Πώς θα μπορούσε, όμως, μιά ομάδα «καλαμαράδων» ν’ αποτελέσει τη φυσική ηγεσία του έθνους σήμερα; Όσο ωραία καί να γράφουν, δεν αρκεί η χρήση του πληκτρολογίου γιά να προκόψει η Ελλάδα.
Σύμφωνοι, αλλά πρώτον, δεν ξέρετε τί κουβαλάει ο καθένας από το παρελθόν του. Από ‘κείνες τις άλλες ζωές του. Σήμερα μπορεί να εκδηλώνεται ως «καλαμαράς», αυτό όμως δεν σημαίνει πως παλιότερα δεν είχε δοκιμάσει θέσεις εξουσίας. Καί δεύτερον… Αλήθεια, βλέπετε εσείς πολλούς άλλους φυσικούς ηγέτες εδώ τριγύρω, ώστε νά ‘χουμε να διαλέξουμε;
Αφήστε τον κάθε θρασύδειλο βλάκα, που θα πεταχτεί γιά ν’ αμφισβητήσει …τα έτοιμα – όταν η φυσική ηγεσία της χώρας θά ‘χει ήδη σχηματιστεί, καί θ’ αρχίσει να δρά. Γιά τώραλέμε. Κανένας, έ;
Συμφωνώ απόλυτα, καί προχωράμε.
(Εννοείται, κάθε καλή κι εφικτή αντιπρόταση γίνεται δεκτή.)
2. Καθορισμός εθνικών στόχων
Οι εθνικοί στόχοι είναι δύο ειδών: οι πάγιοι καί οι τρέχοντες.
Οι πάγιοι στόχοι περιλαμβάνουν όσα επιθυμεί ο κάθε Έλληνας κι η κάθε Ελληνίδα εξαπανέκαθεν. Ποιά είν’ αυτά;
Σε ατομικό επίπεδο: Οικονομική άνεση, υγεία, χαλαρότητα, μιά καλή δουλειά, ένα δημιουργικό χόμπυ, μόρφωση, ταξίδια, καλοπέραση, διακοπές στα υπέροχα μέρη της χώρας μας (καί στα υπέροχα μέρη άλλων χωρών), φιλαράκια, φιλοσοφία, αθλοπαιδιές (γιά να κυκλοφορούν καί τα αίματα λιγάκι), όμορφα ταίρια γιά σχέσεις καί σέξ καί γάμους καί παιδιά, καλό φαΐ, καλό πιοτό, φιλοσοφία, χιούμορ, αγάπη γιά τον συνάνθρωπο, λαϊκή παράδοση με μυρωμένους κήπους σ’ Επιτάφιο καί Πάσχα, ύμνοι καί τραγούδια (από το «Έρως ανίκατε μάχαν» μέχρι το «Τήι Υπερμάχωι»), μιά κυβέρνηση που να εργάζεται γιά το κοινό καλό (καί να μη μας πολυενοχλεί), καί τέλος -αλλά όχι έσχατον- να κολακεύεται λιγάκι ο εθνικός εγωϊσμός μας, όταν αποτελούμε παράδειγμα προς μίμησιν.
(Γειασάν, ρέ μάγκα! Σ’ ευχαριστούμε! Κι εμένα μ’ αρέσετε οι Γκανέζοι, με την τρέλλα που κουβαλάτε! Άμα βγω στη σύνταξη, μπορεί να έρθω κάτω να γίνω ο λευκός σας φύλαρχος! Θα μάθ’ η Γκάνα να χορεύει τσάμικο, που θα καεί το πελεκούδι! )
Αυτά ζητάμε απ’ τον Πανάγαθο Θεό, καί συγνώμη αν παρέλειψα τίποτε.
Σε εθνικό επίπεδο:
- Πρώτα καί κύρια, ζητάμε να μας αφήσουν ήσυχους να ζούμε τη ζωή μας όπως τη γουστάρουμε.
Είμαστε δέκα μύρια όλοι κι όλοι, δεν πειράζουμε κανέναν, αλλά μας τη δίνει αγρίως που θέλουν όλοι να μας φάνε ζωντανούς.
Το αν έχουμε δέκα σπίτια ο καθένας μας, όμορφες θάλασσες, ή πλούσιο υπέδαφος, είναι δική μας υπόθεση καί κανενός άλλου. Γούστο μας καί καπέλλο μας! Στο διάολο, λοιπόν, όποιος αλλοδαπός έχει κυριαρχικές βλέψεις εδώ – λες καί τον βάλαμε κηδεμόνα μας. Στο διάολο κι ακόμη παραπέρα καί οι όποιοι εγχώριοι «αντιπρόσωποί» του.
- Μετά: Ζητάμε το εθνικό μας έδαφος, το οποίο φτάνει εκεί που φτάσαμε οι Έλληνες ιστορικώς.
Μικρά Ασία, Πόντος, Μεγάλη Ελλάδα, Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος, μας ανήκουν. Δεν ανήκουν σ’ άλλους.
Εδώ πρέπει να σημειώσω το εξής: κάτι μαρξίζοντες ιστορικοί, που αποδίδουν τη «Μεγάλη Ιδέα» στην άνοδο της αστικής τάξης στην Ελλάδα, καλά θα κάνουν ν’ αναθεωρήσουν. Διότι η αστική τάξη στην Ελλάδα ανέκαθεν είχε τα σημεία αναφοράς της εκτός Ελλάδος. Ειδικά οι κονομημένοι αστοί του τέλους του 19ου αιώνα υπήρξαν κοσμοπολίτες, τέκτονες, καί αγγλόφιλοι. Άρα, σχεδόν υποψήφιοι προδότες. (Τιμητικώς εξαιρώ μορφές, όπως ο Παύλος Μελάς.) Αν δεν έτρεχαν οι φτωχοί με εφ’ όπλου λόγχη, ακόμη θά ‘ταν στη Λαμία τα σύνορα. Τα υπόλοιπα είναι γιά να γεμίζονται σελίδες περισπούδαστων βιβλίων.
Όσον αφορά τους τρέχοντες εθνικούς μας στόχους:
- Ζητάμε να εξουδετερώσουμε οριστικά κάθε σημερινή απειλή εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων.
Κάθε απειλή της παρούσης ιστορικής φάσεως, εννοείται. Γιά τις μελλοντικές αντίστοιχες, βλέπουμε. (Την ίδια μεταχείριση τους επιφυλάσσουμε, δηλαδή, αλλά όταν έρθει η ώρα.)
Οι απειλές αυτές δεν είναι πολλές. Συνοψίζονται εις μίαν καί μόνην λέξιν (που θά ‘γραφε κι ο Ροΐδης) :
Ηπαπάρα. (Άλλως, «Νέα Ατλαντίς».)
Όλες οι υπόλοιπες απειλές (πχ Γερμανία, Τουρκία, Οξαποδουήλ) στηρίζονται επάνω σ’ ετούτην εδώ. Επομένως, πρωταρχικός στόχος της Ελλάδας είναι να τσακιστεί το ηπαπαραίϊκο δεκανίκι πάσης ανομίας, καί οι επάνω του στηριζόμενοι ανάπηροι ψευτόμαγκες θα καταρρεύσουν αυτοστιγμεί. Όταν τσακιστεί ο τηλεκατευθυνόμενος κροκόδειλος «Νέα Ατλαντίς», μαζί με τους Χαζαροβραίους (τύπου Κίσσιγκερ, Ρότσιλντ, Μπρεζίνσκυ, κτλ κτλ) που κρατάνε τον τηλεχειρισμό, τότε καί μόνον τότε θ’ αναπνεύσει η Ελλάδα. Καί η ανθρωπότητα.
Ως φυσικό επόμενο, όταν τσακιστεί η μέγιστη απειλή της εποχής μας, ζητάμε
- Να ισχυροποιηθούμε τόσο, ώστε να μην υπάρχει άλλο έθνος ισχυρώτερο.
Κάλλιο γαϊδουρόδενε, που λένε.
Τούτων ειπωθέντων (καί πάλι συγνώμη, αν ξέχασα τίποτε), πάμε να δούμε ποιοί είναι
3. Οι τρόποι να επιτύχουμε τους εθνικούς μας στόχους
Κοινή διαπίστωση αποτελεί το ότι η Ελλάδα σ’ αυτή την ιστορική φάση διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο. Καί τούτο, διότι μας χτυπάνε από παντού καί με κάθε τρόπο (ακόμη καί με δηλητήρια από αεροψεκασμούς), ενώ δεν μπορούμε ν’ αντιδράσουμε. Πολλοί από μας περιμένουν το μοιραίο τέλος, άσχετο αν πνίγουν αυτή τη διαπίστωση προς το υποσυνείδητό τους. Πολλοί άλλοι έχουν ήδη αυτοκτονήσει, όντες (εν ζωήι) κάτι παραπάνω από βέβαιοι γιά το επερχόμενο τέλος του έθνους μας.
Όχι, όμως, ο γράφων. Ούτε σκοπεύω ν’ αυτοκτονήσω, ούτε σκοπεύω να τους πω «άφεριμ» των ξένων δολοφόνων. Αλλά, τί έχει να σας προτείνει ο εκπρόσωπος του αδούλωτου «Γαλατικού χωριού»;
- Πρώτον, ψυχραιμία.
Διατρέξαμε κι άλλες φορές τον έσχατο κίνδυνο. Αλλά επιζούμε.
Αυτό ακριβώς είναι το θέμα της σειράς των αναρτήσεων μου υπό τον γενικό τίτλο «Αντι-παιδιών αντί-1983″. Όσες φορές φτάσαμε στο «αμήν», πάντα υπήρξε ένας άνθρωπος που καθάρισε τη μπουγάδα γιά χάρη όλης της Ελλάδας.
Στη σειρά αυτή, σας μίλησα μονάχα γιά τον Σίκινο καί τον ρόλο του, στο να τσιμπήσει ο (ανίδεος από πλοία) Ξέρξης την παγίδα του Θεμιστοκλή. Δεν προλαβα να σας περιγράψω τους υπόλοιπους «άνδρες της Μοίρας».
Σας αποκαλύπτω, λοιπόν, ότι αντίστοιχο ρόλο έπαιξε ο Στηλίχων στην επιδρομή των (ομοφύλων του) Γότθων – επιδρομή τελεσθείσα υπό την υψηλή επιστασία του οβραίου Ρουφίνου. Και ο αρχηγός των γενιτσάρων Χασάν το 1770, όταν οι «ομόδοξοι αδελφοί μας» μας ξεσήκωσαν καλά-καλά, καί μας άφησαν σύξυλους, έρμαια στην εκδικητική τούρκικη χατζάρα. Ο Χασάν αυτός σήκωσε το ανάστημά του καί κόντραρε στα ίσα τον εξοργισμένο Σουλτάνο, που ήθελε να μας κάνει όλους στη σούβλα με πατάτες. (Καί τέτοιες κόντρες τωι καιρώι εκείνωι στην Υψηλή Πύλη κατέληγαν σε αποκεφαλισμό του …κοντράροντος, ξέρετε.) Γι’ αυτό ζούμε σήμερα καί διαπράττουμε σαχλαμάρες, υπό καθεστώς ημιελευθερίας: επειδή στο τέλος ο Σουλτάνος υποχώρησε στην αποφασιστικότητα του Χασάν.
(Παρένθεση: Δεν γνωρίζω αν οι αδελφοί Ορλώφ ή ο Σενιάβιν ήσαν περιτετμημένοι. Αλλά οι «ομόδοξοι αδελφοί μας» ας πρόσεχαν. Αυτά ακριβώς τα καμώματα της ηγεσίας τους εις βάρος της Ελλάδας θα κληθούν να ξεπληρώσουν λίαν συντόμως. Οι φιλοδοξίες γιά παγκόσμια κυριαρχία συνεπάγονται βαρύτατο κάρμα.)
- Τρόπους ν’ αντιδράσουμε, όντες ανίσχυροι καί «στριμωγμένοι στο κανναβάτσο».
Τρόποι τέτοιοι υπάρχουν πολλοί.
…Λοιπόν, όταν ο Ιάσων έσπειρε τα δόντια του δράκου, αυτά έβγαλαν …μπουμπούκια! Πέντε γίγαντες.
Τότε, ο Ιάσων πήρε μιά πέτρα, καί την πέταξε σ’ έναν από δαύτους. Αυτός ξεκίνησε τσαμπουκά με τους διπλανούς, καί η όλη φάση εξελίχθηκε σε καυγά τύπου «Αμέρικαν Μπάρ» στο Φάρ Ουέστ. Ως αποτέλεσμα, ψόφησαν όλοι οι γίγαντες απ’ τα αλληλοχτυπήματα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιοί είναι οι σημερινοί πέντε γίγαντες… Καί το πιάσατε το υπονοούμενο, γατόνια μου, έτσι;
Ηπαπάρα, Ρωσσία, Κίνα, Γερμανία. Καί Ινδία – ας πούμε. Οι τέσσερεις πρώτοι γίγαντες είναι σίγουροι, η πέμπτη θέση μάλλον πρέπει να …προκηρυχθεί στο ΑΣΕΠ γιά καμιά Τουρκία ή κανένα Οξαποδουήλ από κοινού.
Αναρωτιέμαι, ακόμη, ποιός νά ‘ναι ο σημερινός Ιάσων, που θα πετάξει την πέτρα.
Επομένως (καί ως παράδειγμα), η χοντροκομμένη προβοκάτσια Καμμένου, να παραδώσει την Κάρπαθο στους Νατοϊκούς, είναι ντίπ τζούφια. Της πλάκας. Μιά αηδία καί μισή. Διότι υλοποιείται σ’ ελληνικό έδαφος, άρα αυτό στοχοποιείται. (Χαρά οι Καρπαθιώτες, που θα φάνε μερικά πυρηνικά κατακέφαλα!… Δε σου λέω τίποτε, αναγνώστη μου. Καρπαθιώτικο μπάλλο θα χορέψουν απ’ τη χαρά τους!) Διότι γίνεται εναντίον των Ρώσσων, οι οποίοι έχουν τα δικά τους σχέδια και δε μασάνε σε τόσο κακοστημένες προβοκάτσιες. Καί διότι, το πότε θα γίνει λειτουργική μιά νέα νατοϊκή βάση επί ελληνικού εδάφους, είναι κάτι που αργεί τρομερά. «- Παππούλη μ’, την ευχή σ’!», που λένε. Πότε οι μπουλντοζιέρηδες θ’ απεργούν, πότε θα έχει κάνει λάθος ο ταμίας με τα κονδύλια, καί τα λοιπά. Ώσπου να γίνει η Κάρπαθος νατοϊκή βάση, θά ‘χει ξεσπάσει ο Γ’ ΠΠ.
Δεν χρειάζεται τσίγκλισμα των Ρώσσων. Χρειάζεται ένα ξεγυρισμένο χτύπημα (προβοκατόρικο ή μη), ΜΕΣΑ στη φωλιά του φιδιού. Όπως η πέτρα του Ιάσονα χτύπησε ΜΕΣΑ στη φωλιά του δράκου.
Δεν σας αρέσει η Μυθολογία; Δεν πείθεστε; Νόου πρόμπλεμ.
Το 500 πΧ, τα περισσότερα έθνη επεδείκνυαν μία «δεοντολογία» στον πόλεμο. Κάτι σαν ιερή παρακαταθήκη, από την οποία δεν ξέφευγαν. Οι Πέρσες, ας πούμε, πρώτα έριχναν στη μάχη τους «ψιλούς». Σφενδονητές, τοξότες, πιτσιρικαρία, να πάρουν το βάπτισμα του πυρός. Μετά έριχναν το πεζικό. Τους καλούς κι έμπειρους πολεμιστές. Μετά έριχναν την αυτοκρατορική φρουρά, τους «Δυνατούς». Καί τέλος, έβγαζαν τα δρεπανηφόρα άρματα εναντίον του καταπονημένου εχθρού, καί τον αποτελείωναν πανηγυρικώς.
Μ’ άλλα λόγια, πρώτα ήταν το «σε κοροϊδεύω». Μετά, το «σε πλακώνω στο ξύλο». Μετά, το «σε γ.μώ». Καί τέλος, το «σε πατάω από κάτω».
(συνεχίζεται)
