Σκληρές αλήθειες που πονάνε…
Είναι λίγο μεγάλο το κείμενο, αλλά πραγματικά, αξίζει να το διαβάσετε…
Πράξη 1: Τραγωδία
Πράξη 2: φάρσα
Πράξη 3: Υποτελές Κράτος
Ένα αυτο-σκηνοθετημένο αριστούργημα.
Εισαγωγή
Οι προσπάθειες του ελληνικού λαού για τον τερματισμό της οικονομικής ύφεσης, της ανάκτησης της κυριαρχίας του και της αντιστροφής των οπισθοδρομικών κοινωνικο-οικονομικών πολιτικών, οι οποίες μείωσαν δραστικά το βιοτικό επίπεδο, έχουν τρεις φορές απορριφθεί.
Αρχικά, η άρνηση ήρθε ως τραγωδία: Όταν η ελληνική πλειοψηφία εξέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τα χρέη της αυξήθηκαν, η οικονομία βυθίστηκε περαιτέρω σε ύφεση και η ανεργία και η φτώχεια εκτοξεύτηκαν. Οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας τις υποσχέσεις του για «μια νέα πορεία». Αμέσως μετά τη νίκη του, ο ΣΥΡΙΖΑ υπαναχώρησε στην υπόσχεσή του για την αποκατάσταση της κυριαρχίας – και το τέλος της υποταγής του ελληνικού λαού στις οικονομικές επιταγές από τους εξωτερικούς τραπεζίτες, γραφειοκράτες και πολιτικούς ολιγάρχες. Αντ ‘αυτού, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε την Ελλάδα στο ολιγαρχικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, που απεικονίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένωση ανεξάρτητων κυρίαρχων κρατών. Αυτό που ξεκίνησε ως μια μεγάλη νίκη του ελληνικού λαού, καταντήσει τραγική στρατηγική υποχώρηση. Από την πρώτη ημέρα της θητείας του, ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε τον ελληνικό λαό στο αδιέξοδο της ολικής υποταγής στη γερμανική αυτοκρατορία.
Στη συνέχεια, η τραγωδία μετατράπηκε σε φάρσα, όταν οι Έλληνες αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την επικείμενη προδοσία από τους εκλεγμένους ηγέτες τους. Ήταν έκπληκτοι, αλλά βουβοί, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ άδειαζε το ελληνικό θησαυροφυλάκιο και πρόσφερε ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένης της αποδοχής των παράνομων και επαχθών χρεών που προέκυψαν από ιδιώτες τραπεζίτες, κερδοσκόπους και πολιτικούς κλεπτοκράτες προηγούμενων καθεστώτων.
Πιστοί στο δικό τους επάγγελμα ως αυτοκρατορικοί ηγεμόνες, τα αφεντικά της ΕΕ είδαν τη χυδαία δουλικότητα του ΣΥΡΙΖΑ ως πρόσκληση να απαιτήσουν περισσότερες παραχωρήσεις – ολική παράδοση σε διαρκή χρεωστική υποδούλωση και μαζική εξαθλίωση. Οι δημαγωγοί ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Βαρουφάκης και Αλέξης Τσίπρας, αλλάζοντας από ξεσπάσματα υστερίας σε βρεφικό εγωισμό, κατήγγειλαν «τους Γερμανούς και τους εκβιασμούς τους» και στη συνέχεια κύλησαν στα πόδια της «Τρόικα», πλασάροντας τη συνθηκολόγηση τους προς τους τραπεζίτες ως «διαπραγματεύσεις» και αναφερόμενοι στους αφέντες ως . . . «Εταίροι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση μόλις για 5 μήνες έφερε την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας και της συνολικής παράδοσης και στη συνέχεια, ξεκίνησε τη «μητέρα όλων των εξαπατήσεων» για τον ελληνικό λαό: ο Τσίπρας συγκάλεσε «δημοψήφισμα» για το αν η Ελλάδα θα πρέπει να απορρίψει ή να αποδεχθεί περαιτέρω εντολές και περικοπές εξαθλίωσης. Πάνω από το 60% του ελληνικού λαού ψήφισε ένα ηχηρό ΟΧΙ στην περαιτέρω λεηλασία και τη φτώχεια.
Με οργουελικό τρόπο, ο μεγαλομανής Τσίπρας αμέσως επανερμήνευσε την έννοια του «όχι» στο δημοψήφισμα ως εντολή για συνθηκολόγηση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, την αποδοχή άμεσης εποπτείας από τις τράπεζες της ΕΕ της εφαρμογής του καθεστώτος των πολιτικών της τρόικας – συμπεριλαμβανομένων και δραστικών μειώσεων των ελληνικών συντάξεων, διπλασιάζοντας τον οπισθοδρομικό «ΦΠΑ» στις ζωτικές ανάγκες και επιταχύνοντας τις εξώσεις των ιδιοκτητών καταστημάτων και νοικοκυριών που δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες τους. Έτσι, η Ελλάδα έγινε υποτελές κράτος: αποικιοκρατία δέκατου ένατου αιώνα, επιβλήθηκε εκ νέου στον 21ο αιώνα.
Αποικιοκρατία με πρόσκληση
Οι Έλληνες πολιτικοί, είτε συντηρητικοί, είτε σοσιαλιστές, ζήτησαν ανοιχτά να ενταχθούν στο υπό γερμανική ηγεσία αυτοκρατορικό μπλοκ γνωστό ως Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και όταν ήταν φανερό ότι η ελληνική οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν ευάλωτο για κυριαρχία από την ισχυρή γερμανική άρχουσα τάξη.
Από την αρχή, το ΠΑΣΟΚ και οι Συντηρητικοί ομολόγοί του αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την ταξική βάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και οι δύο πολιτικές παρατάξεις και οι ελληνικές οικονομικές ελίτ, δηλαδή, οι κλεπτοκράτες που κυβέρνησαν και οι ολιγάρχες που κυριάρχησαν, είδαν την είσοδο στην ΕΕ ως μια ευκαιρία για λήψη και απάτη με δάνεια, δανείζοντας, αθετώντας και περνώντας τα τεράστια χρέη τους προς το Δημόσιο!
Η ευρείας κυκλοφορίας αντιλήψεις μεταξύ της Αριστεράς ότι «η Γερμανία είναι υπεύθυνη» για την ελληνική κρίση είναι μόνο η μισή αλήθεια, ενώ οι κατηγορίες μεταξύ των δεξιών οικονομικών γραμματέων ότι οι« Έλληνες είναι σπάταλοι» που προκάλεσαν τη δική τους κρίση είναι εξίσου μονόπλευρες. Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη: Η συντριβή και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας ήταν ένα προϊόν μιας περιχαρακωμένης παρασιτικής εισοδηματικής άρχουσας τάξης -τόσο των Σοσιαλιστών όσο και των Συντηρητικών – που άνθισε δανειζόμενη με υψηλά επιτόκια και κερδοσκοπώντας σε μη παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες, ενώ επέβαλλε ένα αστρονομικό στρατιωτικό προϋπολογισμό. Έχουν εμπλακεί σε δόλιες εξωτερικές χρηματοοικονομικές συναλλαγές, ενώ κατάφωρα χειραγώγησαν και κατασκεύασαν οικονομικά στοιχεία για να καλύψουν το μη βιώσιμο εμπόριο και το δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ελλάδα.
Οι Γερμανοί και άλλοι εξαγωγείς της ΕΕ είχαν διεισδύσει και κυριαρχήσει στις ελληνικές αγορές. Οι τραπεζίτες χρέωναν υπέρογκα επιτόκια, ενώ οι επενδυτές εκμεταλλεύονταν το φθηνό ελληνικό εργατικό δυναμικό. Οι πιστωτές αγνόησαν τους προφανείς κινδύνους γιατί οι Έλληνες κυβερνήτες ήταν πρόθυμοι συνεργοί τους στη συνεχιζόμενη λεηλασία.
Είναι σαφές ότι η είσοδος και η συνεχιζόμενη ένταξη στην ΕΕ έχει ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό δύο ομάδες των ελίτ: τους Γερμανούς άρχοντες και τους Έλληνες εισοδηματίες: οι τελευταίοι έλαβαν βραχυπρόθεσμες οικονομικές επιχορηγήσεις και μεταφορές, ενώ οι πρώτοι απέκτησαν ισχυρούς μοχλούς στις τράπεζες, τις αγορές και πιο σημαντικό, εδραίωσαν την πολιτιστική-ιδεολογική ηγεμονία στην ελληνική πολιτική τάξη. Η ελληνική ελίτ και η μεσαία τάξη θεωρούσαν «ότι ήταν Ευρωπαίοι» – ότι η ΕΕ ήταν μια ευεργετική διάταξη και μια πηγή ευημερίας και ανοδικής κινητικότητας. Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες ηγέτες ήταν απλώς συνένοχοι στη γερμανική κατάκτηση της Ελλάδας. Και το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης μιμήθηκε τις απόψεις της ελληνικής ελίτ.
Το οικονομικό κραχ του 2008-2009 τερμάτισε τις αυταπάτες για κάποιους, αλλά όχι για τους περισσότερους Έλληνες. Μετά από 6 χρόνια πόνου και ταλαιπωρίας μια νέα εκδοχή της παλιάς πολιτικής τάξης ήρθε στην εξουσία: ο ΣΥΡΙΖΑ! Ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε νέα πρόσωπα και ρητορική, αλλά λειτούργησε με την ίδια τυφλή προσήλωση στην ΕΕ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι ήταν «εταίροι».
Ο δρόμος προς την υποτέλεια έχει τις ρίζες του βαθιά στην ψυχή της πολιτικής τάξης. Αντί να αναγνωρίσει την υποδεέστερη συμμετοχή της στην ΕΕ ως βασική αιτία της κρίσης, κατηγόρησε «τους Γερμανούς, τους τραπεζίτες, την Άγκελα Μέρκελ, τιν Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το ΔΝΤ, την Τρόικα» … Οι Έλληνες ηγεμόνες και η μεσαία τάξη ήταν στην πραγματικότητα τόσο τα θύματα, όσο και οι συνεργοί.
Το γερμανικό αυτοκρατορικό καθεστώς δάνεισε χρήματα από τα φορολογικά έσοδα των Γερμανών εργαζομένων για να επιτρέψουν στους συνένοχους Έλληνες υποτελείς τους να ξεπληρώσουν τους Γερμανούς τραπεζίτες… Οι Γερμανοί εργαζόμενοι παραπονέθηκαν. Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης εξέτρεψαν την κριτική κατηγορώντας τους «τεμπέληδες Έλληνες απατεώνες». Εν τω μεταξύ, τα ελεγχόμενα από την ελληνική ολιγαρχία μέσα μαζικής ενημέρωσης επέστρεψαν τις επικρίσεις του ρόλου της παρασιτικής πολιτικής τάξης πίσω στους «Γερμανούς». Αυτό όλο εξυπηρέτησε στην απόκρυψη της δυναμικής τάξης όλης της αυτοκρατορίας – την αποικιοκρατία με πρόσκληση. Η ιδεολογία της κατηγορίας των λαών, αντί των τάξεων, φέρνει τους Γερμανούς εργαζόμενους ενάντια στους Έλληνες εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Οι γερμανικές μάζες υποστήριξαν τους τραπεζίτες τους, ενώ οι ελληνικές μάζες εξέλεξαν και ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ – τους προδότες τους.
Από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Αλέξη Τσίπρα: Παρανοήσεις σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αφότου εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ ένας μικρός στρατός άμεσων εμπειρογνωμόνων, κυρίως αριστεροί ακαδημαϊκοί από τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δεν σταμάτησαν να γράφουν και να μιλούν, συνήθως με περίσσεια θέρμη, για τις τρέχουσες ελληνικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Οι περισσότεροι έχουν λίγη γνώση ή εμπειρία της ελληνικής πολιτικής, ιδιαίτερα της ιστορίας της και τις σχέσεις της με την ΕΕ κατά τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια.
Οι πιο σημαντικές αποφάσεις της διαμόρφωσης της πολιτικής προδοσίας της ελληνικής κυριαρχίας της τρέχουσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πάνε πίσω στις αρχές του 1980, όταν δούλευα ως σύμβουλος στο ΠΑΣΟΚ του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνη την εποχή, ήμουν μέρος μιας εσωτερικής συζήτησης για το αν θα συνεχίσει η Ελλάδα εντός της ΕΕ, ή θα φύγει. Ο Παπανδρέου εξελέγη με μια αντι-ΕΕ, αντι-ΝΑΤΟ πλατφόρμα, από την οποία, όπως και ο Τσίπρας, αμέσως υπαναχώρησε υποστηρίζοντας ότι «δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις». Ακόμα και τότε, υπήρχαν διεθνείς και Έλληνες ακαδημαϊκοί συκοφάντες, όπως υπάρχουν σήμερα, οι οποίοι υποστήριξαν ότι η ένταξη στην ΕΕ ήταν η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική, ήταν η «μόνη δυνατότητα». Οι «possibilistas» εκείνη την εποχή, λειτουργώντας είτε από άγνοια ή δόλο, ήταν γεμάτοι κομπασμούς και ισχυρισμούς. Αρνήθηκαν τις υποκείμενες πραγματικότητες δύναμης στη δομή της ΕΕ και απέρριψαν την ικανότητα της κατηγορίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών να σφυρηλατήσουν μια εναλλακτική λύση. Τότε, όπως και τώρα, ήταν δυνατόν να αναπτύξουν ανεξάρτητες εναλλακτικές σχέσεις με την Ευρώπη, τη Ρωσία, την Κίνα, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Τα πλεονεκτήματα της διατήρησης μιας προστατευόμενης αγοράς, ενός ισχυρού τουριστικού τομέα και ενός ανεξάρτητου νομισματικού συστήματος ήταν καταφανέστατα και δεν απαιτούσαν την ένταξη στην ΕΕ (ή την υποτέλεια).
Πάνω απ ‘όλα, αυτό που ξεχώρισε και στους δύο ηγέτες, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα, ήταν η βαθιά παρανόησή τους για την ταξική φύση των κυρίαρχων δυνάμεων στην ΕΕ. Στη δεκαετία του 1980 η Γερμανία είχε μόλις αρχίσει να ανακτά την αυτοκρατορική εμβέλειά της. Μέχρι τη στιγμή που οι ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρας ανήλθαν στην εξουσία (Ιανουάριος 2015), η αυτοκρατορική εξουσία της Γερμανίας ήταν αναμφισβήτητη. Η «παρεξήγηση αυτής της πραγματικότητας από τον Τσίπρα μπορεί να αποδοθεί στην δική του και των συντρόφων του απόρριψη της τάξης και της αυτοκρατορικής ανάλυσης. Ακόμη και ακαδημαϊκοί μαρξιστές, που εκτόξευσαν μαρξιστικές θεωρίες, δεν εφάρμοσαν ποτέ τις αφηρημένες κριτικές του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού στις συγκεκριμένες πραγματικότητες της γερμανικής οικοδομικής αυτοκρατορίας και την ημι-αποικιακή θέση της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ. Έβλεπαν το ρόλο τους ως αυτόν των «αποικιακών μεταρρυθμιστών» – και φαντάζονταν ότι ήταν αρκετά έξυπνοι για να «διαπραγματευθούν» καλύτερους όρους στη γερμανοκεντρική ΕΕ. Αναπόφευκτα απέτυχαν επειδή το Βερολίνο είχε μια ενσωματωμένη πλειοψηφία μεταξύ των διακαώς νεοφιλελεύθερων πρώην κομμουνιστικών δορυφόρων τους, συν τους αυτοκρατορικούς συνεργάτες τους, ΔΝΤ, Γαλλία και Βρετανία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτανε ούτε στο ελάχιστο αυτήν τη συσχέτιση δυνάμεων. Τότε υπήρξε η παράξενη ψευδαίσθηση μεταξύ των διανοουμένων του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός ήταν πιο ήπιος από ό, τι η αμερικανική έκδοση.
Η ένταξη στην ΕΕ δημιούργησε σκαλωσιές για το χτίσιμο της γερμανικής αυτοκρατορίας. Το σημείο απογείωσης ήταν η προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας στη Δυτική Γερμανία. Αυτό ακολουθήθηκε σύντομα από την ενσωμάτωση των δεξιών καθεστώτων της Βαλτικής και των Βαλκανίων ως δευτερεύοντα μέλη της ΕΕ – τα δημόσια περιουσιακά τους στοιχεία είχαν αρπαχτεί από γερμανικές εταιρίες σε τιμές ευκαιρίας. Το τρίτο βήμα ήταν η συστηματική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η ενσωμάτωση της Σλοβενίας στο γερμανικό τροχό. Το τέταρτο βήμα ήταν η εξαγορά των βασικών τομέων της πολωνικής και τσεχικής οικονομίας και η εκμετάλλευση του φθηνού ειδικευμένου εργατικού δυναμικού από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και άλλα κράτη-δορυφόρους.
Χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, η γερμανική αυτοκρατορία τριγύρισε χορηγώντας δάνεια και χρηματοδοτικές μεταβιβάσεις προς τα νέα δευτερεύοντα κράτη-μέλη της ΕΕ. Αυτές οι οικονομικές συναλλαγές δηλώθηκαν από τις ακόλουθες προϋποθέσεις: 1) Ιδιωτικοποίηση και πώληση της δημόσιας περιουσίας αξίας των νέων κρατών μελών κυρίως στη Γερμανία, καθώς και σε άλλους επενδυτές της ΕΕ και 2) να υποχρεωθούν τα κράτη μέλη να διαλύσουν τα κοινωνικά προγράμματά τους, να εγκρίνουν μαζικές απολύσεις και να πληρούν αδύνατους δημοσιονομικούς στόχους. Με άλλα λόγια, η επέκταση της σύγχρονης γερμανικής αυτοκρατορίας απαίτησε μέτρα λιτότητας, που μετέτρεψαν τις πρώην κομμουνιστικές χώρες σε δορυφόρους, υποτελείς και πηγές μισθοφόρων – ένα σχέδιο που τώρα παίζει στην Ελλάδα.
Ο λόγος που αυτές οι νέες γερμανικές «αποικίες» (ιδίως η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής), επιμένουν στην ΕΕ για την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, είναι ότι πέρασαν την ίδια βάναυση διαδικασία να πείσουν τους δικούς τους πολιορκούμενους πολίτες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση – η αντίσταση ήταν μάταιη. Κάθε επιτυχημένη επίδειξη από Έλληνες εργαζόμενους, αγρότες και υπαλλήλους, ότι η αντίσταση στην αυτοκρατορία είναι δυνατή, θα εξέθετε τη διεφθαρμένη σχέση μεταξύ αυτών των πελατών ηγετών και της γερμανικής αυτοκρατορικής τάξης. Προκειμένου να διατηρηθούν τα θεμέλια της νέας αυτοκρατορικής τάξης, η Γερμανία έπρεπε να γίνει σκληροπυρηνική με την Ελλάδα. Διαφορετικά, τα προσφάτως ενσωματωμένα αποικιακά υποκείμενα στη Βαλτική, τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, θα μπορούσαν να «ξανασκεφτούν» τους ωμούς όρους της δικής τους ενσωμάτωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό εξηγεί την ανοιχτά τιμωρητική προσέγγιση για την Ελλάδα – τη μετατροπή της σε «Αϊτή της Ευρώπης» ανάλογη με τη μακροχρόνια αποκτήνωση από τις ΗΠΑ των επαναστατημένων Αϊτινών – ως μάθημα στους δικούς πελάτες της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής.
Η αιτία της γερμανικής αδιαλλαξίας δεν έχει καθόλου να κάνει με τις πολιτικές προσωπικότητες ή ιδιορρυθμίες των Angela Merkle και Wolfgang Schnauble: Τέτοιοι αυτοκρατορικοί ηγέτες δεν λειτουργούν υπό νευρωτική εκδικητικότητα. Το αίτημά τους για απόλυτη ελληνική υποταγή αποτελεί επιτακτική ανάγκη της οικοδόμησης της γερμανικής αυτοκρατορίας, μια συνέχεια της κατάκτησης της Ευρώπης βήμα-βήμα.
Η γερμανική αυτοκρατορία δίνει έμφαση στις οικονομικές κατακτήσεις και πάει χέρι-χέρι με την αμερικανική αυτοκρατορία που στηρίζεται σε στρατιωτικές κατακτήσεις. Οι ίδιοι οικονομικοί δορυφόροι της Γερμανίας χρησιμεύουν επίσης ως θέσεις για τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις και ασκήσεις περικύκλωσης της Ρωσίας. Αυτά τα υποτελή κράτη μέλη παρέχουν μισθοφόρους για τους αμερικανικούς αυτοκρατορικούς πολέμους στη Νότια Ασία, το Ιράκ, τη Συρία και αλλού.
Η οικονομική παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ συνδυάζεται με το άβουλο ξεπούλημά του στο ΝΑΤΟ, την υποστήριξη της επιβολής κυρώσεων κατά της Ρωσίας και τον εναγκαλισμό των πολιτικών των ΗΠΑ προς τη Συρία, το Λίβανο και το Ισραήλ.
Η Γερμανία και οι αυτοκρατορικοί συνεργάτες της έχουν ξεκινήσει μια άγρια επίθεση κατά των ανθρώπων που εργάζονται στην Ελλάδα, σφετερίζονται την ελληνική κυριαρχία και σχεδιάζουν να κατάσχουν 50 δισεκατομμύρια ευρώ ζωτικών ελληνικών δημοσίων επιχειρήσεων, γης και πόρων. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να διαλύσει το μύθο, που προωθείται κυρίως από τον Γάλλο κοινωνικό δημοκρατικό δημαγωγό Ζακ Ντελόρ, ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι μια ήπια μορφή «κοινωνικού παρεμβατισμού» και μια «εναλλακτική» για την άγρια αγγλο-αμερικανική εκδοχή του καπιταλισμού.
Αυτό που ήταν ζωτικής σημασίας για τις προηγούμενες και τρέχουσες εκδόσεις των αυτοκρατοριών, είναι ο ρόλος μιας συνεργάσιμης πολιτικής τάξης που διευκολύνει τη μετάβαση στην αποικιοκρατία. Εδώ είναι όπου οι σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος διαπρέπει στην τέχνη του αριστερού λόγου, ενώ αγκαλιάζει τη δεξιά, κολακεύουν και εξαπατούν τις μάζες στην εμβάθυνση της λιτότητας και της λεηλασίας.
Αντί για τον εντοπισμό των ταξικών εχθρών εντός της ΕΕ και της οργάνωσης ενός εναλλακτικού προγράμματος εργατικής τάξης, ο Τσίπρας και οι συνάδελφοί του συνεργάτες, οι λεγόμενοι «εταίροι» της ΕΕ, προωθούν την ταξική συνεργασία – για να εξυπηρετήσει καλύτερη την αυτοκρατορική Ευρώπη: Όταν οι Γερμανοί καπιταλιστές απαίτησαν τις πληρωμές των τόκων τους, ο Τσίπρας προχώρησε σε αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας. Όταν οι Γερμανοί καπιταλιστές επιδίωξαν να κυριαρχήσουν στην ελληνική αγορά, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξαν την πόρτα, κρατώντας την Ελλάδα στην ΕΕ. Όταν η γερμανική πρωτεύουσα ήθελε να επιβλέπει την ανάληψη των ελληνικών περιουσιών, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασαν το ξεπούλημα.
Υπάρχει σαφής ταξική συνεργασία εντός της ελληνικής ελίτ στην καταστροφή της κυριαρχίας του έθνους: οι Έλληνες ολιγάρχες τραπεζίτες και κομμάτια των εμπορικών και τουριστικών ελίτ, έχουν ενεργήσει ως μεσάζοντες των Γερμανών κατασκευαστικών αυτοκρατοριών και προσωπικά επωφελήθηκαν από τη γερμανική-ΕΕ εξαγορά, παρά την εξαθλίωση του ελληνικού δημοσίου. Οι εν λόγω οικονομικοί μεσάζοντες, που αντιπροσωπεύουν το 25% του εκλογικού σώματος, έχουν γίνει οι κύριοι πολιτικοί υποστηρικτές της προδοσίας ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα. Ενώνονται με τις ελίτ της ΕΕ χειροκροτώντας την εκκαθάριση των αριστερών επικριτών του Τσίπρα και την αυταρχική κατάσχεση του νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας! Αυτή η κατηγορία συνεργάτη ποτέ δεν θα υποφέρει από περικοπές συντάξεων, απολύσεις και ανεργία. Ποτέ δεν θα πρέπει να μπει στη σειρά στις ακρωτηριασμένες τράπεζες για μια ταπεινωτική δόση των 65 ευρώ της σύνταξης. Αυτοί οι συνεργάτες έχουν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια κρυμμένα σε τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό και επενδύουν στην υπερπόντια αγορά ακινήτων. Σε αντίθεση με τις ελληνικές μάζες, είναι πρώτα απ ‘όλα «Ευρωπαίοι» – πρόθυμοι συνεργοί των Γερμανών κατασκευαστών της αυτοκρατορίας!
Η αρχή της Τραγωδίας: Ο Ελληνικός Λαός εξέλεξε έναν Δούρειο Ίππο
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική πολιτική κουλτούρα. Μια ηγεσία μορφωμένων μασκότ που υπηρετούν εξωτερικές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζεται από ακαδημαϊκούς αριστερούς που είναι απομακρυσμένοι από τους αγώνες, θυσίες και βάσανα του ελληνικού λαού. Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκαν στη σκηνή ως ιδεολογικοί καθοδηγητές και σωτήρες με μεθυστικές ιδέες και τρεμάμενα χέρια. Ένωσαν τις δυνάμεις τους με τη ριζοσπαστική καθοδική κινούμενη μεσαία τάξη, που φιλοδοξούσε να ανέβει και πάλι μέσω της παραδοσιακής μεθόδου: ριζοσπαστική ρητορική, την εκλογή στην κυβέρνηση, διαπραγματεύσεις και συναλλαγές με την τοπική και ξένη ελίτ και προδοσία των ψηφοφόρων τους. Ο δικός τους είναι ένας γνωστός πολιτικός δρόμος για εξουσία, προνόμια και κύρος. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσίπρας προσωποποιεί μια ολόκληρη γενιά ανερχόμενων οπορτουνιστών, πρόθυμων και ικανών να ξεπουλήσουν την Ελλάδα και το λαό της. Διαιωνίζει τις χειρότερες πολιτικές παραδόσεις: Στην προεκλογική του εκστρατεία προώθησε τον καταναλωτισμό πάνω από την ταξική συνείδηση (απορρίπτοντας οποιαδήποτε κινητοποίηση των μαζών για την εκλογή!). Είναι ένας χρήσιμος ηλίθιος, ενσωματωμένος σε μια κουλτούρα πελατειακών σχέσεων, κλεπτοκρατίας, φοροδιαφυγής, επιθετικών δανειστών και σπατάλης- ο ακριβής λόγος που τα γερμανικά αφεντικά του, ανέχτηκαν αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και με κοντό λουρί!
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα έχει απόλυτη περιφρόνηση για τη δημοκρατία. Αγκαλιάζει την «Αρχή Caudillo»: ένας άνθρωπος, ένας ηγέτης, μια πολιτική! Όλοι οι διαφωνούντες προκαλούν την απόλυση!
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εντελώς υποταχθεί στους αυτοκρατορικούς θεσμούς, την Τρόικα και τους εντολοδόχους της, το ΝΑΤΟ και πάνω απ ‘όλα την ΕΕ, την ευρωζώνη. Ο Τσίπρας / ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε εκ προοιμίου την ανεξαρτησία και την ελευθερία από τις αυτοκρατορικές επιταγές. Στη «συνθηκολόγησή του με τους Γερμανούς», ο Τσίπρας παρουσίασε οιστριονικούς θεατρινισμούς, αλλά από τη δική του προσωπική προσταγή, το μαζικό «Όχι στην ΕΕ» του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε ΝΑΙ.
Το πιο σκληρό πολιτικό έγκλημα απ ‘όλα, είναι η ισοπέδωση της ελληνικής οικονομίας από τον Τσίπρα, ματώνοντας τις τράπεζες, αδειάζοντας τα ταμεία συντάξεων και παγώνοντας τους μισθούς, ενώ καθημερινά «κατηγορούσε τους τραπεζίτες», προκειμένου να αναγκάσει τη μάζα των Ελλήνων να δεχθούν τις άγριες προσταγές της αυτοκρατορικής του ηγεσίας, ή να αντιμετωπίσουν την απόλυτη εξαθλίωση!
Η απόλυτη Παράδοση
Ο Τσίπρας και συκοφάντες του στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ συνεχώς επέκριναν την υποταγή της Ελλάδας στους αυτοκράτορες της ΕΕ και υποστήριζαν τη θυματοποίηση, κατάφεραν να υπονομεύσουν την εθνική συνείδηση του ελληνικού λαού σε λιγότερο από 6 μήνες. Αυτό που ήταν ένα νικηφόρο δημοψήφισμα και έκφραση απόρριψης από τα τρία πέμπτα των Ελλήνων ψηφοφόρων, μετετράπη σε ένα πρελούδιο για μια γελοία παράδοση από τους συνεργάτες της αυτοκρατορίας. Η νίκη του λαού στο δημοψήφισμα διαστρεβλώθηκε για να αντιπροσωπεύσει τη λαϊκή υποστήριξη για ένα Caudillo. Ενώ προσποιήθηκε ότι συμβουλεύεται το ελληνικό εκλογικό σώμα, ο Τσίπρας χειραγώγησε τη λαϊκή βούληση σε μια εντολή, όπου το καθεστώς του θα οδηγήσει την Ελλάδα πέρα από την υποδούλωση του χρέους, στην αποικιακή υποτέλεια.
Ο Τσίπρας είναι μια υπέρτατη εκπροσώπηση της αυταρχικής προσωπικότητας του Adorno: Στα γόνατά στους από πάνω του, στο λαιμό στους παρακάτω.
Μόλις ολοκληρώσει το καθήκον του της διαίρεσης, αποθάρρυνσης και εξαθλίωσης της ελληνικής πλειοψηφίας, οι τοπικές και υπερπόντιες άρχουσες ελίτ θα τον απορρίψουν σαν ένα χρησιμοποιημένο προφυλακτικό και αυτός θα περάσει στην ιστορία ως ένας βιρτουόζος στην εξαπάτηση και προδοσία του ελληνικού λαού.
Επίλογος:
Ο εναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ της σκληρής δεξιάς εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να θεωρηθεί ως «αποτέλεσμα εξωτερικής πίεσης», όπως οι κάλπικοι αριστεροί υποστηρικτές ισχυρίζονται, αλλά μάλλον μια συνειδητή επιλογή. Μέχρι στιγμής, το καλύτερο παράδειγμα της αντιδραστικής πολιτικής του καθεστώτος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η υπογραφή της στρατιωτικής συμφωνίας με το Ισραήλ.
Σύμφωνα με την Jerusalem Post (19 Ιούλ, 2015), ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας υπέγραψε αμοιβαία συμφωνία αμυντικής και εκπαιδευτικής κατάρτισης με το Ισραήλ, η οποία περιλαμβάνει κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστηρίξει ακόμη και την πολεμική στάση του Ισραήλ κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, εγκρίνοντας το γελοίο ισχυρισμό του Τελ Αβίβ ότι η Τεχεράνη αντιπροσωπεύει μια τρομοκρατική απειλή στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ισραήλ υπέγραψαν κοινή στρατιωτική συμφωνία υποστήριξης που ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη συμφωνία μέλους της ΕΕ με το Ισραήλ και ταιριάζει μόνο σε πολεμική, με τις ειδικές ρυθμίσεις της Ουάσιγκτον με το σιωνιστικό καθεστώς.
Ο Ultra-μιλιταριστής υπουργός άμυνας του Ισραήλ Moshe Yaalon, (ο χασάπης της Γάζας), χαιρέτισε τη συμφωνία και ευχαρίστησε το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ για «την υποστήριξή του». Είναι περισσότερο από πιθανό ότι η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στο εβραϊκό κράτος εξηγεί τη δημοτικότητά του στους αγγλο-αμερικανικούς και καναδικούς «αριστερούς» Σιωνιστές …
Οι στρατηγικοί δεσμοί του ΣΥΡΙΖΑ με το Ισραήλ δεν είναι αποτέλεσμα της «πίεσης» της ΕΕ, ή των επιταγών της «τρόικας». Η συμφωνία είναι μια ριζική μεταστροφή της -πάνω από μισό αιώνα- ελληνικής υποστήριξης για τα νόμιμα εθνικά δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού ενάντια στο ισραηλινό τρομοκρατικό κράτος. Αυτή η στρατιωτική συμφωνία, όπως και η οικονομική συνθηκολόγηση του καθεστώτος του ΣΥΡΙΖΑ στη γερμανική άρχουσα τάξη, είναι βαθιά ριζωμένη στην «ιδεολογία της αποικιοκρατίας», η οποία διαχέει τις πολιτικές Τσίπρα.
Έκανε την Ελλάδα ένα σημαντικό βήμα «προς τα εμπρός», από την οικονομική υποτέλεια σε έναν μισθοφόρο πελάτη των πιο οπισθοδρομικών καθεστώτων στη Μεσόγειο.
James Petras, πρώην καθηγητής κοινωνιολογίας, συγγραφέας και σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου, του Σαλβαντόρ Αλιέντε και του Ούγκο Τσάβες.
Μετάφραση-απόδοση: Ι.Γκορ. αποκλειστικά για το Hellasforce
