Η συζητηση γινόταν χαλαρά, με αίσθηση χιούμορ για όλα αυτά που μας έχουν συμβεί το τελευταίο καιρό. Η φίλη μου λέει "έλα μωρέ μεχρι τις γιορτές θα έχει γίνει το grexit!" Η κυρία καθόταν δίπλα μας και ξαφνικά γύρισε προς το μέρος μας. Μια έκφραση φόβου είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της. "Γιατί το λέτε αυτό, συνέβη κάτι καινούργιο?" Οχι λέμε εμείς απλά το υποθέτουμε. Κι εκεί ήρθε ένα ξέσπασμα τρόμου.. Να μη λέτε ούτε για αστείο αυτές τι κουβέντες. Κάθε βράδυ ξενυχτάω μ΄αυτό τον εφιάλτη, μη τυχόν και κάνουν καμιά βλακεία και βγούμε από το ευρώ κι εσείς γελάτε. Εχω χάσει τον ύπνο μου, τη ζωή μου , το γέλιο μου. Ζούμε μ΄αυτό το τρόμο στο σπίτι και δεν επιτρέπεται να γελάτε....
Την κοίταξα και θυμήθηκα τους συναδέλφους στο γραφείο που την επόμενη μέρα της συμφωνίας ήταν όλοι χαμογελαστοί και ανακουφισμένοι.. Θυμήθηκα τις κοπέλες στο κομωτήρο που μου είπαν ένα "δόξασοι ο θεός"... θυμήθηκα τη γειτόνισα μου, που μου είπε πως αυτούς που μιλάγανε για δραχμές και τέτοιες βλακείες θα έπρεπε να τους κλείσουν μέσα. Υστερα θυμήθηκα τους ανθρώπους που απελπισμένα περίμεναν ικετεύοντας για ένα πενηντάρικο μπροστά στα ΑΤΜ. Κι εκείνους που τα πέντε τελευταία χρόνια λένε καλύτερα ένας μισθός τέσσερα κατοστάρικα πάρα καθόλου μισθός. Εκείνους που είχαν χάσει τα πάντα αλλά στηνόντουσαν υπομονετικά στις ουρές, στα ταμεία ανεργίας να εισπράξουν το χαρτζηλίκι ή στα συσίτια της εκκλησίας για ένα πιάτο φαί. Εκείνους που βολεύτηκαν να ζητιανεύουν, εκείνους που έκαναν το σκ@το παξιμάδι και το τρώνε αδιαμαρτύρητα. Τη κοπέλα που μου έλεγε πριν τις εκλογές βρίζοντας όσους ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, πως έχω μαζέψει με το κόπο μου 4 χιλιάρικα στη τράπεζα και δε γουστάρω κανένα ΣΥΡΙΖΑ να μου τα πάρει.
Εκανα μια βόλτα μέχρι το πεζόδρομο της περιοχής που μένω, που είναι όλα τα μαγαζιά και οι καφετέρειες. Κόσμος έπινε το καφεδάκι του, άλλοι ψώνιζαν. Σκέφτηκα πως ο Δημήτρης (συνάδελφος) είχε ανακουφιστεί σαν το Γιωργάκη γιατί συνηθίζει να ψωνίζει από το amazon, τα σουπερ μάρκετ ήταν τίγκα στα παραφορτωμένα καρότσια. Μια φίλη μου τη νύχτα που περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει με τη διαπραγμάτευση έβαλε τα κλάματα γιατί αν βγαίναμε από το ευρώ η επιχείρηση που δούλευε τους είχαν πει πως θα έκλεινε κι εκείνη με το παιδάκι της τι θα γινόταν πια στη ζωή. ΕΚΛΑΙΓΕ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ...
Τέλος θυμήθηκα όλους αυτούς που έμειναν άνεργοι - εκατοντάδες χιλιάδες - τα τελευταία χρόνια ...
Τους νέους που δεν έχουν κανένα μέλλον ...
Τους ηλικιωμένους που μαζεύουν τα σάπια από τη λαϊκή και δεν έχουν ούτε τα φάρμακα να πάρουν...
Τους αρρώστους και τις οικογένειες τους που δεν έχουν να πάρουν φάρμακα...
Τους εκατοντάδες χιλιάδες υπαλήλους - καρπαζοεισπράκτορες...
Τους αμέτρητους μαγαζάτορες με τα λουκέτα...
Τα εκατομμύρια που στενάζουν από φόρους και χαράτσια...
Τους φίλους και συγγενείς των αυτοκτονημένων...
Τα θύματα κάθε λογής μια αισχρής και παράλογης λιτότητας που η ζωή τους άλλαξε για πάντα προς το χειρότερο..
Τους θυμήθηκα και τους είδα να έχουν - (και όχι όλοι - ένα ελάχιστο μέρος από αυτούς ) καταγράψει μερικούς μήνες ανώδυνης διαμαρτυρίας στις πλατείς που τελικά διαλύθηκε με χημικά και σφαλιάρες, μια ψήφο διαμαρτυρίας σε μια κυβέρνηση που τόνιζε ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, κι ένα δημοψήφισμα που το ΟΧΙ δεν έχει καταλάβει ακόμα κανείς τι ακριβώς εννοούσε γιατί την επόμενη μέρα όταν έγινε τελικά ΝΑΙ, δεν κουνήθηκε κουνούπι...
Φέροντας στο μυαλό μου όλα αυτά, και παρακάμπτοντας φυσικά τις ηλεκτρονικές διαμαρτυρίες που μοιάζουν με το ηλεκτρονικό σεξ, δηλαδή γκαστρωμένη δε θα μείνει καμμιά ούτε θα γεννήσει κοιτώντας μια οθόνη, σκέφτηκα πως ο κάθε Τσίπρας που θα ήθελε να κρατήσει μια καρέκλα αυτό ακριβώς θα έκανε. Εκείνος τους ξεσήκωσε στις πλατείες και γνώριζε πολύ καλά ποιους ξεσήκωσε και τι θέλαν κατά βάθος. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Ο Τσίπρας δεν υπέγραψε για το 3% του κόμματος που αγωνιζόταν να μπει στη Βουλή, υπέργραψε για όλους τους νεοφερμένους που τον εμπιστεύθηκαν γιατί ήταν απλά πιο φρέσκος από τον Αντωνάκη και ίσως διέσωζε κανα ευρουδάκι παραπάνω. Αλλωστε και σε όλη τη περίφημη μεταπολίτευση , στο μεγάλο μεθύσι του κέρδους και της μάσας, πόσοι ψήφιζαν κάτι άλλο εκτός από τους πράσινους και μπλε? Πόσοι κινόντοιυσαν με οράματα κι επιθυμίες που ξεπερνούσαν το αποχαυνωμένο και σάπιο σύστημα?
Ενα ελάχιστο ποσοστό ονειρευόταν επαναστάσεις. Η τεράστια πλειοψηφία ήθελε και θέλει την ησυχία της με όποιο κόστος. Το καθημερινό μικρό ή μεγάλο βόλεμα με όποιο κόστος. Το μισθούλι, το σπιτάκι, το αυτοκινητάκι, το εξοχικούλι, το κινητούλι, τη τηλεορασούλα. Και τους φίλους τα σαβατοκύριακα για μια μπυρίτσα κι ένα πιτόγυρο μπροστά στο χαζοκούτι ή σε ένα συνοικιακό ταβερνάκι. Τα παιδάκια να βγάλουν ασπροπρόσωπη την οικογένιεα στις πανελλήνιες, ένα εγγονάκι να παίζουν, μια συνταξούλα να βγάλουν τα γεράματα, λίγα φάρμα έστω και στριμόκωλα για τα κοκκαλάκια που πονάνε... Δεν υπήρξε ποτέ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, μια απεργία από τους γονείς για την αναβάθμιση του αραχνιασμένου και άχρηστου συστήματος παιδείας. Δεν υπήρξε ποτέ μια κινητοποίηση για την υποβάθμιση του πολιτισμού. Δεν υπήρξε ποτέ η παραμικρή ένδειξη πως η πλειοψηφία απαιτούσε να ζήσει σ΄ενα κράτος που δεν κυριαρχούν οι καραγκιόζηδες, οι γελοίες τηλεπερσόνες, τα νούμερα και τα ψώνια.
Ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας από τη στιγμή που ξεκινάει τη πορεία στη πολιτική ζωή αυτής της χώρας όλα αυτά είναι το πρώτο του μάθημα. Μόλις έρχεται σε επαφή με τις συντεχνίες, τους πελάτες, τα ανθρωπάκια κάθε είδους, τη διαπλοκή και φυσικά το μεγάλο και δαχρονικά ανθελληνικό κεφάλαιο αυτής της βασανισμένης χώρας, που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή αν αύριο ξεπουληθεί το σύνολο της επικράτειας και οι κάτοικοι μαζί σε τιμή συμφέρουσα και καλές μπίζνες, τότε λοιπόν γνωρίζει πολύ καλά πως έχει δυο δρόμους. Η να τα βροντήσει όλα κάτω και να πει "ρε δε μου γ@μιεστε" ή να πει γιατί όχι, είμαι στην εξουσία και γουστάρω να μείνω.
Για ποιους να έλεγε ΟΧΙ τελικά? Για τον ιδιωτικό τομέα που όταν προκυρησσόταν μια απεργία σκοτωνόντουσαν όλοι να πάνε νωρίτερα στη δουλειά μη τυχόν και δημιουργήσουν κάποια υποψία στον εργοδότη? Για τους άνεργους που στενάζουν και υποφέρουν χωρίς να βγάζουν κιχ? Για τους πεινασμένους που επέλεξαν αντί να τα κάνουν όλα πουτ@να να στήνονται στα συσίτια και στη ζητιανιά? Για τους νέους που χαρτζηλικώνονται για να βαζουν κάρτα στο κινητό και να αράζουν στις καφετέρειες το βράδυ? Για τους γέρους που έστειλαν ομαδική κατάρα στο σύμπαν μόλις κλείσανε οι τράπεζες? Για τους δημοσίους υπαλλήλους που φάγανε κι ήπιανε όσο άντεχε ο κ@λος τους και τώρα απλά βάζουν κρεμούλα στις αιμορροίδες τους? Για τους πατριωτες κάθε είδους που αν τους βάλεις μπροστά το ερώτημα έξω ή μέσα με τη λέξη έξω θα βάλουν τα κλάματα τρομοκρατημένοι?
Ναι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, ανθρώπων αγριεμένων που είναι έτοιμοι να ανέβουν στα κάγκελα. Ανθρώπων που βιώνουν περήφανα τη δυστυχία τους και πολεμάνε με κάθε τρόπο να ακουστεί η φωνή της λογικής και της αξιοπρέπειας. Ναι υπάρχουν παιδιά που σκοτώνονται να βρουν ένα μεροκάματο κι είναι έτοιμα για κάθε ανατροπή. Ηλικιωμένοι που λένε φτάνει πια η αθλιότητα για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Ναι υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να υπομείνουν και τη πείνα και τη φτώχεια και κάθε θυσία για να διαφυλάξουν τα όνειρά τους, τα όνειρα των παιδιών τους , έτοιμοι για να παλέψουν για μια άλλη κοινωνία δικαίου ΑΛΛΑ ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ?
Κι αν κάποιος ακόμα πιστεύει πως αυτοί είναι το 62% είναι το λιγότερο αφελής. Το 62% θα γίνουν στο μέλλον. Αν φτάσουμε στο εφιαλτικό σενάριο έτσι κι αλλιώς. Οταν τα τελευταία λεφτουδάκια θα έχουν εξανεμιστεί. Οταν τα συσίτια δεν θα φτάνουν γιατί θα έχουν γίνει πάρα πολλοί οι πεινασμένοι. Οτανα τα σπιτάκια θα τα πάρει η τράπεζα. Οταν οι δουλειές θα είναι ανύπαρκτες και οι μισθοί δεν θα φθάνουν ούτε για να βγάλεις την εβδομάδα.... Οταν οι αθλιοι των Αθηνών θα προσπαθούν να βρουν όχι το Τσίπρα αλλά το Γαβριά τους.. τότε και μόνο τότε η δυστυχία θα έχει ξεπεράσει το τρόμο. Κι η εξαθλίωση θα είναι ήδη εδώ για τη ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Τότε η πλειοψηφία θα ζητήσει ενόχους και θα πηδήσει κάγκελα. Αφού πρώτα φάμε ο ένας τον άλλον.. Αλλά θα είναι αργά. Γιατί τότε δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια άτακτη χρεοκοπία αλλά μια άτακτη ανατροπή. Με ότι αυτή θα φέρει.
Υπάρχει βέβαια και το σενάριο, ένας λαός να αποδεχτεί κάθε μιζέρια, και να υπομείνει κάθε σκλαβιά για τα επόμενα τετρακόσια χρόνια. Με τους προύχοντες και τα χαρέμια τους, τους κοτζαμπάσηδες, τους γενίτσαρους και τα χανουμάκια. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που νοιώθουν τη φυσική τους θέση, να είναι ασφαλείς υπηρέτες σε ένα φέουδο εξυπηρετώντας τον αφέντη, παρά να είναι στα δάση παριστάνωντας το ρομπεν των φτωχών. Γι αυτό όσοι ακονίζουν τα μαχαίρια ας προσέχουν από ποιους θα φαγωθούν τελικά, ενθυμούμενοι τη φράση του Μπρεχτ...
Σ΄αυτη τη ζωή γλύτωσα από τους καρχαρίες, αλλά με φάγανε οι κοριοί.
