Το πνεύμα
έχει πάντα λόγους για να χαίρεται, και είναι φυσικό και επόμενο αφού η επικράτειά
του είναι ουράνια. Όσα όμως συμβαίνουν στη Γη δεν είναι χαροποιά, καθώς ο καινούργιος
κύκλος μας βρίσκει σε κατάσταση αναταραχής και αβεβαιότητας. Πράγματι, το σκάφος
Ελλάδα παραπαίει ακυβέρνητο μέσα σε θύελλες και συμπληγάδες, μέσα σε πυκνή ομίχλη,
με ορατότητα μηδέν. Αλλά και το μεγάλο καράβι του μέχρι πρό τινος περιούσιου «δυτικού
κόσμου» κλυδωνίζεται επικίνδυνα, με τις διαβόητες «αγορές» του σε πυρετώδη φούρια
και τον καθημερινό άνθρωπο να έχει χάσει τον ύπνο του.
Γιατί όμως
να απορούμε με την αναμπουμπούλα; Δεν έπρεπε να την περιμένουμε; Και πολύ άργησε
μάλιστα, επειδή ο «δυτικός κόσμος» μας προτιμούσε να κρύβει τα σκουπίδια κάτω από
το χαλί για να μη χαλάσει τη μαγιαβική -και τόσο βολική- νιρβάνα του. Η κάθε γενιά
ανέβαλε την επώδυνη αποκάλυψη με το... ευγενές σκεπτικό του Λουδοβίκου «apres
moi le deluge". Ώσπου κάποια μοιραία στιγμή το απόστημα έσκασε. Και πώς να
μη σκάσει αφού έχει μαζέψει τόσο πύον, τόση νοσηρότητα, τόση αποσύνθεση! «Τις πταίει»,
λοιπόν για το πλανητικό χάλι;
Όλοι φταίμε,
στο βαθμό που μας αναλογεί. Γιατί περιφρονήσαμε τις υγιείς και πρακτικές αρχές του
δίκαιου επιμερισμού, της στενής και ευρύτερης συνεργασίας, της ισότητας όλων των
ανθρώπων σε δικαιώματα και ευκαιρίες -πάνω απ΄όλα, τη μεγάλη, σωτήρια, θεμελιώδη
αρχή του Κοινού Καλού. Αντί γι΄αυτό επιδοθήκαμε -εμείς, οι «πολιτισμένοι», «δημοκρατικοί»
δυτικοί πολίτες- στο κυνήγι της ατομικής ευημερίας και ικανοποίησης. Γίναμε εγωπαθείς,
άπληστοι, επιθετικοί, αδίσταχτοι. Γίναμε επινοητικοί στην παρανομία και στη διαρπαγή,
γίναμε διεφθαρμένοι και αντιανθρώπινοι. Οι ανθρώπινες κοινωνίες νοσούν. Τι σημαίνει
αυτό στην πραγματικότητα; Σημαίνει την παρακμή και τον αναπόφευκτο αφανισμό της
Πέμπτης Φυλής, της λεγόμενης «Αρίας» -όνομα και μη χωριό (Arya=Ευγενής)! Η Πέμπτη
Φυλή πάει να πνιγεί μέσα στις ίδιες της τις ακαθαρσίες, αφού διέστρεψε όλες τις
ωραιότερες αξίες, λεηλάτησε και βρώμισε τη Φύση, κακομεταχειρίστηκε τα άλλα πλάσματα,
και, γενικά, δεν υπάρχει κακούργημα και ανοσιούργημα που να μην έχει διαπράξει.
Οι άνθρωποι
διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα προσδοκώντας την ικανοποίηση των κάθε είδους
βίτσιων τους και την ατιμωρησία για τα πεπραγμένα τους. Γιατί όχι, αφού οι «πνευματικοί»
ταγοί τους, τους έχουν γαλουχήσει με την άθλια ιδέα της παραγραφής όλων των εγκλημάτων
χάρη στην επικερδή επινόηση της «άφεσης των αμαρτιών»; Για το «ο συ μισείς ετέρω
μη ποιήσεις» και το «ο λαβών μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανείται» ούτε λόγος! Βέβαια,
δεν υπάρχει Κοσμική Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα, δεν υπάρχει «Οφθαλμός
ος τα πανθ΄ορά» -υπάρχει μόνο απόλαυση «εδώ και τώρα»!
Και, φυσικά,
πολλοί θα απορούν, γιατί, αφού υπάρχει Ανώτερη Δικαιοσύνη, υποφέρουν πάντα οι μικρότεροι
φταίχτες, ενώ οι μεγάλοι αδικητές φαίνεται να μένουν στο απυρόβλητο. Πρέπει να θυμόμαστε
μερικά πράγματα. Ότι η ανταπόδοση έρχεται πιο γρήγορα για τις μικρότερες δράσεις,
επειδή οι δημιουργούμενοι ενεργειακοί κύκλοι είναι μικρότερης ακτίνας, ενώ οι ισχυρές
δράσεις παράγουν κύκλους μεγάλης ακτίνας, έτσι που η επιστροφή της ενέργειας και
η αποκατάσταση της ισορροπίας επέρχεται με καθυστέρηση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη
ισχύ.
Συνήθως όμως
διαφεύγει στους πολλούς και η εξής πραγματικότητα, η οποία εκφράζεται πολύ παραστατικά
στην Αποκάλυψη, όπου ο Θεός λέει ότι θα «ξεράσει» τους «χλιαρούς»: «έπρεπε», λέει,
«να είσαι ζεστός ή ψυχρός, επειδή δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός θα σε ξεράσω
από το στόμα μου.» Με άλλα λόγια, η «χλιαρότητα», η αδιαφορία, η αδράνεια, στα μάτια
της Δημιουργίας είναι χειρότερη από την κακή δράση. Επειδή, ακόμη και η χειρότερη
πράξη, προκαλεί αντίδραση, κι έτσι κινητοποιεί τη ζωή, ενώ η αδιαφορία είναι θανατηφόρα.
Όταν, επομένως,
μένουμε απαθείς μπροστά στο κακό, όποιας μορφής -απάτης, λεηλασίας, διαστροφής,
κακοποίησης άλλων πλασμάτων- γινόμαστε συμμέτοχοι στο κακό. Η ανοχή στο κακό ισοδυναμεί
με συνενοχή. Μέσα από ψευτοδιδασκαλίες έχει περάσει το δόγμα της μη αντίστασης στο
κακό, της παθητικότητας, η οποία στην ουσία της είναι ο πιο μικρόψυχος εαυτουλισμός
που σκέφτεται: «μη μου τους κύκλους τάραττε».
Η αληθινή
Διδασκαλία όμως λέει: «Με το κακό δεν υπάρχει ούτε στιγμή ανακωχής». Το κακό λοιπόν
οφείλουμε να το πολεμάμε παντού και πάντα, με ό,τι όπλα διαθέτει ο καθένας. Πρώτα
απ΄όλα όμως πρέπει να είμαστε άγρυπνοι και να διακρίνουμε με σοφία το κακό, γιατί
αυτό ξέρει να μεταμφιέζεται πολύ καλά -η εξαπάτηση είναι η μεγαλύτερη τέχνη του.
Το μάτι του πνεύματος όμως, το μάτι της καρδιάς δεν ξεγελιέται. Γι΄αυτό είναι πρώτιστο
καθήκον το άνοιγμα αυτού του ματιού της διάκρισης. Με την αδιαφορία και τον εφησυχασμό
το μάτι αυτό δεν ανοίγει. Και, δυστυχώς, αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν ότι ανήκουν
στην πνευματική κοινότητα, απαξιούν ή βαριούνται να παρακολουθούν τα γεγονότα, τις
καταστάσεις, και τις πράξεις που λαμβάνουν χώρα, θεωρώντας ότι είναι αρκετό να είναι
χαμένοι στην αυτάρεσκη αυτάρκειά τους. Και, τότε, πού είναι η αγανάκτηση του πνεύματος;
Πού ο ηρωισμός
και πού η νίκη; «Πολεμιστές Μου», αποκαλεί ο Μεγάλος Κύριος τους μαθητές Του, και
δηλώνει πως η Κοινότητα του Καλού μοιάζει περισσότερο με στρατόπεδο παρά με χορωδία
υμνωδών.
Το θέμα είναι
να κατανοεί κανείς με σαφήνεια την έννοια του Καλού και εκείνη του κακού. Κι αυτό
είναι μια ιδιαίτερη πραγματικά σοφία, την οποία δεν διαθέτουν πολλοί, και η οποία
αποκτιέται με αγώνα της καρδιάς και με τα εργαλεία και τα εφόδια που προσφέρει η
Διδασκαλία του Καλού, η Διδασκαλία του Φωτός. Αυτή είναι η πιο μεγάλη, η πιο απαραίτητη
γνώση. Μόνο μ΄αυτήν την πυξίδα μπορείς να πορευτείς αλάνθαστα, χωρίς παρεκκλίσεις,
χωρίς αποπροσανατολισμούς.
Είναι δυνατόν
να προσδοκούμε ευτυχία και ευημερία όταν μοναδική μας επιδίωξη και προσπάθεια είναι
η ύλη; Η ύλη είναι από τη φύση της εντροπική, γι΄αυτό από μόνη της, χωρίς το πνεύμα
είναι καταδικασμένη. Μήπως πρέπει να στραφούμε στο πνεύμα -μια έννοια ακόμα και
περιφρονημένη, εκτός από παρανοημένη- και η δοκιμασία μας είναι και η ευκαιρία μας;
Ας ακούσουμε
τι λέει ο Δωρητής της Διδασκαλίας:
Είναι καιρός
ν΄απαλλαγούμε από την ατέλεια της ύλης. Γι΄αυτό οι άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουν
συνείδηση του πνεύματος. Αλλιώς, η γενική κατάσταση τείνει να μειώσει τις ατομικές
δυνατότητες στο δικό της επίπεδο, όπως τα κύματα του ωκεανού διατηρούν έναν κοινό
ρυθμό.
Επομένως,
είναι καιρός να ξεσηκώσουμε τα έθνη με σπαθί ή αστραπή, μόνο για να προκαλέσουμε
την κραυγή του πνεύματος.
[ΦΩΤΙΣΗ,
IV, 20]
Ας ήταν ν΄αντηχήσει
η φωνή του πνεύματος και ας ήταν οι δυσκολίες μας δέκα φορές χειρότερες.
Έχουμε χάσει
την πυξίδα.
