόσμος, έχει χάσει, την ευτυχία του.

Κόσμος σημαίνει είτε μια σφαίρα ύπαρξης, στην περίπτωσή μας τον πλανήτη Γη, είτε τους ανθρώπους ενός κόσμου ή μιας κοινωνίας. Είναι ενδιαφέρον ότι οι δύο έννοιες -σφαίρα, άνθρωπος- σημαίνονται με την ίδια λέξη: Κόσμος. Αυτό δεν συμβαίνει λόγω φτώχειας γλωσσικής, αλλά λόγω μιας πολύ σπουδαίας επισήμανσης -ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργός του κόσμου του, άρα ο υπεύθυνος για την κατάσταση της σφαίρας του. Επειδή, όπως λέγαμε στα προηγούμενα σημειώματά μας, ο άνθρωπος -το αυτοσυνείδητο ον- δεν είναι απλός παρατηρητής της κοσμικής δυναμικής αλλά συμμέτοχος.

«Έχει χάσει» την ευτυχία, σημαίνει ότι την είχε κάποτε. Η Χρυσή Εποχή, η Εδέμ, η Σάνγκρι-Λα, ήταν κάποτε η κρατούσα κατάσταση για τον κόσμο-ανθρωπότητα.

Την ευτυχία «του» -αυτό το κτητικό στη λέξη ευτυχία συνιστά επίσης μια σπουδαία σήμανση: ότι η ευτυχία είναι κάτι που ανήκει στον άνθρωπο-κόσμο. Και του ανήκει φύσει, είναι εγγενής κατάσταση, όπως τόσο υπέροχα δηλώνεται στην ινδική επιστήμη της Ψυχής, η οποία λέει ότι η εσώτατη ουσία του όντος, ο Άτμαν, είναι τρισυπόστατος: Ύπαρξη- Συνείδηση- Ευδαιμονία.

Ο Άτμαν όμως είναι το Πνεύμα-Χριστός, και η ευτυχία ή ευδαιμονία αποτελεί δική του ποιότητα, και η απομάκρυνση από το Πνεύμα συνεπάγεται απώλεια της εκδηλωμένης ευδαιμονίας. Ώστε, ο μόνος δρόμος προς την Ευτυχία είναι η επιστροφή στο πνεύμα -η Ανά-σταση του Πνεύματος. Μήπως υπάρχει, εξάλλου, άλλος δρόμος που να οδηγεί κάπου; Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι αδιέξοδοι.

Βρισκόμαστε, χάρη στις καταστροφικές δράσεις μας, μπροστά σ΄ένα αδιέξοδο. Αυτό όμως σηματοδοτεί και την ευκαιρία μας.

«Ας μη νομίζουμε ότι ένα καλύτερο μέλλον είναι μόνο Μάγια. Ειδικά τώρα, στο τέλος της Κάλι Γιούγκα, πρέπει να καταλάβουμε ότι το φωτεινότερο μέλλον είναι μια πραγματικότητα, κι ότι μόνον η ανθρώπινη κακία μπορεί να καθυστερήσει την έλευση της νέας φωτεινής εποχής.

Θα σας ρωτήσουν πώς είναι δυνατόν να συμφιλιωθούν τα απειλητικά σημάδια της καταστροφής του πλανήτη με τη δυνατότητα ενός αρμονικού και ευοίωνου μέλλοντος. Η πραγματικότητα είναι ότι η ανθρωπότητα έχει ελεύθερη εκλογή, ή να εισέλθει στη νέα ζωή, του αιώνα των μεγάλων ανακαλύψεων, την Εποχή της Ευτυχίας, ή, με τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης, να διαλέξει την καταστροφή. Έτσι, οι άνθρωποι δεν μπορούν να παραπονιούνται ότι είναι αποστερημένοι ενός ωραίου πεπρωμένου, γιατί μονάχα η κακή της θέληση θα μπορούσε να οδηγήσει τα έθνη σε πλανητικούς κατακλυσμούς. Η ελεύθερη εκλογή είναι το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Αυτή παρέχει ατέλειωτες δυνατότητες, αλλά οι άνθρωποι δεν φροντίζουν να εφαρμόσουν ορθά την ελευθερία τους...»

[ΥΠΕΡΓΗΙΝΟ Ι, 111]

Ευτυχία, ευδαιμονία, πνεύμα -έννοιες αλληλένδετες. Τι είναι το Πνεύμα; Απειροσύνη και Φως, Φως και Απειροσύνη, δηλαδή ανεξάντλητη ζωή και δυνατότητες.

Τι είναι ευτυχία; Διαφέρει αυτό το βίωμα από την ευδαιμονία ή τη χαρά;

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλες αυτές οι καταστάσεις είναι στην ουσία τους φωτεινότητα, δηλαδή εκδηλώσεις της υψηλής ψυχικής ενέργειας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χαρά είναι μια έκρηξη φωταψίας, σαν ξέσπασμα μπόρας ή ουράνιου τόξου, ενώ η ευτυχία είναι μια κατάσταση μόνιμης φωτεινότητας. Η ευδαιμονία είναι συνώνυμο της ευτυχίας (δαίμων: ο χορηγός της μοίρας-τύχης, άρα η μοίρα-τύχη), συνήθως όμως αποδίδουμε σ΄αυτήν και μια υψηλή εκστασιακή κατάσταση.

Ας έρθει το Φως, ας αναστηθεί το Πνεύμα -ως εν ουρανώ και επί της γής...

AGNI YOGA HELLAS, 10//2011.