Ο Συριζα μας προέκυψε πολύ δημοκρατικός.
Ο Σαμαράς υπέκλεψε την ψήφο του λαού λέγοντας ότι θα αναθεωρήσει τα μνημόνια, αλλά τελικά δεν τα αναθεώρησε παρά μόνο προς το χειρότερο.
Ομοίως και ο Τσίπρας υπέκλεψε την ψήφο του λαού λέγοντας ότι θα ακυρώσει τα μνημόνια με μια απλή νομοθετική πράξη και άλλες τέτοιες κενολογίες, για να καταλήξει τελικά στο τωρινό στάδιο όπου το μνημόνιο που προτείνει ο ίδιος ο αντιμνημονιακός Συριζα είναι χειρότερο από αυτό που ήθελε να σκίσει και ελάχιστα καλύτερο από αυτό των δανειστών. Και κατέληξε εδώ μετά από πολύμηνες θεατρικές διαπραγματεύσεις με guest star τον Βαρουφάκη, ακολουθώντας προφανώς την δοκιμασμένη συνταγή του άλλου προκατόχου του, τού ΓΑΠ, του “λεφτά υπάρχουν” και του “θα γίνουμε Δανία του νότου”, ο οποίος έκανε διεθνείς πολύμηνες διαπραγματεύσεις που όλοι γνωρίζουμε που κατέληξαν.
Φαίνεται, η νέα τάξη έχει καταλάβει πως το φετίχ των λαών είναι να βλέπουν και να θαυμάζουν τους ηγέτες τους όταν κάνουν πολύμηνες “διεθνείς διαπραγματεύσεις”.
Αλλά ο Συριζα, δεν μοιάζει να είναι ικανοποιημένος με το να φέρει απλώς ένα νέο χειρότερο μνημόνιο. Ο κρυφός ρόλος του, ο διανθισμένος με τις χαριτομενιές του Βαρουφάκη, περιλαμβάνει όχι απλώς το να επιβάλλει ένα μνημόνιο χειρότερο από το προηγούμενο, αλλά στο να σύρει τους Έλληνες να το υπογράψουν και με τα δύο χέρια, με τον πλέον επίσημο τρόπο που μπορεί να υπάρξει, δηλαδή με ένα δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα που όλοι καταλαβαίνουν ότι γίνεται μέσα σε ένα σκηνοθετημένο πλαίσιο φόβου, τρόμου, βίας ψυχολογικής από όλες τις μεριές και ξέφρενης προπαγάνδας. Η σκηνοθεσία περιλαμβάνει ασφαλώς την ΕΚΤ και το παράρτημά της, την Τράπεζα της Ελλάδος με τον Στουρνάρα διοικητή (γνωστό και μη εξαιρετέο), οι οποίες από κοινού συνεργαζόμενες, φρόντισαν αμέσως μετά την ανακοίνωση να κλείσουν τις τράπεζες, για να διαμορφώσουν το κλίμα ασύστολου τρόμου το οποίο πρόθυμα η κυβέρνηση αποδέχθηκε, ενώ περιορίστηκε σε υποκριτικές φραστικές διαμαρτυρίες, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα για την παράνομη συμπεριφορά του Ευρωπαϊκού μηχανισμού, σαν να ήταν η ανηθικότητα αυτής της μεθόδευσης το μόνο ζήτημα, ενώ το ουσιώδες είναι η παρανομία της.
Έτσι ο Συριζα θα κάνει την βρωμοδουλειά και μετά θα εμφανίζεται ως ηρωικό δημοκρατικό κόμμα που δεν επιβλήθηκε στον λαό, αλλά τον άφησε να μιλήσει ο ίδιος για πρώτη φορά στα χρονικά μετά από δεκαετίες, με ένα δημοψήφισμα. Και αν από το δημοψήφισμα βγει ναι, που είναι και ο στόχος του σκηνοθέτη, ο Συριζα θα παραιτηθεί, διότι δήθεν ο ελληνικός λαός δεν είναι στο ύψος του επιπέδου του Συριζα!
Ο Συριζα εξελέγη για αυτό που υποσχόταν, το οποίο ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτό που υποσχόντουσαν τα άλλα μνημονιακά κόμματα. Την λαϊκή αντιμνημονιακή εντολή την πήρε με τον πιο σαφή τρόπο. Και ενώ η χώρα παρέπαιε και αγωνιούσε για την έκβαση των διαπραγματεύσεων για τα μνημόνια, ποιός ήταν εν τω μεταξύ ο καημός του Συριζα; Μα να σπεύσει σε αυτή την κρίσιμη στα όρια του πόλεμου περίοδο, να νομοθετήσει το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων και να αποδώσει ιθαγένεια στους αλλοδαπούς, εκπληρώνοντας πιστά το συμβόλαιό του όχι με τον λαό, αλλά με τους χορηγούς-προϊσταμένους του.
Παραβιάζοντας λοιπόν την εντολή που πήρε από τον λαό, ζητάει τώρα από αυτόν να παρέμβει, επειδή δεν τα βρίσκει με τους δανειστές που θα τους κατατρόπωνε, λέγοντας:
“Λαέ μου, αυτοί είναι πολύ κακοί, δεν με παίζουνε, δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί τους και δεν ξέρω τι να κάνω. Ανέλαβε εσύ που ξέρεις καλύτερα από μένα, εσύ που μου έδωσες την σαφή εντολή να σκίσω τα μνημόνια, διότι εγώ είμαι υψηλής ηθικής αριστερός και δεν μπορώ να δεχθώ τέτοια συμφωνία, παρά μόνο με βάση την πρόταση που κάνω εγώ, πρόταση που είναι ελαφρώς καλύτερη από αυτήν που προτείνουν οι δανειστές και αρκετά χειρότερη από το προηγούμενο μνημόνιο. Εν τω μεταξύ για να μην γίνει κανένα λάθος λαέ μου και με ακούσεις και πείς όχι, θα σου κρατήσω τις τράπεζες κλειστές όπως προέβλεπε και το σχέδιο με την ΕΚΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, ώστε αλλόφρων από την αγωνία να μπορέσεις νηφάλια να ψηφίσεις το σωστό. Με πλήρη συναίσθηση της βαριάς ευθύνης στους ώμους μου σε αφήνω και θα τα ξαναπούμε μετά το δημοψήφισμα.”
Ας υποθέσουμε όμως ότι ο Συριζα ήταν και είναι ειλικρινής και ότι υπερτίμησε τις δυνάμεις του. Αν είναι έτσι, μάλλον υπερτίμησε επίσης τις δυνάμεις του και το σούπερ επιτελείο των οικονομολόγων του, που μάλλον πρέπει να είναι ανίκανοι, αν και περιφέρονται δεξιά και αριστερά, δραστήρια διαπραγματευόμενοι.
Άρα τι έχουμε εδώ:
Ο ΓΑΠ, και αυτός μάλλον με το σούπερ επιτελείο των οικονομολόγων του, (που του δόθηκαν με την ευγενική χορηγία των οίκων αξιολόγησης, της Goldman Sachs, της ΕΚΤ και των λοιπών ενδιαφερόμενων), προεκλογικά έταζε θριάμβους, αλλά τελικά έκανε ένα μικρό λαθάκι στους υπολογισμούς του και υπερτίμησε και αυτός τις δυνάμεις του και βρεθήκαμε με το πρώτο μνημόνιο αγκαλιά.
Μετά ήρθε ο Σαμαράς με το δικό του επιτελείο των οικονομολόγων, (με τους ίδιους ευγενικούς χορηγούς), και έταζε θριάμβους από το Ζάππειο. Και αυτός μάλλον έκανε ένα μικρό λαθάκι, υπερτίμησε τις δυνάμεις του και μας έχωσε πιο βαθειά στα μνημόνια.
Αλλά επιτέλους ήρθε ο Συριζα, ο οποίος με τους δικούς του σούπερ οικονομολόγους έκανε και αυτός ένα λαθάκι, υπερτίμησε τις δυνάμεις του και προσπαθεί τώρα να μας χώσει ακόμα πιό βαθειά στα μνημόνια, αλλά αυτή την φορά με την πλήρη επίσημη δική μας αποδοχή με ένα δημοψήφισμα.
Τελικά οι οικονομολόγοι των χορηγών ή είναι πολύ επιπόλαιοι ή πολύ καλοί στο έργο που τους ανέθεσαν οι χορηγοί τους και χορηγοί ταυτόχρονα των κομμάτων.
Κατά σύμπτωση κανένας από αυτούς δεν έχει αξιοποιήσει κανένα από τα πολλά όπλα που είχε στα χέρια του.
Για να αναφερθούμε σε ένα μεταξύ αυτών, η οφειλή της Γερμανίας ειδικώς από το κατοχικό δάνειο και το οποίο είναι αρκετά εύκολο να διεκδικηθεί νομικά και κατά εκτιμήσεις ανέρχεται σε 510 δις ευρώ. (Βλέπε εδώ και εδώ)
Επίσης ο ορυκτός πλούτος της χώρας, που είναι πολλαπλάσιος σε αξία από το χρέος μας και θα μπορούσε να μπει σαν εγγύηση για να πάρουμε δάνεια με χαμηλό επιτόκιο.
Οι εγκάθετοι αχυράνθρωποι πολιτικοί δέχτηκαν να μπούμε σε μια επαχθή αλλά και αντισυνταγματική δανειακή σύμβαση, άρα καταρριπτόμενη και μάλιστα πιό εύκολα καταρριπτόμενη αν καταδικαστούν οι υπαίτιοι για εσχάτη προδοσία, οπότε η σύμβαση θα θεωρηθεί προϊόν εσχάτης προδοσίας και θα ακυρωθεί.
Πολλές μηνύσεις για εσχάτη προδοσία έχουν ακινητοποιηθεί στην βουλή. Γιατί δεν κάνει κάτι ο Συριζα για να τις προωθήσει, επιταχύνοντας και την εκδίκαση του εθνικού εγκλήματος της απάτης της ΕΛΣΤΑΤ, με αφορμή την οποία απάτη μπήκαμε στο μνημόνιο; Γιατί δεν έχει ξεκινήσει ακόμα διαδικασίες ποινικής δίωξης στα διεθνή ή στα αμερικανικά δικαστήρια, εναντίον όλων των υψηλά ισταμένων συνεργών εντός των «θεσμών», για σύσταση εγκληματικής συμμορίας;
Αυτή η δανειακή σύμβαση δεν είχε κανένα ουσιαστικό λόγο να γίνει. Αυτή μετέτρεψε το χρέος από ιδιωτικό, μετατρέψιμο στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα και υπαγόμενο στο Ελληνικό δίκαιο και ως εκ τούτο εύκολα αντιμετωπίσιμο, σε χρέος διακρατικό υπαγόμενο σε ξένο δίκαιο, μη μετατρέψιμο στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα και με όρους αποικιοκρατικούς. Παραδοθήκαμε με αυτήν την σύμβαση σε ένα εκβιασμό χωρίς τέλος, απέναντι στον οποίο εθελοτυφλούμε ως πολίτες, νομίζοντας ότι κάποια στιγμή σύντομα θα τελειώσει.
Ταυτόχρονα ενώ αντιμετωπίζαμε ένα τέτοιο πρόβλημα χρέους, το επιδεινώσαμε επωμιζόμενοι βάρη σε όφελος των ιδιωτικών τραπεζών ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, που είναι ποσά εξωφρενικά για μια χώρα η οποία έχει τεθεί υπό επιτροπεία ως υπερβολικά χρεωμένη. Σε αυτήν λοιπόν την κατάσταση οι δανειστές μας μάς έβαλαν να επιβαρύνουμε το χρέος μας για να επιδοτήσουμε ιδιωτικές εταιρείες, δηλαδή τις τράπεζες, που στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής την οποία ακολουθούν όλοι τους, θα έπρεπε να είχαν αφεθεί στην τύχη τους.
Και ενώ τις επιδοτήσαμε, βρισκόμαστε τώρα κάτω από αυτήν την εκβιαστική κλίκα με κλειστές τις τράπεζες, για να επιβληθεί το κατάλληλο κλίμα τρόμου για το δημοψήφισμα.
Το ερώτημα είναι, αν μπορούν ή όχι σε οποιαδήποτε μελλοντική στιγμή να εκβιάσουν, κλείνοντας ξανά τις τράπεζες με τον ίδιο μηχανισμό, επικαλούμενοι ένα πρόσχημα όπως ένα στημένο πανικό. Προφανώς και μπορούν.
(Σε αυτό το σημείο, ας αναλογιστούμε βγαίνοντας για λίγο από το κυρίως θέμα μας, πως αυτή η αδίστακτη μαφία έχει την πλήρη άνεση να μας κάνει ότι θέλει, με μία απλή εντολή κλεισίματος των τραπεζών. Αν περιόριζε το ποσόν ανάληψης σε 10 ή 20 ευρώ ή απαγόρευε πλήρως τις αναλήψεις καθώς και τις πιστωτικές κάρτες, θα υπήρχε άμεσο επισιτιστικό πρόβλημα. Τα σούπερ μάρκετ θα άδειαζαν μετά τις πρώτες λεηλασίες, ενώ οι αποθήκες χονδρικής των τροφίμων λίγοι θα ήξεραν που βρίσκονται για να τις λεηλατήσουν. Αλλά και τότε θα είχαν πρόβλημα μεταφοράς αφού δεν θα υπήρχε βενζίνη. Αν κρατούσε αυτό για πολλές μέρες θα ξεκινούσε κατάσταση λιμού. Για να μην αναφερθούμε στην αυτονόητη κατάρρευση των οικονομικών συναλλαγών με ότι αυτό συνεπάγεται αν παραταθεί λίγο περισσότερο.
Όλο αυτό οφείλεται στην υψηλή διείσδυση των τραπεζών σε όλες τις συναλλαγές. Φανταστείτε τώρα η διείσδυση αυτή να είναι 100%, δηλαδή να καταργηθούν τα μετρητά. Πόσο πιό εύκολο θα είναι με ψευτοπροφάσεις, αυτή η εγκληματική μαφία να εκβιάζει σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνήσεις όλο τον λαό, ή μεμονωμένα άτομα, όταν για κάποιο λόγο δεν είναι αρεστοί σε αυτήν την κυβερνοτραπεζική δικτατορία με μάσκα νομιμότητας; Ή επιπρόσθετα, πόσο πιό εύκολο θα είναι να καθιερώνει διάφορους καινούργιους υπέρμετρους φόρους για ακίνητη περιουσία ή υπερδιογκωμένα τεκμήρια διαβίωσης κλπ., που θα τους εισπράττει αυτόματα χωρίς την συγκατάθεση του κατόχου; Ελπίζουμε να το φανταστήκατε.
Ποια είναι λοιπόν η νέα τάση παγκοσμίως; Μα η κατάργηση των μετρητών! Και στην Ελλάδα, με αφορμή το μνημόνιο και την δήθεν πάταξη της φοροδιαφυγής δεν έχει ήδη μεθοδευτεί η μείωση του ορίου δικαιώματος χρήσης μετρητών; Και ποιό είναι το τελευταίο επεισόδια σε αυτό; Μα η κυβέρνηση Συριζα, που επικαλούμενη τους ίδιους λόγους επιδιώκει να μειώσει αυτό το όριο όσο περισσότερο γίνεται!)
Οι εκβιαστές μας είναι το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε όλες τις παραλλαγές του. Και η κυβερνοτραπεζική δικτατορία είναι το σύστημα αυτό με τις ελεγχόμενες ως μαριονέτες κυβερνήσεις και πολιτικούς.
Οι τράπεζες, αν και είναι ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες αντιμετωπίζονται σαν το ιερό δισκοπότηρο. Αν για κάποιο λόγο συμφωνήσουμε ότι αποτελούν έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο τομέα που πρέπει να έχει πολλά οικονομικά προνόμια, τότε απλά δεν πρέπει να είναι ιδιωτικές. Στην πραγματικότητα οι τράπεζες είναι η πηγή του κακού, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτές και τις κεντρικές, όπως η ΕΚΤ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή η BIS - Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών αλλά και όλες τις παραλλαγές του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Αυτή η κατάσταση ξεκινάει από τον σκοτεινό μηχανισμό με τον οποίον λειτουργούν. Αναφερόμαστε στην νομοθετημένη από τα κράτη δυνατότητά τους να κάνουν τα εξής:
Να εκδίδουν χρήμα άυλο από το μηδέν, το οποίο είναι ακριβώς ίδιο σαν ένας παραχαράκτης να τυπώνει πλαστά χαρτονομίσματα και να το δανείζει με τόκο και μάλιστα αν τυπώσει μεγάλες ποσότητες και τις ρίξει στην αγορά δανείων, θα αυξήσει ιλιγγιωδώς τα κέρδη του, ενώ αν τυπώσει υπερβολικά μεγάλες ποσότητες τότε δημιουργεί αυξημένο πληθωρισμό.
Επίσης αναφερόμαστε στο ότι έχουν αποσπάσει το εκδοτικό προνόμιο από τα κράτη και επιπρόσθετα στο προνόμιό τους να ρυθμίζουν τα επιτόκια, στραγγαλίζοντας με μεγάλη ευκολία μία οικονομία όποτε το θελήσουν, ή επιτρέποντάς της να αναπτυχθεί όποτε επίσης αυτοί το θελήσουν.
Αυτός ο μηχανισμός είναι υπαίτιος για το σύνολο σχεδόν του δημόσιου χρέους των χωρών, αφού αδυνατούν να εκδώσουν τα ίδια τα κράτη χρήμα.
Το πρόβλημα κατά συνέπεια με τις τράπεζες δεν έγκειται στο αν είναι ή όχι τοκογλύφοι, αλλά σε αυτά τα καταχρηστικά εγκληματικά προνόμιά τους που τις κάνουν παντοδύναμες με τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτός.
Αυτό ακριβώς το πρόβλημα θα έπρεπε να ήταν το πρώτο που θα έπρεπε να κατήγγειλαν οι πολιτικοί και τα κόμματα κάθε απόχρωσης σε όλον τον κόσμο, και να προσπαθούσαν να το διορθώσουν, ιδίως τα αριστερά (υποτίθεται).
Όλα όμως όταν αναφέρονται στην οικονομία, επιδίδονται σε μία κούφια ρητορική για καπιταλισμό η μαρξισμό, διεθνείς συγκυρίες και μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη, ανθρωπιά κλπ. παρόμοια. Και όσον αφορά το τραπεζικό σύστημα, η κενή, άνευρη, ψευδής και παραπλανητική κριτική που ασκούν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές, περιορίζεται στο να τις λένε τοκογλύφους…
Βγαίνει λοιπόν κανένα συμπέρασμα;
Όλα λοιπόν τα κόμματα της εποχής μας στην Ελλάδα, όπως και ο Συριζα, κάνουν τον ανήξερο στο κορυφαίο αυτό θέμα.
Εξ ίσου βέβαια κάνουν τον ανήξερο και στα θέματα που ως εργαλεία θα μπορούσαν να βγάλουν την Ελλάδα από την δεινή θέση της, όπως το κατοχικό δάνειο και ο ορυκτός πλούτος της χώρας ως εγγύηση, όπως είπαμε πιο πάνω και σε πολλά άλλα παρόμοια.
Δεν κάνουν λοιπόν οι πολιτικοί τίποτα από όσα πρέπει να κάνουν και με θεατρικές απάτες σε χώνουν όλο και πιο βαθειά στο χώμα, παριστάνοντας τους σωτήρες.
Γιατί να θέλει κάποιος να ψηφίσει ΝΑΙ; Τι ελπίζει; Τρέφει την ψευδαίσθηση ότι τα ένα- δύο δις διαφοράς των προτάσεων έχουν την παραμικρή σημασία;
Ας πούμε ότι η πρόταση του Συριζα για τα μέτρα είναι 8 δις, ενώ των δανειστών 11. Αν λοιπόν οι δανειστές υποχωρήσουν στα 9 θα πρέπει να σπεύσουμε να επικροτήσουμε; Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι ο Συριζα έλεγε 10 και οι δανειστές 14 και μετά έπεφταν στα 11 θα άλλαζε κάτι; Με αυτήν την λογικά πάλι δεν θα σπεύδαμε να επικροτήσουμε αυτό που τώρα θεωρούμε υπερβολικό;
Είναι ένα στημένο γελοίο τέχνασμα. Είναι σαν να ξεκινάς ένα παζάρι από ψηλά για να πέσει εκεί πού ήθελες από την αρχή.
Ή αλλάξαμε γνώμη και ξαφνικά γίναμε όλοι μνημονιακοί;
Ο στόχος των μέτρων που κάθε λίγους μήνες εμφανίζονται και ξεκινάει το παζάρι, δεν έχει παρά μία επιφανειακή σχέση με το πόσα επιδιώκουν να εισπράξουν ως τοκοχρεολύσια οι δανειστές, ούτε και έχει σχέση με κάποιο υποθετικό νοικοκύρεμα της οικονομίας. Οι με ακρίβεια προσδιορισμένες απαιτήσεις τους δεν στηρίζονται σε βαθυστόχαστους οικονομικούς υπολογισμούς, ώστε να πάρει μπροστά η οικονομία ή ώστε από το περίσσευμα των εσόδων να εισπράξουν τους τόκους τους. Αν ήταν έτσι, τότε η τρόικα και όλα τα περίτεχνα υψηλής στάθμης και κατάρτισης οικονομικά επιτελεία της, θα αποδεικνυόντουσαν τελείως ανίκανοι σε επίπεδο φάρσας, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματά τους.
Είναι μία θεατρική παράσταση αυτές οι με ακρίβεια και αυστηρότητα προσδιορισμένες απαιτήσεις. Είναι ακριβώς για να πάει το μυαλό όλων εκεί που τους βολεύει. Στην εικόνα του γερολαδά τοκογλύφου που ψάχνει ανάλγητα και μίζερα να εισπράξει ότι περισσότερο μπορεί. Είναι μία παραπλανητική ψευδής εικόνα.
Ο στόχος που έχουν αποκλειστικά, είναι η εξαθλίωση της χώρας μέσω της ύφεσης.Αυτό είναι ολοφάνερο σε όποιον το δεί κάπως αποστασιοποιημένα. Το αν προτείνουν και κάποια τυχόν σωστά μέτρα, αυτό δεν αλλάζει την ουσία των επιδιώξεών τους.
Μία χώρα εξαθλιωμένη, με πληθυσμό με ακραία υπογεννητικότητα και φτώχια, με ανθρώπους που φεύγουν ως μετανάστες για να σωθούν, παραζαλισμένοι, παραιτημένοι και αποβλακωμένοι από την συνεχή προπαγάνδα, με έποικους ως πανσπερμία άλλων φυλών και θρησκευμάτων που αντικαθιστούν τους ντόπιους κατοίκους, μία τέτοια χώρα σε απόλυτα νευραλγική γεωστρατηγική θέση και με άφθονο ορυκτό πλούτο, δεν θα την ήθελε η νεοαποικιοκρατία;
Τα ανάλογα συνέβαιναν επί αποικιοκρατίας, μόνο που τότε χρειαζόταν στρατός ενώ τώρα η προπαγάνδα αρκεί (ακόμα).
Η οικονομική εξαθλίωση και η αλλαγή των πληθυσμών με την βοήθεια ελληνόφωνων κυβερνήσεων δεν το κάνει αυτό απολύτως δυνατό;
Αν επικρατήσει το ΟΧΙ, το πιθανότερο είναι ότι θα επιτευχθεί μία ελαφρώς καλύτερη συμφωνία.
Η μεγάλη διαφορά βρίσκεται στο ότι δεν θα έχουν βάλει την υπογραφή τους οι Έλληνες στο ξεπούλημα των παιδιών τους. Κάτι για το οποίο αν το κάνουν ψηφίζοντας ΝΑΙ, θα ντρέπονται μέχρι να πεθάνουν (υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι σε θέση να καταλάβουν την σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος, πράγμα που δεν είναι βέβαιο).
Αν επικρατήσει λοιπόν το ΟΧΙ, η πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα ή χρεοκοπίας, είναι πολύ μικρή, αλλά και τότε θα υπάρξει μία δύσκολη περίοδος 2-3 ετών όπου όμως μετά θα αρχίσει η ανάκαμψη. Σε αυτήν την περίοδο όμως δεν θα είναι χειρότερα τα πράγματα από όσο θα γίνουν σε λίγα χρόνια ακόμα εντός μνημονίου.
Επιπλέον αυτή η αρχική περίοδος δυσκολίας μπορεί να συντομευθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, αν χρησιμοποιήσουμε μέτρα όπως αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω, που οι ελληνόφωνες κυβερνήσεις μας αρνούνται ακόμα και να αναφέρουν.
Το όλο θέμα με το δημοψήφισμα είναι το εξής: Ποιος θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί στο μέλλον όταν θα τους δείχνουν οι προπαγανδιστές μεγαλοδημοσιογράφοι το αποτέλεσμα του ΝΑΙ; Ποιος θα κατηγορήσει την Νέα Δημοκρατία ξανά; Ποιο κόμμα θα υποστηρίξει ότι οι Έλληνες διαφωνούν με τους “σωτήρες” τους; Όλοι θα σκύψουν το κεφάλι και θα καταπιούν την γλώσσα τους.
Το μνημόνιο σταδιακά στα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει σε έναν πολύ αργό θάνατο την χώρα. Οι περισσότεροι Έλληνες θα φύγουν ή θα συνηθίσουν την φτώχεια. Ό ένας θα εξαπατά και θα εκμεταλλεύεται τον άλλον σε μία προσπάθεια επιβίωσης. Και όταν οι συνταξιούχου της παλιάς γενεάς με τις κάπως υποφερτές συντάξεις που συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους εκλείψουν, το πρόβλημα θα δεκαπλασιαστεί.
Ψηφίζοντας ναι, μπαίνει η ταφόπλακα για εμάς και για τα δισέγγονά μας.
Όποιος ενδιαφέρεται ας το διαδώσει.
