Ένα άρθρο του James Petras
Εισαγωγή: Η Κίνα βρίσκεται στη μέση μιας δεύτερης ‘πολιτισμικής επανάστασης’ σε μισό αιώνα. Ενώ η πρώτη (υπό του Προέδρου Μάο Τσε Τουνγκ) είχε ως στόχο την ‘αναζωογονήση το σοσιαλισμού’, η τωρινή κατευθύνεται προς την ‘ηθικοποίηση’ του καπιταλισμού.
Η πρώτη πολιτισμική επανάσταση ήταν μια κατά μέτωπο επίθεση στην ιεραρχία της εξουσίας και των προνομίων εντός και εκτός του Κομμουνιστικού Κόμματος, που ξεκίνησε ο Μάο Τσετούνγκ από την κορυφή, αλλά ενεργοποιήθηκε από τα κάτω με την Κόκκινη Φρουρά προκειμένου να επιτευχθεί μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Η σημερινή «πολιτισμική επανάσταση», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο Σι Τσινπίνγκ, στοχεύει στον τερματισμό της εκτεταμένης διαφθοράς, κλοπής και λεηλασίας της Κινεζικής οικονομίας και της κοινωνίας γενικώς από τους υψηλόβαθμουςκαι χαμηλόβαθμους αξιωματούχους στην κυβέρνηση και στον καπιταλιστικό τομέα.
Οι δύο πολιτισμικές επαναστάσεις έχουν σχέση με τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ, τον Κινέζο ηγέτη που έκλεισε επισήμως την πρώτη και έθεσε σε κίνηση τις πολιτικές και τα σλόγκαν τύπου («Είναι καλό να γίνεις πλούσιος»), που απαιτούσαν μια δεύτερη πολιτισμική επανάσταση τρεις δεκαετίες αργότερα.
Οι Κοινωνικο-Οκονομικές Ρίζες της Πολιτισμικής Επανάστασης Σήμερα
Το κάλεσμα του Ντενγκ, «γίνε πλούσιος», στρεφόταν στην ελίτ του Κομμουνιστικού Κόμματος, τις οικογένειές τους, τους φίλους και τους υποστηρικτές τους στο εξωτερικό. Ήταν μια ανοιχτή πρόσκληση προς τις πολυεθνικές του κόσμου να εκμεταλλευτούν ελεύθερα τους πόρους της Κίνας, τις υποδομές και την εργασία – που καλλιεργήθηκαν, προωθήθηκαν και οργανώθηκαν μέσα από τις συλλογικές προσπάθειες του προηγούμενου Κομμουνιστικού καθεστώτος. Ο Ντενγκ ‘απελευθέρωσε’- ή ιδιωτικοποίησε – τα μέσα παραγωγής και παρέδωσε γρήγορα τον δημόσιο έλεγχο και τη διάθεση των κερδών στους αναδυόμενους ιδιώτες καπιταλιστές. Το αποτέλεσμα ήταν να καταργηθούν όλα τα κοινωνικά δικαιώματα, οι παροχές και οι προστασίες της εργασίας. Τα διπλά κίνητρα είχαν σχεδιαστεί για να μεγιστοποιήσουν τα ιδιωτικά κέρδη προκειμένου να προσελκύσουν μακροπρόθεσμες επενδύσεις μεγάλης κλίμακας και να επιτύχουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Ο Ντενγκ συμπύκνωσε έναν αιώνα ανάπτυξης και εκμετάλλευσης σε μερικές δεκαετίες.
Η στρατηγική του πέτυχε.
Τα κέρδη εκτινάχθηκαν στα ύψη. Μέχρι τα τέλη του 1980 και στις αρχές του 1990 οι εκατομμυριούχοι πολλαπλασιάστηκαν σαν τα μανιτάρια μετά τη νεροποντή. Έπειτα ήρθαν και οι δισεκατομμυριούχοι. Υποβοηθούμενοι και υποκινούμενοι από την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση των προσοδοφόρων βιομηχανιών και των δημόσιων εκτάσεων, μια νέα κατηγορία κερδοσκόπων ακινήτων και των λεγόμενων ‘επενδυτών’ αναδύθηκε, στενά συνδεδεμένοι με διεφθαρμένους δημοτικούς, περιφερειακούς και εθνικούς κρατικούς αξιωματούχους. Εκατομμύρια αγρότες εκτοπίστηκαν και μόλις (αν) αποζημιώθηκαν, εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι προσλήφθησαν με μισθούς πείνας, χωρίς τις παροχές της δωρεάν στέγασης, ιατρικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, ψυχαγωγίας και την δια βίου απασχόληση του προηγούμενου σοσιαλιστικού συστήματος.
Το ΑΕΠ της Κίνας εκτινάχθηκε σε διψήφιο ποσοστό για τρεις δεκαετίες – μια πρωτοφανή απόδοση. Τα περισσότερα από τα κέρδη κινήθηκαν στον στενό κύκλο της ελίτ των κρατικών – κομματικών αξιωματούχων και των καπιταλιστών, ενώ ένα μικρότερο ποσοστό ‘κύλησε’ προς τους μεσαίους και χαμηλότερους λειτουργούς. Η κατάληψη του δημόσιου πλούτου που ακολουθήθηκε από τρεις δεκαετίες εντατικής εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού και αρπαγής της ιδιωτικής γης των αγροτικών εκτάσεων και υποστατικών, ώθησε στην έκρηξη των κερδών των ακινήτων και έθεσε τη βάση για μία διάχυτη και μεγάλης κλίμακας διαφθορά. Η λεηλασία του δημόσιου ταμείου οδήγησε σε μία μεγάλης κλίμακας επιδεικτική κατανάλωση – εισαγόμενων ειδών πολυτελείας, πολυώροφων αρχοντικών σε κλειστές κοινότητες, πολλαπλών αγορών πολυτελών συγκροτημάτων για τους απογόνους, ερωμένες και δωρητές/αποδέκτες δωροδοκιών.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 η συγκέντρωση του πλούτου, της ιδιοκτησίας και των προνομίων, είχε φτάσει σε αστρονομικά ύψη: εκατοντάδες δισεκατομμύρια προστέθηκαν επιπλέον στην αφρόκρεμα του 2%, εκατομμύρια στο 10% και εκατοντάδες χιλιάδες στο 15% – την αυτοαποκαλούμενη ‘μεσαία τάξη’, που άνθισε με μικρότερη αλλά εξίσου διάχυτη διαφθορά και κλοπή και η οποία αντέγραψε την ελίτ και μιμήθηκε τον τρόπο ζωής της, την πολυτέλεια και τον καταναλωτισμό.
Ξεκινώντας στα μέσα της δεκαετίας του 2000 εκατοντάδες απεργίες από κακομεταχειρισμένους εργαζόμενους στα εργοστάσια απαίτησαν και εξασφάλισαν υψηλότερους μισθούς. Εκατομμύρια νοικοκυριά, αγρότες και χωρικοί στράφηκαν εναντίον των στελεχών του κόμματος στους δήμους που συνδέονταν με τους καπιταλιστές των ακινήτων που προσπαθούσαν να ‘αρπάξουν’ τη γη τους, τα σπίτια τους και τις γειτονιές τους. Εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι στις επαρχίες διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στις υπέρογκες ιατρικές και εκπαιδευτικές δαπάνες που προκλήθηκαν από την ιδιωτικοποίηση της υγείας και του εκπαιδευτικού συστήματος και είχαν αφήσει εκατομμύρια νοικοκυριά χρεοκοπημένα. Αντιλήφθηκαν γρήγορα τις πολυτελείς ιδιωτικές ιατρικές υπηρεσίες και τις εξειδικευμένες κλινικές των πλουσίων καπιταλιστών και των διεφθαρμένων αξιωματούχων. Οι εσωτερικοί εργαζόμενοι μετανάστες που έχτισαν τα υπερ-πολυτελή συγκροτήματα και τις επαύλεις ζούσαν σε χάρτινες καλύβες μακριά από τα συμπόσια των δώδεκα πιάτων για τον εορτασμό των ‘μεγάλων εγκαινίων’ από επιχειρήματικούς απατεώνες και ‘εξαγορασμένους υπαλλήλους’. Καθώς ο πλούτος αυξήθηκε μεταξύ της ελίτ, αυξήθηκε ανάλογα και η εχθρότητα και η απόρριψη του Κόμματος και του Κράτους που ενσάρκωνε.
Οι πάντα επιφυλακτικοί κλετπο-καπιταλιστές και άρπαγες του δημοσίου, φοβούμενοι για τις παράνομες περιουσίες τους, έβγαλαν λαθραία στο εξωτερικό τεράστιο πλούτο. Οι μεγάλο απατεώνες με τις τεράστιες περιουσίες ενεπλάκησαν σε μαζικό ξέπλυμα χρήματος, ενώ απαιτούσαν δημοσίως την ‘απο-ρύθμιση’ του χρηματοπιστωτικού τομέα (δηλαδή να τους είναι πιο εύκολο να ξεπλύνουν και να κρύψουν τις περιουσίες τους σε ξένους λογαριασμούς). Στο διάστημα μεταξύ 2005-2011 η Κίνα ‘αιμορράγησε’ πάνω από $2.83 τρισεκατομμύρια από παράνομες οικονομικές εκροές στο εξωτερικό.
Μέρος ΙΙ: Οι Συνέπειες της Διαφθοράς, της Λεηλασίας και Εκμετάλλευσης
Η άνομη ροή του Κινεζικού πλούτου στο εξωτερικό προήλθε από την άγρια και παράνομη εκμετάλλευση της ελίτ στην εργασία (μη τήρηση των ελαχίστων προδιαγραφών σε σχέση με την αμοιβή, την ασφάλεια στην εργασία, την παιδική εργασία, τις υπερβολικές ώρες). Ο πλούτος από τις δωροδοκίες, τις μίζες στις συμβάσεις της κυβέρνησης, την κερδοσκοπία από τις παράνομες κατασχέσεις της γης και τα ψευδή τιμολογία που υπερτιμολογούσαν τις εισαγωγές και υποτιμολογούσαν τις εξαγωγές, έρεε προς τα πάνω και προς τα έξω. Όσο το καθεστώς της Κίνας απολάμβανε διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης ‘ανεχόταν’ την διαφθορά και τις παράνομες εκροές. Ωστόσο, από την αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όταν η επιτάχυνση της οικονομίας της Κίνας μειώθηκε στο περίπου 7 με 7,5%, το καθεστώς έγινε λιγότερο ανεκτικό στην εκτεταμένη διαφθορά που συνοδευόταν από φυγή των κεφαλαίων.
Επιπλέον, οι νέοι δισεκατομμυριούχοι, εκατομμυριούχοι και η εύπορη μεσαία τάξη, επιδόθηκαν σε αυτό που ο Thorsten Veblen περιγράφει ως «επιδεικτική κατανάλωση», την αγορά και τη φανταχτερή επίδειξη περιττών προϊόντων πολυτελείας ως σύμβολα κοινωνικής «επιτυχίας». Σύμφωνα με μια Ειδική Έκθεση για την «Πολυτέλεια» στο Economist (12/13/14, σελ. 8 -10), «σχεδόν το ένα τρίτο όλων των προσωπικών ειδών πολυτελείας που πωλήθηκαν παγκοσμίως αγοράστηκαν από τους Κινέζους καταναλωτές.» Από την παγκόσμια κρίση του 2009, το 70% με 80% της παγκόσμιας ανάπτυξης στον τομέα (της πολυτέλειας), προήλθε από την Κίνα.
Η αναδυόμενη άρχουσα τάξη του ιδιωτικού-δημοσίου της Κίνας έχει προχωρήσει από την συγκέντρωση του πλούτου, στην εδραίωση της πολιτικής εξουσίας, στην αναζήτηση κοινωνικού κύρους – την αναγνώριση από εγχώριους και ξένους συναδέλφους τους. Ιδεολογικά, είναι αναμφισβήτητα νεο-φιλελεύθεροι και φιλοδυτικοί – όπως αποδεικνύεται από τα δισεκατομμύρια που ξοδεύουν στην ακριβή αγορά ακινήτων της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης και της Αυστραλίας, καθώς και από τα εκατομμύρια που ξοδεύουν για την ‘ελίτ’ ιδιωτική εκπαίδευση των χαϊδεμένων απογόνων τους. Τα παιδιά τους ζουν σε συγκροτήματα αξίας μισού εκατομμυρίου στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, στην Οχφόρδη και στο Κέιμπριτζ της Αγγλίας, στο Τορόντο και στο Βανκούβερ του Καναδά, στο Σίδνεϋ και στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Οι Κινέζοι ολιγάρχες «κάνουν την αγορά» των εξαψήφιων Ελβετικων ρολογιών, των πενταψήφιων τσαντών χειρός και του τετραψήφιου Γαλλικού κονιάκ.
Η διαφθορά, η επιδεικτική κατανάλωση και η ταξική πόλωση έχει απονομιμοποιήσει την ελίτ του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος στα μάτια της μεγάλης μάζας της Κινεζικής εργατικής τάξης, καθώς και στα μάτια των επαγγελματιών και μισθωτών που απαρτίζουν την κατώτερη μεσαία τάξη.
Η ‘πολιτική σήψη’ – τα προνομιούχα κοινωνικά δίκτυα που προέρχονται από συγγενικούς δεσμούς – οδηγεί σε μία σχετικάκλειστή άρχουσα τάξη – αποκλείοντας τη μάζα των εργατών των πόλεων και των αγροτών της υπαίθρου, με δυνητικά εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες.
Ήδη χιλιάδες τοπικές διαμαρτυρίες, απεργίες και άλλες μορφές άμεσης δράσης λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, ακόμη και αν καταπιέζονται ή διαλύονται.
Εκτός από τους κοινωνικούς και πολιτικούς κινδύνους που προκύπτουν από τη μαζική και παράνομη ‘διασπάθιση και κλοπή του πλούτου’, η παράνομη εκροή του πλούτου υπονομεύει την εγχώρια επένδυση και τις παραγωγικές επενδύσεις στο εξωτερικό, και η διαφθορά προετοιμάζει το δρόμο για στασιμότητα και οικονομική κρίση.
Τα αστέρια παρατάσονται για μια ‘τέλεια πολιτική θύελλα’ – που ξεδιπλώθηκε με την προώθηση της δεύτερης πολιτισμικής επανάστασης της Κίνας από τον Προέδρο Σι Τσινπίνγκ.
Η Πολιτισμική Επανάσταση του Σι Τσινπίνγκ
Από την έναρξη της 2ης πολιτισμικής επανάστασης του 2012 έως τα μέσα του 2014, το εσωτερικό σώμα της διαφθοράς του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχει διώξει και τιμωρήσει 270.000 στελέχη. Ο αριθμός αυτός περιλαμβάνει εξίσου τις «τίγρεις» (υψηλοί αξιωματούχοι) και τις «μύγες» (χαμηλού επιπέδου λειτουργοί). «Πάνω από τρεις δωδεκάδες υπαλλήλοι στις τάξεις των υπουργών ή παραπάνω, συμπεριλαμβανομένου του πρώην Τσάρου της ασφάλειας και μέλους της Πολιτικής και Εκτελεστικής Επιτροπής Zhou Yongkang», έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί (Financial Times 12/04/14, σ. 4). Νωρίτερα, ο πρώην Υπουργός Σιδηροδρόμων συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο για νοθεία συμβάσεων αξίας περίπου $26 δισεκατομμυρίων στην επταετή θητεία του. Εκατοντάδες χιλιάδες ιδιώτες επιχειρηματίες που πλήρωσαν δωροδοκίες, έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί.
Η εκστρατεία του Προέδρου Σι στόχευσε τις δωροδοκίες, τα ‘δώρα’, τις συχνές επιδεικτικές δεξιώσεις που σέρβιραν ακριβά εδέσματα, καθώς και την παραμονή υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κόμματος σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων για βδομάδες ατέλειωτες, υποτίθεται για να «φροντίσουν επιχειρηματικές υποθέσεις» αλλά πιο συχνά για να ‘διασκεδάσουν με τις ερωμένες τους’.
Για την ακρίβεια, ο Πρόεδρος Σι επιτίθεται στα τρία δεινά, την διαφθορά, την επιδεικτική κατανάλωση και την λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Η νέα ατζέντα της λιτότητας και οι δημόσιες αποκαλύψεις του κακώς αποκτημένου πλούτου, επικεντρώνονται στην αποκάλυψη των δημοσίων υπαλλήλων και των ιδιωτών επιχειρηματιών, προκειμένου να ανακτηθεί δημοσίως η νομιμότητα. Και έχει επιτυχία, …. έως τώρα. Η δημόσια αγανάκτηση μπροστά στις αποκαλύψεις συνδυάζεται με την υψηλή έγκριση της εκστρατείας για την καταπολέμηση της διαφθοράς υπό την ηγεσία του Σι.
Αυτό που κάνει αυτήν την υπόθεση κάτι παραπάνω από μία απλή «πάλη εξουσίας μεταξύ προνομιούχων της ελίτ» όπως ισχυρίστηκαν οι Wall Street Journal και οι Financial Times, είναι τα εξής: 1. Η διάρκεια της εκστρατείας – πάνω από 2 χρόνια, 2. το πεδίο εφαρμογής της εκστρατείας που καλύπτει ανώτατους αξιωματούχους και Κινεζικές επιχειρήσεις ισοδύναμες με τους μεγιστάνες της Wall Street, 3. Η φύση της τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένων των πολυετών ποινών φυλάκισης, ακόμη και θανατικών ποινών (αντί των απλών ‘χαστουκιών στο μάγουλο και των ασήμαντων προστίμων’ που έδωσαν οι αμερικανικές αρχές στους δισεκατομμυριούχους απατεώνες της Wall Street), και 4. η συνεχόμενη φύση της διαδικασίας. Το πεδίο εφαρμογής και το μέγεθος της εκστρατείας του Σι έχει όλα τα φόντα μίας ‘πολιτισμικής επανάστασης’ – δεν είναι μία επεισοδιακή ‘εκτόνωση’ ή μία δημιουργία ‘αποδιοπομπαίων τράγων από τους ανταγωνιστές’, όπως περιγράφει ο Δυτικός Τύπος.
Η Φύση της Πολιτισμικής Επανάστασης του Σι
Η ‘πολιτισμική επανάσταση’ του Σι κατευθύνεται και οδηγείται από την κορυφή – οι επίσημες δικαστικές αρχές έχουν την ευθύνη – οι μάζες έχουν αποκλειστεί, και η αυταρχική δικαιοσύνη αποφεύγεται: τακτικές δικαστικές διαδικασίες αποφασίζουν την ενοχή και την καταδίκη.
Δεύτερον, η ‘πολιτισμική επανάσταση’ του Σι δεν θέτει υπό καμία αμφισβήτηση τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, τους ξένους επενδυτές, ή τις μεγάλης κλίμακας εισροές και εκροές των επενδύσεων, ή τα νομίμως εγγεγραμμένα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Ούτε ο Σι έχει θέσει υπό αμφισβήτηση τις υπάρχουσες σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας.
Η ‘πολιτισμική επανάσταση’ του Σι είναι μία προσπάθεια εξυγίανσης των υπαρχουσών καπιταλιστικών σχέσεων και εμποτισμού μιας νέας καπιταλιστικής ηθικής. Θέλει να ‘αναθεωρήσει’ τη γνωστή ρήση του Ντενγκ «Είναι καλό να γίνεις πλούσιος», στη «Γίνε πλούσιος νόμιμα. . . αλλιώς σε περιμένει η φυλακή». Η Κίνα βρίσκεται στην εκατοστή θέση (από ένα σύνολο 175 χωρών) μίας κλίμακας διαφθοράς που δημοσιεύθηκε από την Transparency το 2014 (Financial Times 12.04.14, σ. 4). Ο πόλεμος του Σι εναντίον της διαφθοράς βασίζεται στην παραδοχή ότι υπονομεύει τη θέση της Κίνας ως παγκόσμια δύναμη – κατατάσσεται με την Αλγερία και το Σουρινάμ. Δεύτερον, ο Σι ελπίζει ότι μπορεί να ‘μεταρρυθμίσει’ τον δημόσιο τομέα προκειμένου να τον ιδιωτικοποιήσει και θέλει η πώληση να πάει στον υψηλότερο πλειοδότη και όχι στον μεγαλύτερο δωροδόκο.
Η εκστρατεία του επιτίθεται στην προνομιούχα ελίτ που συσσωρεύει και διαθέτει πλούτο παράνομα, αλλά δεν επεδίωξε ποτέ να αποδυναμώσει το ταξικό σύστημα, την ιεραρχία των ανισοτήτων, που συγκεντρώνουν την πολιτική εξουσία και αποτελούν τη βάση του δούναι και λαβείν της δωροδοκίας.
Η ‘πολιτισμική επανάσταση’ του Σι συνεχίζεται και η διαφθορά μπορεί να μειώνεται. Η δημόσια επιδεικτική σπατάλη λιγοστεύει. Αλλά αυτό το στρώμα της ‘νέας ηθικής’ απλώνεται πολύ αραιά πάνω από ένα σύστημα εξουσίας που μπορεί εύκολα να επανέλθει στο ‘παλιό σύστημα’ μετά το τέλος της ‘επανάστασης’.
H αξιοσημείωτη ‘πολιτισμική επανάσταση’, η ηθικοποίηση της δημόσιας διοίκησης και του ιδιωτικού καπιταλισμού, μπορεί να πετύχει μόνο εάν συνοδεύεται από μία κοινωνική μεταμόρφωση: ηθική στην υπηρεσία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας, και εκδημοκρατισμός της διαδικασίας λήψης των οικονομικών αποφάσεων. Το πρόβλημα είναι ότι ο Σι, λόγω οικογένειας, κοινωνικών σχέσεων και πολιτικών πεποιθήσεων, είναι βαθιά ενσωματωμένος σε ένα περιβάλλον που είναι απολύτως αρνητικό σε οποιαδήποτε τέτοια ‘εμβάθυνση’ της ‘πολιτισμικής επανάστασής’ του.
Η πολιτισμική του επανάσταση καθοδηγείται αυστηρά από έναν μοναδικό στόχο: να σπρώξει την ‘ηθική’ στους ‘καπετάνιους του κεφαλαίου’, προκειμένου να
διευκολυνθεί η ομαλή μετάβαση προς την πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας της Κίνας. Ο Πρόεδρος Σι μαζί με την εκστρατεία του κατά της διαφθοράς, χαλαρώνει σταθερά τον κρατικό ελέγχο των ξένων οικονομικών επενδύσεων στις Κινεζικές μετοχές και στον χρηματοπιστωτικό τομέα, κινείται δυναμικά για την επέκταση των Κινεζικών επενδύσεων στο εξωτερικό, επιταχύνει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και μεγαλώνει όλο και περισσότερο το άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών στην Wall Street και στην πόλη του Λονδίνου. Διεθνοποιεί επίσης τη χρήση του γουάν – του Κινεζικού νομίσματος – στις παγκόσμιες συναλλαγές, εκτοπίζοντας το δολάριο.
Με άλλα λόγια, η πολιτισμική του επανάσταση είναι μια γέφυρα σε μια νέα φάση της Κινεζικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, θα μειώσει την ωμή και ανοιχτή λεηλασία του δημόσιου ταμείου, αλλά δεν θα μειώσει την εκμετάλλευση της εργασίας, ούτε θα επιβραδύνει την αύξηση συγκέντρωσης του πλούτου και των προνομίων. Αυτό θα απαιτήσει ένα διαφορετικό είδος ‘πολιτισμικής’ επανάστασης – μία που θα ξεκινήσει από κάτω, από τους εργάτες, τους αγρότες και τους μισθωτούς. Μια πραγματική ‘πολιτισμική επανάσταση’ που εκπληρώνει τα ηθικά ιδεώδη της ‘καλής διακυβέρνησης’ μέσω ενός μετασχηματισμού των ταξικών σχέσεων.
Η εκστρατεία κατά της διαφθοράς του Σι επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί εργαζόμενοι ήδη γνώριζαν – αλλά ξεσκεπάζει επίσης τη συστημική σήψη και σφυρηλατεί μια στοιχειώδη ταξική συνείδηση: αντιπαραθέτοντας τους ειλικρινείς, εργατικούς εργαζόμενους απέναντι στους διεφθαρμένους προνομιούχους ολιγάρχες. Ο Σι έχει επίγνωση του κινδύνου ότι η εκστρατεία του θα μπορούσε να ανάψει δημόσια οργή: Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο ίδιος έχει κρατήσει τη διαδικασία υπό αυστηρό έλεγχο. Προσπαθεί να πιλοτάρει την φιλελεύθερη καπιταλιστική μετάβαση γύρω από τους υφάλους της υπάρχουσας καπιταλιστικής σήψης, χωρίς να προκαλέσει μαζική αναταραχή.
###
Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ
