1422635051.jpg)
Τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι γεμάτα από ρήξεις, αλλαγές συσχετισμών και εντάσεις που μπορεί να οδηγήσουν στον πρώτο πραγματικά παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατάσταση είναι εκρηκτική. Η διαμάχη για την ηγεμονία της Ευρώπης για την οποία είχαμε γράψει από πολύ νωρίς έχει ήδη πληγιάσει τη Γηραιά Ήπειρο.
Ας επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά την ατζέντα των ανταγωνιστριών συμμάχων:
ΗΠΑ: από την μια επιδιώκει την τάση της διόγκωσης των υπαρχόντων φουσκών για να εμπλέξει ακόμη περισσότερες χώρες στο οικονομικό δόγμα που έφερε την αμερικάνικη κρίση του 2007 και την επέκτασή της και στην Ευρώπη.
Από την άλλη, οι ΗΠΑ υπομονεύουν τη δημιουργία μιας ισχυρής πολιτικά ΕΕ. Καθώς η μόνη ισχυρή Ευρώπη που μπορεί να υπάρξει είναι μια δημοκρατική Ευρώπη με αυτοπροσδιορισμούς, οι ΗΠΑ αρκούνται στο να προκαλούν αμφισβήτηση της Γερμανικής ηγεμονίας με στόχο όχι την κατάργηση αλλά την αποδυνάμωση της σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτές να διατηρήσουν σημαντικό βαθμό επάνω της και κατ επέκταση και στην υπόλοιπη ΕΕ, όπως άλλωστε πρώτοι είχαμε περιγράψει τα προηγούμενα χρόνια.
Πρώτιστος στόχος των ΗΠΑ είναι η διατήρηση του δικού τους αυτοκρατορικού παραδείγματος και η παρεμπόδιση μιας ισχυρής Ευρώπης που θα έχει σημαντικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Ο ουκρανικός εμφύλιος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια της Αμερικής να απομονώσουν τη Ρωσία τοποθετώντας παράλληλα και μια γεωπολιτική σφήνα στο μαλακό της περιβάλλον.
Από την άλλη η Γερμανία χρησιμοποιεί το δόγμα του live and let die, επιβάλλοντας πολιτικές στραγγαλισμού του ευρωπαϊκού Νότου που μετατρέπονται σε εισροή κεφαλαίων προς τη Γερμανία και που προς το παρόν ισοσκελίζουν το βαρύ της όπλο, την εξαγωγική της δύναμη, το οποίο στο διαμορφωθέν περιβάλλον αρχίζει να φθίνει, τόσο από την καταστροφή των Νοτίων οικονομιών όσο και από το εμπάργκο κατά της Ρωσίας και φυσικά και από την αναμενόμενη απάντηση της Ρωσίας.
Οι Γερμανοί αδυνατώντας, ίσως και αδιαφορώντας να βρουν ένα παράδειγμα πολιτικής ενοποίησης, χρησιμοποιούν μέσω της οικονομικής τους ισχύος και ελλείψει πολιτικής βούλησης στην υπόλοιπη Ευρώπη, τον διαρκή εκβιασμό των πολιτικών λιτότητας για να επιβάλλουν έναν ανέφικτο ολοκληρωτισμό.
Αν προσμετρήσει κανείς πως η συναντίληψη ΗΠΑ-Γερμανίας για την αναγκαιότητα της απομόνωσης της Ρωσίας είναι κατά των γερμανικών συμφερόντων και πως οι αμερικάνοι κερδίζουν πλέον και το παιχνίδι της αποδυνάμωσης της γερμανικής ηγεμονίας χωρίς να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια, ακριβώς γιατί το γερμανικό δόγμα είναι τόσο ανέφικτο που η αμφισβήτηση του είναι η πρώτη πράξη που οδηγεί στην τελική ακύρωσή του, κάτι που ωθεί τους Γερμανούς να επιχειρούν να πνίξουν στην κούνια τους πολιτικές δυνάμεις αμφισβήτησης- μπορεί με σχετική ασφάλεια κάποιος να συμπεράνει πως οι Γερμανοί συμπεριφέρονται ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι των Αμερικάνων.
Και τα δύο αυτά δόγματα, με τις επιμέρους συγκρούσεις και συγκλίσεις τους, είναι εξόχως επιζήμια για την Ευρώπη.
Τι άλλες επιλογές υπάρχουν όμως; Η απάντηση είναι απερίφραστα: πολύ καλύτερες.
Η Ευρώπη μπορεί είναι ισχυρή αν δεν είναι σε ρήξη με τη Ρωσία, αν οι κυβερνήσεις των επιμέρους χωρών δεν είναι εξαρτημένες και αν αυτές βρίσκονται μέσα σε μια Ευρώπη δημοκρατική. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται μέσα από χοντροειδή σχέδια αλλά μόνο μέσω μιας Ευρώπης της κουλτούρας, της διαφάνειας και της συναντίληψης των διαφορετικοτήτων.
Ανήκει λοιπόν, ή καλύτερα εξυπηρετεί η νέα ελληνική κυβέρνηση κάποιο από τα δύο κυρίαρχα δόγματα;
Οι ανησυχίες που προέκυψαν από τις προεκλογικές επαφές του πρωθυπουργού με παράγοντες του αμερικανισμού καθώς από την τοποθέτηση του Κοτζιά στο ΥΠΕΞ και του Βαρουβάκη δεν είναι παράλογες: λίγοι νοήμονες άνθρωποι μπορούν να αμφισβητήσουν την ικανότητα και των δύο, το βιογραφικό τους δημιουργεί μια καχυποψία, με τον πρώτο να έχει ηγηθεί του ΙΣΤΑΜΕ και τον δεύτερο να έχει ευεργετηθεί από την οικογένεια Παπανδρέου και να χει προσφέρει δημοσίως άλλοθι αθωότητας στον ΓΑΠ.
Αυτό που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης είναι ο κρότος με τον οποίο έσκασε η ανυπακοή της Ελλάδας από το αντιρωσικό δόγμα, με την ελληνική κυβέρνηση να επικαλείται δικαίως και εντέχνως την αντικανονικότητα της λήψης των αποφάσεων της ΕΕ για την επιβολή και επέκταση του εμπάργκο κατά της Ρωσίας, μια κίνηση κόκκινο πανί τόσο για τους Γερμανούς αλλά και για τους αμερικάνους και που άνοιξε ξανά τη δρόμο της ελληνορωσικής προσέγγισης. Η πολιτική υψηλών ρίσκων αντί των ρηχών εντυπωσιασμών αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα για τον ελληνικό πληθυσμό, που δεν έχει και πολλά ακόμη να χάσει και που γνώριζε πως με την υποταγή το μόνο που εξασφάλιζε ήταν τον αργό και βασανιστικό θάνατό του.
Ηχηρό χαστούκι ήταν επίσης η διακοπή της διαπραγμάτευσης με τους υπαλλήλους της τρόικας και η απαίτηση της κυβέρνησης αυτή να γίνεται άμεσα με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και όχι μέσω «κλητήρων».
Για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια η ελληνική δημοκρατία ξαναποκτά εξωτερική πολιτική, γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας που ήδη έχει αλλάξει τους διεθνείς συσχετισμούς.
Όπως εύστροφα γράφτηκε, η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητη χώρα, απλά κράτησε ως όφειλε και όπως της αξίζει τη Σημαία και την ονομασία της.
Ο πανικός των Γερμανών ήταν προφανής. Σημαντική από τη δύναμη που έχει σήμερα η Γερμανία απέναντι στην Ευρώπη είναι συμβολική και ως εκ τούτου η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος είναι υπονόμευση της γερμανικής ισχύος πάνω στην Ευρώπη. Ξέχασε φαίνεται η γερμανική κυβέρνηση, ή μάλλον έβαλε τις προηγούμενες δοσίλογες κυβερνήσεις να θάψουν κάτι που είναι αυτονόητο για σημαντικό κομμάτι του δυτικού κόσμου: Τη συμβολική δύναμη που έχει αυτή η μικρή χώρα για τη δυτική αφήγηση.
Οι Γερμανοί αλλά και οι Αμερικάνοι στην περίπτωση που τραβήξει το μη αντιρωσικό σκοινί κι άλλο αυτή η κυβέρνηση, έχουν κάθε λόγο να θέλουν να σκοτώσουν πολιτικά αυτή την κυβέρνηση:
Για τους Αμερικάνους, το Ουκρανικό θέμα έρχεται πρώτο: δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δεν έχουν περάσει μέρες από τότε που ο Ομπάμα περηφανευόταν πως η ρωσική οικονομία έχει γίνει συντρίμμια ενώ ο καινούριος επικεφαλής του σώματος που εποπτεύει τα επιχορηγούμενα από την αμερικανική κυβέρνηση μήντια να θεωρεί απειλές για τις ΗΠΑ την ISIS, την Boko Harram και το … RT, το ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο.
Όπως είχαμε δηλώσει προ καιρού, αυτή η κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις από ότι η κυβέρνηση του ρίψασπι Καραμανλή. Άλλωστε οι εχθροί της στο εσωτερικό έχουν παντελώς πρόθυμους συμμάχους την διαχρονική εγχώρια κλεπτοκρατία: Αυτή η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της εκτός από τη δεδομένη κατασυκοφάντηση και τους οικονομικούς εκβιασμούς πρωτοφανείς προβοκάτσιες. Ήδη από τις πρώτες μέρες έχει δεχτεί χτύπημα στο χρηματιστήριο. Σε τίποτα δε θα σταματήσουν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργούς για να σταματήσει η αμφισβήτηση του γερμανικού δόγματος ολοκληρωτισμού, με την εξαίρεση κάποιας στρατιωτικής πρόκλησης η οποία λόγω των περιπλεγμένων συμφερόντων στην Μεσόγειο δεν μπορεί να δρομολογηθεί χωρίς τον κίνδυνο απρόβλεπτων παρενεργειών.
Η κυβέρνηση μπορεί να αποτρέψει κάποιες από αυτές τις προκλήσεις «ταράζοντας την εγχώρια κλεπτοκρατία στη νομιμότητα» και τηρώντας την προεκλογική δέσμευση της για την ανάκληση των τηλεοπτικών αδειών. Οι εχθροί του λαού, κυρίαρχοι για δεκαετίες είναι ώρα να πέσουν: με πάταγο.
Γνωρίζω πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να σωθεί όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη: μια σειρά ηράκλειων άθλων, όχι μόνο από τη μεριά της Ελληνικής κυβέρνησης στης οποίας τις πλάτες πέφτει και το μεγαλύτερο και ιστορικότερο βάρος αλλά και στους επερχόμενους πολιτικούς συμμάχους της. Ελπίζω να το ξέρει εξίσου -και γιατί όχι;- ακόμη καλύτερα αυτή η κυβέρνηση.
Για πρώτη φορά έχουμε πιθανότητα να τους νικήσουμε. Αν νικήσουμε, θα ζήσουμε. Κι αν ζήσουμε θα τους γαμήσουμε.
