Αφού γίνει η «αναδιάρθρωση», δεν θα χρωστάμε τα μισά, όπως η Γερμανία το 1953, αλλά ξανά το ίδιο ποσόν, τα 323 δις € – τα οποία όμως θα μεταφέρουμε στα παιδιά μας, καταστρέφοντας και τη δική τους ζωή, όπως τη δική μας.
«Το τραγικό αστείο για τη δυστυχισμένη χώρα θα είναι πως τελικά, μετά από τις εκλογές και όλες τις άλλες φασαρίες, όλα θα γίνουν πολύ χειρότερα από ότι ήταν στην αρχή. Μόνο που η Τρόικα δεν θα λέγεται Τρόικα, το μνημόνιο δεν θα λέγεται μνημόνιο, η λιτότητα δεν θα λέγεται λιτότητα και η χρεοκοπία δεν θα λέγεται χρεοκοπία. Όσον αφορά τις παρατάσεις της οδύνης τους, θα λέγονται όμορφα και απλά «γέφυρες» – προς την κόλαση» (Zero hedge).
Άποψη
Όλοι εμείς οι Έλληνες οφείλουμε να γνωρίζουμε πως, όταν οι οικονομικές εξηγήσεις που μας δίνονται, σε σχέση με ένα θέμα, δεν είναι απλές και εύκολα κατανοητές, αλλά πολύπλοκες και δυσνόητες, τότε πρέπει να είμαστε πολύ φιλύποπτοι – αφού ο σκοπός τους δεν είναι να τις καταλάβουμε αλλά, αντίθετα, να τις θεωρήσουμε ως σωστές και δεδομένες, συμφέρουσες ή μη διαπραγματεύσιμες, χωρίς κουράζουμε το μυαλό μας. Με απλά λόγια, όπου η κοινή λογική δεν φτάνει για την κατανόηση ενός θέματος, τότε κάτι άλλο συμβαίνει – το οποίο είναι συνήθως δυσάρεστο για εμάς.
Περαιτέρω, η τοποθέτηση της κυβέρνησης προεκλογικά, στο θέμα του δημοσίου χρέους, ήταν η διαγραφή του, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας το 1953 – όπου μειώθηκε κατά 50% περίπου, ενώ το υπόλοιπο διακανονίσθηκε με δόσεις που θα πληρώνονταν όταν η χώρα θα είχε ανάπτυξη (άρθρο). Εξ όσων γνωρίζουμε, η ελληνική κυβέρνηση δεν ζήτησε το «Marshall plan», χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατον ποτέ να πληρώσει τα χρέη της η Γερμανία – πόσο μάλλον να πετύχει το «γερμανικό θαύμα», καταφέρνοντας αργότερα να ενωθεί, χωρίς να πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις που όφειλε.
Εάν υποθέσουμε τώρα πως η Γερμανία εκείνη την εποχή χρωστούσε 320 δις €, αφαιρέθηκαν αμέσως τα 160 δις €. Υπήρξε δηλαδή μία «ονομαστική διαγραφή» του χρέους της, με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να χρωστάει μόνο 160 δις € - τα οποία δεν ξεκίνησε να πληρώνει αμέσως, αλλά μετά από μερικά χρόνια, όταν επανήλθε η οικονομία της σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Συνεχίζοντας, σύμφωνα με αυτά που ανακοίνωσε ο υπουργός οικονομικών της Ελλάδας, ο στόχος του δεν είναι πλέον η διαγραφή του 50% του χρέους μας, ύψους 323 δις € (πίνακας), αλλά η «αναδιάρθρωση» του - με διάφορους «τεχνικούς» και δήθεν πολύπλοκους τρόπους, τους οποίους θα εξετάσω στη συνέχεια.
Πηγή: BBC
|
.
Αυτό σημαίνει ότι, αφού γίνει η «αναδιάρθρωση», την άλλη ημέρα το πρωί λοιπόν, δεν θα χρωστάμε τα μισά, όπως η Γερμανία το 1953, αλλά ξανά το ίδιο ποσόν, τα 323 δις € – τα οποία όμως δεν θα πληρώσουμε αμέσως, αλλά θα τα μεταφέρουμε ανεύθυνα στα παιδιά μας, καταστρέφοντας και τη δική τους ζωή, όπως τη δική μας.
Η «αναδιάρθρωση» τώρα, με πρόταση της δικής μας κυβέρνησης δυστυχώς, η οποία υπεξαίρεσε την ψήφο μας υποσχόμενη διαγραφή, θα είναι η εξής:
.
(α) Τα χρέη μας προς τους επενδυτές, καθώς επίσης προς το ΔΝΤ, προς τον αγγλοσαξονικό τομέα ουσιαστικά, ο οποίος μας επιβαρύνει με επιτόκια της τάξης του 4%, θα πληρωθούν στο ακέραιο – μαζί με τους τόκους και χωρίς καμία καθυστέρηση (ενδεχομένως θα αντικατασταθούν και τα ομόλογα του ΔΝΤ, εάν συμφωνήσει)! Τα χρήματα δε για να εξοφληθούν θα προέλθουν είτε από τους Έλληνες φορολογουμένους (πρωτογενές πλεόνασμα), είτε από τους Ευρωπαίους – οι οποίοι θα υποχρεωθούν να μας δανείσουν ξανά, εάν δεν μπορέσουμε να απευθυνθούμε στις αγορές. Αυτός είναι ο λόγος που ίσως δεν συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι – αν και στο τέλος μάλλον θα το κάνουν, σκεφτόμενοι πως είναι καλύτερα από να τα χάσουν όλα.
(β) Τα χρέη μας προς την ΕΚΤ θα αντικατασταθούν με ένα ομόλογο αορίστου διαρκείας, το οποίο θα πληρωθεί, όταν θα έχουμε τη δυνατότητα – θα τοκίζονται όμως (πιθανολογείται με 3-4%), οπότε θα συνεχίσουν να μας κοστίζουν, ακόμη και αν δεν πληρώνουμε τις δόσεις. Ουσιαστικά θα είναι σαν να έχουμε ένα στεγαστικό δάνειο από την τράπεζα, για το οποίο τα πρώτα χρόνια πληρώνουμε μόνο τους τόκους, «επιτρέποντας» στα παιδιά μας να το εξοφλήσουν.
(γ) Τα χρέη προς τους εταίρους μας (διακρατικά, EFSF), θα αντικατασταθούν με ομόλογα μελλοντικής λήξης (swap, «μενού» συμβάσεων ανταλλαγής χρέους!), τα οποία επίσης θα τοκίζονται – θα αρχίσουν όμως να αποπληρώνονται (δόσεις), όταν η Ελλάδα εμφανίσει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2-3%. Φυσικά δεν γνωρίζουμε το βασικότερο: το ύψος των επιτοκίων το οποίο, εάν είναι υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης (πληθωρισμό), θα συνεχίσει να αυξάνεται το χρέος μας – τόσο προς τους επενδυτές, όσο και προς την ΕΚΤ.
.
Δεν γνωρίζουμε επίσης εάν θα διαπραγματεύονται τα νέα ομόλογα στις αγορές – κάτι που δεν συμβαίνει με τα διακρατικά δάνεια που έχουμε πάρει, ενώ θα ήταν εξαιρετικά άσχημο για τη χώρα μας.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι θυμόμαστε τα Swap του Σημίτη και πόσο κόστισαν αργότερα στην Ελλάδα – ενώ τονίζω ξανά πως την επόμενη ημέρα θα χρωστάμε ξανά 323 δις €, για τα οποία θα πληρώνουμε ενδεχομένως περισσότερους τόκους, συνεχίζοντας να είμαστε στον ορό των τοκογλύφων, αποικία και δύστυχοι σκλάβοι χρέους (άρθρο).
Περαιτέρω, η αντικατάσταση χρεών (ομολόγων) αποτελεί προφανώς «πιστωτικό γεγονός» – επίσημη χρεοκοπία δηλαδή, σύμφωνα με τους υφιστάμενους κανόνες. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει για μία ακόμη φορά, χωρίς να ωφεληθεί, όπως δεν ωφελήθηκε και την πρώτη φορά - αφού δεν θα διαγραφεί ουσιαστικά το χρέος της, αλλά θα παραμείνει ως έχει.
Φυσικά υποψιαζόμαστε ότι, θα υπάρξει κάποια «έξυπνη» συμφωνία με την εταιρεία των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS), έναντι αδρής αμοιβής φυσικά, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί τυπικά πιστωτικό γεγονός – όπως συνέβη και το 2011, με το έγκλημα του PSI. Επίσης πως οι ετήσιοι τόκοι που θα πληρώνουμε στο μέλλον θα είναι υψηλότεροι από τα σημερινά 5,5 δις € τα οποία, εάν επιλεγόταν μία φυσιολογική επιμήκυνση με χαμηλότερα επιτόκια, θα ήταν σαφώς λιγότερα.
Επομένως, πως οι Έλληνες θα θεωρηθούν ξανά εντελώς ανόητοι, έρμαιο στα χέρια πονηρών αγγλοσαξόνων οι οποίοι, παίζοντας έξυπνα θέατρο με το κατάλληλο ντύσιμο, θα συνεχίσουν να μας λεηλατούν – αφού υποθέτω πως όλες οι παραπάνω «μεγάλες διευκολύνσεις» θα απαιτήσουν υποθήκες και ανταλλάγματα, τα οποία θα μας κοστίσουν τελικά τα πολλαπλάσια. Επίσης υποθέτω ότι, όπως και το 2011, θα βιώσουμε μία επόμενη χρεοκοπία με δόσεις η οποία όμως, αυτή τη φορά, θα μας στείλει στα σκουπίδια της ιστορίας.
Η τραγωδία θα είναι ακόμη μεγαλύτερη επειδή, όπως αρκετές φορές στο παρελθόν, έχουμε μία μεγάλη ευκαιρία να πετύχουμε πάρα πολλά, διαγράφοντας πραγματικά το χρέος μας – όπως περιγράφηκε στο κείμενο «Ο Ρωσικός άσσος». Μία δυνατότητα που εάν τη χάσουμε, θα είμαστε δυστυχώς άξιοι της μοίρας μας – όσο και αν μας στενοχωρεί κάτι τέτοιο.
Ολοκληρώνοντας, υποθέτω πως οι δανειστές μας θα δεχτούν τελικά τις καινούργιες αλχημείες μας – αφού όλοι κερδίζουν, ενώ μόνο εμείς χάνουμε. Η κυβέρνηση μας δε μάλλον δεν θα αντιδράσει, αφού είτε έχει αμειφθεί με την «καρέκλα» και το «προεδρικό αεροπλάνο», είτε δεν ξέρει τι ακριβώς διαδραματίζεται (αριστερή πλατφόρμα).
Όταν όμως βάζει κανείς το διάβολο για να του λύσει τα προβλήματα του, δεν είναι δυνατόν να περιμένει κάτι λιγότερο από την απόλυτη καταστροφή του - για την οποία τελικά θα πανηγυρίζει, όπως ένας επαρχιώτης που δεν καταλαβαίνει καθόλου πώς τον ληστεύουν «τα παιδιά από την πρωτεύουσα», σκεφτόμενος πως είναι μορφωμένα και καλά διαβασμένα, επειδή δεν του επιτρέπουν να καταλάβει τι σχεδιάζουν εις βάρος του.
Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)
.
© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
