Aυτή ακριβώς ήταν η πολεμική τακτική των Περσών. Καί σε δύο τρανταχτές περιπτώσεις, στον Μαραθώνα καί στις Πλαταιές, οι Έλληνες τη μπλόκαραν – γι’ αυτό νίκησαν.
Στον Μαραθώνα, οι Πέρσες είχαν φτιάξει ένα στρατόπεδο κοντά στην ακτή, μπροστά από τα πλοία τους, προστατευμένο από χοντρά παλούκια με μυτερές κορυφές. Οι δικοί μας, λοιπόν, πλησίαζαν στο περσικό στρατόπεδο εντελώς ρεμπέτ ασκέρ. Ντίπ σκορποχώρι. Στον δρόμο αστειευόντουσαν, παίζανε φάπες, καί τέτοια – κι άμα ήξεραν καί τα τσιγάρα, θα καπνίζανε.
Οι Πέρσες τους έβλεπαν να πλησιάζουν χύμα, καί αναρωτιόντουσαν τί σόϊ ηλίθιοι είν’ αυτοί.
Όταν οι Έλληνες κάλυψαν πάνω από τη μισή απόσταση, κι έμεινε γύρω στο ενάμισυ χιλιόμετρο, δόθηκε το σύνθημα από τον Μιλτιάδη καί σχημάτισαν πολεμική παράταξη στο πίτς-φυτίλι. Το γνωστό από την Ιστορία μέτωπο με αδυνατισμένο κέντρο κι ενισχυμένες άκρες. Καί μετά, άρχισαν να προωθούνται συντεταγμένοι με τον ταχύ στρατιωτικό βηματισμό παράταξης μάχης.
Οι Πέρσες κατάλαβαν την παγίδα κάπως αργά, κι άλλο τόσο βιαστικά έβγαλαν τον κύριο όγκο των στρατευμάτων τους απ’ το στρατόπεδο, να πάρει διάταξη μάχης. Αλλά ήταν ήδη αργά. Ο όγκος των Περσών ουδέν απέδωσε – κι οι δικοί μας, αφού τσάκισαν το περσικό πεζικό (ποιά δρεπανηφόρα, καί κολοκύθια μετά περσικής ριγάνεως – που τά ‘χαν καί καμάρωναν στο γκαράζ), έφτασαν μέχρι τα περσικά καράβια, που πλέον έκοβαν τους κάβους με τα τσεκούρια, γιά να φύγουν όσο γρηγορώτερα γινόταν. Όσα έμειναν πίσω, έγιναν μπουρλότο.
Στις Πλαταιές, τώρα, η μάχη είχε πολλά προεπεισόδια. Αψιμαχίες, μονομαχίες (αναφέρεται η έφιππη επέλαση του στρατηγού Σπιθάρνη εναντίον ενός Έλληνα πιτσιρικά τοξότη, που όμως σημάδεψε τον Σπιθάρνη ψύχραιμος καί του σφύριξε σαϊτιά στο «δόξα πατρί» – καί μακαρίτης ο Σπιθάρνης), αναμονή εκατέρωθεν, οιωνοί, εφοδιοπομπές, σαμποτάζ στις πηγές νερού, κτλ.
Τη νύχτα πριν την κρίσιμη τελική μάχη (που θα δινόταν, διότι η αναμονή δεν πήγαινε άλλο), ο Παυσανίας ξεφτίλιζε τον εαυτό του καί τη Σπάρτη μέχρις εκεί που δεν παίρνει. Συγκεκριμένα, επειδή το άτομο ήταν καί λίγο χεσμεντέν, ζήτησε από τους Αθηναίους νυχτιάτικα ν’ αλλάξουν θέση, ν’ αφήσουν το δεξιό τιμητικό κέρας, ώστε να πάνε απέναντι από τους «Δυνατούς» των Περσών στο αριστερό πλευρό της δικής μας παράταξης (απέναντι από το δεξιό -επίσης τιμητικό- γιά τους Πέρσες στη δική τους παράταξη). Γέλασαν οι Αθηναίοι, προφανώς σκέφτηκαν από μέσα τους «- Τί αγενέστατος μαλάκας είν’ αυτός!», αλλά του έκαναν το χατήρι.
Οι Πέρσες, όμως, όταν κατάλαβαν τί γινόταν στο δικό μας στρατόπεδο (μύρισαν από μακριά τον φόβο του Παυσανία), άλλαξαν κι αυτοί θέσεις γιά να σπάσουν πλάκα! Με αποτέλεσμα ο Παυσανίας να παρακαλάει τους Αθηναίους δεύτερη φορά να ξαναλλάξουν θέση!… Πράγμα που επίσης έγινε. Καί τελείωσε κατά τις τεσσερισήμιση το πρωΐ. (Δεν ήταν κι εύκολο αυτό. Εκτός απ’ τους στρατιώτες, βάλε καί πόσα τσουμπλέκια ήθελαν μεταφορά στις νέες θέσεις.)
Καί τότε, πού ‘σαι τηλεόραση να βγάλεις κωμωδία! Οι Πέρσες τα ξανάδαν αυτά τα ξεφτιλίκια, καί ξανάλλαξαν τη θέση των δύο άκρων τους!!!
Τώρα, τί να πεί ο Παυσανίας;
Ο Παυσανίας δεν είπε τίποτε, αλλά είπε πολλά μερμηρίζων κατά φρένα καί κατά θυμόν ένας δικός μας. Ο οποίος κατέβασε τα καντήλια του Παυσανία καί των λοιπών, καί όρμησε -κατά τις πεντέμιση το πρωΐ- προς το περσικό στρατόπεδο, να δώσει μάχη …μόνος του!
Τον είδαν μερικοί δικοί μας, όρμησαν να τον συγκρατήσουν (σε στύλ: «- Πού πάς, βρέ Χαραλάμπη!»), αλλά ήδη το μπουλούκι αυτό (του μουρλού με τους συνετούς) είχε φτάσει στις Περσικές προφυλακές – οι οποίες ενεπλάκησαν σε μάχη. Τά ‘δαν αυτά κι άλλοι δικοί μας, έκαναν «ντού» (κατά το κοινώς λεγόμενον) να γλυτώσουν τους προωθημένους, κι η περίφημη μάχη των Πλαταιών ξεκίνησε… καί τέλειωσε αργότερα την ίδια μέρα, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Καί πάλι τα δρεπανηφόρα τά ‘χανε οι Πέρσες στον όρχο καί τα γυαλίζανε.
Αυτά, αναγνώστη μου, καί συγνώμη γιά τις όποιες ανακρίβειες – είναι πού ‘χω Αλτσχάϊμερ από μωρό.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Έλληνες κερδίσαμε, όποτε μπλοκάραμε τα σχέδια του εχθρού. Όποτε δώσαμε το πρώτο χτύπημα, όποτε τον κλωτσήσαμε καί τον πετάξαμε εκτός ισορροπίας. Χωρίς να περιμένουμε ν’ αναπτύξει το σκάκι του στο πεδίο μάχης, κατά πώς τον βόλευε αυτόν.
Εδώ, δεν πρωτοτυπώ. Αυτά τά ‘χουν πεί/προτείνει κι ο μακαρίτης Παναγιώτης Κονδύλης στη «Θεωρία του πολέμου», καί ο Σάν Τσού στην «Τέχνη του πολέμου». Άσχετο αν τον πρώτο τον απεκάλεσαν «πολεμοκάπηλο» μερικά ξυπνοπούλια – τα ίδια, που απεκάλεσαν τον δεύτερο «γραφικό».
Προφανώς, σύμφωνα με τους ίδιους νομπελίστες, μη-πολεμοκάπηλος καί μή-γραφικός ήταν ο Αλέξιος ο Γ’, που έβλεπε τα καράβια των Βενετών να σηκώνουν πολιορκητικούς πύργους στα τείχη της Πόλης, καί καθόταν καί τα …θαύμαζε… αντί να τα μπουρλοτιάσει με το υγρόν πύρ. Το ίδιο μη-πολεμοκάπηλοι καί μή-γραφικοί (αλλά καραμαλάκες) είναι όσοι κάθονται καί κοιτάζουν τα μπουλούκια των «κακομοίρηδων» λαθρομεταναστών να μπουκάρουν στην Ελλάδα με το πάσο τους – καί δεν τα στέλνουν από ‘κεί πού ‘ρθαν.
Προφανώς αυτά τα άτομα αναμένουν κάτι, που το δικό μου το πτωχό μυαλό δεν διακρίνει. Εξ ού κι αυτή η άπρακτη ατελεύτητη αναμονή του ψευτο-Ρωμαίϊκου, εν όψει …ποιός ξέρει τί.
(Ο ποιητής Βάρναλης είχε αντίθετη γνώμη – διατυπωμένη στον πασίγνωστο στίχο:
«Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμ’, ίσως, κάποιο θάμα.»
Αλλά ποιός ακούει!…)
Βέβαια, τα ίδια ακριβώς άτομα (οι προωθητές της μή-πολεμοκαπηλείας, παναπεί) θα υποστηρίξουν αναφανδόν το πρώτο χτύπημα σ’ ένα άλλο «πεδίο μάχης»: το ποδόσφαιρο. Αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Προσπαθώντας να οξύνουμε το μυαλό ηλιθίων, απλά χάνουμε τον χρόνο μας.
Η πέτρα του Ιάσονα, λοιπόν, χρειάζεται…
Μαζί με τα μάγια της …Ιασόναινας, καί τις οδηγίες της μεγάλης Θεάς μας, της Αθηνάς.
Αλλά, μιά στιγμή:
Μήπως σ’ όλο το κείμενο προσπαθώ να επιβάλω την ιδέα του ότι ο Γ’ ΠΠ είναι απαραίτητος; Μήπως λέω ότι εμείς οι Έλληνες πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ακόμη καί προβοκάτσιες, γιά να τον ξεκινήσουμε;
Ναί, καί ξανά ναί. Καί χίλια ναί.
Γιατί;
Να το πω – αν κι είναι προφανές:
Επειδή είναι ο μόνος τρόπος, να τσακιστούν τα φίδια στη φωλιά τους. Κι όταν πάρει φωτιά η φιδοφωλιά, τότε θα έχουμε καί παρεπόμενα φαινόμενα. Γιά παράδειγμα, οι λαθρομετανάστες που λέγαμε πριν: θα φύγουν εκτός Ελλάδος γρηγορώτερα απ’ ό,τι ήρθαν.
Έτσι, προωθούμε την ιδέα, με κάθε τρόπο καί σε κάθε επίπεδο, του να ξεκινήσει σύντομα ο Γ’ ΠΠ. Όσο συντομώτερα γίνεται.
Πριν προχωρήσω, να σχολιάσω την πρόσφατη «είδηση», ότι δήθεν τάχαμ οι Ισραηλινοί θα κάνουν μία προβοκάτσια στις ηπαπάρα, καί θα τη χρεώσουν στους Ιρανούς… ώστε ν’ αρχίσει το μπάμ του Γ’ ΠΠ. Βέβαια, τέτοια σχέδια, ακόμη κι αν έχουν ήδη εκπονηθεί, δεν διατυπώνονται δημοσίως. Είναι χοντρή αφέλεια, ακόμη καί να σκεφτεί κάποιος ότι μπορεί να διαβάσει απόρρητους σχεδιασμούς χύμα στα ιντερνέτια. Απλώς, κάποιος το σκέφτηκε, το έγραψε ως προσωπική εκτίμηση, καί το αναπαρήγαγαν διάφορα μπλόγκια ως γεγονός. Δείχνει, όμως, ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέπτομαι έτσι. Δείχνει πως το «τσίγκλισμα» των επερχομένων γεγονότων, ώστε να επιτευχθεί επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι μέθοδος αποδεκτότατη απ’ όλους.
Καί τί λέτε; Εμείς οι Έλληνες δεν μπορούμε να την αποδεχθούμε καί να τη βάλουμε σ’ εφαρμογή;
