Αυτό το μοντέλο λειτουργίας δεν ήταν επινόηση των ισχυρών χριστιανών, αλλά αποτέλεσμα αντιγραφής.
Οι χριστιανοί εκείνης της εποχής δεν είχαν την ευφυΐα να δημιουργήσουν ένα τέτοιο πολύπλοκο σύστημα, αλλά είχαν τη γνώση να το εφαρμόσουν.
Οι χριστιανοί "θυμήθηκαν" κι αντέγραψαν τον ελληνικό κόσμο της πρώιμης εποχής. Δημιούργησαν έναν μεικτό κόσμο, που ακολουθούσε μεικτή συμπεριφορά.
Έναν κόσμο υποκρισίας ανίκητης.
Πώς λειτουργούσε αυτό το μοντέλο;
Οι ισχυροί συνέθεταν ένα ολιγομελές κλαμπ "εκλεκτών", που λειτουργούσε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ελληνικού κόσμου. Ένα ολιγομελές κλαμπ "λεόντων".
Όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τον "εκλεκτό" της αρεσκείας τους. Όλοι οι υπόλοιποι συνέθεταν "κατώτερα" σαρκοφάγα, που ακολουθούσαν τους "λέοντες", για να τραφούν από τα "αποφάγια" τους. Τα κράτη-πόλεις του ελληνικού κόσμου έγιναν τα κράτηκράτη του χριστιανικού κόσμου.
Η Γαλλία θα παρίστανε την "Αθήνα", η Βρετανία τη "Θήβα", η Γερμανία τη "Σπάρτη", η Ρωσία την "Κόρινθο" κλπ..
Στο επίπεδό τους θα συνεννοούνταν ως "Έλληνες", ενώ τους υπόλοιπους που τους έσερναν τους χειρίζονταν ως βάρβαρους των αποικιών τους.
Ακόμα δηλαδή κι αν το σύστημα κάποιου από αυτούς τους "εκλεκτούς" άγγιζε τη δημοκρατία, πρόβλημα με τον ιμπεριαλισμό του χριστιανισμού δεν υπήρχε.
Η δημοκρατία της Γαλλίας δεν απειλούσε το δόγμα του χριστιανισμού και βέβαια δεν απειλούσε τη μοναρχία της Βρετανίας.
Όπως συνυπήρχε η δημοκρατική Αθήνα δίπλα στη στρατοκρατική Σπάρτη ή τη Θήβα, έτσι δεν απειλούσε η δημοκρατία κάποιου ισχυρού κράτους το σύνολο του χριστιανικού ιμπεριαλισμού. Όπως η δημοκρατία της Αθήνας δεν της στερούσε τις αποικίες, έτσι δεν θα στερούνταν και τα κράτη τις αποικίες τους εξαιτίας αυτής της δημοκρατίας. Α’λλα μέτρα και σταθμά για τους "Αθηναίους" της Γαλλίας και άλλα μέτρα και σταθμά για τους "δούλους" της Αλγερίας.
Ο ιμπεριαλισμός αυτός είναι ανίκητος, για τον απλούστατο λόγο ότι ο ελληνικός κόσμος δεν μπορεί να νικηθεί ούτε εκ των έσω ούτε εκ των έξω. Ο ελληνικός κόσμος επιβίωνε όταν ήταν ένας μικρός κόσμος ανάμεσα σε τερατώδεις "ίππους" της φεουδαρχίας. Επιβίωσε ανάμεσα σε φονικούς "ίππους", όπως η περσική αυτοκρατορία, η αιγυπτιακή αυτοκρατορία ή στα αιμοβόρα θηρία του βορρά.
Ο ελληνικός κόσμος επιβίωνε χωρίς πρόβλημα, γιατί είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ενώ στο γενικό επίπεδο διατηρούσε μια κοινή ιδεολογική "πλατφόρμα", που τον βαστούσε ενωμένο, στην καθημερινότητά του ήταν ασύνδετος.
Ενώ ήταν μόνιμα ενωμένος, ήταν ταυτόχρονα και μόνιμα διχασμένος.
Οι Έλληνες λειτουργούσαν σαν εχθροί, που βρίσκονται πάνω στο ίδιο καράβι. Ό,τι και να έκαναν μεταξύ τους δεν απειλούσαν το καράβι, γιατί θα πνίγονταν όλοι μαζί. Ό,τι και να έκανε ο ένας εις βάρος του άλλου προκειμένου να νικήσει, πάντα έθετε ως όριο την ασφάλεια του "καραβιού".
Η ύπαρξή αυτού του κόσμου δεν ετίθετο ποτέ σε κίνδυνο, γιατί απορροφούσε εύκολα τις απειλές από όπου κι αν αυτές προέρχονταν. Ούτε ο ελληνικός κόσμος κινδύνευε από την ακόρεστη όρεξη των "ίππων" και ούτε η δημοκρατία κινδύνευε από τον γενικότερο βαρβαρισμό.
Η δημοκρατία δεν απειλούνταν, γιατί "απορροφούσε" την απειλή του ατόμου. Πότε κινδύνευε η δημοκρατία;
Όταν κάποιος λαοφιλής κι επικίνδυνος δημαγωγός-ηγέτης τη μετέτρεπε σε μοναρχία. Αυτή η μοναρχία όμως δεν απειλούσε τον ελληνικό κόσμο με γενικό εκβαρβαρισμό.
Γιατί;
Γιατί στη μέγιστη ισχύ της θα αντιπροσώπευε μια πόλη. Τα συμφέροντα αυτής της μοναρχίας θα ταυτίζονταν με τα συμφέροντα της πόλης και άρα θα είχαν μόνιμα απέναντί τους έναν τεράστιο συνασπισμό ελληνικών πόλεων, οι οποίες θα αρνούνταν να ενταχθούν στο σύστημα που τους απειλούσε.
Ήταν πρακτικά αδύνατον δηλαδή ένα άτομο ν' απειλήσει με "καπέλωμα" το σύνολο του ελληνικού κόσμου.
Ήταν αδύνατον μία πόλη ν' απειλήσει το σύνολο των ελληνικών πόλεων. Ήταν αδύνατον μια βασιλεία να "καταπιεί" τον κόσμο που τη μισούσε.
Το ίδιο αδύνατο ήταν να κινδυνεύσει ο ελληνικός κόσμος από εξωτερικό εχθρό, όσο ισχυρός και να ήταν αυτός.
Γιατί;
Γιατί απλούστατα δεν συνέφερε κανέναν να τον κατακτήσει.
Ο ελληνικός κόσμος ήταν πολύ "βαρύς" για τα στομάχια των "ίππων". Το έδαφος που του ανήκε ήταν σχετικά φτωχό, για ν' αποσβεσθούν τα έξοδα κατάκτησης. Ήταν πολύ φτωχό, για ν' αντέξει τα έξοδα που συνεπάγεται ο έλεγχος ενός αντιδραστικού λαού, που, λόγω νοοτροπίας, δεν ήταν εύκολο να υποδουλωθεί. Επιπλέον οι Έλληνες ήταν αρκετά μορφωμένοι, ώστε σταδιακά να "καταπιούν" τους κατακτητές.
Με τον εξελληνισμό των βάρβαρων εποίκων θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα και στην ίδια την "καρδιά" του συστήματος των κατακτητών βαρβάρων.
Οι εξελληνισμένοι βάρβαροι, που θα καταλάμβαναν τον ελληνικό χώρο ως έποικοι, σίγουρα θα μετατρέπονταν σε μολυσματικούς "ιούς" για το βαρβαρικό σύστημα στο οποίο θα ανήκαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα σε ελάχιστο χρόνο η ίδια η βαρβαρική Ρώμη εξελληνίστηκε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εκ του πονηρού εξελληνισμός των Αμερικανών ήταν το αίτιο να χάσει η Βρετανία την πιο σημαντική αποικία της στον Νέο Κόσμο.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν συνέφερε κανένα βαρβαρικό σύστημα να "μπλέξει" με τους Έλληνες.
Δεν συνέφερε τους βάρβαρους ν' "αναμειχθούν" οι Έλληνες με τους δούλους τους και να τους ανοίξουν τα "μάτια".
Δεν συνέφερε ν' "αναμειχθούν" οι Έλληνες στα εσωτερικά τους συμφέροντα και να τους δημιουργήσουν προβλήματα.
Τους συνέφερε να κρατούν την απόσταση ασφαλείας.
Τους συνέφερε να βόσκουν μακριά από τα "δηλητηριασμένα" ελληνικά "λιβάδια".
Το ελληνικό σύστημα ήταν για τα βαρβαρικά συστήματα ό,τι είναι για έναν άνθρωπο ένας άλλος άνθρωπος, που είναι φορέας του AIDS.
Ακόμα κι όταν μπορείς να τον εκμεταλλευτείς, δεν τον πλησιάζεις, για να μην "κολλήσεις" την αρρώστια του και πεθάνεις.
Fnous Fnous
