(κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα)
του Gary ‘Z’ McGee
Έχετε παρατηρήσει την παχιά ομίχλη του συνδρόμου της Στοκχόλμης* που καλύπτει το πνεύμα της εποχής; Μπορείτε να μυρίσετε το άρωμα της καταστροφής να πλανιέται πάνω από έναν πολιτισμό σε παρακμή; Βλέπετε πως τα πράγματα γίνονται, όχι από συναίνεση, αλλά από καταναγκασμό; Βλέπετε πως ο νόμος δεν προστατεύει την ελευθερία σας, αλλά προστατεύει τις εξουσίες; Έχετε δει πως η διαφθορά ανταμείβεται και η ειλικρίνεια αυτοθυσιάζεται;
*(σημ. μτφρ. : Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους, μερικές φορές σε σημείο που να υπερασπίζονται και ταυτίζονται με τους απαγωγείς. Αυτά τα συναισθήματα γενικά θεωρούνται παράλογα υπό το πρίσμα του κινδύνου ή ρίσκου που υπέστησαν τα θύματα, οι οποίοι μπερδεύουν ουσιαστικά την έλλειψη κακοποίησης από τους απαγωγείς ως μια πράξη καλοσύνης.)
[…]«Η ρύπανση του περιβάλλοντος είναι μια άμεση αντανάκλαση της εσωτερικής ψυχικής ρύπανσης των εκατομμυρίων ασυνείδητων ατόμων που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τον ψυχικό κόσμο τους;» (Eckhart Tolle)[…]
[…]Η ιστορία της υποδούλωσης του ανθρώπου μέχρι σήμερα, έχει αποκαλυφθεί από την Emma Goldman : « Η Θρησκεία είναι η κυριαρχία του ανθρώπινου νου. Η Ιδιοκτησία είναι η κυριαρχία των ανθρώπινων αναγκών και η Διακυβέρνηση είναι η κυριαρχία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και όλα μαζί αντιπροσωπεύουν το προπύργιο της υποδούλωσης του ανθρώπου και όλων των φρικαλεοτήτων που αυτό συνεπάγεται.» […]
1-ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
«Είστε αιχμάλωτοι ενός πολιτισμικού συστήματος που σας υποχρεώνει λίγο - πολύ να ξεκινήσετε την καταστροφή του κόσμου προκειμένου να ζήσετε…. Είστε αιχμάλωτοι – και έχετε δημιουργήσει και μια αιχμαλωσία του ίδιου του κόσμου. Αυτό δεν είναι που διακυβεύεται; - Η αιχμαλωσία η δική σας και του κόσμου.» Daniel Quinn
Η Ιδιοκτησία είναι, ένα από τα 22 σχέδια που κρατάνε το μυαλό μας εγκλωβισμένο. Είναι μια σύγκρουση μεταξύ του «Χρειάζομαι έναν δικό μου χώρο για να επιβιώσω» με το «Εγώ δεν θα ζω για πάντα, επομένως αυτός ο χώρος δεν είναι πραγματικά δικός μου.» Απίστευτα παράδοξο. Απολαυστικά παράλογο. Το μυαλό μας πάει από το «αυτό είναι δικό μου!» φουντώνοντας από την υπερηφάνεια του ιδιοκτήτη στο, «κάποια μέρα θα πεθάνω, έτσι η ιδιοκτησία μου είναι μια ψευδαίσθηση,» οδηγούμενοι σε μια περιδίνηση προς τον μηδενισμό.
Με τον τρόπο αυτό, το σχέδιο της ιδιοκτησίας, συνδέεται αναλογικά με την θνητότητα. Και ενώ η πλειοψηφία των ανθρώπων ασυνείδητα ζει τη ζωή της με την άρνηση της ατομικής θνητότητας, έχουμε μια κατάσταση όπου η ιδιοκτησία μεταβάλλεται σε μια διαδικασία εγωιστικής υπερηφάνειας και υπερτιμημένου υπερθεματισμού. Βάλτε την οικονομία και τον πολιτισμό που βάζουν ένα τίμημα για τα πάντα στην εξίσωση και θα έχετε μια κατάσταση όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων υιοθετεί την ανθυγιεινή κοσμοθεωρία ότι οτιδήποτε μπορεί να αγοραστεί, οτιδήποτε μπορεί να περιοριστεί και να μετατραπεί σε ένα προϊόν, οτιδήποτε μπορεί να αιχμαλωτιστεί και μία κατάσταση όπου η έννοια της ιδιοκτησίας και η αίσθηση του δικαιώματος εισβάλλουν στα κεφάλια των ανθρώπων. Είναι τότε που η επικράτηση των ανθρώπινων αναγκών ολοκληρώνεται, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε σκλάβους, χρησιμοποιώντας την ψευδαίσθηση της ιδιοκτησίας τους: ένα ιδιαίτερα ύπουλο είδος δουλείας γνωστό ως χρέος-δουλεία.
«Το 2% των ανθρώπων, σκέφτονται. Το 3% νομίζουν πως σκέφτονται και το 95% των ανθρώπων προτιμούν να πεθάνουν, παρά να μπουν στη διαδικασία της σκέψης» George Bernard Shaw
Επομένως, πώς θα τετραγωνίσουμε αυτόν τον κύκλο, πράγμα φαινομενικά αδύνατον; Καταρχήν, πρέπει να εμπίπτουμε στο 2% του πληθυσμού που κατά τον Shaw, σκέφτεται. Είναι πολύ εύκολο για όλους να παραμείνουν στην κατάσταση της άγνοιας. Είναι βολικό κάποιος ν’ ακολουθεί τη ροή της βασισμένης στην ιδιοκτησία οπτικής της υφιστάμενης κατάστασης: το 95% που θα προτιμούσε να πεθάνει αντί να σκεφτεί. Η ικανότητα κάποιου να διαχωρίζει τον τρόπο σκέψης του από αυτόν του σωρού, είναι σπάνια για τον εξής λόγο: η αλήθεια πληγώνει σαν την κόλαση. Πράγματι, αν η άγνοια είναι ευδαιμονία, τότε φαίνεται, πως η γνώση είναι πόνος. Ειδικά για κάποιον που γίνεται κοινωνός της γνώσης της θνητότητάς μας και ως εκ τούτου γνωρίζει την απόλυτη υποκρισία σχετικά με την ιδιοκτησία και την κυριότητα.
Αντί να ενδώσουμε σε μία νοητική δυσαρμονία. Αντί να παραμένουμε υποκριτές. Αντί να γινόμαστε μηδενιστές. Αντί να βυθιζόμαστε στην αυτολύπηση. Ας αναστρέψουμε το σενάριο. Ας αντιστρέψουμε το παράλογο. Ας αποδεχθούμε τη θνητότητά μας κι ας προωθήσουμε τους εαυτούς μας προς μία κατάσταση όπου θα τιμάμε τον Χωροχρόνο με μία υπαρξιακή συνειδητοποίηση πως όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και έχουμε συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα. Με την ιδέα πως η κυριότητα είναι μία ψευδαίσθηση. Πως η ιδιοκτησία είναι μόνο προσωρινή. Πως η μονιμότητα δεν υφίσταται. Πως μπορείτε μόνο να δανειστείτε ένα τόπο, έναν χώρο ή ένα αντικείμενο για μια φευγαλέα στιγμή. Το ύστατο ερώτημα είναι: θα επιλέξετε μέσω του «δανεισμού» σας, να είστε υγιείς ( συμπεριφερόμενοι στον Χώρο ως κάτι ιερό και διασυνδεδεμένο) ή φτωχοί (συμπεριφερόμενοι στον Χώρο σαν κάτι βλάσφημο και αποσυνδεδεμένο);
2-ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
«Είναι ευκολότερο να βρεις ανθρώπους που να μπορούν να αυτοδιοικηθούν, παρά ανθρώπους που να είναι ικανοί να διοικήσουν άλλους» Lord Acton
[…]Δεδομένου ότι κανείς εξ ημών δεν μπορεί να αυτοδιοικηθεί , πρέπει να ψηφίζουμε κάποιους ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοδιοικηθούν προκειμένου να μας διοικήσουν έως την στιγμή που θα είμαστε σε θέση να αυτοδιοικηθούμε καθώς αυτοί δεν το έκαναν. Ε; Αυτή είναι η απόλυτη ταυτολογία: Οι άνθρωποι είναι ελαττωματικοί γι 'αυτό χρειαζόμαστε μια διοίκηση που αποτελείται από ανθρώπους που είναι κι αυτοί (ως άνθρωποι) ελαττωματικοί ... Το πιάσατε; Κλασικός κυκλικός συλλογισμός.[…]
«Δημιουργείστε ανεξάρτητη σκέψη. Γίνετε ο σκακιστής και όχι το πιόνι» Ralph Charell
[…]Σίγουρα, ακούγεται πιο εύκολο απ’ ότι είναι στην πράξη. Αλλά όπως κάποτε είπε ο Σπινόζα: «Όλα τα υπέροχα πράγματα είναι τόσο δύσκολα όσο είναι και σπάνια».
3-ΘΡΗΣΚΕΙΑ
«Δεν έχετε πίστη. Απλά πιστεύετε ότι έχετε πίστη.» Samuel Coleridge
Ποια είναι η λειτουργία της θρησκείας; Παρουσιάζει το ανεξήγητο ως ανέφικτο, προκειμένου να κλέψει τα μυαλά των αστόχαστων. Η θρησκεία προσπαθεί να αναγκάσει το μυαλό μας να μετατρέψει μυστηριώδεις μύθους σε αναμφισβήτητα γεγονότα. Αντί να επιτρέψει στους μύθους να παραμείνουν μυστηριώδη βασίλεια όπου η φαντασία μας μπορεί να παίξει, η θρησκεία τα μετατρέπει σε τρομακτικά γεγονότα με σοβαρά προγράμματα που καταλήγουν να δημιουργούν περιττό άγχος στον πραγματικό κόσμο.
Η θρησκεία ατροφεί τη δημιουργικότητα. Συρρικνώνει το εργαλείο της φαντασίας μας. Όπως ο Deepak Chopra μάντεψε: «Η καλύτερη χρήση της φαντασίας είναι η δημιουργικότητα. Η χειρότερη χρήση της φαντασίας είναι το άγχος.» […]Αλλά δεν θα έπρεπε να είμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας όταν πρόκειται για την θρησκεία. Όπως πολλοί από μας έχουν εθιστεί στο να εξαρτώνται από το κράτος, οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε θρησκευτικά. Και έτσι είναι μάλλον καλύτερα να προσεγγίσουμε το θέμα με ένα σκεπτικό παρόμοιο με του Guy Harrison: «Μίσησε το δόγμα και αγάπησε τον πιστό». Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται για να αντιληφθούμε τα πράγματα είναι, να πάρουμε μια βαθειά ανάσα και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ένα πολύ νέο και σαστισμένο είδος μέσα σε ένα κατά τ’ άλλα αρχαίο και τέλειο σύμπαν.
«Η πίστη, είναι μία πληγή που θεραπεύει η γνώση.» Ursula K. Le Guin
Όπου υπάρχει προσκόλληση στην θρησκεία, χάνεται η πνευματικότητα. Όπου το θρήσκο μυαλό κλείνει από την πίστη, το πνευματικό μυαλό ανοίγει από θαύμα. Πνευματικοί στοχαστές, είναι εκείνοι, που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς τον φόβο να κατανοήσουν πράγματα που συγκρούονται με τον δικό τους τρόπο σκέψης. Είναι ελεύθεροι να είναι δημιουργικοί, να σκέφτονται τις παλιές προκαταλήψεις, αντίθετα με τον άκριτο θρησκευτικό νου που υπόκειται στην τυραννία της πίστης. Και όπως ο Salman Rushdie προειδοποίησε:
«Η στιγμή που θα πεις πως κάθε ιδεολογικό σύστημα είναι θεϊκό, είτε πρόκειται για ένα σύστημα θρησκευτικής πίστης, είτε για μία κοσμική ιδεολογία, η στιγμή που θα διακηρύξεις ένα σύνολο ιδεών προκειμένου να καταστούν απρόσβλητες από κριτική, σάτιρα, χλευασμό ή περιφρόνηση, η ελευθέρια της σκέψης καθίσταται αδύνατη.»
Εδώ είναι η ουσία: Με την πνευματικότητα, ο Θεός και ο μη-Θεός δεν είναι αντίρροπες δυνάμεις. Είναι απλά δύο τρόποι να αντικρίζεις την ίδια δύναμη, στην πορεία της προσωρινότητας, είναι τόσο κατασκευαστής όσο και καταστροφέας, τόσο ζωή όσο και εντροπία, τόσο υπαρξιστής όσο και μηδενιστής, τόσο θεϊστής όσο και άθεος και η πνευματικότητα τα συμπεριλαμβάνει όλα ως δυνητική Εμπειρία για τον έξυπνο και ανοιχτόμυαλο παρατηρητή.
Στην τελική είμαστε όλοι επιρρεπείς στα λάθη. Όλοι περνάμε από το στάδιο του γυμνού πιθήκου που λαθεύει αλλά φαντάζεται ότι είναι ένας θωρακισμένος αλάθητος θεός. Η δοκιμασία και το σφάλμα σχετικά με όλο αυτό είναι στην καλύτερη περίπτωση επίπονα και υπάρχουν φυλακές και παγίδες εν αφθονία, αλλά εάν μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τα βασικά ζητήματα του σκουντουφλήματός μας –ιδιοκτησία, διακυβέρνηση, θρησκεία- με κουράγιο, μια αίσθηση του χιούμορ και με την ικανότητα να θυσιάσουμε τη σοβαροφάνειά μας, τότε ίσως μπορέσουμε να κάνουμε το ταξίδι λίγο πιο ευφάνταστο και αλίμονο, λίγο πιο ευχάριστο.
Ελεύθερη απόδοση: Μάρη Λιώκη
