Μέρος Δεύτερο: Στρατηγικό Σχέδιο
Η μετανάστευση χρησιμοποιείται ως απεργοσπαστικός μηχανισμός.
Με τον εργατικό υπερπληθυσμό-πλεόνασμα που δημιουργεί, ρίχνει το επίπεδο ζωής της εργατικής τάξηςσε κατάσταση δουλοπάροικου. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του Κεφαλαίου. Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών.
(Καρλ Μαρξ)
Πρόκειται ίσως για το πλέον ακανθώδες ιδεολογικά και ίσως το πιο δυσεπίλυτο, από πρακτικής απόψεως, πρόβλημα που ταλανίζει στις αρχές του 21ου αιώνα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ένα πρόβλημα πολυπαραγοντικό, στο οποίο εμπλέκονται δυνάμεις και διαδικασίες που ξεφεύγουν μακράν των συνόρων μιας χώρας και άρα η ριζική του επίλυση είναι σε μεγάλο βαθμό έξω από τη δικαιοδοσία μιας μεμονωμένης κυβέρνησης.
Δεν μπορεί ωστόσο κανείς να μην πάρει θέση, όσο κι αν όλοι μας γνωρίζουμε ότι η οριστική λύση του προβλήματος μπορεί να δοθεί μόνο σε επίπεδο παγκόσμιας ιδεολογικής και θεσμικής πάλης. Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που θεωρούμε τον Οικουμενισμό βασικό πυλώνα της σκέψης και της στρατηγικής μας.
Η επικράτηση του Νεοφιλελευθερισμού στις αρχές του αιώνα μας, έφερε μαζί της και την απαίτηση για τις περιβόητες «πολυπολιτισμικές κοινωνίες», πράγμα που παρουσιάστηκε ως κάποιου είδους πρόοδος, ένα μοντέλο που τάχα έχει ως βάση του τον ανθρωπισμό.
Φυσικά η μικροαστική Αριστερά της Πτώσης, ο μόνιμος απολογητής των ιδεολογικών αιτημάτων του αχαλίνωτου Νεοφιλελευθερισμού, έσπευσε όχι μόνο να υιοθετήσει αυτό το μοντέλο, αλλά και να δαιμονοποιήσει κάθε τυχόν αντίρρηση, με τη μόνιμη ευκολία που διαθέτουν, να βαφτίζουνε «φασίστα» όποιον διαφωνεί με τις απόψεις τους, ενώ οι ίδιοι ρίχνουν διαρκώς νερό στο μύλο του πιο απάνθρωπου και ολοκληρωτικού συστήματος που έχει ποτέ διανοηθεί άνθρωπος, του Νεοφιλελευθερισμού.
Όμως πόσο βασισμένη στον ανθρωπισμό μπορεί να είναι μια ιδέα, για την επιβολή της οποίας επιστρατεύονται «αντιρατσιστικοί» νόμοι, που περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και κατ’ επέκταση της σκέψης, με τρόπο αντάξιο ενός Όργουελ;
Η δική μας άποψη είναι πως η πολυπολιτισμική κοινωνία δεν δημιουργήθηκε για να υπηρετήσει τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και τις ανάγκες των λαών, παρά μόνο αυτά του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και της εκτεταμένης εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας, υπό όρους διαρκώς επιδεινούμενους για τους εργαζόμενους.
Οι απολογητές της δεν στέκονται σε καμμία περίπτωση κριτικά έναντι των πραγματικών αιτίων των αλλεπάλληλων μεταναστευτικών κυμάτων, παρά αξιώνουν την εδραίωση τετελεσμένων μέσα στις κοινωνίες υποδοχής, με σκοπό την περαιτέρω σκληρή εκμετάλλευση, τόσο των μεταναστών, όσο και των ντόπιων εργαζομένων.
Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο μοντέλο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δουλεμπόρων και των εκμεταλλευτών των «φτηνών εργατικών χεριών», που γίνονται ολοένα και φτηνότερα.
Το πολυπολιτισμικό μοντέλο δεν αποτελεί προϊόν ελεύθερης βούλησης των λαών και των μεμονωμένων ατόμων, αλλά αποτέλεσμα και ταυτόχρονα εργαλείο επιβολής.
Οι άνθρωποι δεν μετακινούνται οικειοθελώς από τις πατρίδες τους, αλλά ξεριζώνονται από την ακραία φτώχεια, τον πόλεμο, την πολιτική βία και την ανελευθερία που τις μαστίζει. Πάνω απ’ όλα απ’ την πείνα, που είναι το ξεκάθαρο αποτέλεσμα αιώνων αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης των περισσότερων κρατών του πλανήτη, από τις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Είναι βέβαιο ότι εάν οι άνθρωποι είχαν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, αν οι χώρες τους τούς παρείχαν έστω ένα μίνιμουμ ανθρώπινης διαβίωσης, κατά συντριπτική πλειοψηφία θα διάλεγαν να παραμείνουν στις πατρίδες τους, όπου όπως αναφέραμε είναι μακράν καλύτερα προσαρμοσμένοι στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Το μικρό ποσοστό που από τη φύση τους έχουν την τάση να μετακινούνται, αναζητώντας τον τόπο όπου θα μπορούν να είναι στ’ αλήθεια ευτυχισμένοι, σε καμμία περίπτωση δεν θ’ αποτελούσε πρόβλημα άξιο τόσο μεγάλης συζήτησης και θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτοί οπουδήποτε, δίχως τις παρατηρούμενες παρενέργειες.
Οι πολυπολιτισμική κοινωνία δεν είναι μια κοινωνία ενιαία, λειτουργική και ειρηνική, αλλά μια κοινωνία πολυδιασπασμένη, απονευρωμένη και δυσλειτουργική, άνιση και γεμάτη παθογένειες. Η βία κι η ανασφάλεια είναι το αναμενόμενο επακόλουθο, όπως μαρτυρά το παράδειγμα της Σουηδίας, που μεταβλήθηκε σε πολυπολιτισμική κοινωνία και μέσα σ’ ελάχιστα χρόνια κατάφερε ν’ απολέσει όλα τα αξιοθαύμαστα κοινωνικά δεδομένα που της είχε κληροδοτήσει το περιλάλητο σκανδιναβικό μοντέλο, ενώ κυρίαρχη θέση πλέον κατέχει το επιθετικό Ισλάμ.
Η ουσιαστική εξαγωγή του αμερικάνικου αποικιακού προτύπου, το οποίο στήθηκε πάνω στη γενοκτονία των γηγενών κατοίκων της ηπείρου από τους εποίκους, δεν θα μπορούσε φυσικά ν’ αποβεί σε τίποτα καλό, ειδικά όταν εφαρμόζεται σε δομημένες και συνεκτικές κοινωνίες, που έχουν αναπτύξει ιστορικούς οργανικούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη τους.
Εντούτοις δεν πιστεύουμε ότι η απλή αντίθεση στο πολυπολιτισμικό μοντέλο, όπως την σκιαγραφήσαμε ως τώρα, δίνει την απάντηση σ’ ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα. Ας το προσεγγίσουμε λοιπόν με τρόπο δημιουργικό.
Η πρώτη πλευρά του ζητήματος είναι ο ανθρωπισμός, ο οποίος αποτελεί βασική παράμετρο της σκέψης του Κοινωνισμού. Πράγματι, όποιες κι αν είναι οι βαθύτερες όψεις του προβλήματος, όσο κι αν γνωρίζεις τι κρύβεται πίσω από την αθρόα μετανάστευση, όταν έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο εξαθλιωμένο, βασανισμένο, που κρυώνει, πεινάει ή θαλασσοπνίγεται, δεν δικαιούσαι να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, παρά τη σωτηρία και την ανακούφισή του.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο νου μας διαχωρίζουμε το μεταναστευτικό από το προσφυγικό. Γνωρίζουμε από προσφυγιά, από σφαγές και καταστροφές, τις έχουμε ζήσει στο πετσί μας, έτσι δεν μπορούμε να βάζουμε τους οικονομικούς μετανάστες στο ίδιο τσουβάλι με τους πρόσφυγες πολέμου.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι ακόμα δυσκολότερο από το μεταναστευτικό και, όπως είπαμε στο κεφάλαιο περί Οικουμενισμού, η Ελληνική Πολιτεία θα αναλάβει διεθνείς πρωτοβουλίες για να θεραπευτούν τα άμεσα αίτια που προκαλούν τον ξεριζωμό και θ’ απαιτήσει, με κάθε διαθέσιμο τρόπο, από τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους για τούτη την κατάσταση.
Η αλληλεγγύη θα πρέπει να παραμείνει όπλο των λαών, όχι όπλο των ιμπεριαλιστών για να διαλύουν τους λαούς και τις κοινωνίες.
Δεν παραγνωρίζουμε τους εθνικούς κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η κατάσταση και θ’ απαιτηθούν λεπτοί χειρισμοί, που δεν είναι της παρούσης. Το μόνο βέβαιο τούτη την ώρα είναι πως η απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά της Ευρωκρατορίας κι απ’ τη μέγγενη του κατοχικού Ευρώ, θα ανακόψει άμεσα το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη χώρα μας και θα το στρέψει προς την Ιταλία ή τη Βουλγαρία, πράγμα που αποτελεί ένα ακόμα σημαντικότατο όφελος για τη χώρα, από την απεμπλοκή της από τον ιμπεριαλιστικό υπεροργανισμό των αποικιοκρατικών δυνάμεων.
Το πρώτο που θα είχαμε να επισημάνουμε είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων/μεταναστών που συρρέουν στη χώρα, δεν έχει καμιά διάθεση να παραμείνει εδώ. Κατανοούν κι οι ίδιοι ότι μια χώρα που βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας δεν μπορεί να τους περιθάλψει και να τους παράσχει τα απαραίτητα. Χρέος μας λοιπόν, τόσο απέναντι στους ίδιους όσο και απέναντι στο εθνικό συμφέρον, είναι να δώσουμε κάθε βοήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να φτάσουν με το καλό στον προορισμό τους. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν κι έναντι οιουδήποτε τιμήματος, να μετατρέψει τη χώρα μας σε χωματερή ψυχών κι αποθήκη αζήτητων ανθρώπων. Είναι βέβαιο, ότι ακόμα και χωρίς επίσημη βοήθεια, κανείς δεν θα μπορέσει να τους εγκλωβίσει εδώ ενάντια στο θέλημά τους, οπωσδήποτε όχι σε μια χώρα με τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ακτών.
Σίγουρα πάντως στα σχέδιά μας δεν περιλαμβάνονται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε η γκετοποίηση των θυμάτων των βρόμικων δυτικών πολέμων, πράγματα που κατά τη γνώμη μας δημιουργούν πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ όσα υποτίθεται πως επιλύουν. Η δημιουργία ενός παγκόσμιου ειρηνευτικού κινήματος, καθίσταται πλέον επιτακτική ανάγκη. Όμως αυτά θα τ’ αντιμετωπίσουμε στην ώρα τους και βάσει των συνθηκών που θα ‘χουν ως τότε διαμορφωθεί.
Από την άλλη πλευρά, η κοινή λογική μάς λέει ότι είναι πρακτικά αδύνατο για μια χώρα να δεχτεί και να περιθάλψει το σύνολο των κατατρεγμένων ολάκερου του πλανήτη, χωρίς τελικά να προκληθούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Άρα νομοτελειακά θα πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο στη δεκτικότητα, ιδιαίτερα στην περίπτωση των οικονομικών μεταναστών.
Έτσι, η Ελληνική Πολιτεία διακηρύσσει το αναφαίρετο δικαίωμά της να καθορίζει αποκλειστικά τούτο το όριο, ανάλογα με τις υπάρχουσες κοινωνικές, οικονομικές και παραγωγικές συνθήκες.
Είναι βέβαιο ότι στην βάση του παραγωγικού μοντέλου που επεξεργαζόμαστε, η Ελλάδα θα έχει αρκετές περισσευούμενες θέσεις εργασίας για ξένους εργάτες. Αυτοί θα εργάζονται υπό συνθήκες που δεν θα υπονομεύουν τα δικαιώματα των Ελλήνων εργατών. Το δουλεμπόριο και η ανθρώπινη εκμετάλλευση θα πατάσσονται με τον πλέον αυστηρό τρόπο.
Όσοι ξένοι πολίτες γίνονται δεκτοί στην Ελλάδα, θ’ αποκτούν τον τίτλο του Μέτοικου. Τούτο θα σημαίνει ότι θ’ απολαμβάνουν πλήρως όλα τα κοινωνικά, ατομικά και εργασιακά δικαιώματα που αναλογούν στους Έλληνες, ωστόσο δεν θα διαθέτουν τα προνόμια του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Αυτά θα τ’ αποκτούν όσοι ξένης καταγωγής γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα, αφού θα γίνονται κι αυτοί κοινωνοί της ημέτερης παιδείας, άρα θα είναι επάξια Έλληνες πολίτες.
Ένας Μέτοικος θα μπορεί μετά από δέκα χρόνια διαρκούς παραμονής να λάβει τον τίτλο του Έλληνα πολίτη, εφόσον αποδείξει ότι γνωρίζει επαρκώς την Ελληνική γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Κατόπιν θα δίνει τον όρκο της πίστης στην Ελληνική Πολιτεία, συμβολικά θα πίνει κρασί και θα τρώει ψωμί με λάδι και τέλος θα φυτεύει ένα δέντρο στην ελληνική γη. Μετά από αυτά, θα είναι πλέον αυτοδίκαια ένας από εμάς και θα μετέχει κανονικά στις λαοσυνάξεις.
Όμως καλός και άγιος τούτος ο ρομαντισμός, αλλά τι γίνεται με όσους περισσεύουν; Εδώ ανοίγεται ένα δύσκολο πεδίο προβληματισμού. Προφανώς και δεν μπορούμε να τους πετάμε στη θάλασσα με τσιμέντο στα πόδια, ούτε να τους ρίχνουμε σαν πρόβατα επί σφαγή, πίσω στις συνθήκες που αρχικά τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Την απάντηση μας τη δίνει το πρότυπο της Τράπεζας των Φτωχών, της Grameen Bank, του Μπαγκλαντεσιανού Μοχάμεντ Γιουνούς, που τιμήθηκε το 2006 με το νόμπελ ειρήνης, σε μια απ’ τις σπάνιες πια περιπτώσεις που το βραβείο τιμά στ’ αλήθεια τον τίτλο του (http://www.ramnousia.com/2010/05/blog-post_4617.html , http://tedxtalks.ted.com/video/TedxVienna-Muhammad-Yunus-A-His). Τούτο το εφαρμοσμένο και καθ’ όλα πετυχημένο μοντέλο αποτελεί την έμπνευση του δικού μας σχεδίου αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Μια κινέζικη παροιμία λέει πως εάν θέλεις να ταΐσεις κάποιον για μια μέρα, του δίνεις ένα ψάρι. Αν θέλεις να μην ξαναπεινάσει ποτέ, του μαθαίνεις να ψαρεύει. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις πατρίδες και τις οικογένειές τους, επειδή δεν διαθέτουν τα ελάχιστα μέσα για να βιοποριστούν, ούτε και τις κατάλληλες τεχνικές γνώσεις κι εφόδια για να βελτιώσουν τις ζωές τους.
Από την άλλη πλευρά, αξίζει να υπογραμμιστεί γι’ αυτές τις χώρες, ότι ακριβώς η απίσχναση από τα δικά τους εργατικά χέρια, καθίσταται ένας από τους κύριους παράγοντες της μόνιμης υπανάπτυξης τους, δημιουργώντας τον φαύλο κύκλο της έσχατης φτώχειας και της αναγκαστικής μετανάστευσης.
Έτσι, σε όσους μετανάστες κριθεί ότι δεν μπορούν να παραμείνουν για πολύ στη χώρα, θα παρέχεται επιμόρφωση με βάση τις ανάγκες των χωρών προέλευσής τους, θα χορηγείται τεχνογνωσία και καθοδήγηση, έτσι ώστε όταν επιστρέψουν στις χώρες τους να μπορούν να εργαστούν σε διάφορους τύπους μικροεπιχειρηματικότητας και καλλιεργειών, για να ζήσουν τις οικογένειές τους με αξιοπρέπεια. Επίσης οι άνθρωποι θα διδάσκονται τις βασικές αρχές του Κοινωνισμού, τη δημοκρατία και τη συνεταιριστική πρακτική, ως εφόδια για τη μελλοντική τους εξέλιξη.
Η Ελλάδα, υλοποιώντας το πρόγραμμα Νόστος, όπως τ’ ονομάζουμε, θα ιδρύσει μια τράπεζα κατά το πρότυπο της Grameen και θ’ ανοίξει από ένα υποκατάστημα στις χώρες καταγωγής των μεταναστών. Αφού ολοκληρωθεί ο κύκλος επιμόρφωσης των ανθρώπων, θα επιβιβάζονται σ’ ένα μεταγωγικό αεροσκάφος μας και θα μεταφέρονται υπό τις πλέον ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες στις πατρίδες τους.
Εννοείται ότι η Ελληνική Πολιτεία θα έχει φροντίσει να έρθει σε διμερείς συμφωνίες με τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών, όπως και σε συνεννόηση με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις και τον ΟΗΕ, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι άνθρωποι θα είναι ασφαλείς.
Οι παλιννοστούντες θα κουβαλάν στις αποσκευές τους και μια έτοιμη πίστωση της τάξης των 200 δολαρίων, που θα παραλαμβάνουν από το τοπικό υποκατάστημα της Ελληνικής Τράπεζας Μικροχρηματοδότησης, το οποίο θα μεριμνά για την κατάρτιση προγραμμάτων οικιστικής ανάπτυξης, μικροεμπορίου και οικοτεχνίας, μικρών ηλιακών συστοιχιών, καλλιεργειών ικανών να θρέψουν την κοινότητα κ.λπ.
Η Ελληνική Πολιτεία δεν προσδοκά ν’ αποκομίσει οικονομικό όφελος από αυτού του είδους τον δανεισμό, παρά μόνο να καλύψει τα έξοδα επιμόρφωσης και μεταφοράς των παλιννοστούντων. Το κοινωνικό όφελος, τόσο για τη χώρα μας, όσο και για τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, αλλά κυρίως για τους ίδιους, είναι αυτό που μας ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα. Με δεδομένο ότι η Grameen εμφανίζει ποσοστό αποπληρωμής των μικροδανείων, της τάξης του 98%, είναι βέβαιο ότι αυτή η δραστηριότητα δεν πρόκειται να επιβαρύνει τον ελληνικό λαό με αχρείαστο κόστος.
Αξίζει να υπογραμμίσουμε, ότι δεν θα μπορεί να τύχει τούτης της ευνοϊκής μεταχείρισης, οποιοσδήποτε καταδικαστεί έστω σε βαθμό πλημμελήματος ή έχει σχέσεις με τζιχαντισμό, νεο-οθωμανισμό ή άλλες απανθρωπιστικές ή εχθρικές προς τον Ελληνισμό κοσμοθεωρίες. Όποιος ζητάει άσυλο στην Ελληνική Πολιτεία, θα πρέπει να σέβεται απόλυτα το πολίτευμά της. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η συντριπτική πλειοψηφία θα σεβαστεί το νόμο, μιας και θα έχει πολλά να χάσει σε αντίθετη περίπτωση.
Τα οφέλη μιας τέτοιας στρατηγικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος θα είναι πολλαπλά. Όχι μόνο η Ελλάδα δεν θα είναι υποχρεωμένη να θρέψει περισσότερα στόματα απ’ όσα μπορεί, αλλά θα μπουν οι βάσεις για την ανάπτυξη των φτωχών χωρών, ώστε να συμβάλλουμε ενεργά στην ανακοπή του μεταναστευτικού κύματος στην πηγή του.
Τα προγράμματα της Ελληνικής Τράπεζας Μικροχρηματοδότησης θα απευθύνονται και στους υπόλοιπους κατοίκους των φτωχών χωρών, όχι μόνο σε όσους ήρθαν στην Ελλάδα. Έτσι θ’ ανακοπεί το κύμα οικονομικής μετανάστευσης, ενώ οι άνθρωποι θα βρίσκουν προκοπή στον τόπο τους κι ο τόπος τους θα προκόβει εξαιτίας της δουλειάς τους. Ο Μοχάμεντ Γιουνούς βοήθησε πάνω από έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους. Σίγουρα πιο πολλούς απ’ όσους θα μπορούσε ποτέ να φιλοξενήσει η χώρα μας. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγουν τέλος, τα τεράστια οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα μας ως προς την εξωτερική της πολιτική και την διεθνή της προβολή ως φάρος ανθρωπισμού και δημιουργικότητας.
Συνεχίζεται…
