Η ζωή τρέχει...
Ο κόσμος ολόκληρος δονείται από μια επιταχυνόμενη κίνηση και μεταβολή. Το Νέο κρούει
τις πλανητικές θύρες, το Παλιό αντιστέκεται, αλλά όποιο προσωπείο κι αν φορέσει
είναι καταδικασμένο. Η συντριβή του είναι γραμμένη στ΄άστρα και στις κοσμικές χρονολογίες.
Και ποιος, αλήθεια, θα ΄θελε να βρεθεί ανάμεσα στα χαλάσματα;
Για να μη
βρεθεί λοιπόν κανείς μαζί με τα συντρίμμια, χρειάζεται προσοχή, επαγρύπνηση και
λεπτή διάκριση για να μην ξεγελαστεί από τις πανούργες μεταμφιέσεις του παλιού.
Το Κάλεσμα έχει εκπεμφθεί και «ανάξιος όποιος ακούει τη σάλπιγγα και δεν λέει παρών».
Και όταν ο στρόβιλος των συγκρουόμενων ρευμάτων περιδινίζει τον κόσμο, κανένας δεν
μπορεί να μείνει αμέτοχος ή ουδέτερος. Εκών άκων θα πάρει θέση είτε στη μία πλευρά
είτε στην άλλη. Αλλά η μοίρα εκείνου που κοιτάζει πίσω είναι θλιβερή -το ξέρουμε
από την ιστορία, και μάλιστα από την πιο αδέκαστη ιστορία που είναι η μυθολογική
καταγραφή.
Πολλές στήλες
άλατος είναι διάσπαρτες πάνω στο πρόσωπο της Γης. Δεν είναι μόνον η γυναίκα του
Λωτ που στράφηκε πίσω στο παρελθόν, αλλά είναι αναρίθμητοι εκείνοι που κοίταξαν
πίσω. Τι περίμεναν να δουν στη φλεγόμενη πόλη; Ίσως ήθελαν ν΄αποχαιρετήσουν τον
παλιό ναό; Ίσως κοίταξαν για την άνετη εστία τους; Ίσως κοίταξαν με την προσδοκία
να δουν το σπίτι του μισητού γείτονά τους να καταρρέει; Σίγουρα το παρελθόν τους
αλυσόδεσε για μακρό χρόνο. Πρέπει λοιπόν ν΄αγωνίζεται κανείς προς τα εμπρός για
φώτιση και υγεία και για τη δύναμη του μέλλοντος. Έτσι πρέπει να είναι πάντοτε.
Μπορεί όμως να υπάρξουν κοσμικοί κόμποι όπου είναι επείγουσα μια ορμητική κίνηση
προς τα εμπρός. Δεν πρέπει να συγχυστεί κανείς και να θρηνεί για το παρελθόν. Ακόμη
και λάθη είναι προφανή, εντούτοις το καραβάνι δεν περιμένει, και τα ίδια τα γεγονότα
πιέζουν προς τα εμπρός. Εμείς σπεύδουμε και σας καλούμε να βιαστείτε.
Το μέλλον
συνωστίζεται αλλά μπροστά δεν υπάρχει σκοτάδι!
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 347]
Το παρελθόν
βέβαια είναι το παλιό και το μέλλον είναι το καινούργιο. Το παλιό είναι πίσω και
το νέο είναι μπροστά. Θέλει κανείς να μείνει «στήλη άλατος»; Άλλωστε, τι να νοσταλγήσουμε
από το παρελθόν; Μήπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα και την πολιτεία τους; Τη διαφθορά,
τη διαστροφή, την εξαχρείωση; Την πολυτέλεια και τις ανέσεις του άνομου πλουτισμού;
Τη λατρεία του Μαμωνά και τις ανθρωποθυσίες στον Μολώχ; Υπάρχει τίποτε αξιοζήλευτο
σ΄όλα αυτά; Υπάρχει καθόλου ομορφιά; Υπάρχει προοπτική; Όλα τα αρρωστημένα και σαπισμένα
πρέπει ν΄αποτεφρωθούν στο πυρ του εξαγνισμού. Μόνο να μην παρασυρθούμε στο λάθος
να βλέπουμε το φθαρμένο παλιό μόνο έξω από μας. Ας το κάψουμε πρώτα μέσα μας, διαφορετικά
πώς θα έρθει το καινούργιο; Φωτιά, λοιπόν! Φωτιά εξαγνισμού στο παλιό, φωτιά ζωής
στο καινούργιο. Είναι η Εποχή του Πυρός!
Έτσι, οι εποχές
της εκδήλωσης του Πυρός ακολουθούνται πάντοτε από αναστατώσεις, επειδή μετατοπίζεται
η πνευματική συνειδητότητα, μαζί με τις κοσμικές αλλαγές... Κατά την Εποχή του Πυρός,
η Ιεραρχία ακολουθείται από έναν ορμητικό χείμαρρο ανάπτυξης του πνεύματος των ανθρώπων,
και επειδή ο νόμος της Ιεραρχίας δεν έχει υιοθετηθεί από τα έθνη, συμβαίνουν τέτοιες
μετακινήσεις λαών. Έτσι, η Εποχή του Πυρός είναι η Έποχή της Ιεραρχίας!
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 350]
Η Ιεραρχία
βέβαια είναι η αξιοκρατία. Αυτός είναι ο νόμος της Δικαιοσύνης, της Εξέλιξης, της
Συμπαντικής Δομής. Όλοι θα συμμετέχουν, όλοι θα συνεργάζονται, καθένας όμως σύμφωνα
με τον εξοπλισμό του, με τις ικανότητες και τις δυνατότητές του. Ποια κοινωνική
ή πολιτειακή δομή μπορεί να σταθεί χωρίς αυτό το θεμέλιο; Μερικοί τρομάζουν ακόμη
και με τη λέξη «Ιεραρχία», γιατί σκέφτονται εκκλησιαστικά ιερατεία ή καταπιεστικές
εξουσίες ή αδικίες και αυθαιρεσίες κρατούντων. Τίποτε δεν είναι πιο μακριά απ΄αυτό:
Η Ιεραρχία
πρέπει να υιοθετηθεί ως ένα εξελικτικό σύστημα. Σ΄εκείνα τα πνεύματα που δεν έχουν
εξαλείψει ακόμη τη δουλεία πρέπει να επαναλαμβάνεται ότι η Ιεραρχία διαφέρει τελείως
από το δεσποτισμό...
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 351]
Η Ιεραρχία
είναι συνεργασία σύμφωνη με το σκοπό... Ας μη μας απασχολεί όμως αν χρησιμοποιείτε
την αρχαία ελληνική λέξη Ιεραρχία. Αν κάποιος την ερμηνεύσει σύμφωνα με τη συμβατική
της κατανόηση, θ΄αποδείξει μόνον ότι το μυαλό του δεν είναι ακόμη έτοιμο για συνεργασία.
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 416]
Η Ιεραρχία,
ως πλανητική πραγματικότητα και έκφραση της ομώνυμης και ομοούσιας Κοσμικής Αρχής
ή Νόμου, όχι μόνο δεν είναι δεσποτισμός και τυραννία, αλλά ως εκπρόσωπος της αυτοθυσιαστικής
εργασίας για το Γενικό Καλό, συνιστά από τη φύση της τον αντίποδα της τυραννίας
και της καταδυνάστευσης. Είναι η εγγύηση του σεβασμού της ελεύθερης βούλησης και
της δικαιοσύνης. Επείγει να κατανοηθεί η αναγκαιότητά της ως θεμελιώδους αρχής,
πάνω στην οποία είναι δομημένο ολόκληρο το Σύμπαν, αλλά και να γίνει αντιληπτή η
ομορφιά αυτής της συμπαντικής ευταξίας. Χωρίς αυτή την αποδοχή δεν είναι δυνατόν
να υπάρξει τίποτε ωραίο, τίποτε σταθερό, τίποτε υγιές. Ούτε ευτυχία, ούτε μέλλον,
ούτε Νέος Κόσμος.
... Επομένως,
η Ιεραρχία πρέπει να κατανοηθεί σαν ζώνη σωτηρίας... Στ΄αυτιά των λιπόψυχων θα φωνάξουμε:
Ιεραρχία!!! Η Διδασκαλία δίνεται την επιτακτική ώρα, και πρέπει να ΄χει κανείς αυτιά
γαϊδάρου για να μην ακούει τη βροντή...
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 348]
... Υπάρχει
πάρα πολλή δουλεία στον κόσμο, και κάθε φλόγα συνειδητότητας καταπιέζεται. Η δουλεία
και μια συνειδητά πραγματωμένη Ιεραρχία είναι σαν την ημέρα με τη νύχτα. Γι΄αυτό,
μη διστάζετε να επαναλαμβάνετε: συνειδητότητα Ιεραρχίας, Ιεραρχία ελευθερίας, Ιεραρχία
γνώσης, Ιεραρχία Φωτός. Ας χλευάζουν αυτοί που αγνοούν την έναρξη του Νέου Κόσμου,
γιατί κάθε έννοια του Νέου Κόσμου τους τρομάζει. Δεν είναι η Απειροσύνη τρομακτική
γι΄αυτούς; Δεν είναι η Ιεραρχία επαχθής γι΄αυτούς; Επειδή είναι οι ίδιοι αμαθείς
δεσπότες, δεν καταλαβαίνουν τη δημιουργικότητα της Ιεραρχίας. Επειδή είναι οι ίδιοι
δειλοί, φρικιούν μπροστά σ΄ένα επίτευγμα. Έτσι, ας τοποθετήσουμε πάνω στη ζυγαριά
τις εξαιρετικές επείγουσες έννοιες της μεγάλης Εποχής που πλησιάζει -την Απειροσύνη
και την Ιεραρχία.
[ΙΕΡΑΡΧΙΑ, 345]
Πράγματι,
Απειροσύνη και Ιεραρχία είναι δύο αδιαχώριστες έννοιες. Και οι δύο έννοιες είναι
όψεις αυτού που λέμε πνεύμα και πνευματικότητα.
AGNI YOGA HELLAS,
20/12/2011.
