«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.»
Βενιαμίν Φρανγκλίνος
Κι αυτό μας συνέβη.
Η επίκληση στην ασφάλεια μέσα σε εκβιαστικά καθεστώτα μόνιμης επισφάλειας μας στέρησε στοιχειώδεις ελευθερίες.
Σε αυτό τον κοσμοχαλασμό η αριστερά δεν ήταν απλά απούσα. Ήταν δυστυχώς παρούσα.
Και συνυπεύθυνη.
Δεν είναι πρώτη φορά αριστερά. Είναι σαράντα χρόνια αριστερά. Η μεταπολίτευση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εκδίκηση της αριστεράς.
Η αριστερή κυριαρχία είναι τόσο εκκωφαντική που όλοι σιωπούν για αυτή.
Ακόμη κι αν δεν σκεφτούμε την εξουσία με όρους συμμετοχής στη δημόσια διοίκηση, ακόμη κι έτσι, εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο δημόσιο λόγο και στο καλλιτεχνικό στερέωμα η αριστερά κυριαρχεί, εξοστρακίζοντας στην αφάνεια ότι δεν εγκρίνει.
Η ισχύς της αριστεράς είναι τόσο τεράστια που η επιβολή της ήταν μια απαρατήρητη κανονικότητα.
Ποιος θα είχε το θράσος άραγε να απαγορεύσει σε ένα Πακιστανό να δηλώνει Πακιστανός χωρίς να δεχθεί τη δημόσια κατακραυγή και να χαρακτηριστεί ως ρατσιστής φασίστας ναζί κλπ κλπ;
Η ελληνική αριστερά είχε και το θράσος και την ισχύ να επιβάλλει δια ροπάλου το να απαγορεύσει στον Έλληνα πολίτη να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας με απτές απειλές χαρακτηρισμού του ως εθνικιστή, φασίστα, ναζί.
Οι διεθνιστές, χέρι χέρι με τους παγκοσμιοποιητές επέβαλαν τον α-εθνισμό στους πολίτες.
Κι αν το κίνητρο των παγκοσμιοποιητών για αυτό ήταν σαφώς να αφαιρέσουν οτιδήποτε στεκόταν εμπόδιο στον οικονομικό (κι όχι μόνο) ιμπεριαλισμό τους και επομένως και την αίσθηση μιας κάποιας εθνικής ταυτότητας, για τους διεθνιστές δεν μπορεί να ειπωθεί ακριβώς το ίδιο καθώς η στόχευση τους δεν θα μπορούσε να είναι ίδια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Μετά τη σοβιετική κατάρρευση και το έλλειμμα πατρωνίας, οι εξελίξεις στην ελληνική αριστερά είναι δραματικές.
Το ΚΚΕ μπαίνει στη φορμαλδέυδη της ιστορίας περιμένοντας να αναστηθεί μαζί με τον Στάλιν και γίνεται ένα κρατίστικο γραφειοκρατικό κόμμα ναφθαλίνης που δείχνει τα εργατικά του μούσκουλα μόνο όταν τίθεται θέμα νομής της πίττας της ελληνικής εξουσίας.
Κάποιοι θα πάρουν μεταγραφή και θα μπουν απευθείας στα αμερικάνικα payrolls.
Με την ενοποίηση της Γερμανίας, άλλοι πρώην αριστεροί με σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία και ηγετική φυσιογνωμία τον Κωνσταντίνο Σημίτη θα λειτουργήσουν ως δούρειος ίππος για μια γερμανική Ευρώπη.
Άλλοι θα επαναφέρουν το όραμα του ευροκουμουνισμού προσαρμόζοντας το όμως στα πλαίσια μιας όλο και πιο αυταρχικής και αντιδημοκρατικής Ευρώπης.
Όποια κι αν ήταν η επιλογή το αποτέλεσμα ήταν είτε μια αναχρονιστική αριστερά που έχανε την ικανότητα ιστορικής συμβολής είτε μια εκσυγχρονιστική αριστερά που θα διατηρούσε την ιστορική της συμβολή γλείφοντας εκεί που κάποτε έφτυνε.
Η ιστορική συμβολή κατά το παρελθόν της αριστεράς ήταν όντως μεγάλη. Δεν ήταν απλά ο υπαρκτός σοσιαλισμός όπου η αριστερά έδρασε.
Η αριστερή επίδραση και η καπιταλιστική ανάγκη να προστατευτεί από αυτήν ανάγκασε τον καπιταλισμό να γίνει πιο ελκυστικός. Κάπως έτσι καθιερώθηκαν τα κοινωνικά κράτη.
Με την πτώση της Σοβιετίας και την φανερή αμηχανία της δυτικής αριστεράς, ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να διατηρεί «το ανθρώπινο προσωπείο του» και αρχίζει καταστρέφει το κοινωνικό κράτος όπου το βρει, λαφυραγωγώντας παράλληλα δημόσια περιουσία και πόρους.
Ότι κέρδισε η αριστερά για τους πληθυσμούς, το παραδίδει στα νέα αφεντικά με τον ίδιο τρόπο που τα παλιά δεξιά καθεστώτα δίναν και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές για να διατηρήσουν κάποιο ρόλο στην κάθε νέα τάξη πραγμάτων. Η εκσυγχρονιστική κυρίως αριστερά παραδίδει τα κοινωνικά δικαιώματα για να διατηρήσει για τον εαυτό της το ρόλο του υπερασπιστή των ατομικών δικαιωμάτων μειονοτήτων.
Καθίσταται προφανές ότι πρόκειται για εξουσιαστικά αλισβερίσια κι αλλαξοκωλιές ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ισχύος, οικονομικές από τη μία και πολιτικές από την άλλη. Για παιχνίδια δύναμης από ομάδες που επικαλούνται ιδεολογίες μόνο και μόνο για να επιδιώξουν τα δικά τους στενά συμφέροντα.
Κι έτσι, από κοινού κρατιστές και αντικρατιστές χρησιμοποιούν την κρατική εξουσία για να καταλύσουν το κοινωνικό κράτος γιατί τα θεωρητικά επιχειρήματα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται ισχύς.
Έχοντας δουλέψει αρκετά στην υπονόμευση της έννοιας του έθνους κράτους για λόγους που έπαψαν να υπάρχουν και με το επιχείρημα του αυταρχικού δεξιού κράτους, η αριστερά έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο νέο εχθρό της ανθρωπότητας: την χυλοποίηση και την εξίσωση προς τα κάτω που απλόχερα προσφέρει η «παγκοσμιοποίηση».
Και αμείβεται για αυτές κάθε φορά που μπορεί να αποδείξει την χρησιμότητά της στα εκάστοτε νέα αφεντικά του πλανήτη.
Η αριστερά συνεχίζει να βάζει ως πρόταγμα έναντι στην χυλοποίηση αυτή, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.
Θα μπορούσε όμως κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;
Όντας το έθνος κράτος έχει υπάρξει κατά διαστήματα εξόχως αυταρχικός μηχανισμός.
Και όντως είναι σε κάποιο βαθμό φαντασιακή θέσπιση. Το ίδιο όμως μπορεί να λεχθεί και για τα άτομα. Ο εαυτός δεν είναι απλά μια βιολογική μηχανή. Και η κάθε ανθρώπινη αντίληψη εμπεριέχει αναπόφευκτα το φαντασιακό καθώς η πραγματικότητα δεν μας είναι επιστητή σε κάθε πεδίο και κλίμακα της. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι επειδή τα άτομα και διαφόρων είδους σύνολα τους εμπεριέχουν το φαντασιακό, δεν σημαίνει λοιπόν αυτό πως άτομα κοινωνίες και κράτη δεν υπάρχουν.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί την προάσπιση του λαϊκού χωρίς ένα εθνικό πλαίσιο;
Λέγε με Παλαιστίνη. Λέγε με Κούρδο. Λέγε με αυτόχθονα Ινδιάνο.
Λέγε με ινδιάνο του Αμαζονίου ή Εσκιμώο.
Όχι, το κοινωνικό στις παρούσες συνθήκες δε γίνεται να προστατευτεί εκτός εθνικού πλαισίου.
Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος στη μεταμορφωτική δύναμη των ΜΚΟ και στο πως αυτές έχουν βελτιώσει την ποιότητα της ζωής στον πλανήτη τις τελευταίες δεκαετίες.
Η ατζέντα λοιπόν των ιμπεριαλιστών και των εκσυγχρονιστών είναι ταυτόσημη, αποτελούν πλέον οι δυο τους δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Δεν είναι ότι η αριστερά συνθλίφτηκε από τη δύναμη του There is no alternative, της καριόλας της ΤΙΝΑΣ που συνθλίβει πληθυσμούς. Η αριστερά προσέφερε τον εαυτό της στην ΤΙΝΑ ώστε η αποτυχία μιας ψευτοεναλλακτικής να παρουσιάζεται ως η παντοδυναμία της ΤΙΝΑ.
Δεν ήταν τελείως παράλογο ρεύματα που ξεκίνησαν από την ίδια κοιτίδα να ξανασμίξουν κάποτε και να ξαναγίνουν ένα.
Μαρξισμός και καπιταλισμός είναι οικονομικίστικες αντιλήψεις που τοποθετούν μια αυθαίρετη εκκίνηση της ιστορίας και ως ερμηνευτικό μοντέλο της την οικονομική κοινωνία.
Η οικονομία όμως είναι προιόν των οργανωμένων κοινωνιών. Εμφανίζεται από ένα στάδιο εξέλιξης τους κι έπειτα.
Το να ορίζονται οι κοινωνίες μόνο από οικονομικούς όρους παραβλέπει και υποβαθμίζει όλες εκείνες τις διεργασίες που οδήγησαν τις κοινωνίες σε εξέλιξη. Κρίνω πως κάτι τέτοιο σταδιακά τις οδηγεί σ οπισθοδρόμηση.
Είναι επίσης εξόχως υλιστικές προσεγγίσεις.
Αληθεύει επίσης πως ο υλισμός ένα μέχρις ενός σημείου είναι κοινωνικά απελευθερωτική δύναμη καθώς αποδεσμεύει τα άτομα από το σημαντικότατο άχθος της κάλυψης βασικών αναγκών. Όταν όμως γίνεται αυτοσκοπός, τότε παγιδεύει τα άτομα στην κάλυψη όλο και περισσοτέρων πλασματικών αναγκών. Τότε γίνεται μια δύναμη σκλαβιάς.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Ένας κόσμος όπου επικρατούν στενά οικονομικίστικες αντιλήψεις θα καταντούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κυβερνιέται από αγορές, τραπεζίτες και οικονομολόγους.
Το ερώτημα «οικονομία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή «άνθρωποι στην υπηρεσία της οικονομίας» έχει ήδη απαντηθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με τα χειρότερα πλέον αποτελέσματα.
Ας δεχτούμε ότι ο οικονομικός ιμπεριαλισμός επιβάλει την ατζέντα του μέσω της ισχύος του.
Η αριστερά πως τα κατάφερε όμως να επιβάλει από τη δικιά της τη μεριά την ίδια ατζέντα;
Η απάντηση βρίσκεται στο ηθικό πλεονέκτημα. Οι παλιοί αγώνες και αγωνιστές της αριστεράς στους οποίους πολλοί θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τα δικαιώματα που κατέκτησαν υπέρ μας, γίναν η ηθική προβιά μιας νέας αριστεράς που κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Κρατάει προνόμια και ξεπουλάει κοινωνικά δικαιώματα.
Και δεν είναι παράδοξο καθώς οι μηχανισμοί των κομμάτων πρέπει να βρίσκουν πόρους.
Με την εθνική οικονομία κατεστραμμένη, τα κόμματα βλέπουν με λατρεία στα μάτια δανειστές και αγορές.
Σε αυτήν την αγοραπωλησία εμείς είμαστε το τρόπαιο και το εμπόρευμα.
Φυσικά η κουμουνιστογενής ηθική σήμερα είναι μια φαντασιακή θέσπιση.
Το να φαντάζεται κάποιος ότι επειδή αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστής ή μελετάει τον μαρξισμό γίνεται ηθικός και κοινωνιστής είναι το ίδιο σαν κάποιος που προσδιορίζεται ως χριστιανός ή διαβάζει τις γραφές να θεωρεί ότι γίνεται αυτομάτως κοινωνός και πάροχος της χριστιανικής αγάπης. Ακόμη χειρότερα: Είναι σαν κάποιος που αυτοπροσδιόριζεται ως Έλληνας να θεωρεί πως γίνεται αυτόματα κοινωνός της μεγάλης αρχαίας ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς.
Ο θεωρητικός φυσικός δεν γίνεται αυτόματα μποζόνιο. Κι ο φανατικός οπαδός της Μπάρτσα δε γίνεται αυτόματα ο Μέσι.
Αν πείσει αρκετούς όμως ότι είναι ο Μέσι, μπορεί να κλίσει παχυλά (κοινωνικά) συμβόλαια, Μέχρι να βρεθεί στο γήπεδο για να εισπράξει την χλεύη που του αξίζει.
Η αριστερά σαν πλάνη όμως έρχεται να συναντήσει τον εθνικισμό ως τέτοιον.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν με την ατζέντα της νέας αριστεράς.
Η Αμερική είναι ένα έθνος που χτίστηκε από δούλους και μετανάστες αφού πρώτα κατέστρεψε τους αυτόχθονες.
Η πολιτική της δεν μπορεί να μην επηρεάζεται από τις καταβολές της και δεν φείδεται να επιχειρεί να τις επιβάλει όπου μπορεί ως κυρίαρχο κοσμοείδωλο: Καταστρέφοντας αυτόχθονες σε άλλες χώρες ή έστω τις χώρες τους. Το ίδιο και το αυτό είναι σε σχέση με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.
Όλως παραδόξως, η νέα αριστερά ξεχνάει τον οικονομισμό της όταν αφορά τον μετανάστη και επικαλείται μοναχά τον ανθρωπισμό.
Ο νέος της πάτρωνας της όμως, ο οικονομικός ιμπεριαλισμός βλέπει τον μετανάστη μόνο έτσι: Όπως τον έβλεπαν οι Μαρξ και Εγκελς: Ως οικονομικό ον.
Ως ένα ον που βρίσκεται σε ανάγκη. Και τα όντα που εξαρτούνται από το σύστημα εξουσίας για επιβίωση είναι πολύ πιο πειθήνια από αυτούς που έχουν μια κάποια ανεξαρτησία.
Η Γερμανία ήδη έχει κάνει τον παραγωγικό σχεδιασμό της τα επόμενα χρόνια εκμεταλλευόμενη το μεταναστευτικό με ναζιστικά υπολογιστικό τρόπο και χρησιμοποιώντας το ως αντεπιχείρημα για αυξήσεις μισθών και συντάξεων.
Η λεγόμενη εξίσωση προς τα κάτω που καταλήγει να είναι το τελικό αποτέλεσμα και των αριστερών δυτικών διακυβερνήσεων μετά τον αρχικό μήνα του μέλιτος, θα έχει για την Γερμανία σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της.
Για την Ελλάδα την πλήρη δουλοπαροικιοποίηση του πληθυσμού της.
Αυτό είναι το επόμενο βήμα μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής της μόλις πριν από λίγα χρόνια ανθηρότατης μεσαίας τάξης της.
Να σημειωθεί τούτο: Η πόλωση στο μεταναστευτικό σε μια ευρωπαϊκή οικονομική αβελτηρία οδηγεί αναπόφευκτα πλέον σε εθνικισμούς πρωτόγονους, του είδους που γέννησε τον Ναζισμό. Και σε αυτό μπορεί τον πρώτο λίθο να έριξαν οι ιμπεριαληστές που δημιούργησαν το μεταναστευτικό και το προσφυγικό και να το επωφελήθηκαν μετέπειτα αισχρά οι εθνικιστές που έχτισαν την εικόνα του ξένου-δαίμονα, λάδι στη φωτιά του καζανιού που βράζει όμως έριξε και η νέα αριστερά με την απόλυτη μη ρεαλιστική θεωρία του Μετανάστη/Αγίου και τη στοχοποίηση όσων δεν την προσκύνησαν.
Μα ο μετανάστης δεν υπακούει σε θεωρίες: Δεν είναι εξ ορισμού μήτε δαίμονας μήτε άγγελος. Άνθρωπος είναι. Και όπως κάθε αριστερός, κάθε χριστιανός και κάθε μουσουλμάνος μπορεί να είναι «καλός» ή «κακός».
Φασισμός είναι να επιβάλλεις στον άλλο τη δικιά σου άποψη. Και υπάρχει και αριστερός φασισμός σε αυτή τη χώρα. Τόσο επικίνδυνος όσο ο εθνικίστικος ρατσισμός, γιατί ενώ ο πρώτος πιστεύει στην ανωτερότητα της φυλής του και τιμωρεί όσους δεν υπακούν στα κελεύσματά της, ο αριστερός φασισμός πιστεύει σε μια de facto ανωτερότητα της ηθικής και της ιδεολογίας του και τιμωρεί με εξευτελιστικό αποκλεισμό από το δημόσιο γίγνεσθαι όσους δεν προσαρμόζονται στα κοσμοείδωλα του, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ αυτά έχουν στρεβλωθεί.
Τα γεγονότα της Κολωνίας τροφοδοτούν την αντιεπιστημονικότατη θεωρία του μετανάστη δαίμονα και χαστουκίζουν τη θεωρία του μετανάστη αγίου. Άλλα συμβάντα κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Η μαζικότητα όμως του συμβάντος της Κολωνίας αναντίρρητα τραυματίζει βάναυσα τον δυτικό ψυχισμό και δίνει τροφή σε παραλογισμούς.
Μην περιμένετε όμως να ακούσετε αριστερό να καταδικάζει το συμβάν για αυτό ακριβώς που ήταν: Μια μαζική επίδειξη μεταναστευτικού σεξισμού.
Βλέπετε για την αριστερά δεν υπάρχει σεξιστής μετανάστης πόσο μάλλον αριστερός σεξιστής με μια λογική ισοπεδωτική όσο και το ακροδεξιό «ο μόνος καλός μετανάστης είναι ο νεκρός μετανάστης». Η αριστερά, πριν αγιοποιήσει το μετανάστη, είχε αυτοανακηρυχτεί αγία.
Τόσο οι ακροδεξιοί όσο κι οι αριστεροί συμφωνούν σε κάτι: Αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με τη θεωρία τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Και φυσικά η αριστερά σπαταλάει κλάσμα μόνο του χρόνου της σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα μεταναστών από ότι σε σχέση με την Ελλάδα ως χώρα αθρώας εξαγωγής αυτοχθόνων μεταναστών.
Η αριστερά που φιμώνει, η αριστερά που στοχοποιεί, η αριστερά του πολιτικά ορθού δεν γνωρίζει απλά καλά το σύστημα. Είναι πλέον μέρος του. Και δεν μπορεί κάτι που αποτελεί πλέον μέρος του προβλήματος να αποτελεί μέρος της λύσης του, κυρίως γιατί διόλου δεν επιθυμεί μια λύση. Στόχος της πολιτικής εξουσίας δεν είναι να λύνει προβλήματα που δεν την απειλούν. Στόχος της είναι να δημιουργεί προβλήματα που εντείνουν την ομηρία του πληθυσμού στα χέρια της.
Στο μόνο που διαφέρει η νέα αριστερά είναι στη ρητορική της, στο εξωτερικό της περίβλημα και όχι στην βαθύτερη ατζέντα της. Εκεί που οι άλλοι βιάζουν και σε βρίζουν, η αριστερή εξουσία σε βιάζει και κλαίει κι οδύρεται. Αλλά ο βιασμός είναι βιασμός ασχέτως αν ο βιαστής είναι η Μάρθα Βούρτση ή ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που ο χασάπης του ασφαλιστικού Κατρούγκαλος προτρέπει τον κόσμο να διαδηλώσει κατά του ασφαλιστικού του.
Γιατί γνωρίζει ότι η αριστερά έχει κάνει τόση κατάχρηση των διαδηλώσεων που τις έχει ξεδοντιάσει. Οι πορείες δεν έχουν στόχο. Είναι πολιτικές παρελάσεις.
Την μόνη αξία που έχουν πλέον όπως πολύ καλά ξέρει το ΚΚΕ είναι στους εσωτερικούς συσχετισμούς της εξουσίας, στη νομή της πίττας.
Ο Κατρούγκαλος καλεί τον κόσμο να διαδηλώσει για να παίξει παιχνιδάκια με το κουαρτέτο ώστε να παραμείνει ο πωπός ο δικός του και των ομοτράπεζων του, περισσότερο στις καρέκλες όπου κλωσούν τα χρυσά αυγά.
Αρκετά μας έχουν χρησιμοποιήσει αριστεροί και δεξιοί για τα δικά τους συμφέροντα. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο μπορεί να γίνεται κυρίως από καπιταλιστές αλλά δε γίνεται μόνο κι αποκλειστικά από αυτούς. Έχει και μπόλικους μαρξιστές που θα τους ζήλευαν οι πιο στυγνοί καπιταλιστές.
Οι μόνες πορείες που έχουν νόημα είναι οι πορείες που έχουν στόχευση: Το σπίτι και το γραφείο, του Κατρούγκαλου, τη Βουλή, τη γερμανική πρεσβεία.
Οι μόνες διαδηλώσεις που έχουν νόημα είναι όχι αυτές που ξέρουν τι δε θέλουν, αλλά αυτές που ξέρουν τι θέλουν και πως θα το πετύχουν.
Αυτές που πάνε να κάνουν κάτι κι όχι απλά να προσφέρουν στιγμιαία εκτόνωση.
Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο, οι μόνοι αποφασισμένοι είναι οι αδίστακτοι.
Ξέρω ότι έχω αδικήσει σε αυτήν εδώ την κριτική μου πολλούς και καλούς έντιμους αριστερούς που ελάχιστη σχέση νομίζουν ότι έχουν με την ελληνική νέα αριστερά όπως την περιγράφω.
Καλώς θα κάνουν λοιπόν να στραφούν κατά των πηγές των προβλημάτων, τις ηγεσίες τους αντί να στρέφονται σαν μαντρόσκυλα σε όποιον απλά τα εντοπίζει.
Κάποιοι από μας ίσως να ονειρευτήκαμε έναν κόσμο χωρίς κράτη και σύνορα. Καθώς δεν αντιδράσετε στις επιβολές που εκμεταλλεύτηκαν για ιδία οφέλη αυτό το όραμα, αυτό που θα πάρουμε θα είναι κράτος χωρίς κοινωνικό κράτος.
Θα κλείσουμε, όπως ανοίξαμε, με Βενιαμίν Φρανγκλίνο.
«Σε αυτή τη ζωή, τίποτε δεν είναι σίγουρο εκτός από το θάνατο και τους φόρους»
Βενιαμίν, το μόνο που είναι σίγουρο σε αυτή τη χώρα, είναι οι φόροι μέχρι θανάτου
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 16/1/2016
