Οι ιερείς της Ηλιούπολης δίδασκαν ότι στο μέσο του άμορφου αρχέγονου ωκεανού (Νουν) βρισκόταν βυθισμένος ο Ατούμ που το όνομα του σημαίνει «το όλον», το πλήρες. Με την δύναμη της θελήσεως του ανέσυρε τον εαυτό του από την ανυπαρξία και εκδηλώθηκε σαν θεός ήλιος. Το όλον είναι στα λατινικά «Universum» εκ του uni-vertere από την οποία ρίζα προέρχεται και το universe-σύμπαν. O ήλιος συμβολικά δηλώνει την ουράνια τάξη και έρχεται σε κυριολεκτική και όχι μόνο αντίφαση με το σκοτάδι και την αταξία. Από το σκοτεινό Χάος της ησιόδιας θεογονίας ξεπρόβαλε η γη και ο ουρανός. Στο έπος των Μάγιας, “Popol Vuh”, περιγράφει την ανάδυση του σύμπαντος από το σκοτάδι : «Ότιδήποτε κι αν υπάρξει απλώς δεν υπάρχει: είναι μόνον ψίθυροι, μουρμουρίσματα μέσα στο σκοτάδι, στη νύχτα.».
Στην πυθαγόρεια κοσμογονία γίνεται λόγος για το Χάος ως αδημιούργητη αρχή ή αυθύπαρκτο αρχικό αίτιο του οποίου η πρώτη κίνηση της ουσίας του είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της φύσης και την ατελεύτητη εξελικτική της πορεία ακόλουθα. Στον Πλάτωνα το σύμπαν ως ουράνια σφαίρα αποτελεί αρμονική διαρρύθμιση των 4 στοιχειών και είναι περιτυλιγμένο με την παγκόσμια ψυχή που ονομάστηκε anima mundi. Από την ίδια ουσία σχηματίστηκαν και οι ανθρώπινες ψυχές (Τίμαιος). Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης μεταφέροντας το κόσμο του δασκάλου από το λογισμό στην αιτιολογία μίλησε για τη φύση αυτού ως άφθαρτη και αιώνια και για την κίνηση του ως την πρώτη από όλες τις κινήσεις «Το Πρώτο Κινούν Ακίνητο».
Λέξεις όπως χάος, ωκεανός, αρχέγονος χώρος παράλληλα με λέξεις όπως σκοτάδι, νύχτα εμφανίζονται συχνά σε αντιπαράθεση με λέξεις όπως εκδήλωση, κόσμος, κοσμικό ωόν αλλά και ουράνια σώματα-σύμβολα -γη, ήλιος- ή και ουρανός. Για να γίνει πιο σαφή η εικόνα που εστιάζουμε ας δούμε πως πρέπει να νοηθεί η αρχή που θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τις αναφορές για πρώτο κινούν, πρώτη αιτία, ανάδυση του όλου από το χάος κοκ
Η μάζα του γνωστού μας σύμπαντος έχει υποχρεώσει το φως του να έχει ταξιδέψει έως ενός ορίου μέχρι τώρα από τη ώρα της υποτιθέμενης μεγάλης έκρηξης. Όσο περνάει ο χρόνος το σύμπαν που βλέπουμε (το φως που ταξιδεύει δηλαδή) αυξάνει το χώρο του. Εκεί που έχει φτάσει το πιο μακρινό φωτόνιο τελειώνει και το φωτονικό πεδίο. Εκεί ορίζεται το φωτονικό φράγμα. Αν νομίζετε όμως ότι εκεί εξαντλούνται τα όρια της γνωστής σε εμάς υπερδιασυμπαντικής ουσίας γελιέστε. Έχουμε καταφέρει να μετρήσουμε λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια τα οποία υποθέτουμε ότι είναι ικανά να έχουν ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά από το φωτονικό φράγμα. Ας πούμε μετά το φωτονικό φράγμα οι επιστήμονες υποθέτουν ότι υπάρχει και ένα ταχυονικό πεδίο – όπου υπάρχουν μόνο ταχιόνια και οτιδήποτε πιο λεπτοφυές από αυτά. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλα τα λεπτοφυή και άγνωστα σωματίδια δε μας διαπερνούν και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αφού η γνωστή μας ύλη είναι ένα μικρό ποσοστό αυτής που υπολογίζουμε για το σύμπαν. Ούτε σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκονταν πέρα από το υποτιθέμενο πέρας του σύμπαντος από πάντα.
Ότι υπάρχει ορίζεται μετά της αρχής. Την πιο προσιτή αρχή, που θα οριστεί κατ’ αρχήν με βάση μία διεργασία που λαμβάνει χώρα και άρα την γνωστή κίνηση στο 3d χώρο, μπορούμε να την εντοπίσουμε εντός του φωτονικού φράγματος. Αυτό το τελευταίο περικλείει ότι συμπεριφέρεται σαν ύλη με το πιο λεπτοφυές σωματίδιο ύλης του να είναι τα φωτόνια, που αρχίζουν -με όλα τα υπόλοιπα από εκεί και πάνω- να συμπεριφέρονται και σαν κύματα. Και λέγω προσιτή διότι για την αντίληψη μας και μόνο, για να υφίσταται η αρχή οφείλει να υφίσταται ο χρόνος. Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι πως η ύπαρξη, ότι δηλαδή είναι υπό της αρχής, έχει ικανή και αναγκαία συνθήκη την κίνηση η οποία ορίζει διάφορα ήδη «χρόνου» (δες αναφορές σε ages-αιώνες, μέρες δημιουργίας κλπ, αλλά και το χρόνο ζωής των αυθόρμητων κβαντικά δημιουργηθέντων υποατομικών σωματιδίων λόγω ταλάντωσης του κενού). Το να σε βομβαρδίσω με ταχυόνια και να σε πετύχω χθες είναι at least 4d κυματοειδής κίνηση. Η πρώτη καθαρά 3d κίνηση γίνεται μέσα στο φωτονικό φράγμα. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς, είναι πως η αρχή είναι κάτι πολύ αυθαίρετο και συνδέεται με την παρατήρηση κίνησης του πιο λεπτοφυούς σωματιδίου.
Το ότι η αντίληψη και άρα η συνείδηση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αίσθηση του χρόνου όπως τον βιώνουμε και τη δυνατότητα παρατήρησης ή και νοητικής διείσδυσης έχει κάνει τόσο τις κοσμολογίες των διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων, θρησκειών κλπ από αρχαιοτάτων χρόνων, όσο και την σύγχρονη επιστήμη να μεταθέτει κάθε τόσο τα όρια του σύμπαντος και πιο πέρα. Το ορφικό κοσμικό ωόν, το εκδηλωμένο ον των νεοπλατωνικών, η εκδήλωση-δημιουργία των διαφόρων θρησκειών αναφέρονται συνήθως στη σφαίρα που ορίζει το φωτονικό φράγμα, ενώ το bing-bang σχετίζεται αλληγορικά με την σκάση του κοσμικού ωού μέσα από την τριπλή Μαύρη Νύχτα (ορφικά). Και φυσικά ο κόσμος που μας έχει περιγραφεί ως εκδήλωση ever από πάντες είναι πεπερασμένος αφού έχει αρχή και τέλος. Και επίσης φυσικά το big bang δεν είναι η αρχαιότερη αρχή.
Η ύλη πλέον για τη φυσική και τα άτομα δεν είναι υλικά αντικείμενα αλλά αντανακλάσεις ενέργειας σε κάποιο τεράστιο «πεδίο φωνής» ενέργειας και πληροφορίας. Ο άνθρωπος μέσω των αισθήσεων δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έχει να κάνει με διακυμάνσεις πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας. Σε μικροσκοπικό επίπεδο υπάρχει η υποψία ενός ωκεανού υποατομικών σωματιδίων που πληρούν το διαστημικό και όχι μόνο κενό. Η γνωστή σας ύλη είναι το 4% της μάζας του σύμπαντος (της μάζας που υπολογίζουμε τέλος πάντων) και κολυμπά μέσα στο κενό που δεν είναι καθόλου κενό καθώς όχι μόνο έχει ενεργειακή πυκνότητα αλλά αυτή είναι ανομοιόμορφη. Χωρίς καμία αιτία λόγω κβαντικών διακυμάνσεων στον όχι όσο επίπεδο και κενό χωροχρόνο θα θέλαμε λοιπόν, παράγονται περιοχές με κυρτότητα. Πεδία δηλαδή. Η αρχή της αβεβαιότητας προτείνει ότι κάπως έτσι γεννιούνται και πεθαίνουν πολύ λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια. Διότι είτε πεδία πείτε, είτε υποατομικά σωματίδια είναι το ίδιο.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση τα σωματίδια που αναφέρουμε να μην πεθάνουν αλλά χοντρικά μέσω μίας διεργασίας που ονομάζεται inflation κάποια από τα υποθετικά μποζόνια Higgs, μέσα από μια θάλασσα τέτοιων, να οδηγήσουν στην γέννηση της σωματιδιακής μάζας του καθιερωμένου μοντέλου της σωματιδιακής φυσικής. Η ίδια διαδικασία περιγράφει την δημιουργία συμπάντων. Είναι η θεωρία του ρώσου φυσικού Andrei Linde που λέγεται χαοτική ή αιώνιος πληθωρισμός και δέχεται ότι το σύμπαν αυτο-δημιουργήθηκε με ένα φαινόμενο παρόμοιο με την κβαντική διάνοιξη σήραγγας (κβαντικό άλμα, σκουληκότρυπα ή και … rabbit’s hole…χο,χο). Το γεγονός της διακύμανσης πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας που οδηγεί τις «φυσαλίδες ψευδοκενού» -σημεία που έχουν εμφανίσει κυρτότητα- να διαστέλλονται και να αυξάνουν την ενέργεια τους έως του να φτιαχτεί ένα σύμπαν ονομάζεται «χωροχρονικός αφρός». Ο απροσδιόριστος αρχέγονος χώρος του χάους στην ηρακλείτια ανάλυση ή ο χώρος του χάους στην ησιόδεια παρομοιάζεται με τον αφρό της μπύρας…
Η παράδοση έχει ήδη κάνει λόγο για τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια που μιλήσαμε και ως αιθέρα ή πεμπτουσία. Ο αιθέρας του Πλάτωνα χρησιμοποιείται από τον θεό για να τακτοποιήσει του αστερισμούς στο κόσμο. Μάλιστα για την παράδοση τα ουράνια σώματα δεν είναι παρά αποκρυσταλλώσεις του, τοπικές συσσωρεύσεις του. Σημειώστε πως η σύγχρονη επιστήμη θέλοντας να δώσει ένα όνομα στη σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος μας που αποτελεί και το 73% της μάζας του την είπε πεμπτουσία – quintessence ενώ ο αστροφυσικός Paul La Viollette προσπαθώντας να περιγράψει αραιότερα στοιχειώδη σωματίδια από τα quarks τα είπε αιθερόνια. Ενδιαφέρον, δε βρίσκετε;
Καταλαβαίνει κανείς γιατί το πυρ του Ηράκλειτου ήταν και αείζωον και άναρχον και μεταστοιχειωνόταν «εις τον αυτόν λόγο» πάντα ώστε ακόμη και τα φαινομενικά αντίθετα να είναι συναρμογές αντίρροπων φανερωμάτων του ιδίου πυρός. Αυτή είναι η «παλίντονος» ή παλίντρομος αρμονία». Για να διευκολύνουμε την κατανόηση θα αποσχετικοποιήσουμε το πυρ αυτό σε μία ταύτιση του με τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια του ησιόδειου χάους που επειδή δεν υφίστανται στην δική μας χωροχρονοαντίληψη αναφέρονται ως χωρίς αιτία-αρχή. Διότι όπως είπαμε η σύλληψη της αρχής για μας έχει να κάνει κυρίως με τις βαρυτικές υποστάσεις της υλοενέργειας που είναι μηδαμινές για τη κλίμακα μεγέθους στην οποία αναφερόμαστε αλλά και τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο-στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω- που ισχύει εντός του φωτονικού φράγματος και ορίζει το βέλος του χρόνου.
Στα ερμητικά κείμενα γίνεται αναφορά στις ίδιες αόρατες λεπτοφυείς ουσίες ως «Ην γαρ σκότoς άπειρον έν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν» για να καταλήξει στην ανάδυση του φωτός και του ουρανού εξ’ υγρών στοιχείων. Και η Παλαιά Διαθήκη κάνει αναφορές με τις ίδιες συμβολικές έννοιες. «Και σκότoς επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων…Γεννηθήτω φώς… γεννηθήτω στερέωμα ανά μέσον των υδάτων… Εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν… Και τους αστέρας εν τω στερεώματι…». Το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται είναι η μεταφορική έκφραση της πρωθύλης / πρωταρχική ύλης ή της πνευματικής ύλης της μυστικής δοξασίας. Η μεταστοιχείωση του ηρακλείτιου πυρός βρίσκει αλληγορική εικόνα στις αναφορές περί ανοδικού και καθοδικού πνεύματος / εναρμονισμένου και άκρατου / έλλογου και άλογου και στη γέννηση του σύμπαντος από το χάος. Η αλληγορία φυσικά είναι αμφίδρομη…Τι σας λέω τώρα ε;
Η ανομοιογένεια που εμφανίζεται τοπικά στο χάος λόγω ασυνέχειας της ενεργειακής του πυκνότητας μπορεί να οδηγήσει αν ξεπεραστεί ένα πεπερασμένο ενεργειακό όρος στην κβαντική διάνοιξη σήραγγας και στην πληθωριστική ανάδυση ενός σύμπαντος βρέφους κατά τον Hawking ή σύμπαν φυσαλίδας κατά άλλους. Ο Alan Guth υπονόησε πως αυτός ο πληθωρισμός μπορεί διογκώνει και κομμάτια του ίδιου του σύμπαντος και να δημιουργούνται έτσι καινούρια σύμπαντα φυσαλίδες μέσα σε ένα υπερσύμπαν τέτοιων. Και η θεωρία των υπερχορδών προβλέπει ακριβώς ένα τέτοιου είδους αιώνιο πληθωρισμό λέει ο Aguirre, που δημιουργεί πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Το προαναφερόμενο ενεργειακό όρος είναι το φράγμα μεταξύ δύο τοπικών ελαχίστων ενός πεδίου που στην επιστήμη ονομάζεται ψευδοκενό. Γιατί πραγματικό κενό δεν υφίσταται. Ότι μπορείς να του προσδώσεις μία ιδιότητα δεν είναι κενό.
Ο Linde επεκτείνοντας το πληθωριστικό μοντέλο του Alan Guth εξέφρασε την ιδέα ενός αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου σύμπαντος το οποίο αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φρακταλ γεωμετρίες. Η χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης από τον Pietronero του έδωσε την αφορμή να υποθέσει ακριβώς το ίδιο. Η Richard Massay διαπίστωσε ότι η κατανομή της σκοτεινής ύλης είναι σαν της φωτεινής. Φρακταλοειδής σαν ίνες από φύλλα ή σαν τον ιστό μιας αράχνης. Η ύλη έχει μία φρακταλ κατανομή που επαναλαμβάνεται σε όλο και μεγαλύτερες κλίμακες και για τον Laurent Nottale, που έφερε την θεωρία σε ένα ολοκληρωτικά νέο επίπεδο. Μίλησε για τον ελλοχεύων φρακταλοειδή χωροχρόνο στη θεωρία σχετικότητα κλίμακας.
Η εν δυνάμει φράκταλ-μορφοκλασματική γεωμετρία του χάους όπως ορίστηκε από τον Μπενουά Μαντελμπρό κοντά στην θεωριά των καταστροφών του Rene Thom, που δεν μιλά απλά για καταστροφές αλλά προσπαθεί να περιγράψει τις ηρακλείτιες αλλαγές μορφής ως ασυνεχείς διεργασίες, αλματοειδείς και απότομες -όπως και ο Μαρξ- δίνουν την εικόνα. Τι δηλαδή; Ότι η κβαντική ταλάντωση του τίποτε, καταστεί το τίποτε κάτι, αφού αυτό δημιουργεί και εξαφανίζει ενέργεια από το πουθενά. Και η εμφάνιση αυτής της ενέργειας γίνεται μέσω χαοτικών φρακταλοειδών patterns που με την σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν συσσωρευτικά στο ξεπέρασμα του ενεργειακού φράγματος που οδηγεί στη σκάση big-bang και στην αρχή του φρακταλ-χωροχρόνου μας. Από την αταξία του χάους μεταβαίνουμε σε ένα κόσμο φαινομενικά πιο τακτοποιημένο.
Τουτέστιν υπάρχει ένα οριακό σημείο όπου αφού η αταξία του χάους έχει αναδιπλωθεί αρκετά κάτω από μία ακολουθία Fibonacci γίνεται το άλμα στην εκδήλωση. Είναι σαν να κοιτάς την photo δεξιά. Εκεί που τελειώνουν οι αναδιπλώσεις που πιάνει το μάτι … γίνεται το κλικ και το φιμπονατσικό χάος εφάπτεται του χωροχρόνου αλλάζει η αναλογία και έχουμε πλέον την εκδήλωση, όπως ακριβώς τα μόρια του υδρογόνου κάτω από συνθήκες μεγάλης πίεσης και θερμοκρασίας μεταμορφώνονται σε ηλίου.
Εκεί είναι που περνάμε από το αιώνιο και άπειρο στο φθαρτό και πεπερασμένο (Για αυτό και στην παράδοση η αιωνιότητα είναι κάθετη του χρόνου). Εκεί βρίσκεται ο τελευταίος αδιαπέραστος δακτύλιος,υπέρτατος δράκος, διάφραγμα αλλά και προστάτης, τελικό τσόφλι του κοσμικού ωού. Διότι από εκείνο το σημείο κι έπειτα η ενέργεια που γεννήθηκε δεν πεθαίνει αμέσως αλλά σχηματίζει βαρύτερες ή πιο στέρεες μορφές υλο-ενέργειας που μας δίνουν την αίσθηση του φθαρτού και πεπερασμένου.
Αυτό περιγράφει ο 2ος θερμοδυναμικός νόμος που ισχύει εντός του γνωστού σύμπαντος. Ο νόμος αυτός επιβάλλει στη φύση μια προτιμητέα κατεύθυνση στο χρόνο. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό τα φαινόμενα εξελίσσονται μόνο προς μία κατεύθυνση, εκείνη που συνοδεύεται από αύξηση της εντροπίας – αταξίας. Η ενέργεια με την πάροδο του χρόνου εκφυλίζεται, αλλάζει μορφή, σε ενέργεια με μικρότερη δυνατότητα παραγωγής έργου. Η εντροπία λοιπόν του σύμπαντος, σύμφωνα με τον νόμο που διατύπωσε ο Rudolf Clausius αυξάνεται συνεχώς καθώς το σύμπαν μεγαλώνει και αυτό θα έχει λέει ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ξοδευτεί όλη η ενέργεια του. Το σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα με ρυθμό. Και θα συνεχίσει να το κάνει καθώς η αρνητική πίεση της σκοτεινής του ενέργειας το σπρώχνει προς τα εκεί. Τελικά θα μεγαλώσει τόσο πολύ που θα καταλυθούν οι βαρυτικές δυνάμεις μεταξύ των γαλαξιών, αστερισμών, πλανητικών συστημάτων και εν συνεχεία οι πυρηνικές που συγκρατούν τα ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τους πυρήνες των ατόμων. Το σύμπαν θα είναι παντού χλιαρό, εξισορροπημένο και ακίνητο. Δηλαδή νεκρό.
Για όλα αυτά φυσικά δεν μπορούμε να ομιλούμε με βεβαιότητα όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει περιγράψει ο Χάιζενμπερκ. Θα πει κάποιος πως ο Χάιζενμπερκ μίλησε για το πεδίο του απόλυτου μικρού… και ότι σε αυτό δεν υπάρχουν βεβαιότητες αλλά απλά πιθανότητες. Μήπως το σύμπαν όμως μετά την εικόνα που σας δίνω δεν φαντάζει και τόσο μεγάλο?
Τελικά ξέρετε πως αναφέρετε η πρόβλεψη της εξάντλησης της ενέργειας του κοσμικού μας ωού σε μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια;«O θερμικός θάνατος του σύμπαντος».
2η συνέχεια
Εν αρχή το Χάος έγραψε ο Ησίοδος ενώ ο Ιωάννης έβαλε στην αρχή το Λόγο εννοώντας το θεό της Καινής Διαθήκης. Ο Λόγος ως Κοσμικός Χριστός είναι η ίδια η anima mundi, παγκόσμια ψυχή που στους νεοπλατωνικούς απαντάται και ως το σύνολο των άστρων. Το μορφογονικό υποκβαντικό υπόβαθρο –ησιόδειο χάος- από το οποίο αναδύθηκε ο Αιγυπτιακός Άτουμ, πλήρης, «το όλον» – universum με του οποίου την αναφορά ξεκινήσαμε το πρώτο κομμάτι αυτού του άρθρου ξέρετε πως αναφέρεται? Το «πρώτο ψυχρούν».
Διόλου τυχαία η αναφορά της παγκόσμιας ψυχής που προστατεύει την εσωτερική ενέργεια και άρα θερμοκρασία του σύμπαντος από το ψύχος του Χάους.Ο Άτουμ ως συμβολικός ήλιος ορίζει ένα σύμπαν, που επιπλέει σε ωκεανό υποατομικών σωματιδίων, μέχρι το τσόφλι αυτού το φωτονικό φράγμα. Απλούστευση αυτό βέβαια όπως και αυτή στις μεταπυθαγόρειες αναλύσεις όπου ο Κοσμικός Χριστός, δεύτερος λόγος της ορθόδοξης παράδοσης του τεράστιου Γκούρτζιεφ, παίρνει την μορφή ήλιου στη μέση της κοσμολογικής κλίμακας του ιερού μονόχορδου. Η εμπύρεια ιεραρχία της κλίμακας ξεκινά από τα βάθη του Χάους και συμβολικά στη μέση εμφανίζεται η αρχή του χρόνου μέσω του φωτός και της κίνησης του φωτονίου. Ξεκινώντας από τον ορισμό μίας τέτοιας κίνησης ο Αριστοτέλης όρισε το θείο γύρω από αυτήν ως το «Πρώτο Κινούν Ακίνητο». Κίνηση που χαρακτηρίζει την ενέργεια εν αντιθέσει με το πρώτο ψυχρούν. Οι παρατηρητικοί θα εντοπίσουν φυσικά και ίχνη κίνησης ακόμη πιο βαθιά στο Χάος στις αναφορές που κάναμε για το «το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται»… Η θεωρία του Χάους μάχεται την θεωρία του Λόγου ενώ πρόκειται για το ίδιο πράγμα.
Το να δεχτούμε ότι η εξέλιξη της ζωής και αυτή η ίδια εξέλιξη του ανθρώπου έχει γίνει βάση των φυσικών προδιαγραφών του περιβάλλοντος του είναι σαν να μιλάμε για το πως η εξέλιξη μετά τη μεγάλη σκάση και την δημιουργία του κοσμικού ωού-φυσαλίδας ακολουθεί χαοτικά patterns, όπου οι φρακταλοειδείς αναδιπλώσεις της φύσης υπακούουν σε ακολουθίες fibonacci προερχόμενες από τα πιο λεπτοφυή στρώματα της ιδίας. Η οποιαδήποτε ακολουθία επιτάσσει μία σχέση του ανώτερου και του κατώτερου ενεργειακού φάσματος. Η περίοδος κύησης του ανθρώπου λόγου χάριν μιμείται τα 3.8 χρόνια της εξελικτικής διαδικασίας ζωής του πλανήτη καθώς το έμβρυο από την αρχή της σύλληψης ως τη γέννα παίρνει αλυσιδωτά όλες τις μορφές ζωής που έχουν εμφανιστεί ως τώρα. Όλες οι συγκρίσεις στο μικρόκοσμο του πλανήτη και τον μικρόκοσμο αυτού τον άνθρωπο είναι αποστομωτικές. Το ανθρώπινο σώμα έχει ηλεκτρομαγνητικό πεδίο μέσω των περινευρικών του κυττάρων που διαπερνούνται από ηλεκτρισμό και φτιάχνουν ενεργειακούς μεσημβρινούς με τον ίδιο τρόπο που η γη έχει το δικό της ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και τους δικούς της ενεργειακούς μεσημβρινούς. Οι συχνότητες Schumann και οι 7 πρώτες αρμονικές του τραγουδιού της γης έχουν την δική τους αντιστοίχηση με τα 7 ενεργειακά κέντρα – τσάκρα του ανθρώπινου σώματος.
Ο όρος της μορφογέννησης που χρησιμοποιήθηκε για να εξηγήσει την δημιουργία ιστών, χρησιμοποιήθηκε και από τον άγγλο βιολόγο Rupert Sheldrake για να εξηγήσει το αόρατο μορφογεννετικό πεδίο της φύσης που επηρεάζει κάθε ζωντανό οργανισμό. Εξήγησε πως ένα σμήνος ή μία αγέλη ζώων μπορεί να ακολουθήσει μία υποσυνείδητη συμπεριφορά συντονισμένη με τις δικές τους ιδιοσυχνότητες και αυτές της γης. Για τον ίδιο ομαδικό συντονισμό και οργάνωση μίλησαν και οι Σούφι και το ονόμασαν ζωική ψυχή (animal έμψυχο, animus ψυχή).
Οι Σούφι βέβαια διέκριναν στην εξέλιξη του ανθρώπου κάτι παραπάνω. Την ύπαρξη εφτά ψυχών. Η επταπλή σύνθεση του ανθρώπου είναι αντικείμενο τόσο της Μυστικής Δοξασίας όσο και πολλών άλλων θεοφιλοσοφικών και θρησκευτικών σχολών σκέψης. Το ανθρώπινο σώμα ξεκινά από τα άτομα του Δημόκριτου και φτάνει μέσα από μία ενεργειακή διαστρωμάτωση ως τα τελευταία λεπτοφυή σωματίδια της ψυχής του. Απλουστευτικά οι πιο πολλοί αναφέρονται στα πιο λεπτοφυή σωματίδια ως ψυχή ενώ η ψυχή περικλείει όλη την ύπαρξη του ανθρώπου, πνεύμα και ύλη. Είναι παράλληλα και φύλακας και δεσμώτης της. Το δικό της τσόφλι που φτιάχνει και το εγώ της.
Για τον Sheldrake τα μορφογενετικά πεδία είναι εξίσου υπεύθυνα για την οργάνωση του νευρικού συστήματος όσο και για την μεταβίβαση συλλογικής και ενστικτώδης μνήμης στα ζώα αλλά και στον άνθρωπο. Κατά τον ίδιο αυτά τα πεδία μεταδόθηκαν «μέσω κάποιου είδους μη-τοπικού συντονισμού ή αντήχησης» και πρότεινε τον όρο «μορφική αντήχηση» για αυτή τη διαδικασία. Για παρόμοιο σύστημα επικοινωνίας-ενέργειας που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων μίλησε ο δόκτωρ Fritz Allan Poe που ανακάλυψε πως τα κύτταρα του σώματός μας επικοινωνούν μέσω βιοφωτονίων, δηλαδή μικροσκοπικών σωματιδίων φωτός τα οποία είναι τμήματα ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου. Με την εικόνα που σας δίνω γίνεται φανερό πως μιλάμε για πολύ πιο λεπτά σωματίδια και από τα βιοφωτόνια του προαναφερόμενου.
Κάποια στιγμή θα υποχρεωθούμε να αποδώσουμε στην ύλη την κβαντική της συνείδηση και να δούμε πίσω από τις τάσεις προς δημιουργία μορφών της ορατής φύσης τις αντίστοιχες τάσεις του μορφογονικού υποκβαντικού υποβάθρου του αόρατου χάους. Ήδη πολλοί αναπτυξιακοί βιολόγοι δέχονται την ανάγκη για μια ολιστική και ενοποιητική σύλληψη του ζωντανού οργανισμού και πολλοί πλέον σκεπτικιστές μία ανάλογη ανάγκη να δούμε το σύμπαν ως βιολογικό matrix. Ως ον. Εδώ κανείς θυμάται το βασικό και επίκαιρο ερώτημα του Πλάτωνα για το Ον και το Μη Ον.
Η αντήχηση ενός εγκεφάλου με μια παρελθόντα κατάστασή του βοηθά να κατανοηθεί η μνήμη των ζώων και των ανθρώπων. Οι κοινωνικές ομάδες λέει ο Sheldrake παρομοίως οργανώνονται από μορφογενετικά πεδία. Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν μνήμες, οι οποίες μεταδίδονται μέσω της ομαδικής κουλτούρας και είναι ρητώς μεταδιδόμενες μέσω των τελετουργικών νόμων, της ίδρυσης και του μύθου, όπως στο Εβραϊκό Πάσχα, ή στη Χριστιανική Θεία Κοινωνία και το Αμερικάνικο Ευχαριστήριο Δείπνο, μέσω των οποίων το παρελθόν γίνεται παρόν, λόγω αντήχησης, με αυτούς, που εκτελούσαν τις ίδιες τελετουργίες στο παρελθόν. Ο Κάστορας μιλώντας για την κοινωνία μίλησε για το κοινωνικό φαντασιακό στο οποίο έχει την βάση της η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η δημιουργία αρχετύπων αλλά και μορφών από αυτά. Η αόρατη δεξαμενή του φαντασιακού του Κάστορα αναφέρεται ουσιαστικά στις μνήμες της συλλογικής ψυχής από τις οποίες αντλεί κάποιες ο Καβάφης για να τις δώσει την δική του πινελιά, να τις κάνει επίκαιρες και να τις εναποθέσει πίσω στο συλλογικό υποσυνείδητο του Καρλ Γιουνγκ -ως προδρομικός της σχέσης της λογοτεχνίας του 20ου αιώνα με τη συλλογική συνείδηση-.
Το ότι ύλη πλέον για τη φυσική και τα άτομα δεν είναι υλικά αντικείμενα αλλά αντηχήσεις ενέργειας σε κάποιο τεράστιο «πεδίο φωνής» ήταν κατάκτηση της φιλοσοφίας, της θεουργίας και της μαγείας από πολύ νωρίτερα μέσα από την έννοια το Λόγου που φέρει πολλές σημασίες και εννοιακές αποχρώσεις. Στον Ηράκλειτο ο Λόγος είναι η ρυθμιστική αρχή που διέπει το σύνολο της πραγματικότητας και συνδέει με σχέσεις αναλογίας τα πάντα. Είναι η αιώνια καθολική σχέση που ρυθμίζει την πραγματικότητα. Στην εσωτερική ανάλυση του Κρατύλου του Πλάτωνα ο Λόγος ως κάτοπτρο και μέσο μεταδίδει και μεταστοιχειώνει τις υψηλές συχνότητες πιο χαμηλά. Για τους νεοπλατωνικούς και τους ερμητικούς νωρίτερα ο Λόγος ως μέσο γίνεται και η αιτία γιατί κατά μία έννοια ο φέρων το μήνυμα είναι το ίδιο το μήνυμα. Αξίωμα παράδοξο μόνο στην αρχή. Το μήνυμα είναι συνάρτηση του φέροντα καθώς όσο αλλάζει αυτός λόγω κίνησης, αλλάζει και το μήνυμα. Η κοσμική δύναμη του μικρόκοσμου γίνεται η κοσμική διάνοια του μακρόκοσμου. Αναλογιστείτε τη σχέση φωτονίου και άστρου και θα καταλάβετε γιατί ο Λόγος απολυτοποιείται στις αποκρυσταλλώσεις του λεπτοφυούς αιθέρα δηλαδή τους πλανητικούς λόγους και τα άστρα ως Κοσμικός Χριστός ή πιο σωστά στο γενικό Πνεύμα-Ψυχή που διαπερνάει ολόκληρη τη Φύση ως anima mundi – Ψυχή του Κόσμου.
Οι πιο ψαγμένοι θα θυμηθούν εδώ τους ονοματοθέτες στον Κρατύλο που αναφέρονται ως εξειδικευμένοι τεχνίτες και καταλήγουν να είναι οι νομοθέτες και ποιητές-δημιουργοί που δημιουργούν σύμφωνα με τα πρότυπα-αρχέτυπα. Δίπλα σε αυτούς ο Πλάτων αναφέρει τον θεό Απόλλων, και τον συνδέει με την αρμονία του άσματος και της κίνησης των πλανητών. Ο λόγος ως το μέσο της δημιουργίας γίνεται το μέσο απεικόνισης των πραγμάτων. Τα πράγματα πρέπει να ονομάζονται με το μέσο που πλάστηκαν. Τον ήχο – κύμα. Εξ’ ου η συμβολική αντιστοίχηση του Λόγου, Κοσμικού Χριστού ως το Α και το Ω.
Παρακολουθήστε την παράλληλη ή ανάποδη εξέλιξη συνείδησης, νου, ψυχής του ανθρώπου και θεολογικής κοσμολογίας. Ο άνθρωπος ως μέρος της οργανικής εξέλιξης όπως την περιέγραψε ο Δαρβίνος αποτελεί συστατικό αρνητικής εντροπίας για το σύμπαν ήδη από την στιγμή που η φύση τον γέννησε ως μέρος της πανίδας. Ενώ κάνει καύσεις με τα υλικά που προσλαμβάνει (οξυγόνο, τροφή), έχει σταθερή θερμοκρασία, και άρα δεν αποδίδει όλη του την ενέργεια στο περιβάλλον ως θερμότητα. Η ζωή ενάντια στον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο που σπρώχνει το σύμπαν προς την αταξία, αποτελεί παράδειγμα ανάδυσης πολυπλοκότητας. Τάξης.
Αργότερα στην πορεία της εξέλιξης του ως Άνθρωπος και Αδάμ Κάδμος της Χριστιανικής Γραφής, αποκτά στο παράδειγμα κάποιων μυστών την ικανότητα του ονοματοθέτη («και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού») που χειρίζεται το λόγο και τους ήχους και διαμορφώνει τον κόσμο του και τον ίδιο. Όσο διατρέχουμε την εξελικτική τροχιά της ψυχής, είναι σαν να διατρέχουμε το ταξίδι της στην αρχή του χρόνου. Κυλάμε τον χρόνο ανάποδα δηλαδή. Με τον άνθρωπο ονοματοθέτη βρισκόμαστε στην εποχή των ηρώων των οποίων τα κατορθώματα επαναλαμβάνουν για να ταυτιστούν αλλά και για να προσθέσουν στην ενέργεια- μέσω αντήχησης από εκεί κι έπειτα όλοι οι ηλιακοί ήρωες. Ως ηλιακός ήρωας ο άνθρωπος-ψυχή αφού δράσει υπέρ της ανθρωπότητας καταστερίζεται σε κάποιο άστρο για να συμμετέχει πλέον στον κόσμο των αθανάτων ως Δεύτερος Νους. Γιατί η Παράδοση δέχεται πως τα αστέρια συμμετέχουν τόσο στον κόσμο του πνεύματος όσο και στον κόσμο της ύλης. Έχουν αρχή δίχως να έχουν τέλος. Και ανάποδα τα άστρα, ο ήλιος μας εν προκειμένω, είναι ο ζωοδότης της επιφάνειας του πλανήτη που θα γεννήσει τον επόμενο αδάμ.
Στην ανοδική περιγραφή ο 2ος Λόγος γίνεται ο πατέρας-ποιητής ακολουθώντας την αιώνια εναλλαγή αρχετύπων πατρός – υιού. Ο Λόγος ως κύμα δεν είναι κάτι σταθερό και ο υιός έρχεται να προσθέσει στην αλήθεια του πατέρα εκεί όπου φαινομενικά αυτός απειρίζει την εντροπία του και καταλύεται η συναινετική πραγματικότητα του συμπαντικού νου του κοσμικού ωού. Εκεί καταλύεται ο τελευταίος ουροβόρος όφις, Λεβιάθαν, Κθούλου, ανώτατο ύδωρ, απώτατο πέπλο πριν από το πυρ το εξώτερον στα σύνορα της γνωστής συνείδησης και η αλήθεια-μνήμη μεταστοιχειώνεται σύμφωνα με το άσμα ή το μαγικό όνομα του υιού σε μία νέα αιτιοκρατία ενώ ο υιός παίρνει την θέση του πατέρα ως ο τελευταίος φύλακας-δράκος και τσόφλι της ύπαρξης, νοητός Ήλιος, Ήλιος της Δικαιοσύνης, Sol Invcictus. Εκεί αναφέρεται και το Λεβιάθαν ως η ψυχή των όλων από τον Κέλσο όπως και το «ανέκφραστο όνομα» του θεού από τους Ιουδαίους. Όνομα που δεν είναι καθόλου ανέκφραστο αλλά όπως αποκαλύπτουν πολλοί μύστες απρόφερτο, καθώς δεν έχει υπάρξει μέχρι τότε άλλος υιός που να το προφέρει-συντονιστεί. Στην θεολογική κοσμολογία η περιγραφή είναι καθοδική με τον Πατέρα,Uther Pedragon να διαπερνά το τελικό διάφραγμα, πέπλο, τσόφλι και ως σπερματοζωάριο, ultimate flux, «πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται», να γονιμοποιεί το κοσμικό ωό. Και φτάνουμε έτσι στο διασκεδαστικό και αιώνιο ερώτημα της κότας και του αυγού. Τι σας λέγω τώρα ε;
Μιλώντας για ωά και το αιώνιο ερώτημα για το τι γεννήθηκε πρώτο, θυμήθηκα την αναφορά του Αριστοφάνη που διηγείται πως ο Έρως (η βαρύτητα), ο οποίος πρόβαλε από το πρωταρχικό αυγό ενώθηκε με το φτερωτό Χάος (θυμάστε το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται?) στα σκότη και στον Τάρταρο (το ναδίρ του πυρός) για να γεννήσει την ράτσα των πουλιών (η πρώτη μαγική γλώσσα ήταν η γλώσσα των πουλιών) όταν οι αθάνατοι δεν υπήρχαν ακόμη. Βέβαια θα αρκούσε μόνο η αναφορά του Κικέρωνα για τους 4 Απόλλωνες πριν από τον υιό της Λητούς για να συμπεράνουμε το προοδευτικό της υποθέσεως περί αθανασίας. Μπορεί στη ροή της ιστορίας ο πρώτος ή Πατρικός Νους ή Πατρικός Βυθός ο οποίος εκδηλώνεται ως Πατέρας, Δύναμη ή Αιών ή Άρχων των Ιωβηλαίων να προκύπτει από τον Υιό, Δεύτερο Νου αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν προϋπάρχει αυτού.
Και προϋπάρχει αφού ο Υιός έως την στιγμή που θα κατακτήσει την αθανασία -και θα φέρει το νέο της αιωνιότητας- για να γίνει ο Πατέρας είναι θνητός. Άρα η προβολή του στην αιωνιότητα ως Πατέρα προϋπάρχει της στιγμής μεταστοιχείωσης του Υιού σε αβαρή εξωχωροροχρονικά υποατομικά σωματίδια. Εφόσον ομιλούμε για αντηχήσεις όλα λαμβάνουν χώρα σε αυτόν τον απειροστό χρόνο που χρειάστηκε η διακύμανση του κενού να αποκτήσει συνείδηση της πιθανότητας να υπάρξει η ίδια ως σήραγγα, σκουληκότρυπα που ακολούθως θα την γεννήσει !! Την ίδια, και εν συνεχεία σαν οριακό αποτέλεσμα την εκδήλωση. Ο πατέρας ταιριάζει πιο πολύ με την ίδια την πιθανότητα ενώ ο υιός με την ίδια την τρύπα του λαγού…χε,χε… Βέβαια ότι και να λέμε εδώ δεν αρκεί…
Ο Υιός που αναφέρουμε είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Και όχι ο άνθρωπος. Μπορεί ο Άνθρωπος να έχει κατακτήσει την έννοια του Πατέρα αλλά δεν την έχουν κατακτήσει όλοι. Για αυτό και η περιγραφή του ταξιδιού της ψυχής χρησιμοποιεί συχνά αστρολογικούς και μυθολογικούς συμβολισμούς και συσχετίζεται από τον Καρλ Γιουνκ με μία υποκειμενική διάσταση που έχει να κάνει με την εργασία του ασυνείδητου νου και κάποιων βαθύτερων επίπεδων συνείδησης όλης της φύσης. Και μόνον δια της ατόπου να το πάει κανείς διαπιστώνει πως αν το σύμπαν είχε κατακτήσει την αυτοσυνείδηση του δεν θα ομιλούσαμε για το ασυνείδητο και το υποσυνείδητο του ανθρώπου. Αυτό από μόνο του καθιστά το Πατρικό Νου υποκείμενο στις κατακτήσεις συνείδησης του Ανθρώπου κι εν τέλει του ανθρώπου.
Αρχίζουν να αποκτούν νόημα και οι παράδοξες περιγραφές της Γένεσις. Στη δημιουργία των πρώτων ανθρώπων «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών» και μάλιστα σε πληθυντικό υπονοείτε το σύνολο των υιών του μέλλοντος ή της αιωνιότητας καλύτερα (όχι του αιώνος τούτου) και η αντήχηση της ενέργειας τους στους πρώτους Ανθρώπους (ή ανθρώπους, ανάλογα αν θα πάρετε την περιγραφή ως ανοδική ή καθοδική). Εφόσον οι Υιοί δεν έχουν εμφανιστεί χρονικά ακόμη, μιας και η Καινή Διαθήκη και η εισαγωγή της έννοιας του Υιού ακολουθεί αυτή του Πατρός, η αναφορά τους δεν μπορεί παρά να είναι έμμεση. Τελικά νικώντας τον χρόνο στο τέλος, τοποθετούνται αυτομάτως στην Αρχή ως ποιητές.
Η πορεία, for me at least, στην ΠΔ είναι καθοδική καθώς η αφήγηση δίδεται από την πλευρά του Πατέρα που έχει ήδη αποστασιοποιηθεί στο αιώνιο της υποατομικής του φύσης. Αργότερα μάλιστα αντιφατικά μόνο για του αδαείς ο άνθρωπος ξαναπλάθεται. Αλλά αυτή τη φορά είναι ο άνθρωπος της 8ης ημέρας κατά την Παράδοση, με τη ειδοποιός διαφορά του εμφυσήματος του Πνεύματος από το θεό. «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από τής γης και ενεφύσισεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής». (Για πες τε μου τώρα αυτό είναι κάθοδος ή άνοδος σε σχέση με το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση που λέγει ο ποιητής νωρίτερα? … χο, χο) Αυτός είναι που έχει την ικανότητα του ονοματοθέτη των μαγικών ονομάτων και κατοικεί σε έναν ενεργειακό χώρο στην Εδέμ ή Ηλύσια Πεδία, στα όρια του κατώτερου ουρανού, τον μεσόκοσμο. Εν αντιθέσει με αυτόν που περιγράφουν οι πρώτες μέρες τις δημιουργίας. Τον πνευματικό κόσμο, κόσμο της πρωθύλης στην απειροσύνη, πρωτόκοσμο.
Θα μπορούσαμε να κάνουμε μερικές διασκεδαστικές αναφορές ακόμη πριν κλείσουμε αυτό το αρθράκι λόγου χάριν στην ύπαρξη χώρων λόγω της προφανούς ανομοιογένειας της υλο-ενέργειας και του Χάους, στα όνειρα, τις έννοιες του ασυνειδήτου και υποσυνειδήτου ή και στην οριακή συνειδησιακή κατάκτηση του ποιητή του κόσμου ως ακριβώς αυτό. Ποιητή και καλλιτέχνη.
3η συνέχεια
Από την μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα, στους νεοπλατωνικούς και μεταπυθαγόριους αργότερα όπως τον Robert Fludd ή και τους πολύ πρόσφατους σαν τον Gurdjieff η περιγραφή της ύλης και της ενέργειας ως μεταστοιχειώσεις του Ηρακλείτιου πυρός και ως αντηχήσεις σε ένα ηχητικό πεδίο βρήκε πολυσημασιακή αντιστοίχηση στην έννοια του Λόγου και συχνή αναφορά σε μουσικούς όρους. Στο κλασικό παράδειγμα, το θείο μονόχορδο του Fludd συνδέεται με την αρμονία ολόκληρης της ζωής στον κόσμο. Ο Joscelyn Godwin σχολιάζοντας το έργο αναφέρεται στην κλίμακα ως την εμπύρειο ιεραρχία κάνοντας λόγο για περιοχές που ξεκινάνε από την νότα της γης κάτω χαμηλά έως την τελευταία διαίρεση δύο οκτάβες πάνω.
Δίνοντας το λόγο στον Πλάτωνα στη περί ψυχής θεωρία παίρνουμε τις ίδιες μουσικές αναφορές.Η κοσμική οκτάβα αγκαλιάζει σαν δέντρο το σύμπαν και δημιουργεί ένα κοσμικό πλέγμα μέσα από το οποίο γίνονται όλες οι αντιδράσεις και μεταστοιχειώσεις. Η κάθοδος από τα στοιχεία-τύπους της μυστικής παράδοσης ή τα λεπτοφυή σωματίδια των επιστημονικών ερευνών στις πιο στέρεες μορφές τις ορατής μας φύσης διαιρείται σε διαστήματα, χώρους και ενδιάμεσες αναφορές τόνων – νότων και λόγων. Ο Gurdjieff χρησιμοποίησε το συμβολισμό του εννεαγράματος για την κοσμική οκτάβα, ενώ μίλησε και για άλλες δύο βοηθητικές. Όπως η δεύτερη οκτάβα του μονόχορδου δίνεται με τα σύμβολα των πλανητών έτσι η οκτάβα του Gurdjieff αναφέρεται σε συμπαντικές αναλογίες (σύμπαν, γαλαξίες, πλανήτες κλπ). Η συζήτηση αφορά ουσιαστικά ύπαρξη χώρων και αρκεί μόνο να γίνονται οι σωστές αντιστοιχίες στο σωστό επίπεδο κάθε φορά.
Το φάσμα συχνοτήτων-χώρων στο οποίο πάλλεται η ενέργεια έκανε τις περισσότερες πνευματικές παραδόσεις να αναγνωρίζουν την ύπαρξη πεδίων πέρα από τον υλικό κόσμο. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι η ψυχή έχει πεπερασμένη φύση αρκεί για να εξηγήσει το πόθο του ανθρώπου να κατανοήσει τα ταξίδια της. Η παράδοση προτιμά τις εμφατικές περιγραφές οπότε μίλησε για βασίλεια. Στα βασίλεια αυτά της ψυχής, το ανθρώπινο βρίσκεται στη μέση μιας ιεραρχίας που περιλαμβάνει τον ουρανό από επάνω και τον κάτω κόσμο από κάτω. Εικόνα ενεργειακής διαστρωμάτωσης. Όλες οι παραδόσεις έχουν συγκεκριμένες βλέψεις προς τον Ουρανό. Η χριστιανική αντίληψη του ουρανού λόγου χάριν συνδυάζει την αστρολογία και την κοσμολογία της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης και ένα ουράνιο βασίλειο που προσφέρει την προοπτική αιώνιας υποατομικής μακαριότητας σε αντίθεση με το πεπερασμένο υλικό βασίλειο το οποίο ενδεχομένως να καταστραφεί σε μία Αποκάλυψη.
Στην πλέον αποδεκτή και όμορφη μεσαιωνική θεώρηση του κόσμου «Η θεία Κωμωδία» του Δάντη περιγράφεται η πορεία της ψυχής, που συμμετέχει και στην ψυχή του κόσμου των Νεοπλατωνικών, μέσω ειδωλολατρικών και χριστιανικών μυστηρίων να εκτυλίσσεται στο σύμπαν των Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Πτολεμαίου. Η περιγραφή χρησιμοποιεί γνωστούς αστρολογικούς, αστρονομικούς και μυθολογικούς συμβολισμούς για τους οποίους ο Καρλ Γιουνκ αναπτύσσει την ερμηνεία ότι συσχετίζονται με μία υποκειμενική διάσταση που έχει να κάνει με την εργασία του ασυνείδητου νου. Μετέφρασε τους συμβολισμούς οι οποίοι αναφέρονται στα άστρα ως το κατάλοιπο του «συλλογικού ασυνείδητου», ενός τμήματος του νου που ανταποκρίνεται σε κάποια ενδόμυχα συμπαντικά αρχέτυπα. Οι θρησκείες και οι παραδόσεις προσπάθησαν ανά τους καιρούς να διαχειριστούν αυτήν συλλογική ψυχική ενέργεια άλλοτε σαν υποσυνείδητες συλλογικές προβολές της ανθρωπότητας κι άλλοτε με άλλα κίνητρα.
Στην περιγραφή της πορείας της ψυχής στη έννοια της μετεμψύχωσης, η ψυχή δεν είναι μία αμετάβλητη οντότητα αλλά είναι η έμφυτη ενέργεια των βαθύτερων επίπεδων συνείδησης αυτή που εμφανίζεται ως νέα ζωή κάθε φορά. Βαθύτερων επίπεδων συνείδησης όχι μόνο του ίδιου του ανθρώπου αλλά όλης της ύπαρξης. Στο βουδισμό η δύναμη που ωθεί στη νέα γέννηση είναι γνωστή ως κάρμα και μπορεί να παρομοιαστεί με τον κεντρομόλο έρωτα που θέτει σε κίνηση την γη γύρω από τον ήλιο, τον ήλιο γύρω από τον δικό του ήλιο και αυτόν γύρω από το γαλαξία. Οι αναλογίες ξεκινούν από ψηλά στο κοσμικό πλέγμα και αντανακλώνται προς τα κάτω σαν πεπρωμένο ενώ δεν είναι παρά μία τυχαία ακολουθία που ακολούθησε η εξέλιξη με τα βέλτιστα choices κάθε φορά. Ότι πιο βολικό. Μην απορείτε.
Το ότι ο άνθρωπος επηρεάζεται από την ακτινοβολία των αστερισμών και την κοσμική ακτινοβολία εν γένει -που περνάει μέσα από τους μεγεθυντικούς φακούς/φύσεις των πλανητών-, όπως το άστρα επηρεάζονται από την βαρύτητα και την ακτινοβολία των γαλαξιών καταδεικνύει την κρυφή φύση της σχέσης μεταξύ των διάφορων επίπεδων συνείδησης και τις διάφορες αλληλεπιδράσεις. Τα πιο λεπτοφυή σωματίδια της ψυχής της επιτρέπουν σύμφωνα με τις παραδόσεις να κινείται σε παράλληλους χώρους κατά την διάρκεια συνήθως του ύπνου όπου η συνείδηση εγρήγορσης έχει κατασταλεί. Οι σχετικές συζητήσεις έχουν να κάνουν με τα επίπεδα συνείδησης ανάλογα την συχνότητα και πολύ συχνά μιλούν για τα πιο λεπτοοφυή στρώματα της φύσης, τα βαθύτερα επίπεδα συνείδησης, το αντισύμπαν και αντίκοσμο. Περιοχές που συνδέονται με άμαζα ψυχροχημικά μεσόνια ή νετρίνα και άλλα υποατομικά σωματίδια όπως το πνεύμα της παράδοσης.
Η συνάρτηση συχνότητας και συνείδησης έκανε τους πυθαγόριους να θεωρούν τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος, άλλες απόλυτα αθάνατες να διευθύνουν τη σχηματοποίηση αυτού του κόσμου και άλλες σε ένα κοσμικό ύπνο ή μέσα σε ένα θείο όνειρο, να περιμένουν να μπουν στις ορατές γενιές ανάλογα με τη τάξη και τον αιώνιο νόμο. Κι ενώ άλλοι περιμένουν να κατέβουν άλλοι ακολουθούν την ανάποδη πορεία. Η ύπαρξη χώρων συνοδεύεται από αυτή των κινήσεων και την επακόλουθη αλλαγή συνείδησης.
Τα Ηλύσια πεδία και οι ονειροχώρες του Λάβκραφτ αν θυμάστε, δεν είναι παρά χώροι με των οποίων τις ενέργειες προσπαθεί, μέσω του «χορού» ή του μυητικού ταξιδιού ή της οδού προηγουμένων ηρώων ο άνθρωπος να συντονιστεί ώστε είτε κατ΄ αρχήν να διαφυλάξει την αρχέγονη γνώση και την εξελικτική τροχιά της συνείδησης είτε αν καταφέρει να κατακτήσει την σοφία της κίνησης των άστρων να συμμετέχει ο ίδιος ως κοσμοποιητής, ονοματοθέτης κατά Πλάτωνα ή ανθρωποθεός κατά τις διάφορες θεολογικές παραδόσεις στην αρμονική μορφοποίηση της ουσίας της φύσης.
Παρακολουθήστε πόσο όμορφα δώσανε αυτές τις περιγραφές οι αβορίγινες. Πίστευαν πως αρχικά ο κόσμος ήταν αμορφοποίητος και ότι η δημιουργία οφείλεται σε ένα μοτίβο δημιουργίας μέσω ονειρέματος. Το πολύ παλαιό μυθικό παρελθόν ήταν μία εποχή που την ονόμασαν «ονειρικό χρόνο» ή «Περίοδος της Δημιουργίας». Με τις τελετουργίες τους προσπαθούσαν ως έμψυχα όντα να αναπαραστήσουν τα γεγονότα της περιόδου εκείνης ώστε να τα διατηρήσουν. Ουσιαστικά το μόνο που έκαναν ήταν να ψέλνουν ρυθμικά τα κατορθώματα Ουράνιων Ηρώων για να επαναλάβουν τα ταξίδια της ψυχής αυτών σε εκείνη την μακρινή περίοδο της δημιουργίας. Πολλές τέτοιες παραδόσεις θεωρούσαν χρέος να διατηρήσουν μία παρακαταθήκη γνώσης μέσα από θρύλους και μύθους για θεογονίες και κοσμογονίες ως φύλακες. Εξ’ ου και οι ιερές γραφές, οι ιεροί πάπυροι, οι κιβωτοί, οι βίβλοι των νεκρών, τα πυραμιδικά κείμενα, πινακίδες των πεπρωμένων κλπ ως προσπάθειες της συνείδησης να διατηρήσει την μνήμη της καθόδου.
Ο Φρόιντ μίλησε για τις εικόνες των ονείρων ως υποσυνείδητες αναφορές του παρελθόντος, η βουδιστική και ινδουιστική σκέψη παρομοίασε τον ύπνο με ένα είδος συνείδησης που βιώνει κανείς μετά το θάνατο ενώ ορισμένοι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως τα όνειρα είναι η ασφαλιστική δικλείδα του νου στην ανάγκη πνευματικότητας και επικοινωνίας με το ουράνιο. Μεγάλη λοιπόν η σημασία του ονειρέματος και του ξυπνήματος καθώς και των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα με το δεύτερο και έχουν να κάνουν με το σήκωμα του πέπλου, το άνοιγμα του διαφράγματος, τους διαδοχικούς αδιεπέραστους δακτυλίους ως τον τελευταίο ουροβόρο όφι=το τσόφλι του κοσμικού ωου = το σύμπαν υπερύλης, τους φύλακες στο κατώφλι που στην αρχή εμφανίζονται σαν δράκοι και τελικά καταλήγουν να είναι είδωλα-φαντάσματα και το εγώ σε ανώτερο επίπεδο.
Το ανώτερο και το κατώτερο, που γίνονται σχήμα στην ανθρώπινη σκέψη ως πνευματικό και υλικό διαποτίζουν το ένα το άλλο ως που δεν ξεχωρίζουν. Η συνείδηση συμμετέχει με όσες παράλληλες καταστάσεις μπορεί στο matrix, κοσμικό ωό, όνειρο και στις εσωτερικές διεργασίες αυτοθέασης του ιδίου νου και ψυχής. Πολύ συχνά οι σοφοί καλλιεργούν την υπέρτατη μη ταύτιση, κατά την οποία ο νους τους, σαν ένα κάτοπτρο, αντανακλά όλα τα φαινόμενα αλλά δεν συγκρατά κανένα. Ένα κλικ ανώτερα, από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα ως τους σύγχρονους αστρολόγους και φιλόσοφους, γίνεται λόγος για το πώς τα άστρα παίζουν ρόλο κατόπτρου και μήτρας και τελικά σχηματίζεται η εικόνα πως το matrix-κοσμικό ωό δεν είναι κάτι άλλο παρά ένας μετασχηματιστής κοσμικών ενεργειών που μετατρέπει την ενέργεια όπως τις νότες του το ιερό μονόχορδο των μετά-πυθαγόρειων. Το ίδιο επίσης αινιγματικά περιγράφει και ο Σμαράγδινος Πίναξ των ερμητικών αναφορών των αλχημιστών: «Και καθώς τα πάντα προέρχονται από το ένα, από τη σκέψη του ενός , τα πάντα γεννώνται πάλι από αυτό το ένα εκ προσαρμογής. / Ανεβαίνει από την Γη στον Ουρανό κι έπειτα πάλι κατεβαίνει στη γη, μαζεύοντας τη δύναμη των ανωτέρων και των κατωτέρων.»
Η αυτοθέαση του όλου όμως, η συμπαντική συνείδηση, δεν είναι παρά μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι όσο αυτή κι αν διασπάσει το εναρμονισμένο πνεύμα της τόσο θα ανακαλύπτει πως επιπλέει στον ωκεανό του χάους των πιο λεπτοφυών σωματιδίων. Τόσο θα ανακαλύπτει πως όλα είναι ένα όνειρο…και η ίδια ακόμη κοιμάται… και ονειρεύεται. Το που θα τοποθετηθούν τα όρια του Χάους και του πυρ του εξώτερου είναι υποκειμενικό ακόμη και για τον συμπαντικό νου. Όσο τα κατώτερα μέρη ενός νου βυθίζονται σε πιο χαμηλές συχνότητες (ή σε πιο ψηλές ανάλογα πως το δείτε), τόσο απομακρύνονται από την ανώτερη διανόηση, την «αρχή» και τελικά την πηγή. Η αλήθεια είναι υποκείμενη στις αλλαγές της συνείδησης που συμπεριφέρεται ως μάγμα. Είναι κλασματική για τα επιμέρους εγώ της.
Η μάχη εναντίον της λήθης οδήγησε στην οριακή συνειδησιακή κατάκτηση του ποιητή του κόσμου ως Ποιητή και καλλιτέχνη ή και μουσικού (ο Fludd τον λέει μέγα χορδιστή). Στον πλατωνικό μύθο για τη δημιουργία του κόσμου ο δημιουργός παραλαμβάνει τον αρχέγονο κόσμο για να του δώσει αρμονικές αναλογίες. Η συνειδητότητα επικεντρώνεται στο κάλλος της αρμονίας και ουχί στην αλήθεια, που ούτως ή άλλως μπορεί να την κάψει αφού δεν μπορεί να τη χωρέσει όλη παρά μόνον κλασματικά. Αυτή κλασματική ταχτοποίηση καθιστά και κάτι έμψυχο ή όχι. Έλλογο ή άλογο. Οι αλχημιστές πίστευαν πως με την ιδιότητα που περιγράφει ο τίτλος τους συμμετέχουν στην αναδιοργάνωση της πλάσης, βελτιώνοντας την με τη δική τους τέχνη από κάτι τρομαχτικό και χαοτικό σε κάτι πιο αρμονικό και όμορφο.
Είναι γνωστή η εμμονή των αρχαίων με το Κάλλος ή ακόμη και αυτή που υπονοείται στην παράδοση της ανατολικής ορθοδοξίας στα κείμενα της Φιλοκαλίας που υπήρξαν προάγγελοι των Γκούρτζιεφ, Ουσπένσκυ, Μουράβιεφ. Ούτε ακούγεται περίεργη η αντιστοίχηση του Ήλιου στο δέντρο της ζωής των καβαλιστών με το Κάλλος. Πολλές αρχαίες κοινωνίες και διάφορες σχολές σκέψης έως και σήμερα τονίζουν την θέση της ψυχής σε ένα κόσμο όπου η κατάσταση της έχει ουσιαστική σημασία για την ατομική όσο και την παγκόσμια αρμονία και ομορφιά. Υπάρχει ένα δίκτυο διανοημάτων που συνδέει την ατομική ψυχή και συνείδηση με ένα άλλο αόρατο και ευρύτερο δίκτυο. Η κοινωνική καθαρά προβολή του οποίου αναφέρθηκε ως κοινωνικό φαντασιακό από το Κάστορα ενώ για το γενικότερο θα μπορούσε να γίνει λόγος ως συμπαντικό φαντασιακό.
Ο Χέγκελ μας έδωσε μία πολύ όμορφη εικόνα. Είπε ότι το «Ασυνείδητο» κομμάτι του Σύμπαντος ξεκίνησε ένα τεράστιο και επίμοχθο έργο εξέλιξης ώστε να αποκτήσει «αυτοσυνείδηση». Ο Carl Jung από την άλλη ερμήνευσε την ψυχική εξέλιξη ως μία διαδικασία κατά την οποία η δημιουργός αρχή, που ζωοποιεί το σύμπαν, αποκτά συνείδηση του εαυτού της μέσω του ανθρώπινου νου. Αυτό γίνεται συνήθως μέσα από ονειρικά σύμβολα, τη φαντασία, τους μύθους, οράματα, συμβολισμούς τα οποία στην εργασία που κάνει το ασυνείδητο με την γλώσσα της ψυχής, -το πνεύμα-, μετατρέπουν την εμπειρία σε σοφία. Το σύμπαν αν είναι να το φανταστούμε σαν βιολογικό matrix, με το σκεπτικό του Jung είναι μέσα σε όνειρο. Αν δεν είναι το ίδιο το όνειρο. Ο αυστριακός Εrwin Schrödinger είπε ότι η φύση κατασκευάζει πλάσματα για να καταφέρει κάποια στιγμή να αντιστρέψει το βέλος της εντροπίας. Η τελική αποστολή της ζωής είναι για τον τεράστιο αυτό νομπελίστα να δημιουργήσει πλάσματα που θα καταφέρουν να παράγουν περισσότερο έργο από αυτό που μπορούν να καταναλώσουν ώστε τελικά να καταφέρουν να σώσουν το σύμπαν από τον περίφημο «θερμικό θάνατο».
Ωστόσο όλες αυτές είναι απόψεις απλά τονίζουν ακόμη περισσότερο την εγωλατρική φύση της συνείδησης να διαιωνίσει την ύπαρξη της. Η έξοδος από την απόλυτη ομοιομορφία του Χάους -που όπως είδαμε δεν είναι και τόσο ομοιόμορφο, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένα τοπικό δυναμικό ικανό να συσσωρεύσει τόσα υποατομικά σωματίδια που να οδηγήσουν στο ξεπέρασμα του ενεργειακού όρους που έφερε το big-bang- στην γέννηση της υλοενέργειας του εντροπιακού σύμπαντος, είναι ένα τελείως απρόσωπο ασυνείδητο φυσικό φαινόμενο. Απλά συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει τυχαία και εδώ και σε όλο το διασυμπαντικό υπερχόρδιο πλέγμα του χάους. Η τάση τώρα αυτού του εντροπιακού σύμπαντος ξανά προς την αταξία δεν θα μπορέσει ποτέ να εκμηδενιστεί ούτε να εξαφανιστεί από την αυθόρμητη ανάδυση τάξης και συνείδησης. Τη ζωή. Και αυτό γιατί η επικράτηση της τάξης έναντι της εντροπίας θα κατάλυε την ίδια την τάξη. Ο λόγος μας συνεπώς οφείλει να είναι περί αρμονίας και ουχί περί αθανασίας.
Αστειευόμενοι μπορούμε να αναφέρουμε τι λένε οι αιγυπτιακές προφητείες για το τέλος των καιρών. Τότε λέει ο Μέγας Όφις, ο αντίστοιχος του Δημιουργού θα ξυπνήσει πάλι σαν κτήνος για να σχηματίσει το πρωταρχικό Χάος (ο Λεβιάθαν της βίβλου). Και αυτός δεν μπορεί να είναι παρά πάλι ο Άτουμ τον οποίο αναφέραμε στην αρχή του άρθρου αλλά και στη μέση του. Αυτή τη φορά εμφανίζεται ως όφις που έχει φτύσει όλη την δημιουργία και την απαρχή του χρόνου, αφού αναδύθηκε από τα πρωτογενή ύδατα. Ο αναπόφευκτος δρόμος των αιγυπτίων προς την ανυπαρξία του Χάους δεν είναι παρά η συμπαντική κάθοδος προς τον θερμικό θάνατο της σύγχρονης επιστήμης.
Μέχρι τότε λέγεται πως ο αρχαίος όφις θα γίνεται ο εχθρός του νέου θεού και ο παλαιός θα παίρνει την θέση του ως Πατέρας που είθισται να προτιμά την ακινησία. Ο νους τροποποιεί την εσωτερική του οργάνωση ανάλογα με τις μεταβολές του σύμπαντος που αλλάζει στοιχειώδη φύση λόγω του ότι κολυμπάει σε άγνωστα χαοτικά ύδατα. Ο αγώνας της επιβίωσης του ανθρώπου βρίσκει αντιστοιχία στο θεικό όν, στον αγώνα του κατά του δυναμικού κόσμου για να επιβάλλει την τάξη στην αταξία.
Τελικά βέβαια η ένωση με το Χάος και η επιστροφή στην πηγή δεν είναι παρά θραύσμα του ενορχηστρωμένου χορού που θα ξαναφτιάξει σύμπαντα, ζωή και κίνηση στον ατέλειωτο αγώνα του μηδενός.
ΠΗΓΗ
