1ον.
Όσοι είναι Όμηροι (αιχμάλωτοι) του εκδηλωμένου κόσμου χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Α΄. Αυτούς που χρησιμοποιούν τη νοημοσύνη τους («Ελένη» τους) για ίδιον όφελος – όπως εκείνοι το νοούν.
Β΄. Ενώ η δεύτερη κατηγορία χρησιμοποιεί την Ελένη (νόηση), αναγνωρίζοντας πως είναι «Κόρη του Δία» και συνεπώς δεν είναι ιδιοκτησία τους.
Συνακόλουθα:
Οι της «Α» κατηγορίας (όλοι οι «Μενελαϊκοί» Αχαιοί) συμμαχούν μεταξύ τους αλλά και με το Χάος και το Πλανητικό Κακό.
Γι αυτό διεκδικούν τη «Νόηση-Ελένη», όχι μόνον όταν είναι εκδηλωμένη αλλά και όταν είναι ανεκδήλωτη –και όταν γίνεται συνακόλουθος της «Αίθρας», βαίνοντας προς τους ανεκδήλωτους χώρους της «Ίδης» και των Ιδεών.
2ον.
Όταν η «Ελένη» ως κόρη του «Αιθέρι ναίοντος» Δία σμίγει με την «Αίθρα» (τη μητέρα του Μαθητέα «Θησέα»), συνενώνεται με όλα τα Αιθερικά αόρατα μεγέθη.
Συνεπώς, όταν φεύγει με την «Αίθρα» για το «Ίλιον», την «Τροία» και την «Ίδη»: Φεύγει μαζί με όλους τους «Αιθερόβιους» και «Αιθεροβάμονες» Μαθητάς. Δεν φεύγει μόνη της.
3ον.
Όταν ο Δίας επιλέγει τον «Πάρι» για «Κριτή» της διαφοράς των τριών Θεαινών της Ίδης: Ουσιαστικά ο Δίας προ-κρίνει (και εγκρίνει) το αποτέλεσμα.
Συναποδέχεται συνεπώς ο Δίας πως η «Αφροδίτη» (προφανώς η Πλανητική) είναι η «Καλλίστη» ενεργειακή Ιδεοτρόφος των γήινων ανθρώπων –των πιο προηγμένων βέβαια.
Γιατί διαφορετικά δεν θα επέλεγε ο «Δίας» έναν «Τρώα» (και μάλιστα «βοσκό της Ίδης») ως «Κριτή» της Διαφοράς της θεϊκής Τριάδος.
4ον.
Ο «Δίας» - όλα τα διατρεφόμενα ανώτερα Θεϊκά Όντα στο Αιθερικό Διάστημα, συναποφασίζουν με την «Καλλίστη» Αφροδίτη:
Να σταλεί ο Κριτής «Πάρις» και να αποσπάσει την αιθερόβια πλέον ώριμη Νόηση των ανθρώπων «Αχαιών», οδηγώντας την στις πιο υψηλές και λεπτοφυείς οροκορφές της «Ίδης».
5ον.
Ο απεσταλμένος να αποσπάσει από την Μενε-λαϊκή νοοτροπία την «ωραία Ελένη», Πάρις: Δεν είναι ασφαλώς «ένας».
Ο Πάρις της «Ίδης» είναι όλοι όσοι δηλώνουν το Παρών στο Παρόν (δεύτερο) Ηλιακό Σύστημα. Αυτοί όλοι που εκπροσωπούνται από το προσωπο-σύμβολο του «Πάριδος», ασφαλώς θέλουν και επιδιώκουν:
Να αποσπάσουν τους ώριμους Νόες των Αχαιών (την «ωραία Ελένη» τους) από τη λαϊκή Νοοτροπία του παρελθόντος Ηλιακού Συστήματος (που είναι ταυτισμένη με το τετράγωνο «Ταυ») και να την μεταφέρουν στην τριγωνική Νοοτροπία του Παρόντος Ηλιακού Συστήματος.
6ον.
Σημαντική απόδειξη πως η «Ελένη» των Αχαιών προορίζεται να ενδοβληθεί στη νοοτροπία του Παρόντος Ηλιακού Συστήματος είναι : Η ίδια η Ιδεοδομή της «Επτάπυλης Τροίας».
Η επισήμανση πως τα «τείχη της Τροίας» τα δόμησε ο Ποσειδών είναι σαφής. Θέλει να πει πως στην περιφέρεια των ενοίκων της «Τρωάδος» ευρίσκονται οι πρωτομύητοι και δευτερομύητοι, τους οποίους κατά τους «Ατλάντειους» χρόνους μυούσε ο Ποσειδών.
Τα «τείχη» συνεπώς της Τροίας είναι: Οι πρώτου και δευτέρου βαθμού μυημένοι που τους μύησε ο Ποσειδών. Ενώ οι «επτά πύλες» της Τροίας που δόμησε ο Απόλλων, συμβολίζουν όλους εκείνους που έλαβαν αλληλοδιάδοχα και τις υπόλοιπες μυήσεις έως της έβδομης Ηλιακής.
7ον.
Συνεπώς οι ένοικοι του «Ιλίου» και της «Τροίας» είναι δύο κατηγοριών μυημένοι:
Αφ’ ενός πρώτου και δευτέρου βαθμού: οι της περιφέρειας, αφ’ ετέρου των ανώτερων βαθμών: από της τρίτης έως της έβδομης μυήσεως.
8ον.
Κατ’ ακολουθίαν επισημαίνεται ο «λόγος» (η αιτία) πτώσεως της Τροίας. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από την ευπιστία των πρωτομύητων και δευτερομύητων που δέχθηκαν να διασπάσουν τα «τείχη» (την περιφέρεια) της «Τροίας» και να δεχθούν εντός της: και όσους παρίσταναν τους «ευλαβείς» εντός του «Δουρείου Ίππου».
Γιατί το «Ξύλινο Άλογο» συμβολίζει εκείνους που καλύπτονται (ύπουλοι όντες) πίσω από «Ξύλινα Λόγια».
9ον.
Και τώρα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνουν οι αλληλοδιάδοχες επιλογές της «ωραίας Ελένης» ή της ώριμης Νόησης.
α. Πήγε με το «Θησέα» όταν ήταν «δώδεκα ετών», δηλαδή αιθερικά ώριμη. Γιατί ο αιθέρας είναι το δωδεκάεδρο. Γι αυτό έσμιξε με τη μητέρα (τροφό) κάθε αληθινού Μαθητέα – Θησέα που είναι το αιθερικό Διάστημα και οι Ιδέες του.
β. Επέλεξε τον «Μενέλαο» απ’ όλους τους «Μνηστήρες» της. Δηλαδή θέλησε να εφαρμόσει την Αιθερική Μαθητεία της στην Νοοτροπία τη Λαϊκή ή «Μενε-λαϊκή». Γι αυτό και το κοινό τέκνο τους ονομάζεται: «Ερμιόνη»: Ερμηνείες του Νου.
γ. Όταν ήρθε όμως η πιο ώριμη ώρα, εγκατέλειψε τη «Λαϊκή» Νοοτροπία και μαζί με τη Σύμβουλό της «Αίθρα» (όλους τους Αιθερόβιους) κατευθύνθηκε στο «Ίλιον».
δ. Το «Ίλιον» εκπροσωπεί τον ΟΜ-ΙΛΟΝ των ορατο-αόρατων Μυημένων της Γης.
ε. Αλλά η «ωραία Ελένη» δεν πρόλαβε να αφομοιωθεί εντός του «Ιλίου», ούτε να αφομοιώσει τελείως όλες τις μυητικές διδαχές του.
στ. Οι πολύχρονες μαχητικές διεκδικήσεις της «ωραίας Ελένης» από τους Παναχαιούς, ασφαλώς την διατάραξαν τηλεπαθητικά.
Έτσι δεν μπόρεσε να αποσπασθεί εντελώς από την παλαιά της νοοτροπία. Γι αυτό υπήρξε παλίμβουλος.
Ξεκάθαρα ειπωμένο:
Η «ωραία Ελένη» δεν κατόρθωσε να λάβει την Τρίτη Μύηση εντός της «Τροίας». Γιατί αν την είχε λάβει, δεν θα ήθελε ποτέ να γυρίσει πίσω. Θα είχε κόψει κάθε «γέφυρα» με το παρελθόν της.
Όπως ο «Θησέας» που όταν έλαβε το «Μίτο της Αριάδνης» (την βεβαιότητα της συνειδησιακής συνέχειας) τότε «ξέχασε» εντελώς τον «Αιγέα» (όλο το παρελθόν του). Γιατί ο τριτο-μύητος δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
10ον.
Ο Μεγάλος Μύστης «Όμηρος» μας επισημαίνει πως:
· Η φυγή από το παλαιό Ατλάντειο «Ταυ» στο μετατλάντειο «Ομ» [από τον «Ταΰγετο» στον «Ομ-Ιλο»] γίνεται πάντοτε εν μέσω πολλών μαχών των παλαιο-ζωδιακών Νοοτροπιών με τους Νεωδούς ή εκφραστάς του νέου Ζωδίου.
· Μας επισημαίνει ακόμα πως η εξελικτική Ατραπός είναι: Η εγκατάλειψη της ατομικής νοοτροπίας και η απόκτηση, πάση θυσία, της Συλλογικής Ύπαρξης, με προσπάθεια οριστικής ένταξης εντός του μυητικού Ομ-Ίλου.
· Και τέλος μας επισημαίνει: Τι μας περιμένει αν τυχόν αποτύχουμε να ενταχθούμε ως τριτο-μύητοι εντός του μυητικού Ομίλου:
- Τους μεν: μία «Οδύσσεια» καθυστέρηση (ενός ολόκληρου εξελικτικού «Γύρου»),
- τους δε άλλους: αφ’ενός αιματηροί θάνατοι (Αγαμέμνονα…), αφ’ ετέρου «στείρες» επαναληπτικές διαβιώσεις χωρίς εξελικτικές πνευματικές αναβαθμίσεις.
*
Και το «Ίλιον και η «Τροία»;
Αυτά που «κάηκαν» δεν είναι τα αιθερικά Ιδεο-μεγέθη τους – αυτά παραμένουν πάντοτε άθικτα: Και από πυρ και από ύδωρ.
Αυτό που έκαψαν οι Αχαιοί είναι τα επίγεια αντίγραφά τους.
Δηλονότι: Η συμπεριφορά των «Αχαιών» (αμύητων που παρέστησαν τους «ευλαβείς» προς μύηση) «έκαψε» (εξαφάνισε) τη δυνατότητα λήψεως της τρίτης και πάνω μυήσεως για μελλοντικούς βίους της «Εκάβης».
Έως τότε:
Αγύρτες θα γυρίζουν στις διεθνείς αγορές πουλώντας, σε τιμή ευκαιρίας, τη δήθεν μυητική τους πραμάτεια.
*
Αυτά συνέβησαν τότε και εξακολουθούν να συμβαίνουν έως τώρα.
*
Έρχεται όμως ο Νέος Μεγάλος Μυημένος και Μυητής.
Και τότε: Δεν θα μπορεί να ξεγελάσει κανένας με το να χώνεται σε «Δούρειους Ίππους».
ΕΝΩΔΩΝ
