Το Σάββατο, η Τουρκία ξεκίνησε μια επιχείρηση στο θύλακα της Αφρίνης (Afrin) στο έδαφος της Συρίας με στόχο την εξάλειψη των ένοπλων Κούρδων που ελέγχουν την περιοχή και η Άγκυρα θεωρεί απειλή για την ασφάλειά της. Η επιχείρηση ξεκίνησε με σαρωτικό βομβαρδισμό στρατιωτικών θέσεων και κατοικημένων περιοχών. Είναι άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων.
Σύμφωνα με πληροφορίες νωρίς το πρωί της Δευτέρας χερσαία στρατεύματα της Τουρκίας πέρασαν τα σύνορα της Συρίας μαζί με χιλιάδες «μαχητές» του αποκαλούμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Ένας συρφετός μισθοφόρων από κάθε καρυδιάς καρύδι. Η επιχείρηση αποκαλείται Olive Branch, δηλαδή Κλάδος Ελιάς. Στόχος της Τουρκίας είναι να καταλάβει στρατιωτικά την περιοχή και να αποκτήσει ένα ισχυρό προγεφύρωμα στο έδαφος της Συρίας.
Η επίσημη θέση της Τουρκίας είναι η μονομερής εκτίμηση ότι η παρουσία ένοπλης δύναμης των Κούρδων στην περιοχή αυτή της Συρίας, συνιστά casus belli. H νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας καταδίκασε την ενέργεια ως απροσχημάτιστα «επιθετική» σε βάρος της χώρας. Το υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας καταδίκασε «την τουρκική επίθεση ενάντια στην πόλη της Αφρίνης», αποκαλώντας το «αναπόσπαστο τμήμα της Συρίας».
Η ενέργεια αυτή αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, μιας και η Τουρκία μονομερώς αποφάσισε την επίθεση ως preemptive strike, δηλαδή ως προληπτικό χτύπημα. Χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός είδους συμβάν εναντίον της Τουρκίας από τους Κούρδους μαχητές.
Από τις χλιαρές αντιδράσεις τόσο των ΗΠΑ, της ΕΕ, αλλά και της Ρωσίας φαίνεται ότι η Τουρκία έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον την ανοχή τους για την στρατιωτική της επιχείρηση. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία επιχειρεί να νομιμοποιήσει και για το μέλλον το δικαίωμα της μονομερούς χρήσης στρατιωτικής ισχύος με όρους προληπτικής δράσης με μοναδικό κριτήριο την δική της ασφάλεια. Όποτε και όπως η ίδια την κρίνει.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών πρόκειται να συζητήσει την ανθρωπιστική κατάσταση στην περιοχή της Αφρίνης στην Συρία, ως συνέπεια της Τουρκικής επίθεσης. Διπλωμάτες στις 21 Ιανουαρίου δήλωσαν ότι οι συνομιλίες πίσω από κλειστές πόρτες, που ονομάζονται κατόπιν αιτήματος της Γαλλίας, προγραμματίζονται για τις 22 Ιανουαρίου περίπου στις 11:30 π.μ. τοπική ώρα στη Νέα Υόρκη και θα αφορούν επίσης στη στρατιωτική επιχείρηση της Συριακής Κυβέρνησης στην επαρχία Idlib και στην Ανατολική Γκούτα.
Η καθυστέρηση αυτή του Συμβουλίου Ασφαλείας έχει σκοπιμότητα. Θέλει να δώσει στην Τουρκία το χρόνο για να σταθεροποιήσει ένα ισχυρό προγεφύρωμα στον συγκεκριμένο θύλακα, όχι μόνο εναντίον των Κούρδων, αλλά και εναντίον του Άσαντ. Εντύπωση επίσης κάνει το γεγονός ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας επιχειρεί να βάλει στο ίδιο τσουβάλι την εισβολή της Τουρκίας (μιλώντας μόνο για την «ανθρωπιστική κρίση») και τις επιχειρήσεις του Συριακού στρατού εναντίον των συμμοριών που δρουν στο έδαφος της Συρίας.
Με δεδομένα τα τόσα casus belli που έχει εκτοξεύσει η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας, η ενέργεια αυτή εναντίον της Συρίας, θα έπρεπε κανονικά να έχει θέσει σε συναγερμό το ελληνικό κράτος. Για πρώτη φορά η Τουρκία επιχειρεί στρατιωτική εισβολή και κατοχή εδάφους γειτονικού της κράτους από την εποχή του Αττίλα στην Κύπρο. Και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς κανένα πρόσχημα.
Κι ενώ η Τουρκία κατοχυρώνει το δικαίωμά της να εισβάλει στρατιωτικά στους γείτονές για λόγους δικής της ασφάλειας, στην Ελλάδα επικρατεί σκόπιμη υποτονικότητα. Λες και δεν μας αφορά. Λες και όλα αυτά συμβαίνουν σε άλλο πλανήτη.
Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του θεωρούν ότι η παράδοση του Αιγαίου, της Θράκης και πρόσφατα της Μακεδονίας στην άμεση επιχειρησιακή επιτήρηση του ΝΑΤΟ, είναι η απάντηση στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Να γιατί δεν βγάζουν άχνα για το γεγονός ότι η Τουρκία θεμελιώνει το δικαίωμα άμεσης στρατιωτικής εισβολής και κατοχής ξένου εδάφους στο όνομα της δικής της ασφάλειας.
Δεν πειράζει. Ευτυχώς έχουμε τους απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου να μας σώσουν παραδίδοντας τα πάντα, τόσο τα δικά μας εδάφη, όσο και τα εδάφη των γειτονικών βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ. Ζήτω η ελληνικότητα της Μακεδονίας, της Θράκης, του Αιγαίου υπό την πολιτική και στρατιωτική κατοχή του ΝΑΤΟ.
