Κάπως έτσι ο Σόιμπλε απάντησε στις φαιδρές αιτιάσεις, ενός ακόμη πιο φαιδρού προσώπου, που ζει το όνειρό του ως πρωθυπουργός μιας κατεχόμενης χώρας, πατώντας πάνω στα πτώματα εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών του. Ο κ. Τσίπρας δεν τόλμησε ούτε καν να επιστρέψει το σχόλιο στο γεράκι από το Βερολίνο: Είναι η συνταγή, ηλίθιε! Τόσο φαιδρός που σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου τα έβρει τα πατεί, όπως λέει κι ο ποιητής.
Ο Σόιμπλε διακατέχεται από μορμονικό παροξυσμό. Οι συμφωνίες μόνο μετράνε και η εφαρμογή τους! Τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει δίκιο ή άδικο. Δεν υπάρχει καν περιθώριο να αναρωτηθεί κανείς, αν οι συμφωνίες μπορούν, ή δεν μπορούν να εφαρμοστούν! Υπάρχει μόνο η προσταγή: υπακοή στις συμφωνίες κι εφαρμογή πάση θυσία!
Ο Σόιμπλε δεν αντιλαμβάνεται την κρίση και τα προβλήματα της ως εκδηλώσεις ενδογενών αντιθέσεων και αδιεξόδων που πρέπει να ξεπεράσουμε, αλλά ως αποτέλεσμα διαβολικών επιλογών από εκ φύσεως διεφθαρμένους λαούς και χώρες. Επομένως, η μόνη λύση είναι η υποταγή σε μια υπεράνω, θεϊκή, κυριαρχία, τόσο απόλυτη και αυθαίρετη όπου οφείλουν χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη να πειθαρχούν όλοι οι εκ φύσεως διεφθαρμένοι και παραστρατημένοι από το δρόμο της αρετής.
Ο Σόιμπλε, όπως κι ολόκληρη η ευρωπαϊκή ελίτ, σκέφτεται σαν πουριτανός του 16ου και 17ου αιώνα. Τότε που με την μέγιση χαρά έριχνε όποιον δεν ήταν αρκούντως υποταχτικός στο Δόγμα, στην πυρά. Σκέφτεται δηλαδή με τους όρους μια απολύτης θεολογίας, όπου κεντρικό στοιχείο της είναι η υποταγή σε μια εκ θεού απολυταρχική θέληση ικανή να πειθαναγκάζει τον εκ φύσεως διαβολικό χαρακτήρα των ανθρώπων, των λαών και των χωρών. Ειδικά των φτωχών.
Να γιατί επιμένει στην εφαρμογή των συμφωνιών. Έστω κι αν οδηγούν σε κοινωνικά ολοκαυτώματα. Άλλωστε στην πουριτανική θεολογία των αγορών, τα παθήματα, η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση δεν είναι παρά η πρέπουσα τιμωρία, το αναγκαίο καθαρτήριο για όλους τους εκ φυσέως διεφθαρμένους.
Και ποιά είναι αυτή η συμφωνία; Ας την δούμε με νούμερα. Το 2010 το δημόσιο χρέος ανερχόταν λίγο πάνω από τα 340 δις ευρώ, ενώ το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες σε λίγο πάνω από 138 δις ευρώ. Σύνολο 478 δις ευρώ. Την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους την επωμίζονταν 4.279 χιλιάδες εργαζόμενοι. Που σημαίνει ότι κάθε εργαζόμενος είχε φορτωθεί με χρέος 111.800 ευρώ.
Την εποχή εκείνη οι μέσες αποδοχές στην Ελλάδα σε ετήσια βάση ανέρχονταν λίγο πάνω από 21 χιλιάδες ευρώ. Η εξυπηρέτηση του χρέους απαιτούσε τότε περίπου 11.000 ετήσια ετήσια και απέμεναν άλλες 10.000 ευρώ για τις ανάγκες του εργαζόμενου. Δηλαδή έπρεπε να ζήσει με πάνω από 830 ευρώ τον μήνα.
Που είμαστε σήμερα μετά από 5 χρόνια συμφωνιών; Το 2015 το δημόσιο χρέος ανήλθε σε πάνω από 326 δις ευρώ. Το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες ανήλθε σχεδόν στα 112 δις ευρώ. Το χρέος των φυσικών προσώπων προς την εφορία ξεπέρασε τα 62 δις ευρώ, ενώ ειδικά οι ελευθεροεπαγγελματίες έχουν φορτωθεί επιπλέον άλλα 15 δις ευρώ ασφαλιστικά χρέη. Σύνολο χρέους 515 δις ευρώ.
Αυτό το χρέος καλούνται να το εξυπηρετήσουν 3.671 χιλιάδες εργαζόμενοι. Σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 140 χιλιάδες ευρώ. Η ετήσια εξύπηρέτησή του ανέρχεται κατ' ελάχιστο στα 14 χιλιάδες ευρώ. Ενώ οι μέσες αποδοχές στην Ελλάδα έπεσαν περίπου στα 18 χιλιάδες ανά εργαζόμενο.
Με άλλα λόγια μετά από 5 χρόνια εφαρμογής των συμφωνιών ο έλληνας εργαζόμενος (υπάλληλος, εργάτης, αγρότης, ελευθεροεπαγγελματίας, κοκ) καλείται να ζήσει με 4.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή με περίπου 330 ευρώ το μήνα. Κι όλα αυτά γιατί πρέπει να εξυπηρετηθεί ένα δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, που - εκτός όλων των άλλων - είναι παράνομο, καταχρηστικό, απεχθές, προϊόν διαφθοράς και διαπλοκής σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας ελληνικού λαού.
Μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Μπορεί να επιβιώσει ένας εργαζόμενος με λίγο πάνω από 300 ευρώ το μήνα; Μπορεί να υπάρξει ασφάλιση, σύνταξη, δουλειά; Φυσικά όχι.
Γι' αυτό και τα χρέη διογκώνονται. Χρέη προς την εφορία, το ασφαλιστικό, χρέη παντού. Κι όσο αυτά διογκώνονται, άλλο τόσο οι δανειστές και ντόπιοι δοσίλογοι πιέζουν για περισσότερους φόρους, για περισσότερες οριζόντιες περικοπές.
Φτάσαμε να είμαστε η χώρα με την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση της εργασίας απ' όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Κι όχι μόνο αυτό. "Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ, όπου η φορολογική επιβάρυνση μιας οικογένειας με παιδιά είναι υψηλότερη (3 ποσοστιαίες μονάδες) μετά μεταβιβάσεις μετρητών και φορολογικές διατάξεις λαμβάνονται υπόψη," σημειώνει μια πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού. Κι αυτό γιατί είμαστε η μόνη χώρα που με βάση την εφαρμογή των συμφωνιών του Σόιμπλε, τα παιδιά έχουν μετατραπεί σε φορολογικό τεκμήριο.
Κι όσο οι φόροι και οι περικοπέ αυξάνουν, τόσο αυξάνει η αναδουλειά και η ανεργία. Τόσο βυθίζεται η οικονομία. Τόσο η κοινωνία αποσυντίθεται.
Πρόσφατα σε μια έρευνα του ΟΟΣΑ στις περισσότερες από τις χώρες μέλη του σχετικά με την αδυναμία του πληθυσμού σε κάθε χώρα να αγοράζει τρόφιμα. Συγκεκριμένα στο ερώτημα "υπήρξαν φορές τους τελευταίους 12 μήνες, όταν δεν έχετε αρκετά χρήματα για να αγοράσουν τρόφιμα που εσείς ή η οικογένειά σας χρειάζεται;", η Ελλάδα βρέθηκε στις πρώτες θέσεις με το υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού που απάντησε καταφατικά.
Το 2006/07 το ποσοστό των Ελλήνων που απαντούσε καταφατικά ήταν 8,9% του πληθυσμού. Το 2011/12 το ποσοστό ανήλθε στο 17,9%, ενώ σήμερα υπερβαίνει το 32%!
Το καταλαβαίνουμε αυτό; Γύρω στο 32% σήμερα δεν έχει λεφτά να αγοράσει τα απαραίτητα τρόφιμα. Είμαστε περήφανοι γι' αυτό; Η κυβέρνηση πρώην και νυν, ναι! Διότι θα μοιράζει συσσίτια και κουπόνια σίτισης, μετατρέποντας και επίσημα όσους βρίσκονται σε αδυναμία επιβίωσης σε επαίτες.
Κι όπως είναι φυσικό όλο και περισσότεροι καταφεύγουν σε αλυσίδες τύπου Lidle. Το τρομαχτικό έλλειμμα εισοδήματος οδηγεί σε άθλιες αγορές.
Την ίδια ώρα αυξάνουν οι ουρές στα κοινωνικά μαγειρεία των Δήμων και άλλων φορέων όπου εργαζόμενοι παρακαλώ - και μάλιστα ειδικά οι οικογενειάρχες με παιδιά - επιχειρούν να εξασφαλίσουν ένα γεύμα σε προσιτή τιμή. Σε λίγο ακόμη και τα κοινωνικά μαγειρεία θα είναι πολυτέλεια.
Αλήθεια, σε τέτοιες συνθήκες πώς σκέφτεται να ζήσει ο αγρότης; Που θα πουλά τη σοδειά ή το πρϊόν του; Σε ποιούς; Ή μήπως νομίζει ότι θα τον αφήσουν να είναι παράσιτο μέσα από την καταβολή επιδοτήσεων;
Τι περιμένουμε λοιπόν; Πώς ανεχόμαστε όλους αυτούς που παπαγαλίζουν ότι οφείλουμε να τηρούμε τις δεσμεύσεις των συμφωνιών;
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης, ή αλλιώς Τρύφων ο τσατσάρας δήλωσε: «Δεν έρχεται ούτε φορολογική καταιγίδα, ούτε χαράτσια, ούτε οτιδήποτε άλλο για τους αγρότες.» Δηλαδή έκλεισε το μάτι στους αγρότες ότι αυτοί θα εξαιρεθούν του οδοστρωτήρα που θα σαρώσει τους υπόλοιπους. Το μήνυμα αυτό έχουν αναλάβει να το διεκπεραιώσουν στους αγρότες, τα γνωστά και μη εξαιρετέα λαμόγια και κομματόσκυλα του χώρου.
"Έλα μωρέ! Εμείς να εξαιρεθούμε κι άσε να την πληρώσουν όλοι οι άλλοι...", αυτό είναι το ρεφρέν που ακούγεται από τους μεγαλόσχημους και στους γιατρούς και τους μηχανικούς και σε άλλους κλάδους. Με τον τρόπο αυτό κι ο καθένας για την πάρτη του, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Ειλικρινά, από τι βαθμό ηλιθιότητας ή εγκληματικής ιδιοτέλειας θα πρέπει να διακατέχεται κάποιος για να φαντάζεται ότι ο κλάδος του, ή το επάγγελμά του θα γλυτώσει τελικά; Ακόμη κι αν εξαιρεθεί τώρα. Αν δεν ενωθούμε όλοι μαζί αυτή την φορά, είναι σαν να υπογράφουμε την καταδίκη μας. Αν δεν ξεφορτωθούμε μια και καλή τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις τους, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Ας τελειώνουμε επιτέλους με όλους αυτούς που έχουν βγάλει τη ζωή και την πατρίδα μας στο σφυρί. Έχουμε τη δύναμη. Κι αυτή βρίσκεται στην ενότητά μας.
