Της Κατερίνας Γκαράνη
Η πατρίδα μου είναι οι κάμποι και τα βουνά. Είναι μύθοι και ιστορίες, είναι ήρωες και προδότες, είναι το παρελθόν. Η πατρίδα μου δεν είναι το παρόν. Αυτό που ζούμε είναι μία μεγάλη κενή παράγραφος της ιστορίας που μπορεί να έχει μυριάδες λέξεις αλλά χαρακιά στον χρόνο καμία.
Ο λαός μου αντί να γράφει την ιστορία του έχει αφεθεί να γράφουν την ιστορία άλλοι για αυτόν. Για κάποιο άγνωστο λόγο ο καθένας βλέπει στο πρόσωπο του πολιτικού εξουσιαστή τον εκπρόσωπο των δικών του δικαιωμάτων. Αυτό θα είχε συνέπεια αν και ο εξουσιαστής έβλεπε τον εκπρόσωπό του στο πρόσωπο του κάθε Έλληνα. Μην βαυκαλιζόμαστε ότι επειδή έβαλαν μία ετικέτα στο κοστούμι της δημοκρατίας ότι ο καθένας μας έχει την εξουσία. Αν αυτό συνέβαινε τότε ο πρωθυπουργός δεν θα τολμούσε να απειλήσει τους εταίρους ότι “αν με ρίξετε, τότε θα εκλεγώ με 50%. Είμαι ακόμη νέος”. Είσαι όμως και βάρβαρος, διότι ποτέ ένας Έλληνας δεν θα είχε σίγουρη την εξουσία του βασισμένη, όχι σε αυτά που έπραξε υπέρ του λαού, αλλά σε αυτά που μπορεί να πράξει εναντίον του εις το όνομα μιας προσωρινής νίκης για το βιβλίο της ιστορίας που δεν θα είναι χαρακιά αλλά μουτζούρα.
Ο συνωστισμός που επικρατεί σε κόμματα αποδεικνύει ότι ο λαός μου δεν έχει σκοπό να αφήσει το στίγμα του παρά μόνο να περάσει παράλληλα με την πραγματική ζωή. Ο λαός μου φοβάται.
“Ω, τι αλαζονεία” θα πει ο αναγνώστης η γράφουσα να αποκαλεί “λαός μου” λες και είναι ο αρχηγός. Αυτό όμως είναι η σημασία να λέγεσαι Έλληνας. Να είσαι πάντα ο αρχηγός, να εκπροσωπείς σε κάθε σου απόφαση τον διπλανό και να ορίζεις την επιλογή σου μέχρι εκεί που φθάνει η επιλογή του συνοδοιπόρου σου. Να μη φοβάσαι να χάσεις τα πολλά ή όλα αν είναι να κερδηθούν τα πάντα για το σύνολο.
Αυτά μόνο οι αρχηγοί τα υιοθετούν, όχι με επιστολές και λόγους από τηλεοπτικά παράθυρα αλλά από το πεδίο της μάχης. Δεν είναι αρχηγοί αυτοί που κάθονται τις τελευταίες δεκαετίες και ειδικά τα πέντε τελευταία χρόνια στους θρόνους της εξουσίας. Είναι φύλαρχοι και μάλιστα κιοτήδες. Κάνουν τις μαγκιές τους σε διεθνές επίπεδο θεωρώντας ότι εξουσιάζουν μία αφρικανική φυλή στα βάθη του Κονγκό.
Πουλάνε την γη, στοιβάζουν σε καράβια τους δυνατούς στέλνοντάς τους για παραγωγή στις μητροπόλεις των αποικιοκρατών και φέρνουν “ανθρωπιστές” αποικιοκράτες για να μάθουν στους “Κονγκολέζους” πως να κρατάνε το τσαπί και πως να λένε “ευχαριστώ” που δεν τους έσφαξαν.
Λοιπόν, αυτός δεν είναι ο λαός μου και σίγουρα το Κονγκό δεν είναι η πατρίδα μου. Ο προσηλυτισμός υπέρ της πανευρωπαϊκής ιδέας είναι χειρότερος και από αυτόν που διαιώνισαν σταυροφόροι και ισλαμιστές για να πειθαρχήσουν κάθε τι ελεύθερο που τους απειλούσε.
Φοβόμαστε γι' αυτό έχουμε πάψει να γράφουμε ιστορία. Φοβόμαστε να υπερασπιστούμε την διαφορετικότητα του να είσαι Έλληνας. Φοβόμαστε να παραδεχθούμε ότι είμαστε Έλληνες πάνω απ' όλα.
Είτε κουτσοί, είτε στραβοί, είτε χιλιάδες ράτσες που μπλέχτηκαν και κατέληξαν στο είδος Έλληνας, αυτό είμαστε. Μάς αρέσει να διαβάζουμε Όσκαρ Ουάιλντ και την ίδια στιγμή να ακούμε κλαρίνα στην διαπασών. Να θαυμάζουμε τον Παρθενώνα και να μην πετάμε τον τενεκέ από το τυρί αλλά να το φτιάχνουμε γλάστρα. Να είμαστε φιλόξενοι αλλά όχι δουλικά. Να λέμε "ευχαριστώ" με τον ίδιο αυθορμητισμό που λέμε "άει στο διάολο".
Δεν χρειάζεται ο λαός μου υπερασπιστές εκπροσώπους που μιλάνε για ισότητα των λαών της Ε.Ε στα λουσάτα γραφεία των Βρυξελλών και την ίδια στιγμή οι ίδιοι να προτρέπουν τον λαό μου να το βουλώσει, να σκύψει γιατί “τώρα γίνονται σκληρές διαπραγματεύσεις”.
Δεν έχει ανάγκη εκπροσώπους υπουργούς που τρομοκρατούν τον λαό μου ότι θα κάνουν ντου οι τζιχαντιστές από τα παράλια της Κρήτης. Ο λαός μου έχει τα κότσια με δρεπάνια να πάρει κεφάλια που θα κάνουν ντου στην Κρήτη. Το έχει αποδείξει και παλιότερα γράφοντας ιστορία.
Όποιος φοβάται να είναι Έλληνας να το δηλώσει, να φτιάξει βαλίτσες και να πάει εκεί που υπάρχει ένας λαός που φοβάται για να έχει λόγο να εξουσιαστεί. Τον δικό του φόβο ότι δεν μπορεί να φέρει το φορτίο της ταυτότητας Έλληνας, ο κάθε είδους εξουσιαστής να μην τον συγχέει με την αγωνία που έχει ο λαός μου. Άλλο αγωνία και άλλο φόβος.
Δεν έχει ανάγκη καμίας ελπίδας ο Έλληνας. Την ελπίδα την γράφει στα άγραφα χιλιετίες τώρα. Ο λαός μου έγραφε ιστορία μέχρι να έρθουν δειλά ανδρείκελα που του πήραν την πένα από τα δάκτυλα. Είτε αυτή ήταν τσαπί, είτε κατσαβίδι, είτε μυστρί, είτε γνώση, είτε επιστήμη, είτε νυστέρι, είτε μαχαίρι, είτε ακόμα και κατσαρόλα. Η ιστορία γράφεται από παρέες και ο λαός μου ήταν πάντα μια μεγάλη παρέα. Μικρή για τα μέτρα του κόσμου, άπειρη για τα μέτρα του σύμπαντος.
Η παράγραφος του παρόντος μένει κενή επειδή ο λαός μου έπαψε να νιώθει αρχηγός και υποτάχθηκε περιμένοντας στην ουρά να έρθει η ώρα του να ζήσει. Ξέχασε όμως ότι η ζωή περνάει στους λεπτοδείκτες της ιστορίας όσο αυτός περιμένει ένα τίποτε από έναν Τίποτα εξουσιαστή που παπαγαλίζει την προσωπική του ανούσια ιστορία.
Η αναμονή δεν γεννά ιστορία παρά μόνο τον φόβο ότι δεν θα προλάβεις να σκαλίσεις στην πέτρα του βουνού και του κάμπου, στον βράχο του ποταμού και της θάλασσας ότι σε αυτή την πατρίδα και γι' αυτή την πατρίδα ήσουν αρχηγός.
