Το ορατό σύμπαν αποτελεί ένα ελάχιστο
τμήμα μιας τεράστιας φυσαλίδας. Όλα ξεκίνησαν με τη δημιουργία φυσαλίδων στη διάρκεια
ενός πολύ μικρού χρονικού διαστήματος (της τάξης του κλάσματος του milisec), οι
οποίες αναπτύσσονται υπερβολικά (πληθωρισμικά) με τρομακτική ταχύτητα. Από ένα σημείο
και μετά η υπερανάπτυξη σταματά κι αρχίζει η βραδύτερη ανάπτυξη Huble. Στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος,
κάθε φορά που η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από κάποια οριακή τιμή, το κενό υφίστατο μεταβολή φάσης και περνούσε σε κατάσταση χαμηλότερης ενέργειας (hv* p+ +p-). Η μεταβολή της φάσης δεν ήταν ακαριαία
κι έτσι η διαφορά ενέργειας των δύο καταστάσεων παρέμεινε αποθηκευμένη. Σύμφωνα με την έννοια του κβαντικού κενού, αυτή η κατάσταση που περιέχει ενέργεια μπορεί να ονομαστεί "ψευδόκενο".
Η πίεση που αντιστοιχεί στην ενέργεια
του κενού είναι αρνητική κι έτσι οι φυσαλίδες του ψευδοκενού ωθούνται σε υπερανάπτυξη, διαστελλόμενες με εκθετικό τρόπο.
Επομένως,
στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος κυριαρχεί η διαστολή, που οφείλεται στη διαφορά ενέργειας μεταξύ κενού και ψευδοκενού. Το κενό,
λοιπόν, είναι γεμάτο από αόρατη ύλη, που χαρακτηρίζεται από αρνητική ενέργεια. Όταν σε κάποιο σημείο αυτού του κενού χώρου επιδράσει
μια υπερβολικά συγκεντρωμένη ποσότητα ενέργειας τότε, σωματίδια κάνουν την εμφάνισή τους στον κόσμο της ύλης και αντισωματίδια στον κόσμο της αντιύλης.
Οι Joset Hoel και Woltang
Priester, από το πανεπιστήμιο της Βόννης,
πρόσφατα συμπλήρωσαν τη θεωρία,
υποστηρίζοντας ότι, τα νέφη υδρογόνου είναι κατανεμημένα στη νοητή επιφάνεια τεράστιων φυσαλίδων, αφού η παρατήρηση των σμηνών γαλαξιών έδειξε ότι, αυτές οι φυσαλίδες υπάρχουν κι έχουν διάμετρο 100 εκατομμύρια
έτη φωτός σε σμήνη των 1000 γαλαξιών. μετά τη μεγάλη έκρηξη…
