αναδημοσίευση από τον Συνήθη Ύποπτο
.
Πόσο γελοίο είναι να ακούει κανείς για κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, σ΄ενα κόσμο φτιαγμένο από ανθρώπους που η μόνη κοκκινη γραμμή που δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι η εμμονή με το τομάρι του. Σ’ενα κόσμο που έχει καταργήσει την ουσία κι ασχολείται με τα σκουπίδια. Ενα κόσμο που έχει μετατρέψει το θαύμα της ζωής σε αγγαρεία…
Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο τα λόγια στερεύουν… Γιατί αν κάποιος στη ζωή του βάλει τις πραγματικές κόκκινες γραμμές, τότε όλες οι άλλες καταντάνε μια φάρσα. Αν αρχίσεις να βλέπεις το μεγάλο κάδρο νοιώθεις ξαφνικά πως είσαι ένας κατά λάθος θαμώνας σε κάποια συγκέντρωση που δεν σε αφορά. Η τρύπα του λαγού είναι τόσο βαθειά που είτε αποφασίζεις να μπεις και να δεις που φτάνει, είτε κάθεσαι στην επιφάνεια χωρίς νόημα.
Μπαίνοντας μέσα, ανακαλύπτεις πως οι κόκκινες γραμμές δεν είναι απλά μερικά σημεία που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, είναι ένας τεράστιος ιστός αράχνης με δισεκατομύρια μυγάκια πιασμένα γερά μεσα που ξεζουμίζουνται χωρίς έλεος μέχρι να ψοφήσουν. Οι αναφερόμενες κόκκινες γραμμές για μια σύνταξη, μια απόλυση, ένα φόρο, τη κατοικία, που σκίζονται όλοι να μην ξεπεράσουν, μοιάζουν αστείες μπροστά στις υπόλοιπες που δεν ξεπερνιούνται για κανένα λόγο κι είναι φτιαγμένες ακριβώς για να μην μπορεί κανείς να τις σπάσει.
Τι είναι αυτό που ζούμε; Μια κακόγουστη φάρσα. Μια φάρσα που περνάει από γενιά σε γενιά πασαλειμένη με παραλλαγές για να μοιάζει κάθε φορά πως κάτι κινείται. Αρκεί να σταματήσει κάποιος για λίγα λεπτά. Και να ρωτήσει τον εαυτό του … μα τι κάνω; Τι είναι αυτό που ζω; Ποιος με διατάζει να υπομένω ότι υπομένω; Να υπακούω σε ότι υπακούω; Να κάνω καθημερινά αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα, να έχω αυτές τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις, να είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΖΩ ΕΤΣΙ; Μόλις κάνεις το ερώτημα, στη πραγματική του διάσταση, όχι έτσι σαν σκέψη της στιγμής, αλλά με πραγματική έγνοια να ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ, κολλάς.
Ανακαλύπτεις πως στη ουσία ζεις για να μασάς συνέχεια ένα πιάτο που ούτε ούτε έφτιαξες, ούτε παρήγγειλες.
Με το που άνοιξες το μάτι βγαίνοντας από τη κοιλιά της μάνας σου πασάρανε ένα βιβλίο οδηγιών. Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΙΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. Η ζωή θα έπρεπε να είναι ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Η κόκκινη γραμμή της ζωής μας είναι πως ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ. Χρήμα, νόμοι, φόροι, κράτος, κυβερνήσεις πόυ διατάζουν, πολίτες που υπακούουν, ιδιοκτησία, αγορές, τράπεζες, μισθοί, συντάξεις, ταμεία, ταυτότητες, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, σχολεία, πτυχία, βιογραφικά σημειώματα, ΜΜΕ, αγαθά, ΑΝΑΓΚΕΣ, ΑΝΑΓΚΕΣ, ΑΝΑΓΚΕΣ, ΑΝΑΓΚΕΣ, αγωνας ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ, ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Οποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΑΤΑ. Γι΄αυτό φοβόμαστε το λύκο. ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΑΤΑ. Ολη μας η ζωή είναι μια ανάγκη να είμαστε μαζί όλοι ασφαλείς στο μαντρί. Για να μην μας φάει ο λύκος. Να ειμαστε καλά θρεφτάρια για να μας φάει τελικά Ο ΧΑΣΑΠΗΣ.
Δεν μπορείς να συλάβεις τη διάσταση αυτής της συνολικής ανοησίας παρά μόνο αν αποφασίσεις να τα βλέπεις όλα στη πραγματική τους διάσταση. Δεν είναι σημαντικά αυτά που σου φωνάζουν. ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Δεν είναι ανάγκες όλες αυτές , είναι ΔΟΛΩΜΑΤΑ. Δεν είναι ΖΩΗ αυτό που σου παρουσιάζουν είναι ΘΑΝΑΤΟΣ. Μέχρι κάποια στιγμή όλο αυτό το παραμύθι ήταν ευκολοχώνευτο. Και τα πρόβατα χαζά παιδιά χαρά γεμάτα… Ομως αυτό το οικοδόμημα που είναι όλο ψεύτικο από τα θεμέλια μέχρι τη ταράτσα, έφτασε η στιγμή που αρχίζει και χάνει κομμάτια. Πέφτουν σοβάδες. Χαλάνε τα υδραυλικά. Γίνονται διακοπές στην ηλεκτροδότηση. Αρχίζουν και βρωμάνε τα σκουπίδια. Μπάζει νερά…
Θες να το πεις σπήλαιο, θες να το πεις μάτριξ, θες να το πεις απλά φυλακή… Μπάζει. Από παντού πλέον. Η μάσκα του υποιτιθέμενου πολιτισμού καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. Το κακό είναι πως μέσα σ΄αυτό το παλιόσπιτο, έχουν απομείνει ελάχιστοι ζωντανοί για να ανοίξουν τη πόρτα και να βγουν έξω να ανασάνουν επι τέλους έξω από τη βρώμα. Και για να βγουν πρέπει να πατήσουν σε ότι βρουν μπροστά τους. Μπορεί να είναι ακόμα κι όλα αυτά που έμαθαν να αγαπούν.
Οι κόκκινες γραμμές μπορεί να είναι ακόμα και οι άνθρωποι που αγάπησες, το σπίτι σου, ο τόπος σου… Η έξοδος από το Τρούμαν σόου, είνα οδυνηρή, γιατί το ψέμμα είναι όμορφο. Ασφαλές. Φυσικά όλα αυτά είναι χιλιωειπωμένα.. το πρόβλημα είναι πως ακόμα κι αν ξέρουμε, μένουμε. Μένουμε εδώ να ζούμε συνέχεια τη μέρα της μαρμότας.. ξανά και ξανά χωρίς έλεος, γιατί έχουμε βάλει εκείνο το ξυπνητήρια να χτυπάει συνέχεια την ίδια ώρα, κι έχουμε κολλήσει ένα πρόγραμμα στη πόρτα του ψυγείου, λέγοντας «να μην ξεχάσω».
Μια κάποια κυβέρνηση παλεύει για τη κατάργηση ενός μνημονίου.
Το τρελλό είναι πως ακόμα κι έξω από τη δανειακή σύμβαση, υπάρχει μια άλλη δανειακή σύμβαση, κι έξα από αυτήν… μια άλλη.. κι έξω από την άλλη… μια ακόμα…
Κι η ελευθερία που είναι; Η περίφημη έξοδος που είναι; Εδώ ακριβώς μπροστά στη μούρη μας. Στις δικές μας κόκκινες γραμμές. Που δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να αγγίξει. Στις γραμμές που οδηγούν έξω. Στο άγνωστο. Κι ότι γίνει. Η έξοδος είναι να αρχίσουμε να ακολουθούμε αυτό που η ψυχή μας λέει. Με όποιο κόστος. Να αλλάξουμε δρόμο το πρωί. Να κατέβουμε στη λάθος στάση. Να κάνουμε σκασιαρχείο από τη δουλεία και να την αράξουμε σε ένα παγκάκι χωρίς να κάνουμε τίποτα. Να γίνουμε τεμπέληδες. Να γίνουμε ανυπάκουοι. Να πάμε εκεί που δεν περιμένουν οι υπόλοιποι πως θα πάμε. Να δοκιμάσουμε να ντυθούμε με το ακατάλληλο ντύσιμο για τη περίσταση. Να απαντήσουμε λάθος στην ερώτηση. Να σταματήσουμε να είμαστε νοικοκυρεμένοι. Να αγοράσουμε κάτι που δεν έχει διαφημίσει κανένας. Να πάμε σ΄ενα μαγαζί που δεν έχει κάνει έναρξη εργασιών ακόμα.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ.
Αν νοιώθεις τόσο δυνατός ώστε να ζήσεις ακόμα και στο δρόμο δεν φοβάσαι αν σου πάρουν το σπίτι. Αν νοιώθεις πως είσαι ικανός να βρεις τη τροφή σου με όποιο τρόπο, δεν φοβάσαι και δεν υπομένεις μια δουλειά δουλεία. Αν μπορείς να ζήσεις χωρίς τα μπιχλιμπίδια σου γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια αν στα πάρουν. Αν μπορείς να νοιώθεις ευτυχία με χιλιάδες πράγματα που θα ανακαλύψεις μόνος σου, δεν μπορούν να βρουν το τρόπο να σε κάνουν δυστυχισμένο. Αν μπορείς να μάθεις και τα παιδιά σου να είναι δυνατά δεν φοβάσαι τι θα απογίνουν. Αν για κάθε ΟΧΙ δεν ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να πεις ΝΑΙ.
Ο ιστός της αράχνης σε φοβίζει αν είσαι μύγα….
.
Eικόνα: «Τέσσερις εποχές σε ένα κεφάλι», έργο του Giuseppe Arcimboldo από τη Wiki
