ΒΡΕΤΑΝΟΤΡΑΦΕΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ

Οι έμπειροι Άγγλοι είναι οι μετρ της προβοκάτσιας και η δράση τους έχει εκδηλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Τι έκαναν; Το σημαντικότερο ήταν ότι έλεγχαν τις ηγεσίες των κοινοτήτων. Αναγόρευαν σε "μορφές" εκείνους που στόχευαν εναντίον των "άλλων" και όχι εναντίον τους.

Περιπτώσεις με Βρετανοτραφείς δικηγόρους. Δικηγόρους, όπως ήταν για παράδειγμα ο Γκάντι, που "απελευθέρωσε" τους Ινδούς από τη βρετανική κατοχή. Δικηγόροι όπως ο Γκάντι, που επινόησε τη "μη βία", όταν αυτό βόλευε μόνον τους ’Άγγλους. Ο Γκάντι, που σε μια εποχή που είχαν συνειδητοποιηθεί οι λαοί, δεν άφησε μισό δισεκα­τομμύριο Ινδούς να "κλείσουν" άπαξ τους λογαριασμούς τους με τους Άγγλους.

Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έλυσαν τους λογαριασμούς τους με μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, που τους εκμεταλλεύονταν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο και οι οποίοι βρίσκονταν τρεις ωκεανούς μακριά από την πατρίδα τους. Για όσο διάστημα οι Άγγλοι ευνοούνταν από τη βία, τη σκορπούσαν απλόχερα στην Ινδία. Όταν αυτό δεν τους συνέφερε, έκαναν εθνοπατέρα των Ινδών τον Γκάντι της "μη βίας". Τον Γκάντι, που "έπεισε" τους Ινδούς να μην ασκήσουν βία απέναντι στους Άγγλους, αλλά που δεν μπόρεσε να τους "πείσει" να μην σφαχτούν μεταξύ τους. 

Κατά σύμπτωση η "πειθώ" του Γκάντι περιοριζόταν μόνον σε όσα συνέφεραν τους Άγγλους. Όταν κάτι δεν τους συνέφερε, τον μετέτρεπαν σε μια γραφική "Κασσάνδρα", που δεν την άκουγε κανείς. Μια σκελετωμένη και γραφική "Κασσάνδρα" που πίστευε ότι θα νικήσει την αποικιοκρατία νηστική και ξαπλωμένη.

ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝH

Η Κύπρος πρέπει να πει OXI στο σχέδιο του σκλάβου Ανάν.

Πρόκειται περί μιας θανάσιμης παγίδας.

Αν δεν προσέξουν οι Κύπριοι,

θα "παγιδευτούν" για πάντα στην Αγγλοεβραϊκή παγίδα.

Οι Γραικοί τους "ξαναπούλησαν"

και μόνοι τους πρέπει να βρουν τη λύση που τους συμφέρει.

Οι Αγγλοσάξονες και οι Εβραίοι, μετά από αρκετό καιρό, "ξαναχτύπησαν" στην Κύπρο. Προφανώς άλλαξαν οι ανάγκες της "πλανηταρχίας" τους και η Κύπρος δεν μπορεί να τις εξυπηρετήσει με τη σημερινή της μορφή. Κάτω από το πρίσμα των νέων αναγκών είναι υποχρεωμένοι να επανασχεδιάσουν την "προβληματικότητά" της. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων "θέλει" την Κύπρο σε άλλη μορφή και αυτό είναι που μεθοδεύεται σήμερα. Για κάποιον, που γνωρίζει την πολιτική τους και τους στόχους τους, αποτελούν ανοικτό "βιβλίο" στις κινήσεις τους. Το όλο θέμα δηλαδή είναι να γνωρίζεις πάντα πού περίπου κινούνται τα συμφέροντά τους και να προσκολλάσαι σ' αυτά, ώστε να βρεις την αλήθεια των κινήσεων και των προτάσεών τους. Να τα παρακολουθείς και να μην παρασύρεσαι από τους λόγους τους. Να μην παρασύρεσαι από το "περιτύλιγμα" που κάθε φορά χρησιμοποιούν, για να σου προσφέρουν την αθλιότητά τους. Πρέπει να τους αντιμετωπίζεις όπως τους "παπατζήδες" των δρόμων, οι οποίοι πάντα παρουσιάζονται σαν γενναιό­δωροι και αφελείς, αναζητώντας θύματα. Να μην παρασύρεσαι από τη "γενναιοδωρία" τους και την πολιτισμική τους "αφέλεια".

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "περιτύλιγμα", που είναι διαφορετικό από την ουσία αυτού του οποίου προσφέρεται. Ένα "περιτύλιγμα", που συνήθως έχει να κάνει με έννοιες όπως αυτήν της ειρήνης, της σταθερότητας ή του ανθρωπισμού. Είναι γνωστό άλλωστε από την ιστορία ότι οι αυτοί οι δύο λαοί είναι οι συνήθεις ύποπτοι πίσω από όλες τις αθλιότητες που συμβαίνουν στην ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες. Είναι οι πιο θρασείς από τους "υβριστές" κάθε έννοιας πολιτισμού και ανθρωπισμού. Οι πρώτοι είναι οι δολοφόνοι με τα πιο βελούδινα "γάντια" στον κόσμο, ενώ οι δεύτεροι είναι οι δολοφόνοι με τα πιο βουρκωμένα "μάτια". Αυτοί οι δύο λαοί ποτέ δεν σκοτώνουν επειδή είναι βάρβαροι. Οι πρώτοι σκοτώνουν για το "καλό" της ανθρωπότητας και για να την εκπολιτίσουν, ενώ οι δεύτεροι σκοτώνουν πάντα σε "νόμιμη" άμυνα. Μόνον μια αριθμομηχανή μπορεί ν' αποδείξει με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι οι Αγγλοσάξονες και οι Εβραίοι έχουν κοστίσει στην ανθρωπότητα πιο πολύ αίμα ακόμα και από τον πιο διάσημο και αιμοσταγή "Ταμερλάνο" της ιστορίας.

Για να καταλάβει κάποιος την ουσία της πρότασης του Ανάν, θα πρέπει να γνωρίζει απαραιτήτως δύο πράγματα. Θα πρέπει να γνωρίζει κατά πρώτον την αξία της Κύπρου για τα αγγλοσαξονικά και τα εβραϊκά συμφέροντα και κατά δεύτερον την ουσία του κυπριακού ζητήματος και τη σχέση του με τα συμφέροντα αυτά. Αν κάτι από τα δύο του διαφεύγει και σταθεί στις ίδιες τις προτάσεις, θα παγιδευτεί. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Αν γνωρίζει κάποιος τα παραπάνω, μπορεί να "μαντέψει" τις προτάσεις που κάθε φορά κάνουν οι "παπατζήδες" της παγκόσμιας πολιτικής. Οι "σωτήρες" των λαών και στην περίπτωσή μας οι "σωτήρες" της Κύπρου.

Το κυπριακό, τόσο για τους Αγγλοσάξονες όσο και για τους Εβραίους, είναι θέμα ζωτικής σημασίας. Οι πρώτοι με μέσον την Κύπρο μπορούν να βρίσκονται "κοντά" στη Μέση Ανατολή και να ελέγχουν τα πετρέλαιά της. Μπορούν με τις βάσεις τους στο νησί ν' απειλούν με στρατιωτική επέμβαση όποτε θέλουν, όποιον θέλουν, χωρίς να έχουν την ανάγκη εξεύρεσης στρατηγικού συμμάχου ανάμεσα στις δυνάμεις της περιοχής. Οι στρατιωτικές απειλές των Αγγλοσαξόνων απέναντι στους μουσουλμάνους ξεκινάνε πάντα από την Κύπρο και μετά από οπουδήποτε αλλού. Πρώτα η δεδομένη Κύπρος είναι αυτή η οποία τους κάνει ισχυρούς παράγοντες στην περιοχή και κατόπιν το κάθε Ινσιρλίκ, που αλλάζει ανάλογα με τα συμφέροντά τους και τις απαιτήσεις των ιδιοκτητών τους.

Το ίδιο ζωτικός είναι ο ρόλος του νησιού και για τα συμφέροντα των Εβραίων. Οι Εβραίοι με μέσον την Κύπρο μπορούν να διασφαλίζουν την ασφάλεια του μικρού αλλά δολοφονικού Ισραήλ, που "πλέει" προκλητικά μόνο του μέσα στον μουσουλμανικό "ωκεανό". Η Κύπρος είναι η κοντινότερη φιλική "ακτή" γι' αυτό το προκλητικό και φονικό "καράβι". Η Κύπρος αποτελεί γι' αυτούς τη "σωτηρία" σε ενδεχόμενη εθνική καταστροφή τους. Μια καταστροφή, που, ως πιθανή εξέλιξη, επικρέμεται πάνω τους ως μόνιμη απειλή. Γιατί; Γιατί ο ρόλος αυτού του κράτους είναι καθαρά προβοκατόρικος στην περιοχή.

Το Ισραήλ δεν "γεννήθηκε" από τη λαχτάρα των Εβραίων να επιστρέψουν στη γενέθλια γη τους. Το Ισραήλ "γεννήθηκε" για τους λόγους που ιδρύεται ένα υποκατάστημα μια μεγάλης επιχείρησης. Ένα υποκατάστημα, που, άσχετα με την επιτυχία του στο δικό του επίπεδο, υπηρετεί τα ευρύτερα συμφέροντα της επιχείρησης. Ένα υποκατάστημα, που, ακόμα κι όταν έχει ζημιά το ίδιο, προσφέρει κέρδος στην εταιρεία. Αυτό το κράτος "γεννήθηκε" για ν' αυξήσουν οι πλούσιοι Εβραίοι τα κέρδη τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για την ίδρυσή του. Δεν είχαν ανάγκη το ιδιόκτητο κράτος οι Εβραίοι. Οι κλέφτες Εβραίοι το έχουν αποδείξει μέσα στους αιώνες ότι τα καταφέρνουν καλύτερα μέσα στα ξένα κράτη. Τα "παράσιτα" ευνοούνται στα ξένα "σώματα" και δεν επιδιώκουν την αυτοδιάθεσή τους. Τα "παράσιτα" επιβιώνουν πιο πλούσια όταν δουλεύουν άλλοι και όχι τα ίδια.

Το Ισραήλ "γεννήθηκε" από τη θέληση των Άγγλων και των Εβραίων ν' αρπάξουν τα πετρέλαια της περιοχής τζάμπα. Η συνεργασία τους ήταν υποχρεωτική, γιατί εξαιτίας των αλλαγών μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν μπορούσαν οι Αγγλοσάξονες μόνοι τους να επιτύχουν τους στόχους της αποικιοκρατίας. Η αποικιοκρατία ήταν προκλητική και ο κομμουνισμός με την προπαγάνδα του την έκανε ακόμα πιο προκλητική. Εκ των δεδομένων δηλαδή ήταν ανάγκη να αλλάξει η πολιτική των ιμπεριαλιστών, εφόσον δεν άλλαζε η θέλησή τους να λεηλατούν την περιοχή. Για να το καταφέρουν αυτό, είναι υποχρεωμένοι να προκαλούν προβλήματα στην περιοχή και αυτός είναι ο ρόλος του Ισραήλ. Η προβληματικότητα στην περιοχή ρίχνει την τιμή των πετρελαίων και γι' αυτό φροντίζει το Ισραήλ. Τα πάντα στην περιοχή είναι "στημένα". Μέσω του Ισραήλ οι Αγγλοσάξονες ελέγχουν με τον πιο ασφαλή τρόπο την περιοχή.

Τα πάντα λειτουργούν αλυσιδωτά. Η άθλια πολιτική του Ισραήλ συντηρεί τους δικτάτορες της περιοχής. Δεν θα υπήρχε ο Σαντάμ, αν δεν υπήρχε το Ισραήλ. Ο Σαντάμ λατρεύει να μισεί το Ισραήλ, γιατί στην πραγματικότητα αυτό το μίσος τον κάνει ανεκτό στη χώρα του. Χωρίς την αθλιότητα του Ισραήλ θα είχε προ πολλού κρεμαστεί σε κάποια πλατεία της Βαγδάτης. Χωρίς την αθλιότητα του Σαντάμ, δεν θα υπήρχε το καθεστώς των μουλάδων στο Ιράν. Το ένα πρόβλημα συντηρεί το άλλο και όλα ξεκινάνε από το προβοκατόρικο Ισραήλ. Οι λαοί παγιδεύονται από τους "σωτήρες" τους και οι πονηροί τούς λεηλατούν. Αυτό είναι το όλο "παιχνίδι" στην περιοχή. Κάθε φορά που μια κοινωνική αλλαγή ή αλλαγή συμμαχιών μέσα στο Ισλάμ απειλεί τους Αγγλο­σάξονες, κατά "σύμπτωση" το Ισραήλ είναι ανήσυχο και αντιμουσουλμανικό. Χάρη σ' αυτήν την "ανησυχία" συντηρούνται όλα τα άθλια στρατοκρατικά καθεστώτα της περιοχής, που βολεύουν τους Αγγλοσάξονες.

Τα καθεστώτα που "κατασκεύασαν" οι ίδιοι. Τα καθεστώτα, που με άλλοθι τον μεγάλο "εχθρό" του σιωνισμού κλέβουν και βασανίζουν τους πολίτες τους. Οι Αγγλοσάξονες δημιουργούν τα εχθρικά προς το Ισραήλ καθεστώτα και το Ισραήλ συντηρεί αυτήν την εχθρότητα. Τα καθεστώτα αυτά ασκούν απάνθρωπη εσωτερική πολιτική και η προκλητικότητα του Ισραήλ τα δικαιώνει. Βασανίζουν τους πολίτες τους πάντα με το πρόσχημα ότι πάνω απ' όλα προτεραιότητα έχει ο εχθρός του Ισλάμ. Είναι "υποχρεωμένα", λόγω του "κρίσιμου" της κατάστασης και της σημαντι­κότητας του εχθρού, να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι "υποχρεωμένα", αντί να προσπαθούν για την ευημερία των λαών τους, να μεριμνούν για την ευημερία των στρατών τους. Είναι "υποχρεωμένοι" και οι λαοί τους να κάνουν υπομονή, μέχρι να διαβούν την "έρημο" της αθλιότητας.

Όλα αυτά είναι "στημένα". Με χρήματα της CIA σπούδασε ο βασιλιάς Χουσεΐν, που μέχρι τον θάνατό του παρίστανε τον "φίλο" των Παλαιστινίων και τον "εχθρό" του Ισραήλ. Όλοι σχεδόν οι "ορκισμένοι" εχθροί του Ισραήλ ήταν —και πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να είναι— έμμισθοι πράκτορες της CIA. Όταν ο διαβόητος "εβραιοφάγος" Χίτλερ είχε εβραϊκές ρίζες, γιατί να μην ευσταθούν οι υποψίες και οι φήμες ότι και ο "πολύς" Καντάφι είναι της ίδιας καταγωγής; Όταν βγάζεις χρήματα από τους "διώκτες" σου, γιατί να μην τους δημιουργείς μόνος σου, για να είσαι σίγουρος ότι θα σε καταδιώξουν όποτε θέλεις και όπως θέλεις; Οι Εβραίοι έχουν αποδείξει ότι για το κέρδος μπορούν να συμμαχήσουν και με τον διάβολο. Όταν έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν μόνοι τους τον "διάβολό" τους, γιατί να μην το επιχειρήσουν;

Όταν όμως ακολουθείς αυτού του είδους την πολιτική εις βάρος ενός δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων, ευνόητο είναι ότι χρειάζεσαι ασφάλεια. Ασφάλεια καί στο πρακτικό επίπεδο καί στο αντίστοιχο ψυχολογικό. Σ' αυτό το σημείο παίζει ρόλο η Κύπρος. Η Κύπρος είναι το πιο κοντινό σημείο που μπορεί να φτάσει η στρατιωτική "ομπρέλα" του ισχυρού πάτρωνα των Εβραίων και βέβαια και των καθεστώτων της περιοχής. Είναι η πιο κοντινή φιλική ακτή σε περίπτωση καταστροφής τους. Η Κύπρος δηλαδή είναι αυτή που διατηρεί το "στημένο" σκηνικό της Μέσης Ανατολής.

Η Κύπρος διασφαλίζει όχι μόνον τα συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων και την ασφάλεια Εβραίων, αλλά και την ασφάλεια πολλών άλλων από αυτούς που συνδέονται με τα συμφέροντα αυτά. Προστατεύει δηλαδή και τα υπόλοιπα κτήνη της Μέσης Ανατολής. Χάρη στην Κύπρο αισθάνονται ασφαλείς και οι υπόλοιποι προβοκάτορες της περιοχής. Από τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας, μέχρι τον Καντάφι. Από τον γελοίο Αμπντάλα και τον κοιμισμένο Άσαντ, μέχρι τον φονικό Σαντάμ. Τις "μαριονέτες" των Αγγλοσαξόνων της περιοχής. Η Κύπρος δηλαδή είναι η πίσω "πόρτα" που έχουν ανάγκη όλοι οι φονιάδες της Μέσης Ανατολής.

Από εκεί μπαίνουν όλοι οι προβοκάτορες και από εκεί φιλοδοξούν να φύγουν σε περίπτωση που θα γίνει το μοιραίο. Είτε μιλάμε για λαούς είτε για πρόσωπα, οι πάντες επενδύουν στην Κύπρο για να σωθούν σε περίπτωση που θα εκραγεί πραγματικά το "καζάνι" της Μέσης Ανατολής. Είναι ζωτικό γι' αυτούς να υπάρχει πίσω "πόρτα", όπως είναι ζωτικό για τον οποιοδήποτε κακοποιό να εξασφαλίσει τη διαφυγή του σε περίπτωση αποτυχίας του. Κανένας κακοποιός δεν είναι προκλη­τικός και βέβαια ασφαλής, όταν μπορεί να εγκλωβιστεί σε κλειστό χώρο. Πάντα εξασφαλίζεις οδό διαφυγής και κατόπιν κάνεις τα εγκλήματά σου.

Ακόμα και το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου είναι "διάτρητο" γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο. Επιτρέπουν οι Δυτικοί στην Κύπρο να "ξεπλένει" χρήματα, γιατί αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για τους προβοκάτορες της Μέσης Ανατολής, ώστε να αισθάνονται ασφαλείς. Στην Κύπρο έχουν μυστικούς λογαριασμούς όλοι οι πρωταγωνιστές της περιοχής. Αν ου μη γένοιτο χρειαστεί να δραπετεύσουν από την περιοχή με ένα "πουκάμισο", στην Κύπρο θα πάνε για να πάρουν τα εφόδια, μέχρι να καταλήξουν στις "Μπανανίες" της Λατινικής Αμερικής, που τους περιμένουν τα "κλοπιμαία" τους. Εκεί όπου κατοικούν και οι πρώτοι διδάξαντες και όμοιοί τους ναζιστές. Χωρίς τον ενδιάμεσο σταθμό της Κύπρου αυτές οι "Μπανανίες" είναι πολύ μακριά και ο κόσμος πολύ επικίνδυνος και βέβαια άπληστος.

Φαντάζεται κάποιος πόσο μπορεί να κοστίσει το ταξίδι ενός κτήνους προς την σωτηρία, αν πέσει στα χέρια της μαφίας, χωρίς να έχει τα χρήματα να προπληρώσει τη μετακίνησή του; Τα χιλιάδες χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τη "σωτηρία" θα γίνουν "εκατομμύρια" στα χέρια των φυγαδευτών. Η Κύπρος είναι αυτή που "μειώνει" για όλους αυτούς τις αποστάσεις. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που η ρωσική μαφία έχει απλώσει τα πλοκάμια της στην Κύπρο. Έχοντας διασυνδέσεις με την πρώην KGB, μπορεί να φυγαδεύσει τον οποιονδήποτε οπουδήποτε. Χρήματα να υπάρχουν και όλα γίνονται.

Είναι λοιπόν ζωτικό καί για τους Αγγλοσάξονες καί για τους Εβραίους να εξασφαλίζουν τον έλεγχο του νησιού. Γιατί; Για να εξασφαλίσουν τις εγγυήσεις ασφάλειας που προσφέρουν στους φονικούς "υπαλλήλους" τους. Εκ των δεδομένων δηλαδή δεν τους συμφέρει, είτε η Κύπρος ν' ακολουθεί αυτόνομη πολιτική —ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος— είτε ν' αποτελεί μέρος ενός άλλου ανεξάρτητου κράτους, όποιο κι αν είναι αυτό. Τους συμφέρει να είναι μια διεθνής "Μπανανία", που η προβληματικότητά της θα επιτρέπει στους πονηρούς να καθο­ρί­ζουν μόνοι τους την πολιτική της. Τους συμφέρει να υπάρχουν κυανόκρανοι, που θα "ψαλιδίζουν" την κυριαρχία του λαού της. Τους συμφέρει να υπάρχουν δικές τους στρατιωτικές βάσεις απρόσιτες για τους Κυπρίους και βέβαια για τον διεθνή νόμο. Βάσεις έτοιμες να λειτουργήσουν ως διαμετακομιστικός σταθμός για τους ανθρώπους που πρέπει να προστατευτούν. Βάσεις που ελέγχουν την κίνηση από και προς την περιοχή.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση τίθεται θέμα ασφάλειάς για τους ανθρώπους τους, γιατί απλούστατα η τύχη τους θα είναι εξαρτώμενη από αυτόν που ελέγχει το νησί. Αν για παράδειγμα ο κυρίαρχος λαός της Κύπρου διώξει τις αγγλικές βάσεις από το νησί, αυτοί οι οποίοι πρώτοι θ' αρχίσουν να μην αισθάνονται καλά θα είναι οι Ισραηλινοί. Οι αγγλοσαξονικοί πάτρωνές τους, είτε μιλάμε για ΗΠΑ είτε για Βρετανία, ξαφνικά θ' απομακρυνθούν τόσο πολύ, που δεν θα μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς όταν θ' ακολουθούν την προβοκατόρικη και αιμοσταγή πολιτική τους. Μια ελεύθερη Κύπρος θα περιόριζε μέσα σε μία μέρα τα εγκλήματα των Εβραίων στην Παλαι­στίνη.

Σήμερα όμως —και για όσο διάστημα διατηρείται η προβληματικότητα του νησιού— υπάρχει ετοιμότητα, για να υπηρετήσει τον σχεδιασμό των δολοφόνων. Υπάρχει δίπλα τους και σε απόσταση αναπνοής φιλόξενο βρετανικό έδαφος. Υπάρχουν έτοιμα ακόμα και σχέδια για μαζική υποδοχή προσφύγων σε περίπτωση που θα χρειαστεί. Γι' αυτό το ενδεχόμενο οι Εβραίοι αγοράζουν σε μεγάλες ποσότητες εκτάσεις στην περιοχή. Εκτάσεις, που συστηματικά "βλέπουν" προς την Ασία. Αισθάνονται ασφαλείς οι Ισραηλινοί με τις αγγλικές βάσεις και τις ιδιοκτησίες τους στο νησί. Η Κύπρος με τον τρόπο αυτόν γίνεται το μόνιμο "παλαμάρι", που θα επιτρέψει στα εβραϊκά "ποντίκια" να διαφύγουν με ασφάλεια σε περίπτωση που το ισραηλινό "πλοίο" αρχίσει να βυθίζεται. Η Κύπρος είναι αυτή που θα τους γλιτώσει από τον "πνιγμό" και θα τους οδηγήσει στην ασφαλή χριστιανική "στεριά".

Αυτά είναι τα πάγια συμφέροντα αυτών των λαών στην περιοχή και αυτά τα διασφαλίζει η Κύπρος μόνον στην προβληματική της μορφή. Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι το πώς εξασφαλίζεται αυτή η προβληματικότητα, που τους ευνοεί. Θα δούμε δηλαδή πώς η προβλημα­τικότητα του νησιού διατηρεί ακμαία αυτά τα συμφέροντα και τι είδους προβληματικότητα αναζητείται. Δεν αρκεί δηλαδή να γνωρίζουμε ότι μέσω της Κύπρου "ρυθμίζεται" η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, αλλά πρέπει να δούμε ποιες είναι αυτές οι "ρυθμίσεις" που συμφέρουν τους δύο άθλιους μεγαλοσυνεταίρους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης ακριβώς τι συμβαίνει σήμερα. Παραμονές της ένταξης της Δημοκρατίας της Κύπρου στην Ε.Ε. έρχεται μια "σωτήρια" πρόταση από το γνωστό άντρο της αθλιότητας, που ακούει στο όνομα ΟΗΕ, για να "σώσει" την Κύπρο. Επί δεκαετίες δεν επέλυναν το ζήτημα και θα το επιλύσουν τώρα υπό τη μορφή του επείγοντος. Λίγους μήνες πριν την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. αποφάσισαν να το λύσουν εντός ολίγων ημερών. Ποιο είναι το ζητούμενο από αυτήν την εσπευσμένη απόφασή τους; Να εκμεταλλευτούν το επείγον της κατάστασης, καθώς και τη θέληση των Κυπρίων για ένταξη, ώστε να περάσουν εκβιαστικά μια πρόταση που δεν συμφέρει τους Κυπρίους, αλλά και τους Ευρω­παίους γενικότερα. Μια πρόταση, που θα διαιωνίσει την κατάσταση που τους ευνοεί και θα διατηρήσει και στο μέλλον την προβληματικότητα στην Κύπρο.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. δεν τους λύνει τα προβλήματα. Το γεγονός δηλαδή ότι η Κύπρος μετά την ένταξή της θ' ακολουθεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, δεν αποτελεί λύση γι' αυτούς. Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων και των Εβραίων ανήκουν σε διαφορετική "πλατφόρμα" από αυτά των Ευρωπαίων. Αυτός είναι κι ο λόγος που, ενώ η Κύπρος ανήκει στα ζωτικά συμφέροντα των Ευρωπαίων και βρίσκεται κυριολεκτικά στην "αυλή" τους, η "σωτήρια" πρόταση που την αφορά έρχεται από την άλλη άκρη του ωκεανού. Ποιο είναι το όλο θέμα; Η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ της αδύναμης Ευρώπης και των πανίσχυρων ΗΠΑ. Το λεπτό σημείο βρίσκεται εδώ ακριβώς. Ενώ η Βρετανία ανήκει στην Ε.Ε., τα συμφέροντά της ανήκουν στην "πλατφόρμα" των ΗΠΑ. Η Βρετανία απεχθάνεται την Ε.Ε. και ό,τι αυτήν αντιπροσωπεύει. Μπήκε στην Ένωση, γιατί απλούστατα οι ΗΠΑ την ανάγκασαν να μπει στο όνομα των κοινών συμφερόντων. Η Βρετανία είναι ο χαφιές των ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη.

Αυτό είναι απόλυτα λογικό, γιατί η "πλατφόρμα" των συμφερόντων τους είναι εθνική. Απλά, για να το καταλάβει κάποιος αυτό, πρέπει να γνωρίζει για ποιο έθνος μιλάμε. Μιλάμε για το έθνος των Αγγλοσαξόνων και όχι για τα έθνη των Αμερικανών και των Βρετανών, που στην πραγμα­τικότητα δεν υφίστανται, εφόσον αποτελούν πολυεθνικές συνθέσεις οι οποίες ελέγχονται από τους Αγγλοσάξονες. Μιλάμε δηλαδή για το έθνος που έχει υπό την ιδιοκτησία του τόσο τις ΗΠΑ όσο και τη Βρετανία.

Αυτό το έθνος διατηρεί την κοσμοκρατορία κι απλά σήμερα την ασκεί μέσω των ΗΠΑ, όπως παλαιότερα την ασκούσε μέσω της βρετανικής αυτοκρατορίας. Αυτό το έθνος λοιπόν έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ε.Ε.. Χρησιμοποιεί την ιδιοκτησία του, που λέγεται Βρετανία, για να ελέγχει την Ευρώπη και βέβαια για να περνάει τη "γραμμή" που συμφέρει θεωρητικά τις ΗΠΑ και πρακτικά το σύνολο του αγγλοσαξονικού έθνους. Χρησιμοποιεί τη Βρετανία για να ελέγχει την Ευρώπη, όπως χρησιμοποιεί την Αυστραλία για να ελέγχει την περιοχή του Ειρηνικού ή τη Νότια Αφρική, για να ελέγχει ένα μεγάλο τμήμα της αφρικανικής ηπείρου. Το τμήμα δηλαδή που δεν ελέγχει με τα υποτίθεται αντιισραηλινά κράτη του αφρικανικού βορρά.

Όλα αυτά τα υποτίθεται ανεξάρτητα κράτη είναι ιδιοκτησίες των Αγγλοσαξόνων, που προστα­τεύουν την περιουσία και τα συμφέροντά τους ανά τον κόσμο. Παριστάνουν τα ελεύθερα κράτη, για να μην προκαλούν ευρύτερους αντιαγγλοσαξονικούς συνασπισμούς. Συμμετέχουν ως ανε­ξάρ­τη­τα κράτη στους διεθνείς οργανισμούς, ώστε να δίνουν ψήφους στις αγγλοσαξονικές προτάσεις. Αποφασίζουν συλλογικά για την πολιτική τους στα όργανα της κοινοπολιτείας και στη συνέχεια ακολουθούν "αυτόνομη" πολιτική. Μια πολιτική που έχει έναν και μοναδικό στόχο. Να μην απειλούνται τα όπου γης αγγλοσαξονικά συμφέροντα.

Η Νότιος Αφρική για παράδειγμα εξασφαλίζει τις αγγλοσαξονικές ιδιοκτησίες σε όλα τα "ελεύθερα" κράτη της Αφρικής. Αυτό το κράτος εξασφαλίζει τις βρετανικές ιδιοκτησίες που αποκτήθηκαν επί αποικιοκρατίας και αυτό το κράτος εξασφαλίζει τις νέες αμερικανικές ιδιοκτησίες των πολυεθνικών. Τόσο δηλαδή τα βρετανικά φέουδα στην Αφρική όσο και οι αμερικανικές ιδιοκτησίες στις πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτής της ηπείρου, ανήκουν στην ίδια σφαίρα συμφερόντων. Αυτά τα συμφέροντα υπηρετεί το κράτος της Νοτίου Αφρικής. Η πολιτική αυτού του κράτους λειτουργεί αποτρεπτικά σε όσους "μαύρους" θα είχαν τη φαεινή ιδέα ν' απειλήσουν τα "πάλλευκα" αγγλοσαξονικά συμφέροντα.

Η Κύπρος είναι ένας τέτοιος "μοχλός" υπεράσπισης αυτών των συμφερόντων. Είναι πολύτιμη και γι' αυτό σήμερα βιάζονται οι Αγγλοσάξονες να δώσουν "λύση" στο πρόβλημά της. Αν ψάξει κάποιος την ταυτότητα αυτών που προτείνουν τη λύση, θα καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε. Άγγλος είναι αυτός ο οποίος συνέθεσε την "πρόταση" που πρότεινε ο "πολύς" Ανάν. Τι είναι ο Ανάν; Ένας μαύρος σκλάβος των Άγγλων. Ένας πιστός σκύλος των συμφερόντων τους, που κατέλαβε τη θέση του μόνον εξαιτίας του χρώματός του και για να κάνουν μια φαινομενικά φιλοαφρικανική πολιτική οι Αγγλοσάξονες. Αρκεί κάποιος να δει την καταγωγή του και την ηλικία του και θα καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Είναι παιδί μιας πλούσιας αστικής οικογένειας της υπανάπτυκτης Γκάνα, που ήταν πρώην αποικία της Βρετανίας.

Πλούσιος αστός σε ένα τέτοιο κράτος σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Έπρεπε να "γλείφεις" τους Άγγλους από την κορυφή μέχρι τα νύχια, για να μορφωθείς σε ένα κράτος που ακόμα και σήμερα η απλή επιβίωση είναι επίτευγμα. Είναι επίτευγμα, γιατί η Γκάνα είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της πολιτικής που ακολουθήθηκε μετά την "αποικιοκρατία" των Άγγλων. Είναι ένα κράτος που ειδικεύεται στη μονοκαλλιέργεια του κακάο. Πεθαίνουν από την πείνα οι κάτοικοί του, για να γίνονται πλούσιοι οι Δυτικοί έμποροι του κακάο. Αυτός ο δούλος, που δεν βοηθά την πατρίδα του, "αγωνιά" για τη "σωτηρία" της Κύπρου. Αυτός ο δούλος, που μεγάλωσε πλούσια στην εποχή της αποικιοκρατίας —και προφανώς υπό τη βρετανική εύνοια— σήμερα προφανώς ξεπληρώνει "χρέη" στους κυρίους του. Ένας σκλάβος, που γεννήθηκε στο Κουμάσι και από τότε φέρεται σαν κουμάσι.

Όλο το παιχνίδι δηλαδή σήμερα που βλέπουμε έχει σχέση με την αγωνία των Αγγλοσαξόνων να μην χάσουν την Κύπρο από την ιδιοκτησία τους. Ο πόλεμος συμφερόντων που διεξάγεται σήμερα γύρω από την Κύπρο έχει σχέση με το ποιος θα ελέγχει την υπερπολύτιμη Κύπρο και άρα ποιος θ' απολαμβάνει την ιδιοκτησία ενός ιμπεριαλιστικού "εργαλείου" αυτής της αξίας. Όταν για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνιμη στρατιωτική "εξέδρα" για την εκδήλωση απειλών ή για να υπάρχει πίσω "πόρτα" διαφυγής για τους δολοφόνους, είναι δεδομένο ότι οι Αγγλοσάξονες δεν φεύγουν χωρίς πόλεμο από την περιοχή. Η "πόρτα" που λέγεται Κύπρος είναι πολύτιμη και ευνόητο είναι ότι θα γίνει μάχη για το ποιος θα την ελέγχει.

Από τη στιγμή λοιπόν που η Δημοκρατία της Κύπρου ετοιμάζεται να μπει στην Ε.Ε., ευνόητο είναι ότι το πλεονέκτημα το χάνουν οι Αγγλοσάξονες. Γιατί; Γιατί μετά την εισαγωγή της Κύπρου στην Ε.Ε. παύει να έχει νόημα το να είσαι ένας από τους "προστάτες" της Κύπρου, σαν εγγυήτρια δύναμη. Γιατί, τη στιγμή που ο τοπικός κυπριακός στρατός γίνεται τμήμα του ευρωστρατού, παύει ν' αποτελεί αγγλοσαξονικό στρατηγικό πλεονέκτημα η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων. Η Κύπρος σε μια τέτοια περίπτωση γίνεται ευρωπαϊκό "έδαφος" κι ακολουθεί την ευρωπαϊκή πολιτική και άρα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η Κύπρος γίνεται ευρωπαϊκό "έδαφος" και δεν έχει ανάγκη της προστασίας της Βρετανίας. Αυτό όμως είναι ολέθριο για τα αγγλοσαξονικά συμφέροντα. Γιατί; Γιατί ακόμα κι αν δεν τους διώξει τελείως η Ε.Ε. από την περιοχή, θα τους κοστίζει πανάκριβα ν' ασκούν την πάγια πολιτική τους. Θα είναι ευάλωτοι σε οικονομικούς και άλλους εκβιασμούς από τους Ευρωπαίους, που σε γενικές γραμμές δεν τρέφουν και τα φιλικότερα των αισθημάτων για τους Αγγλοσάξονες.

Δεν υπάρχει μεγάλο έθνος της Ευρώπης που σε κάποια στιγμή να μην έχει μισήσει θανάσιμα τους Αγγλοσάξονες. Από τους Γερμανούς και τους Γάλλους, μέχρι τους Ισπανούς και τους Ιταλούς, όλοι έχουν λόγους να τους περιορίσουν. Η σημερινή "φιλικότητά" τους είναι περισσότερο δημοσιοσχεσίτικη πρακτική, παρά μια ειλικρινής φιλία. Η κατάσταση θυμίζει έντονα τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Βιβλία, που περιγράφουν ιστορίες όπου όλοι είναι φίλοι μεταξύ τους μέχρι να σβήσει το "φως". Ιστορίες στις οποίες υπάρχει ένας νεκρός και όλοι οι υπόλοιποι είχαν λόγους να τον σκοτώσουν. Οι Αγγλοσάξονες ταπείνωσαν τους Ευρωπαίους κι απλά λόγω ισχύος τους ανάγκασαν να φέρονται φιλικά απέναντί τους. Γνωρίζουν όμως τα αισθήματά τους και γι' αυτό δεν τους εμπιστεύονται. Γνωρίζουν τα αισθήματά τους και γι' αυτό δεν επιτρέπουν ποτέ να σβήσει το "φως" των συμφερόντων τους. Έχουν δίκιο σ' αυτήν την καχυποψία, γιατί είναι βέβαιον ότι, αν η Ευρώπη αποκτήσει "μαχαίρι", θα το στρέψει πολύ εύκολα προς τα "πλευρά" του αγγλοσαξονισμού.

Τέτοιο "μαχαίρι" είναι η Κύπρος. Αν αποκτήσει τον έλεγχό της η Ευρώπη, πολλά θ' αλλάξουν στην ισορροπία των δυνάμεων παγκοσμίως. Γιατί; Γιατί αυτός ο οποίος την ελέγχει "ρυθμίζει" την ένταση της κρίσης στη Μέση Ανατολή και άρα παίρνει το μερίδιο του λέοντος από τη λεηλασία των πετρελαίων της. Όταν η επιβίωση του Ισραήλ —που μειώνει τις τιμές— θα εξαρτάται από τη βούληση της Ευρώπης, ευνόητο είναι ότι δεν μπορεί ν' αποκλειστεί η Ευρώπη από τη λεηλασία. Όταν σου ανήκει ο έλεγχος της Κύπρου, δεν μπορούν οι Ισραηλινοί να γράφουν στα παλιά τους τα "παπούτσια" τον επίσημο διαπραγματευτή σου για το μεσανατολικό. Επειδή την Κύπρο την ελέγχουν οι Αγγλοσάξονες, τόλμησαν οι Ισραηλινοί και εξευτέλισαν τον διαπραγματευτή τής Ευρώπης μετά την πρόσφατη έκρηξη της "Ιντιφάντα". Τον αγνόησαν πλήρως και τον άφησαν να συζητάει με τους σερβιτόρους του ξενοδοχείου στο οποίο κατέλυσε.

Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο των ηγετών της Μέσης Ανατολής. Όλοι αυτοί θα είναι υποχρεωμένοι ν' ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες τους στην ευρωπαϊκή διπλωματία. Γιατί; Γιατί αν δεν το κάνουν, η Ευρώπη θα τους κλείσει την "πόρτα" διαφυγής. Θα αρκεί μια απόφαση της Ευρώπης για να "παγώσει" ο οποιοσδήποτε τραπεζικός λογαριασμός στην ευρωπαϊκή Κύπρο. Τι θα κάνουν οι φασίστες, όταν αυτοί οι λογαριασμοί είναι οι "ζώνες" ασφαλείας τους; Δεν μπορείς ν' αμφισβητείς ή να μην υπακούς σ' αυτόν που μπορεί να επηρεάσει την επιβίωσή σου.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι, όταν λέμε για αλλαγή στην παγκόσμια ισορροπία δυνά­με­ων, μιλάμε για πολύ άμεσα πράγματα. Γι' αυτόν τον λόγο "αγωνιούν" τόσο πολύ οι Αγγλοσάξονες για τη "σωτηρία" της Κύπρου. Μέχρι και το κουτορνίθι ο Μπους κατάλαβε τη κρισιμότητα του ζητήματος και αγωνιά. Με το μικρό μυαλό που διαθέτει πιέζει κι αυτός όσο μπορεί.

Έχοντας ο αναγνώστης αυτά υπόψη του, μπορεί να καταλάβει γιατί υπάρχει σήμερα ανάγκη "επίλυσης" του κυπριακού πάνω σε νέα βάση. Η νέα βάση είναι απαραίτητη, γιατί απλούστατα έχουμε αλλαγή "τάξης πραγμάτων". Από τη στιγμή που ο κομμουνισμός κατέρρευσε, αλλάζουν όλα τα δεδομένα της τάξης που σχεδιάστηκε "πάνω" του. Ένα από αυτά τα δεδομένα ήταν και ο σχεδιασμός που αφορούσε την Κύπρο. Η διχοτόμηση της Κύπρου ήταν εξαιρετικά χρήσιμη για εκείνη την τάξη των πραγμάτων, ενώ σήμερα —για λόγους που θα δούμε παρακάτω— είναι άχρηστη. Για όσο διάστημα ο κομμουνισμός στεκόταν απέναντι στον καπιταλισμό ως ισχυρός αντίπαλος, η Κύπρος υπηρετούσε απόλυτα τα αγγλοεβραϊκά συμφέροντα με τον διχασμό της.

Τα πάντα δηλαδή είναι θέμα συμφέροντος και δεν είναι θέμα οράματος ή γνώσης για να επιλυθεί το πρόβλημα. Η Κύπρος συνέφερε εκείνη την εποχή να είναι διαιρεμένη και γι' αυτό την διαίρεσαν. Σήμερα συμφέρει κάτι άλλο και αυτό θα επιδιώξουν να κάνουν αυτοί οι οποίοι έχουν την ισχύ. Αν δεν καταλάβει ο αναγνώστης την πραγματική ουσία των συμφερόντων, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι συμβαίνει.

Στην περίπτωση της Κύπρου τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα, γιατί, όπως είπαμε, εκτός από τα περιφερειακά συμφέροντα των λαών, που εμπλέκονται άμεσα στο ζήτημα, γύρω από το ίδιο ζήτημα κινούνται και τα λεγόμενα "μεγάλα" συμφέροντα. Γύρω από το θέμα της Κύπρου δηλαδή υπάρχει αγωνία και για τους "μεγάλους" αυτού του πλανήτη. Γιατί; Γιατί είναι ζωτικό ζήτημα το κυπριακό για την τύχη της Νέας Τάξης και άρα και για την επιβίωση των λαών που επωφελούνται από αυτήν. Εκτός δηλαδή από τους Έλληνες και τους Τούρκους ενδιαφέρονται για το ίδιο πρόβλημα και οι Αγγλοσάξονες με τους Εβραίους.

Εκ των δεδομένων δηλαδή —για ν' αντιληφθούμε τι συμβαίνει— θα πρέπει να διαχωρίσουμε τα επίπεδα στα οποία κινούνται τα συμφέροντα αυτά. Το πρώτο επίπεδο είναι το προφανές, που αφορά τους λαούς οι οποίοι εμπλέκονται άμεσα σ' αυτό και είναι οι Έλληνες και οι Τούρκοι και βέβαια πάνω και πριν απ' όλους ο ίδιος ο κυπριακός λαός. Αυτοί οι λαοί είναι τα συνήθη και μεγάλα θύματα του αγγλοσαξονικού αλλά και του εβραϊκού ιμπεριαλισμού. Είναι θύματα, γιατί τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και οι Αγγλοσάξονες τους "δουλεύουν" όπως θέλουν και όποτε θέλουν. Είναι τόσο "παγιδευμένοι", που, ενώ είναι άμεσα εμπλεκόμενοι στο περίφημο κυπριακό ζήτημα, στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουν την ουσία αυτού του ζητήματος. Αυτοί δηλαδή οι οποίοι φαινομενικά "πρωταγωνιστούν" στο ζήτημα αυτό, αγνοούν την ουσία του.

Αυτό, όσο κι αν ακούγεται τραγικό, δεν παύει να περιγράφει την αλήθεια της όλης κατά­στασης. Γιατί; Γιατί όταν σε μια κατάσταση μόνον πληρώνεις, χωρίς να κερδίζεις τίποτε απολύτως, μάλλον δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Αυτή είναι και η ειρωνεία στην περίπτωση αυτήν. Αυτοί οι οποίοι πραγματικά δημιούργησαν το κυπριακό ζήτημα και επωφελούνται από αυτό είναι αφανείς και δεν τους κοστίζει τίποτε, ενώ αυτοί οι οποίοι φαινομενικά "πρωταγωνιστούν", ζημιώνονται χωρίς καμία προοπτική κέρδους. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Αυτοί οι οποίοι εμφανίζονται σαν "πρωταγωνιστές" στο συγκεκριμένο ζήτημα —και είναι οι Έλληνες και οι Τούρκοι— δεν είναι τέτοιοι. Ούτε το δημιούργησαν αλλά και ούτε επωφελήθηκαν από αυτό, ώστε να υποθέσει κάποιος ότι γι' αυτό το δημιούργησαν και το συντηρούν.

Το ζήτημα της Κύπρου είχε να κάνει με ένα πρόβλημα του κυπριακού λαού και γι' αυτό ονομάζεται έτσι. Ο λαός της Κύπρου είχε πρόβλημα, που είχε να κάνει με τους Άγγλους κατακτητές της Κύπρου. Αυτοί ήταν που ως κατακτητές αδικούσαν τον κυπριακό λαό στο σύνολό του και αυτό ήταν το πρόβλημα αυτού του λαού. Αυτή η συνθήκη δημιουργεί το κυπριακό ζήτημα. Έφυγαν μήπως οι Άγγλοι από το νησί, επειδή "απελευθερώθηκαν" οι Κύπριοι; Όχι βέβαια. Άρα το κυπριακό ζήτημα εκείνης της εποχής δεν έπαψε να υφίσταται. Μεταλλάχθηκε και έγινε πιο πολύπλοκο. Θα είχαμε νέα περίπτωση κυπριακού ζητήματος μόνον αν έφευγαν οι Άγγλοι από το νησί και μόνον αν μετά την αποβολή τους ξαναδημιουργούνταν πρόβλημα με τον λαό της Κύπρου. Αν δηλαδή έφευγαν οι Άγγλοι και μετά οι δύο κοινότητες συγκρούονταν μεταξύ τους, τότε θα είχαμε ένα νέο κυπριακό ζήτημα, το οποίο δεν θα είχε σχέση με το προηγούμενο και θα ήταν απλά συνονόματο.

Στην περίπτωση όμως της Κύπρου δεν συνέβαινε αυτό. Στην περίπτωση της Κύπρου είχαμε πρόσθεση νέων προβλημάτων πάνω σε ένα αρχικό πρόβλημα, που ποτέ δεν επιλύθηκε. Είχαμε πολλαπλασιασμό μεταβλητών παραγόντων σε ένα αρχικό πρόβλημα που παρέμεινε στην ουσία το ίδιο. Οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν εναντίον των Άγγλων και κάπου στη διαδρομή "διασπάστηκαν" και αλληλοσυγκρούστηκαν. Οι Άγγλοι όμως δεν νικήθηκαν κι ούτε εγκατέλειψαν το νησί. Οι ίδιοι άνθρωποι που έχτιζαν τα "φυλακισμένα μνήματα", για να βασανίζουν τους ανήσυχους Κυπρίους, είναι αυτοί που σήμερα ελέγχουν τους δρόμους στην Κύπρο και περιορίζουν την ελευθερία κίνησης των "ελεύθερων" Κυπρίων μέσα στην "ελεύθερη" Κύπρο.

Τα πράγματα δηλαδή δεν είναι απλά. Ξεσηκώθηκαν μεν οι Κύπριοι εναντίων των Άγγλων, αλλά κάπου στη "διαδρομή" παγιδεύτηκαν. Ξεκίνησαν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, αλλά από εκείνο το σημείο κι έπειτα εμφανίζονται όλοι οι υπόλοιποι "κομπάρσοι" του διάσημου πλέον έργου. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι δεν είναι "πρωταγωνιστές", γιατί δεν δημιούργησαν το κυπρια­κό πρόβλημα. Δεν το δημιούργησαν, γιατί απλούστατα δεν μπορούσαν να το δημιουργήσουν. Ο καθένας από αυτούς ήταν ο μεγάλος "αδερφός" του ενός εκ των "πρωταγωνιστών" και για όσο διάστημα οι Κύπριοι δεν μπορούσαν ν' αντιδράσουν στη βρετανική κατοχή, δεν μπορούσαν να τους βοηθήσουν, γιατί απλούστατα φοβούνταν τους Άγγλους.

Το κυπριακό ζήτημα δηλαδή υπήρχε από τη στιγμή που υπήρχε κατοχή στην Κύπρο. Ήταν ένα ζήτημα που αφορούσε τους κατακτητές και τους κατακτημένους. Αφορούσε τους βασανιστές και τους βασανιζόμενους. Αφορούσε τους Άγγλους και τους Κυπρίους. Όταν οι Κύπριοι βρήκαν τα αποθέματα γενναιότητας και αυτοθυσίας που απαιτούσε ο αγώνας εναντίον των κατακτητών, άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα. Το υπάρχον κυπριακό ζήτημα δηλαδή άρχισε να "μεταλ­λάσσεται", γιατί οι Άγγλοι οι οποίοι το δημιούργησαν δεν εννοούσαν ότι έπρεπε να φύγουν από το νησί, το οποίο αντιλαμβάνονταν σαν περιουσία τους και τους Κυπρίους στο σύνολό τους σαν βάρβαρα και κουτά ζώα.

Απλά είναι τα πράγματα. Όταν οι Άγγλοι διαπίστωσαν ότι πλέον δεν μπορούν να παραμείνουν στο νησί με τις παραδοσιακές πρακτικές των κατακτητών, άρχισαν τις "πονηράδες". Άρχισαν να εμπλέκουν μέσα στο πάντα υπάρχον κυπριακό ζήτημα και δευτερεύοντα συμφέροντα, ώστε να περιπλέξουν την κατάσταση. Να την περιπλέξουν σ' εκείνον τον βαθμό, που θα τους επέτρεπε να παραμείνουν στο νησί, εφόσον θα "μπερδεύονταν" οι Κύπριοι στον αγώνα τους. Δεν αντι­λαμβάνονταν δηλαδή σαν βάρβαρους και κουτούς μόνον τους Κύπριους υποτελείς τους, αλλά έτσι αντιλαμβάνονταν και τους υποτίθεται ελεύθερους Έλληνες και Τούρκους.

Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή του κειμένου ότι το όλο ζήτημα είναι να γνωρίζεις τις πολιτικές που ακολουθούν οι Άγγλοι και από εκεί και πέρα, αντιλαμβανόμενος τα συμφέροντά τους, να μπορείς να "μαντέψεις" τις κινήσεις τους. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι, αν δεν γνωρίζεις του Άγγλους, δεν μπορείς να τους "διώξεις" από τις κατακτήσεις τους. Όποιος το προσπάθησε με μόνο μέσον τη γενναιότητά του, την "πάτησε" και υποδουλώθηκε ακόμα χειρότερα, γιατί όχι μόνον δεν κατάφερε τίποτε, αλλά έχασε και την εικόνα που είχε. Όχι μόνον δεν απαλλάχθηκε από τον κατακτητή, αλλά παρέμεινε δούλος του σε μεγαλύτερο ακόμα βαθμό. Το πιο τραγικό στην περίπτωση αυτήν είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς τι συμβαίνει. Όπως δεν απαλλάχθηκαν ποτέ η Ινδία και το Πακιστάν από τη βρετανική κηδεμονία, έτσι δεν απαλλάχθηκε ποτέ και η Κύπρος. Γιατί; Γιατί οι λαοί τους δεν γνώριζαν την πάγια αγγλοσαξονική τακτική της διατήρησης της κυριαρχίας τους.

Το αποτέλεσμα της άγνοιας αυτής ήταν τραγικό γι' αυτούς που αποτόλμησαν τη βίαιη αντίδραση. Αντέδρασαν οι Ινδοί και οι Πακιστανοί στη βρετανική αποικιοκρατία, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι απαλλάχθηκαν από αυτούς. Περισσότεροι Ινδοί και Πακιστανοί έχουν σκοτωθεί στην περίοδο της "ελευθερίας" τους, παρά στην περίοδο της αποικιοκρατίας. Περισσότερο και σε πιο πολλά επίπεδα τους εκμεταλλεύονται σήμερα οι Άγγλοι, παρά στην περίοδο της αποικιο­κρατίας. Τότε εκμεταλλεύονταν αγράμματους ανθρώπους, οι οποίοι καί λίγα τους πρόσφεραν —ως άτομα αγράμματα που ήταν— καί επιπλέον τους μισούσαν ως κατακτητές. Σήμερα, μέσα στα ίδια κράτη οι Άγγλοι εκμεταλλεύονται ταυτόχρονα καί αγράμματους καί μορφωμένους σε όλα τα επίπεδα και το τραγικό είναι ότι τα θύματά τους τούς θεωρούν και φίλους τους.

Οι Άγγλοι σήμερα —και χωρίς κανένα πρόβλημα— εξακολουθούν να ελέγχουν τις ίδιες χώρες και βέβαια και το κεφάλαιό τους, που ήταν και το ζητούμενο γι' αυτούς. Ένα κεφάλαιο, που από τη βιομηχανική εποχή κι έπειτα έχασε την αξία του. Ένα κεφάλαιο, που ειδικά στη σημερινή μεταβιομηχανική εποχή έχει εξευτελιστεί σ' ό,τι αφορά την αξία κτήσης του. Εγκατέλειψαν δηλαδή οι Άγγλοι τα φέουδα στις Ινδίες ή το Πακιστάν, αλλά, με μέσον τον έλεγχο που ασκούν στα κράτη αυτά, κατορθώνουν κι αρπάζουν τον καρπό αυτού του κεφαλαίου για "ψίχουλα". Παλιά το κατάφερναν αυτό με τα βιομηχανικά προϊόντα και σήμερα το κάνουν με το άυλο κεφάλαιο της τεχνογνωσίας. Δεν δυσκολεύτηκαν σχεδόν καθόλου.

Όταν μπορείς και με ένα "τρακτέρ" —από τα χιλιάδες που κατασκευάζεις στα εργοστάσιά σου— κι αρπάζεις την παραγωγή ενός ολόκληρου φέουδου, ελάχιστα σ' απασχολεί σε ποιον ανήκει τυπικά το φέουδο αυτό. Το ιδανικό βέβαια είναι να είσαι και ιδιοκτήτης αυτού του φέουδου και να το εκμεταλλεύεσαι άμεσα. Αν δεν μπορείς όμως να είσαι τέτοιος, δεν χάνεις τίποτε αν μπορείς και το εκμεταλλεύεσαι έμμεσα. Αυτά όλα συνέβαιναν όταν είχε αξία το βιομηχανικό κεφάλαιο. Σήμερα, που και αυτό το κεφάλαιο έχει απαξιωθεί, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα. Οι Άγγλοι, σαν "ευεργέτες", εκβιομηχανίζουν αυτές τις χώρες και τους δίνουν να παράγουν "φασόν" τη δική τους παραγωγή. Τα θύματά τους έχουν παγιδευτεί στην αλληλο­εκμετάλλευση, για να κερδίζουν οι Αγγλοσάξονες.

Γι' αυτό μιλούσαμε για τραγικότητα της κατάστασης. Επί αποικιοκρατίας οι Άγγλοι εκμεταλ­λεύονταν πιο πολύ το κεφάλαιο των Ινδών, για παράδειγμα, παρά τους ίδιους τους Ινδούς. Σήμερα εκμεταλλεύονται όχι μόνον το κεφάλαιό τους, αλλά ακόμα και την ίδια την ψυχή τους. Εκμεταλλεύονται τις δημιουργίες τους και τα ταλέντα τους. Ποιος γνωρίζει για παράδειγμα ότι η Ινδία είναι μια από τις τρεις-τέσσερις μεγαλύτερες παραγωγές χώρες στον τομέα του software; Κανένας. Γιατί; Γιατί απλούστατα την ινδική παραγωγή την αρπάζουν τζάμπα οι Αγγλοσάξονες και οι καταναλωτές την αγοράζουν από αυτούς και όχι από τους παραγωγούς της. Ευνόητο είναι ότι αυτούς θα γνωρίζουν. Δεν μπορείς να γνωρίζεις από πού ψωνίζει η Microsoft αυτό το οποίο σου πουλάει. Βλέπεις Microsoft στο κουτί που αγοράζεις και νομίζεις ότι αγοράζεις δική της παραγωγή. Δεν γνωρίζεις ότι κάποιοι Ινδοί έβγαλαν τα "μάτια" τους για να κονομάνε οι Αγγλοσάξονες.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι Αγγλοσάξονες εγκατέλειψαν τη σκληρή αποικιοκρατική πολιτική και κινήθηκαν σε υψηλότερα επίπεδα ιμπεριαλισμού. Αυτό πετυχαίνουν οι Άγγλοι με τη γνωστή τακτική "φεύγω, μένοντας". Αυτοί δημιούργησαν το ινδοπακιστανικό ζήτημα, αυτοί επωφελούνται από αυτό και όμως δεν φαίνονται πλέον ως παράγοντές του. Αυτοί δημιούργησαν, επιδότησαν και στήριξαν τον εθνικισμό τόσο των Ινδών όσο και των Πακιστανών. Αυτοί μετέφεραν το χριστιανικό "know how" του εθνικισμού σ' εκείνη τη "γωνιά" της Ασίας. Μετέφεραν ένα ιδεολογικό μόρφωμα, που είναι ξένο τόσο με τη θρησκεία των Ινδών όσο και με αυτήν των Πακιστανών. Αυτοί έδωσαν την "πρώτη ύλη" σ' αυτό το "know how" για να λειτουργήσει και ήταν το Κασμίρ. Αυτοί δηλαδή καλλιέργησαν τον εθνικισμό και βέβαια "εφεύραν" και το πρόβλημα που τον "αναζωπυρώνει" κατά τη βούλησή τους. Μια βούληση, που βέβαια υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά των άμεσα εμπλεκομένων.

Γιατί το έκαναν αυτό; Για να εμπλέξουν αφελείς σε έναν πόλεμο εθνικών συμφερόντων, ώστε τα δικά τους εθνικά συμφέροντα στην περιοχή να παραμείνουν ανέπαφα και στο απυρόβλητο. Αντί να φύγουν άπαξ και με τις κλωτσιές από την Ασία, έβαλαν τους λαούς να σκέπτονται με τον πάγιο χριστιανικό κουτοπόνηρο τρόπο, ώστε να μην αντιδρούν στη δική τους παρουσία. Ξαφνικά οι Άγγλοι, αντί να φύγουν ως οι δυνάστες των λαών της περιοχής, έγιναν οι "σωτήρες" τους. Άγγλοι έγιναν οι "μυστικοσύμβουλοι" των εθνικιστών ή φονταμενταλιστών Πακιστανών και Ινδών ηγετών, που υπερασπίζονταν τα εθνικά ή θρησκευτικά τους συμφέροντα. Όταν επιτέλους δημι­ούρ­γησαν τις συνθήκες που οδηγούν στον πόλεμο τους δύο αφελείς "μονομάχους", εμφανίστηκαν σαν "διαιτητές" κι αντιπρόσωποι του πολιτισμού.

Οι Άγγλοι δηλαδή "κουρδίζουν" μυστικά τους δύο λαούς και, όταν αυτοί ορμήσουν ο ένας στον άλλο, οι ίδιοι εμφανίζονται σαν οι "ειρηνοποιοί". Στο μεταξύ όμως παραμένουν στον χώρο υπό τις ίδιες συνθήκες που υπήρχαν και επί αποικιοκρατίας. Έχοντας δημιουργήσει με τα κράτη αυτά τις συνθήκες εξάρτησης που τους ευνοούν, ελέγχουν τα πάντα. Ελέγχουν τα πάντα χωρίς καμία αντίδραση, γιατί γνωρίζουν να χειρίζονται άριστα το ζήτημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κάθε φορά που κάποιος Ινδός αξιωματούχος απειλεί τα αποικιοκρατικά συμφέροντά τους στην Ινδία, όλο και κάποια βόμβα "φανατικού" Πακιστανού θα σκάσει στο Κασμίρ. Από εκεί και πέρα τα πράγματα δρομολογούνται με τον γνωστό τρόπο που συμφέρει τους εμπνευστές τού κάθε "χτυπήματος". Τα εθνικά συμφέροντα των Ινδών θα βρουν "συμμάχους" τους Βρετανούς και οι "ασήμαντες" οικονομικές διενέξεις μεταξύ των "συμμάχων" εύκολα περνάνε στο περιθώριο. Απλά πράγματα δηλαδή.

Ούτε οι Ινδοί ούτε οι Πακιστανοί τολμούν να τους διώξουν, γιατί πιστεύουν ότι, αν τους χάσουν από συμμάχους, θα χάσουν τη μάχη των εθνικών τους συμφερόντων. Θύματα των Άγγλων ήταν αυτοί οι λαοί επί αποικιοκρατίας και θύματα εξακολουθούν να είναι ακόμα και σήμερα, που θεωρητικά μόνον είναι ελεύθεροι. Ας ψάξει κάποιος να δει την προνομιακή μετα­χείριση που απολαμβάνουν οι βρετανικές επιχειρήσεις στις χώρες αυτές. Ό,τι παράγουν οι τοπικές οικονομίες το αρπάζουν για "ψίχουλα" οι Βρετανοί. Αυτοί, που ως πρώην δυνάστες θα έπρεπε να είναι οι τελευταίοι που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τα κράτη αυτά, είναι οι προνομιακοί πελάτες τους. Γιατί; Γιατί παγίδευσαν τους λαούς και τους εκμεταλλεύονται. Αντί να τους "αρμέγουν" οι ίδιοι, τους έβαλαν να "αυτοαρμέγονται" και να τους παίρνουν τζάμπα το "γάλα".

Ξεκινήσαμε την ανάλυσή μας περί της αγγλοσαξονικής πολιτικής από ένα άσχετο ζήτημα, γιατί αποτελεί ίδιον του ανθρώπου να κρίνει αντικειμενικά μόνον τις περιπτώσεις που δεν τον αφορούν. Αρέσκεται ο άνθρωπος να γελάει μόνον με τις "καμπούρες" των άλλων και δεν βλέπει τη δική του. Εύκολα διακρίνει τις βλακείες των άλλων σαν "μέγας κριτής", αλλά δεν του αρέσει να κάνει την αυτοκριτική του. Αντιλαμβάνεται εύκολα τα σφάλματα των άλλων και όχι τα δικά του. Πάντα οι δικές του περιπτώσεις είναι "ειδικές", που χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Δεν είναι υποθέσεις σαν των "άλλων", που είναι "απλές" και δεν μπορούν να τις επιλύσουν μόνοι τους, γιατί είναι αφελείς. Όλοι οι Έλληνες, για παράδειγμα, μπορούν να καταλάβουν ότι είναι απλή η περίπτωση του ινδοπακιστανικού ζητήματος. Όλοι μπορούν να "συμβουλέψουν" τους φίλους λαούς και να τους προτείνουν τις ενδεδειγμένες λύσεις. Το δικό τους ζήτημα όμως δεν μπορούν να το λύσουν, γιατί είναι "περίπλοκο". Ο "γόρδιος δεσμός" της διεθνούς πολιτικής. Όχι παίξε-γέλασε.

Τα πράγματα όμως, όσο κι αν δεν μας αρέσει, είναι απλά. Τα δύο ζητήματα είναι πανο­μοιότυπα και οι λαοί οι οποίοι εμπλέκονται σ' αυτά εξίσου αφελείς. Γιατί είναι πανομοιότυπα; Γιατί πρόκειται περί βρετανικών κτήσεων, που οι λαοί τους όχι μόνον δεν κατάφεραν να διώξουν τους Άγγλους, αλλά μετά τον "απελευθερωτικό" τους αγώνα έγιναν ακόμα πιο πολύ δούλοι τους. Έφυγαν ποτέ οι Άγγλοι από την Κύπρο; Έφυγαν δηλαδή αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το ζήτημα που ονομάζουμε κυπριακό; Έφυγαν δηλαδή αυτοί οι οποίοι έχτισαν στην Κύπρο τους θαλάμους βασανιστηρίων ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα οποία σήμερα είναι αξιοθέατα; Πώς είναι δυνατόν να είναι τουριστικά αξιοθέατα τέτοια πράγματα, όταν αυτοί οι οποίοι τα έχτισαν εξακο­λουθούν να παραμένουν στο νησί;

Έχασαν έστω και στον οικονομικό τομέα κάτι σημαντικό οι Άγγλοι, επειδή απελευθερώθηκε η Κύπρος; Όχι βέβαια. Αν κάτι έχει αξία οικονομικά στην Κύπρο είναι ο τουρισμός και το ύποπτο τραπεζικό της σύστημα. Ας μας πούνε οι "ελεύθεροι" Κύπριοι ποιοι παίρνουν το μερίδιο του λέοντος από τα κέρδη αυτών των τομέων. Ας μας πούνε ποιος ελέγχει τους τομείς αυτούς. Αγγλικές εταιρείες είναι αυτές οι οποίες διαχειρίζονται τον κυπριακό τουρισμό. Αγγλικές τράπεζες είναι αυτές οι οποίες "ξεπλένουν" τον κύριο όγκο των παράνομων χρημάτων. Οι Κύπριοι παίρνουν ό,τι περισσεύει, για να μην διαμαρτύρονται. Έγιναν ιδιοκτήτες κάποιων χωραφιών, που απλά οι Άγγλοι δεν έχουν πλέον ανάγκη. Η αποικιοκρατία δηλαδή στον οικονομικό τομέα συνεχίζεται. Κανένας όμως πλέον δεν τολμά να τους πειράξει. Όλοι οι Κύπριοι θα σκοτωθούν μεταξύ τους, αλλά κανένας δεν θα τολμήσει να πειράξει τις αγγλικές βάσεις του νησιού. Θα πολεμήσουν Ελλάδα και Τουρκία μεταξύ τους, αλλά κανένας δεν θα τολμήσει να θέσει το θέμα των αγγλικών βάσεων ως πρόβλημα.

Εδώ βέβαια είναι και η πρώτη μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο ομοειδών περιπτώσεων. Οι Βρετανοί την Κύπρο δεν την ήθελαν ως αποικία για την πλούσια γη της, ώστε ν' αποτελεί μια σχετική ήττα τους η απώλειά της. Την Κύπρο την ήθελαν για στρατηγικούς λόγους. Την ήθελαν, γιατί είναι το "μπαλκόνι" τους στη Μέση Ανατολή. Το σταθερό "αεροπλανοφόρο", που τους επιτρέπει να ελέγχουν τα πετρέλαια της περιοχής. Για το κέρδος αυτό επιθυμούσαν την κατοχή του νησιού. Έχασαν μήπως το στρατηγικό τους κέρδος εξαιτίας της "απελευθέρωσης" της Κύπρου; Όχι βέβαια. Έχασαν απλά την ιδιοκτησία του κεφαλαίου-γη του νησιού και τίποτε παραπάνω. Όπως ήθελαν την Ινδία για το τρομερό της κεφάλαιο και δεν το έχασαν, αλλάζοντας ρόλο, έτσι έκαναν και στην Κύπρο. Για να το καταφέρουν όμως αυτό καί στις δύο περιπτώσεις, έβαλαν άλλους να σκοτώνονται μεταξύ τους. Έβαλαν άλλους δηλαδή να διαιωνίζουν ένα ζήτημα που τους προσφέρει τα κέρδη τα οποία θέλουν και προπαντός να τους βγάζει από το προσκήνιο όπου είναι ορατοί.

Εδώ είναι και η δεύτερη μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο ομοειδών περιπτώσεων. Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν μαζί με το ζήτημα του Κασμίρ να "εφεύρουν" και τους εμπλεκόμενους σ' αυτό. "Εφεύραν" τους Ινδούς και τους Πακιστανούς, χρησιμοποιώντας θρησκευτικές "πλατφόρμες" και τους έβαλαν να σκοτώνονται γύρω από το Κασμίρ. Τους "εφεύραν", όπως "εφεύραν" τους Ιρακινούς, τους Σαουδάραβες, τους Ιορδανούς κλπ.. Ινδοί και Πακιστανοί δεν υφίσταντο πριν τη βρετανική αποικιοκρατία. Απλά υπήρχαν λαοί που κατοικούσαν σ' αυτούς τους χώρους και αυτοπροσδιορίζονταν όπως ήθελε ο καθένας. Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν τις θρησκείες και γενίκευσαν τους χαρακτηρισμούς σε επίπεδο έθνους. Αυτή είναι η διαφορά στη οποία ανα­φερόμαστε. Στην περίπτωση της Κύπρου εφεύραν μόνον το ζήτημα και χρησιμοποίησαν λαούς που ήδη συνέθεταν εθνικά συστήματα.

Η πρακτική είναι απλή. Όταν θέλεις τα θύματά σου να τα εκμεταλλεύεσαι, τα θέλεις εξουθενωμένα και αδύναμα ν' αντιδράσουν. Όταν για κάποιους λόγους δεν μπορείς να τους χτυπάς μόνος σου, τους διχάζεις και τους βάζεις να χτυπιούνται μεταξύ τους, παριστάνοντας τον διαιτητή. Το ζήτημα δηλαδή υπάρχει και αφορά τον κατακτητή και τον κατακτημένο και στη μετάλλαξή του απλά εμπλέκονται με άλλους ρόλους τα ίδια τα θύματα. Το ινδοπακιστανικό ζήτημα ήταν η εκμετάλλευση των συγκεκριμένων λαών από τους Άγγλους και σήμερα, ενώ συμβαίνει το ίδιο, "μεταλλάχθηκε" το ίδιο το ζήτημα. Σήμερα το ίδιο ζήτημα αφορά τις διενέξεις των φουκα­ράδων μεταξύ τους. Οι πραγματικές σταθερές παραμένουν ίδιες, αλλά αλλάζουν αυτοί οι οποίοι εμφανίζονται ως εμπλεκόμενοι.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Κύπρο. Οι Άγγλοι διατηρούν τις βάσεις στο νησί κι εμφανίζονται σαν εμπλεκόμενοι οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας και μεγάλο θύμα ο κυπριακός λαός. Το "Κασμίρ" της Μεσογείου. Οι αφελείς Έλληνες και Τούρκοι αιμορραγούν μεταφορικά και κυριολεκτικά για ένα συμφέρον που δεν μπορεί κάποιος από αυτούς να το προσδιορίσει σε αριθμούς. Συγκρούονται μεταξύ τους και σ' αυτήν τη σύγκρουση "τσαλαπατούν" κι έναν μικρό λαό, που από τότε που αποφάσισε να διώξει τους κατακτητές του δεν έπαψε να θρηνεί θύματα. Τόσο έξυπνοι είναι όλοι τους. Οι ίδιοι, που, αν τους εξηγήσεις το πρόβλημα του Κασμίρ, θ' αρχίσουν να γελάνε με την αφέλεια των "βάρβαρων" και των "αφελών" Ασιατών.

Τα συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων δηλαδή μετάλλαξαν το κυπριακό ζήτημα, που στην πραγματικότητα αφορά μόνον τους ίδιους και τους Κύπριους και κανέναν άλλον. Οι Αγγλο­σάξονες, προσαρμόζοντας τα συμφέροντά τους στις ανάγκες των "καιρών", οδήγησαν ένα ζήτημα στη μορφή που τους συνέφερε. Οι "καιροί" και όχι η γενναιότητα των Κυπρίων ήταν αυτοί που ανάγκασαν τους Βρετανούς στο φαινομενικό επίπεδο να "εγκαταλείψουν" την Κύπρο ως αποικιοκράτες. Οι "καιροί" ήταν αυτοί που ανάγκασαν τους Άγγλους, αντί να βασανίζουν και να ακρωτηριάζουν τους Κυπρίους, να τους "χτυπάνε" στον ώμο σαν "φίλοι". "Φίλοι" όμως, που δεν φεύγουν από το νησί σε καμία περίπτωση.

Γιατί ήταν ιδιόμορφοι οι "καιροί"; Γιατί όταν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σχηματίστηκε το δίπολο κομμουνιστικής Ανατολής και δημοκρατικής Δύσης, άλλαξαν οι πρακτικές των ιμπεριαλιστών. Δεν μπορείς να "κονομάς" σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη σαν προ­στά­της της δημοκρατίας και της ελευθερίας και ταυτόχρονα να εμφανίζεσαι στην Κύπρο ως στυγνός αποικιοκράτης. Αλλάζεις φαινομενικά συμπεριφορά, όχι επειδή δεν μπορείς να την αντέξεις, αλλά επειδή δεν σε συμφέρει να τη συνεχίσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει τουλάχιστον φαινο­μενικά ν' αλλάξεις την τακτική σου, γιατί χαλάει το δημοκρατικό "image" σου. Μπορεί με τη βία να μπορείς να κρατήσεις την Κύπρο υπό την κυριαρχία σου και να τιμωρήσεις αυτούς που την σφετερίζονται, αλλά αυτή η πράξη θα σου στερήσει τους "πελάτες" στους οποίους "πουλάς" δημοκρατία. "Πελάτες" ισχυρούς ανά τον κόσμο, που έχουν λόγο να σου γυρίσουν την "πλάτη" και βέβαια να σε πετάξουν έξω από την αγορά τους, την οποία κατέκτησες παριστάνοντας τον προστάτη της δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, μια επίμονη αποικιοκρατική τακτική θα απειλήσει τον γενικότερο σχεδιασμό που σε βολεύει, γιατί θα δώσει την ευκαιρία στους κομμουνιστές που καιροφυλακτούν να το εκμεταλλευτούν.

Αν οι "καιροί" δηλαδή δεν το επέτρεπαν, οι Άγγλοι θα εξακολουθούσαν να τους έσφαζαν τους Κύπριους, όπως ήθελαν, όποτε ήθελαν. Αν οι "καιροί" ήταν διαφορετικοί, τα κυπριακά "μουσεία" των βασανισμών ακόμα θα λειτουργούσαν. Αν οι "καιροί" ήταν διαφορετικοί, οι δύο πονηροί "αδερφοί" των Κυπρίων θα κοιτούσαν μόνον, γιατί δεν θα μπορούσαν να τους σώσουν. Οι "αδερφοί" μπήκαν στο ζήτημα όταν οι Άγγλοι το επέτρεψαν, γιατί αυτό τους βόλευε. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι απλούστατα οι Άγγλοι δεν είχαν πρόθεση να εγκαταλείψουν το νησί και για να το πετύχουν αυτό θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες και τους Τούρκους. Θα έπρεπε, όπως και στην περίπτωση των Ινδοπακιστανών, να τους εντάξουν στη λογική του συμφέροντος. Όπως δημιούργησαν στο Κασμίρ τις συνθήκες που το μετατρέπουν σε πεδίο σύγκρουσης μεταξύ δύο γειτονικών κρατών, έτσι έκαναν και στην Κύπρο.

Οι Άγγλοι δηλαδή δημιούργησαν τις προϋποθέσεις αυτού που ονομάζουμε σήμερα κυπριακό ζήτημα και το οποίο στην ουσία είναι το "κάλυμμα" ενός ζητήματος που αφορά μόνον τους ίδιους και τον κυπριακό λαό. Αυτοί ενέπλεξαν τους Έλληνες στην αρχή και αυτοί ήταν που δημι­ούρ­γη­σαν τις συνθήκες για τουρκική εισβολή. Αυτοί δηλαδή δίχασαν τον κυπριακό λαό, μετατρέποντας το κυπριακό ζήτημα σε διεθνές πρόβλημα. Αυτοί μετέτρεψαν την πανκυπριακή αντίδραση σε ενδοκυπριακή διένεξη. Παρασύροντας τους αφελείς, δημιούργησαν εκείνες τις συνθήκες που τους επιτρέπουν να ρυθμίζουν την ένταση με τέτοιον τρόπο, ώστε να παραμένουν στο νησί χωρίς αντιδράσεις.

Η πρακτική τους είναι πολύ απλή και "χιλιοπαιγμένη" σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ποια είναι αυτή η μεθοδολογία; Η δημιουργία συμπλεόντων συμφερόντων με κουτο­πόνηρους, που θέλουν να τους διαδεχθούν και άρα μ' αυτούς που έχουν περίπου τους ίδιους ιμπεριαλιστικούς στόχους με τους ίδιους. Με κουτοπόνηρους, που θέλουν να τους διαδεχθούν σε μια κατάσταση εκμετάλλευσης, αναπληρώνοντας το "κενό" που αυτοί αφήνουν πίσω τους, εξαιτίας της φαινομενικής φυγής τους. Μιλάμε για κουτοπόνηρους, γιατί αυτοί αναζητούνται πάντα από τους Άγγλους. Οι Άγγλοι ούτε την αρρώστια τους δεν χαρίζουν σε ξένους, πόσο μάλλον μια σημαντική αποικία τους. Πίστευε πραγματικά κανένας ότι οι Άγγλοι θα άφηναν την Κύπρο ελεύθερη ή θα την "χάριζαν" στην Ελλάδα; Απλά "παραμυθιάζουν" κάποιους πονηρούς και παίζοντας με τα ένστικτά τους, τους εκμεταλλεύονται.

Πάντα δηλαδή δημιουργούν μια κατάσταση που αποτελεί δέλεαρ στον πιο ισχυρό από τους νέους εμπλεκόμενους. Διχάζουν δηλαδή τα θύματά τους και ευνοούν αυτόν που τους συμφέρει. Η αποτελεσματικότητα αυτής της πρακτικής είναι εξασφαλισμένη, γιατί απλούστατα δεν έχει κόστος γι' αυτούς. Άλλοι θυσιάζονται, άλλοι αδικούν και οι Άγγλοι διατηρούν τα συμφέροντά τους με τον "αέρα" του πολιτισμένου κοσμοπολίτη ειρηνιστή. Το όλο μυστικό δηλαδή βρίσκεται στη σωστή επιλογή αυτού που κατ' αρχήν θα υποστηρίξουν στη διάδοχη και εξίσου προβληματική κατάσταση. Πάντα επιλέγεται αυτός που τους "μοιάζει" θρησκευτικά, φυλετικά ή ιδεολογικά πιο πολύ από τον αντίπαλό του, ώστε να διατηρούν το άλλοθι ότι πάντα ενεργούν υπέρ των συμφερόντων ενός ευρύτερου συνόλου και όχι υπέρ των στενών τους εθνικών συμφερόντων.

Η επιλογή δηλαδή ακολουθεί μια σειρά που ποτέ δεν μεταβάλλεται. Πάντα επιλέγεται ανάμεσα στα θύματά τους να ευνοηθεί υποτίθεται πρώτα ο χριστιανός, ο λευκός, ο καπιταλιστής κλπ.. Κατόπιν ακολουθούν οι άλλες θρησκείες με τελευταία αυτήν του Ισλάμ. Επιλέγεται δηλαδή πάντα να τους "διαδεχθεί" στον ιμπεριαλιστικό τους θώκο αυτός ο οποίος υποτίθεται θα συντηρήσει στην περιοχή τα γενικότερα συμφέροντα, είτε της θρησκείας είτε της φυλής κλπ.. Αυτός, που θα γίνει αντιπρόσωπος των ευρύτερων αυτών συνόλων στη μάχη που αφορά τον κόσμο, στον οποίο βέβαια πρωταγωνιστούν και οι ίδιοι οι Άγγλοι. Αν αυτός είναι και ισχυρός στις πληθυσμιακές αναλογίες, τότε ακόμα καλύτερα. Γιατί; Γιατί λόγω ισχύος έχει τη δυνατότητα ν' αδικήσει αυτόν που έχει προεπιλεχθεί ν' αδικηθεί και άρα να δώσει στους "υπερπολιτισμένους" Άγγλους τη δυνατότητα να προστατεύσουν και τον αδύναμο. Να παραμείνουν "πρόσκαιρα" για λόγους δικαιοσύνης στην περιοχή. Μόνοι τους δηλαδή δημιουργούν τις συνθήκες αδικίας και μόνοι τους "αγωνίζονται" για τη δικαιοσύνη. Γιατί; Γιατί ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Αυτοί που φεύγουν τελικά "μένουν".

Η επιλογή αυτή είναι ελαχίστου κόστους, γιατί, ταυτιζόμενοι αρχικά μ' αυτούς που ξεκινούν να αδικούν, διαιωνίζουν συνθήκες έντασης χωρίς κόστος. Αν για παράδειγμα ταυτιστούν αρχικά με τον "διαφορετικό", θα πέσουν θύματα καταγγελιών του αδικημένου. Καταγγελιών, που θα έχουν ως αντικείμενο μια αντιχριστιανική δράση, επικίνδυνη για τα χριστιανικά συμφέροντα. Το ίδιο αρνητικό είναι να ταυτιστούν και με τον αδύναμο. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να τον υπερασπιστούν και άρα να μπουν και οι ίδιοι μέσα στο ζήτημα ως ορατοί παράγοντες του προβλήματος, πράγμα που δεν τους συμφέρει. Επιπλέον, όταν ταυτίζονται με κάποιον όμοιό τους, που είναι χριστιανός, μετατρέπουν το ζήτημα σε πανχριστιανική υπόθεση και άρα εύκολα διαφεύγουν της κριτικής του ανεπτυγμένου υποτίθεται κόσμου.

Πώς λειτουργούν στο πρακτικό επίπεδο όλα αυτά; Στην περίπτωση Ινδίας και Πακιστάν ταυτίστηκαν αρχικά με τους ισχυρούς της περιοχής, που είναι οι Ινδοί. Ταυτίστηκαν μ' αυτούς που μπορεί να μην ήταν όμοιοι με τους ίδιους, αλλά τους ανέχονταν παραπάνω από τους μουσουλ­μάνους. Αυτοί ενθάρρυναν τους Ινδούς να αδικήσουν μέσα στο Κασμίρ μια μουσουλμανική μειονότητα. Αυτοί "εφεύραν" το Κασμίρ με τα χαρακτηριστικά που έχει, ώστε να "παίξουν" με τα συμφέροντα των δύο λαών. Πώς το κατάφεραν; Με τη μέθοδο που περιγράψαμε. Ως αποικιο­κράτες και βλέποντας την πορεία των πραγμάτων να μην τους ευνοεί, δημιούργησαν διοικητικά το "μεικτό" Κασμίρ, δίνοντάς του τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Έδωσαν δηλαδή διοικητική ομοιογένεια σ' έναν χώρο που επί αιώνες ήταν ασύνδετος και ανομοιογενής. Γιατί; Για να το παραδώσουν με όλη την προβληματικότητά του στην Ινδία, ώστε ν' αποτελεί μόνιμη εστία έντασης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν.

Από αυτό το σημείο ξεκινάνε τα προβλήματα, που πάντα είναι μόνιμα. Γιατί; Γιατί σ' αυτές τις περιπτώσεις, όπου οι μειονότητες είναι ισχυρές, η μεθοδολογία που ακολουθείται, όταν δεν μπορούν να συνυπάρξουν εντός ενός κοινού πλαισίου, είναι σταθερή και αμετάβλητη. Όταν κάποιοι λαοί για λόγους θρησκευτικούς, ιδεολογικούς ή εθνικούς δεν μπορούν να συνυπάρξουν, χωρίζονται για πάντα μεταξύ τους. Από αυτήν την αδυναμία συνύπαρξης προέκυψαν όλα τα "δίδυμα" κράτη της μεταπολεμικής περιόδου. Κράτη όπως η Βόρεια και η Νότια Κορέα, η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία κλπ.. Κράτη των οποίων η ιδεολογική επιλογή καθιστούσε τη συνύπαρξη των λαών τους αδύνατη.

Όταν δηλαδή οι διαφορές των λαών κινούνται σε επίπεδα ανώτερα από αυτά που μπορεί να διαχειριστεί η δημοκρατία, υπάρχει διχοτόμηση. Απλά, επειδή συνήθως κανένας δεν εννοεί να εγκαταλείψει τα συνολικά συμφέροντα του χώρου υπέρ της αυτόνομης ύπαρξης, συνήθως προηγείται πόλεμος και βία. Όλοι οι εμφύλιοι πόλεμοι έχουν ως στόχο να επικρατήσει μια επιλογή υπέρ μιας άλλης, ώστε τελικά η νικητήρια επιλογή να γίνει επιλογή του συνόλου του χώρου. Το τελικό όμως και δικαιότερο αποτέλεσμα στις διενέξεις μεταξύ γηγενών, που έχουν τα ίδια δικαιώματα στο χώρο, είναι να πάρει ο καθένας το μερίδιο της "οικογενειακής" περιουσίας που του αντιστοιχεί και να πορευτεί με τον τρόπο που έχει επιλέξει. Είτε αυτός ο τρόπος έχει ιδεολογική είτε θρησκευτική βάση, στο θέμα της "περιουσίας" τα πράγματα είναι πάντα ίδια. Ο καθένας παίρνει αυτό που του αντιστοιχεί και από αυτήν τη μοιρασιά κρίνεται το δίκιο και το άδικο.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για αδυναμία της δημοκρατίας να δώσει λύσεις σε θέματα τα οποία κινούνται πάνω από το επίπεδο που μπορεί να διαχειριστεί. Δεν μπορεί η δημοκρατία και η αρχή της πλειοψηφίας να διαχειριστεί αυτού του είδους τα ζητήματα. Δεν μπορεί η πλειοψηφία, επειδή θέλει ν' αυτοκτονήσει, να το επιβάλει και στους μειοψηφούντες. Δεν μπορεί η πλειοψηφία με βάση τη δημοκρατία να "ακυρώσει" τη θεμελιώδη αρχή της ύπαρξης της μειοψηφίας. Δεν μπορεί για παράδειγμα μια πλειοψηφούσα χριστιανική κοινότητα να εξαναγκάσει μια μουσουλ­μα­νική μειονότητα να εγκαταλείψει την πίστη της και να φέρεται χριστιανικά, επειδή έτσι αποφάσισε η ίδια. Δεν μπορεί μια πλειοψηφούσα εθνική κοινότητα να προσαρτηθεί σε έναν εθνικό κορμό, που η μειοψηφία τον θεωρεί αν όχι εχθρικό τουλάχιστον ξένο. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, είτε ο λαός πορεύεται μόνος του, έχοντας ως "συνθετικά" τις ιδιομορφίες των μελών του, είτε διχάζεται και ο καθένας με την περιουσία του προσαρτάται όπου επιθυμεί.

Τι σημαίνουν όλα αυτά για την εύκολα ορατή από τους Έλληνες "καμπούρα" των Ινδών και των Πακιστανών; Ότι το Κασμίρ έπρεπε με βάση τη λογική, είτε ν' αφεθεί να υπάρξει ελεύθερο ως μικτό κράτος είτε να διχοτομηθεί και να παραδοθεί στο ποσοστό που καθορίζουν οι εθνικές του μειονότητες στα αντίστοιχα κράτη που το διεκδικούν. Έγινε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν συνέφερε τους Άγγλους. Αυτοί δημιούργησαν το Κασμίρ γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους.

Αυτοί, ως κατακτητές κι εκμεταλλευτές τού λαού του, έβαλαν και τους εμπλεκόμενους στο θέμα να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτοί έβαλαν στην πονηρή λογική τους Ινδούς, για να μπορούν να παραμένουν στην περιοχή σαν παράγοντες της σταθερότητας και της "ειρήνης". Αυτοί για τα "μάτια" του κόσμου μοίρασαν "δίκαια" το Κασμίρ ανάμεσα στο Πακιστάν και στην Ινδία και οι ίδιοι στη συνέχεια ενθάρρυναν τους Ινδούς να εκμεταλλευτούν την πλειονότητα και να το προσαρτήσουν βιαίως στην επικράτειά τους. Αυτοί δηλαδή για λόγους δημοσίων σχέσεων έκαναν αρχικά το "δίκαιο", αλλά στη συνέχεια ενθάρρυναν την παραβίασή του. Θα τολμούσαν οι Ινδοί να προσαρτήσουν το Κασμίρ, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Άγγλων; Πώς θα φύγουν οι Άγγλοι από την περιοχή, όταν αυτοί θεωρούνται οι "ειδικοί" του προβλήματος και αυτοί οι οποίοι έχουν κάνει το "δίκιο", που στη συνέχεια οι Ινδοί παραβίασαν;

Το ίδιο έκαναν και στην Κύπρο. Αυτοί, που ήταν δυνάστες του κυπριακού λαού, πριν φύγουν και σκεπτόμενοι το "καλό" του κυπριακού λαού στο σύνολό του, έβαλαν Ελλάδα και Τουρκία να μεριμνήσουν για το καλό των μειονοτήτων του νησιού. Εκεί που ένας λαός αγωνιζόταν μόνος του για την ελευθερία του, ξαφνικά απέκτησε "προστάτες". Προστάτες, που ήταν απόντες στον απελευ­θε­ρωτικό αγώνα του, αλλά που ήθελαν να πάρουν μερίδιο της ελευθερίας του. Βάζοντας αυτούς τους παράγοντες οι Άγγλοι στο όλο ζήτημα, ήταν εύκολο να παίξουν το παιχνίδι τους. Στην περίπτωση της Κύπρου τα δεδομένα ήταν ιδανικά. Οι Ελληνοκύπριοι ήταν ταυτόχρονα καί χριστιανοί καί πλειοψηφία. Ενθάρρυναν τους Έλληνες, επειδή δήθεν είναι "αδερφοί" χριστιανοί, να βοηθήσουν τους Ελληνοκύπριους να "ρίξουν" τους αδερφούς τούς Τουρκοκυπρίους, που είναι "εχθροί" μουσουλμάνοι. Η κουτοπονηριά των Ελλήνων και των Ελληνοκυπρίων εκείνης της εποχής αναγκαστικά έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο.

Οι Άγγλοι μπορούσαν πλέον να είναι ευτυχείς. Βρήκαν τα κοροΐδα για να τους διαδεχθούν και να μην απειλούν τα συμφέροντά τους. Βρήκαν τα κοροΐδα, που, έχοντας στόχο να "ρίξουν" τους "άλλους", θα μονιμοποιούσαν τους Άγγλους στο νησί. Η αθλιότητα της πλειοψηφίας παρέσυρε και τη μειοψηφία στην αθλιότητα. Αυτοί οι οποίοι έπρεπε λόγω κοινής καταγωγής να λειτουργούν ως αδέρφια, άρχισαν να μισούνται μεταξύ τους. Αυτοί οι οποίοι έπρεπε πάνω απ' όλα να είναι Κύπριοι, άρχισαν να μισούν Κυπρίους για τη θρησκευτική τους επιλογή, που εύκολα την ανήγαγαν με τη βοήθεια των Άγγλων σε εθνική επιλογή. Τα εθνικά πλέον συμφέροντα των μειονοτήτων μπήκαν στο νησί και η σύγκρουση αυτών των συμφερόντων διατήρησε μέσα σ' αυτό και τα εθνικά συμφέροντα των Άγγλων, που σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να εξαφανιστούν, γιατί θα συγκρούονταν με τα συνολικά συμφέροντα του κυπριακού λαού.

Γιατί μιλάμε εξ αρχής για αθλιότητα και κουτοπονηριά της ελληνικής πλευράς; Γιατί για τον γράφοντα σ' αυτές τις περιπτώσεις σχεδόν πάντα φταίει η πλειοψηφία, εφόσον πάντα αυτήν έχει την ισχύ την οποία χρησιμοποιεί άδικα. Αυτήν την πλειοψηφία και τα ένστικτά της πάντα εκμεταλλεύονται οι Άγγλοι. Τη βάζουν στη λογική τους και την ενθαρρύνουν να διεκδικεί παραπάνω απ' όσο δικαιούται. Γιατί; Για να δημιουργηθούν οι συνθήκες αδικίας, ώστε στη συνέχεια να εμφανιστούν οι Άγγλοι σαν οι δίκαιοι κριτές, που θα διασφαλίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των αδικημένων. Οι "πολιτισμένοι", που θα έφευγαν από το νησί, αλλά οι οποίοι, επειδή είναι πολύ ανθρωπιστές, παραμένουν με δικά τους έξοδα, για να προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς έκαναν οι Άγγλοι και ποιες εξελίξεις μεθόδευσαν, θα πρέπει να γνωρίζει πρώτα απ' όλα τι τους συνέφερε. Πρώτα δηλαδή βλέπεις τι τους συνέφερε και μετά προσπαθείς να ερμηνεύσεις τις κινήσεις τους. Στη μεταπολεμική τάξη των πραγμάτων ο δυτικός κόσμος αποτελούσε σύνθεση "ελευθέρων" και ανεξάρτητων κρατών, που τελούσαν υπό την αγγλοσαξονική κηδεμονία. ΗΠΑ και Βρετανία κηδεμόνευαν τον δυτικό κόσμο στην ψυχρο­πο­λεμική εποχή. Σε περίπτωση που δεν μπορούσαν οι Άγγλοι να κρατήσουν το νησί, τους συνέφερε η διχοτόμηση. Γιατί; Γιατί η διχοτόμηση θα δημιουργούσε μέσα στο νησί συνθήκες σύγκρουσης μεταξύ δύο μεγάλων κρατών και θα εγκλώβιζε τους Κύπριους σε μια ανίκητη κατάσταση, που θα ευνοούσε τους Άγγλους.

Στο νησί θα συγκέντρωναν οι εμπλεκόμενοι μεγάλες αναλογικά με τον τοπικό πληθυσμό στρατιωτικές δυνάμεις, που θα νομιμοποιούσαν και τις αγγλικές δυνάμεις πάνω σ' αυτό. Γιατί; Γιατί η συνεχής ένταση στο νησί θα έκανε τα πράγματα τόσο εύφλεκτα κι επικίνδυνα που ήταν απαραίτητο να υπάρχει "διαιτησία". Οι Άγγλοι θα "κούρδιζαν" τους δύο λαούς και αφού θα τους έφερναν στο σημείο να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν μεταξύ τους, θα παρίσταναν τους "ειρηνοποιούς" και θα έκαναν χρήση του νόμιμου στρατού τους μέσα στην Κύπρο. Θα έκαναν αυτό που ήθελαν εξ αρχής. Θα έλεγχαν το σύνολο του νησιού με τη δικαιολογία του "ειρηνο­ποιού".

Όλα αυτά όμως δεν γίνονται ως δια μαγείας, παρά απαιτούν μια μεθόδευση. Η Κύπρος δεν έγινε ξαφνικά "σύνορο" μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Οι στρατοί τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας δεν βρέθηκαν εκεί ως δια μαγείας. Κάποιος τους επέτρεψε να βρεθούν εκεί και αυτός δεν ήταν ο κυπριακός λαός στο σύνολό του. Κάποιος επέτρεψε σε παράνομες στρατιωτικές δυνάμεις να βρεθούν εκεί και αυτό γιατί αυτές οι δυνάμεις με την προφανή παρανομία τους νομιμοποιούν τις επίσης παράνομες αγγλικές δυνάμεις κατοχής. Αν καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε, θα καταλάβει τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε και θα καταλάβει επίσης τα σφάλματα που έγιναν. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το λεπτό σημείο που πρέπει να προσέξει.

Το μέγα λάθος στο κυπριακό ζήτημα το έκαναν οι ίδιοι οι Κύπριοι. Οι Κύπριοι στο σύνολό τους. Γιατί; Γιατί δεν ήξεραν να διαχειριστούν τον αγώνα τους. Γιατί άφησαν τους Άγγλους να "παίξουν" με τα ένστικτά τους και να τους παγιδεύσουν. Στο όνομα κάποιων κοινοτικών ή θρησκευτικών συμφερόντων έχασαν τον "προσανατολισμό" τους και μπερδεύτηκαν. Στο όνομα του "μερικού" έχασαν το "όλον". Ξέχασαν ποιος ήταν ο αρχικός τους στόχος και άρχισαν τα σφάλματα. Ποιος ήταν ο αρχικός τους στόχος; Να διώξουν τους Άγγλους από το νησί τους. Αυτό όμως ήταν πανκυπριακή υπόθεση. Όσο αφορούσε η αγγλική κατοχή τους ελληνοκύπριους άλλο τόσο αφορούσε και τους τουρκοκύπριους.

Η ίδια η ΕΟΚΑ, όταν ξεκίνησε τον αγώνα της, δεν μιλούσε για ένωση με την Ελλάδα. Επε­δίω­κε να έχει την πανκυπριακή υποστήριξη και γι' αυτό δεν ξεκίνησε τον αγώνα της διχαστικά. Αυτό ήταν το ιδανικό για τον λαό της Κύπρου. Το ιδανικό δηλαδή εκείνη την εποχή θα ήταν να πορευτούν μόνοι τους οι Κύπριοι, γιατί αυτό ήταν ταυτόχρονα καί το σωστό καί το εύκολο. Αγωνίστηκαν μόνοι τους εναντίον του κατακτητή και δικαιούνταν την ανεξαρτησία τους. Μέχρι τότε δεν τους βοήθησε κανένας και δεν "χρωστούσαν" σε κανέναν. Δεν χρωστούσαν ούτε στους Έλληνες ούτε στους Τούρκους, γιατί απλούστατα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν πάρει τίποτε απ' αυτούς.

Από τη στιγμή που ούτε οι Έλληνες ούτε οι Τούρκοι με τους στρατούς τους δεν τους βοήθησαν στην απελευθέρωσή τους, δεν υπήρχε ούτε η θεωρητική βάση για την προσάρτηση του νησιού σε κάποιο από αυτά τα δύο κράτη. Αν ο λαός της Κύπρου όφειλε την απελευθέρωσή του σε κάποιον από αυτούς τους δύο –και βέβαια το αποδεχόταν, ελλείψει δυνατοτήτων να επιβιώσει υπό καθεστώς αυτονομίας– θα μπορούσαμε να συζητάμε για προσάρτηση. Από τη στιγμή που δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, δεν υπάρχει καν αντικείμενο συζήτησης. Οι Κύπριοι ξεκί­νη­σαν ν' αγωνίζονται μόνοι τους και η Κύπρος μπορούσε λόγω δυνατοτήτων καί να απελευθερωθεί και να επιβιώσει ως ανεξάρτητο κράτος.

Από εκεί και πέρα οι Κύπριοι ήταν υποχρεωμένοι να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού την επιτυχία τους. Μια επιτυχία κοινή και μεγαλειώδης για το σύνολο των Κυπρίων. Πάνω σ' αυτήν τη βάση έπρεπε να σφυρηλατηθεί γερά η παράδοση του ελεύθερου πλέον κυπριακού λαού. Ενός λαού, που μπορεί να είχε διπλή θρησκεία και καταγωγή, αλλά που θα ενώνονταν για πάντα στη βάση της απελευθέρωσής του. Αυτή η απελευθέρωση θα ήταν το θεμέλιο ύπαρξης του κυπριακού λαού της νέας εποχής της ελευθερίας. Η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων έπρεπε ν' αγκαλιάσει ως πραγματικούς αδερφούς τους Τουρκοκυπρίους και να μην αφήσει κανέναν να τους αδικήσει στη μοιρασιά της "επιτυχίας". Θα έπρεπε δηλαδή όποιος τολμούσε να τους πειράξει να γίνεται αυτόματα εχθρός του κυπριακού λαού στο σύνολό του.

Από εκεί και πέρα η κάθε κοινότητα θ' αναλάμβανε τις ευθύνες της, για να διασφαλιστεί η ανεξαρτησία. Οι Ελληνοκύπριοι θα βαστούσαν μακριά από την Κύπρο τους Έλληνες και οι Τουρκοκύπριοι τους Τούρκους. Ο καθένας δηλαδή από την πλευρά του θα βαστούσε μακριά τους παράγοντες που θα μπορούσαν να διαταράξουν τις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Τους παράγοντες, που, μη έχοντας σχέση με την άλλη κοινότητα, δεν θα δίσταζαν να επιχειρήσουν να την αδικήσουν στο όνομα κάποιων αμιγώς εθνικών συμφερόντων. Όποιος δηλαδή Ελληνο­κύπριος εγκληματούσε εις βάρος Τουρκοκύπριου εξαιτίας της καταγωγής του, θα έπρεπε να κρεμιέται στην κεντρική πλατεία της Λευκωσίας από τους ίδιους τους Ελληνοκυπρίους. Το αντίστοιχο έπρεπε να γίνεται και από την αντίθετη πλευρά.

Έγινε τίποτε από όλα αυτά; Όχι βέβαια. Οι Κύπριοι ξεκίνησαν έναν δύσκολο και αιματηρό αγώνα εναντίον των Άγγλων και στη συνέχεια μπερδεύτηκαν και όπως ήταν φυσικό απέτυχαν. Γιατί θεωρούμε ότι απέτυχαν; Γιατί μετά το πέρας του αγώνα τους εξακολουθεί και παραμένει το βασικό πρόβλημα στο νησί τους. Τους έδιωξαν τους Άγγλους; Πέτυχαν δηλαδή τον κοινό πανκυπριακό στόχο; Εφόσον δεν τον πέτυχαν, γιατί λειτουργούσαν σαν να πέτυχαν και έθεσαν νέους στόχους; Από τη στιγμή που οι Ελληνοκύπριοι για παράδειγμα δεν κέρδισαν στον αγώνα τους εις βάρος των Άγγλων, γιατί αναζήτησαν το κέρδος εις βάρος των Τουρκοκυπρίων; Ας έδιωχναν τους Άγγλους και αν ήθελαν ας σκοτώνονταν μεταξύ τους για τα κοινοτικά τους συμφέροντα. Ας αυτοκτονούσαν ελεύθεροι πλέον.

Εδώ έγινε το σφάλμα και οφείλεται στο γεγονός ότι δεν κράτησαν μακριά τους παράγοντες που μπορούσαν να οδηγήσουν στο σφάλμα. Ενώ η ΕΟΚΑ ξεκίνησε καλά, γρήγορα άρχισε τις ηλιθιότητες. Όχι μόνον λειτούργησε διχαστικά ανάμεσα στις κοινότητες, αλλά δίχασε ακόμα και την ίδια την ελληνική κοινότητα της Κύπρου. Γιατί; Γιατί η ΕΟΚΑ κουβάλησε στο νησί της Κύπρου την παθολογία της Ελλάδας εκείνης της εποχής. Μιας εθνικιστικής και φασιστικής Ελλάδας, που έφερε το βάρος ενός θλιβερού εμφυλίου και η οποία δεν ανεχόταν τίποτε άλλο εκτός από τα στενά εθνικά και ιδεολογικά συμφέροντά της. Μιας Ελλάδας, που αντιλαμβανόταν σαν θανάσιμο εχθρό της τόσο τους Τούρκους όσο και τους κομμουνιστές.

Αυτήν την παθολογία μετέφερε η ΕΟΚΑ μέσα στην Κύπρο, η οποία αγωνιζόταν για την ελευθερία της και δεν είχε την πολυτέλεια να κάνει επιλογές που αφορούσαν ειδικότερα θέματα. Εξαιτίας αυτών των αντιλήψεων οι ηγέτες της ΕΟΚΑ απέκλεισαν όχι μόνον τους Τουρκοκύπριους από την οργάνωση, αλλά έφτασαν στο σημείο ν' αποκλείσουν και τους αριστερούς Ελληνο­κυπρίους. Οι προβοκάτσιες δεν στρέφονταν μόνον εις βάρος των Τουρκοκυπρίων, αλλά και εις βάρος του ΑΚΕΛ. Λες και ο απελευθερωτικός αγώνας ήταν υπόθεση μόνον των δεξιών χριστια­νών. Οι Τουρκοκύπριοι και οι αριστεροί προφανώς δεν ήταν κατακτημένοι από τους Άγγλους και γι' αυτό αποκλείστηκαν από τον αγώνα σαν ύποπτοι κι αναξιόπιστοι. Στην Κύπρο δηλαδή εκδηλώθηκαν πολεμικά και εμφυλιοπολεμικά φαινόμενα.

Όταν στη συνέχεια εκδηλώθηκε η ΕΟΚΑ Β, τα πράγματα είχαν τελειώσει οριστικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να νικηθούν οι Άγγλοι. Γιατί; Γιατί ήδη είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες που θα τους εξασφάλιζαν την παραμονή. Είχαν προηγηθεί η εθνικιστικές ηλιθιότητες των φασιστών και είχε θεμελιωθεί ο διχασμός. Είχαν αποκαλυφθεί οι στόχοι τους, είχαν αποκαλυφθεί οι σχέσεις τους με φασιστικές οργανώσεις της Ελλάδας και αυτό ήδη είχε συσπειρώσει την τουρκοκυπριακή πλευρά γύρω από τα κέντρα εξουσίας της Τουρκίας και βέβαια της Βρετανίας. Όταν πλέον δρούσε η ΕΟΚΑ Β, τα πράγματα ήταν εύκολα για τους Άγγλους. Μπορούσαν να ενθαρρύνουν, να χρη­ματο­δοτούν και να εξοπλίζουν τους Τουρκοκύπριους. Μπορούσαν πλέον να κάθονται και χωρίς κόστος να παρακολουθούν τους Κύπριους να σφάζονται μεταξύ τους.

Σ' αυτό το σημείο αναζητούμε την πονηριά των Άγγλων. Την αναζητούμε δηλαδή εκεί που πραγματοποιήθηκε το στρατηγικό σφάλμα των κύριων πρωταγωνιστών, που είναι οι Κύπριοι. Το τραγικό μάλιστα είναι ότι εκείνη την εποχή, αν υπήρχε η στοιχειώδης λογική, ήταν εύκολο να φύγουν οι Άγγλοι. Γιατί; Γιατί όταν ξεσηκώνεται ένας άοπλος λαός για την ελευθερία του, εύκολα κερδίζει τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Εύκολα οι Άγγλοι θα έχαναν τον κύριο αγώνα, εφόσον θα έχαναν εύκολα το παιχνίδι των εντυπώσεων. Αν αντιδρούσαν βίαια στον ξεσηκωμό των Κυπρίων, θα εμφανίζονταν εύκολα ως οι "μακελάρηδες" της Ανατολικής Μεσο­γείου. Θα εμφανίζονταν ως τα κτήνη που πραγματοποιούν γενοκτονία σε μια ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας, που η γενοκτονία δεν ήταν ανεκτή. Σε μια περίοδο που ο κομμουνιστικός γίγαντας με την ύπαρξή του και μόνον δεν επέτρεπε τέτοιου είδους πρακτικές.

Όλα αυτά όμως θα είχαν εφαρμογή αν ο κυπριακός λαός αγωνιζόταν "άοπλος" εναντίον των κατακτητών. Αν ο κυπριακός λαός ήξερε τι του γινόταν και δεν παρασυρόταν από τους πονηρούς. Το τραγικό είναι ότι ξεκίνησαν όλα σχεδόν ιδανικά. Η ΕΟΚΑ ξεκινούσε τον αγώνα της όπως ακριβώς έπρεπε. Στόχευε "χαμηλά", για να κερδίσει τις εντυπώσεις στην παγκόσμια κοινή γνώμη και δεν προκαλούσε με μαζικά εγκλήματα εις βάρος των Άγγλων. Στόχευε στις υποδομές των Άγγλων και όχι στα πρόσωπα. Έκανε ανταρτοπόλεμο εντυπώσεων και δεν επεδίωκε είτε την ανοικτή σύγκρουση είτε το λουτρό αίματος μεταξύ των Άγγλων αμάχων. Αυτό "παγίδευε" τους Άγγλους, γιατί από τη μια έπρεπε να τιμωρήσουν σκληρά τους αντιδραστικούς και από την άλλη έπρεπε να δικαιολογήσουν τα δικά τους εγκλήματα για ασήμαντη αφορμή. Όλα δηλαδή θα πήγαιναν καλά για τους Κύπριους, αν γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν.

Αυτά όμως που δεν γνώριζαν οι άπειροι Κύπριοι, τα γνώριζαν οι έμπειροι Άγγλοι και γρήγορα άλλαξαν τα δεδομένα. Πώς; Με τον πιο απλό τρόπο. Ενώ ο πανκυπριακός απελευθερωτικός αγώνας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, δίχασαν τους Κυπρίους. Επένδυσαν στα ενδοκοινοτικά συμφέροντα των Κυπρίων. Επένδυσαν σε όλες τις διαφορές τους και κατάφεραν να τους διχάσουν. Αυτοί πρώτοι "θύμισαν" στους Κύπριους τις πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους. Κατάφεραν και δίχασαν τους Κυπρίους όχι μόνον σ' ό,τι αφορά τις εθνικές ή τις θρησκευτικές τους διαφορές αλλά μπόρεσαν και δίχασαν και την ίδια την ελληνική κοινότητα. Επένδυσαν στα ιδεολογικά μίση και σκόρπισαν το μίσος ακόμα και μεταξύ των Ελληνοκυπρίων.

Επιστράτευσαν όλα τα μέσα και όλους τους ανθρώπους τους, για να επιτύχουν τους στόχους τους. Με χρήματα, ανθρώπους τους και προβοκάτσιες δημιούργησαν την κατάσταση που τους βόλευε. Πλήρωναν προβοκάτορες για ν' αλλάξουν οι γενικοί στόχοι των Κυπρίων και να γίνουν επιμέρους στόχοι Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οργανώσεις όπως η "Οργάνωση" ήταν εμπνευσμένες από τους Άγγλους. Αυτοί τις ενθάρρυναν —αν όχι τις χρηματοδοτούσαν— για να κάνουν τις εθνοκαθαρτικές τους επιχειρήσεις. Καθάρματα όπως ο Γεωρκατζής "ρύθμιζαν" τις συμπεριφορές των κοινοτήτων. Έκαναν ό,τι περνούσε από το "χέρι" τους, για να δημιουργήσουν την εμφυλιοπολεμική κατάσταση που τους βόλευε.

Στο παιχνίδι αυτό συμμετείχαν και οι ίδιοι οι Άγγλοι. Οι έμπειροι Άγγλοι, που, όταν δεν κατάφερναν να πάρουν αυτό που ήθελαν σαν "δώρο" από τους πράκτορές τους, το άρπαζαν μόνοι τους. Οι έμπειροι Άγγλοι, που είναι οι μετρ της προβοκάτσιας και που η δράση τους έχει εκδηλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Τι έκαναν; Μεταμφίεζαν σε Κυπρίους "αγωνιστές" ακόμα και στρατιώτες τους, οι οποίοι πραγματοποιούσαν σφαγές, αποδίδοντάς τις στους "άλλους". Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι έλεγχαν τις ηγεσίες των κοινοτήτων. Ανα­γόρευαν σε "μορφές" του κυπριακού ζητήματος μόνον τους ανθρώπους που τους βόλευαν. Αναγόρευαν σε "μορφές" εκείνους τους Κύπριους που στόχευαν εναντίον των "άλλων" και όχι εναντίον τους.

Και μόνον να σκεφτεί κάποιος ποιοι είναι οι μόνιμοι πρωταγωνιστές του κυπριακού ζητήματος, θα καταλάβει τι έγινε. Κανένας από αυτούς δεν είναι πρωταγωνιστής του κύριου αγώνα των Κυπρίων, που είχε στόχο τους Άγγλους. Όλοι είναι "προστάτες" των κοινοτήτων της Κύπρου. Άνθρωποι των Άγγλων. Περιπτώσεις όμοιες του δούλου Ανάν. Βρετανοτραφείς δικηγόροι. Δικηγόροι, όπως ήταν για παράδειγμα ο Γκάντι, που "απελευθέρωσε" τους Ινδούς από τη βρετανική κατοχή. Δικηγόροι όπως ο Γκάντι, που επινόησε τη "μη βία", όταν αυτό βόλευε μόνον τους Άγγλους. Ο Γκάντι, που σε μια εποχή που είχαν συνειδητοποιηθεί οι λαοί, δεν άφησε μισό δισεκα­τομμύριο Ινδούς να "κλείσουν" άπαξ τους λογαριασμούς τους με τους Άγγλους.

Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έλυσαν τους λογαριασμούς τους με μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, που τους εκμεταλλεύονταν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο και οι οποίοι βρίσκονταν τρεις ωκεανούς μακριά από την πατρίδα τους. Για όσο διάστημα οι Άγγλοι ευνοούνταν από τη βία, τη σκορπούσαν απλόχερα στην Ινδία. Όταν αυτό δεν τους συνέφερε, έκαναν εθνοπατέρα των Ινδών τον Γκάντι της "μη βίας". Τον Γκάντι, που "έπεισε" τους Ινδούς να μην ασκήσουν βία απέναντι στους Άγγλους, αλλά που δεν μπόρεσε να τους "πείσει" να μην σφαχτούν μεταξύ τους. Κατά σύμπτωση η "πειθώ" του Γκάντι περιοριζόταν μόνον σε όσα συνέφεραν τους Άγγλους. Όταν κάτι δεν τους συνέφερε, τον μετέτρεπαν σε μια γραφική "Κασσάνδρα", που δεν την άκουγε κανείς. Μια σκελετωμένη και γραφική "Κασσάνδρα" που πίστευε ότι θα νικήσει την αποικιοκρατία νηστική και ξαπλωμένη.

Κάτι ανάλογο έγινε και στην Κύπρο. Ούτε καν το βασικό σενάριο δεν άλλαξε. Οι Άγγλοι ήξεραν ποιους να διαλέξουν και υπό ποιες συνθήκες. Για όσο διάστημα τους συνέφερε η βία της αποικιοκρατίας, δεν ξεχώριζαν τις κοινότητες μεταξύ τους κι ούτε αναγνώριζαν Κύπριους αγωνιστές. Σ' εκείνο το διάστημα όλοι οι Κύπριοι ανεξαρτήτου θρησκείας ήταν ίδιοι γι' αυτούς. "Κατώτεροι" ιθαγενείς. Όταν έπαψε να τους συμφέρει, θυμήθηκαν σε τι διαφέρουν οι "κατώτεροι" μεταξύ τους. Από εκεί και πέρα δημιούργησαν μόνοι τους τούς "εθνοπατέρες" των κυπριακών κοινοτήτων. Ποιος είναι ο Ντεκτάς; Ένας δούλος των Άγγλων, που ευνοήθηκε επί αποικιοκρατίας. Ένας αστός της αποικίας της Κύπρου. Ένας βρετανοσπουδαγμένος Κύπριος δικηγόρος, που ήταν διορισμένος εισαγγελέας της βασίλισσας στην Κύπρο. Θα σε διόριζαν οι Άγγλοι εισαγγελέα σε αποικία τους, αν δεν σε έλεγχαν πλήρως; Αν δεν τους ήσουν πιστός ως σκύλος; Αν δεν μπορούσαν να σε εκβιάζουν από χίλιες μεριές; Αυτός ο άνθρωπος των Άγγλων υπέστειλε τη "σημαία" του αντιαποικιοκρατικού αγώνα και σήκωσε τη "σημαία" του αγώνα υπέρ των Τουρκοκυπρίων.

Τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν και από την άλλη πλευρά. Το άλλο μέλος που συνθέτει το "δίδυμο" του Ντεκτάς είναι ο Κληρίδης. Τι ήταν ο Κληρίδης; Που σπούδασε; Τι σπούδασε; Ποιος τον ευνόησε; Ήταν ο κλασικός Κύπριος, που θιγόταν από την κατοχή της Κύπρου; Ήταν ο Κύπριος που ζούσε φτωχά, επειδή κάποιοι ξένοι είχαν κατακτήσει την πατρίδα του; Όχι βέβαια. Ένας δικηγοράκος ήταν. Παιδί μεγαλοαστού δικηγόρου. Παιδί του "ορισμού" της έννοιας της εύνοιας. Ο άνθρωπος ήταν πλούσιος και μορφωμένος εξαιτίας της "γενναιοδωρίας" των Άγγλων. Μέχρι και στη βασιλική αεροπορία της Βρετανίας υπηρέτησε. Ήταν ήρωας αυτής της αεροπορίας, εφόσον συμμετείχε στους βομβαρδισμούς της Γερμανίας και μάλιστα καταρρίφθηκε σε έναν από αυτούς. Ένας πιστός υπήκοος του "στέμματος". Ένας από εκείνους που στα πρώιμα χρόνια του αντιαποικιοκρατικού αγώνα σίγουρα θα πρότεινε στους Κύπριους αγωνιστές να μην ξεσηκώνονται εναντίον των Άγγλων. Ένας άνθρωπος που αισθανόταν στο Λονδίνο σαν στο σπίτι του. Ένας χορτάτος άνθρωπος επί κατοχής, που παρέμεινε χορτάτος και επί της "ανεξαρτησίας".

Όλα αυτά όμως δεν θα λειτουργούσαν, αν οι Άγγλοι δεν φρόντιζαν εγκαίρως να ακυρώσουν την ίδια την ιδέα της ανεξαρτητοποίησης της Κύπρου. Σ' αυτό το σημείο έπαιξε τον ολέθριο ρόλο του ο Μακάριος. Αν δεν υπήρχε ο Μακάριος για να "ακυρώσει" την επιλογή της ανεξαρτητο­ποίησης, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν όλοι οι παραπάνω με τον γνωστό διχαστικό τρόπο. Ο Μακάριος ακύρωνε αυτήν την επιλογή και μόνον που υπήρχε. Ήταν αδύνατον να εμπιστευτούν οι Τουρκοκύπριοι ως εθνικό τους ηγέτη τον θρησκευτικό ηγέτη της άλλης πλευράς, που σε κάποια στιγμή της ιστορίας του ανήκε στους ενωτικούς. Ήταν αδύνατον ένας άθλιος και φασίστας δεσπότης να παραστήσει τον θεματοφύλακα της δημοκρατίας του νεαρού κυπριακού κράτους. Η εμπειρία των Βρετανών σ' αυτό το σημείο ήταν καταλυτική. Ταύτισαν την έννοια της ανεξαρτησίας με έναν άνθρωπο που από την ιδιότητά του και μόνο την έθετε υπό αμφισβήτηση. Από εκεί και πέρα ήταν εύκολα τα πράγματα στον έλεγχό τους. Γνώριζαν τα χαρακτηριστικά του Μακάριου και τον "κατεύθυναν". Γνώριζαν ότι, οδηγώντας τον σε αδιέξοδα, θ' ακολουθούσε τις επιλογές που θα υπηρετούσαν τα συμφέροντά τους.

Αυτά τα αδιέξοδα τον οδήγησαν στους "τρίτους" και αδέσμευτους "δρόμους" και στις συμ­μα­χίες με τα καθεστώτα της κομμουνιστικής Ανατολής. Του φόρτωσαν και πληρωμένους πράκτορες, όπως ο Γεωρκατζής, και τον "κατεύθυναν" όπως ήθελαν, όπου ήθελαν. Οι πράκτορες με την εξουσία που διέθεταν από τη μία ενημέρωναν τους Βρετανούς για τις κινήσεις του και από την άλλη συντόνιζαν τη συμπεριφορά των κοινοτήτων. Αυτοί ενίσχυαν τον Ντεκτάς και τον Κληρίδη. Αυτοί ωθούσαν την κατάσταση εκεί όπου ο "οραματιστής" Μακάριος θα έπαιρνε τις αποφάσεις που ευνοούσαν τους Άγγλους. Αυτό ήταν το μυστικό του ελέγχου του Μακαρίου. Οι πράκτορες έκλειναν τις "πόρτες" και ο Μακάριος "μόνος" του έμπαινε εκεί που περίσσευε. Από αυτά τα "περισσεύματα" προέκυψε η αδέσμευτη πολιτική του. Με αυτά τα "περισσεύματα" ήλπιζε ότι θα διατηρήσει τον ρόλο του στην ηγεσία της Κύπρου. Την αγωνία του να παραμείνει στην εξουσία εκμεταλλεύτηκαν οι Άγγλοι και γι' αυτό τον "έσερναν" πίσω από τα γεγονότα.

Αυτά βόλευαν τους Άγγλους. Γιατί; Για να παρουσιάσουν στον Δυτικό κόσμο την Κύπρο σαν μια άλλη περίπτωση Κούβας. "Έπεισαν" την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι η Κύπρος όχι μόνον δεν είναι ώριμη για ανεξαρτητοποίηση, αλλά κι επικίνδυνη για την ασφάλεια του Δυτικού κόσμου. Μόνοι τους δημιούργησαν συνθήκες "φλερτ" μεταξύ Κύπρου και κομμουνισμού και μόνοι τους το κατήγγειλαν. "Έπεισαν" την παγκόσμια κοινή γνώμη ότι πρέπει να κλείσει τα "μάτια" της στα δικά τους εγκλήματα, γιατί όλα όσα γινόταν στην Κύπρο γίνονταν με απώτερο στόχο την κοινή ασφάλεια του Δυτικού κόσμου. Από τη στιγμή που το κατάφεραν αυτό, χάρη στην αθλιότητα, τον καιροσκοπισμό και τη δεσποτικότητα που διέκρινε τον Μακάριο, τα πάντα ήταν εύκολα γι' αυτούς. Στη συνέχεια "ξεφορτώ­θηκαν" τους πληρωμένους "Γεωρκατζήδες", που τους απειλούσαν μ' αυτά που γνώριζαν και άφησαν να πρωταγωνιστούν μόνον αυτούς τους οποίους μπορούσαν να ελέγχουν απόλυτα.

Η επιλογή των κατάλληλων προσώπων, που θα πρωταγωνιστούσαν στο κυπριακό ζήτημα, ήταν το πρώτο επιτυχές βήμα των Άγγλων. Ήταν επιτυχία να συνδιαλέγονται με ανθρώπους τους οποίους γνώριζαν και τους έλεγχαν εξαιτίας του παρελθόντος τους. Ήταν επιτυχία ν' αποφύγουν τους φανατικούς αντιάγγλους τους οποίους καί δεν τους γνώριζαν καί δεν μπορούσαν να τους εκβιάζουν. Αρκούσε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί όλα αυτά για να λειτουργήσουν απαιτούν το κατάλληλο περιβάλλον. Αυτό το περιβάλλον προσπάθησαν να διαμορφώσουν πολύ πριν βάλουν τους ανθρώπους τους να "διαπρέψουν" μέσα σ' αυτό.

Γι' αυτούς το πρόβλημα ήταν απόλυτα προσδιορισμένο. Είχαν στρατηγικό μειονέκτημα για όσο διάστημα η Κύπρος εξακολουθούσε να είναι υπό κατοχή και άοπλη. Αυτό ήταν το βασικό τους πρόβλημα και βέβαια το στρατηγικό πλεονέκτημα των Κυπρίων. Ήταν βασικό πρόβλημα, γιατί έκανε προφανή την κατοχή και βέβαια την παράνομη παραμονή των αγγλικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Έκανε ορατό τον εχθρό των Κυπρίων. Όσο δηλαδή και να αλληλοαδικούνταν οι κοινότητες μεταξύ τους, οι δυνάμεις κατοχής με την ύπαρξή τους ήταν αυτές οι οποίες "προσανα­τό­λιζαν" τον λαό εναντίον των Άγγλων. Όσο κι αν "έπαιζαν" οι άνθρωποι των Άγγλων το ενδο­κοινοτικό παιχνίδι, δεν μπορούσαν να θέσουν εκτός ενεργείας τους αντιάγγλους Κύπριους.

Παράλληλα λοιπόν με την επιλογή των προσώπων προσπάθησαν να δημιουργήσουν και τις συνθήκες που θα έκαναν αυτήν την επιλογή αποτελεσματική. Η δημιουργία αυτών των συνθηκών ήταν και το πιο σημαντικό επίτευγμά τους. Πώς τις δημιούργησαν; Με την εμπλοκή τρίτων στην κυπριακή υπόθεση. Η "ωρίμανση" των συνθηκών επιτεύχθηκε με την ενδοκοινοτική σύγκρουση και τις προβοκάτσιες. Στη συνέχεια και αφού έγινε κυρίαρχο πρόβλημα της Κύπρου η ενδο­κοινοτική σύγκρουση, οι Άγγλοι ενθάρρυναν τους ελληνοκυπρίους ν' αναζητήσουν τη βοήθεια της Ελλάδας. Αυτή η βοήθεια ήταν η "ταφόπλακα" της Κύπρου. Γιατί; Γιατί έλυνε όλα τα προβλήματα των Άγγλων. Γιατί γινόταν η προϋπόθεση της διχοτόμησης που τους ευνοούσε και νομιμοποιούσε τη στρατιωτική τους παρουσία στο νησί. Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα των Κυπρίων και αυτό πληρώνουν σήμερα. Αυτή ήταν η "εκδούλευση" που ήθελαν οι Άγγλοι από τους πιστούς τους, που θα πρωταγωνιστούσαν στο κυπριακό. Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα των Ελληνοκυπρίων, που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το σημερινό κυπριακό πρόβλημα.

Η είσοδος των ελληνικών στρατευμάτων ήταν το μέγα σφάλμα της ελληνικής πλευράς. Ήταν εκτός λογικής τόσο στο ηθικό επίπεδο όσο και στο στρατηγικό. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής απλό, που προκύπτει από το επίσης απλό ερώτημα. Γιατί πήγαν τα ελληνικά στρατεύματα στην Κύπρο; Για να βοηθήσουν τους αδερφούς Κυπρίους στον αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα; Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση η παρουσία τους είχε στρατιωτικό νόημα και ηθικό υπόβαθρο. Πάντα δηλαδή όταν υπάρχει μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων αναζητάς τον στόχο τους, ώστε να καταλάβεις γιατί μετακινήθηκαν κι αν έπρεπε να μετακινηθούν. Γιατί λοιπόν πήγε ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο; Πολέμησε στην Κύπρο ο ελληνικός στρατός εναντίον των δυνάμεων κατοχής; Όχι βέβαια. Τότε γιατί πήγε; Ποιος ήταν ο στρατιωτικός του στόχος; Για να προστατεύσει ποιους εναντίον ποιων. Να προστατεύσει την ελληνική κοινότητα; Να προστατεύσει τους πολλούς, που ήταν καί πιο πλούσιοι καί πιο ισχυροί από τους Τουρκοκύπριους; Ποιος δηλαδή ήταν ο στόχος εκείνης της στρατιωτικής δύναμης;

Στόχος δεν υπήρχε και εκείνο το στράτευμα εγκαταστάθηκε στην Κύπρο γιατί απλούστατα αυτό βόλευε τους Άγγλους. Γιατί τους βόλευε; Γιατί η παράνομη παρουσία εκείνου του στρατού και το "έργο" του μέσα στην Κύπρο τούς έδινε το δικαίωμα της παραμονής τού δικού τους παράνομου στρατού κι επιπλέον έδινε "φιλειρηνικό" στόχο στον αγγλικό στρατό. Εκείνος ο στρατός δημιούρ­γη­σε τις συνθήκες παρανομίας που δέσμευαν σε μια κατάσταση συνενοχής το σύνολο της ελληνοκυπριακής πλευράς. Της πλευράς δηλαδή που θεωρητικά αντιπροσώπευε τον κύριο όγκο αυτών που θα τους απειλούσαν. Εκείνος ο στρατός "ακύρωνε" στην ουσία το στρατηγικό πλεονέκτημα των Κυπρίων στον αντιαποικιακό αγώνα τους εναντίον των Άγγλων. Γιατί; Γιατί οι Κύπριοι δεν ήταν πλέον "άοπλοι" στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Επειδή μάλιστα αυτός ο στρατός συνδεόταν μόνον με τη μία κοινότητα της Κύπρου, βόλευε τα μέγιστα τους Άγγλους. Γιατί; Γιατί από τη μία νομιμοποιούσε τα αγγλικά στρατεύματα στο νησί και από την άλλη έδινε σ' αυτά τα στρατεύματα καί στόχο καί ρόλο. Ο αγγλικός στρατός θα ήταν αυτός ο οποίος θα προστάτευε στο όνομα του πολιτισμού την άοπλη πλευρά από την οπλισμένη.

Όσο κι αν εμάς τους Έλληνες δεν μας αρέσει να το παραδεχθούμε, ο πρώτος "Αττίλας" ήταν ελληνικός. Ο ελληνικός στρατός ήταν παράνομος στην Κύπρο, που εκείνη τη στιγμή αγωνίζονταν μόνη της για την ελευθερία της. Καμία πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων δεν τον νομιμοποιούσε. Καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να καλέσει τον "προστάτη" της εντός ενός χώρου που δεν της ανήκει ολοκληρωτικά. Το γεγονός ότι ο στρατός εκείνος μπήκε στην Κύπρο, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα, δεν τον δικαιολογεί κι ούτε αποτελεί απόδειξη ότι ήταν αποδεκτός από το σύνολο του κυπριακού λαού. Αυτό το γεγονός απλά εξηγεί ορισμένα πράγματα. Ποια είναι αυτά; Πρώτον ότι το επέτρεψαν οι Άγγλοι, γιατί αυτό τους βόλευε και δεύτερον ότι ήταν πολύ αδύναμοι ν' αντιδράσουν στην εισβολή του αυτοί οι οποίοι δεν τον ήθελαν. Απλά πράγματα. Θα άφηναν οι Άγγλοι ξένα στρατεύματα να μπουν σε μια αποικία τους, χωρίς ν' αντιδράσουν; Όχι βέβαια. Θα άφηναν οι Τουρκοκύπριοι, αν ήταν ισχυροί, να μπει στην Κύπρο ελληνικός στρατός; Όχι βέβαια.

Αυτό το παράδοξο όμως έγινε στην Κύπρο. Εισέβαλε στην Κύπρο ξένος εθνικός στρατός, χωρίς ν' αντιδράσουν ούτε οι αποικιοκράτες ούτε η κοινότητα που θιγόταν. Γιατί έγινε εκείνη η εισβολή; Γιατί οι Άγγλοι είχαν συγκεκριμένους στόχους. Γιατί έθεταν τα θεμέλια της μετέπειτα διχοτόμησης, η οποία τους βόλευε τα μέγιστα. Απλά μέχρι να πετύχουν αυτόν τον διχασμό έπρεπε να δημιουργήσουν κάποια δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα θα δημιουργούσε εκείνος ο στρατός. Ποια ήταν αυτά; Κατ' αρχήν εκείνος ο στρατός, επειδή είχε "υποχρέωση" στους Άγγλους, το πρώτο πράγμα που του ζητήθηκε να κάνει ήταν να περιορίσει την αντιαποικιοκρατική δραστηριότητα των ένοπλων πυρήνων του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα. Ο στρατός του ενός "νόμιμου" προστάτη όφειλε πλέον να προστατεύει και τον ρόλο του άλλου επίσης "νόμιμου" προστάτη.

Ο ελληνικός στρατός από εκεί και πέρα θα ήταν αυτός που θα καθόριζε πλέον τους στόχους του ένοπλου αγώνα των Κυπρίων. Αυτός όμως ο στρατός ήταν εθνικός και ταυτόχρονα ήταν δεσμευμένος απέναντι στους Άγγλους. Είχε εξ αρχής δηλαδή περιορισμένο πεδίο δράσης. Άρα τι του απέμενε να κάνει; Να προσανατολίζει τους Ελληνοκύπριους εναντίον των Τουρκοκυπρίων. Από τη στιγμή δηλαδή που δεν μπορεί να στραφεί εναντίον του βασικού εχθρού της Κύπρου, θα κάνει ό,τι περισσεύει σε όποιον χώρο περισσεύει.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα γίνονταν τραγικά για όλους. Οι άνθρωποι των Άγγλων, που θα παρίσταναν εκ του ασφαλούς τους αγωνιζόμενους Ελληνοκυπρίους, θα ηγούνταν της ελλη­νικής κοινότητας. Έχοντας δεσμεύσεις από αυτούς που τους έκαναν εκ του ασφαλούς "ήρωες", θα προσανατόλιζαν τους υπόλοιπους Ελληνοκύπριους προς τον εσωτερικό εχθρό. Εξαιτίας της παρουσίας του ελληνικού στρατεύματος, θ' αποθρασύνονταν όλα τα άθλια υποκείμενα που υπη­ρετού­σαν τους Άγγλους. Όλοι εκείνοι οι Ελληνοκύπριοι, που θα ανέβαιναν στη θρησκευτική πλατφόρμα, έχοντας ως εχθρούς τους τούς "αλλόπιστους". Οι υπόλοιποι Ελληνοκύπριοι, που διαφωνούσαν, θα ελέγχονταν από τον ίδιο στρατό. Τον στρατό, που μόνος του θ' αποφάσιζε ποιοι Κύπριοι ήταν "ήρωες" του απελευθερωτικού αγώνα και ποιοι ήταν "προδότες". Τον στρατό, που θα προστάτευε πλέον τους ανθρώπους που θα ηγούνταν της ελληνικής κοινότητας και ήταν άνθρωποι όμοιοι του Κληρίδη. Άνθρωποι των Άγγλων. Άνθρωποι που έπαιρναν "γραμμή" κατευθείαν από το Λονδίνο.

Τι έκαναν όλοι αυτοί; Άρχισαν ν' αλλάζουν τη νοοτροπία και βέβαια τη ζωή των Ελληνο­κυπρίων. Ενώ δηλαδή μέχρι τότε μέσα στην Κύπρο υπήρχε η ανεκτικότητα των κοινοτήτων, λόγω της επί αιώνων συνύπαρξης, άρχισαν όλα αυτά ν' αλλάζουν. Άρχισαν όλοι αυτοί να "θωρακίζουν" την ελληνική κοινότητα και να καλλιεργούν την εχθρότητα απέναντι στους "άλλους". Έκαναν επεμβάσεις ακόμα και στην παιδεία των Κυπρίων, μεταφέροντας στην ουσία την παθολογία τής Ελλάδας μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Ενώ για παράδειγμα μέχρι τότε οι Ελληνοκύπριοι αντιλαμβάνονταν μόνον τους Άγγλους ως εχθρούς τους και τους Τουρκοκύπριους ως συγκά­τοικους, ξαφνικά άρχισαν να τους αντιλαμβάνονται κι αυτούς ως εχθρούς.

Αυτό είναι φυσικό, εφόσον άρχισαν να διδάσκονται την ελληνική ιστορία του ελλαδικού χώρου και όχι τη δική τους ιστορία. Ξαφνικά οι Ελληνοκύπριοι έπαψαν να βλέπουν ως εχθρούς μόνον τους Άγγλους, αλλά ήθελαν να γίνουν και "Τουρκοφάγοι". Ξαφνικά άρχισαν να γίνονται "κοινωνοί" μιας ιστορίας που δεν τους αφορούσε. Δεν αφορούσε τους Κυπρίους η ιστορία του ελλαδικού χώρου. Μπορεί να ήταν Έλληνες, αλλά δεν είχαν την ίδια ιστορία με τους Έλληνες της Ελλάδας. Δεν είχαν την ίδια πορεία και δεν "συναντήθηκαν" ποτέ οι ιστορίες τους. Αυτοί είχαν τη δική τους ιστορία και αυτήν έπρεπε να γνωρίζουν, γιατί μέσα σ' αυτήν υπήρχε και η ιστορία της τουρκοκυπριακής πλευράς με την οποία έπρεπε να μάθουν να συνυπάρχουν πάνω στη βάση του αλληλοσεβασμού. Οι Τουρκοκύπριοι δεν είχαν σχέση με τον Κεμάλ, την μικρασιατική καταστροφή και ό,τι άλλο φανάτιζε τους Έλληνες της Ελλάδας. Η ομοιογενής εθνικά Ελλάδα μπορούσε να "ζήσει" με το μίσος εναντίον των Τούρκων, ενώ η Κύπρος όχι. Στην Κύπρο το εθνικιστικό μίσος έμπαινε μέσα στις γειτονιές της και αυτό ήταν επικίνδυνο.

Αυτό ήταν το τέλος της Κύπρου και ο θρίαμβος της αγγλικής διπλωματίας. Γιατί; Γιατί η αθλιότητα γεννά αθλιότητα. Η "θωράκιση" της ισχυρής ελληνικής κοινότητας οδήγησε στη "θωράκιση" και της τουρκοκυπριακής, που έκανε τα ίδια ακριβώς. Ξαφνικά δηλαδή οι Τουρκο­κύπριοι έμαθαν για τον Κεμάλ, που μέχρι τότε προφανώς δεν γνώριζαν, γιατί απλούστατα δεν τους αφορούσε και ως εκ τούτου δεν τους ενδιέφερε. Ξαφνικά ο Κεμάλ έγινε "πατέρας" και των Τουρκοκυπρίων. Ξαφνικά ο Κεμάλ έγινε ένας από τους "πατέρες" μιας Κύπρου, που δεν την είχε δει ποτέ και δεν τον είχε δει ποτέ. Η "θωράκιση" τους ήταν ακόμα πιο εύκολη, γιατί φοβούνταν την ελληνική στρατιωτική παρουσία. Οι Τουρκοκύπριοι αισθάνονταν δύο φορές κατακτημένοι και ήταν βέβαιο ότι θ' αναζητήσουν τη βοήθεια και την προστασία απ' όπου μπορούν. Θ' αναγκάζονταν να ζητήσουν σε πρώτη φάση την προστασία των Άγγλων και σε δεύτερη των αδερφών τους Τούρκων.

Στην πραγματικότητα δηλαδή τους Τουρκοκύπριους τους δημιούργησαν οι ίδιοι οι Έλληνες. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν τέτοιοι. Η έννοια "Τούρκος" συνδέεται με τον αγώνα του Κεμάλ και των Νεότουρκων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Κύπρος δεν ανήκε στην οθωμανική αυτοκρα­το­ρία. Στην Κύπρο μέχρι τότε απλά υπήρχε μια θρησκευτική μειονότητα Κυπρίων. Μια θρησκευτική μειονότητα μέσα σε μια αποικία μιας πολυθρησκευτικής αυτοκρατορίας. Μιας αποικίας, που δεν βίωνε τα προβλήματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, από τη διάλυση της οποίας προέκυψαν τα εθνικά κράτη τα οποία εμπλέκονται στην υπόθεση του κυπριακού. Μιας αποικίας που τα μίση και τα πάθη δεν ήταν ίδια μ' αυτά της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Να φανταστεί κάποιος ότι εκείνοι οι μωαμεθανοί Κύπριοι δεν ήταν καν φανατικοί ούτε σε θέματα που άπτονται της πίστης. Οι περισσότεροι από εκείνους δεν σέβονταν ούτε τις τυπικές υποχρεώσεις της θρησκείας τους. Έπιναν αλκοόλ και πολλοί από εκείνους δεν τηρούσαν ούτε καν την αποχή από το χοιρινό κρέας. Μέσα στους αιώνες δηλαδή ο κυπριακός λαός είχε αναπτύξει μια ομοιογενή συμπεριφορά που τον χαρακτήριζε ως λαό και τον διαφοροποιούσε ως σύνολο ακόμα και από τους εθνικούς "αδερφούς" του. Είτε αυτοί οι αδερφοί ήταν στο επίπεδο της εθνικότητας είτε στο επίπεδο της θρησκείας.

Με την εμπλοκή των Ελλήνων στο κυπριακό ζήτημα όλα αυτά άλλαξαν. Μορφοποιήθηκε εθνικά η μία κοινότητα και το αποτέλεσμα ήταν να μορφοποιηθεί και η άλλη. "Γεννήθηκαν" από βλακεία οι Ελληνοκύπριοι και εξαιτίας αυτής της "γέννησης" προέκυψε και η "γέννηση" των Τουρκοκυπρίων. Η μέγιστη ευθύνη όμως σ' αυτήν την περίπτωση ανήκει σ' αυτούς που "γεννήθηκαν" από επιλογή και όχι σε αυτούς που αναγκάστηκαν να "γεννηθούν" με νέα μορφή, εξαιτίας της αγωνίας τους να επιβιώσουν. Το θέμα ήταν ότι από αυτές τις "γεννήσεις" προέκυψαν τα νέα δεδομένα στην Κύπρο. Τα δεδομένα που εξ αρχής επιδίωκαν οι Άγγλοι. Με τον τρόπο αυτόν κατάφεραν οι Άγγλοι και έγιναν αποδεκτοί καί από τις δύο πλευρές. Οι Ελληνοκύπριοι τους ανέχονταν, επειδή με τη στάση τους τούς ευνοούσαν και οι Τουρκοκύπριοι τους ανέχονταν, επειδή φοβούνταν τη βία των Ελλήνων.

Η παρανομία της ελληνικής πλευράς νομιμοποιούσε την παρανομία των Άγγλων. Η αδικία που υφίσταντο οι Τουρκοκύπριοι ήταν έτοιμη να νομιμοποιήσει την παρανομία των Τούρκων, που ήταν πλέον η σειρά τους να ενθαρρυνθούν από τους Άγγλους να εισβάλουν στο νησί. Η σειρά τους έφτασε και έτσι φτάσαμε στον "Αττίλα" των Τούρκων. Ήταν απόλυτα φυσιολογική η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, γιατί οι Έλληνες το επέτρεψαν. Μέσα στο πλαίσιο παρανομίας που δημιούργησαν οι Έλληνες, ήταν νόμιμη η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Γιατί ήταν νόμιμη; Γιατί είχε το νομικό και το ηθικό έρεισμα. Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Από τη στιγμή που οι Τούρκοι —λόγω μειονότητας— έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες, έχουν δικαίω­μα να διατηρούν κι αυτοί στράτευμα στην Κύπρο, εφόσον υπάρχει και το αντίστοιχο ελληνικό. Οι Τούρκοι έκαναν χρήση των δικαιωμάτων που τους είχαν αποδοθεί από προηγούμενες διακρατικές συμφωνίες.

Το ίδιο συμβαίνει και στο ηθικό επίπεδο. Απλά αυτό για να το αντιληφθείς θα πρέπει να μπεις στη θέση των Τούρκων και να σκεφτείς με βάση τη λογική. Να βγάλεις της εθνικιστικές "παρωπίδες" και να σκεφτείς με βάση τη λογική. Να σκεφτείς ότι δεν είσαι ο μόνος έξυπνος και πονηρός σ' αυτόν τον κόσμο. Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Το εξής απλό. Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο συνέταιρος του αδερφού σου, επειδή είναι πιο ισχυρός, προσπαθεί να τον αδικήσει, δεν θα τον βοηθήσεις; Δεν θα προσπαθήσεις να περιορίσεις τον αυθαίρετο και άδικο άνθρωπο, για να σώσεις καί τον αδερφό σου καί την περιουσία του; Αυτό γινόταν και στην Κύπρο. Οι Άγγλοι επίτηδες άφηναν τους Έλληνες να μιλούν αυθαίρετα για ελληνική Κύπρο και να φιλοδοξούν την προσάρτηση της Κύπρου στον ελληνικό κορμό. Αυτό όμως είναι παράνομο. Υπάρχει μειονότητα που δεν επιθυμεί την προσάρτηση και είναι ένας νόμιμος συνιδιοκτήτης του νησιού. Το ποσοστό που αντιπροσωπεύει ο πληθυσμός της είναι το ίδιο ποσοστό που της ανήκει στο σύνολο του νησιού. Όποιος θέλει να προσαρτήσει το νησί στο κράτος του, δεν σέβεται την ιδιοκτησία της.

Όποιος θέλει να κάνει προσάρτηση, μιλάει μόνον για το μέρος που δικαιούται και όχι για όλο. Ας έδιναν οι Έλληνες την περιουσία που αντιστοιχούσε στους Τουρκοκυπρίους και ας ενώνονταν η ελληνοκυπριακή περιουσία με την Ελλάδα. Είχαν σκοπό να την δώσουν; Όχι βέβαια. Αυτοί ονειρεύονταν όλο το νησί. Άρα είχαν σκοπό να αδικήσουν αυτούς που δεν ήθελαν την ένωση. Άρα πάμε στην περίπτωση που προαναφέραμε. Οι Τουρκοκύπριοι δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν κι αυτοί "αδερφό" για να φωνάξουν και να σώσουν την περιουσία τους. Αυτό και έγινε. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί και πήραν αυτό που δικαιούνταν με βάση την πληθυσμιακή αναλογία. Πώς όμως μπήκαν; Μπορούσαν να μπουν, όταν υπήρχαν πάνω στο νησί οι ελληνικές δυνάμεις; Όχι βέβαια. Απόβαση σε νησί που αμύνεται σημαίνει εκατόμβες νεκρών. Ακόμα θα προσπαθούσαν οι Τούρκοι να εισβάλλουν στο νησί, αν πολεμούσαν οι ελληνικές δυνάμεις της Κύπρου με το πλεονέκτημα του αμυνόμενου. Άρα δεν ήταν και πάλι απλά τα πράγματα.

Από τη στιγμή όμως που το ήθελαν οι Άγγλοι, ήταν αδύνατον να μην γίνει. Τότε έγιναν πράγματα και θάματα. Τότε έγινε η περίφημη "προδοσία" της Κύπρου, που θα άλλαζε και το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Αυτήν την "προδοσία" τη μεθόδευσαν οι Άγγλοι και οι περί αυτών, γιατί απλούστατα μόνον με την τουρκική στρατιωτική παρουσία θα ολοκληρωνόταν το σχέδιό τους. Μόνον με αυτήν την παρουσία θα γινόταν πλέον η Κύπρος ένα εύφλεκτο σύνορο μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Απλά μέσα στα πλαίσια της "δικαιοσύνης" των ιμπεριαλιστών έπρεπε και οι Τούρκοι να μπουν μέσα στο νησί υπό τις ίδιες συνθήκες ασφάλειας που μπήκαν και οι Έλληνες. Χωρίς να πέσει σχεδόν ούτε μία σφαίρα. Ό,τι ακολούθησε ήταν μέσα στα πλαίσια του αρχικού σχεδιασμού. Έπρεπε να εκκενωθούν οι χώροι που είχαν προβλεφθεί να παραχωρηθούν στους Τούρκους κι αυτό σημαίνει εγκλήματα. Το "καύσιμο" του ιμπεριαλισμού. Το αίμα έφερε το μίσος κι αυτό "κλείδωσε" το κυπριακό ζήτημα υπέρ των αγγλικών συμφερόντων.

Ο αναγνώστης πρέπει να καταλάβει ορισμένα πράγματα με βάση τη λογική και όχι με βάση τα όσα έχει μάθει μέχρι τώρα από την εθνικιστική προπαγάνδα. Ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολο να διαγράψεις από το μυαλό σου όσα μέχρι τώρα σου έμαθαν στα σχολεία. Αυτό όμως είναι και το βασικό πρόβλημα. Μαθαίνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και να εξετάζουν τα δεδομένα με βάση τη δική τους λογική και όχι την κοινή λογική. Η κοινή λογική λέει αυτά που λέμε εμείς. Αν στην Κύπρο η ελληνοκυπριακή μειονότητα αντιπροσώπευε το 30% και οι Τούρκοι πήγαιναν να "φάνε" ολόκληρο το νησί, τι θα έκαναν οι Έλληνες; Πώς θα αντιδρούσαν και τι απαιτήσεις θα είχαν από την εξουσία τους; Πώς θα αντιδρούσε η ελληνο­κυπριακή κοινότητα, αν αντιλαμβανόταν ότι με το έτσι θέλω κάποιοι θα την ενέτασσαν στο κεμαλικό σύστημα, χωρίς να την ρωτήσουν;

Απλά είναι τα πράγματα. Ό,τι έκαναν τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσο και οι Τούρκοι θα το έκαναν και οι Έλληνες, αν βρίσκονταν στη δική τους θέση. Όταν μονιμοποιείται και νομιμοποιείται η παρανομία, από εκεί και πέρα και η κάθε νέα παρανομία έχει τη δική της ιδιόμορφη νομιμότητα. Όταν εντελώς παρανόμως κουβαλάς στρατεύματα στην Κύπρο, στην πραγματικότητα νομιμοποιείς τον "Αττίλα" που σίγουρα θ' ακολουθήσει. Αυτό έκαναν οι Έλληνες και αυτό ήταν το σφάλμα τους, που τους καθιστά κύριους υπεύθυνους του νέου κυπριακού ζητήματος και κύρια θύματα των Άγγλων. Από εκεί και πέρα τα πράγματα όσο τραγικά και άσχημα να είναι, ακολουθούν την ίδια λογική. Δεν ήταν οι Τούρκοι ιδιόμορφα βάρβαροι, ώστε αυτήν να είναι η αιτία που οι Ελληνο­κύπριοι θρηνούν αγνοούμενους και θύματα. Πάντα όταν "κινούνται" τα συστήματα την "πληρώνουν" οι άνθρωποι. Το θέμα είναι να έχουν οι άνθρωποι την προνοητικότητα να μην επιτρέψουν στα συστήματα να "κινηθούν". Όποιος επέτρεψε στο ελληνικό σύστημα να "κινηθεί", δεν έχει δικαίωμα να κλαίει, όταν "κινείται" και το αντίστοιχο τουρκικό.

Η τύχη δηλαδή των θυμάτων της Κύπρου είχε προαποφασιστεί πολλά χρόνια πριν τον "Αττίλα". Είχε προαποφασιστεί πολύ πριν η Κύπρος αποφασίσει ν' αγωνιστεί για την ελευθερία της. Ήταν οι "παράπλευρες" απώλειες στο δευτερεύον σχέδιο των Άγγλων, σε περίπτωση που απειλούνταν η παραμονή τους στο νησί. Τα θύματα δηλαδή της Κύπρου τα δημιούργησαν οι Άγγλοι και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Οι υπόλοιποι έκαναν ό,τι είχαν προβλέψει οι Άγγλοι να κάνουν. Δεν ήταν ιδιόμορφοι οι Τούρκοι, που ήταν υπεύθυνοι για τους θανάτους των Κυπρίων κατά τη διάρκεια της εισβολής. Όλοι οι λαοί έχουν αυτήν την "ιδιομορφία", όταν υπερασπίζονται ή επεκτείνουν μαζικά συμφέροντα. Όλοι οι λαοί γίνονται φονικοί και βάρβαροι όταν "κινούν" τα συστήματά τους και απέναντι τους βρίσκουν απλούς ανθρώπους. Οι "πολιτισμένοι" Έλληνες δεν ήταν αυτοί που σφάχτηκαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του εμφυλίου; Αν είναι βάρβαρος αυτός που σκοτώνει ξένους, τι είναι αυτός που σκοτώνει αδερφούς του;

Το μόνο πραγματικά παράνομο και ανήθικο που έκαναν οι Τούρκοι ως σύστημα μέσα στην Κύπρο δεν έχει να κάνει με τους Ελληνοκύπριους. Αυτό έχει να κάνει με τους Τουρκοκύπριους και έχει σχέση με τη μεταφορά εποίκων στο νησί. Γιατί; Γιατί αυτοί οι έποικοι αδικούν στην πραγματικότητα αυτούς τους οποίους πήγαν να βοηθήσουν. Οι έποικοι δηλαδή στην διχοτομημένη Κύπρο δεν θίγουν τα ελληνοκυπριακά συμφέροντα, αλλά τα τουρκοκυπριακά. Οι έποικοι είναι παντελώς παράνομοι στην Κύπρο, γιατί μειώνουν το μερίδιο της τουρκοκυπριακής κοινότητας από τη δική της περιουσία. Ο πιο χαμένος δηλαδή στη υπόθεση της Κύπρου είναι οι Τουρκοκύπριοι. Αυτοί πραγματικά μπήκαν στον Μεσαίωνα, χωρίς να το καταλάβουν. Δεν απόλαυσαν το παραμικρό που έχει σχέση με την παγκόσμια μεταπολεμική οικονομική ανάπτυξη. Οι Ελληνοκύπριοι μπορεί να έχασαν κάποια περιουσία, αλλά δεν "χάθηκαν" οι ίδιοι. Εντάχθηκαν σε μια ανεπτυγμένη οικονομία και έζησαν μια ζωή σε καλό επίπεδο. Έχασαν δηλαδή ένα μέσον που συμβάλει στην καλή ζωή, αλλά κέρδισαν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε μια ανώτερη οικονομία, που είναι και το πιο σημαντικό. Τόσο σημαντικό όσο ήταν για τον Έλληνα μετανάστη να εγκαταλείψει τα λίγα χωράφια του στην Ελλάδα, για να φύγει στη Γερμανία και να ζήσει ως άνθρωπος.

Οι Τουρκοκύπριοι εξαιτίας του κυπριακού προβλήματος αυτήν τη δυνατότητα την έχασαν. Στη μεταβιομηχανική εποχή κέρδισαν κάτι ασήμαντο, που το μοιράστηκαν με εποίκους και αυτό το κάνει ακόμα πιο ασήμαντο. Αυτός είναι κι ο λόγος που σήμερα δεν είναι τα πράγματα ευχάριστα στη Βόρεια Κύπρο η οποία έχει καθηλωθεί στον οικονομικό Μεσαίωνα. Ήδη άρχισε να κυριαρχεί το μίσος ανάμεσα στους εποίκους και στους Τουρκοκυπρίους. Ένα μίσος που είναι φυσικό, εφόσον τίθεται θέμα επιβίωσης. Για το κεφάλαιο μισεί αδερφός τον αδερφό και είναι έτοιμος να σκοτώσει. Όταν σήμερα οι Τουρκοκύπριοι μισούν τους Τούρκους εποίκους για την περιουσία που χάνεται, αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν απόλυτα φυσικό να μισούν τους Ελληνοκυπρίους, όταν αντιλήφθηκαν ότι πάνε να τους αδικήσουν.

Εδώ βέβαια αποδεικνύεται ότι οι Τουρκοκύπριοι την "πάτησαν" στις εκτιμήσεις τους. Πίστεψαν τα "παραμύθια" των Άγγλων και μπήκαν στο "παιχνίδι" τους, χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Τι σημαίνει αυτό; Οι Τουρκοκύπριοι πραγματικά πίστεψαν ότι μεθοδεύεται προσάρτηση της Κύπρου από την Ελλάδα. Πίστεψαν την προπαγάνδα, που ήθελε τους Άγγλους να "χαρίζουν" την Κύπρο στους Έλληνες. Αυτό ήταν κάτι το εφιαλτικό γι' αυτούς. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα εκείνης της εποχής κάθε άλλο παρά δελεαστική ήταν γι' αυτούς ως πρόταση. Ήταν προκλητικά φασιστική, θρησκό­ληπτη και αδικούσε τις όποιες μειονότητες υπήρχαν στο εσωτερικό της. Ήταν γι' αυτούς στην κυριολεξία θέμα επιβίωσης ν' αποφύγουν αυτήν την ενσωμάτωση. Ήταν σαν να επιχειρούσε κάποιος να εντάξει τους Ελληνοκύπριους σε ένα καθεστώς Ταλιμπάν. Να εντάξει δηλαδή σε ένα θρησκόληπτο και φασιστικό καθεστώς "σημαδεμένους" αλλόθρησκους.

Αυτό προσπάθησαν να ανακόψουν και πίστεψαν ότι αυτό θα μπορούσαν να το καταφέρουν, παίζοντας το παιχνίδι της Άγκυρας. Γι' αυτόν τον λόγο αναζήτησαν την προστασία της ομόθρησκης Τουρκίας. Πίστεψαν αφελώς ότι, έχοντας την κατοχή του μέρους που τους ανήκε, θα μπορούσαν ν' ανακόψουν την πορεία προσάρτησης. Το ότι δεν επιθυμούσαν τη δική τους προσάρτηση στην Τουρκία και ότι επιθυμούσαν ενιαία κι ανεξάρτητη Κύπρο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σεβάστηκαν στα κατεχόμενα τις ελληνικές περιουσίες. Αυτό σημαίνει ότι απλά περίμεναν την παγκυπριακή ενοποίηση με βάση τους όρους που θα τους διασφάλιζαν και τα δικά τους συμφέροντα.

Οι Τουρκοκύπριοι δηλαδή μπήκαν σε μια κατάσταση "αναμονής", ώστε στην περίπτωση που πραγματικά ανεξαρτητοποιούνταν η Κύπρος να επιστρέψουν στο κοινό της σύστημα. Δεν έχει άλλη λογική το να σέβονται την περιουσία των Ελληνοκυπρίων. Αν ήταν αποφασισμένοι, είτε να προσαρτηθούν στην Τουρκία είτε να ζήσουν μόνοι τους, δεν είχαν λόγο να σέβονται τις περιουσίες. Αυτό όμως το προφανές της στάσης τους ενοχλούσε τόσο τους Άγγλους όσο και τους Τούρκους. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους ανησυχούσε μήπως τα "ξαναβρούν" οι Κύπριοι μεταξύ τους και τους πετάξουν έξω από το νησί. Γι' αυτόν τον λόγο πραγματοποίησαν το έγκλημα του εποικισμού. Αλλοίωσαν την πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού με στόχο να ελέγχουν τις επιλογές των Τουρκοκυπρίων. Έδωσαν "αδράνεια" σε μια ευμετάβολη μάζα, που είχε κάνει το σφάλμα να εκδηλώσει από την αρχή και με σαφήνεια τις προθέσεις της.

Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης των Τούρκων απέναντι στους Τουρκοκυπρίους έγινε η αιτία να μεταφερθούν έποικοι στο νησί. Η ιδιομορφία των εποίκων είναι ότι είναι ξένοι και ευνοημένοι σε ένα μέρος. Αυτό όμως τους διατηρεί σε μια μόνιμη κατάσταση ομηρίας του κέντρου που τους ευνόησε και τους προστατεύει. Αυτό δίνει "αδράνεια" στον χώρο όπου κατοικούν. Αδρανοποιεί δηλαδή βασικές στρατηγικές αυτών που κατοικούν σ' αυτόν τον χώρο. Το κύριο πρόβλημα δηλαδή στην Κύπρο του σήμερα έχει σχέση με τους εποίκους. Γιατί; Γιατί οι έποικοι φοβούνται για την επιβίωσή τους. Οι φόβοι τους είναι λογικοί και έχουν βάση, γιατί αποτελούν κοινούς εχθρούς για το σύνολο των Κυπρίων. Σε περίπτωση δηλαδή που η Κύπρος γινόταν ενιαία και οι Κύπριοι τα έβρισκαν μεταξύ τους, οι έποικοι θα γίνονταν αυτόματα ξένο "σώμα". Ένα ξένο "σώμα" όμως απόλυτα εχθρικό, γιατί όχι μόνον βρίσκεται σε ξένο μέρος, αλλά έχει προκλητικά οικειοποιηθεί ξένη περιουσία.

Οι έποικοι σε φυσιολογικές συνθήκες είναι έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για να μην ενωθεί η Κύπρος. Γι' αυτόν τον λόγο, παίζοντάς τα "όλα για όλα", δεν διστάζουν να παραβιάσουν τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα. Δεν διστάζουν να σκοτώσουν Ελληνο­κύπριους ακόμα και μπροστά στις κάμερες. Να κάνουν δηλαδή όλα όσα για τους Τουρκοκύπριους αποτελούν "ταμπού". Γιατί; Γιατί η επιβίωσή τους γίνεται πιο εύκολη με την αθλιότητα. Γιατί; Γιατί η αθλιότητα βαθαίνει το "χάσμα" μεταξύ των Κυπρίων. Αυτό το "χάσμα" είναι η άμυνα των εποίκων. Για όσο διάστημα υπάρχει αυτό το "χάσμα", θα επιβιώνουν. Θα επιβιώνουν μέσα σ' έναν χώρο που δεν τους ανήκε και τον καταπάτησαν εις βάρος ομοεθνών τους. Θα επιβιώνουν εύκολα μέσω των προβοκατσιών. Αυτός είναι ο ρόλος των εποίκων. Αποτελούν πάντα "εμπροσθοφυλακές" ιμπεριαλισμού. Αυτό έκαναν στην Ιρλανδία, στην Παλαιστίνη κλπ.. Γι' αυτό δημιουργούνται αυτοί οι πληθυσμοί. Γιατί είναι υποχρεωμένοι, ως όμηροι της εξουσίας που τους δημιούργησε, να κάνουν τα θελήματά της. Θελήματα, που έχουν να κάνουν εκτός όλων των άλλων και με την πορεία της οικονομίας του χώρου που κατοικούν.

Δεν είναι τυχαία δηλαδή η άθλια κατάσταση της οικονομίας της βόρειας Κύπρου. Πάντα είναι άθλια η οικονομία εκεί όπου υπάρχουν έποικοι, γιατί αυτό αποτελεί επιλογή της εξουσίας. Γιατί; Γιατί η κάθε αποικιοκρατική εξουσία, που εκμεταλλεύεται έναν χώρο, δεν τον αφήνει ν' αναπτυχθεί με βάση τις δυνατότητές του, γιατί αυτή η ανάπτυξη την απειλεί. Αυτή η ανάπτυξη ευνοεί τους γηγενείς κι αυτό δεν είναι επιθυμητό από τους αποικιοκράτες. Η ανάπτυξη σ' αυτού του είδους τις περιπτώσεις συνήθως περιορίζεται στην καταλήστευση των φυσικών πόρων μιας περιοχής και με όσο το δυνατόν μικρότερες επενδύσεις. Μεγιστοποίηση δηλαδή μιας απόδοσης με ελάχιστο κόστος. Μη τυχών φύγει ο αποικιοκράτης και αφήσει πίσω του υποδομή και ακμαία οικονομία.

Η αναφορά μας στο θέμα της οικονομίας και της παιδείας είναι πολύ σημαντική και δεν έγινε τυχαία και εν τη ρύμη του λόγου. Έγινε, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορέσει να καταλάβει ο αναγνώστης τι συμβαίνει σήμερα και τι επιδιώκεται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Άγγλοι σήμερα, για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους ανάγκες, θα εκμεταλλευτούν την αλλοίωση των δεδομένων στην Κύπρο. Την αλλοίωση των δεδομένων, εξαιτίας της μακρόχρονης διχοτόμησης του νησιού. Τόσο η οικονομία όσο και η παιδεία αλλοιώνουν τα δεδομένα και εκεί βρίσκεται σήμερα το μυστικό της στρατηγικής των Άγγλων. Αυτή η αλλοίωση των δεδομένων κάνει εκμεταλλεύσιμο γι' αυτούς το σχέδιο Ανάν. Οι Άγγλοι, έχοντας πάντα το πλεονέκτημα της μελέτης των προβλημάτων του χώρου που τους ενδιαφέρει, έχουν πάντα τη δυνατότητα να "δουλεύουν" τους άμεσα εμπλεκόμενους στην υπόθεση.

Τι θα πει "δούλεμα"; Στην προηγούμενη φάση, για παράδειγμα, και για να παρασύρουν την ελληνική πλευρά στα παιχνίδια τους, της επέτρεπαν να φιλοδοξεί την προσάρτηση. Της επέτρεπαν να φιλοδοξεί ότι θα πάρει κάτι δικό τους, για να το κάνει δικό της. Όταν ήταν ενιαία η Κύπρος και άρα υπήρχε μεικτός πληθυσμός, τους άφηναν να επιδιώκουν το παράνομο κι αυτό ήταν η προσάρτηση. Το παράνομο, που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε στον διχασμό, εφόσον θίγονταν τα δίκια της μιας από τις δύο κοινότητες. Όταν δηλαδή η Κύπριοι είχαν μια κοινή κυπριακή παράδοση, νοοτροπία και ήταν μέλη της ίδιας οικονομίας, κανένας από τους πονηρούς δεν μιλούσε για απόλυτη ανεξαρτησία και για ενιαίο κυπριακό κράτος. Όλοι μιλούσαν για προσάρτηση. Όταν πλέον από δικές τους αποφάσεις διχάστηκε η Κύπρος και καλώς η κακώς η κάθε κοινότητα πήρε αυτό που της αντιστοιχούσε στο κοινό κεφάλαιο, άλλαξαν το "παραμύθι".

Όταν δηλαδή ήταν σχετικά νόμιμο να προσαρτήσει το κάθε κράτος το μέρος που αντι­στοι­χούσε στη δική του κοινότητα, έπαψαν να μιλάνε για προσάρτηση. Τότε μιλούσαν για ανεξαρτη­σία. Από την αναζήτηση του παράνομου πήγαμε στην αναζήτηση του ανέφικτου. Αυτό βόλευε τους Άγγλους, γιατί αφ' ενός μεν απέτρεπε πλέον την Ελλάδα από την προηγούμενη φιλοδοξία, που ήταν πλέον προσιτή κι αφετέρου έδινε το δικαίωμα σε όλους τους πονηρούς να κάνουν "δίκαιη" πολιτική, τονίζοντας την παρανομία των "κατεχομένων". Αυτό τότε ήταν βολικό, εφόσον ο ένας τυπικά είχε δίκιο —λόγω του ό,τι αυθαίρετα ταυτιζόταν με την έννοια της ανεξαρτησίας— και ο άλλος ήταν ο παράνομος εισβολέας-κατακτητής. Αυτές ήταν οι επιδιώξεις των Άγγλων, γιατί τους μονιμοποιούσαν στο νησί της έντασης. Της έντασης μεταξύ της μιας πλευράς, που οικειοποιήθηκε αυθαίρετα την έννοια της ανεξαρτησίας και της άλλης, που απλά μιμήθηκε τους πρώτους. Της έντασης μεταξύ δύο πλευρών, που έκαναν τα ίδια και που αυθαίρετα ο ένας παρίστανε τον νόμιμο και ο άλλος τον παράνομο.

Σήμερα η κατάσταση αυτή δεν τους βολεύει πλέον. Δεν τους βολεύει, γιατί η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει διαφορετικές σταθερές από την προηγούμενη κατάσταση. Σήμερα υπάρχει το ενιαίο της παγκόσμιας κοινωνίας και κοινός "εχθρός" για όλους είναι η τρομοκρατία. Η εντάσεις μεταξύ των κρατών δεν σταθεροποιούν μια κατάσταση που τους Άγγλους τους συμφέρει να είναι σταθερή. Δεν μπορεί να σταθεί δηλαδή ο αγγλικός ιμπεριαλισμός στην Κύπρο με βάση την αντιπαλότητα των δύο κρατών γύρω από την Κύπρο. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία ανήκουν σε ένα κοινό "στρατόπεδο", που εχθρό του υποτίθεται έχει την "τρομοκρατία". Ανήκουν στην ίδια αγορά και εκ των δεδομένων δεν υπάρχει περίπτωση πολέμου με τον παραδοσιακό εθνικό τρόπο. Δεν είναι δυνατόν τα "υποκαταστήματα" των ίδιων πολυεθνικών να αφεθούν να συγκρουστούν μεταξύ τους. Δεν είναι δυνατόν, γιατί δεν συμφέρει. Όχι μόνον δεν προσφέρει κέρδος, αλλά αντίθετα παράγει ζημιά. Αναγκαστικά δηλαδή σ' αυτήν την Τάξη Πραγμάτων αυτού του είδους οι διαφορές μεταξύ των κρατών θα επιλυθούν μακριά από τα πεδία της μάχης.

Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο, που είναι αρνητικό για τους Άγγλους, που αγωνιούν για την παραμονή τους στον νησί. Το δεύτερο αρνητικό δεδομένο έχει να κάνει με την ίδια την Κύπρο. Το πρόβλημα τους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι η Κύπρος είναι έτοιμη να εισαχθεί στην Ε.Ε.. Έστω και το τυπικά "ελεύθερο" μέρος της Κύπρου ανήκει στην κοινωνία των εθνών και άρα κινείται μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας αυτής. Ανάμεσα στα άλλα που μπορεί αυτό το κράτος να κάνει ως κυρίαρχο κι ανεξάρτητο είναι και να συμμετάσχει σε υπερεθνικούς σχηματισμούς όπως είναι η Ε.Ε.. Ως ελεύθερο κράτος έχει αυτό το δικαίωμα. Έχει δική του οικονομία και μπορεί να διεκδικήσει την είσοδό της σ' αυτήν, εφόσον από τους δείκτες των οικονομιών τους κρίνονται τα κράτη για την εισαγωγή τους μέσα σ' αυτήν. Αυτή όμως η κατάσταση θίγει τα αγγλικά συμφέροντα, γιατί από τη μια —λόγω Νέας Τάξης— θα πάψει να υπάρχει η ελληνοτουρκική ένταση και από την άλλη η ανεξάρτητη Κύπρος θ' αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος, που θα προστα­τεύεται από προκλήσεις. Προκλήσεις, που δεν μπορούν να γίνουν από την τουρκική πλευρά, η οποία παρακαλάει για ένταξή της στην Ε.Ε..

Επομένως αν δεν υπάρξει καμία αλλαγή και τα πράγματα αφεθούν ελεύθερα, το μόνο μέρος στο οποίο θα υπάρχει ένταση θα είναι το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Μια ένταση όμως, που δεν θα αφορά τα βασικά μέλη της αντιπαλότητας στην Κύπρο. Μια ένταση, που δεν θα συμφέρει αυτούς που έχουν κέρδη από τις εντάσεις στο νησί. Η ένταση αυτή θα αφορά το εσωτερικό μόνον της μίας κοινότητας που έχει έναν ιδιότυπα μεικτό πληθυσμό. Αυτή είναι η τουρκοκυπριακή πλευρά, που έχει αυτού τους είδους τον πληθυσμό. Από τη μια υπάρχουν οι Τουρκοκύπριοι και από την άλλη οι Τούρκοι έποικοι. Είναι δεδομένο ότι θα δημιουργηθεί ένταση μεταξύ αυτών των πληθυσμών.

Γιατί; Γιατί η διαλυμένη οικονομία της Βόρειας Κύπρου μέχρι τώρα στηριζόταν από την Τουρκία. Σήμερα αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί το κόστος δεν μπορεί να το αντέξει η Άγκυρα, η οποία προσπαθεί να βελτιώσει την εικόνα της οικονομίας της για να μπει στην Ε.Ε.. Αυτό όμως σημαίνει ότι επιβαρύνεται η θέση των εποίκων μέσα στην Κύπρο. Οι έποικοι ήταν το αντισταθμι­στικό όφελος που "εισέπραττε" η Άγκυρα για τη "βοήθειά" της. Όταν πάψει να υπάρχει "βοήθεια", θα πάψει να υπάρχει ανοχή από πλευράς Τουρκοκυπρίων απέναντι στους προκλητικούς και στην πλειοψηφία τους αγράμματους και φανατικούς εποίκους.

Σε μια τέτοια περίπτωση οι Τουρκοκύπριοι θα στραφούν απευθείας εναντίον των εποίκων με πρόθεση να τους διώξουν από το νησί μέχρι του τελευταίου. Όταν θα δουν ότι αυτοί είναι το αίτιο της κακοδαιμονίας τους, τότε θα επιχειρήσουν τη σύγκρουση. Γιατί; Γιατί θα φιλοδοξούν να ενταχθούν άνευ όρων στην ελεύθερη Κύπρο με την ανεπτυγμένη οικονομία και μέσω αυτής στην ανεπτυγμένη Ευρώπη. Στην Κύπρο, που λόγω της Ε.Ε. θα έχει εξουδετερώσει την παρουσία της Ελλάδας. Της Ελλάδας, που λόγω της ευρωπαϊκής νομοθεσίας η οποία αφορά τις σχέσεις μεταξύ των μελών της Ε.Ε., θ' αναγκαστεί να αποχωρήσει από το νησί.

Αυτή η εξέλιξη είναι όμως τραγική για τους Άγγλους, που έστω και δύσκολα με νομικές ηλιθιότητες κατάφεραν να εξαιρέσουν τις βάσεις τους στο νησί από την ευρωπαϊκή επικράτεια. Γιατί θα είναι τραγική εξέλιξη; Γιατί και πάλι θα μείνουν μόνοι και ορατοί αποικιοκράτες στο νησί. Πάλι θα είναι οι κοινοί εχθροί όλων των Κυπρίων. Θα τους κοστίζει δηλαδή η παραμονή τους στο νησί, χωρίς να έχουν κέρδος. Θα διατηρούν βάσεις σε ένα νησί, τις επιλογές του οποίου όμως θα ελέγχει μια κυρίαρχη κυβέρνηση, που θα ελέγχεται από την Ευρώπη. Μια Ευρώπη όμως, που έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με τον αγγλοσαξονισμό. Μια Ευρώπη, που, όταν αρχίσει να λειτουρ­γεί όπως η ίδια επιθυμεί, θα έχει δικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή.

Τα πράγματα βλέπουμε ότι είναι ιδιαιτέρως αρνητικά για τους Άγγλους, που επιθυμούν να ελέγχουν μόνοι τους το νησί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παραδώσουν τα πάντα αμαχητί. Δεν ανήκει στις συνήθειες των Άγγλων να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Αυτό δηλαδή που πρέπει να δούμε είναι το τι φιλοδοξούν να πετύχουν με το σχέδιο Ανάν και πώς αυτό θα τους σταθερο­ποιή­σει εκ νέου στο νησί και βέβαια θα τους δώσει έναν νέο ρόλο για να καλύψουν τον ιμπεριαλισμό τους. Το σχέδιο Ανάν είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Αγγλοσαξόνων. Εκμεταλλεύεται όλα τα δεδομένα που έχουν δημιουργήσει οι Άγγλοι στο νησί και είναι εις βάρος των Κυπρίων.

Ποια είναι αυτά τα δεδομένα και πώς είναι εκμεταλλεύσιμα; Το πρώτο και το βασικότερο είναι ότι έχει αλλάξει η πάλαι ποτέ κοινή νοοτροπία των Κυπρίων. Οι σύγχρονοι Κύπριοι δεν έχουν "συγκατοικήσει" με τους "άλλους". Οι νεαροί Ελληνοκύπριοι είναι περισσότερο όμοιοι με τους Ελλαδίτες, παρά με τους Τουρκοκύπριους. Αυτό είναι αποτέλεσμα της παιδείας που έχει επιβληθεί στο νησί με άλλοθι την εισβολή και βέβαια και της απομόνωσής τους από την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Έχουν αποκτήσει όλα τα "αντί", που χαρακτηρίζουν τους Ελλαδίτες. Είναι αντιμουσουλμάνοι, αντιτούρκοι κλπ.. Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και στην άλλη πλευρά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα δούμε στη συνέχεια το γιατί.

Το δεύτερο δεδομένο, που είναι εκμεταλλεύσιμο από την πλευρά των Άγγλων, είναι η ύπαρξη εποίκων. Για όσο διάστημα υπάρχουν οι έποικοι, θ' αποτελούν πρόβλημα, εφόσον εύκολα θα γίνονται "μοχλός" πίεσης για όποιον θέλει να επηρεάσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Θα γίνονται εύκολα "μοχλός" πίεσης για όποιον θα τους υπόσχεται προστασία και βέβαια παραμονή στο νησί. Το τρίτο και επίσης σημαντικό δεδομένο είναι η διαφορά στις οικονομίες που υπάρχουν ανάμεσα στους δύο τομείς του νησιού. Η οικονομία της ελεύθερης Κύπρου είναι ένα κτήνος σε σχέση με αυτήν του βόρειου τμήματος. Το μέσο εισόδημα των Ελληνοκυπρίων είναι σχεδόν τριπλάσιο από το αντίστοιχο των Τουρκοκυπρίων. Όλα αυτά είναι αρνητικά δεδομένα, που οι Άγγλοι προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν. Όλα αυτά είναι δεδομένα πάνω στα οποία στηρί­ζεται το σχέδιο Ανάν.

Τι επιδιώκεται μέσω αυτού του σχεδίου; Να υπάρξει ενοποίηση δύο κοινοτήτων, οι οποίες, παραμένοντας επί χρόνια στην απομόνωση, έχουν αναπτύξει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Η κάθε κοινότητα δηλαδή έχει αναπτύξει εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε περίπτωση ενοποίησης —και άρα στην περίπτωση που θα μπουν εντός κοινών πλαισίων— θα της δίνει διαφορετικά στρατηγικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα από αυτά της άλλης. Πλεονεκτήματα, που αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουν οι κοινότητες στον αγώνα της επιβίωσης. Εδώ είναι το πρόβλημα που στην ουσία κάνει επικίνδυνη την ενοποίηση υπό τις παρούσες συνθήκες. Η ελληνοκυπριακή κοινότητα, εξαιτίας της απομόνωσης έχει αποκτήσει το πλεονέκτημα της οικονομίας, ενώ η τουρκοκυπριακή κοινότητα, λόγω της απομόνωσης, έχει μείνει πίσω στην νοοτροπία κι αυτό της δίνει το πλεονέκτημα της ταχύτερης πληθυσμιακής ανάπτυξης. Ο ένας δηλαδή αναπτύσσεται πιο γρήγορα από τον άλλο στο οικονομικό επίπεδο και ο άλλος αναπτύσσεται πιο γρήγορα στο πληθυσμιακό επίπεδο.

Η ενοποίηση όμως λαών με τέτοιου είδους πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα είναι προβληματική. Γιατί; Γιατί είναι θέμα χρόνου να δημιουργηθούν προβλήματα. Ο δυνατός οικονομικά θα "καταπιεί" την οικονομία του αδύνατου, αλλά ο αδύνατος μέσα στο ίδιο διάστημα θα έχει αλλάξει την πληθυσμιακή σύνθεση του ενιαίου χώρου. Στην πρώτη οικονομική κρίση ο καθένας —για να επιβιώσει— θα χρησιμοποιήσει το δικό του στρατηγικό πλεονέκτημα εις βάρος του άλλου. Η ενοποίηση του νησιού γι' αυτόν τον λόγο είναι σήμερα επικίνδυνη. Σήμερα καλώς ή κακώς τα πράγματα είναι σχετικά απλά στο χειρισμό τους. Μπορεί να μην είναι ιδανικά, αλλά είναι εύκολα στην αντιμετώπισή τους. Το ιδανικό για παράδειγμα θα ήταν να ζουν οι Κύπριοι σε ένα ενιαίο κι ανεξάρτητο κράτος με κοινή νοοτροπία και κοινή οικονομία. Αυτό όμως για λόγους που περιγράψαμε δεν έγινε όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες.

Οι κοινότητες σπρώχθηκαν στη σύγκρουση και κατέστρεψαν αυτό το ιδανικό. Ο καθένας έπιασε τη "γωνία" του κι έμαθε να ζει μόνος του. Όμως, αυτό το οποίο επιμένουμε να λέμε ότι δεν είναι ιδανικό είναι το καλύτερο όπως έχουν σήμερα τα πράγματα. Γιατί; Γιατί στο μεταξύ ο καθένας έχει αναπτύξει ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Άρα εκ των δεδομένων είναι καλύτερα ο καθένας να παραμένει στη "γωνιά" του, γιατί είναι εύκολο πλέον να ζήσουν οι κοινότητες χωρίς προβλήματα. Ο καθένας μπορεί να ζήσει στη "γωνιά" του και να λειτουργεί όπως θέλει, χωρίς να εξαρτάται από τον άλλον. Οι Τουρκοκύπριοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στον τομέα τους και το ίδιο ισχύει και για τους Ελληνοκύπριους. Ο καθένας μπορεί να ζει με βάση τη δική του θρησκεία, τη δική του παιδεία και τη δική του νοοτροπία. Δεν πρέπει δηλαδή να ξαναμπούν στη δύσκολη διαδικασία της συγκατοίκησης.

Η διχοτόμηση, δηλαδή, μετά από τις εξελίξεις που συντελέστηκαν εξαιτίας της απομόνωσης, είναι η πλέον καλή λύση, χωρίς βέβαια να είναι η ιδανική. Είναι η πλέον καλή, γιατί είναι η πιο εύκολη στο χειρισμό της και η πιο φτηνή στην εφαρμογή της. Είναι η πλέον καλή, γιατί χωρίς καμία προσπάθεια και χωρίς καθόλου κόστος μπορεί να διασφαλιστεί η ειρήνη μεταξύ των δύο κοινοτήτων, που θα ζουν χωριστά και άρα χωρίς να υπάρχει ανάμεσά τους ένα εκτεταμένο πεδίο "τριβών". Το όλο θέμα δηλαδή είναι να μην εισέλθουν οι κοινότητες σε έναν κοινό χώρο, όπου θ' ανταγωνίζονται μεταξύ τους με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αν τώρα κάποιος θέλει να ξεφύγει από το απλό "καλό" και ν' αναζητήσει το "ιδανικό", δεν είναι και δύσκολο. Απλά προϋποθέτει κάποιους όρους και αυτοί οι όροι δεν συμφέρουν τους πονηρούς, που θέλουν να επωφεληθούν από την "ειρήνη" και όχι να την πληρώσουν.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Αν οι Κύπριοι αναζητούν το ιδανικό, είναι εύκολο να το πετύχουν. Απλά αυτό έχει κόστος. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν το ιδανικό. Ποιος όμως θα το πληρώσει; Ο πλούσιος φυσικά και όχι ο φτωχός. Όταν δύο αδέρφια αναζητούν το ιδανικό, εξαιτίας της αγάπης, ευνόητο είναι ότι το κόστος δεν μοιράζεται εξίσου. Ο πλούσιος, χωρίς να περιμένει κάποιο κέρδος, θ' αναλάβει το μεγαλύτερο κόστος. Αν αναζητά κέρδος, κάνει "μπίζνες" και όχι έργα αγάπης. Όταν κάποιος πλούσιος αναζητά την αγάπη από τον φτωχό αδερφό του που ζει μακριά, είναι επιβεβλημένο ν' αναλάβει κάποια έξοδα. Αυτός θα πληρώσει τα εισιτήρια του φτωχού, προκειμένου να τον δει. Αυτός θα τον φιλοξενήσει. Αυτός θα του παραχωρήσει ένα χωραφάκι ή θα του ανοίξει ένα μαγαζί, προκειμένου να μείνει για πάντα κοντά του.

Αν ο πλούσιος καλεί τον φτωχό και τον βάζει να πληρώσει μόνος του τα εισιτήρια στο δικό του ταξιδιωτικό γραφείο, δεν τον φιλοξενεί και τον βάζει να πληρώσει στο δικό του ξενοδοχείο, δεν τον βοηθά. Τον εκμεταλλεύεται. Αν μάλιστα είναι ιδιαίτερα πονηρός, μπορεί να εκμεταλλευτεί και τη φτώχεια του, για να τον βαστά όμηρο με στόχο να του αρπάξει το μερίδιο από την οικογενειακή περιουσία και για να του δουλεύει "τζάμπα". Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτός ο πονηρός δεν λειτουργεί ως αδερφός. Λειτουργεί ως στυγνός εκμεταλλευτής. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωση της Κύπρου. Αν κάποιοι Κύπριοι και κυρίως Ελληνοκύπριοι θέλουν να ζήσουν σε ενιαία πατρίδα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτό πλέον κοστίζει. Δεν το έκαναν κάποτε που ήταν δωρεάν και σήμερα πρέπει να γνωρίζουν ότι κοστίζει.

Οι Ελληνοκύπριοι, ως πλούσιος αδερφός, πρέπει να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους που συνεπάγεται το ιδανικό. Αν αυτό γίνει αντιληπτό, εύκολα υπάρχει ο τρόπος. Πώς επιτυγχάνεται το ιδανικό; Με τον εξής τρόπο. Ας μετατρέψουν το νησί της Κύπρου σε μια μικρογραφία της Ε.Ε., χωρίς όμως να την αντιγράφουν στις ιμπεριαλιστικές της πρακτικές. Μέσα στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού των ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων ας προχωρήσουν σε οικονομική "βοήθεια". Με χρήματα των Ελληνοκυπρίων ν' αναπτυχθεί η τουρκοκυπριακή πλευρά. Άλλες φορές με επιδοτήσεις και άλλες φορές με δάνεια ας την αναπτύξουν. Στο μεσοδιάστημα όμως αυτό να μην γίνονται τα χρήματα αίτιο ν' αρπάζουν κεφάλαιο. Χρήματα θα δώσουν και χρήματα θα πάρουν.

Όταν σε κάποια στιγμή ευθυγραμμιστούν οι οικονομίες, ας ενωθούν. Να ενωθούν δηλαδή όταν τα οικονομικά μεγέθη δεν θα επιτρέπουν ούτε την αρπαγή κεφαλαίου αλλά ούτε και τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Όταν δηλαδή το κόστος ζωής και το κόστος του κεφαλαίου γίνει κοινό σε όλο το νησί. Όταν δεν θα υπάρχουν "ευκαιρίες" για αγορά κεφαλαίου στο Βορρά και "ευκαιρίες" για απασχόληση στο Νότο. Είναι απαραίτητο δηλαδή να υπάρχει κάποιο διάστημα κάποιων δεκαετιών, που θα πρέπει ν' απαγορεύεται σε Ελληνοκυπρίους ν' αγοράζουν κεφάλαιο στον τουρκοκυπριακό τομέα και βέβαια το αντίθετο. Είναι απαραίτητο να μην επιτρέπεται για το ίδιο διάστημα η ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση στο νησί. Επίσης απαραίτητο είναι να το πάρουν απόφαση οι Ελληνοκύπριοι ότι δεν θα τους δοθούν πίσω οι περιουσίες τους. Χρήματα υπό μορφή αποζημιώσεων μπορεί να δοθούν κάποτε σ' αυτούς που δικαιούνται. Οι ίδιες όμως οι περιουσίες όχι.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι όλα αυτά τα ανθρωπιστικά και αδερφικά έχουν κόστος, που κάποιοι πρέπει να επωμισθούν. Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή. Για να έχουμε μια εικόνα της κατάστασης. Όταν λοιπόν κάποιοι Κύπριοι ισχυρίζονται ότι θέλουν ενιαία την Κύπρο, ευνόητο είναι ότι αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν. Αν την θέλουν ενιαία για να πάρουν πίσω τις περιουσίες τους και να εκμεταλλευτούν την οικονομική υπεροχή τους για ν' αρπάξουν τα πάντα στον Βορρά, δεν διαφέρουν από τον πονηρό αδερφό του παραδείγματός μας. Αν την θέλουν ενιαία για να την εκμεταλλευτούν, είναι βέβαιον ότι μέσα σε λίγα χρόνια και πάλι θ' αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να σκοτωθούν μεταξύ τους. Επειδή λοιπόν όλα αυτά τα ιδανικά κοστίζουν, συμφέρει πιο πολύ να παραμείνουν ως έχουν τα πράγματα. Να παραμείνει ο καθένας στη "γωνιά" του, εφόσον αυτό δεν κοστίζει τίποτε.

Αυτή όμως η κατάσταση δεν συμφέρει τους "ανθρωπιστές" Άγγλους, που αγωνίζονται με σχέδια τύπου Ανάν για να ενωθούν τ' "αδέρφια". Γιατί δεν τους συμφέρει; Γιατί η συνύπαρξη δύο αυτόνομων κρατικών οντοτήτων μέσα στο νησί και υπό την προστασία της Ευρώπης τους στερεί τον πολυπόθητο ρόλο, που θα τους καθιστά παράγοντες του νησιού. Γι' αυτόν τον λόγο μεθοδεύουν το σχέδιο Ανάν. Τι επιδιώκουν μέσω αυτού; Το εξής τρομακτικό για τους Κύπριους. Επιδιώκεται πρώτον να νομιμοποιηθούν οι έποικοι στο νησί και ν' αποτελέσουν σταδιακά τον σκληρό "πυρήνα" του τουρκοκυπριακού τομέα. Αυτοί οι έποικοι στη συνέχεια με τη συμπεριφορά τους —και μέσα στα πλαίσια της ελευθερίας μετακίνησης μέσα στο νησί— θα επιδιωχθεί να "σπρώξουν" τους Τουρκοκύπριους στον ελληνικό τομέα. Σταδιακά δηλαδή οι κατά πολύ ηπιότεροι Τουρκοκύπριοι θα εγκαταλείψουν τον χώρο της Βόρειας Κύπρου ο οποίος μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα μετατραπεί σε ένα καθαρά τουρκικό Βιλαέτι.

Μέσα δηλαδή σε κάποια δέκα χρόνια θα αλλοιωθεί η σημερινή πληθυσμιακή σύνθεση του σημερινού ελληνικού τομέα του νησιού. Θα αλλοιωθεί σίγουρα, γιατί η ανθηρή οικονομία του τομέα αυτού θα τραβήξει φτωχούς εργαζόμενους από τον βορρά. Μέσα στα πλαίσια των νόμων περί ελεύθερης μετακίνησης αυτοί οι εργαζόμενοι θα μπορούν νόμιμα μέσα σε δέκα χρόνια να αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού του ελληνοκυπριακού τομέα. Αυτό όμως θ' αλλάξει εκ νέου το σύνολο των δεδομένων στο νησί. Γιατί; Γιατί στο βόρειο τμήμα θα έχουμε ένα αμιγώς τουρκικό καντόνι και στο νότιο τμήμα, που σήμερα είναι εθνικώς ομοιογενές, θα γίνει απόλυτα ίδιο με την Κύπρο προ του Αττίλα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα δημιουργηθεί πεδίο για τη δημιουργία εντάσεων, σε ένα νησί όμως που πλέον θα έχει διαφορετική σύνθεση και θα έχει έναν τουρκοκυπριακό τομέα σχεδόν ομοιογενή και με διαφορετική συμπεριφορά. Έναν τουρκο­κυπριακό τομέα φτωχό και φανατικό που θα λειτουργεί όπως θα του επιβάλουν αυτοί που θα τον συντηρούν.

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης την αρνητική λειτουργία των δεδομένων που έχει δημιουργήσει ο μέχρι τώρα διχασμός. Η οικονομική και πολιτισμική διαφορά που πλέον διακρίνει τους σύγχρονους νεαρούς Κυπρίους θα γίνει πολύ εύκολα η αιτία για νέα προβλήματα. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν αρχίσουν οι Ελληνοκύπριοι να συγκατοικούν με τους φτωχούς και "διαφορετικούς" Τουρκοκύπριους, σύντομα θ' αρχίσουν να τους βλέπουν όπως βλέπουν για παράδειγμα οι Έλληνες τους Αλβανούς. Αν αρχίσουν όμως ταυτόχρονα και τα οικονομικά προβλήματα, που πάντα είναι πιθανά για τις οικονομίες, η αρχική αδιαφορία θα μετατραπεί σε δυσφορία και από εκεί εύκολα πηγαίνουμε στο μίσος και στον ρατσισμό.

Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο για τους Άγγλους. Τι όφελος θα έχουν; Να μπορούν ανά πάσα στιγμή να "λιβανοποιήσουν" την Κύπρο. Να μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν την Κύπρο με αποβολή της από την Ευρώπη. Να μπορούν ανά πάσα στιγμή να της βάλουν "φωτιά", για να παραμείνουν στο νησί σαν "πυροσβέστες". Από αυτήν τους την ανάγκη επεδίωξαν και πέτυχαν να αξιώσουν να επιβληθεί ένα μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά. Ποιο είναι αυτό; Να υπάρχει έλεγχος του ανώτατου δικαστικού οργάνου ενός ανεξάρτητου κράτους από ξένους. Αυτό είναι πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά.

Είναι πρωτοφανές σε ένα ελεύθερο κράτος, που οι διαφορετικές κοινότητές του θα προσπαθούν να ζήσουν σε συνθήκες συγκατοίκησης, να υπάρχουν ταυτόχρονα ξένοι που θα ρυθμίζουν μόνοι τους τις συνθήκες αυτές. Ποιο το κέρδος από τον έλεγχο αυτού του οργάνου; Να μπορούν να "κουρδίζουν" τις κοινότητες με βάση τα συμφέροντά τους. Να μπορούν όποτε θέλουν να ευνοούν και να αδικούν, ώστε πάντα να ελέγχουν την πορεία των πραγμάτων. Γι' αυτόν τον λόγο επεδίωξαν να ελέγχουν τον μηχανισμό της δικαιοσύνης και όχι αυτόν της διακυβέρνησης. Επεδίωξαν την ύπουλη τακτική του ελέγχου, παρά τη φανερή τακτική της κηδεμόνευσης.

Τι ακριβώς θ' ακολουθήσει μετά από την είσοδο των ξένων δικαστών στο νησί; Το εξής απλό. Σε πρώτη φάση θ' ακολουθηθεί η πάγια τακτική να ευνοηθεί ο ισχυρός και άρα οι Ελληνοκύπριοι. Οι ξένοι δικαστές, ελέγχοντας τα πάντα, θ' αφήσουν σε πρώτη φάση τους Ελληνοκυπρίους να ξεπεράσουν χωρίς αντιδράσεις τα όρια που προσδιορίζει το σχέδιο Ανάν. Αυτό θα το κάνουν, για να δημιουργήσουν τη βάση της αδικίας που θα χρειαστούν στη συνέχεια. Σ' αυτό δεν θα αντιδράσουν οι έποικοι, γιατί αυτήν την εντολή θα πάρουν. Γιατί δεν θα αντιδράσουν; Γιατί από αυτήν την αδικία θα πάρουν τον ρόλο που θα τους καθιστά σημαντικούς παράγοντες στο νησί.

Πώς γίνεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Η αρχική αδικία θα τους συσπειρώσει και θα τους διατηρεί στο επίπεδο του φανατισμού, που θα προστατεύει την τουρκική τους "ταυτότητα". Στο μεταξύ όμως οι Τουρκοκύπριοι θα "εισβάλουν" ως οικονομικοί μετανάστες στο νότιο μέρος του νησιού. Όταν θα εμφανιστεί η κρίση και άρα όταν αυτοί οι Τουρκοκύπριοι αρχίσουν να πέφτουν θύματα του ρατσισμού, οι έποικοι του βορείου τμήματος θ' αναλάβουν να τους υπερασπιστούν.

Αυτό θα είναι το "τέλος". Γιατί; Γιατί στην ουσία μέσω αυτής της κατάστασης δημιουργούνται τα παλιά δεδομένα που οδήγησαν στην ένταση. Τα δεδομένα που υπήρχαν στις επικίνδυνες δεκαετίες του 60 και του 70. Μέσα σε ένα καθεστώς ημιανεξαρτησίας θα υπάρχουν κοινότητες συγκρουόμενες. Η διαφορά όμως θα είναι τρομερή. Ποια είναι αυτήν; Η ελεγχόμενη από τους Άγγλους Τουρκία θα είναι μέσα στην Κύπρο και όχι εκτός αυτής. Μια μικρογραφία της Τουρκίας θα έρχεται διαρκώς σε σύγκρουση με το ελεγχόμενο από τους Έλληνες τμήμα για την προστασία μιας μειονότητας. Μια μικρογραφία της Τουρκίας, που ανά πάσα στιγμή θα είναι έτοιμη να επιτρέψει στους Τούρκους να εισβάλουν στο νησί χωρίς καθόλου ρίσκο.

Εδώ θα εμφανιστούν οι συνέπειες του ελέγχου του ανώτατου δικαστηρίου από τους ξένους. Είναι θέμα χρόνου οι εντάσεις, γιατί οι Άγγλοι, ελέγχοντας αυτό το όργανο, θα μπορούν να τους "κουρδίζουν". Θα προκαλούν ό,τι εντάσεις θέλουν, σε όποιο θέμα θέλουν, όποτε θέλουν. Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν με εμφύλιο τον κυπριακό λαό. Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν με εισβολές "φιλικών" δυνάμεων. Το χειρότερο όμως είναι ότι θα ελέγχουν το μέλλον της Κύπρου στην Ε.Ε.. Θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν με καταστροφή την κυπριακή οικονομία και άρα με την απειλή της αποβολής της από την Ευρώπη, που θα γίνει εξαιτίας αυτής της οικονομίας.

Ποιο το κέρδος; Η μονιμοποίηση της διακοινοτικής έντασης και άρα η μονιμοποίηση των αγγλικών στρατευμάτων πάνω στο νησί. Ό,τι κέρδισαν οι Κύπριοι με τη δουλειά τους όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούν να τα απειλούν μέσα σε μια στιγμή. Οι Άγγλοι με τον τρόπο αυτόν θα γίνουν οι απόλυτοι ρυθμιστές των πάντων. Αυτοί θα διασφαλίζουν την κοινωνική ειρήνη και αυτοί θα διασφαλίζουν και την οικονομία. Αυτοί θα είναι στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης οι ειρηνιστές και αυτοί θα είναι στα μάτια της Ευρώπης οι εγγυητές των οικονομικών συμφερόντων της στην Κύπρο. Γι' αυτόν τον λόγο ζήτησαν τον έλεγχο του ανωτάτου δικαστηρίου. Γι' αυτόν τον λόγο αναζητούν "ουδέτερους" Αυστραλούς και Βρετανούς δικαστές. Υπάρχει ουδέτερος Αυστρα­λός; Είναι μαύρος ο "αράπης"; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Αυτό κατάφεραν οι Άγγλοι, που για πολλοστή φορά αντιμετωπίζουν τους Έλληνες και τους Τούρκους σαν αφελή ζώα.

Ο αναγνώστης όλα αυτά είναι απαραίτητο να τα γνωρίζει, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει στην Κύπρο και ποιοι κρύβονται γύρω από τη "λύση" του προβλήματός της. Πρέπει να ξέρουν οι Κύπριοι τι συμβαίνει. Γιατί; Γιατί όταν προσπαθείς να απαλλαγείς από έναν τύραννο, δεν μπορείς να στηρίζεσαι σε βοήθεια από αυτούς που είναι υποχείριά τους. Δεν μπορείς ως Ελληνοκύπριος να στηρίζεσαι στην Ελλάδα και ως Τουρκο­κύπριος να στηρίζεσαι στην Τουρκία. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα κάνουν αυτά που θα τους επιβάλλουν οι Αγγλοσάξονες και όχι αυτά που επιβάλουν τα συμφέροντα της Κύπρου ή τα εθνικά τους συμφέροντα.

Η Κύπρος έχει την ατυχία να στέκεται στο μέσον μιας αρένας όπου συγκρούονται γίγαντες. Ένα αθώο κουνέλι εκεί όπου τσακίζονται τα "δόντια" των λεόντων. Βρίσκεται κυριολεκτικά στο "μάτι" του κυκλώνα των μεγάλων συμφερόντων. Συμφερόντων, που θέλουν να ελέγξουν έναν τεράστιο χώρο, για να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Έναν χώρο που συνδέεται με τα πετρέλαια και άρα με την ενέργεια που έχει ανάγκη ο ανεπτυγμένος κόσμος. Έναν χώρο που ξεκινάει από τον Δούναβη και φτάνει μέχρι τη Λιβύη. Έναν χώρο που ξεκινάει από την Κέρκυρα και φτάνει μέχρι το Αφγανιστάν. Όταν το σύνολο αυτού του χώρου ελέγχεται με "κλειδί" την Κύπρο, που "ρυθμίζει" το σύνολο της περιοχής, δεν πρέπει να ελπίζουν σε κανέναν άλλον παρά μόνον στους εαυτούς τους.

Οι Αγγλοσάξονες ό,τι και να γίνει δεν έχουν καμία πρόθεση να παρατήσουν αμαχητί την Κύπρο. Ακόμα και πόλεμο είναι σε θέση να προκαλέσουν, για να παραμείνουν αμετακίνητοι στο νησί. Ακόμα και σε σύγκρουση με την ίδια την Ε.Ε. μπορούν να έρθουν, προκειμένου να μην χάσουν τον έλεγχό της Κύπρου. Αυτό είναι λογικό, εφόσον από αυτόν τον έλεγχο διασφαλίζουν την "πλανηταρχία" τους. Με την Κύπρο "ρυθμίζουν" τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και ελέγχουν τα Βαλκάνια. Με αυτήν προστατεύουν το Ισραήλ και ελέγχουν τη Μέση Ανατολή. Τα συμφέροντα ενός μικρού λαού τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Όταν με μέσον την Κύπρο "ρυθμίζεις" τις συμπεριφορές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι δυνατόν να σε ενδιαφέρει τι κάνουν μερικές χιλιάδες ανθρώπων;

Σε τι μπορούν να ελπίζουν οι Κύπριοι; Μόνον στους εαυτούς τους και σε κανέναν άλλον. Δεν χρειάζεται να τους πούμε εμείς τι συμβαίνει και ποιοι τους "δουλεύουν". Αρκεί να γνωρίζουν τα δεδομένα. Αρκεί να γνωρίζουν ότι για την Κύπρο ενδιαφέρονται διακαώς οι Εβραίοι και οι Αγγλοσάξονες. Αρκεί να γνωρίζουν ότι για την σημερινή αθλιότητα ευθύνεται ο Αμερικανοεβραίος Κίσινγκερ. Οι Ελληνοκύπριοι στηρίζουν την άμυνά τους στα κοινά υποτίθεται συμφέροντα με την Ελλάδα. Ποια είναι όμως αυτά τα υποτιθέμενα κοινά "ελληνικά" συμφέροντα; Ποιοι τα αντιπροσωπεύουν και υπό τον συντονισμό ποιών; Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα και συντονιστής των πάντων είναι Εβραίος. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας φημολογείται ευρέως ότι είναι Εβραίος. Ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας είναι σίγουρα Εβραίος. Ο κύριος και μοναδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού στο θέμα της Κύπρου είναι επίσης Εβραίος.

Είναι δυνατόν αυτοί να υπερασπιστούν χωρίς παρεμβάσεις τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα; Ποιος θα τους ελέγξει αυτούς με βάση αυτά τα συμφέροντα; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Αυτός, για λόγους που άπτονται της προσωπικής του ζωής, είναι εκβιάσιμος ακόμα και από τις πέτρες. Μήπως θα τους ελέγξει αυτός που σφετερίζεται τη θέση του; Η Ντόρα; Η κόρη του αποστάτη; Αυτήν που χρωστάει στους Αμερικανούς τη "γυαλάδα" της και πάνω σ' αυτούς στηρίζει τις φιλοδοξίες της;

Πού λοιπόν στηρίζεται η Κύπρος για να βρει το δίκιο της και να εξασφαλίσει την ελευθερία της; Στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα που εβραιοκρατείται; Αστεία πράγματα. Η ελεύθερη Ελλάδα τον ίδιο της τον εαυτό δεν μπορεί να προστατεύσει. Δεν μπόρεσε να ελέγξει μόνη της ούτε καν την ασφάλεια των Ολυμπιακών αγώνων. Αγγλοσάξονες και Εβραίοι ανέλαβαν αυτό που είναι καθήκον να κάνει ένα αυτοδύναμο κι ανεξάρτητο κράτος. Αυτοί οι πράκτορες "αλωνίζουν" στην Ελλάδα και οι Κύπριοι στηρίζονται σ' αυτήν για την ανεξαρτητοποίησή τους; Σε τι μπορούν να ελπίζουν υπό τις παρούσες συνθήκες; Στο μόνο πράγμα που θεωρητικά μπορούν να ελπίζουν είναι η ένταξή τους στην Ε.Ε.. Από τον Άννα στον Καϊάφα δηλαδή. Θεωρητικά μπορούν να "κρυφτούν" πίσω από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και να επωφεληθούν από τη σύγκρουση τους με τα αντίστοιχα αγγλοσαξονικά.

Αυτό όμως είναι ένα θεωρητικό δεδομένο, γιατί η Ευρώπη απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ενιαία. Πέρα από τη Βρετανία υπάρχουν και άλλες δυνάμεις που την διχάζουν, όταν αντιστέκεται στα αγγλοσαξονικά συμφέροντα. Κράτη όπως η Ολλανδία, η Δανία κλπ., που επηρεάζονται από τις εβραϊκές κοινότητές τους, λειτουργούν πάντα διχαστικά, όταν κάποιοι Ευρωπαίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν ενιαίο αντιαγγλοσαξονικό μπλοκ συμφερόντων. Όλοι είδαμε πώς κάποια κράτη με την επιστολή στήριξης προς τις ΗΠΑ δίχασαν την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική. Ακόμα και η Ελλάδα μ' αυτόν τον τρόπο λειτουργεί. Όλοι είδαμε πρόσφατα την Ελλάδα ν' αναλαμβάνει πρωτοβουλία σε εθνικό επίπεδο για το Παλαιστινιακό. Τι έγινε; Ξαφνικά η Ελλάδα έγινε υπερδύναμη που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, χωρίς να υπολογίζει κανέναν; Όχι βέβαια. Οι Αμερικανοί την ενθάρρυναν, για να διασπάσουν το ευρωπαϊκό μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής. Για να ξεκινήσουν όλοι να εμπλέκονται σε εθνικό επίπεδο και να εκτονωθεί η ισχύς της ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής.

Όλα ήταν "στημένα" και γίνονταν εκ του ασφαλούς για τους Αμερικανούς. Όλα ήταν εμπνευσμένα από τους Αμερικανούς, προκειμένου να προστατεύσουν τη φονική ηγεσία του Ισραήλ, που με την αθλιότητά της έχει εκνευρίσει ολόκληρο τον πλανήτη. Τα πάντα δηλαδή κατευθύνονται από την Ουάσιγκτον. Αυτό είναι ένα δεδομένο. Είναι δεδομένο ότι, παρ' όλο που η Ελλάδα ανήκει στην Ε.Ε., η εξωτερική της πολιτική εφαρμόζεται με "ραβασάκια" από την αμερικανική πρεσβεία. Ο Εβραίος πρέσβης των ΗΠΑ έδωσε εντολή να γίνει αυτή η πρωτοβουλία. Από εκεί και πέρα άρχισε η φαρσοκωμωδία. Πήγε ο Εβραίος με την αμερικανική υπηκοότητα υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας, για να προστατεύσει τους Παλαιστίνιους από τους Εβραίους και τους Αμερικανούς. Αστεία πράγματα δηλαδή.

Τα ίδια αστεία συμβαίνουν και με τα όσα είδαμε να συμβαίνουν γύρω από το σχέδιο Ανάν. Δημοσιεύεται το σχέδιο και η ελληνική πλευρά κάνει απανωτά "λάθη" χειρισμού. Ο ένας μιλάει "μυστικά" μπροστά σε ανοικτά μικρόφωνα, ο άλλος το θεωρεί χωρίς να το μελετήσει ιστορική ευκαιρία κλπ.. Με την πρώτη ανάγνωση θεώρησαν …"τι σχέδιο τέλειο" και ήδη έχουμε φτάσει στην τρίτη βελτιωμένη εκδοχή του και ακόμα τελειοποιείται το αρχικά τέλειο. Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν γίνονται. Ποτέ δεν πας σε διαπραγμάτευση, αποκαλύπτοντας εκ των προτέρων τη θέση σου. Ένα χαλί παίρνεις από έναν γύφτο και προσπαθείς να μην του δείξεις ότι το έχεις ανάγκη, γιατί δεν θα κάνεις καλή διαπραγμάτευση. Είναι δυνατόν να ξεκινάει η ελληνική πλευρά διαπραγμάτευση, αποκαλύπτοντας σε όλον τον κόσμο ότι την "συμφέρει" η συμφωνία; Τι συμβαί­νει σ' αυτήν την περίπτωση; Ό,τι κάνουν οι παπατζήδες με τους "κράχτες". Οι Έλληνες κυβερνη­τικοί λειτουργούν ως "κράχτες" των αγγλοσαξονικών συμφερόντων. Από τη στιγμή που δεν είναι στο χέρι τους ν' αποφασίσουν οι ίδιοι για το κυπριακό και γνωρίζουν ότι θ' αποφασίσει ο κυπριακός λαός με δημοψήφισμα, προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις με στόχο να τους παρασύρουν. Προσπαθούν να τους δημιουργήσουν την εντύπωση ότι κάτι καλό κρύβει η συμφωνία, που απλά δεν φαίνεται από τους "αδαείς".

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να δημιουργήσει τις εντυπώσεις που βολεύουν τα αφεντικά της Ουάσιγκτον. Άλλοι, όπως ο πρωθυπουργός, κάνουν "λάθη" μπροστά σε μικρόφωνα και άλλοι, όπως ο Μητσοτάκης, λένε "πονηράδες" περί οικονομικού οφέλους. Η ιδιομορφία είναι και πάλι αυτήν που περιγράψαμε σε άλλο σημείο. Πάντα η πλειοψηφία πρέπει να παρασυρθεί, είτε αυτό που προτείνεται την συμφέρει εκ πρώτης όψεως είτε όχι. Η μειοψηφία απλά ακολουθεί. Και πάλι το ζητούμενο είναι ότι πρέπει να παρασυρθούν οι Ελληνοκύπριοι. Απλά σ' αυτήν την περίπτωση η κατάσταση είναι δύσκολη, γιατί δεν υπάρχει ορατό κέρδος για να παρασυρθούν. Γι' αυτόν τον λόγο ο γνωστός "αποστάτης" είπε "εμπιστευτικά" μπροστά σε εκατομ­μύρια θεατών ότι σε δέκα χρόνια οι Ελληνοκύπριοι θα κυριαρχήσουν οικονομικά στο νησί. Ό ίδιος, που είπε ότι σε δέκα χρόνια θα ξεχαστεί το Μακεδονικό και το οποίο σήμερα στέκεται απειλητικό δίπλα μας.

Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι πονηράδες των λακέδων των ΗΠΑ. Το σχέδιο είναι προφανές ότι δεν συμφέρει τους Κύπριους. Ούτε τους Ελληνοκυπρίους ούτε τους Τουρκο­κύπριους. Τους Ελληνοκύπριους δεν τους συμφέρει, γιατί μπορεί μεν εφήμερα να κυριαρχήσουν στο σύνολο του νησιού, αλλά πολύ γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με μεγάλο εσωτερικό μειονοτικό πρόβλημα, που θα τους απειλεί με πλήρη καταστροφή. Τους Τουρκοκύπριους δεν τους συμφέρει, γιατί σύντομα θα γίνουν ξένοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Θα γίνουν οι "Αλβανοί" της Κύπρου και στη θέση τους θα εδραιωθούν οι έποικοι.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν τόσο οι Κύπριοι όσο και οι Άγγλοι. Γι' αυτόν τον λόγο γίνονται "παράξενα" πράγματα. Το σύνολο της διαδικασίας είναι "στημένο". Οι Αγγλοσάξονες, είτε είναι Αμερικανοί είτε Βρετανοί, έχουν βάλει λυτούς και δεμένους να τρέχουν για να επιβληθεί το σχέδιο Ανάν. Άλλες φορές με παρακάλια και υποσχέσεις και άλλες φορές με τρομοκρατία και εκβιασμούς προσπαθούν να το επιβάλουν. Αυτό το κάνουν σε όλα τα επίπεδα και αφορά όλους όσους μπορούν να επηρεάσουν την κυπριακή πολιτική. Εκβιάζονται ή παρακαλούνται οι κυπριακές κοινότητες. Εκβιάζονται οι Έλληνες και οι Τούρκοι. Μέχρι και την ίδια την Ε.Ε. εκβιάζουν.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Υπάρχει σκότος στη Γη και δεν είναι εύκολο να το διαπεράσει κάποιος. Σήμερα περισσότερο από ποτέ τα πράγματα είναι ελεγχόμενα από τους ισχυρούς. Θα δούμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς κάνουν σήμερα οι Αγγλοσάξονες. Τι ακριβώς κάνουν, προκειμένου να οδηγήσουν τα πράγματα στο σημείο που τους βολεύει. Οι Αγγλοσάξονες φοβούνται κυρίως τους Κυπρίους και δευτερευόντως τους υπόλοιπους, που μπορούν να επηρεάσουν το κυπριακό ζήτημα. Τους Κύπριους προσπαθούν να δελεάσουν και να τους καλοπιάσουν, εφόσον από δική τους απόφαση εξαρτώνται τα πάντα. Τους Κύπριους προσπαθούν να τους παρασύρουν με τη μέθοδο του "καρότου" και τους υπόλοιπους προσπαθούν να τους αποτρέψουν με την μέθοδο του "μαστιγίου".

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Με πονηράδες προσπαθούν να παγιδεύσουν τους Κυπρίους. Τόσο τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους. Τους Ελληνοκύπριους προσπαθούν να τους δελεάσουν με υποσχέσεις για επιστροφή περιουσιών και δυνατότητα επέκτασής τους στον βόρειο τομέα. Τους Τουρκοκύπριους προσπαθούν να τους δελεάσουν με υποσχέσεις καλύτερης ζωής, εξαιτίας της Ε.Ε.. Με αυτά ως δέλεαρ προσπαθούν να κάνουν όλους τους Κυπρίους να επιδιώκουν την χωρίς όρους και χωρίς καθόλου προεργασία ένωση.

Οι Τουρκοκύπριοι, που θα είναι οι κατ' εξοχήν χαμένοι της υπόθεσης, είναι και το πιο μεγάλο πρόβλημά τους. Εκμεταλλευόμενοι όμως τα ένστικτά τους και τη δεδομένη αγάπη τους προς τους υπόλοιπους Κυπρίους προσπαθούν να τους παρασύρουν. Γι' αυτόν τον λόγο διάφορες μη κυβερ­νη­τικές οργανώσεις προσπάθησαν και κατάφεραν να προκαλέσουν τις μεγάλες συγκεντρώ­σεις στη βόρεια Κύπρο. Αυτές οι οργανώσεις δεν είναι ούτε μη κυβερνητικές ούτε αθώες. Αν γνωρίζει κάποιος τι συμβαίνει με αυτές, γνωρίζει και ποιοι τις ίδρυσαν και ποιοι τις χρηματοδοτούν.

Αγγλοσάξονες και Εβραίοι είναι οι ιδρυτές και κύριοι χρηματοδότες αυτών των οργανώσεων. Ήταν υποχρεωμένοι να τις ιδρύσουν, γιατί μόνον μ' αυτές μπορούν να προωθούν τα συμφέροντά τους στη Νέα Τάξη. Αυτές οι οργανώσεις είναι οι "βραχίονες" του ιμπεριαλισμού τους, γιατί καταφέρνουν μέσα σε μια υπερεθνική Νέα Τάξη να περνάνε τα εθνικά συμφέροντα αυτών που τις ίδρυσαν και βέβαια τις χρηματοδοτούν. Ας ψάξει ο αναγνώστης να βρει ποιοι ασχολούνται με αυτές. Οι ίδιοι άνθρωποι που εμείς κατηγορούμε ως λακέδες των Αμερικανών και των Εβραίων είναι αυτοί οι οποίοι τις στελεχώνουν και βέβαια τις χρηματοδοτούν. Αυτές λοιπόν οι οργανώσεις που "ενδιαφέρονται" για την ειρήνη και την ευημερία του κυπριακού λαού, ανέλαβαν ν' αναπτύξουν την αερολογία περί της ένωσης. Αυτές οι οργανώσεις, αν καταφέρουν την χωρίς όρους ένωση —και άρα παρασύρουν την Κύπρο στην προβληματικότητα—, θα αποσβέσουν τα χρήματα αυτών που τις χρηματοδοτούν.

Σ' ό,τι αφορά τους τρίτους που εμπλέκονται στο κυπριακό ζήτημα εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι Αγγλοσάξονες τους απειλούν σε τομείς που έχουν σχέση με τα ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα. Γνωρίζουν τι φοβάται ή τι επιδιώκει ο καθένας και εκεί τον πιέζουν. Γνωρίζουν τι φοβάται η Ελλάδα ή τι επιδιώκει η Τουρκία και εκεί τις πιέζουν. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, φοβάται μην τυχόν και μπει στη λίστα των "κακών" παιδιών της Νέας Τάξης. Επειδή η σαθρή και σχεδόν κατεστραμμένη οικονομία της στηρίζεται στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, φοβάται μήπως κλείσουν αυτές οι "κάνουλες". Φοβάται μη τυχόν και πάψει να δέχεται το "οξυγόνο" που την διατηρεί στη ζωή. Η εσωτερική κοινωνική της ειρήνη διατηρείται από αυτές τις χρηματοδοτήσεις-οξυγόνο. Η εξουσία της παραμένει στη θέση της εξαιτίας αυτών των χρηματοδοτήσεων.

Αυτό το γνωρίζουν οι Έλληνες κυβερνητικοί, αλλά το γνωρίζουν πολύ περισσότερο αυτοί οι οποίοι τους χρηματοδοτούν. Αυτό σημαίνει ότι ελέγχονται πλήρως και σε όλους τους τομείς. Αυτό σημαίνει επίσης ότι είναι πιστοί σε όλες τις "πλατφόρμες" της Νέας Τάξης. Έχουν τους ίδιους εχθρούς και τους ίδιους φίλους με τους προστάτες τους. Ανήκουν μόνιμα στους "καλούς", που υποτίθεται έχουν ως εχθρό τους την τρομοκρατία και τους τρομοκράτες. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το όλο μυστικό του ελέγχου της Ελλάδας. Αυτοί οι οποίοι την χρηματοδοτούν και κατ' επέκταση συντηρούν το σύστημά της, την έχουν βάλει σε ένα διαρκές δίλημμα. Ή θα είναι με τους "καλούς" και θα επιβιώνει ή το αντίθετο. Ή θα περιορίζει τα εθνικά της συμφέροντα και θα "ζει" ή θα τα υπερασπίζεται με κίνδυνο να "πεθάνει" από οικονομική "ασφυξία".

Για να είναι μάλιστα ακόμα πιο εξασφαλισμένοι, έπαιξαν με μεγέθη που είναι δυσανάλογα με αυτά της ελληνικής οικονομίας. Γι' αυτόν τον λόγο έδωσαν στην Ελλάδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όποιος νομίζει ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες δόθηκαν στην Ελλάδα για λόγους ιστορικούς ή συναισθηματικούς, είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι Ολυμπιακοί δόθηκαν στην Ελλάδα, γιατί οι καιροί είναι κρίσιμοι και έπρεπε ως κράτος να ελέγχεται απόλυτα. Της δόθηκαν, γιατί επηρεάζει ζωτικά συμφέροντα της Νέας Τάξης. Της δόθηκαν, για να επιλυθεί το θέμα της Κύπρου με βάση τα συμφέροντα των ισχυρών. Πώς εξασφαλίζεται αυτός ο έλεγχος; Με μέσον τους εκβιασμούς και τις απειλές. Η Ελλάδα, εξαιτίας των Ολυμπιακών, επιβαρύνει στα όρια μια ιδιαίτερα άσχημη οικο­νομική κατάσταση. Αυτό την κάνει ευάλωτη απέναντι σ' αυτούς που μπορούν να της εξασφαλίζουν είτε τις χρηματοδοτήσεις είτε τα δάνεια που χρειάζεται. Εκ των δεδομένων δηλαδή είναι αναγκασμένη να περιορίζει τα εθνικά της ένστικτα.

Ταυτόχρονα όμως η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων της δημιουργεί επιπρόσθετα προβλή­ματα. Μέσα σ' έναν σκοτεινό κόσμο, όπου κυρίαρχοι είναι οι ιμπεριαλιστές και οι πληρωμένοι προβοκάτορές τους, η Ελλάδα φοβάται για την ασφάλεια των αγώνων. Σ' αυτό το σημείο ξαναεμφανίζονται οι ιμπεριαλιστές. Οι "καλοί" της φίλοι, που θα την "βοηθήσουν". Με πρόσχημα την ασφάλεια των αγώνων η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο "αμπέλι". Πράκτορες και πρακτορίσκοι "αλωνίζουν" τη χώρα και στην κυριολεξία κάνουν ό,τι θέλουν. Έχουν αναλάβει εργολαβικά και την ασφάλεια των αγώνων και έχουν γίνει ακόμα πιο επικίνδυνοι. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος άνθρωπος από τον κακό "φύλακα". Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος προβοκάτορας από αυτόν που έχει αναλάβει ν' αποτρέπει την προβοκάτσια. Δεν υπάρχουν πιο επικίνδυνοι προβοκάτορες από τους Αγγλοσάξονες και τους Εβραίους, που έχουν αναλάβει την ασφάλεια των Αγώνων.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα "ανακαλύπτεται" η τρομοκρατική οργάνωση της 17 Νοέμβρη. Με πρόσχημα την εξάρθρωση της τρομοκρατίας οι Αγγλοσάξονες και οι Εβραίοι έχουν αλώσει τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας. Η οργάνωση αυτή κατά "σύμπτωση" σκότωσε αυτόν που συνέφερε τους Αγγλοσάξονες τη στιγμή που τους συνέφερε. Ήταν τόσο "πετυχημένη" η επιλογή του στόχου, που φτάνει κανείς ν' αναρωτιέται πώς και δεν τον σκότωσαν οι ίδιοι οι Αγγλοσάξονες στο όνομα των εθνικών τους συμφερόντων. Εξαιτίας του Σόντερς εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ελλάδα αξιωματικοί της Σκότλαντ Γιάρντ. Άγγλοι αξιωματικοί, οι οποίοι έχουν πρόσβαση σε τράπεζες δεδομένων που αφορούν τους Έλληνες πολίτες. Άγγλοι αξιωματικοί λαμβάνουν καθη­με­ρινές αναφορές από τους Έλληνες συναδέρφους τους. Άγγλοι αξιωματικοί επεξεργάζονται τους υποτίθεται "καμένους" φακέλους των Ελλήνων πολιτών. Ποιος ο στόχος τους; Να προλάβουν τυχόν αντιδράσεις του ελληνικού λαού σε περίπτωση που τα πράγματα για τα ελληνικά συμφέ­ροντα δεν πάνε καλά και γίνουν ορατοί οι στόχοι τους.

Με τα στοιχεία αυτά έχουν τη δυνατότητα να τρομοκρατούν όποιον πολίτη θέλουν, για όποιον λόγο θέλουν. Ταυτόχρονα —και για να μην συναντούν αντιδράσεις— έχουν αλλάξει το σύνολο του νομοθετικού πλαισίου που αφορά την κοινωνική αντίδραση. Με νόμους τύπου "τρομονόμου" έχουν καταφέρει κι έχουν παρακάμψει τις ιδιομορφίες του ελληνικού νομικού συστήματος, που σε άλλη περίπτωση θα τους δημιουργούσαν προβλήματα. Ελέγχοντας την κυβέρνηση με τις χρηματοδοτήσεις και έχοντας τη δυνατότητα να τρομοκρατούν την ελληνική κοινωνία με τους διάφορους "τρομονόμους", έχουν δέσει "χειροπόδαρα" το ελληνικό κράτος. Είναι δυνατόν οι Κύπριοι να ελπίζουν σε βοήθεια από τους Έλληνες; Είναι δυνατόν να ελπίζουν σε σύμπλευση συμφερόντων;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Τουρκία. Όπως η Ελλάδα έτσι και η Τουρκία ελέγχεται πλήρως. Απλά ελέγχεται με άλλον τρόπο. Με έναν τρόπο πολύ πιο απλό αλλά εξίσου αποτελε­σματικό. Οι ιμπεριαλιστές στηρίζονται στην αθλιότητα που διακρίνει την τουρκική οικονομία. Στηρίζονται στο γεγονός ότι το σύστημα της Τουρκίας τρέμει μια εκτός ελέγχου οικονομική κρίση, που μπορεί να το οδηγήσει στην κυριολεξία στην διάλυση. Στηριζόμενοι λοιπόν σ' αυτήν την οικονομική αθλιότητα, που απειλεί τα πάντα, μπορούν και παίζουν με τα ένστικτά της. Υπόσχονται στην Τουρκία να μεσολαβήσουν για τη "σωτήρια" ένταξή της στην Ε.Ε.. Αυτοί κρύβονται πίσω από την Τουρκία και τη στάση της σ' ό,τι αφορά τις απαιτήσεις της. Θα τολμούσε ο Ερντογάν, χωρίς τις "πλάτες" των Αγγλοσαξόνων και των Εβραίων, να κρατά αυτήν την προκλητική στάση απέναντι στους Ευρωπαίους; Να τολμά να κρίνει αυτούς που στην ουσία παρακαλά; Κάποιοι τον ενθαρ­ρύνουν να το κάνει και αυτοί είναι οι ιμπεριαλιστές της Ουάσιγκτον.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να ελέγξουν τόσο την Ελλάδα όσο και την Τουρκία. Ήταν εύκολο να τις βάλουν σε διλήμματα και να τις κάνουν να τραβηχτούν από την υπόθεση της Κύπρου. Να τραβηχτούν, παρ' όλο που γνωρίζουν ότι αυτό δεν τους συμφέρει. Ήταν εύκολο να τις βάλουν να διαλέξουν ανάμεσα στην απλή "επιβίωση", που απειλείται άμεσα και τον "πολυτελή" εθνικό ιμπεριαλισμό, του οποίου τα κέρδη καί δεν είναι σίγουρα καί πολύ περισσότερο δεν είναι άμεσα. Το σχέδιο Ανάν δεν συμφέρει καί τις δύο χώρες, εφόσον τις βγάζει από το παιχνίδι της Κύπρου. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι καί οι δύο χώρες έχουν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην Κύπρο, με αυτό το σχέδιο στην ουσία τα απαρνιούνται. Στην Κύπρο θα παραμείνουν μόνον οι Αγγλοσάξονες. Αυτή είναι άλλη μία μεγαλειώδης επιτυχία της αγγλοσαξονικής διπλωματίας. Ούτε καν τις αντιπαροχές που παγιδεύουν τα κράτη δεν τις κάνουν με δικά τους έξοδα. Όπως λέει και ο λαός, κάνουν "κηδεία με ξένα κόλλυβα". Με χρήματα της Ε.Ε. βάζουν σε διλήμματα τις δύο κύριες περιφερειακές δυνάμεις του κυπριακού.

Εδώ φτάνουμε στην πραγματική σύγκρουση των γιγάντων. Των γιγάντων που εμπλέκονται στο κυπριακό. Των λεόντων, που θέλουν να κατασπαράξουν την Κύπρο. Το όλο θέμα για τους Αγγλο­σάξονες δεν είναι να ελεγχθούν οι δύο "Μπανανίες" της ανατολικής Μεσογείου. Αυτές είναι εύκολο να ελεγχθούν. Εύκολα ή δύσκολα αυτές ελέγχονται. Για τους Αγγλοσάξονες το όλο θέμα είναι να ελεγχθεί η Ε.Ε.. Γιατί; Γιατί, αν η Ε.Ε. αποκτήσει ένα "κλειδί" της αξίας της Κύπρου, θα "μπει" γερά στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής. Ό,τι δεν κατάφερε ο Ρόμελ με τα τανκ, θα μπορέσουν να το κάνουν οι Ευρωπαίοι με την Κύπρο.

Από εκεί και πέρα η Ευρώπη αυτή γίνεται εύκολα επικίνδυνη για τους "πλανητάρχες". Γιατί; Γιατί σήμερα το ενιαίο της δεν επιτυγχάνεται, επειδή το διασπούν τα επιμέρους εθνικά συμφέ­ρον­τα των κρατών της. Αν όμως οι Ευρωπαίοι αποκτήσουν "μεγάλα" συμφέροντα, εύκολα "αγα­πιούνται" μεταξύ τους. Αν αποκτήσουν πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, εύκολα θ' αποκτή­σουν την κοινή "πλατφόρμα" συμφερόντων, που θα καθιστά τα επιμέρους εθνικά τους συμφέ­ροντα μια αστεία υπόθεση. Αν οι Ευρωπαίοι αποκτήσουν ως "κοινή και αδιαίρετη" περιουσία το "κλειδί" της Κύπρου, εύκολα θα βαδίζουν μαζί χωρίς προβλήματα και διχασμούς.

Αυτήν την ιδιαιτερότητα την έχουν αντιληφθεί σε όλο της το μέγεθος οι μεγάλες ηπειρωτικές δυνάμεις της Ευρώπης που προσπαθούν, χωρίς να προκαλούν και χωρίς να το αποκαλύπτουν, να μπουν στο παιχνίδι του ιμπεριαλισμού εις βάρος των "πλανηταρχών". Οι μεγάλες ηπειρωτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που γνωρίζουν να ασκούν ιμπεριαλισμό, αλλά δεν τον ασκούν, επειδή έχουν νικηθεί από τους Αγγλοσάξονες. Η Γαλλία και η Γερμανία, που δεν τολμούν να δημοσιο­ποιήσουν τις σκέψεις τους. Η μόνη έκπληξη στο επίπεδο αυτό είναι η στάση της Ιταλίας. Μιας βιομηχανικά ισχυρής Ιταλίας, που θα έπρεπε να συμμετέχει στα κοινά σχέδια των υπολοίπων ισχυρών βιομηχανικά χωρών της Ευρώπης. Η έκπληξη αυτή βέβαια έχει την εξήγησή της. Ποια είναι αυτήν; Τα ιδιωτικά συμφέροντα κάποιων Ιταλών "καπελώνουν" τα συλλογικά συμφέροντα του ιταλικού συστήματος.

Η Ιταλία έχει την ιδιομορφία στην παρούσα φάση να έχει ως πρωθυπουργό της έναν απατεώνα, που είναι ταυτόχρονα και καραγκιόζης. Αυτό σημαίνει ότι είναι εκβιάσιμος κι αυτό ήταν αδύνατον να διαφύγει της προσοχής των πιο διάσημων εκβιαστών. Από εκεί και πέρα τα πάντα αποκαλύπτονται, αν σκεφτεί κάποιος συνδυαστικά. Τον πρωθυπουργό της Ιταλίας προφανώς τον εκβιάζει η ιταλική Μαφία και η Μαφία αυτή έχει δεσμούς αίματος με την ιταλοαμερικανική Μαφία. Η πολυπληθής ιταλοαμερικανική κοινότητα και τα συμφέροντά της, σε συνδυασμό με τα συμφέροντα της Μαφίας, ανάγκασαν τον καραγκιόζη να συνυπογράψει τη διασπαστική επιστολή στήριξης προς τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος που ο πρωθυπουργός της Ιταλίας δεν υποστήριξε τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα της ιταλικής βιομηχανίας. Δεν έχει ταυτισμένα συμφέ­ροντα μ' αυτήν ένας άνθρωπος που έγινε μεγιστάνας με τη διαχείριση τηλεοπτικών πορνών. Ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν ζούσε ο πρόσφατα αποθανών ιδιοκτήτης της Φίατ.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά τα γνωρίζουν οι Αγγλοσάξονες και τα εποπτεύουν. Γνωρίζουν τα τοπικά συμφέροντα της ευρωπαϊκής μεγαλοκεφαλαιοκρατίας και τα ελέγχουν. Εξαιτίας αυτής της δυνατότητάς τους επέτρεψαν και τη "γέννηση" της Ε.Ε.. Αν δεν μπορούσαν να τα ελέγχουν, δεν θα της επέτρεπαν να "γεννηθεί". Η Ε.Ε. δηλαδή έχει πρόβλημα εκ γενετής και γι' αυτό είναι τρωτή. Διχάζεται εύκολα και γι' αυτό της επιτράπηκε να σχηματιστεί. Η "αχίλλειος πτέρνα" της είναι η εσωτερική σύγκρουση συμφερόντων. Από τη στιγμή που συμπεριέλαβε στις τάξεις της τον "χαφιέ" των Αγγλοσαξόνων, δεν έχει ελπίδες. Από τη στιγμή που συμμετέχει και η Βρετανία μέσα σ' αυτήν, είναι αδύνατον να επιβιώσει και ν' ανταγωνιστεί στα ίσα τις ΗΠΑ και τους αγγλοσαξονικούς δορυφόρους της. Αυτή η "αχίλλειος πτέρνα" ήταν βέβαια και η βασική προϋπόθεση της ίδρυσής της. Χωρίς τη συμμετοχή της Βρετανίας δεν θα της επέτρεπαν να ιδρυθεί. Η Βρετανία είναι αυτήν που διχάζει τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Η Βρετανία, που ταυτίζεται με τα αγγλοσαξονικά συμφέροντα και μπορεί και ελέγχει τα μικρά ευρωπαϊκά κράτη. Η Βρετανία που, συμμετέχοντας στα όργανα της Ε.Ε., ενημερώνει τις ΗΠΑ για τις κινήσεις της.

Αυτή η Βρετανία είναι που ελέγχει για λογαριασμό των ΗΠΑ τις κινήσεις και τις στρατηγικές των μεγάλων ηπειρωτικών δυνάμεων της Ευρώπης. Των δυνάμεων που προσπαθούν μέσα από την Ε.Ε. να λειτουργήσουν εις βάρος των "πλανηταρχών". Είναι γνωστό άλλωστε ότι αυτός ο οποίος συνέταξε την επιστολή στήριξης προς τις ΗΠΑ δεν ήταν άλλος από το "βρακί" της βασίλισσας, που ακούει στο όνομα Μπλερ. Αποτελεί λοιπόν διπλωματική ήττα για τους Γάλλους και τους Γερμανούς το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να συνθέσουν μέσα στην Ε.Ε. έναν "άξονα" συμφερόντων. Γιατί αποτελεί ήττα; Γιατί αυτό σημαίνει ότι οι Αγγλοσάξονες ανακάλυψαν τις προθέσεις τους και με την ισχύ τους τούς "απογύμνωσαν" από τους υπόλοιπους συμμάχους, που θα συγκάλυπταν τις φιλοδοξίες τους.

Τους Γαλλογερμανούς δηλαδή τους συνέφερε να μην αποκαλυφθούν στην παρούσα φάση και να κρύβουν τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα μέσα στην "πλατφόρμα" των συμφερόντων τής Ε.Ε.. Αυτό όμως δεν συνέφερε τους Αγγλοσάξονες και γι' αυτό τους απογύμνωσαν από τους συμμάχους τους, διχάζοντας στην ουσία την Ε.Ε.. Τι έκαναν; Υπό την καθοδήγηση της Βρετανίας έβαλαν κράτη όπως η Δανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία κλπ. να διασπάσουν το ενιαίο ευρωπαϊκό μέτωπο. Με ποιο στόχο; Να αφήσουν μόνους τους εκείνους που έχουν συγκρουόμενα συμφέ­ροντα μ' αυτά των Αγγλοσαξόνων. Με αυτούς, που, λόγω αδυναμίας, θα μπορούσαν να τα περάσουν μόνον μέσα από την "πλατφόρμα" της Ε.Ε.. Αυτό το έκαναν επί προεδρίας της Ελλάδας, πράγμα που αποτελεί απόδειξη του πόσο την υπολογίζουν και βέβαια την υπολήπτονται. Αντι­λαμβα­νόμαστε ότι η εμμονή των ΗΠΑ για πόλεμο εναντίον του Ιράκ δεν γίνεται ούτε για ν' ανατραπεί ο Σαντάμ ούτε για τα πρόσκαιρα οφέλη από τα ιρακινά πετρέλαια. Τον Σαντάμ οι ίδιοι τον δημιούργησαν και τα ιρακινά πετρέλαια τα παίρνουν όποτε θέλουν, με όποιους όρους θέλουν. Χάρη θα κάνουν στους Ιρακινούς αν τα πάρουν και όχι το αντίθετο.

Ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ γίνεται με στόχο την Ε.Ε.. Ποιο είναι το ζητούμενο; Να διχαστεί η Ε.Ε. και να μην διεκδικήσει την Κύπρο, που σήμερα της προσφέρεται στο "πιάτο". Με τον διχασμό της είναι εύκολο να επιτευχθεί αυτό, γιατί απλούστατα παραμένουν μόνοι τους αυτοί οι οποίοι έχουν ζωτικά συμφέροντα από την υπόθεση της Κύπρου και δεν μπορούν να τα διεκδι­κήσουν μόνοι τους. Αυτοί, που μπορούν να ξαναμπούν στον "χάρτη" της παγκόσμιας κυριαρχίας με μέσον το "κλειδί" της Κύπρου. Αυτοί βέβαια δεν θα είναι ούτε οι Δανοί ούτε οι Πορτογάλοι. Αυτοί θα είναι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, που εύκολα θα μπορούν να κηδεμονεύουν μια Ε.Ε. με κοινά και ενιαία συμφέροντα.

Αυτό όμως το γνωρίζουν οι Αγγλοσάξονες και γι' αυτό φρόντισαν με το "παιχνίδι" του Κόλπου να τους αποκαλύψουν. Η αποκάλυψη έχει τραγικά αποτελέσματα για τον γαλλογερμανικό άξονα, γιατί απλούστατα αυτοί οι οποίοι θα μπορούσαν μέσω της Ε.Ε. να γίνουν απειλητικοί για τους "πλανητάρχες", είναι τρομερά αδύναμοι μόνοι τους. Έχουν γύρω τους κράτη-δορυφόρους, που, παρ' όλο που είναι μέλη της Ε.Ε., ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Κράτη που ψηφίζουν ισότιμα στα όργανα της Ε.Ε. και δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Ευρώπης, παρά εκβιάζονται από την Ουάσιγκτον. Από τη στιγμή που κατάφεραν οι Αγγλοσάξονες κι απομόνωσαν τους Γαλλογερμα­νούς, ήταν εύκολο να τους απειλήσουν. Είναι εύκολο για τον ιμπεριαλιστή να ελέγχει απλά εθνικά συμφέροντα. Οι ιμπεριαλιστές έχουν πρόβλημα μόνον με τον έλεγχο υπερεθνικών συμφερόντων, που είναι μεγάλα ακόμα και για τις δικές τους δυνατότητες.

Από τη στιγμή που κατάφεραν κι απομόνωσαν τον "άξονα", ήταν εύκολο να τον ελέγξουν. Πώς το κατάφεραν; Παίζοντας το "χαρτί" της Τουρκίας. Επί προεδρίας της "ύποπτης" Δανίας κατάφεραν κι εξασφάλισαν έναν ακόμα "λάθος" χειρισμό της Ε.Ε.. Ποιος ήταν αυτός; Η σύνδεση του θέματος της επίλυσης του κυπριακού με αυτό της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Συνέδεσαν δηλαδή το απόλυτα "καλό" με το απόλυτα "κακό" για τις βλέψεις της Ε.Ε.. Μέσα στην "τούρτα" που λαχταρά η Ε.Ε. έβαλαν μια "βόμβα". Τι επεδίωκαν μ' αυτό; Να τρομοκρατήσουν τη Γαλλία και τη Γερμανία, που είχαν σκοπό να φάνε αυτήν την "τούρτα". Έχοντας υπό τον έλεγχο τους κράτη της Ε.Ε., απείλησαν με ένταξη της Τουρκίας μέσα στην Ε.Ε.. Αυτή όμως η ένταξη απειλεί κατ' αρχήν τη Γαλλία και τη Γερμανία. Γιατί; Γιατί αυτές έχουν τις βιομηχανίες, που θ' αποτελέσουν τον πόλο έλξης για εκατομμύρια οικονομικών μεταναστών.

Σε ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. το κύριο μεταναστευτικό ρεύμα των Τούρκων δεν θα πάει ούτε στη φτωχή Ελλάδα ούτε στη φτωχή Πορτογαλία. Θα κατευθυνθεί προς τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες. Θα κατευθυνθεί προς τη Γαλλία ή τη Γερμανία. Αποτέλεσμα; Οι προβληματικές τους οικονομίες θα γίνουν ακόμα προβληματικότερες και θ' αγγίξουν τα όρια. Αυτός θα είναι ο εφιάλτης των κυβερνήσεών τους. Από εκεί και πέρα το παιχνίδι είναι γνωστό. Μην διεκδικείτε την Κύπρο και η Τουρκία θα παραμείνει εκτός Ευρώπης. Γι' αυτόν τον λόγο άλλωστε ορίστηκαν και οι "σφικτές" προθεσμίες. Η "τούρτα" θα περάσει γρήγορα μπροστά από τα "μάτια" τους και δεν θα τολμήσουν ν' απλώσουν "χέρι". Στη συνέχεια θα τους κάνουν και "χάρη" οι Αγγλοσάξονες, αναλαμβάνοντας να περιορίσουν οι ίδιοι τις φιλοδοξίες της Τουρκίας. Θα τους κάνουν "χάρη", αναλαμβάνοντας οι ίδιοι να στηρίξουν την προβληματική οικονομία της.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι υπάρχει μια παγίδα "θανάτου" για τους Κυπρίους. Γι' αυτόν τον λόγο επιμένουμε από την αρχή του κειμένου ότι η σωτηρία των Κυπρίων εξαρτάται αποκλει­στικά και μόνον από τους ίδιους. Κανένας δεν πρόκειται να τους βοηθήσει, γιατί όλοι για τον άλφα ή βήτα λόγο ελέγχονται. Τόσο η κυβέρνηση της Ελλάδας όσο και αυτή της Τουρκίας αποτελούν υποχείρια της Ουάσιγκτον. Αυτοί σύντομα θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν τους λαούς τους και αυτό σήμερα είναι το βασικό τους πρόβλημα. Αυτοί ελπίζουν να πάρουν παράταση από την οικονομική απόδοση που θα έχει η νέα προδοσία της Κύπρου. Περιμένουν χρηματοδοτήσεις ως ανταμοιβή για την πίστη τους στους "πλανητάρχες". Μόνοι τους οι Κύπριοι πρέπει να "σωθούν", γιατί αυτοί ελέγχουν τα πράγματα μέσα στο νησί.

Για να τα καταφέρουν όμως —και πριν από οτιδήποτε άλλο—, θα πρέπει ν' απομονώσουν τους χαφιέδες των Άγγλων. Αυτούς που τους παραδίδουν "αλυσοδεμένους" στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον. Θα πρέπει ν' απομονωθούν οι Κληρίδης και Ντεκτάς και αν μπορούν οι Κύπριοι να τους σύρουν στα δικαστήρια, για να δικαστούν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ν' αναζητήσουν οι Κύπριοι όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να τους καταδικάσουν. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι εδώ και μισό αιώνα αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ενεργούμενα των Άγγλων. Τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι εδώ και μισό αιώνα "δουλεύουν" τους Κυπρίους και ζουν πλούσια εις βάρος του "κοροΐδου". Μέχρι πότε οι "ήρωες" της ΡΑΦ και οι εισαγγελείς της βασίλισσας θα παριστάνουν εκ του ασφαλούς και επί πληρωμή τους ήρωες του κυπριακού λαού;

Μόνον αν καταφέρουν οι Κύπριοι ν' απομονώσουν αυτούς τους παθογόνους "ιούς" του αγγλοσαξονισμού, μπορούν να ελπίζουν στο μέλλον. Από τη στιγμή που το καταφέρουν αυτό, είναι εύκολο να προστατεύσουν τα σημερινά τους ατού. Αυτά τα οποία πρέπει να διασφαλίσουν ως κόρη οφθαλμού είναι το σύνολο των παραγόντων που τους δίνουν το δικαίωμα να βλέπουν κατάματα το μέλλον. Ποια είναι αυτά; Αυτά τα οποία τους έλλειπαν τον καιρό που τους χειρίζονταν οι Αγγλοσάξονες σαν προβληματική "Μπανανία", η οποία ήταν αδύναμη να σηκώσει μόνη της το βάρος της ανεξαρτησίας της. Τον καιρό που η Κύπρος ήταν μια φτωχή χώρα με μεικτό πληθυσμό και έπεφτε στα χέρια των Άγγλων ως εύκολη λεία. Τα ατού της Κύπρου σήμερα είναι η ανθηρή οικονομία και η εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια που διακρίνει τους διαφορετικούς τομείς του νησιού. Αν κάτι από αυτά τα δύο απειληθεί, θα ξαναγίνουν εύκολα υποχείρια των Αγγλοσαξόνων.

Η πλήρης καταστροφή δηλαδή θα έρθει αν ενωθεί η Κύπρος και άρα αν υποστηριχθεί το σχέδιο Ανάν. Είναι θέμα χρόνου η καταστροφή της οικονομίας της και οι εσωτερικές συγκρού­σεις. Είναι θέμα χρόνου η Κύπρος ν' αποκτήσει την παθολογία της γειτονικής Μέσης Ανατολής. Είναι θέμα χρόνου η ανάμειξη των διαφορετικών πληθυσμών να γεννήσει προβλήματα. Είναι θέμα χρόνου ν' αρχίσουν και πάλι οι χριστιανοί "φαλαγγίτες" να συγκρούονται με μουσουλμάνους "καμικάζι". Είναι θέμα χρόνου δηλαδή να πρωταγωνιστήσουν εκ νέου όλοι αυτοί οι πληρωμένοι προβοκάτορες, που δήθεν επιδιώκουν μέσα σε μια κατεστραμμένη οικονομία να δίνουν λύσεις με σφαίρες. Είναι θέμα χρόνου να δούμε μουσουλμάνους "μουτζαχεντίν" ν' αγωνίζονται με βόμβες για την επιβίωσή τους. Είναι θέμα χρόνου να δούμε νέο "βούτυρο" στο "ψωμί" των Άγγλων.

Το καλύτερο δηλαδή που έχουν να κάνουν οι Κύπριοι είναι να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δίνεται με την Ε.Ε.. Να μπουν σ' αυτήν υπό συνθήκες διχασμού και στη συνέχεια οι Ελληνοκύπριοι να βοηθήσουν οι ίδιοι τον βόρειο τομέα ν' αναπτυχθεί. Να προστατεύσουν το "υγιές" οικονομικά κομμάτι της και στη συνέχεια να προσπαθήσουν να εξυγιάνουν κι αυτό που "ασθενεί". Αυτό θα είναι το καλύτερο δυνατό. Γιατί; Γιατί θα καλλιεργηθεί η αδερφικότητα μεταξύ των Κυπρίων και ταυτόχρονα θα επιβαρυνθεί η κατάσταση που αφορά τους εποίκους. Θα επιβαρυνθεί σε σημείο που να μιλάμε για οριστική αποχώρησή τους από το νησί. Μακρο­πρόθεσμα μια οικονομικά υγιής κι αγαπημένη Κύπρος θα είναι σε θέση να πάρει το μέλλον της στα δικά της χέρια και να λύσει για πάντα τους λογαριασμούς της με τους τυράννους της. Όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Κλείνοντας το κείμενο αυτό, θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε την εξής επισήμανση. Οι Κύπριοι δεν πρέπει να ξεχνάνε το εξής απλό. Δεν πρέπει να ταυτίζουν τις κυβερνήσεις των λαών με τους ίδιους τους λαούς. Άλλο πράγμα είναι η κυβέρνηση ενός κράτους και άλλο πράγμα ο λαός. Άλλο πράγμα είναι ελληνική κυβέρνηση και άλλο πράγμα ο ελληνικός λαός. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία έχουν ασκήσει ιμπεριαλισμό εις βάρος της Κύπρου. Το όλο θέμα είναι να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό και ποιους αφορά. Αυτό αφορά μόνον τις κυβερνήσεις και όχι τους λαούς. Οι λαοί αγαπιούνται μεταξύ τους, γιατί απλούστατα δεν έχουν λόγο να κάνουν οτιδήποτε άλλο. Οι κυβερνήσεις είναι αυτές που ανταγωνίζονται και μισούνται μεταξύ τους, γιατί απλούστατα μέσα από αυτόν τον ανταγωνισμό εξασφαλίζουν τα ατομικά συμφέροντα αυτών που τις στελεχώνουν.

Αυτό για την περίπτωσή μας σημαίνει το εξής απλό. Ο ιμπεριαλισμός τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας δεν αφορούσε τους λαούς τους. Οι λαοί αυτών των κρατών έχουν πληρώσει ακριβά αυτόν τον ιμπεριαλισμό και δεν έχουν επωφεληθεί από αυτόν. Δεν είχε κέρδος ο μέσος Έλληνας ή ο μέσος Τούρκος πολίτης από τον ιμπεριαλισμό που ασκούσε το κράτος του στην Κύπρο. Το αντίθετο μάλιστα. Ζημιά είχαν, που την πλήρωναν σε ετήσια βάση μέσω της φορολογίας. Ζημιά είχαν, γιατί η Κύπρος άνοιγε "τρύπες" στις οικονομίες τους. Κέρδη είχαν μόνον αυτοί οι οποίοι εισέπρατταν προσωπικά οφέλη από τον ιμπεριαλισμό αυτόν. Έναν ιμπεριαλισμό που ήταν εικονικός, εφόσον στην πραγματικότητα γινόταν το απαραίτητο μέσον για να εφαρμοστεί ο πραγματικός ιμπεριαλισμός των "πλανηταρχών".

Αυτοί λοιπόν οι οποίοι ασκούσαν αυτόν τον ψευδοϊμπεριαλισμό της πλάκας ήταν αυτοί που εισέπρατταν τα κέρδη και άρα αυτοί που πρέπει να μισούν οι Κύπριοι. Ποιοι είναι αυτοί; Οι λακέδες των Αμερικανών. Οι λακέδες που κυβερνούν αυτά τα κράτη. Οι διορισμένες ηγεσίες τους. Οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας και της Τουρκίας. Αυτοί που "πλειοδοτούσαν" στην εθνική προδοσία, για να μπορέσουν να εισπράξουν την ανταμοιβή του προδότη. Αυτοί που κατεύθυναν τα πράγματα προς την κατεύθυνση η οποία ευνοούσε αυτούς που θα τους διόριζαν πρωθυπουργούς. Αυτοί που έκαναν "καριέρα" πάνω στο κυπριακό πρόβλημα. Ας εξετάσει κάποιος τις μεγάλες πολιτικές οικογένειες τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας και θα διαπιστώσει ότι έχουν φάει "παντεσπάνι" εξαιτίας της Κύπρου. Έχουν βολέψει παιδιά και εγγόνια χάρη στην "εξειδίκευσή" τους στο κυπριακό ζήτημα. Εκατομμύρια εισπράττουν μηνιαίως, επειδή υπόσχονται σωτηρία τόσο στους λαούς τους όσο και στους Κυπρίους. Αυτούς πρέπει να μισούν οι Κύπριοι και να τους διαχωρίσουν απόλυτα από τους λαούς. Τους Μητσοτάκηδες, τους Παπανδρέου, τους Σημίτηδες, τους Οζάλ, τους Ετσεβίτ, τους Τσιλέρ θα πρέπει να μισούν και κανέναν άλλον.

 Παναγιώτης Τραϊανού