Δεν γνωρίζουμε
τι θα μπορούσε να συμβεί από τη μια εβδομάδα στην άλλη μέχρι τη συνάντησή μας, ούτε
καν από τη μια μέρα στην άλλη, όταν λαμβάνουν χώρα ισχυροί τριγμοί όχι μόνο στο
εθνικό αλλά και στο παγκόσμιο εποικοδόμημα. Δεν γνωρίζουμε τι σέρνει πίσω της μια
πιθανή -πολύ πιθανή- μεγάλη οικονομική κατάρρευση, πώς θα είναι ο κόσμος και η ζωή
μας την επόμενη μέρα. Η κατάσταση είναι άκρως σοβαρή και δεν είναι δυνατόν να την
αγνοήσουμε παραβλέποντας τα γεγονότα.
Είναι μέγα
λάθος να νομίζει κανείς ότι ο άνθρωπος του πνευματικού δρόμου πρέπει να είναι αδιάφορος
και αμέτοχος στα τεκταινόμενα. Απεναντίας, οφείλει να παρακολουθεί άγρυπνα ό,τι
συμβαίνει και το που κατευθύνονται τα πράγματα. Η σκέψη μας, οι επιθυμίες μας, οι
προσδοκίες, η υποστήριξη ή η αγανάκτηση, και ό,τι συνυφαίνει τη συνειδητότητά μας
είναι τεράστιας σημασίας, όσο κι αν συχνά πιστεύουμε το αντίθετο. Η συνειδητότητά
μας είναι άρρηκτο τμήμα του παγκόσμιου συνειδησιακού ιστού, και καθένας από μας
προσθέτει την πινελλιά του σ΄αυτόν τον ιστό.
Είχαμε πει
και πέρυσι τόσα πολλά για τη σημασία και τη βαρύτητα που έχει η συνειδητότητα για
την ίδια την Ύπαρξη, αφού, σε τελική ανάλυση, παν ό,τι υπάρχει δεν είναι παρά μια
συνειδησιακή κατάσταση. Και πάλι ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποθέσει κανείς πώς, αφού
τα πάντα είναι συνείδηση, τότε η έμπρακτη δραστηριότητα περιττεύει. Έχει λεχθεί
όμως: «Με ανθρώπινα χέρια και ανθρώπινα πόδια»- στο υλικό πεδίο τα πάντα πρέπει
να επιτευχθούν με ένυλη δράση. Αλλά κάθε δράση δεν είναι παρά εκδήλωση συνειδησιακών
διεργασιών. Έτσι, όλα είναι συνειδητότητα. Γι΄αυτό η ποιότητα και η δυναμική της
συνειδητότητάς μας είναι αυτή που καθορίζει τα πάντα.
Υγιής συνειδητότητα
είναι εκείνη που είναι πνευματικής φύσεως. Η σταθερή και αδιακύμαντη πνευματικότητα
δεν είναι εύκολη όταν ζει κανείς σ΄αυτόν τον κόσμο της ατέλειας, της φθοράς και
της διαφθοράς. Η διατήρηση της ισορροπίας είναι δύσκολη όταν κύματα χάους σε χτυπούν
από κάθε πλευρά. Η ισορροπία συνίσταται στην ορθή στάση ζωής τόσο απέναντι στην
πνευματική όσο και στην επίγεια πραγματικότητα. Έχει εκφραστεί θαυμάσια στη φράση:
«Να είσαι στον κόσμο αλλά όχι του κόσμου». Τι σημαίνει αυτό;
Είναι ένας
άλλος τρόπος έκφρασης του: «Απόδοτε ουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού
τω Θεώ». «Κόσμος» και «Καίσαρας» είναι ένα και το αυτό, «όχι του κόσμου» σημαίνει
να ανήκεις στην ανώτερη κατάσταση, την πνευματική ή Θεό. Ζώντας στον κόσμο, του
αποδίδεις τα δέοντα, εκπληρώνεις όλες τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντα, κάνεις ό,τι
καλύτερο μπορείς γι΄αυτόν. Γνωρίζεις όμως ότι δεν ανήκεις σ΄αυτόν -πώς θα ήταν δυνατόν,
αφού είναι μια κατάσταση παροδικότητας; Η γνώση του ότι ανήκεις στον πνευματικό
και άφθαρτο κόσμο συνεπάγεται ορισμένη στάση ζωής, στην οποία η βαρύτητα ενδιαφέροντος
τοποθετείται στο αιώνιο και διαρκές. Σ΄αυτή την περίπτωση επιδιώκει κανείς τις ενέργειες
εκείνες που τρέφουν την πνευματική του ύπαρξη.
Ισορροπώντας
μεταξύ των δύο κόσμων αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»- εκτελεί τις υποχρεώσεις
του απέναντι στο γήινο κόσμο -και «τα του Θεού τω Θεώ», εκτελεί και τις πνευματικές
του υποχρεώσεις, και δεν παραμελεί τίποτε.
Το πρόβλημα
είναι ότι πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν μόνο τον «Καίσαρα» και καθόλου το «Θεό».
Το περίεργο είναι ότι σ΄αυτήν την περίπτωση, δεν αποδίδουν τα δέοντα στον Καίσαρα-γήινο
κόσμο. Είναι αυτοί ακριβώς που συνήθως παραβιάζουν όλους τους κανόνες, που κακοποιούν
τον κόσμο, παρά το ότι νιώθουν δεμένοι και ότι ανήκουν σ΄αυτόν και μόνο σ΄αυτόν.
Δεν είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι οι άνθρωποι του πνεύματος, ενώ προσβλέπουν
στον Ανώτερο Κόσμο, εντούτοις, αγαπούν και σέβονται τον κατώτερο; Κι ότι είναι συνήθως
αυτοί οι οποίοι θυσιάζονται συχνά για τον κόσμο, στον οποίο νιώθουν ότι δεν ανήκουν;
Πόσο υπέροχα έχει εκφραστεί αυτό στη Διδασκαλία από τον Μεγάλο Κύριο: «Είμαστε έτοιμοι
κάθε στιγμή να πετάξουμε μακριά απ΄τη Γη, κι όμως αγαπούμε και το τελευταίο της
λουλούδι»!
Τέλος πάντων,
η παραπάνω παραδοξότητα είναι μόνο φαινομενική και η εξήγησή της απλή. Η ανεπτυγμένη
συνειδητότητα αντιλαμβάνεται το ενιαίο της Ύπαρξης, και γι΄αυτό σέβεται και αγαπά
κάθε της εκδήλωση. Ενώ ποθεί και αγωνίζεται προς το Ανώτερο, το Ωραίο και φωτεινό,
η αγάπη προς τα κατώτερα όντα, που ρέει προς τα κάτω υπό μορφή συμπόνιας, την οδηγεί
συχνά σε μεγάλες θυσίες. Αλλά και η αγάπη προς το Ανώτερο την ωθεί επίσης σε όμοιες
θυσίες, κι έτσι το προχωρημένο ανθρώπινο ον είναι πάντα ικανό για θυσία. Και τι
είναι η θυσία; Μια άλλη λέξη για την προσφορά, το δόσιμο. Μπορεί να δίνει κανείς
συνεχώς -την προσοχή, την αγάπη, το χρόνο, τα υλικά του πράγματα, και πάνω απ΄όλα
τα πνευματικά του δώρα. Μπορεί να φτάσει στην υπέρτατη προσφορά, της ίδιας του της
ζωής. Αλλά, βέβαια, η θυσία είναι τελικά ο πιο γρήγορος δρόμος επίτευξης.
Αν τώρα βρισκόμαστε
σε μια τόσο δυσάρεστη κατάσταση -και όχι μόνο οικονομική αλλά και από πολιτική και
περιβαλλοντική άποψη- είναι επειδή πολλοί από εμάς, τους ανθρώπους, ποντάραμε πάντα
στο λαμβάνειν και όχι στο δίνειν. Αυτό το λαμβάνειν μπορεί -όπως συχνότατα συμβαίνει-
να πάρει φοβερές μορφές αρπαγής, σφετερισμού, λεηλασίας, φόνου και κάθε είδους εγκλήματος,
τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό ή συλλογικό επίπεδο. Όλες οι πράξεις αγριότητας
πηγάζουν από αυτό.
Και για να
πάμε στην επικαιρότητα, έχουμε μπροστά μας μια Ευρώπη που κλυδωνίζεται συθέμελα.
Σ΄αυτήν την Ευρώπη στηρίχτηκαν τόσα όνειρα, τόσες προσδοκίες! Τι απόμεινε απ΄αυτά
τα όνειρα και τις προσδοκίες; Τίποτε απολύτως, ή σχεδόν τίποτε. Γιατί τα πράγματα
έλαβαν τέτοια τροπή;
Επειδή ο μόνος
ισχυρός και ανίκητος συνδετικός κρίκος είναι η αγάπη, η αγάπη που λέει: «Εγώ είμαι
Εσύ, Εσύ είσαι Εγώ, μέρη του Θεϊκού Εαυτού». Α, μια τέτοια αγάπη κάνει θαύματα,
κάνει τ΄αδύνατα δυνατά. Δυστυχώς, όμως, οι Γάλλοι έμειναν Γάλλοι, οι Γερμανοί Γερμανοί,
οι Έλληνες Έλληνες. Δεν αγαπήθηκαν αρκετά, δεν ενοποιήθηκαν αρκετά. Κάθε λαός επιθυμούσε
να κερδίζει, ει δυνατόν, σε βάρος των άλλων. Δεν υπήρξε συνταύτιση, όπως εκείνη,
για παράδειγμα, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Μέσα σ΄αυτό
το πλαίσιο, αλλά βέβαια και στο παγκόσμιο σώμα, αναπτύχθηκε το σαρκοβόρο σκουλήκι
που λέγεται κερδοσκοπία. Τι μας είχε πει ο Διδάσκαλος, πολλές δεκαετίες πριν; «Η
αρρώστια της εποχής ονομάζεται κερδοσκοπία. Αυτό το σκουλήκι είναι ιδιαζόντως σιχαμερό
και ιδιαζόντως νοσογόνο. Αν δεν συντριβεί τούτο το απεχθές τέρας, δεν πρόκειται
να εξυγιανθεί η κατάσταση. Και η μόλυνση θα είναι όπως τη βλέπουμε -σε όλα τα επίπεδα
και τις μορφές του εγκλήματος. Και όχι μόνο από ένα κράτος προς ένα άλλο κράτος
αλλά και από έναν πολίτη προς έναν άλλο πολίτη. Η ζωή θα γίνει ζούγκλα, έχει ήδη
γίνει ζούγκλα.
Μπορούμε να
γλιτώσουμε τα χειρότερα και να κάνουμε μια καλύτερη αρχή αν συνειδητοποιήσουμε οι
πολλοί -όχι όμως ελάχιστοι, έχει έρθει η ώρα των πολλών- τι σημαίνει, τι είναι σάπιο
και πως θα έρθει η εξυγίανση.
Τέλος πάντων,
είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά, ή μάλλον μέσα, σε έναν οικονομικό Αρμαγεδδώνα.
Η αιτία όμως βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Πάμε να
δούμε τι λέει η Διδασκαλία:
Η Ουρουσβάτι
γνωρίζει ότι ο κίνδυνος για ψυχικές επιδημίες αυξάνει. Στα Πουράνα είχε προλεχθεί
ότι, προς το τέλος της Κάλι Γιούγκα, η ανθρωπότητα θα οδηγούνταν σε πράξεις παραφροσύνης.
Είναι πολύ επικίνδυνο το ότι οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν αυτή την κατάσταση, γιατί,
ενώ είναι δυνατόν να θεραπεύσεις έναν ασθενή που δεν αντιστέκεται στη θεραπεία,
αν αυτός αγωνίζεται ενάντιά της, τα ευεργετικά αποτελέσματα της θεραπευτικής αγωγής
θα μειωθούν.
Αλλά πώς να
εξηγήσετε στους ανθρώπους ότι οι ηγέτες και οι δάσκαλοί τους είναι παράφρονες; Πώς
μπορείτε να πείσετε ένα έθνος ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποκατάσταση
της υγείας του; Πραγματικά, οι συνταγές Μας θα ήταν τελείως διαφορετικές από τα
μέτρα που προσφέρουν οι υγειονομικές αρχές! Αυτό θα ήταν ιδιαίτερα προφανές στην
ψυχική σφαίρα... Πράγματι, τέτοια νοητική σύγχυση ανταποκρίνεται απόλυτα στο τέλος
της Κάλι Γιούγκα, έχει όμως λεχθεί ότι, αν η σύγχυση φτάσει στο αποκορύφωμά της,
ο μόνος τρόπος να διορθωθεί η κατάσταση θα είναι μέσω πύρινου εξαγνισμού. Οι άνθρωποι
έχουν ήδη αρχίσει να μιλούν για τον Αρμαγεδδώνα. Λίγα χρόνια πριν, δεν θα είχαν
σκεφτεί για την εγγύτητα αποφασιστικών γεγονότων, αλλά οι Διδασκαλίες υπηρετούν
το σκοπό τους, και ακόμα και οι σκεπτικιστές έχουν τώρα συναίσθηση των τρόμων του
Αρμαγεδδώνα. Έτσι, η πληροφορία εξαπλώνεται με το δικό της τρόπο...
[ΥΠΕΡΓΗΙΝΟ,
Βιβλίο Δεύτερο, 285]
Η Ουρουσβάτι
γνωρίζει ότι η αποσύνθεση της συνείδησης είναι χειρότερη από οποιονδήποτε πόλεμο,
λοιμό ή σεισμό. Έρπει απαρατήρητη και προβαίνει σε πράξεις που θα γεμίσουν με φρίκη
τους μελλοντικούς ιστορικούς. Κάνει τους ανθρώπους να χάνουν τον αυτοσεβασμό τους,
να γίνονται μοχθηροί, και να παραβλέπουν την υποχρεωτική συνεισφορά τους στις μέλλουσες
γενιές... Θυμηθείτε τι είναι γραμμένο στα Βισνού Πουράνα, στις αρχαίες προφητείες
των οποίων μπορεί να αναγνωρίζει κανείς την παρούσα εποχή... Κι όμως οι άνθρωποι,
φανερώνοντας πραγματική σύγχυση, δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τις αρχαίες
προειδοποιήσεις. Είναι ιδιαίτερα τρομακτικό ότι η πλειονότητα των ανθρώπων δεν θέλει
να κατανοήσει τα γεγονότα του παρόντος. Χορεύουν, εμπορεύονται, και πιστεύουν πως
η παρούσα εποχή αντιπροσωπεύει την κορυφή της επίτευξης. Συγκρίνετε ό,τι συμβαίνει
τώρα με τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια άλλων περιόδων παρακμής και θα
βρείτε ότι έχουν κοινά συμπτώματα...
Ο Στοχαστής
προείδε αυτές τις συμφορές. Είπε: «Μη μετράτε τις μέρες μέχρι εκείνη την εποχή που
θα σας ζητηθεί να απολογηθείτε για όλες σας τις υποκρισίες. Θα κάνετε καλύτερα να
καθαρθείτε σήμερα!»
Αυτά τα έλεγε
ο Διδάσκαλος το 1938 και ενόψει του επικείμενου Β΄παγκοσμίου πολέμου. Αλλά, αν και
αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται παγκόσμια σύρραξη -τουλάχιστον όχι με τα γνωστά όπλα-
η κατάσταση γενικά ισχύει, ιδίως κατά το σκέλος που αφορά την αποσύνθεση της συνείδησης
κυρίως των ισχυρών λόγω θέσεως. Και, αλήθεια, τι διαφθορά και σήψη στεγάζεται μέσα
σε εκείνους που καταλήστεψαν τους συμπολίτες τους και την πατρίδα που τους γέννησε!
Αλλά οι άφρονες αυτοί δεν σκέφτονται καθόλου ότι κι αν ακόμα διαφύγουν την ανθρώπινη
τιμωρία, δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξεφύγουν από την καρμική δικαιοσύνη -κι αυτή
η δικαιοσύνη είναι αμείλικτη για τους προδότες. Γιατί η προδοσία είναι από τα πλέον
αισχρά και ασυγχώρητα εγκλήματα. Και υπάρχουν προδότες διαφόρων διαμετρημάτων -των
συντρόφων τους, της πατρίδας τους, της ανθρωπότητας, και, όπως καλά γνωρίζουμε,
του Θείου Σχεδίου. Αφού πούλησαν την ψυχή τους έναντι μιας πρόσκαιρης απολαβής,
ας υποστούν τους τρόμους της αναπόφευκτης μαύρης μοίρας τους.
Το καλύτερο
σε σχέση με την εποχή που προαναφέραμε είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι πια τόσο
ανέμελοι. Αφυπνίζονται γρήγορα και σε μεγάλους αριθμούς. Κι έτσι, ενώ από τη μια
μεριά παρατηρούμε τις αβύσσους της διαφθοράς, της διαστροφής και της εγκληματικότητας,
από την άλλη βλέπουμε τη γοργή και πλατιά αφύπνιση του ανθρώπινου πληθυσμού, κι
αυτό είναι τόσο παρήγορο και τόσο ελπιδοφόρο!
Είθε το Φως
να νικήσει το σκοτάδι!
AGNI YOGA HELLAS, 18/10/2011.
