Παρατηρώ ότι ο νέος πρωθυπουργός ξεκινάει μια διαπραγμάτευση με την πολιτική Ευρώπη, η οποία επαναλαμβάνω οφείλει να έχει θεμέλιες εσωτερικές αφετηρίες. Το παρελθόν ωστόσο παραμένει ισχυρό και τιμωρεί όσους το υποτιμούν. Έγινε ήδη εμφανές ότι στο εσωτερικό του κόμματος τα παράσιτα του 3% και άλλοι τινές που παρεισέφρησαν στο μεταξύ, ανασκουμπώθηκαν και διεκδικούν λόγο στις επιλογές της κυβέρνησης. Για να επιβάλλουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Ο πρωθυπουργός όφειλε να είχε εκκαθαρίσει την κόπρον του κόμματος πριν ανέλθει στην εξουσία, αντί να αναλώνεται σε συνθέσεις ισορροπιών. Ανέμενα επίσης ότι, ενόψει του μείζονος χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης με την πολιτική Ευρώπη, θα έθετε προτεραιότητες συναφείς με το κεντρικό πρόβλημα της χώρας, ικανές να βοηθήσουν το επιχείρημά του. Όμως, αντί να εξαγγείλει τις εσωτερικές ανατροπές που από μόνες τους θα μετέβαλαν το κλίμα στην Ευρώπη, περιορίσθηκε σε συμβολικές κινήσεις εσωτερικής αξίας. Αμφιβάλει κανείς ότι όφειλε να λάβει ή, έστω, να εξαγγείλει μέτρα ανάταξης του πολιτικού συστήματος και του κράτους, ώστε να δώσει ένα δείγμα των προθέσεών του, αντί να αφήνει να πλανάται η υπόνοια ότι θα συνεχίσει να στέλνει το λογαριασμό της κομματοκρατικής αθλιότητας στην Ευρώπη;
Το "πρόγραμμά" της Θεσσαλονίκης, οφείλει να αποτελέσει ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης, όχι να αφεθεί η διαχείρησή του στις παραπολιτικές "ενοράσεις" του κάθε υπουργού, που με βεβαιότητα θα υπονομεύσει το διακύβευμά της. Διαπιστώνω τέλος ότι ο πρωθυπουργός έκανε, εν μέρει έστω, στην κυβέρνηση ότι και στο κόμμα. Συνθέσεις ισορροπιών. Να υποθέσουμε ότι η ελληνική κοινωνία δεν είχε άλλους ικανούς ανθρώπους, να αναλάβουν μείζονες ρόλους σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα; Με αυτούς που επέλεξε, δυστυχώς σε ορισμένες καίριες θέσεις, θα πραγματοποιήσει τις βαθιές τομές που χρειάζεται ο τόπος; Ή μήπως πρέπει να πιστέψουμε ότι μόλις αυτοί ορθώσουν το ανάστημά τους, αυθωρεί οι αυθέντες των αγορών και οι πολιτικοί αλαζόνες της Ευρώπης θα τρομάξουν;
Άραγε ο κύριος Τσίπρας δεν γνώριζε τόσα χρόνια που συναγελάζεται μαζί τους τι κουβαλούν μέσα στο κεφάλι τους; Με άλλα λόγια, ποιοι συμβουλεύουν, τοποθετούνται ως συνομιλητές στο περιβάλλον της ηγεσίας, πριν να χαράξει πολιτικές, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας; Ποιοι είναι οι θεσμοί που τεκμηριώνουν τις ελληνικές θέσεις, που μελετούν και προβάλλουν, ως προς τις επιπτώσεις τους στο μέλλον, τις εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματα; Αρκεί η επ'ευκαιρία συζήτηση με παρατρεχάμενους και η εμπειρική προσέγγιση προβλημάτων, δηλαδή η πολιτική του "καφενέ", όταν μάλιστα ξέρουμε πόσο στρεβλή αντίληψη του ελληνικού προβλήματος σέρνει μαζί του το κόμμα αυτό ή τι βάσεις δεδομένων και στρατιές ειδικών διαθέτουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι θεσμοί της Ένωσης;
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί που θα προσέλθουν σε διάλογο με την κυβέρνηση θα έχουν πλήρη τεκμηρίωση και κοστολόγηση των επιλογών τους. Θα έχουν ήδη εναλλακτικά σενάρια που θα αποβλέπουν να ορθώσουν τείχη διλημμάτων και αδιεξόδων στην ελληνική πλευρά. Θα έχει αντίστοιχη τεκμηρίωση η ελληνική ηγεσία; Τα δόντια της θα τα δείξει σε λίγες ημέρες η Ευρώπη. Τότε και οι καλύτερες προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης θα δοκιμασθούν. Και θα δοκιμασθούν με βάση τις δικές της αδυναμίες, όχι την παντοδυναμία των "άλλων".
Γνωρίζουμε όμως ότι μια αποτυχία δεν θα δικαιώσει απλώς -και αδίκως- τις προηγούμενες κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και στην υποτέλεια. Θα θεσμοθετήσει την "ιμιοποίηση" της χώρας, μεταβάλλοντας την σε απλό "χώρο", σε διαρκή παρία της Ένωσης. Και το θέμα είναι ότι εάν μια τέτοια θέση προσιδιάζει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής τάξης, τελικά ο λαός της δεν την αξίζει. Τον τελευταίο καιρό η κοινωνία "έδειξε τα δόντια" της, δηλαδή τα όρια των ανοχών της. Η εντολή της προς την παρούσα κυβέρνηση αυτό υποδηλώνει. Επομένως, η τυχόν αποτυχία της κυβέρνησης δεν θα έχει να κάνει με την μη ορθότητα του επιχειρήματός της, αλλά με τις λάθος και, υπό μια άλλη έννοια, παλαιοκομματικές επιλογές της.
