ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: THE END GAME

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Όταν, στις 26 Μαρτίου, 10 ημέρες μετά το δημοψήφισμα στην Κριμαία που έκρινε την ένωσή της με την Ρωσία, ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα επισκέφθηκε για πρώτη φορά τις Βρυξέλλες, ζήτησε επιτακτικά την ολοκλήρωση της ενότητας στην Ευρώπη παροτρύνοντας συγχρόνως τους Ευρωπαίους να στηρίξουν το ΝΑΤΟ κατά της Μόσχας.

Μιλώντας μέσα στην σκοτεινή καρδιά της γραφειοκρατικής Ε.Ε., ο Ομπάμα τόνισε ότι εξ αρχής, την επομένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, «και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, υιοθετήσαμε ένα κοινό όραμα για την Ευρώπη… και μια πεποίθηση ότι τα κράτη μπορούν να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα των πολιτών τους μέσω του εμπορίου και των ανοικτών αγορών…».

Δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί αξιωματούχοι ομολογούν ότι μια ενωμένη ευρωπαϊκή ήπειρος είναι ο καλύτερος εταίρος των ΗΠΑ, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι οργανισμοί που γνωρίζουμε σήμερα ως «ευρωπαϊκούς θεσμούς» σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν με αντιδημοκρατικές διαδικασίες.

Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο στην πράξη πείραμα της παγκοσμιοποίησης και της ανοικτής αγοράς που θεμελιώθηκε πάνω σε ψέματα και μισές αλήθειες.

Όμως, η ανύπαρκτη νομιμότητα του πειράματος έχει αρχίσει να γίνεται ορατή στους πολίτες της Ευρώπης και το αίσθημα της ευρωπαϊκής ταυτότητας που προσπαθούν τεχνητά να επιβάλουν είναι ανήμπορο να σβήσει τις εθνικές ιδιοπροσωπείες και παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών.

Για τον λόγο αυτόν, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογων της 25ης Μαΐου, παρ’ όλο που αυτή η διαδικασία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μασκαράτα για να παραπλανά τους λαούς της Ευρώπης παρουσιάζοντας την Ε.Ε. ως δημοκρατική,  θα γίνουν μπούμερανγκ για τους Ευρωκράτες που προσπαθούν να ολοκληρώσουν το πραξικόπημά τους μέσα από την Ομοσπονδοποίηση της Ε.Ε.

Η αλήθεια, με λίγα λόγια, που αποκρύπτεται από τους λαούς της Ευρώπης είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στα σχέδια των ναζί, όπως δημοσιεύτηκαν στο Βερολίνο το 1941 από τον Amo Sölter, τον επικεφαλής του επίσημου ναζιστικού: 

"Central Research Institute forNational Economic Order and Greater Sphere Economy".

Κατά την διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης για τα Εγκλήματα Πολέμου, 28 διευθυντές της χημικής Βιομηχανίας IG Farben δικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πολλοί από αυτούς καταδικάστηκαν. Ο Αμερικανός κατήγορος, συνοψίζοντας τον καθοριστικό ρόλο αυτού του χημικού καρτέλ, είπε:χωρίς την IG Farben, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα μπορούσε να γίνει!

Μετά την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, μερικοί από τους γενικούς διευθυντές τηςIG Farben που δικάστηκαν στην Νυρεμβέργη επανήλθαν στις υψηλότερες θέσεις της Δυτικογερμανικής Βιομηχανίας. Ένας από αυτούς ήταν ο Hans Globke, υπεύθυνος για την συγγραφή των Νόμων του Ευρωπαϊκού Ράϊχ στις κατεχόμενες από τους Ναζί χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Globke έγινε υπουργός στην δυτικογερμανική Καγκελαρία επί Κόνραντ Αντενάουερ, ενός από τους πρωτεργάτες της ΕΟΚ, και έλεγχε ουσιαστικά όλες τις πλευρές της πολιτικής ζωής στην μεταπολεμική Δυτική Γερμανία, από τις μυστικές υπηρεσίες μέχρι την συνέχιση της πορείας του Καρτέλ του πετρελαίου και των φαρμάκων για την κατάκτηση της Ευρώπης με την νεοσύστατη ΕΟΚ.

Ο Walter Hallstein, διακεκριμένος καθηγητής Νομικής υπό το ναζιστικό καθεστώς, ο οποίος είχε διατυπώσει το 1939 τον Νόμο της «Προστασίας του Γερμανικού Αίματος και της Τιμής…», έγινε το 1957 ο βασικός αρχιτέκτονας της ΕΟΚ και ο πρώτος επικεφαλής της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» -της περίφημης Κομισιόν, του εκτελεστικού σώματος της Ε.Ε. που σχεδιάστηκε εξ αρχής για να διοικεί την Ευρώπη έξω από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. [βλ. Paul Anthony Taylor, Aleksandra Niedzwiecki, Matthias Rath and August Kowalczyk, The Nazi Roots of the «Brussels EU», 2010 Dr. Rath Health Foundation, και Christopher Booker, Richard North, «The Great Deception: The Secret History of the European Union»].

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Απλώς άλλαξε την στρατηγική του. Η απώλεια του πολέμου δεν εκτροχίασε το ευρωπαϊκό σχέδιο των ναζί, αλλά μετέτρεψε τον πόλεμο σε οικονομικό, που οδήγησε τελικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η φαρμακευτική αυτοκρατορία ήταν και είναι μία από τις βασικές δυνάμεις πίσω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι εταιρείες αυτές δεν εμπλέκονται μόνο στον έλεγχο του ιατρικού καρτέλ· είναι οι σχεδιαστές της πολιτικής.

Στις 26 Φεβρουαρίου του 2008, σε μια δημόσια συζήτηση στην Βρετανική Βουλή, ο Rodney Atkinson –πρώην σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης, συγγραφέας και λέκτορας στο πανεπιστήμιο Mainz στην Γερμανία- μίλησε για την φασιστική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Rodney Atkinson είναι διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας 6 βιβλίων πάνω στην πολιτική οικονομία και την κρίση που προκάλεσε το Ευρωπαϊκό Υπερκράτος, που έχουν πουληθεί σε πάνω από 50 χώρες…. Ίδρυσε τον διεθνή ιστότοπο Freenations και το British Declaration of Independence και κάνει εκπομπές σε ραδιόφωνο και τηλεόραση στην Βρετανία, τις ΗΠΑ, κ.ά.

Ο Atkinson περιέγραψε λεπτομερώς την ιστορία μιας ανομολόγητης αλήθειας: «Η Ε.Ε. ιδρύθηκε και αρχικά καθοδηγήθηκε από πρώην ναζί και φασίστες, γι’ αυτό δόθηκε το Βραβείο του Καρλομάγνου στους Τόνυ Μπλαιρ, Έντουαρντ Χηθ, Ρόϋ Τζένκινς και σε άλλους για τον ρόλο τους στην αφαίρεση της δημοκρατικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη της Ευρώπης». Η Ε.Ε. σήμερα έχει αναπαράξει την πολιτική και τις δομές της Ευρώπη του ’40 και επιδεικνύει όλα τα χαρακτηριστικά μιας απολυταρχικής αντιδημοκρατικής Ευρώπης στην υπηρεσία των εταιρειών –γιατί αυτό επιδίωκαν οι φασίστες ιδρυτές της.

Δεν είναι ν’ απορεί κανείς, λέει ο Atkinson, που «η Ε.Ε. προώθησε την εθνοκάθαρση ενός εκατομ. ανθρώπων στα Βαλκάνια, κυρίως Σέρβων, από τους Κροάτες, Βόσνιους και Κοσοβάρους, οι οποίοι όλοι είχαν στελεχώσει τις μεραρχίες των Βάφεν Ες-Ες των ναζί το ‘40».

Εκείνοι που επιδίωκαν την καταστροφή της δημοκρατικής κυριαρχίας γνώριζαν ότι δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν αν οι προθέσεις τους ήταν φανερές. Και δεν μπορούσαν να επιτύχουν αν επιχειρούσαν το πραξικόπημά τους μέσα σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Έδρασαν συνεπώς πίσω από το δημοκρατικό σύστημα και κατά μήκος των εθνικών συνόρων. Εγκαθίδρυσαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα γραφειοκρατικό κράτος τόσο μονολιθικό που οι περισσότεροι μένουν βουβοί από το μέγεθος του εγχειρήματος.

Τώρα που ο μέχρι τούδε μυστικός τους σκοπός να μετατρέψουν τα δημοκρατικά έθνη-κράτη της Ευρώπης σε μια γιγαντιαία νεο-φιλελεύθερη αυτοκρατορία είναι επικείμενος, οι νέοι δικτάτορες έχουν αποθρασυνθεί. Δρουν σαν να μην υπάρχουν οι ψηφοφόροι, αφού γνωρίζουν ότι τους έχουν αφαιρέσει κάθε δύναμη.

Έχοντας μπλοκάρει τα δημοψηφίσματα στο 95% των κρατών-μελών της Ε.Ε., αρνήθηκαν στους λαούς το δικαίωμα να ψηφίσουν για την μαζική απώλεια των δημοκρατικών δικαιωμάτων με την Συνθήκη της Λισσαβώνας. Κι όμως, είναι εξωφρενικό όταν, σύμφωνα με μετρήσεις της κοινής γνώμης από το Ευρωβαρόμετρο, μόνο το 50% των πολιτών της Ε.Ε. υποστηρίζουν σήμερα την Ε.Ε., να απειλούνται πολίτες κρατών-μελών της Ε.Ε. ότι μπορούν να συλληφθούν και να εκδοθούν σε άλλη χώρα χωρίς ουσιαστικά στοιχεία για κάποιο έγκλημα ή το δικαίωμα της προσαγωγής εντός τακτής προθεσμίας σε δικαστήριο.

Όπως προέβλεψε ο Μπρεζίσνκι, «η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Αμερικής εξαρτάται από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρηθεί η υπεροχή της στην ευρασιατική ήπειρο» (Η Μεγάλη Σκακιέρα, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα 1998, σ.63).

Μια απλή ματιά στον χάρτη, λέει ο Μπρεζίνσκι, υποδεικνύει ότι η κυριαρχία επί της Ευρασίας σημαίνει: α) τον έλεγχο δύο από τις τρεις πιο οικονομικά ισχυρές και παραγωγικές περιοχές του κόσμου, β) την υποταγή της Αφρικής και την περιθωριοποίηση του δυτικού ημισφαιρίου και της Ωκεανίας, γ) τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του φυσικού πλούτου του κόσμου που βρίσκεται εκεί, τόσο στις επιχειρήσεις της όσο και στο υπέδαφός της. Η Ευρασία αντιπροσωπεύει το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού και το 60% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Στην Ευρασία ανήκουν, επίσης, οι έξη μεγαλύτερες οικονομίες μετά τις ΗΠΑ και όλες οι χώρες που διαθέτουν πυρηνικά οπλοστάσια, εκτός από μία.

Σ’ αυτή την τεράστια γεωπολιτική σκακιέρα, που επεκτείνεται από την Λισσαβώνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, παίζεται το σύγχρονο Μεγάλο Παιχνίδι, το οποίο θα κρίνει αν η Ουάσιγκτων θα παραμείνει η κυρίαρχη υπερδύναμη ή θα χάσει την παγκόσμια επιρροή της.

Ο Μπρεζίνσκι αναγνωρίζει πέντε βασικούς γεωστρατηγικούς παίκτες (κράτη με επιρροή πέραν των συνόρων τους) και αυτοί είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία, και πέντε κρίσιμους γεωπολιτικούς άξονες, κράτη δηλαδή, των οποίων η σημασία απορρέει από την ευαίσθητη θέση τους, με πρώτη την Ουκρανία, χωρίς την οποία η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. Οι υπόλοιποι γεωπολιτικοί άξονες είναι η Τουρκία, το Ιράν, το Αζαρμπαϊτζάν και η Νότιος Κορέα!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, το είδος της Ευρώπης που προτιμά και προωθεί η Αμερική είναι Ευρωπαϊκή Ένωση ως ουσιαστικό γεωπολιτικό προγεφύρωμα των ΗΠΑ στην ευρασιατική ήπειρο.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν γνωρίζουν ολόκληρη την ιστορία. Από την πρώτη στιγμή, η Συνθήκη της Νίκαιας ήταν μια προσπάθεια να καθιερωθεί μια πολιτική Ευρώπη με την δική της κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν το είπαν στους πολίτες. Τα μέσα ενημέρωσης παρουσίασαν την συνθήκη ως απαραίτητη και δεν υπήρξε κανένα ενημερωτικό πολιτικό ντημπαίητ σχετικά με το πώς η συνθήκη μείωνε την κυριαρχία και την ανεξαρτησία των κρατών-μελών.

Σε μια σφυγμομέτρηση που έγινε για λογαριασμό της Ε.Ε., μόνο το 28% των Ευρωπαίων πολιτών είχαν ακούσει ποτέ για την ευρωπαϊκή συνθήκη ή γνώριζαν τον στόχο της για την δημιουργία ενός προσχεδίου συντάγματος για ολόκληρη την Ευρώπη.

Γι’ αυτό οι παγκοσμιοποιητές τύπου Μπρεζίνσκι, Σόρος και άλλων εγκεφάλων στην υπηρεσία της υπερεθνικής χρηματιστηριακής ελίτ λένε ότι η «παρακμή της εσωτερικής ζωτικότητας της Ευρώπης» υπονομεύει την προσπάθεια ενοποίησής της.

Κατηγορούν δηλαδή τους λαούς της Ευρώπης γιατί δεν αποδέχονται τον σκοπό της ευρωπαϊκής υπόθεσης, όπως τον προωθεί ένας αντιλαϊκός και αποξενωμένος από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη γραφειοκρατικός μηχανισμός, τον οποίο δημιούργησε αρχικά η ΕΟΚ και γιγάντωσε η Ε.Ε. Και τι φταίει γι’ αυτό; Το υπερβολικά δυσβάστακτο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, το οποίο υποσκάπτει την οικονομική ζωτικότητα. (Μπρεζίνσκι, ο.π., σ.111)

Ήταν ομολογημένος σκοπός τους εξ αρχής η διάλυση του κοινωνικού κράτους. Από την ώρα που η σοβιετική απειλή εξαφανίστηκε, πρέπει οι Ευρωπαίοι να προσαρμοσθούν στην παγκοσμιοποιημένη δουλοκρατία. Έμαθαν, όμως, στις κρατικές απολαβές και τον «κοινωνικό ηδονισμό», όπως αποκαλούν οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες τον στοιχειωδώς ανθρώπινο τρόπο ζωής και τις εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών, και γι’ αυτό πρέπει να τους εξαθλιώσουμε βιαίως. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση και την απειλή της χρεωκοπίας και με τα Μνημόνια, τις τρόϊκες και της δήθεν «μεταρρυθμίσεις», η ευρωπαϊκή ενοποίηση γίνεται μια υποχρεωτική, κατ’ εντολήν, διαδικασία, όπως και το αντίστοιχο ναζιστικό σχέδιο.

Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να διαλυθούν γιατί ευνοούν τον προστατευτισμό και τον τοπικισμό και δεν μπορούν να διαχειριστούν τα νέα προβλήματα όπως το μεταναστευτικό. Αυτό πρεσβεύουν οι globalists και θεωρούν ότι επείγει να εφαρμοσθεί ένα διευρυμένο ηπειρωτικό ομοσπονδιακό πλαίσιο.

Εάν, μάλιστα, η Ε.Ε. υιοθετήσει το Ομοσπονδιακό σύστημα, οι ΗΠΑ ζητούν να επιβληθεί μια φωνή και μια ψήφος για όλη την Ευρώπη στον ΟΗΕ. Ειδάλλως, εκβιάζουν, θα ζητήσουν δικαίωμα ψήφου στην Γενική Συνέλευση και για τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ.

Τώρα πλέον, η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και του εθνικισμού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, θα αναγκάσει τα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε. να επιταχύνουν τις διαδικασίες ομοσπονδοποίησης, αυξάνοντας έτσι τις φυγόκεντρες τάσεις στην Ευρωζώνη. Η Ευρώπη, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, δεν θα αντέξει για πολύ: ή θα μεταβληθεί σε ένα συγκεντρωτικό υπερκράτος παρά την θέληση των λαών της, ή θα διαλυθεί. Αλλά και στην πρώτη περίπτωση θα αποσταθεροποιηθεί από την εσωτερική αντίσταση των λαών της που θα φουντώσει. Μπαίνουμε στην ευθεία για το End Game, όπως ψιθυρίζεται στους διαδρόμους των Βρυξελλών, και ίσως ξαναζήσουμε έναν ευρωπαϊκό κατακερματισμό, πράγμα που ίσως δεν θα είναι η καλύτερη επιλογή για την Αμερική.

 Έχουμε, με λίγα λόγια, μπει σε μια περίοδο αστάθειας, κλονισμών και κοινωνικοπολιτικών εντάσεων, που ανατρέπει τις συνθήκες διατήρησης της ειρήνης όπως την γνωρίσαμε την τελευταία τριακονταετία.

*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.85, Μάϊος 2014]