Από την ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Το Stranger Things είναι η πιο ευχάριστη τηλεοπτική έκπληξη που μπορούσε να μας τύχει για φέτος. Με τον τελείως ρετρό χαρακτήρα της, είναι ιδανική για όσους μεγάλωσαν αλλά και όσους αγάπησαν την δεκαετία του ΄80. Εγγυημένα, θα κολλήσουν άνετα. Μπορεί να τα έβριζαν όταν τα ζούσαν οι περισσότεροι αλλά τελικά από ό, τι φαίνεται έχουν πολλά ακόμη να δώσουν εν αντιθέσει με τα 90s που μάλλον ξεφούσκωσαν στην ώρα τους και παρά τις θεωρίες, δεν έχουν επιστρέψει ακόμη ως αναφορά στην σύγχρονη κουλτούρα. Και καλύτερα ας μείνουν εκεί που είναι.
Θα το έλεγες παιδικό ή καλύτερα για όλη την οικογένεια όπως χαρακτήριζαν τέτοιου είδους ταινίες τότε. Μόνο από την υπόθεση η αναφορά στο έργο του Spielberg είναι ξεκάθαρη από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Είναι επομένως εύλογο να αναρωτηθεί κάποιος για ποιο λόγο τα 80’ς θεωρούνται ακόμη τόσο ελκυστικά για να απασχολούν τους νεότερους δημιουργούς. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι κινηματογραφικά δεν έχουν εξερευνηθεί ακόμη στο ίδιο βαθμό που αυτό έγινε με την μουσική. Υπάρχει ψωμί ακόμη. Επίσης ήταν η τελευταία ρομαντική εποχή πριν η τεχνολογία αλλάξει δραστικά την ζωή μας. Μια χρυσή δεκαετία όπου ακόμη υπήρχαν βινύλια, βιντεοκασέτες και όλα τα παλιά αναλογικά μέσα πριν την κυριαρχία των υπολογιστών.
Αυτός ο ρομαντισμός και η αθωότητα επομένως είναι διάχυτα στοιχεία μέσα στο Stranger Things όπως και η νοσταλγία που χρησιμοποιούνται όμως περισσότερο ως οχήματα για τους εμπνευστές της για να μιλήσουν για την γενιά των ‘80s μέσα από μια πιο κριτική και μοντέρνα ματιά για την παρακμή της πυρηνικής οικογένειας που έφτασε στο peak της στην συγκεκριμένη δεκαετία.
Η ειρωνεία σε όλα αυτά είναι πως πρόσφατα έσκασε η είδηση τα εργοστάσια καταργούν πλέον την κατασκευή VCR δηλαδή της βιντεοκασέτας που υμνήθηκε όσο κανένα άλλο μέσο την συγκεκριμένη δεκαετία. Οι Buggles με το κλασικό πια κομμάτι ‘Video killed the radio star’, την σήμερον ημέρα θα έπρεπε να τραγουδούν για τα smartphones.
Τέλοσπαντων για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, η πλοκή τοποθετείται τον Νοέμβριο του 1983 όπου τέσσερις 12χρονοι γίνονται μάρτυρες παράδοξων φαινομένων με το κακό να καραδοκεί πίσω από τις ρωγμές στους τοίχους. Θα το έλεγες παιδικό ή καλύτερα για όλη την οικογένεια όπως χαρακτήριζαν τέτοιου είδους ταινίες τότε. Μόνο από την υπόθεση η αναφορά στο έργο του Spielberg είναι ξεκάθαρη από το πρώτο δευτερόλεπτο. Πόσο πιο E.T. μπορεί να θυμίζει; Η αλήθεια όμως είναι ότι οι δημιουργοί της σειράς, τα νεόφερτα αδέρφια στο είδος –στο βιογραφικό τους συγκαταλέγονται η σκηνοθεσία του Hidden πέρσι και τα σενάρια μερικών επεισοδίων του Wayward Pines - οι Matt και Ross Duffer σκάβουν ακόμα πιο βαθιά στην κουλτούρα της εποχής.
Ένα από τα πράγματα που προσέχεις καθώς προχωράει είναι η μουσική – κάθε επεισόδιο περιέχει και από ένα χιτάκι που μπορεί να μην ανήκει καθαρά σε εκείνη την δεκαετία αλλά σαφώς την στιγμάτισε και την επηρέασε και το αντίθετο. Τα τραγούδια παίζουν βασικό ρόλο εδώ πέρα. Από τους τρομερούς neon τίτλους αρχής, ένα φουτουριστικό ατμοσφαιρικό κομμάτι που αποτίνει φόρο τιμής στις εφιαλτικές συνθέσεις του John Carpenter, στα βιβλία του Stephen King και στο Tron και ενισχύει το επιβλητικό της τόνο μέχρι και τους διαλόγους μέσα στην ίδια την σειρά με τους μικρούς ήρωες να σχολιάζουν τι περίεργο συγκρότημα που είναι οι Clash ή το κόλλημα με τους Modern English. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να απενοχοποιήσεις μια δεκατία από την χρήση της μουσικής της ακόμη και της πιο σαχλής. Πάντως δεν μπορώ να σκεφτώ πρόσφατα άλλο σίριαλ εκτός από το Mr. Robot σε μικρότερο βαθμό πέρσι που σε στέλνει κατευθείαν στο Spotify ή στο youtube.
Πέρα όμως από το σάουντρακ, οι κινηματογραφικές αναφορές δίνουν και παίρνουν. Θα ήθελα να γράψω ότι δεν μοιάζει με τίποτα από όσα παίζονται αλλά δεν ισχύει. Μάλλον μοιάζει με ένα σωρό πράγματα αλλά αυτή είναι και η χάρη του. Το Vulture συγκέντρωσε όλες τις ταινίες από όπου δανείζεται – και είναι άπειρες. Για να αποφύγουμε τα spoiler όποιος θέλει μπορεί να τις διαβάσει εδώ.
H σειρά όμως σηματοδοτεί και ένα άλλο σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός: την μεγάλη επιστροφή της ξεχασμένης Winona Ryder στην οθόνη που μετά το σκάνδαλο του 2001 με τις κλοπές επώνυμων ρούχων σε ένα πολυκατάστημα και το νευρικό κλονισμό, η βιομηχανία του θεάματος της είχε γυρίσει την πλάτη. Ποια ήταν η τελευταία φορά που την πρόσεξε κανείς να παίζει σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε οτιδήποτε; Στοιχηματίζω ότι πέρα από κάτι εμφανίσεις σε κάτι καλτ φεστιβαλικά φιλμ, δεν θυμάται κανείς εκτός κι αν είναι σκληροπυρηνικός φαν οπότε πάω πάσο.
Η άλλοτε σκοτεινή αγαπημένη της Αμερικής περνάει βέβαια τον περισσότερο χρόνο στην σειρά τσιρίζοντας και κλαίγοντας την μοίρα της με την πιο άσχημη περούκα που έχει φορέσει ποτέ άνθρωπος στην σύγχρονη τιβί, σύμφωνα με την Guardian. Είναι όμως συναρπαστικό να την βλέπεις ξανά και την κάνει κάπως πιο ανθρώπινη, ειδικά σε όσους δεν την συμπάθησαν ποτέ ιδιαίτερα. Μαζί της και ένας άλλος ρομαντικός ήρωας του ‘80, ο Matthew Modine στο ρόλο του κακού που άντε να ξεστομίζει 5-10 προτάσεις στα 8 επεισόδια που διαρκεί η σειρά.
Την παράσταση κλέβει όμως άνετα από ένα γενικά πολύ καλό καστ σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, η τρομερή πιτσιρίκα Millie Bobby Brown ως 11 ή Ελ (από το Eleven) με τα τεράστια λυπημένα μάτια της και με μια spooky ερμηνεία που σε κάνει πραγματικά να τη φοβάσαι. Και είναι αυτές οι μικρολεπτομέρειες που κάνουν το Stranger Things, την πιο απαραίτητη και ανάλαφρη τηλεοπτική πρόταση του φετινού καλοκαιριού.
