Την περασμένη
φορά περιγράψαμε την μιζέρια της συνηθισμένης ζωής. Μπορεί να υπάρχει κλιμάκωση
προς τα κάτω ή προς τα πάνω, αλλά το γεγονός της μιζέριας παραμένει. Όμως το θλιβερό
σκηνικό φωτίζεται αμέσως μόλις προβάλει ο ήλιος της Διδασκαλίας.
Καθένας που
έχει γνωρίσει αυτόν τον ήλιο γνωρίζει επίσης πώς η έκλειψή του αφήνει μια σκοτεινή
άβυσσο, γι’ αυτό ακριβώς είναι αδιανόητη η επιστροφή στις παλιές ατραπούς. Άλλωστε,
η συνειδητότητα, έχοντας τραφεί και διευρυνθεί με τις αρχές της Διδασκαλίας, δεν
μπορεί να σβήσει αυτές τις εγγραφές, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι θα το ήθελε. Το θέμα
είναι άλλο: αφού έχει πλέον επιλεγεί ο Δρόμος, τι εμποδίζει τον οδοιπόρο να τρέξει,
να καλπάσει προς το στόχο;
Είπαμε μια
σοβαρή λέξη - το στόχο. Μάλιστα κάποιος από τη συντροφιά μας εκείνης της Τρίτης
έθεσε το ερώτημα: Ποιος είναι ο στόχος μου;
Η θέση του
ερωτήματος έδειξε κάτι αρκετά εκπληκτικό, οι περισσότεροι από τους παρόντες δεν
είχαν σαφή ιδέα του στόχου τους! Δηλαδή δεν είχαν διαλογιστεί πάνω στο ζήτημα. Και
αυτό ακριβώς μαρτυρά την ανάγκη να εξεταστεί το ζήτημα.
Και πρώτα
πρώτα: στόχος ή στόχοι;
Η απάντηση
δεν είναι εύκολη ή απλή. Κάποιος, ένας οπαδός της φιλοσοφίας Αντβαϊτά ας πούμε,
θα έλεγε ότι ο στόχος είναι ένας: η επίτευξη του Απόλυτου. Αυτή η απάντηση έγειρε
αμέσως άλλο ερώτημα: εκείνος που πέτυχε αυτόν τον στόχο έφτασε σ’ ένα οριστικό τέρμα;
Η λέξη «τέρμα» δεν ακούγεται καθόλου ικανοποιητικά. Ναι, μάλλον ξέρουμε την απάντηση
σ’ αυτό - δεν υπάρχει τέρμα ούτε αρχή στο Απόλυτο.
Μάλιστα...
Αλλά τι είναι αυτό το «Απόλυτο»; Αφού είναι κάτι τελείως ασύλληπτο από την ανθρώπινη
αντίληψη, ίσως να μην είναι και πολύ ελκυστικό σαν στόχος. Μήπως, μάλιστα, είναι
και απωθητικό μοιάζοντας με εκμηδένιση! Εδώ έρχεται η ομορφιά και η σαφήνεια της
Άγκνι Γιόγκα οδηγώντας τη συνειδητότητα έξω από το αδιέξοδο, έξω από όλα τα αδιέξοδα.
Δεν αρνιέται - κάθε άλλο - το Άρρητο, το Ανέκφραστο, «Νέτι, Νέτι», αλλά στη θέση
του Απόλυτου βάζει μια υπέροχη και κατανοητή έννοια: Απειροσύνη.
Η Απειροσύνη
περιέχει μέσα της τα πάντα: το Ένα και το πολλά, το Ανώτατο και το κατώτατο, το
Καλό και το κακό, το Στόχο και τους στόχους. Γιατί η Απειροσύνη είναι ο άπειρος
Χρόνος, ο άπειρος χώρος, η άπειρη ύπαρξη, αλλά και η άπειρη εξέλιξη. Η Απειροσύνη,
όντας αέναη κίνηση, αέναη πορεία ή εξέλιξη εμπεριέχει απειρία εξελικτικών βαθμίδων,
άρα και στόχων.
Ένας Βούδας,
ας πούμε, ο Οποίος κατέχει μια ασύλληπτα υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, έχει περατώσει
την εξελικτική Του ανιούσα; Ασφαλώς και όχι. Μπορεί να έχει ολοκληρώσει την εξέλιξή
Του για τον παρόντα Κύκλο ή Μανβαντάρα, αλλά η πορεία Του θα συνεχιστεί σ’ ένα επόμενο
Κύκλο.
Έτσι, μπορούμε
να αντιληφθούμε ότι, αν και υπάρχει ένας κοινός στόχος για όλα τα όντα, δηλαδή η
υπέρβαση της θνητότητας και των περιορισμών των κατώτερων κόσμων, εντούτοις κάθε
ον αντιμετωπίζει έναν ιδιαίτερο στόχο που πρέπει να πετύχει, και ο οποίος στόχος
εξαρτάται από τη σημείο στο οποίο έχει φτάσει. Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε
ότι θα ήταν πολύ σοφό και χρήσιμο να θέσει καθένας στον εαυτό του το ερώτημα: ποιο
είναι το επόμενο βήμα μου;
Τώρα, θα ήταν
ίσως δυνατόν, χωρίς βέβαια να είμαστε αφοριστικοί, να σκεφτούμε τον πιο άμεσο επιθυμητό
- για πολλούς - στόχο: τη διάνοιξη της θύρας του ανώτερου Λεπτοφυούς Κόσμου μ’ αυτό
εννοούμε ελεγχόμενη είσοδο και εμπειρία, και όχι στιγμιαία, τυχαία και ανεξέλεγκτη
επαφή. Η ελεγχόμενη είσοδος σημαίνει πλήρη θέαση, μελέτη και εργασία στη σφαίρα
αυτή. Φυσικά, η Διδασκαλία ορίζει ως ουράνια πατρίδα και προορισμό όλων των ανθρώπινων
όντων τον Πύρινο Κόσμο. Και έτσι είναι, ωστόσο στη φύση δεν γίνονται άλματα χρειάζεται
να περάσουμε απ’ όλα τα στάδια. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι οι κόσμοι δεν χωρίζονται
με αυστηρά σύνορα αλλά διεισδύουν ο ένας μέσα στον άλλο και τα όρια είναι ρευστά.
Και βέβαια η επίτευξη της κατάκτησης του Λεπτοφυούς Κόσμου δεν είναι κάτι εύκολο
και αμελητέο! Πολύ μάλλον που ο Αστρικός Κόσμος είναι ένας κόσμος μεγάλης πλάνης
και γεμάτος κινδύνους. Χωρίς ισχυρή προστασία και καθοδήγηση δεν συνιστάται αυτό
το εγχείρημα.
Και αλήθεια,
πού μπορεί να πας χωρίς το Καθοδηγητικό Χέρι; Κι έτσι, το πρώτο μέλημα είναι η διασύνδεση
με την πνευματική Ηγεσία. Αυτή είναι η ασφαλής Γέφυρα για όλους τους κόσμους. Και
πάλι η Διδασκαλία προσφέρει τα μέσα της άμεσης επικοινωνίας με την Ανώτερη Δύναμη
- πραγματικά, με τον πιο άμεσο τρόπο, καταργώντας τις παλιές μηχανικές μεθόδους.
Ποιοι καταλαβαίνουν την ευλογία της Πύρινης Δωρεάς; Ποιοι θα κάνουν τα μεγάλα βήματα,
τις ψηλές πτήσεις της Νέας Διαθήκης; Θα καλύψουν τις ανάγκες της κρίσιμης μάζας
που θα επιτρέχει την άνθιση του Νέου Κόσμου. Είναι μια διαρκής αγωνία.
Αν είμαστε
διστακτικοί, μπερδεμένοι, περισπασμένοι, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει επιτευχθεί το
καθοριστικό βήμα. Αλήθεια, καθένας πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι είναι εκείνο
που τον κρατάει πίσω. Τι είναι εκείνο που τον εμποδίζει να παραδοθεί ολοκληρωτικά
και άνευ όρων στο Ωραίο και Καλό. Τι τον εμποδίζει να παραδεχτεί απλά και ολοκληρωτικά
ότι το Καλό και Ωραίο δεν μπορεί παρά να είναι και το Αληθινό;
Κι όμως, τις
στιγμές εκείνες που αφήνεται κανείς ολοκληρωτικά, που χαλαρώνει το δεσμό με το μικρό,
ανήσυχο εγώ, ακριβώς τότε αναδύεται η ευτυχία. Η μαγεμένη πύλη έχει ανοίξει. Αλλά
το μικρό, ανήσυχο εγώ βιάζεται να ξανακάνει κατοχή στην ψυχή, κλείνοντάς την στους
ασφυκτικούς τοίχους της καθημερινής ευτέλειας. Η μαγεία, η έκσταση έχει χαθεί, και
να πάλι η παροδικότητα και η μιζέρια.
Υπάρχει μια
πραγματικότητα, αναντίρρητη για κάθε άνθρωπο κάπως συνειδητοποιημένο. Έχοντας συνειδητοποιήσει
απολύτως την τραγικότητα της χωροχρονικής ύπαρξης, αισθάνεται την πιεστική ανάγκη
της εκδρομής, της εξόδου που γίνεται με το άπλωμά του στον Κόσμο και την συνακόλουθη
ανάταση. Αυτή η έξοδος είναι μια απολύτως απαραίτητη εισπνοή οξυγόνου για να διατηρήσει
την ισορροπία και την πνευματική υγεία του. Και φέροντας αυτό το πνευματικό όζον
στο γήινο πεδίο συνεισφέρει στον εξαγνισμό της κορεσμένης με μιζέρια ατμόσφαιράς
του.
Ας πάρουμε,
λοιπόν, μερικές εισπνοές πνευματικού όζοντος από τη Διδασκαλία.
Τούτο τον
καιρό χρειάζεται βοήθεια, αυτή συνίσταται όχι μόνο σε ενότητα και ιεροπρέπεια αλλά
και σε τεταμένη προσπάθεια της καρδιάς προς Εμάς. Είναι ανάγκη να απορρίψετε όλες
τις εξωτερικές σκέψεις για να διευκολύνετε τις αποστολές Μας προς εσάς. Η σημασία
μιας φλεγόμενης καρδιάς είναι μεγάλη, είναι αληθινά ένα κοσμικός μαγνήτης. Οι άνθρωποι
θα δεχτούν την κοσμική τους σπουδαιότητα λιγότερο απ’ όλα. Καθένας είναι πρόθυμος
να πετάξει στους ουρανούς, αλλά, κι εδώ επίσης η σπουδαιότητα της καρδιάς είναι
μεγάλη!
ΚΑΡΔΙΑ, 513
Είναι επικίνδυνο
να μην αισθάνεσαι καμιά υπευθυνότητα. Είναι επίσης επικίνδυνο να είσαι ένας παροδικός
ταξιδιώτης, γιατί όλοι είμαστε ακριβώς άχρονα όντα, αποφασισμένα να ανέλθουμε σαν
ωθούμενα ουράνια σώματα... Καθένας ανέρχεται σύμφωνα με τη φύση του, και η υπευθυνότητα
γίνεται φτερά, όχι φορτίο. Όταν όμως κάποιος αμφιταλαντεύεται, η υπευθυνότητα γίνεται
μυλόπετρα στο λαιμό του. Επιπλέον, χωρίς υπευθυνότητα δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε
στον ωκεανό των στοιχείων. Αυτό δεν είναι ηθικολογία αλλά σωσίβιο. Ένα αντίο δεν
είναι παρά μια νέα καλόδεχτη επανένωση. Δεν είμαστε προσωρινοί, είμαστε όντα χωρίς
πέρας.
ΚΑΡΔΙΑ, 515
Η έκφραση
«γίνομαι φλεγόμενος» είναι αληθινά ακριβής. Ακριβώς, πρέπει να γίνει κανείς φλεγόμενος!
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πληρωθεί με αφθονία πνεύματος. Τούτο όμως δεν σημαίνει
ότι πρέπει να έρθει σε επαφή με την Ιεραρχία; Μόνο αντλώντας το πνεύμα από την Ανώτατη
Πηγή δεχόμαστε ανανέωση και ένταση της πύρινης ενέργειας... Πρέπει να πληρωθεί κανείς
με τη δύναμη του πνεύματος που οδηγεί στο φως...
ΚΑΡΔΙΑ, 412
Καρδιά, πυρ,
Ιεραρχία, άνοδος... Αυτό το αδιαχώριστο πλέγμα εννοιών είναι το σωσίβιο, είναι τα
φτερά, είναι η σωτηρία. Μόνο που οι έννοιες δεν πρέπει να μείνουν απλώς λέξεις αλλά
να γίνουν επιτεύξεις, δηλαδή συστατικά στοιχεία της ύπαρξής μας. Για τα εμπόδια
θα τα ξαναπούμε...
ΑGNI YOGA HELLAS, 8/2/2011.
