Η Κίνα παρομοίασε την κυβέρνηση της Ελλάδας με το γιό του ήλιου που, παρά τις προειδοποιήσεις του πατέρα του, διεκδίκησε με επιτυχία το πύρινο, πολύτιμο άρμα – οδηγώντας το με θάρρος, έως ότου έχασε τον έλεγχο του και κατακεραυνώθηκε από το Δία
«Ο Φαέθων ήταν ο γιος του Ήλιου και της Ωκεανίδας Κλυμένης, η οποία ήταν η σύζυγος του βασιλιά της Αιγύπτου. Η πιο γνωστή ιστορία για τον Φαέθωνα υπάρχει στις Μεταμορφώσεις, όπου μας αναφέρει πως, όταν ο Φαέθων αποφάσισε να βεβαιωθεί για την καταγωγή του, η Κλυμένη τον έστειλε στο παλάτι του Ήλιου. Ο Ήλιος επιβεβαίωσε ότι πράγματι ήταν γιος του και υποσχέθηκε να του δώσει οτιδήποτε θελήσει. Ο Φαέθων ζήτησε να οδηγήσει για μία μόνο ημέρα το άρμα του.
Ο θεός Ήλιος, φοβούμενος για την ασφάλεια του γιου του, προσπάθησε να τον μεταπείσει – τίποτα όμως δεν μπορούσε να καταστείλει τον ενθουσιασμό του. Ο Ήλιος αναγκάστηκε να τηρήσει το λόγο του. Με πολλές ανησυχίες αλλά και με οδηγίες από τον πατέρα του, ο Φαέθων ανέβηκε στο άρμα και τα τέσσερα άλογα ξεκίνησαν, καλπάζοντας στον αέρα.
Πολύ σύντομα όμως βρέθηκε εκτός ελέγχου, σέρνοντας το άρμα εκτός πορείας, στα ύψη, κοντά στα αστέρια – αλλά και κάτω, πολύ κοντά στην γη. Βάζοντας τους ουρανούς στις φλόγες, δημιούργησε τον Γαλαξία. Από την έντονη θερμότητα στη γη, στέρεψαν τα ποτάμια και οι θάλασσες. Συνέπεια αυτής της θερμότητας και της ξηρασίας ήταν τα δέρματα των Αιθιόπων να καούν και να γίνουν μαύρα – η Βόρεια Αφρική να μετατραπεί σε έρημο.
Για να σώσει τον κόσμο από την ολοκληρωτική καταστροφή, ο Δίας εκσφενδόνισε τον Φαέθωνα από το άρμα του με ένα κεραυνό και το πτώμα του έπεσε στον Ηριδανό ποταμό. Εκεί τον πένθησαν οι αδελφές του, οι Ηλιάδες. Κλαίγοντας ασταμάτητα, μετατράπηκαν σε λεύκες και τα δάκρυά τους σε κεχριμπάρι – ενώ ο μουσικός και βασιλιάς της Λιγουρίας, ο οποίος επίσης ήρθε να θρηνήσει τον Φαέθωνα, μετατράπηκε σε κύκνο».
Σύμφωνα με τους περισσότερους ξένους αναλυτές, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε μέσα σε μία μόλις εβδομάδα να καταστρέψει τόσα πολλά «διπλωματικά σερβίτσια», όσο καμία άλλη μέχρι σήμερα – γεγονός που δημιουργεί μεγάλες απορίες, σε σχέση με το πώς ακριβώς θα οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, καθώς επίσης υποψίες, σχετικά με το που στηρίζεται ή/και ποιός την ενισχύει.
Ειδικότερα, αναφέρεται πως η μικρή ομάδα γύρω από το νέο πρωθυπουργό προκάλεσε το θυμό της Κομισιόν, εξόργισε τη Γερμανία, έθεσε τις βάσεις της σύγκρουσης της Ελλάδας με την Κίνα, πανικόβαλλε το χρηματιστήριο, ενέτεινε τις τραπεζικές αναλήψεις και εκροές, ενώ δημιούργησε μία τεράστια ανασφάλεια τόσο στους υφιστάμενους, όσο και στους μελλοντικούς επενδυτές, θέτοντας υπό αμφισβήτηση όλες τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Από την άλλη πλευρά βέβαια επαινέθηκε από τη Ρωσία, όσον αφορά τη στάση της στο θέμα των κυρώσεων, ενώ εξασφάλισε, τουλάχιστον φαινομενικά, τη στήριξη του αμερικανού προέδρου – όπου όμως δεν είναι η πρώτη φορά που οι Η.Π.Α. αποτυγχάνουν να πείσουν τη Γερμανία να αλλάξει στάση, γεγονός που έχει τεκμηριωθεί από τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας, με κάποιες μικρές παραχωρήσεις (ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ).
Συνεχίζοντας, αρκετοί άρχισαν να αναρωτιούνται τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τη, λεκτική ακόμη, συγκρουσιακή πορεία της κυβέρνησης. Εάν πρόκειται δηλαδή,
.
(α) για μία τολμηρή, θαρραλέα διαπραγματευτική τακτική, με βάση την οποία γίνεται προσπάθεια να εκβιαστεί η Ευρώπη να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις της Ελλάδας, εάν είναι
(β) απλά το προϊόν της απειρίας της νέας ηγετικής ομάδας, η οποία δεν είχε ποτέ μία αντίστοιχη θέση εξουσίας, ή εάν
(γ) η κυβέρνηση δεν γίνεται κατανοητή από τους εταίρους της, καθώς επίσης από τα ΜΜΕ του πλανήτη (ανάλυση).
.
Η αιτία είναι το ότι, κάθε φορά οι «επαναστατικές» δηλώσεις της κυβέρνησης, ειδικά απέναντι στους δανειστές της χώρας, αποσύρονται ή εξομαλύνονται - ενώ διαβεβαιώνει τους πάντες πως προσπαθεί να βρει μία λύση, η οποία θα έχει πλεονεκτήματα για όλες τις πλευρές.
Εύλογα λοιπόν παρομοιάζεται από τους Κινέζους με τον Φαέθωνα, ο οποίος είχε το θράσος να ζητήσει το άρμα από το Δία (την ηγεσία από το λαό), θεωρώντας πως είχε την ικανότητα να το οδηγήσει – χάνοντας όμως τελικά τον έλεγχο του, με αποτέλεσμα αφενός μεν να τιμωρηθεί από τον ίδιο του τον πατέρα, αφετέρου να κάψει τη χώρα, επάνω από την οποία προσπάθησε να επιτύχει το ακατόρθωτο.
