Η οργή της κοινωνίας κορυφώνεται. Μετά τη φιέστα του Τσίπρα για τον ένα χρόνο διακυβέρνησής του, είδα ακόμη και πιστούς του κόμματός του να φτύνουν τον κόρφο τους. "Τέτοιες επινίκειες φιέστες, μόνο επί χούντας έχουμε δει..." μου είπε ένα παλιό στέλεχος της αριστεράς από την εποχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Ο συγκεκριμένος ανήκει ακόμη στο κόμμα Τσίπρα, όχι λόγω εξουσίας, αλλά λόγω συναισθηματικών δεσμών και των γνωστών αριστερών κολλημάτων. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι η αριστερά που υπηρέτησε μια ζωή, είναι πράγματι ικανή για τέτοιες πρακτικές κι ακόμη χειρότερες.
Δεν ξέρω αν προσέξατε τις φάτσες που έδειχναν τα πλάνα από την συγκέντρωση. Παναγία μου, σώσε! Ποτέ άλλοτε δεν είδα προσωποποιημένη τέτοια ξινίλα, τέτοια απάθεια και αδιαφορία για την τύχη μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ δεν είδα τέτοια βουλιμία για αρπακτή. Ούτε επί εποχής ΠΑΣΟΚ Σημίτη. Αυτό εξηγεί και το πρωτοφανές όργιο προσλήψεων συγγενών, κολλητών, ερωτικών συντρόφων, γνωστών και φίλων από τη σημερινή κυβέρνηση.
Θα μου πείτε και δικαίως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη. Όλοι οι σημιτάνθρωποι της εξουσίας και της αρπακτής υπηρετούν σήμερα την κυβέρνηση. Ορθό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Βλέπετε η βασική διαφορά ανάμεσα στους αριστερούς με τους προηγούμενους που εναλλάσονταν στην εξουσία, είναι ότι οι δεύτεροι δεν είχαν και δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Η μόνη τους ιδεολογία ήταν και παραμένει η νομή της εξουσίας, η κονόμα κοινώς, ακόμη και υπό καθεστώς κατοχής της χώρας. Αντίθετα, ο αριστερός θεωρεί τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη κοινωνία και πολιτική. Θεωρεί τον εαυτό του ως φορέα της απόλυτης αλήθειας, που κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο δεν μπορεί να αντιληφθεί.
Μόνο αυτός ξέρει. Κι όπως είναι φυσικό, θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι το μοναδικό, ο μοναδικός φορέας για τη σωτηρία της κοινωνίας. Επομένως, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος ακόμη κι όταν διαπράτει τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Από τη στιγμή που παλεύει - όπως ο ίδιος νομίζει - για ένα καλύτερο αύριο της κοινωνίας, όλα του συγχωρούνται. Ακόμη και το να πάρει στο λαιμό του έναν ολόκληρο λαό.
Του αρκεί να πιστεύει ότι το κάνει από αγνές προθέσεις και για καλό σκοπό. Κι έτσι θα μπορέσει να δικαιολογήσει τα πάντα. Άλλωστε η κοινωνία από μόνη της δεν μπορεί. Έτσι πιστεύει ο αριστερός, κάθε λογής και απόχρωσης. Χρειάζεται την αριστερά.
Τι κι αν η αριστερά αποδείχθηκε επανειλλημένα ανίκανη κι ανήμπορη. Τι κι αν έχει οδηγήσει την κοινωνία από ήττα σε ήττα. Τι κι αν έχει αλωθεί πλήρως από την κοινωνική ηθική του όχλου και της χειραγώγησης των μαζών. Τι κι αν στις γραμμές της ανθεί η ιδιοτέλεια, η σκοπιμότητα, η διπλοπροσωπεία, η προδοσία, το παρασκήνιο και ο σκοταδισμός.
Όπως ακριβώς και στα άλλα κόμματα του καθεστώτος. Μόνο που όταν όλα αυτά διαπράττονται από την αριστερά, τον αριστερό, τότε είναι διαφορετικά. Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτός ονειρεύεται και παλεύει - όπως μόνο αυτός καταλαβαίνει - για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ονειρεύεται τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό και γενικά κάθε λογής ουτοπική προσμονή για το καλύτερο. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατό να τον βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους εξουσιαστές;
Όποιος σκέφτεται έτσι, έχει κάνει ήδη το πρώτο βήμα προς τον φασισμό. Έχει αποδεχθεί την εξαπάτηση και το έγκλημα ως αποδεκτό μέσο άσκησης της εξουσίας. Αρκεί να είναι η δική του. Άλλωστε τα αποδέχεται στο κόμμα του. Ρίξτε μια ματιά από τον Περισσό μέχρι και το τελευταίο γκρουπούσκουλο της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα διαπιστώσεται την ίδια ακριβώς νοσηρή, άρρωστη κατάσταση. Γιατί λοιπόν να μην αποδεχθεί τα ίδια και ως μορφή άσκησης της εξουσίας; Αρκεί βέβαια να είναι η δική του.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένοι στην αριστερά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές είναι έτοιμοι να μου πουν: Μη χύνεις νερό στο μύλο της αντίδρασης! Μόνο όποιος πάσχει από θρησκοληψία μπορεί να φοβάται την κριτική - που οφείλει πάντα να είναι ανελέητη, όπως έλεγε ο Μαρξ, προς όλους και προς όλα - προς την αριστερά, ή προς το κόμμα, που πάντα γράφονται με "α" ή "κ" κεφαλαίο, όπως τα θρησκευτικά κείμενα απόδίδουν την έννοια του θείου.
Δεν μπορούν καν να αντιληφθούν αυτό που έχει δείξει επανειλημμένα η ιστορία. Όποτε η μαύρη αντίδραση θέλησε να επιβάλλει τη δική της ανοιχτή δικτατορία εναντίον της κοινωνίας, έτρεξε να στρατολογήσει υποχείρια από την αριστερά. Τυχαίο;
Η αλήθεια είναι ότι η αριστερά επινοήθηκε από τον κοινοβουλευτισμό μόνο και μόνο για να υπάρχει η δεξιά. Πώς αλλιώς θα ξεγελαστεί ο κόσμος ότι έχει επιλογές, ενώ δεν έχει; Πώς αλλιώς θα μπορεί να διασώζει η ολιγαρχία την εξουσία για τον εαυτό της, αν όποτε γλυστράει από το δεξί της χέρι δεν την πιάνει με το αριστερό;
Όποιος θέλει να πρεσβεύει το καλύτερο αύριο για την κοινωνία και ειδικά για τους πιο αδικημένους, το αποδεικνύει από σήμερα. Το αποδεικνύει μέσα από τους αγώνες για τη δημοκρατία, για την άσκηση της εξουσίας πρωτογενώς από τον ίδιο το λαό κι όχι από τους αντ' αυτού. Το αποδεικνύει καθημερινά με την αγώνα του ενάντια σε κάθε αδικία, για την κατοχύρωση του πιο θεμελιώδους δικαίωματος όλων, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης κάθε ξεχωριστού ανθρώπου, αλλά κι ολόκληρων λαών και εθνών. Όλα τ' άλλα είναι εκ του πονηρού και συνιστούν προσχήματα για ιδεολογίες και πρακτικές της πιο αδίστακτης τυραννίας.
