Διαβάζω αυτές τις μέρες διάφορα γιά τους ισλαμιστές. Φανατικοί ρέ παιδί μου, μισάνθρωποι, ημιάγριοι της παλαιολιθικής εποχής, απροσάρμοστοι στη σημερινή πραγματικότητα, κτλ κτλ. Όλα δε αυτά τα έφτασε στο ύψιστο επίπεδο η πρόσφατη σφαγή των Παριζιάνων.
Οι κάπως πιό ψαγμένοι γραφιάδες κάνουν λόγο γιά όργανα της …Θείας, η οποία εκμεταλλεύτηκε τον φανατισμό των πιό καθυστερημένων μωαμεθανών, ώστε να τους βάλει να κάνουν τις βρωμοδουλειές της. Άλλοι, πάλι, μιλάνε γιά τεχνικές κοινωνικού προγραμματισμού, στις οποίες η …Θεία είναι …μανούλα! Πχ το δόγμα πως αν δεν υπάρχει ο εχθρός, τον κατασκευάζουμε. Κτλ κτλ.
Δεν διαφωνώ με κανέναν χαρακτηρισμό των ισλαμοπιθήκων. Γελάω, όμως, ειρωνικά με την τρομερή, ασυγχώρητη άγνοια Ιστορίας κάθε δοκησίσοφου, αυτόκλητου «γεωπολιτικού αναλυτή» καί τα ρέστα, που πιάνει ένα πληκτρολόγιο να μας πει τη γνώμη του. Ακριβώς αυτή η ανευθυνότητα των όποιων «οδηγών» αυτού του λαού είναι ένας από τους λόγους, που πέφτουμε στον γκρεμό.
Λοιπόν, κυρίες καί κύριοι, η φάση με τους ισλαμιστές δεν είναι διόλου πρόσφατη. Πάει αρκετά πίσω. Στα χρόνια προ του Μωάμεθ. Κι ακόμη πιό πίσω, προ του Χριστού. Καί συγκεκριμένα, στην εποχή του Αντίοχου Δ’ του Επιφανούς.
Εδώ, κάτι αρχίζει να σας τσιγκλάει το ενδιαφέρον, έ; Ωραία, θα το κάνω ψιλά.
Χίλια χρόνια Ελληνικής λάμψης
Η περίφημη Ελληνιστική Εποχή, δηλαδή τα περίπου χίλια χρόνια από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας από τις ορδές του Μωάμεθ, είναι ό,τι πιό όμορφο έχει υπάρξει στην Ιστορία – καί δη, την Ελληνική. Γιατί; Διότι τα Ελληνικά Γράμματα τότε έφτασαν στο αποκορύφωμά τους – άσχετο αν κάποιοι γερμανομαθημένοι φιλόλογοι θεωρούν τα Ελληνιστικά χρόνια «εποχή παρακμής», χάρη στους νεωτερισμούς του γραπτού λόγου πχ του Ηρώνδα, ή ξέρω ‘γώ ποιανού άλλου. (Βέεεεεβαια! Εξέλιπε η «αυστηρότητα» του Αττικού λόγου, κι έχασ’ η Βενετιά βελόνι! Λες κι όλη η παρουσία της Ελλάδας επί του πλανήτου μας κρέμεται απ’ το λύω-λύεις-λύει, καί παρακείμενος λέλυκα. Λέλυμαι στα γέλια με κάτι τέτοια!)
Τί να κάνουμε, όμως; Αγάπα τον φίλο σου με τη μούρλα του – καί τους φιλολόγους με τη δική τους!
Λοιπόν, λέγαμε γιά τα Γράμματα. Αλλά δεν ήταν μονάχα αυτά. Ήταν κι η καλοπέραση του κοσμάκη, που κι αυτή είχε φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα, εφ’ όσον κυκλοφορούσε εύκολο χρήμα. Ζωγραφική, μουσική, γλυπτική, θέατρο, ποίηση, όλα χτυπήσαν ταβάνι. Ακόμη καί οι κραιπάλες με κρασοσυμπόσια, γυναίκες, παίγνια. Είναι χαρακτηριστικό πως ο διάσημος γυναικολόγος της εποχής Ρουφίνος έγραψε το περίφημο: πως εξέτασε χιλιάδες γυναίκες άνω των 12 ετών, καί εφ’ όσον δεν βρήκε σε καμμία τους αυτό που λέμε «παρθενία», τότε η παρθενία των γυναικών είναι απλά ένας θρυλούμενος μύθος κάποιων αδαών! Καταλαβαίνετε, επομένως, το τί σώου γινόταν εκείνους τους ευτυχισμένους καιρούς! (Νομίζω η Λιλή Ζωγράφου στην «Αντιγνώση» το αναφέρει αυτό.)
Καί σα να μην έφταναν αυτά, ο καθένας είχε από καναδυό αράπηδες, να του κάνουν αέρα. (Καθ’ ό ζεστή η Αλεξάνδρεια.) Ή, ακόμη καλύτερα, καμιά θερμή γκομενίτσα. (Που εξυπηρετούσε καί άλλες ανάγκες του ιδιοκτήτη.)
Όλ’ αυτά, βέβαια, δεν ήταν ανέφελα. Οι κατακτήσεις των Ρωμαίων, οι αιματηρές εξεγέρσεις διαφόρων (κυρίως των ιουδαίων), οι διαρκείς επιδρομές Περσών, Δακών καί λοιπών, οι εμφύλιες διαμάχες, η διαφθορά αρχόντων καί αρχομένων, καί κυρίως η αλλαγή θρησκείας της Ελλάδας καί της Ιταλικής χερσονήσου αμαύρωσαν την ειδυλλιακή εικόνα της χιλιετίας. Όμως, ας μεταφερθούμε στους προχριστιανικούς Ελληνιστικούς αιώνες, που ακόμη τότε δεν είχαν αρχίσει να φαίνονται τα χοντρά σύννεφα της καταιγίδας.
Οι Έλληνες, σχεδόν μεθυσμένοι από τη λαφυραγωγία στο χρυσάφι των Περσών, καί ψιλοδικαιώνοντας εκ των υστέρων τον Αλέξανδρο με τους μεικτούς γάμους καί τα περσικά ενδύματα, τό ‘ριξαν έξω. Όχι, δεν έγιναν μαλθακοί, ή δειλοί, ή απόλεμοι, ή εκ πεποιθήσεως αγράμματοι παύλα βάρβαροι. Δεν άλλαξαν χαρακτήρα. Αλλά υιοθέτησαν ως ένα βαθμό την ανατολίτικη χλιδή. Επίσης, το θρησκευτικό συναίσθημά τους υποχώρησε αρκετά, μπροστά στην -αντ’ αυτού- έξαρση του κοσμοπολιτισμού.
Κοντολογής, είτε μας αρέσει, είτε μας ξυνίζει, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι αυτός που «σχόλασε» οριστικά την αρχαία Ελλάδα, τόσο σε πολιτικό, όσο καί σε θρησκευτικό επίπεδο. Στο μεν πολιτικό πεδίο, εφ’ όσον (με την εκστρατεία των Πανελλήνων) δεν ισχύει πιά η πόλις-κράτος, η (συγκεντρωτική) διοίκηση γίνεται κάτι το μακρυνό, που ασκείται κάπου μακριά, καί που αφορά άλλους, πρόσωπα σχεδόν απρόσιτα – κι όχι τον πολίτη πχ της Αθήνας ή του Άργους. (Αυτή ακριβώς η αντίληψη της πολιτικής «δι’ αντιπροσώπων» μας βασανίζει μέχρι σήμερα, αν καταλάβατε.) Στο δε θρησκευτικό, τα πάντα τελείωσαν από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος απαίτησε να τον προσκυνάνε ως ζώντα θεό. Κι όπως καταλαβαίνετε, από τον «θεό» Αλέξανδρο μέχρι το άλογο του Καλλιγούλα (καί τον …χριστιανισμό), η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη.
Λοιπόν, εφ’ όσον το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων υποχώρησε, κι εφ’ όσον οι πάντες (οι πάντες, λέμε – μέχρι κι οι ιουδαίοι) μιμήθηκαν τους Έλληνες στο 100%, ως φυσική συνέπεια προκύπτουν τα φαινόμενα πχ της συναγωγής στη Δήλο, ή του συγκρητισμού.
Οφείλω μιά μικρή επεξήγηση εδώ.
Πολλοί συμπατριώτες μας, που διαβάζουν γιά πρώτη φορά γιά τη συναγωγή στη Δήλο (την όντως αρχαιότερη επί Ευρωπαϊκού εδάφους), γίνονται έξαλλοι καί ψάχνουν ιουδαϊκή συνομωσία πίσω από τέτοια αναγνώσματα. Γιά την ακρίβεια, επεκτείνουν την (γνωστή) προαιώνια ιουδαϊκή συνομωσία μέχρι τις ταμπέλες των αρχαιολογικών χώρων! Σωστά, όποιος τολμούσε να χτίσει συναγωγή στη Δήλο, παρευθύς θα γινόταν …πτώμα καί ψαροτροφή γιά τα σκυλόψαρα του Αιγαίου. Πλην όμως, αυτά θα γινόταν την εποχή της μάχης του Μαραθώνα. Άντε, καί του Πλάτωνα, εκατό χρόνια μετά. Το 200 πΧ (δηλ. περίπου τα χρόνια που χτίστηκε η συγκεκριμένη συναγωγή), όμως, όχι. Γιά να μην πούμε γιά το μετά Χριστόν, που ο Μιθριδάτης έγραψε τα Λητάκια εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, καί τσούρνεψε όλο το χρυσάφι του νησιού καί τ’ αφιερώματα. (Που δεν τού ‘χανε βάλει χέρι ούτε κάν οι Ρωμαίοι τύπου Σύλλα!)
Τα ίδια ακριβώς γινόντουσαν με τ’ αρχαία μας Μυστήρια στην Ελληνιστική εποχή: μπάτε σκύλοι αλέστε! Ως παράδειγμα (προς αποφυγήν), κάπου το 300 μΧ, ο επίσκοπος Ευσέβιος είχε την περιέργεια να δεί τί παίζει με τα περίφημα Ελευσίνια Μυστήρια… καί του το επιτρέψανε!!! Βέβαια, αν τολμούσε να πάει στην Ελευσίνα του 480 πΧ, θα του δίνανε μιά κούπα κώνειο να την πιεί άσπρο πάτο. Κι επειδή ειδικά ο Ευσέβιος ήταν πρώην ιουδαίος (αν θυμάμαι καλά), είναι ζήτημα αν θά ‘φτανε ζωντανός στην Ελευσίνα. Στα χρόνια του, όμως, μπήκε μέχρι μέσα στο Τελεστήριο, καί μετά κατέγραψε τις εντυπώσεις του.
(Χαζομάρες λέει, μην ψάχνετε. Θεωρεί την κίνηση του ιεροφάντη, να δείχνει ένα στάχυ στον μυούμενο, ως βλακεία. Τί να καταλάβει, ο μαλάκας ο βάρβαρος! Το ότι το σποράκι του σταχιού μπαίνει στη Γή καί ξαναφυτρώνει, όπως η ψυχή ξανάρχεται στον κόσμο,ήταν πάνω από τις αντιληπτικές του ικανότητες. Πάλι καλά που κάποιοι σαν αυτόν κατέγραψαν πράγματα άρρητα μέχρι τότε, κι έχουμε κι εμείς μιά ιδέα περί αυτών.)
Να ξεκαθαρίσω ότι ο Ευσέβιος δεν παρακολούθησε τα αυθεντικά, παλιά Ελευσίνια Μυστήρια, στην αυθεντική, παλιά Ελευσίνα. Αλλά στη νέα Ελευσίνα, έξω απ’ την Αλεξάνδρεια, που οι Αθηναίοι άποικοι στην Αλεξάνδρεια είχαν παρακαλέσει τον Πτολεμαίο να τους αφήσει να φτιάξουν, γιά να συνεχίσουν να τελούν τα πανάρχαια θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Κι όσο γιά την παλιά Ελευσίνα, οι δύο τελευταίοι ιεροφάντες ήσαν Μιθραϊστές. Όχι απ’ την πανάρχαιη γραμμή των Ετεοβουτάδων κι Ευμολπιδών ιεροφαντών.
Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, η Αλεξάνδρεια υπήρξε το μεγαλύτερο χωνευτήρι στην Ιστορία λαών, θρησκειών, φιλοσοφιών, αντιλήψεων, τρόπων συμπεριφοράς. Ένα μεγάλο, καλλιμάρμαρο Χάϋντ Πάρκ, στο οποίο ο καθένας ανέβαινε σ’ ένα βάθρο καί μιλούσε στους πάντες. Όλοι άνοιξαν τα στόματά τους τότε καί είπαν όσα μέχρι τότε ήταν ίδιον καί κτήμα κάθε φυλής ξεχωριστά. Κι όλ’ αυτά, υπό την χρυσή λάμψη του Ελληνικού Λόγου. Δεν είναι τυχαίο, που ακριβώς τα χρόνια εκείνα της πνευματικής υπερπαραγωγής γράφτηκε μέχρι καί η «Παλαιά Διαθήκη».
(Γράφτηκε – καί μάλιστα κατ’ ευθείαν στα Ελληνικά. Όχι «μεταφράστηκε». Η «μετάφραση» των Εβδομήκοντα Δύο από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά είναι παραμύθι μεγαλύτερο κι απ’ το παραμύθι της μαγκούρας του Μωϋσή στην Ερυθρά Θάλασσα.
Δεν είναι τυχαίο, ακόμη, που ενός χαμάλη του λιμανιού της Αλεξάνδρειας, ονόματι Αμμώνιου Σακκά (παρατσούκλι, απ’ τους σάκκους που κουβαλούσε), μιά μέρα τού ‘στριψε ξαφνικά η βίδα κι έγινε …φιλόσοφος!!! (Όντως. Είναι ο ιδρυτής των Νεοπλατωνικών.) Δείγμα του πόσο εύκολο ήταν τότε ν’ αποκτήσει ανώτερη μόρφωση ο οποιοσδήποτε την επιθυμούσε.
Οι δε ιουδαίοι, που κατοικούσαν σε δύο απ’ τις πέντε συνοικίες της Αλεξάνδρειας (το Φλάκκον – κι αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι το όνομα της δεύτερης), ως μιμούμενοι τους Έλληνες, ήταν απολύτως εκκοσμικευμένοι. Πήγαιναν στα στάδια και συμμετείχαν σε αθλητικούς αγώνες γυμνοί, χωρίς να ντρέπονται πιά. Ή να φοβούνται να δείξουν πιθανά σημάδια λέπρας στα κορμιά τους, όπως έλεγαν οι «ιεροί» κανόνες του Μωϋσή. (Λογικό, αφού κοντά στους Έλληνες έμαθαν να πλένονται καί να καθαρίζονται, κι εξέλιπε ο κίνδυνος αυτής της φοβερής αρρώστειας.) Λέγεται, μάλιστα, πως έκαναν …πλαστική εγχείριση γιά να επανορθώσουν την περιτομή! (Αν κι υποψιάζομαι πως έπαψαν εντελώς να κάνουν περιτομές.) Εξελλήνιζαν τα ονόματά τους, κτλ κτλ. Βεβαίως, όλα τα παραπάνω προς μέγιστο φρικάρισμα αρκετών ραββίνων, που πλέον δεν έβρισκαν πρόβατα γιά το ποίμνιον.
Αρκετών, όχι όλων. Διότι, ακόμη κι οι αρχιερείς τους ενδιαφερόντουσαν περισσότερο απ’ τα έσοδα απ’ τα κεριά στον ναό του Σολομώντος Κρόνου, παρά γιά την πίστη των πιστών. (Βλέπε Καϊάφας, ο οποίος τσατίστηκε όχι απ’ τα θεολογικά που έλεγε ο Χριστός, αλλά απ’ τον κίνδυνο εφεξής να τη βγάζει τζαμπέ το προσκυνούν ποίμνιον των εβραίων, εφ’ όσον δεν θα είχε πιά αιματηρές θυσίες ζώων στον ναό. Σου λέει, τί θες Ρέ κι ενοχλείς; Πώς την είδες; Να κλείσουμε το χασάπικο γιά χάρη Σου; ) Όσοι επέμεναν να τηρούν τη θρησκεία του Μωshέ καί του Ζαλαμών κατά γράμμα (οι Ζηλωτές ή Εσσαίοι), είχαν πάρει τις ερημιές. Μακριά απ’ τον κόσμο. Προφανώς γιά να μην παρασυρθούν κι αυτοί καί βγάλουν τα βρακιά τους στα στάδια! ΛΟΛ!!!
Η αντίδραση των φανατικών ιουδαίων
Όπως είναι φανερό, αυτή η κατάσταση της καλοπερασιάς (μέσα στην …αμαρτία) καί του υποβιβασμού της θρησκείας σε δεύτερο επίπεδο βόλευε τον περισσότερο κόσμο, αλλά ξεβόλευε την μειοψηφία των φανατικώς θρησκευομένων ιουδαίων. Οπότε, πολύ λογικά θέλανε με χίλια ν’ αντιδράσουν, καί ν’ ανατρέψουν την κατάσταση.
Πώς, όμως, που όλοι τους είχαν γραμμένους κανονικά; Σιγά μην ασχολούτανε κανένας με μερικούς τρελλαμένους άπλυτους στην έρημο, που άλλη δουλειά δεν κάνανε, παρά ν’ αντιγράφουν παπύρους με θρησκευτικά παραληρήματα. Όσα συνομωτικά σχέδια κι αν κάνανε, θα έβρισκαν τοίχο. Η άποψη του κόσμου γι’ αυτούς καί τις ιδέες τους (άρα κι η μηδενική αποδοχή που τους επεφύλασσαν) δεν θ’ άλλαζε.
Κι όμως!…
Την αφορμή (αφορμάρα, πανάθεμά τον!) τους την έδωσε ένας Έλληνας ηγεμόνας της περιοχής της σημερινής Συρίας, ο Αντίοχος Δ’ ο Επιφανής. Αυτός δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλ’ απλά ένας τυπικός ηγεμόνας της εποχής του. Λεφτά είχε, εξουσία είχε, καί ζητούσε περισσότερο κι απ’ τα δυό. Μέχρις εδώ, λοιπόν, τίποτε το αφύσικο ή το δυσεξήγητο. Όλοι οι εξουσιαστές φέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξαπανέκαθεν.
Στα πλαίσια της εξουσίας του καί της …εισοδηματικής πολιτικής του (δηλαδή το να κάθεται σαν πασάς καί να εισπράττει φόρους – Ερντογάν, ο άχρηστος λαός σου ούτε κάν σ’ αυτό δεν πρωτοτύπησε), ανακατεύτηκε με τους αρχιερείς των εβραίων. Πρώτα διόρισε έναν έμπιστό του, μετά τον έριξε κι έβαλε τον αδερφό του (επειδή αυτός τού ‘δωσε μεγαλύτερο μπαχτσίσι), καί γενικώς προκάλεσε το γνωστό τουρλουμπούκι, που πάντα ακολουθεί τη μέθοδο του «διαίρει καί βασίλευε». Διαβάστε την Ιστορία γιά λεπτομέρειες.
Έλα, όμως, που οι δύο αρχιερείς είχαν οπαδούς… προφανέστατα «ευεργετηθέντες». (Παναπεί, κάτι τσέπωναν κι αυτοί, όσο ο δικός τους ήταν αρχιερέας. Κι όσο ήταν ο άλλος, έπαιρναν το περιτετμημένον αρχιερατικό τσοτσονάκι του! ΛΟΛ!!!) Οι οπαδοί εξεγέρθηκαν, αρπάχτηκαν, καί τελικά πήγε ο Αντίοχος με στρατό, γιά να επιβάλει την τάξη.
Τα κατάφερε προς στιγμήν, καί μάλιστα στο τέλος (γιά να μην του τα ζαλίζουν ιουδαίοι αρχιερείς κι οπαδοί) γκρέμισε τον ναό του Σολομώντος Κρόνου, γιά να χτίσει στη θέση του άλλον, αρχαιοελληνικόν. Επιτυχής κι αυτή η επιχείριση. Μάλιστα, τα ερείπεια του τείχους που έχτισε στη σημερινή Ιερουσαλήμ, βρέθηκαν μόλις πρόσφατα.
Αλλά οι φανατικοί ιουδαίοι δεν είχαν πεί την τελευταία τους λέξη. Συγκεντρώθηκαν υπό τους Μακκαβαίους κι άρχισαν εναντίον των στρατευμάτων του Αντιόχου ανταρτοπόλεμο με οδομαχίες. Οι ιουδαίοι είχαν επιτυχίες, το στράτευμα άρχισε να παρουσιάζει απαράδεκτες απώλειες ανδρών (άμαθο γάρ σε τέτοιον πόλεμο), καί στο τέλος διαλύθηκε, διότι ήταν σε μεγάλο ποσοστό μισθοφορικό. Οι μισθοφόροι δεν κάτσανε να τους σφάξουν όλους οι εβραίοι. Με τις πρώτες δυσκολίες, σηκώθηκαν κι έφυγαν. Οι ιουδαίοι, μάλιστα, κατόρθωσαν να αιχμαλωτίσουν τον στρατηγό του Αντιόχου, τον Νικάνωρα, τον οποίον κατέσφαξαν – η δε όποια κυριαρχία των Σελευκιδών στην Ιερουσαλήμ τελείωσε οριστικά.
Είναι προφανή τα χοντρά στρατηγικά λάθη του Αντιόχου. Ενέργεια υπό το κράτος εκδικητικότητας, υποτίμηση του εχθρού, έλλειψη μακροχρονίου σχεδίου, επιλογή μισθοφόρων (δηλ. όχι αξιοπίστων) στρατιωτών, κακή εκτίμηση των συνθηκών πεδίου μάχης (οδομαχίες αντί μάχη ανοικτού πεδίου), έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων, κτλ κτλ κτλ. Καί πάνω απ’ όλα, παράβαση του κανόνα του Σάν Τζού, που λέει να μη νικάς 100%. Ν’ αφήνεις πάντα μιά μικρή διέξοδο στον αντίπαλο, να διαφύγει. Διότι, αν αναγκαστεί να δώσει -με την πλάτη στον τοίχο- μάχη υπέρ βωμών κι εστιών, μπορεί ν’ ανατρέψει την κατάσταση καί να σε νικήσει αυτός. (Εννοείται, αν ο Αντίοχος διοικούσε στρατό Μαραθωνομάχων, δεν θά ‘μενε εβραίος ζωντανός ούτε γιά δείγμα.)
Λογικό είναι ν’ ακολουθήσει βαρειά κι ολοκληρωτική ήττα των Σελευκιδών. Ακόμη λογικώτερα είναι τα πανηγύρια των εβραίων κάθε χρόνο, στη γιορτή της Χανουκά.
Εκείνο που δεν ήταν τόσο προφανές και λογικό, ήταν η επακολουθήσασα πλήρης μεταστροφή ακόμη καί των εκκοσμικευμένων (εξελληνισμένων) ιουδαίων, κι η οριστική επαναφορά τους στον ραββινικό βούρδουλα του «Ού!» αυτό, «Ού!» εκείνο.
Χρειάστηκαν αιώνες ραββινικής «κοινωνικής μηχανικής» (διασπορά φόβου στο ποίμνιον, χρηματικά λαδώματα σε άρχοντες τύπου Χίτλερ, καί δεν ξέρω τί άλλο) κι αρκετά ιστορικά κεφάλαια, γιά να φτάσουν οι ιουδαίοι ν’ αποτελούν σήμερα ένα συμπαγές σύνολο, ανεξαρτήτως της επί μέρους φυλετικής καταγωγής του καθενός, καί να κυβερνάνε τον κόσμο. Κι όλ’ αυτά, χάρη στις μαλακίες του Επιφανούς – που δεν ήθελε να χάσει τις εισπράξεις απ’ τους ιουδαίους αρχιερείς.
Μωαμεθανισμός
Δεν μπαίνω σε ιστορικές λεπτομέρειες, του τί έγινε από την εποχή του Επιφανούς μέχρι τον Μωάμεθ. Πηδάμε κατ’ ευθείαν στον έβδομο αιώνα μΧ, τον καιρό της ίδρυσης του μωαμεθανισμού.
Επίσης δεν αναφέρω λεπτομέρειες γιά την φυλετική καταγωγή του Μωάμεθ καί των συγγενών του. Εβραίος (κι όχι μονάχα ιουδαίος) αυτός, εβραία η χήρα που παντρεύτηκε, εβραίος κι ο εξ αγχιστείας συγγενής του μάγος Ουάρρακα. (Όπως αυθεντικοί εβραίοι είναι όλοι οι ψευδεπίγραφοι σημερινοί «Σαουδάραβες».) Όλο αυτό το σκυλολόϊ καταγόταν από τους διαβόητους «Χαλδαίους μάγους», τύπου Αβραάμ. Όπως ακριβώς σήμερα η Κάαμπα στη Μέκκα τιμάται επειδή …«βρίσκεται εκεί από τον καιρό του Αβραάμ»! Όχι γιά κάποιον ιδιαίτερο θρησκευτικό λόγο.
Ευτυχώς, το εγχώριο Διαδίκτυο έχει ήδη αρχίσει να ξυπνάει, ως προς το τί σημαίνει «ισλάμ». Πολλά ιστολόγια αναγράφουν πως το ισλάμ είναι θρησκεία ιδρυμένη από εβραίους. Κι όχι μόνον! Πρόσφατα έσκασε μύτη καί Κοράνι …παλιότερο του Μωάμεθ!!! Σαφές δείγμα ότι το ισλάμ πρώτα «συναρμολογήθηκε» σε κάποια (ραββινικά) «γραφεία» της εποχής, καί μετά διαδόθηκε στους πιστούς.
Κι όχι μόνον! Η περιτομή, την οποία υφίστανται οι «ορθόδοξοι» μωαμεθανοί (οι σουνίτες), δεν αναφέρεται στο Κοράνι ούτε μία φορά!!!
Το μόνο που δεν λένε όλοι αυτοί οι συνιστολόγοι, είναι ότι το ισλάμ δημιουργήθηκε ακριβώς την εποχή, κατά την οποία ο χριστιανισμός αρχίζει να εξελληνίζεται πλήρως. Τρείς αιώνες από τότε που οι Τρείς Ιεράρχες άλλαξαν τον ρού του ποταμού με τα «χριστιανικά» εβραιόσκατα, που κόντευε να μας πνίξει, καί διέσωσαν τον Οδυσσέα-Ελληνισμό κάτω απ’ την κοιλιά του προβάτου του Κύκλωπα-ιουδαϊσμού. Εφ’ όσον, λοιπόν, ο χριστιανισμός έγινε συγκαλυμμένος Ελληνισμός, πάρε ένα ισλάμ καί μιά Εικονομαχία, Ελληνισμέ, νά ‘χεις να πορεύεσαι!
(Σας έχω ξαναμιλήσει γιά τις εικόνες στη μονή Σινά -μιά ιδέα εδώ-, η οποία έμεινε ανεπηρέαστη από την Εικονομαχία. Είναι συνέχεια της τεχνοτροπίας των πορτραίτων του Φαγιούμ, δηλαδή καθαρά Ελληνική ζωγραφική της Ελληνιστικής περιόδου. Τυχαίο που τα τζιχάντια θέλουν να γκρεμίσουν τη μονή, που τη σεβάστηκαν μέχρι κι οι Σταυροφόροι; )
Άλλως τε, τί ήθελε ο Μωάμεθ να κατακτήσει την Αλεξάνδρεια; Να μορφωθεί; Δεν το πιστεύω!
Επίσης, αυτό που δεν λένε οι συνιστολόγοι, είναι το ποιά θρησκεία είχαν οι Άραβες πριν τον μωαμεθανισμό. (Διότι, το ν’ αλλάξεις θρησκεία, σημαίνει ότι πιό πριν είχες καποια άλλη. Το ν’ αλλάξουν θρησκεία οι Άραβες και ν’ ακολουθήσουν το ισλάμ, σημαίνει ότι πιό πριν πίστευαν άλλα πράγματα.) Σας πληροφορώ πως κι η βιβλιογραφία πάνω στο θέμα είναι πολύ φτωχή! Αν το ψάξετε, όμως, θα βγάλετε λαυράκια. Παρατηρήστε προσεκτικά τις φάτσες των «μαχητών του ισλαμικού κράτους». Όχι των εισαγομένων από Τσετσενίες καί Μαλαισίες, αλλά των ντόπιων, της Αραβικής Χερσονήσου. Έ, λοιπόν, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, οι μισές είναι Ελληνικής καταγωγής!!! Από τους πάλαι ποτέ Ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής.
Ίσως έτσι μπορέσετε να δείτε με άλλο μάτι τις διαμάχες της περιοχής, πχ στην Υεμένη.
Το σήμερα
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως με το ισλάμ οι ιουδαίοι απλώς εφαρμόζουν (όποτε χρειαστεί) το παλιό κόλπο της «κοινωνικής μηχανικής», που εφάρμοσαν στους δικούς τους επί Αντιόχου Δ’, γιά να τους ξαναμαντρώσουν. Τίποτε λιγώτερο, τίποτε περισσότερο. Καί φυσικά, καμμία …Θεία δεν τα εφεύρε αυτά τα κόλπα, ούτε η -κατά το «Ποντίκι»- Κλιντονίδα είχε τίποτε ξαφνικές εμπνεύσεις να φανατίσει τα τζιχάντια. Απλούστατα, τα πρακτόρια και τ’ αφεντικά τους οι Χαζαροβραίοι των ηπαπάρα γνωρίζουν την Ιστορία απέξω – σε αντίθεση με τους σημερινούς εγχώριους μαθητές (καί δημοσιογράφους, καί πολιτικούς, καί διπλωμάτες, τρομάρα τους), που τη βλέπουν σαν περιττό βάρος. Κι όποτε χρειαστεί, πρακτόρια κι αφεντικά ξεφυλλίζουν το βιβλίο της Ιστορίας καί δίνουν τις ίδιες -έτοιμες- λύσεις στα ίδια προβλήματα.
Βέβαια, οι ραββίνοι κατά καιρούς συνεχίζουν την καταπίεση αυτής της μορφής καί στο δικό τους ποίμνιον (βλέπε Β’ ΠΠ – πώς αλλοιώς θ’ αναγκαζόταν ο μέσος ιουδαίος να παρατήσει τις επιχειρήσεις του στην Ευρώπη, γιά να πάει να σκάβει με τον γκασμά στα κιμπουτζίμ του Ισραήλ, αν δεν είχε τον φόβο των ναζήδων; ), αλλά οι μωαμεθανοί είναι γιά να κάνουν τις βρωμοδουλειές, χωρίς να φαίνονται οι εβραίοι. (Γι’ αυτό καί το «ισλαμικό κράτος» δήλωσε πως δεν έχει τίποτε να χωρίσει με το Ισραήλ.)
Με το ισλάμ, μάλιστα, είναι πιό εύκολο το μάντρωμα των πιστών, διότι μουσλίμ σημαίνει «υποταγμένος».
Το ισλάμ, λοιπόν, κατέκτησε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κράτησε τέσσερεις (καί πέντε, στα νησιά) αιώνες υπόδουλους τους Έλληνες, κόντεψε να κατακτήσει τη μαλακισμένη την Ευρώπη που το χαϊδεύει (με δύο πολιορκίες της Βιέννης καί μία της Μάλτας, 8-9 αιώνες μετά το Πουατιέ), καί σήμερα επιτίθεται ξανά.
Γιά να γίνει αυτό, όμως, έπρεπε πρώτα να διαλυθούν τα εκκοσμικευμένα μωαμεθανικά κράτη. Έτσι, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία (καί παραλίγο Τυνησία κι Αίγυπτο) τα πήρε καί τα σήκωσε. Καί οι (υπεύθυνες αυτών των δεινών) Τουρκία καί …Σουηδική Αραβία, παρ’ ότι κι αυτές εκκοσμικευμένες φανερά ή κρυφά, έμειναν ανέπαφες. (Παρά το ότι οι Σαουδάραβες στα κρυφά γράφουν το ισλάμ στα τέτοια τους κι αποδεικνύονται γερές μπεκροκανάτες – μέχρι καί σκάτς κατεβάζουν, μέσα στη ζέστη.)
Δεν είναι, πάλι, τυχαίο που τα κράτη, στα οποία επέπεσε η τζιχαντιστική λαίλαπα, είναι κατ’ ευθείαν απόγονοι αρχαιοελληνικών -καί γενικά, μη εβραϊκών- πληθυσμών. Αίγυπτος με Πτολεμαίους, Συρία με Σελευκίδες, Λιβύη καί Τυνησία με Έλληνες παλιότερους (πχ Κυρηναϊκή), καί Ιράκ με Βαβυλώνιους.
Συμπέρασμα
Οι επόμενες ειδήσεις, που θα μιλάνε γιά επίθεση τζιχαντιστών κτλ παρόμοια, θα πρέπει αυτομάτως να σας φέρουν στο μυαλό πως «κάποιοι» (ξέρετε ποιοί) απλά ξανακουρδίζουν -θρησκευτικοκοινωνικώς- το «ποίμνιον» αυτών των μαχαιροβγαλτών, τη στιγμή που τό ‘χουν ανάγκη. Όπως έκαναν καί ξανάκαναν εδώ κι αιώνες. Τίποτ’ άλλο.
Όλα τα υπόλοιπα (συν οι κλισέ δημοσιογραφικές σάλτσες τύπου: «κατάπληξη», «σόκ», «τρόμος», κτλ κτλ), απλά γιά να γεμίζουν σελίδες.
