Κανένας δεν εγκαταλείπει το "αφεντικό", γιατί το φοβάται.
Το φοβάται για πολλούς λόγους.
Το φοβάται, για παράδειγμα, γιατί μπορεί να πέσει θύμα του εκβιασμού του.
Είναι αυτός που γνωρίζει και έχει στοιχεία για την παρανομία τους.
Είναι αυτός που μπορεί να τους βάλει στο "στόχαστρο" των τρομοκρατών ή των εισαγγελέων. Αυτός ο φόβος τούς διατηρεί υπό την ομηρία του.
Όταν όμως είσαι όμηρος κάποιου, δεν αντιδράς σε ό,τι κι αν κάνει.
Δεν αντιδράς, όταν για παράδειγμα σου "φορτώνει" την κόρη του ή τον γιο του στη συμμορία. Είναι σύνηθες στις συμμορίες ο "figlio di Capo" (γιος του αφεντικού) να είναι ταυτόχρονα καί δεξί του "χέρι" καί υπαρχηγός.
Σ' αυτές τις σχέσεις αλληλεξάρτησης αναζητάς τα αίτια του νεποτισμού και πουθενά αλλού. Στις σχέσεις που μετατρέπουν τις πολιτικές φιλίες σε συνενοχές.
Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τη δύναμη της Ντόρας μέσα στη Νέα Δημοκρατία, όταν πρωτοεμφανίστηκε στην πολιτική;
Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε την "επιτυχία" και την αποδοχή της Ντόρας μέσα στους "κόλπους" των συνεργατών του πατέρα της;
Τι εκτίμησαν όλοι αυτοί;
Το κληρονομικό της "χάρισμα";
Αυτοί δεν έχουν παιδιά να τους κληροδοτήσουν "χάρισμα";
Πώς δηλαδή ξαφνικά έμπειροι και ηλικιωμένοι πολιτικοί βρέθηκαν να "σέρνονται" πίσω από τα φουστάνια τής αρχικά άσχετης κι ανεπάγγελτης Ντόρας;
Πώς την ανέχτηκαν στο διάστημα της ασχετοσύνης της και της επέτρεψαν ν' αποκτήσει την εμπειρία που χρειαζόταν για να τους "καπελώσει" στη συνέχεια; Αυτό το φαινόμενο μόνον μία λογική εξήγηση μπορεί να έχει.
Την ανέχτηκαν, όπως ανέχονται οι μαφιόζοι τον άσχετο και κακομαθημένο γιο του Capo.
Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.
Τι ήταν η Ντόρα, για να "λύνει" και να "δένει" στο κόμμα;
Τι ήταν, για να της ανοίξουν τον "δρόμο" τόσοι πολιτικοί, που καί φιλόδοξοι καί αδίστακτοι ήταν;
Μια κοινή νοικοκυρά, που, αν ζούσε ο Μπακογιάννης, ακόμα θα ήταν στην κουζίνα της. Μια νοικοκυρά, που το φυσιολογικό της όριο θα ήταν μια βουλευτική θέση ένεκα κάποιας συμπάθειας του αφελούς κόσμου, λόγω της χηρείας της.
Από την απλή βουλευτική έδρα όμως, μέχρι του σημείου ν' αναλαμβάνει καίρια κομματικά πόστα, υπάρχει το χάος. Από τη θέση που έχουν κατά καιρούς καταλάβει ακόμα και οι πιο απίθανοι συμπολίτες μας, μέχρι το να θεωρείται εκ των ουκ άνευ ν' αναλάβει τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής της δεξιάς, υπάρχει το χάος. Από πού έμαθε τα περί εξωτερικής πολιτικής μια νοικοκυρά;
Μήπως τηγάνιζε ψάρια εισαγωγής και έγινε ειδική επί των εξωτερικών θεμάτων;
Τα πράγματα δηλαδή είναι απλά.
Κάποιος ήθελε να της δώσει εκείνο το στρατηγικό για τη συμμορία πόστο και τα μέλη της πριμοδότησαν την επιλογή του.
Είναι μερικά πράγματα, δηλαδή, που, όσο και να προσπαθήσει κάποιος, δεν μπορεί να τους δώσει κάποια άλλη λογική εξήγηση. Δεν υπάρχει δηλαδή λογική εξήγηση, όταν βλέπει κάποιος μια άσχετη κι ανεπάγγελτη νοικοκυρά να μετατρέπεται ξαφνικά σε "φαινόμενο" της διπλωματίας και πρωταγωνιστή της διεθνούς πολιτικής σκηνής.
Δεν υπάρχει λογική εξήγηση γι' αυτήν την εξέλιξη.
Είτε θα πρέπει να δεχθούμε ότι υπήρξε "επιφοίτηση" είτε κάτι άλλο, που είναι ύποπτο. Ξαφνικά δηλαδή κι εκεί που ήσουν ειδική στο σοτάρισμα της ντομάτας και των κρεμμυδιών, παίρνεις το αεροπλάνο και πας στην Ουάσιγκτον, για να προτείνεις λύσεις στο κυπριακό;
"Ξεσκόνισες" το πτυχιάκι που πήρες, όταν έτρωγες τα λεφτά του μπαμπά και ξαφνικά τα "θυμήθηκες" όλα; Τα "θυμήθηκες" στον βαθμό που να προσπεράσεις τους επαγγελματίες διπλωμάτες; Και καλά εσύ το κάνεις, εφόσον σου το προτείνουν και τόσο σου "κόβει".
Οι άλλοι πώς σε ανέχονται, όταν σε ακούνε;
Γιατί δεν παίρνουν μια βρεγμένη "σανίδα", για να σε λιανίσουν;
Όλα αυτά δηλαδή δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση.
Εξηγούνται μόνον με τη λογική των συμμοριών.
Ο Capo, ως πατέρας, σε βάζει σε ένα πόστο και στη συνέχεια σε στέλνει στον Αρχιcapo να σου δώσει το "χρίσμα" και βέβαια τη νομιμοποίηση.
Ο αρχηγός της συμμορίας της γειτονιάς σε στέλνει στον αρχηγό της συνοικίας, για να σου δώσει το προβάδισμα στη διαδοχή.
Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι ο Μητσοτάκης είναι ο εκλεκτός των ΗΠΑ στην Ελλάδα, δεν είναι παράξενο που οι ΗΠΑ αναγνώρισαν πρώτες το κληρονομικό "χάρισμα" της κόρης του.
Στον άξονα Αθήνα-Ουάσιγκτον έγινε η "μεταμόρφωση" της Ντόρας.
Στο πατρικό της στα Χανιά κρίθηκε για την επάρκειά της, όταν φιλοξενούσαν τον πρώην "πλανητάρχη".
Όταν πρόσφερε τα "ξεροτήγανα" στον Μπους senior, κατάλαβαν οι Αμερικανοί το ταλέντο της να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Πρόβλημα αξιοκρατίας δεν υπάρχει, εφόσον αυτοί οι οποίοι πραγματικά κυβερνάνε δεν είναι αυτοί οι οποίοι φαίνονται. Μόνον μέσον και μια λαμπερή οδοντοστοιχία χρειάζεται η "βιτρίνα" της εξουσίας.
Όταν ο senior έκανε "πλανητάρχη" τον κόπανο τον γιο του, θα είχε πρόβλημα να δώσει προβάδισμα στη Ντόρα, για να διαχειριστεί το μέλλον της "Μπανανίας";
Όλα αυτά είναι αποτελέσματα της ανοχής της κοινωνίας.
Όταν αυτήν την ανοχή την εξασφαλίζει η έννοια της "τρομοκρατίας", ευνόητα είναι μερικά πράγματα.
Ευνόητο είναι για παράδειγμα ότι η τρομοκρατία είναι πολύ σημαντικό πράγμα, για ν' αφεθεί στην "τύχη" της και στην "καλή" διάθεση των τρομοκρατών.
Η τρομοκρατία δηλαδή για πολλούς λόγους θα έπρεπε να ελεγχθεί από την εξουσία.
Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν αφήνεται στην τύχη της είναι για να μην μετεξελιχθεί σε μαζικό κίνημα, πράγμα ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Είπαμε πιο πάνω ότι η τρομοκρατία, όπως την γνωρίζουμε, είναι ο προπομπός μιας κατάστασης. Είναι η πρώτη βίαιη μεμονωμένη αντίδραση, που δίνει το έναυσμα για μια εκτεταμένη συλλογική αντίδραση.
Η τρομοκρατία δηλαδή με την εκδήλωσή της τρομάζει το σύστημα, όχι επειδή τα θύματά της είναι πολλά, αλλά επειδή μπορεί εύκολα να μετεξελιχθεί σε ανεξέλεγκτο βίαιο μαζικό αντιεξουσιαστικό κίνημα.
Το σύστημα, έχοντας αυτήν τη γνώση, προσπαθεί να την ελέγξει εν τη γενέσει της. Πώς γίνεται αυτό;
Με τον εξής απλό τρόπο.
Δεν της επιτρέπει ν' αλλάξει κλίμακες και να μετεξελιχθεί σε λαϊκό κίνημα.
Μόνο του δημιουργεί τρομοκρατικές οργανώσεις, ώστε να τις βαστά "κλειστές", όπως είναι οι μυστικές υπηρεσίες. Με τον τρόπο αυτόν "εκτονώνει" τον κίνδυνο από τη γέννηση της αυθεντικής τρομοκρατίας, που πρωτογεννήθηκε ως φαινόμενο κατά τη Γαλλική Επανάσταση.
Της τρομοκρατίας δηλαδή που αποτελεί προπομπό συλλογικών φαινομένων και που οδηγεί σε ριζικές ανακατατάξεις. Η εξουσία, με τον έλεγχο της τρομοκρατίας, καταφέρνει, και αρχικούς τυχαίους και άκρως επικίνδυνους "ατμούς" βίας τους "παροχετεύει" από δικά της "κανάλια".
Δημιουργεί δηλαδή βαλβίδα ασφαλείας, που αποτρέπει την έκρηξη της "χύτρας"
Fnous Fnous
