Ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός απέρριπτε την ιδέα της μεταφοράς/στροφής του κεντροβαρικού άξονα πολιτικής νομιμοποίησης σε ένα νέο υπερεθνικό κέντρο εξουσίας πέραν των εθνικών συνόρων και θεμελιωνόταν στην κρατική κυριαρχία και τα εθνικά συμφέροντα. Υπό αυτή την έννοια ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός είναι ασύμβατος ή/και ανταγωνιστικός με τον Φεντεραλιστικό Ευρωπαϊσμό. Το κοινό έδαφος των δύο αυτών Ευρωπαϊσμών βρίσκεται, πρώτον, στην κοινή κριτική τους τοποθέτηση όσον αφορά την ασύμμετρη και ετεροβαρή αλληλεξάρτηση-πλαίσιο των διατλαντικών σχέσεων, και δεύτερον, στην αντίληψη της «Ευρώπης» ως «τρίτου δρόμου» ανάμεσα στις Η.Π.Α και την Ε.Σ.Σ.Δ τότε, και στις Η.Π.Α και την Κίνα ή τη «Δύση» και την «Ανατολή» σήμερα (δες το βιβλίο Intelligent Governance for the 21st Century: A Middle Way Between West and East των Nicolas Berggruen και Nathan Gardels).
Ο Γκωλισμός (Gaullism) ή Γκωλικός Ευρωπαϊσμός μπορεί να θεωρηθεί ως ρίζα του Ευρωπαϊσμού εν γένει. Η προσπάθεια ταύτισης, των τελευταίων χρόνων, του Ευρωπαϊσμού με τον Φεντεραλισμό και της αποδοχής του μετασχηματισμού της γερμανικής οικονομικής ισχύος σε πολιτική τέτοια, άνευ όρων, βαφτίζοντας τον μετασχηματισμό αυτόν «ευρωπαϊκή ηγεσία», είναι ιδιοτελής. Δεν γνωρίζω εάν ήταν σκόπιμη η εγκατάλειψη του Γκωλισμού (Gaullism) από το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος στη Γαλλία -μαζί με μεγάλα τμήματα της «ευρωπαϊκής» ή πιο ορθά (ευρω)ατλαντικής κεντροαριστεράς- και η «παράδοση» του στα νύχια της Le Pen. Αυτό που γνωρίζω είναι πως θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος (εσκεμμένο ή όχι) στη Γαλλία και συνολικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Υποσκάπτοντας την κυριαρχία των εθνικών κρατών, απονομιμοποιώντας τις εθνικές κυβερνήσεις και αποδομώντας τα εθνικά πολιτικά συστήματα, μεταβάλλεσαι ο ίδιος σε αιτία -ή σε καταλύτη εάν θέλετε- των φαινομένων των οποίων αξιώνεις να είσαι το φάρμακο.
Το γεγονός πως οι -κατ' ουσίαν- ιδεολογικοί απόγονοι της αριστεράς που συνέβαλλε στην πτώση του de Gaulle, αναγκάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας να γίνουν γκωλικοί και να προασπίζονται την κυριαρχία, να ασκούν κριτική από εθνοκρατική σκοπιά και να μιλούν για εξισορρόπηση δύναμης (ευρωπαϊκή Γερμανία - γερμανική Ευρώπη) ενέχει από μόνο του έναν υψηλό συμβολισμό. Όχι μονάχα για τα «εξημερωμένα κατάλοιπα της αριστεράς», αλλά, και κυρίως, για τα εξημερωμένα κατάλοιπα της δεξιάς και το ιδεολογικό και στρατηγικό κενό, για το οποίο, τα κατάλοιπα αυτά ευθύνονται (από αυτό το κενό αναδύονται τερατογονίες). Ο de Gaulle -υποτίθεται πως- είχε πει πως η ατλαντική αριστερά δεν είναι αριστερά. Εάν ζούσε σήμερα, μάλλον θα έλεγε πως η ευρωπαϊκή δεξιά δεν είναι ευρωπαϊκή.
