Ελπίζουμε για το καλύτερο / Επαγρυπνούμε για το χειρότερο
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Η μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου με 9 μονάδες, σχεδόν, μπροστά από το μόνο μνημονιακό κόμμα που δεν εξαφανίστηκε πολιτικά (όλα τα άλλα -ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ- καταποντίστηκαν) και ο σχηματισμός της πρώτης αντιμνημονιακής κυβέρνησης, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, είναι σίγουρα ένα βήμα απελευθέρωσης από τα δεσμά της χρεοκρατίας.
Αυτό, όμως, από μόνο του δεν εξασφαλίζει την ανάγκη της, μίνιμουμ έστω, εθνικής ανεξαρτησίας από την γερμανοκεντρική Ευρωένωση και τους άλλους θεσμούς της νεοταξικής παγκοσμιοποίησης.
Η πραγματική απελευθέρωση θα έρθει μόνο αν απορρίψουμε σε βάθος την ιμπεριαλιστική κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού και τον αντιανθρώπινο χαρακτήρα της, αν καταλάβουμε την ψυχολογική ζημιά που έχει κάνει στους δυτικούς λαούς, αν κατανοήσουμε την ανάγκη να απελευθερωθούν τα μυαλά των ανθρώπων από τις «διακηρύξεις» και τα «δικαιώματα» που γράφτηκαν από τους αφέντες και τους θεωρητικούς της εθνοκάθαρσης της Νέας Τάξης κι αν τέλος αποδεσμευθούμε οριστικά από κάθε πλαίσιο εξάρτησης οικονομικής και γεωπολιτικής που καθόρισε τους όρους της σημερινής παρακμής.
Η χώρα έχει ανάγκη μια νέα πολιτική γλώσσα που να αποδέχεται και να στηρίζεται στην βαθειά πνευματική και ηθική κληρονομιά της για να μπει σε μια πορεία πολιτισμικής, πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης με στόχο την εθνική επάρκεια, αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Είναι αδήριτη, επομένως, η ανάγκη για ένα λαϊκό δίκτυο αυτο-οργάνωσης από τα κάτω για την προστασία του δρόμου που άνοιξε, για την επιβολή αλλαγών προς την κατεύθυνση της συμμετοχής των πολιτών στις σημαντικές αποφάσεις με δημοψηφίσματα και άλλες θεσμικές αλλαγές, για την λαϊκή αυτοάμυνα με στόχο την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση.
Αφού, λοιπόν, έγινε προσπάθεια να χρεωθεί ο απλός Έλληνας πολίτης τις κύριες αιτίες της χρεοκοπίας («μαζί τα φάγαμα», «τεμπέληδες» κλπ), ας έχουμε υπ’ όψη μας ότι το σχέδιο αυτό δεν έχει ανακοπεί, μετά την ήττα των δοσιλογικών δυνάμεων στις 25 Ιανουαρίου, αλλά θα επιχειρηθεί να ολοκληρωθεί, φορτώνοντας στην Αριστερά, συνολικά, και στις κοινωνικές δυνάμεις της αντίστασης μια πιθανή αποτυχία ή καταστροφή. Επειδή δε αυτά συμβαίνουν όταν υπάρχει άγνοια της ιστορίας, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο και άγνωστο στους πολλούς διήγημα του Κώστα Κοβάνη, από το βιβλίο «Μαρξιστικά Πρελούντια» (1966), με τίτλο Έρχονται οι μεραρχίες μας:
«Άνθρωπος του κόμματος τον είχε βεβαιώσει κι ο Φώτης πήρε σβάρνα τη γειτονιά. Έμπαινε στις αυλές και φώναζε στα Αετόπουλα, που κάνανε ψευτοπαρελάσεις, και στις μανάδες:
- Έρχονται! Έρχονται οι μεραρχίες μας!...
Είχε αναστατώσει τον κόσμο με το νέο. Ύστερα τράβηξε για το πόστο του.
Πίσω από έναν γκρεμισμένο μαντρότοιχο, αυτός, μαζί με τον Χάρη κι ένα παλιό πολυβόλο, φυλάγανε τη συνοικία από τους ιμπεριαλιστές!... Εικοσάχρονα παιδιά, Ελασίτες της πόλης ταμένοι με την καρδιά τους στο δίκιο και τη λευτεριά του λαού τους.
Μέρες υπεράσπιζαν με κρύο και πείνα αυτό το επικίνδυνο πέρασμα, ώσπου άκουσε ο Φώτης την είδηση:
- Έρχονται Χάρη. Έρχονται οι μεραρχίες μας! ... Νομίζουνε ότι 50.000 αντάρτες θα κάτσουνε να βλέπουνε τα τσιράκια του Σκόμπυ να σφάζουν τ’ αδέλφια τους. Κούνια που σας κούναγε!
(........)
Σήκωσε τη γροθιά του πίσω από απ’ τα ντουβάρια και φώναξε προς τη μεριά του εχθρού:
- Πίσω σας ρέεε! Έρχονται οι μεραρχίες μας. Ρίχτε, ρίχτε οβίδες πουλάκια μου, στείλτε αεροπλάνα να σκοτώνουν αθώους, λίγα είναι τα ψωμιά σας!
(........)
Πέρασαν οι μέρες και κανείς δεν φαινόταν να ξεκουράσει τα δύο παιδιά, όλα τα παιδιά που υπεράσπιζαν την Πρωτεύουσα. Τα πυρά του εχθρού γινόντουσαν πιο πυκνά. Τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στο Παγκράτι, αλλά ο Φώτης αισιοδοξούσε, έπιανε πάλι το τραγούδι:
Παγκράτι μου ηρωϊκό
το Βύρωνα και την Καισαριανή σου!
(........)
Ένα πρωΐ το πυρ σταμάτησε ξαφνικά. Ησυχία και κρύο. Ο Φώτης ζωήρεψε:
- Χάρη! Μου φαίνεται πως φτάσανε οι δικοί μας, φτάσανε οι μεραρχίες μας!
- Σώπα ρε!...
- Αυτό είναι, και πήδησε στο δρόμο. Πάνε σου λέω, φύγανε οι διαόλοι του Σκόμπυ. Είδανε από μακρυά τις μεραρχίες να πλημμυρίζουν την Αθήνα και το σκάσανε σα λαγοί!
Προχώρησε για να βεβαιωθεί. Η παρουσία του στον έρημο δρόμο είταν αληθινός στόχος. Ένας όλμος έσκασε δίπλα του προτού προλάβει να γυρίσει. Όταν ο Χάρης σήκωσε το κεφάλι, είδε τον σύντροφό του νεκρό με τα μάτια στραμένα μπροστά, μόνο που δε μπορούσαν να ιδούν τους πρώτους Άγγλους στρατιώτες που πλησίαζαν σιγά-σιγά.
Έτσι μπροστά στα μάτια του Αντάρτικου, με δεμένα χέρια από τις συμφωνίες Λίβανου-Γκαζέρτας, πνίγηκε στο αίμα ο Δεκέμβρης και τα παιδιά του λαού στην απάτη».
Τα λέμε αυτά τούτη την ώρα που είναι μεγάλη η χαρά για την αντιμνημονιακή ανατροπή, παρ' όλο που μπορεί να μην έγινε όπως την ονειρευόμαστε στο Σύνταγμα, και για το γεγονός ότι αυτή ήλθε από μια δύναμη της Αριστεράς. Επειδή, όμως, οι «ιστορικές απάτες» στην διαδρομή μας σαν έθνος μάς έχουν αφήσει βαθιά τραύματα και «ποτέ δεν χτύπησαν οι καμπάνες χαρμόσυνα μιαν ολόκληρη μέρα» για τους Ελληνες, όπως λέει ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημα του «Ελληνες και Βάρβαροι», ας είμαστε όλοι σε επαγρύπνηση. Οι Βάρβαροι, μέσα ή έξω από τις πύλες, διέκοπταν πάντοτε στην μέση τις γιορτές μας... «Και χτες και προχτές. Και σήμερα, οι βάρβαροι».
Μνημονεύοντας τους ποιητές μας, μπορούμε να διασφαλίζουμε τις προσδοκίες μας καλύτερα γιατί σ’ αυτό τον τόπο «δεν υπάρχει πέτρα που πάνω της να μην έχει αίμα. Ούτε χαράκι χωρίς ρυάκι πόνου. Ούτε και χώρος, αλώνι, πλαγιά, χωρίς Αντιγόνη ανυμέναιη, αφίλητη, άκλαυτη, πάντοτε».
Και σήμερα οι Βάρβαροι παραμένουν πάντα εδώ, μέσα κι έξω από τους κόλπους της νέας πολιτικής κατάστασης, για να ακυρώσουν όποια κατάκτηση, όποιο άνοιγμα για την ανατροπή, όποια ελπίδα για το μέλλον.
*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.93, Φεβρουάριος 2015]
**Φωτο: Λεπτομέρεια από το έργο Διαδήλωση Κατοχής, του Β. Σεμερτζίδη
